Die spinnekop is die bekendste orde (Araneae) uit die klas wat bekend staan as die spinnekopagtiges (Arachnida). Spinnekoppe is ongewerwelde roofdiere met twee lyfsegmente, agt pote, en geen vlerke. Hulle het geen koudele in die mond nie.
Sekere spinnekoppe hou bedags in die koelte en as hulle versteur word sal hulle na die volgende koelteplek hardloop, waaronder ook 'n menslike skaduwee, wat aanleiding gegee het tot die mite dat spinnekoppe mense "jaag". Sommige spinnekoppe is kannibalisties en sal ander spinnekoppe vreet. Die vroutjie van sommige spesies vreet vir die mannetjie nadat hy haar bevrug het. Die mannetjies bly dikwels taamlik klein en onopvallend en hulle het kort lewens.
Spinnekoppe kan nie vlieg nie en daarom is hulle verspreidingsgebied redelik beperk. Hulle kom nogtans in 'n groot verskeidenheid van habitats voor en is spesifiek daarby aangepas. Alle spinnekoppe is roofdiere. Baie soorte spinnekoppe spin webbe waarin hulle hul prooi vang – soms tussen die takke van plante en soms op die grond. Sommige, soos die valdeurspinnekop voer 'n holte in die grond met sy uit. Die opening van die holte word van 'n dekseltjie voorsien. Die waterspinnekop kan op water beweeg en leef van klein waterdiertjies bv. insekte. Baie jagspinnekoppe jag hul prooi op die grond en byt dan die prooi dood met hul kaakkloue. Sulke spinnekoppe gebruik glad nie webbe nie.
Die liggaam van die spinnekop bestaan, net soos die van die krap, uit twee dele, nl. die kopborsstuk (kefalotoraks) en 'n agterlyf (abdomen). Uitwendig lyk dit nie of hierdie dele gesegmenteerd is nie. Die kop en borsstuk het vergroei om die kopborsstuk te vorm. Dit is gewoonlik die kleinste deel van die liggaam. Voor, in die middel daarvan, is twee kaakkloue, een aan elke kant van die mondopening. Hiermee vang en druk die spinnekop sy prooi fyn om dit te eet. Die prooi word met gif uit die kaakkloue verlam of gedood. Die gifkliere is in die kopborsstuk geleë. Die agterlyf is gewoonlik die grootste deel van die liggaam. Aan die onderkant daarvan, kort agter die kopborsstuk, is die asemhalingsopeninge en aan die agterkant sit die spintepels. Hierdie ses klein uitsteekseltjies bring sydrade voort waarmee spinnekoppe hul webbe spin. By sommige spinnekopsoorte is die agterlyf met 'n steeltjie aan die kopborstuk verbind.
Die eksoskelet van die kopborsstuk is sterk en onbuigbaar, behalwe by die dele waar beweging nodig is, bv. litte van die pote. Hierdie onbuigbare skelet is gewoonlik chitienagtig. Die eksoskelet van die agterlyf is egter sag en leeragtig. Dis ook gewoonlik met hare bedek. Die spinnekop moet dus vervel namate hy groei omdat sy skelet nie kan rek nie.
Spinnekoppe het vier paar gelede looppote wat almal eenders lyk. Hulle is aan die onderkant van die kopborsstuk vasgeheg. By die webspinner eindig elke poot in twee of drie klein kloutjies. Hierdie kloutjies vorm kammetjies by die agterste pote en lê die sydrade neer wanneer die web gespin word. Die sydraadjies word as't ware uit die spintepels gekam wanneer die web gespin word. Hierdie kloutjies kom nie voor by spinnekoppe wat nie webbe spin nie. Die hare op die pote van sommige soorte spinnekoppe dien as 'n tassintuig wat gevoelig is vir aanraking.
Die asemhalingsorgane van spinnekoppe word boeklonge genoem. Elke boeklong bestaan uit 'n aantal hol voue waarin bloed sirkuleer. Hierdie voue lyk baie soos die blaaie van 'n boek – vandaar die naam "boeklong". Die boeklonge open na buite deur die spleetvormige asemhalingsopeninge op die agterlyf waarvan daar twee of vier kan wees. Lug kom by hierdie openinge in en sirkuleer tussen die bloedgevulde voue deur sodat gaswisseling kan plaasvind. Op hierdie manier word suurstof uit die lug opgeneem en koolstofdioksied afgegee – dit is wat met "gaswisseling" bedoel word.
