Laserowe usuwanie przepukliny

Przepuklina – objawy

Przepuklinę zwykle można łatwo zdiagnozować, ponieważ tworzy wybrzuszenie na brzuchu lub w pachwinie. Powstaje ona z powodu osłabienia lub ubytku w otrzewnej, utrzymującej na miejscu narządy jamy brzusznej.

W efekcie przepuklina powoduje, że narządy przemieszczają się, tworząc wybrzuszenie. Może ono znikać w trakcie leżenia i ponownie się pojawiać przy napięciu mięśni, na przykład podczas kaszlu, wysiłku lub podnoszenia ciężkich przedmiotów. W niektórych przypadkach przepuklina wymaga natychmiastowej operacji, gdy część jelita zostaje zatkana przepukliną pachwinową.

Rodzaje przepukliny

Przepuklina może pojawić się w następujących obszarach:

• Krocze: przepuklina udowa tworzy wybrzuszenie tuż pod pachwiną. Występuje częściej u kobiet.
• Pachwina: przepuklina pachwinowa występuje częściej u mężczyzn. Jest to wybrzuszenie w pachwinie, które może dotrzeć aż do moszny.
• Górna część żołądka: przepuklina rozworu przełykowego jest spowodowana wypychaniem górnej części żołądka z jamy brzusznej do jamy klatki piersiowej przez otwór w przeponie.
• Pępek: wybrzuszenie w tym regionie to efekt przepukliny pępowinowej lub okołopłucnej.
• Blizna chirurgiczna: wcześniejsza operacja brzucha może prowadzić do pojawienia się przepukliny pooperacyjnej przez bliznę.

Przepuklina – przyczyny

Z wyjątkiem przepukliny pooperacyjnej, która jest efektem powikłań po operacji brzucha, w większości przypadków nie ma oczywistego powodu wystąpienia przepukliny. Przepuklina może być wrodzona lub rozwijać się u dzieci z osłabieniem ściany brzucha. Ponadto jej ryzyko wzrasta z wiekiem i występuje częściej u mężczyzn niż u kobiet.

Działania i problemy medyczne, które zwiększają nacisk na ścianę brzucha, mogą prowadzić do przepukliny. Należą do nich:

• wysiłek w toalecie (na przykład z powodu długotrwałych zaparć),
• uporczywy kaszel,
• zwłóknienia torbielowate,
• powiększona prostata,
• nadwaga lub otyłość,
• płyn brzuszny,
• podnoszenie ciężkich przedmiotów,
• dializa otrzewnowa,
• złe odżywianie,
• palenie,
• wysiłek fizyczny,
• niezstąpione jądra.

Czynniki ryzyka przepukliny

Można je podzielić według rodzaju przepukliny, na dotyczące:

• Przepukliny pooperacyjnej: Ponieważ przepuklina pooperacyjna jest wynikiem operacji, najbardziej wyraźnym czynnikiem ryzyka jest niedawna procedura chirurgiczna przeprowadzona w okolicy brzuchu. Tendencje do wystąpienia przepukliny są zauważalne w czasie 3–6 miesięcy po zabiegu, szczególnie jeśli dochodzi do: forsownej aktywności, wzrostu wagi lub zajścia w ciążę.
• Przepukliny pachwinowej: Osoby z większym ryzykiem przepukliny pachwinowej to: osoby starsze, z historią rodzinną przepukliny pachwinowej, mężczyźni, osoby z przewlekłymi zaparciami, wcześniaki z niską wagą urodzeniową, kobiety ciężarne i palacze, ponieważ substancje chemiczne zawarte w tytoniu osłabiają tkanki, co zwiększa prawdopodobieństwo przepukliny.
• Przepukliny pępowinowej: Przepukliny pępkowe występują najczęściej u niemowląt o niskiej masie urodzeniowej i wcześniaków. U dorosłych czynniki ryzyka obejmują: osoby z nadwagą i kobiety, które wielokrotnie rodziły.
• Przepukliny rozworu przełykowego: Ryzyko rozwoju jest wyższe u osób, które: mają 50 lat lub więcej, bądź są otyłe.

Przepuklina – leczenie

Jeśli przepuklina nie wywołuje żadnych objawów zwykle należy ja obserwować, ale w niektórych przypadkach może być to ryzykowne. Tak jest chociażby przy wystąpieniu przepukliny kości udowej, która w ciągu 2 lat od zdiagnozowania w 40% powoduje niedrożność jelit.

Operacja usunięcia przepukliny

Operacja przepukliny jest uważana za dość bezpieczną i skuteczną i jest jedną z najczęściej wykonywanych operacji. Według badania Association of VA Surgeons z 2014 roku tylko w USA wykonywanych jest rocznie ponad 350 tys. zabiegów przepuklin brzusznych lub w okolicy brzucha. Zabiegi operacyjne są wykonywane najczęściej w trybie „jednego dnia”, czyli pacjent w tym samym dniu jest wypisywany do domu.

Objawy wskazujące na konieczność wykonania operacji to:

• długotrwały ból przepukliny lub mocny dyskomfort,
• ból lub dyskomfort zakłócający codzienne czynności,
• ból lub dyskomfort nasilający się z czasem,
• duży rozmiar przepukliny,
• szybko rosnąca przepuklina,
• przepuklina w miejscach, w których mogą się pogarszać lub powiększać, takich jak pachwina,
• ostry ból brzucha i wymioty,
• przepuklina, która wywiera nacisk na nerwy, powodując podrażnienie i drętwienie.

