هوشنگ حریرچیان: 120 سال کم است، می‌خواهم 125 سال عمر کنم!

هوشنگ حریرچیان در ‌ادامه به ایمنا گفت: اگر من را برای چنین مراسمی انتخاب کرده‌اند، لطف داشته‌اند و دستشان را می‌بوسم. عزیزانی صالح‌تر و دانشمند‌تر و لایق‌تر از من برای این عنوان وجود دارند و من هنوز در بسیاری از زمینه‌ها آگاهی و دانش ندارم. اگر خداوند عمر ۱۵۰۰ ساله نیز به من عطا کند، در پایان این ۱۵۰۰ سال هنوز خیلی چیز‌ها را نمی‌دانم. 
حریر‌چیان با لحن شوخ طبعانه خاص خودش ادامه داد: دوستی به من گفت ان‌شاء‌الله ۱۲۰ سال عمر کنی و من به او اخم کردم. دلیلش را پرسید و گفتم من می‌خواهم ۱۲۵ سال عمر کنم، ۵ سال کمتر گفتی! حریرچیان سپس در رابطه با جشنواره فیلم کودک و نوجوان گفت: چنین جشنواره‌ای برای سینمای کودک و نوجوان ایران لازم است اما کافی نه. درست است که این یک جشنواره بین‌المللی است اما نباید تنها بیست روز پیش از آغاز آن به تکاپو بیفتد و ۴-۵ روز بعد از پایان یافتن جشنواره، این شعله خاموش شود. 
او ادامه داد: برنامه‌های مربوط به کودکان باید یک بار یا دو بار در ماه باشد. باید کودکان و نوجوانان را به فعالیت در سینما تشویق کرد و دوره‌های مختلف آموزشی برای آن‌ها تشکیل داد. پرورش نویسندگان متبحر در نویسندگی کودک و نوجوان، سرمایه‌گذاری تهیه‌کنندگان در این عرصه و انتخاب افراد مستعد و علاقه‌مند به حضور در سینمای کودک از کار‌های مهمی است که باید صورت بگیرد تا آسمان سینمای ایران در آینده بی‌ستاره نماند.
او درباره میزبانی اصفهان از این رویداد ادامه داد: همه جای ایران سرای من است. اصفهان پایتخت فرهنگ و هنر ایران است؛ بهترین‌های هر‌ رشته در اصفهان وجود دارد. از قلم‌کاری و بافندگی گرفته تا آثار تاریخی، خوانندگی و نوازدندگی و تنها هنری که اصفهان از کمبود آن رنج می‌برد هنر هفتم است. آنچه خوبان همه دارند اصفهان به تنهایی داراست و نیازی به هیچ جای دیگری ندارد و هنرمندان این شهر تا همیشه تاریخ زنده خواهند ماند. اما اصفهان این روز‌ها دو چیز را کم دارد؛ زنده‌رودی که به مرده‌رود بدل شده و تئاتری که از سال ۵۷ به بعد فاتحه‌اش خوانده شد. هر‌چند که گه‌گاهی نمایش‌هایی اجرا می‌شوند اما این کجا و آن کجا.