Die meeste spinnekoppe het agt enkelvoudige oë wat naby die voorpunt, bo-op die kopborsstuk geleë is. Die ogies is gewoonlik in twee rye van vier elk gerangskik. Spinnekoppe sien egter baie swak, die meeste soorte kan skaars 200 mm ver sien. Die romanspinnekop storm bv. nie doelbewus op 'n mens af nie, maar hardloop eerder na die donkerte van jou skaduwee toe. Spinnekoppe is egter baie gevoelig vir trillings, veral dié wat deur 'n prooi wat in 'n web vasgevang is, veroorsaak word. In Suid-Afrika is daar slegs een soort spinnekop waarvan die gif vir die mens dodelik kan wees nl. die knopiespinnekop. Die gif is ongeveer vier keer sterker as dié van 'n kobra, maar baie minder gif word gevorm.
Die spinnekop is die bekendste orde (Araneae) uit die klas wat bekend staan as die spinnekopagtiges (Arachnida). Spinnekoppe is ongewerwelde roofdiere met twee lyfsegmente, agt pote, en geen vlerke. Hulle het geen koudele in die mond nie.
Les arañes (orde Araneae) son l'orde más numberosu de la clase Arachnida, de lloñe emparentaes con otros grupos d'artrópodos, como los inseutos, colos que nun se tienen de confundir. L'orde Araneae ye'l séptimu en diversidá total d'especies respeuto al restu de diversidá d'organismos. El grupu ta abondosamente representáu en tolos continentes, sacante na Antártida. Toes son depredadores, xeneralmente solitaries, de pequeños animales. Tienen glándules venenoses nos quelíceros, coles que paralicen a les sos preses. Producen seda, llamada tela d'araña o telaraña, qu'usen pa texer redes de caza, tapizar abelugos ya inclusive faese llevar pol vientu. Hasta la fecha describiéronse más de 42.000 especies,[1] d'arañes, y 110 families fueron recoyíes polos taxonomistes; asina y too, sigue habiendo tracamundiu dientro de la comunidá científica, como demuestren les aproximao 20 clasificaciones que se propunxeron dende 1900.[2] Namái dellos grupos son realmente peligrosos pa los seres humanos. La especialidá que s'ocupa de les arañes y el restu de los arácnidos llámase aracnoloxía. Hai persones que sufren d'aracnofobia, mieu a les arañes.
L'anatomía de les arañes coincide a les traces cola d'otros arácnidos, esto ye, col cuerpu estremáu en dos rexones o tragmes, prosoma (o cefalotórax) y opistosoma (o abdome) y el mesmu númberu y tipu d'apéndices, esto ye, un par de quelíceros, un par de pedipalpos y cuatro pares de pates llocomotores.
Les arañes tienen llargores corporales que varíen ente los 0,5 mm y los 9 cm qu'algamen dellos migalomorfos tropicales, que lleguen a prindar pequeños páxaros; coles pates estendíes dalgunu d'éstos puede superar los 25 cm. A lo llargo del Carboníferu cimeru y el Pérmicu esistieron arañes de más de 50 cm.
Los seis pares d'apéndices mentaos enantes enxértense nel prosoma, asina como los güeyos simples; en cara ventral ábrese la boca.
Los quelíceros presenten una sola articulación, ente la base, bien abultada, y una uña distal xeneralmente pequeña (nel estremu), y davezu porten glándules venenoses. Cuando nun s'usa, la uña suel quedar más o menos protexida dientro d'un riegu de l'artexu basal.
Los pedipalpos son asemeyaos a les pates, pero nun se sofiten nel suelu, sinón que los lleven llevantaos per delantre del cuerpu. Los machos de munches especies empleguen los pedipalpos pa cortexar a les femes, y nesi casu pueden ser grandes o vistosos, y tamién como aparatu copulador, qu'introduz una bolsa d'espelma, l'espermatóforu, nel cuerpu de la fema.
