Reaktywne zapalenie stawów, problem diagnostyczno-terapeutyczny

Reaktywne zapalenie stawów – ReA (reactive arthritis) to choroba reumatyczna, która charakteryzuje się nieropnym zapaleniem jednostawowym lub asymetrycznym zapaleniem stawów, między drugim a ósmym tygodniem od zakażenia. Zapalenie dotyczy przede wszystkim stawów kończyny dolnej i występuje głównie pod postacią wysiękowego zapalenia stawów skokowych oraz kolanowych. Choroba rozwija się po przebytym zakażeniu, infekcji układu moczowo-płciowego, pokarmowego lub oddechowego [1, 5].

Diagnostyka zespołu Reitera

W rozpoznaniu zespołu Reitera bardzo istotne jest stwierdzenie korelacji występujących objawów z wcześniej pojawiającą się chorobą ze strony układu moczowo-płciowego lub układu pokarmowego. Do rozpoznania reaktywnego zapalenia stawów stosuje się podstawowe badania laboratoryjne, do których należą wskaźniki stanu zapalnego. W diagnostyce zespołu Reitera stosuje się badania mikrobiologiczne i obrazowe. Koniecznością okazać może się również przeprowadzenie diagnostyki odnośnie zakażenia bakteriami, występujące u partnerów seksualnych chorującej osoby.
Rozpoznanie reaktywnego zapalenia stawów często stanowi duży problem diagnostyczny, gdyż poprzedzające zakażenie często przebiega bezobjawowo. Identyfikacja drobnoustroju w momencie w chwili pojawienia się objawów stawowych jest trudna. Stworzono dwa kryteria diagnostyczne dla choroby, do których należą: kryteria American College of Rheumatology – ACR z 2004 r., jak i również kryteria III Międzynarodowego Spotkania grupy roboczej nad reaktywnym zapaleniem stawów z 1996 r., które nazywane są kryteriami europejskimi. Kryteria ACR zostały opracowane na podstawie obecności zapalenia stawów obwodowych. Zapalenia te współistnieją z zapaleniem cewki moczowej oraz szyjki macicy, nie jest konieczne wykonywanie badań laboratoryjnych [5, 6].