Metody usunięcia przepukliny

Najbardziej tradycyjny sposób przeprowadzenia operacji przepukliny polega na wykonaniu nacięcia bezpośrednio nad przepukliną, otwarciu rany na tyle, by uzyskać do niej dostęp i przeniesienie tkanki lub przemieszczonego narządu do ich pierwotnej lokalizacji, a następnie usunięcia worka przepuklinowego. Chirurg zszywa boki otworu mięśnia lub dziury, przez którą wystawała przepuklina. Po sterylizacji rana jest zszywana.

Inna metoda zakłada, zamiast zszywania otworu mięśniowego, pokrycie go przez chirurga płaską, sterylną siatką, zwykle wykonaną z elastycznych tworzyw sztucznych, takich jak polipropylen lub tkanka zwierzęca. Chirurg wykonuje małe nacięcia wokół dziury w kształcie siatki, a następnie wszywa plaster w zdrowe, nienaruszone tkanki otaczające przepuklinę. Uszkodzone lub słabe tkanki podczas odrastania wykorzystają siatkę jako rusztowanie wzmacniające.

Zalecenia do zabiegu

Rodzaj zabiegu może zależeć od charakteru przepukliny. Najczęściej występują trzy odmiany przepuklin:

• Przepuklina redukcyjna: kiedy przepuklinę można wepchnąć z powrotem do otworu, przez który przeszła.
• Nieredukowalna lub uwięziona przepuklina: gdy narządy lub tkanki brzuszne wypełnią worek przepuklinowy i nie można go przepchnąć przez otwór, przez który przeszedł.
• Przepuklina uwięziona: gdy część narządu lub tkanki utknie w przepuklinie, a dopływ krwi często jest odcięty.

Obie techniki operacji przepukliny można wykonać przez nacięcie lub laparoskopowo, co obejmuje dostęp do źle umieszczonych tkanek za pomocą trzech lub czterech małych nacięć wykonanych w sąsiedztwie przepukliny. Operacje laparoskopowe wykonuje się za pomocą oświetlonego kabla światłowodowego zwanego laparoskopem, który działa jak kamera wideo. Wsuwając laparoskop przez małe nacięcia, chirurdzy mogą zobaczyć, co robią w czyimś ciele.

Powikłania po operacji przepukliny

Pełne wyleczenie po operacjach przepukliny zajmuje zwykle od 3 do 6 tygodni. Zazwyczaj osoba może wrócić do swoich codziennych zajęć upływa od 1 do 22 tygodni. Podobnie jak w przypadku wszystkich operacji, mogą jdnak ezaistnieć pewne skutki niepożądane związane z operacją przepukliny.

Miejsce nacięcia lub rana prawdopodobnie będą wyraźnie spuchnięte i zaczerwienione. Zwykle może być również bolesne, szczególnie w dotyku. Stan zapalny i związane z nim objawy pomóc zmniejszyć mogą leki przeciwbólowe lub przeciwzapalne dostępne bez recepty. Zapalenie można również zmniejszyć, nakładając lód na obszar co 10 minut co godzinę.

Mniej powszechne, ale możliwe powikłania i ryzyko związane z operacjami przepukliny obejmują:

• infekcję,
• uszkodzenie narządu lub tkanki,
• nawrót lub powrót przepukliny,
• powstanie worka wypełnionego płynem pod powierzchnią skóry,
• uszkodzenie nerwów i nerwoból lub ból nerwów, który powoduje mrowienie lub drętwienie,
• zaparcia lub powolne ruchy jelit,
• niezdolność lub trudności w oddawaniu moczu,
• nietrzymanie moczu lub wyciek moczu,
• krwotok lub krwawienie wewnętrzne i krwiak lub gromadzenie się krwi na ranie,
• rozległe zrosty,
• przepuklina, która rozwija się po cięciu chirurgicznym,
• przetoka między dwoma narządami,
• zakażenie dróg moczowych,
• zakrzep,
• zapalenie płuc, infekcja płuc lub trudności w oddychaniu,
• niewydolność nerek.

Kiedy udać się do lekarza?

Po zabiegu każdy nasilający się ból lub dyskomfort, a także gorączkę czy zmiany skórne wokół miejsca nacięcia, należy zgłosić lekarzowi.

Obawy, które powinien ocenić lekarz, powinny wzbudzić również:

• nacięcie pozostające w stanie zapalnym i bolesne przez ponad kilka dni po zabiegu, szczególnie jeśli objawy nasilają się,
• nowe objawy, które nie były obecne w ciągu kilku godzin po operacji,
• wybrzuszenie przepukliny zmienia kolor, szczególnie na ciemny odcień czerwieni lub fioletu,
• bladość lub zmiana odcienia skóry,
• zapach lub wydzielina, krew, ropa lub przezroczysty płyn wydobywające się z nacięcia,
• trudne gojenie się ran,
• twarde, spuchnięte jądra,
• zapalenie i ból, który nie reaguje na leki przeciwbólowe lub lód,
• skurcze żołądka,
• brak wypróżnień przez 3 dni lub więcej,
• ostry ból brzucha i wymioty.

Źródło: Medical News Today