Les pates llocomotores enxértense por debaxo del prosoma y tán constituyíes por siete pieces o artexos, que son, dende l'estremu proximal (base) escontra'l distal (estremu): coxa, trocánter, fémur, patela o rodía, tibia, metatarsu y tarsu.
L'opistosoma alluga nel so estremu posterior glándules sericíxenes (productores de seda) que s'abren al esterior per unos pequeños mamelones llamaos fileres. Na parte inferior y anterior del opistosoma (o abdome) ábrense'l epixinu (poru xenital), los pulmones en llibru, cuévanos respiratorios con plegues internes llaminares que, según los casos, son dos o cuatro, y/o los estigmes del sistema traqueal.
Les arañes son animales depredadores que paralicen a les sos preses col venenu de los sos quelíceros. La mayoría de les arañes inyecten enzimes dixestives na presa, realizando una dixestión esterna, siquier parcial. Munches mazquen a la presa parcialmente con dientes que formen parte de l'alfaya basal de los quelíceros. Ende alcuéntrense tamién comúnmente "pelos" que dexen en munchos casos penerar conducentemente l'alimentu, dixebrando les partícules sólides del líquidu.
De primeres del tubu dixestivu asítiase una farinxe o estómagu de función suctora. Dende la metá del prosoma y hasta el final del opistosoma estiéndese'l intestín mediu, dotáu xeneralmente de divertículos, qu'en dellos casos estiéndense inclusive a les pates. La dixestión química realízase namái parcialmente na lluz del intestín, siendo fagocitadas partícules que la so dixestión enzimática completar de manera intracelular.
El aparatu circulatoriu ye de tipu abiertu, como en tolos artrópodos, con un corazón dorsal tubular asitiáu na parte dorsal anterior del opistosoma, en que la so superficie marcar la so presencia por un riegu cardiacu. Ye posible en dellos casos percibir los sos llatíos, de 30 a 100 per minutu, más numberosos nes arañes más pequeñes. La hemolinfa ye bombiada al corazón dende un cuévanu pericárdica y proxectada fuera d'él con enerxía. La elevada presión interpretóse como signu d'una función hidráulica, que podría xugar un papel nel movimientu de les pates. La presión doblar mientres la muda. La hemolinfa, según ye normal nos artrópodos, escarez de célules pigmentaries, pero non de pigmentos tresportadores, que son nesti casu hemocianines, de color azuláu. La estensión de los vasos ye llindada, y afecta, como ye normal en sistemes abiertos, sobremanera a los órganos respiratorios.
La respiración realizar por órganos internalizados, normal n'animales de vida aérea, que nesti casu son pulmones en llibru o filotráquees (dacuando llamaos gorgoberos en llibru), unu o dos pares que s'abrir na parte mediana y ventral del opistosoma anterior. Tienen una estructura plegada, lo que multiplica la superficie d'intercambiu, y al traviés d'ellos la hemolinfa circula enriada por vasos. Munches arañes tienen tamién un sistema traqueal que nun ye homólogu al de los inseutos.
La escreción realizar por glándules coxales non bien desenvueltes y por tubos que desagüen nel intestín análogos a los tubos de Malpighi de los inseutos.
Como'l restu de los quelicerados, escarecen d'antenes, y usen los pedipalpos como órganos táctiles y olfativos. La vista de les arañes ye xeneralmente bien probe, a pesar de tener hasta cuatro pares de güeyos simples denominaos ocelos, qu'en delles families amenorgar a trés pares o menos. L'allugamientu, tamañu y color de los güeyos son calteres diagnósticos de les families, esto ye, dexen estremar unes d'otres. Nunos pocos casos la visión ye eficaz, y nos saltícidos (Salticidae) ye la meyor de tolos invertebraos terrestres.
