Θυλακίτιδα Ωλεκράνου

 

Η θυλακίτιδα του ωλεκράνου, οφείλεται στη φλεγμονή του ορογόνου θυλάκου της άρθρωσης του αγκώνα. Διακρίνεται στην οξεία και τη χρόνια μορφή, οι οποίες όμως έχουν παρόμοια εξέλιξη.

Συχνή αιτία της χρόνιας θυλακίτιδας,  είναι η επαναλαμβανόμενη επιβάρυνση του  ορογόνου θυλάκου του αγκώνα, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τη συνεχή στήριξη του αγκώνα σε σκληρές επιφάνειες. Προκαλείται κατ’ αυτόν τον τρόπο ένας συνεχής ερεθισμός που καταλήγει σε θυλακίτιδα του αγκώνα. Παρατηρείται συχνά σε μαθητές που στηρίζουν τα χέρια του στο θρανίο, όπως και σε υπαλλήλους γραφείου.

Οξεία θυλακίτιδα του ωλεκράνου μπορεί να προκληθεί από τοπικό τραυματισμό. Αθλητές σε αθλήματα επαφής μπορούν να παρουσιάσουν φλεγμονή του ορογόνου θυλάκου μετά από άμεση πλήξη ή θλαστικό τραύμα της περιοχής.

Άλλες αιτίες της θυλακίτιδας του ωλεκράνου μπορεί να είναι η ουρική αρθρίτιδα, η ρευματοειδής αρθρίτιδα καθώς και άλλες αυτοάνοσες παθήσεις.

Σπανιότερα μπορεί να προκληθεί  άμεση λοίμωξη από κάποιο μικρόβιο.

Το κύριο σύμπτωμα στη θυλακίτιδα του ωλεκράνου είναι το εκτεταμένο οίδημα στην οπίσθια επιφάνεια του αγκώνα. Η μορφή και το μέγεθος του οιδήματος αυτού προσομοιάζει με αυτή ενός αυγού. Το οίδημα συνοδεύεται και από τα υπόλοιπα σημεία φλεγμονής, όπως ερυθρότητα, θερμότητα και πόνο.

Στην οξεία μορφή της θυλακίτιδας του αγκώνα, τα συμπτώματα εισβάλουν ταχέως, σε αντίθεση με τη χρόνια μορφή που το οίδημα εμφανίζεται βαθμιαία χωρίς έντονο πόνο.

Για τη διάγνωση συνήθως αρκεί η κλινική εικόνα μια και είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική. Απαραίτητος είναι ο έλεγχος του εύρους κίνησης του αγκώνα, ώστε να αποκλειστεί εγκαίρως οποιοσδήποτε περιορισμός αυτού.

Η διάγνωση μπορεί να επιβεβαιωθεί με υπερηχογράφημα του αγκώνα. Σπάνια απαιτείται μαγνητική τομογραφία.

Στη διαφοροδιάγνωση της πάθησης εμπίπτουν οι ρευματικές παθήσεις, το λίπωμα ή το λιποσάρκωμα της περιοχής.

Η θεραπεία είναι κατά κανόνα συντηρητική. Συνίσταται ανάπαυση της πάσχουσας περιοχής και αποφυγή της περαιτέρω επιβάρυνσης.

Η παγοθεραπεία στα αρχικά στάδια της οξείας φάσης μπορεί να ανακουφίσει τα συμπτώματα. Απαγορεύεται η άμεση επαφή του πάγου με το δέρμα της περιοχής. Η λήψη αντιφλεγμονωδών φαρμάκων για περιορισμένο χρονικό διάστημα οδηγεί σε μείωση της φλεγμονής. Σε περίπτωση ισχυρής υποψίας για λοίμωξη από μικρόβιο χορηγείται και αντιβιοτική αγωγή.

Όταν τα συντηρητικά μέσα θεραπείας δεν οδηγούν σε ύφεση της θυλακίτιδας, τότε έχει ένδειξη η χειρουργική θεραπεία.

Κατά την χειρουργική επέμβαση, μέσω μίας μικρής τομής γίνεται αφαίρεση του ορογόνου θυλάκου, ενώ σε περίπτωση λοίμωξης γίνεται και χειρουργικός καθαρισμός. Ο αγκώνας διατηρείται σε ηρεμία για 3-5 μέρες και κατόπιν κινητοποιείται βαθμιαία μέχρι την αφαίρεση των ραμμάτων.

Η μετεγχειρητική πορεία είναι εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων ομαλή και τα ποσοστά υποτροπής εξαιρετικά χαμηλά.