Nun se conocen especies d'araña que nun produzan seda, material compuesto de proteínes complexes, qu'utilicen pa bien variaes funciones: cazar preses y envolubrales nella; como adesivu d'otros materiales de construcción de túneles, trampillas, etc; como árees de locomoción, según otres munches utilidaes. Ciertes especies d'arañes crean un llargu filo que los sirve de vela pa ser abasnaes pol vientu. Esti fenómenu conozse como aerodispersión. Nel estremu posterior del abdome atopen les glándules secretores de seda denominaes fileres, que producen un fluyíu que se solidifica al contautu col aire (el fluyíu ye una disolución concentrada de proteínes, que la so estructura tresformar xustu enantes de salir, convirtiéndose nuna forma insoluble que rápido se deshidrata y constitúi la fibra de seda).
Les arañes son depredadores. Aliméntase de preses singulares que prinden viviegamente. Dalgunes producen una rede (telaraña) na cual les preses cayen por accidente, enredar y pegándose nella. Nesi casu l'araña, que permanez a la chisba coles pates estendíes sobre la rede, capta les vibraciones y avérase a la so presa. Otres arañes cacen a la chisba, nel suelu o sobre la vexetación, detectando a les sos preses poles vibraciones del sustrato o colos sos güeyos, como faen los licósidos y los saltícidos. Les arañes non despedazan y traguen a les sos preses, como faen, por casu, los sos parientes los solífugos, sinón que-yos inyecten venenu colos sos quelíceros mientres les suxetar coles sos pates y les sos pedipalpos. Una vegada paralizaes pol venenu inyécten-yos zusmios dixestivos, que producen una dixestión esterna del animal dientro de los sos propios tegumentos, sorbiendo de siguío la papiella resultante. Por eso reparar a les arañes permanecer inmóviles mientres llargu ratu mientres suxeten la so presa inmóvil.
Siendo cazadores solitaries, tienden a considerar una presa cualquier cosa que se mueva y tenga el tamañu apropiáu. Los machos, xeneralmente más pequeños que les femes, busquen a éstes viviegamente, cortexándoles con dances ellaboraes nes que'l movimientu rítmicu de los pedipalpos puede xugar un importante papel, nun intentu por non ser taramiaos poles femes. El ritual puede incluyir l'agasayo pol machu a la fema d'una presa envuelta en seda, lo qu'en delles especies evolucionó hasta ser namái un señuelo, la bolsa de seda, desprovistu de conteníu. Cuando consigue l'aproximamientu, el machu introduz un espermatóforo nes víes sexuales de la fema usando les sos pedipalpos, qu'actúen como órganos copuladores. A pesar de la ritualización, ye común que la fema termine la rellación taramiando a la so pareya.
Les arañes son artrópodos con desarrollu direutu, esto ye, pasen por ecdisis (mudes) socesives, pero nun sufren metamorfosis y los xuveniles estremar de los adultos esencialmente namái pol so menor tamañu y la so falta de maduror sexual.
Como depredadores, les arañes suelen ocupar una posición terminal nes cadenes trófiques. Desempeñen un papel perimportante como depredadores: son les mayores consumidores d'inseutos qu'hai nel planeta y contribúin decisivamente en controlar el so númberu.
Alcuéntrase en tolos climes, inclusive los fríos, pocu favorables pa los animales poiquilotermos, y cúntense ente los seres vivos rexistraos a mayores altitúes. Abonden por igual n'ambientes secos y húmedos y dalgunes lleven una esistencia acuática, como la eurasiática Argyroneta aquatica, qu'enllena'l so nial subacuáticu con una burbuya d'aire, o l'australiana Megadolomedes australianus.
La investigación del comportamientu (Etoloxía) de les arañes ye un campu de gran riqueza. Anque la so capacidá d'aprendizaxe ye modesta, según ye regla nos artrópodos, faen gala d'una gran variedá y complexidá de comportamientos instintivos (heredaos), sobremanera no referente al cortexu y apareamiento y al cuidu parental. Ye notable tamién la precisión con que dalgunes fabriquen la so rede de caza.
El cuidu parental, l'atención activa a la proxenie, reparóse en distintes arañes. Los licósidos porten los güevos, zarraos o non nun brotu, y curien a los individuos xuveniles hasta qu'estos algamen el desarrollu abondu pa prindar preses. Conócense dellos casos de suicidiu maternal, nos que les nueves arañes llogren del cuerpu de la so madre'l primer alimentu.
Delles arañes, como'l xéneru cosmopolita Argyrodes (familia Theridiidae), son cleptoparásitas, que roben a otres arañes les sos preses, calteniéndose a la chisba nes sos teles. El cleptoparasitismo reparóse en media docena de families.
Les especies del xéneru Mycaria (familia Gnaphosidae) practiquen el mimetismu de les formigues, non yá pol so aspeutu, sinón poles sos actitúes, llevantando les pates anteriores hasta la posición d'unes antenes. Lo mesmo fai Sunpunna picta, qu'asonsaña los movimientos d'una aviespa.
Toles arañes, salvo les de la familia Uloboridae, son venenoses. Polo xeneral son más venenoses les arañes que cacen viviegamente que les que prinden les sos preses a la chisba o per mediu d'una rede. El productu qu'inyecten los quelíceros tiende a satisfaer dos propósitos: primero, la dixestión esterna de la presa, por que la araña absuerba la papiella resultante; segundu, la inmovilización de les preses. Amás, delles arañes migalomorfas (tarántulas americanes) porten fexes urticantes, que producen irritación cuando se toquen y pueden estropiar severamente árees delicaes, como los güeyos.
Como regla les arañes son demasiáu pequeñes pa travesar la piel humano coles sos quelíceros. De les que pueden faelo la mayoría producen efeutos someros y locales, pero unes poques especies pueden producir intoxicaciones sistémicas severes o necrosis (muerte del texíu) alcontráu pero estensu.
Les arañes más venenoses son les australianas de los xéneros Atrax y Hadronyche, unes 35 especies llocalmente conocíes como arañes d'embudu, pola forma de les entraes a les redes tubulares que fabriquen. Los primates, incluyíos los seres humanos, resulten ser escepcionalmente susceptibles al venenu d'estes arañes, que n'otros mamíferos producen efeutos leves. Trátase de migalomorfos grandes que producen polipéptidos neurotóxicos. La incidencia del envelenamientu, que respuende bien al antídotu, ye pequeña y llegaron a rexistrase 26 muertes n'Australia primero que se desenvolviera'l sueru específicu en 1981[ensin referencies].
Hai dos grupos d'arañes pequeñes que'l so venenu ye menos potente, pero que por ser más comunes anicien más casos d'envelenamientu. Trátase de les vilbes negres, del xéneru Latrodectus, y de les arañes pardes”, del xéneru Loxosceles.
El latrodectismo ye la intoxicación por vilbes negres, especies del cosmopolita xéneru Latrodectus (familia Theridiidae), que les sos especies más notables son Latrodectus mactans, en Norteamérica, L. tredecimguttatus, nel Mediterraneu, L. hasselti, n'Australia y L. geometricus, n'África meridional. Les arañes d'esti xéneru alcuéntrase en rincones escuros de toles llatitúes. Les femes, más grandes que los machos y más venenoses, taramien a éstos mientres l'apareamiento. Nun son agresives, sinón que fuxen, lo que fai la mordedura bien circunstancial. Esisten antídotos eficaces contra esta mordedura. El principiu activu del venenu que produz los efeutos graves ye un neurotóxico llamáu α-latrotoxina. Los efeutos locales apaecen al cabu d'un ratu en forma de dolor y enllargar de 3 a 7 díes, pero namái nun terciu de los casos llega a haber efeutos sistémicos (qu'afecten al conxuntu del organismu) y les muertes son bien esporádiques.
El loxoscelismo ye la intoxicación por arañes pardes” de la familia loxosceles, de les qu'esisten munches especies. Estes arañes texen redes desordenaes en rincones, tamién dientro de les cases. Son más actives mientres la nueche y nada agresives, mordiendo sobremanera cuando s'atopen atrapaes ente les ropes de cama o los vistíos. El venenu de Loxosceles ye proteolítico, y produz una necrosis local que puede estendese y tardienta n'encarnar. Efeutos sistémicos namái se producen de manera bien escepcional y les muertes confirmaes son perrrares. Nun esisten antídotos eficaces. Efeutos del mesmu tipu, pero xeneralmente más nidios, reparáronse en casu de mordedura por diversu arañes, como les gatuñar tigre del xéneru Argiope, les tarántulas verdaderes del xéneru Lycosa o les pequeñes arañes doméstiques del xéneru Tegenaria.
Otru xéneru implicáu n'envelenamientos serios ye Phoneutria, qu'inclúi arañes suramericanes de vezos nocherniegos, grandes y agresives, que producen un venenu neurotóxico. Esta araña, llamada popularmente "araña del banano", suel permanecer nos tarmos de les bananeras, colo que pueden algamar otros países viaxando como polizonos nos plátanos que dellos barcos lleven como mercancía. Los síntomes son severos en munchos casos, pero la muerte ye un resultáu escepcional.
Los primeres arácnidos similares a arañes son los del orde Trigonotarbida, que s'atopen ente los primeros artrópodos que poblaron la tierra firme. Al igual que les arañes, los trigonotárbidos yeren terrestres, alendaben per aciu pulmones en llibru y teníen ocho pates. Sicasí nun yeren verdaderamente arañes, nin siquier ancestros d'elles; representen una llinia evolutiva separada tempranamente del restu de los arácnidos, pero bien similar a les actuales arañes.
Les arañes puramente diches, son les que tienen una cintura estrecha que xune'l prosoma (o cefalotórax) y el opistosoma (o abdome); evolucionaron fai aproximao 400 millones d'años. Teníen segmentación abdominal y órganos que secretan seda, llamaos fileres. El fósil más antiguu atopáu con una especie d'estes carauterístiques data de 380 millones d'años tras, del periodu Devónicu, y conozse como Attercopus fimbriungus. Esti espécime ye'l taxón hermanu a toles arañes vives yá que tien fileres y la mesma unión de rótula-tibia nes pates.
La mayoría de los primeres fósiles d'arañes pertenecen al suborde Mesothelae. Este ye un grupu d'arañes primitives que tienen les fileres so la metá del opistosoma, a diferencia del restu de les arañes que les tener a la fin. Yeren de xuru predadores terrestres, qu'habitaron a mediaos del Paleozoicu. Los filos de seda estes arañes, usábense de xuru solo pa protexer los güevos y forrar les llurigues.
A midida que la vida foise diversificando, tamién lo fixo l'usu del filo de les arañes. Les arañes coles fileres a la fin del abdome, Mygalomorphae y Araneomorphae, apaecieron fai más de 250 millones d'años, posiblemente xuntu col usu de les teles d'araña pa la captura de preses, tantu en tierra como na xamasca. El migalomorfo más antiguu, Rosamygale, foi descritu del Triásicu de Francia y pertenez a la familia moderna Hexathelidae. Megarachne servinei, del periodu Pérmicu-Carboníferu, creyer por dalgún tiempu que yera un migalomorfo xigante, con 34 cm de llargu y 50 cm de valumbu de pates, faciéndola por tantu l'araña más grande que poblara la Tierra; pero un estudiu más detalláu reveló que se trataba d'un escorpión marín (Eurypterida).[3]
Pal Xurásicu, yá se desenvolvieren les sofisticaes redes aérees de la familia Araneidae. Una tela d'araña caltenida en ámbare en perfectu estáu, de fai 110 millones d'años tras, da cuenta d'esti tipu de telarañes. Información xenética adicional suxure, al traviés d'un estudiu del xen que provoca esti comportamientu, que yá s'atopaba esti tipu de teles 136 millones d'años tras.[4]
Los araneidos (arañes) estremar en trés suborden: Mesothelae, Mygalomorphae (=Orthognatha) y Araneomorphae (=Labidognatha), que de la mesma inclúin numberoses families:
Suborde Mesothelae
Suborde Mygalomorphae
Suborde Araneomorphae
L'araña foi considerada de gran poder ya importancia na cosmovisión andina y pollo foi representada por delles cultures bolivianes y peruanes, como nos geoglifos de la cultura Naza y la cerámica mochica.
El restu d'ordes de los arácnidos:
Araneae «Gatuña» redirixe equí. Pa otres aceiciones, ver Araña (dixebra). Les arañes (orde Araneae) son l'orde más numberosu de la clase Arachnida, de lloñe emparentaes con otros grupos d'artrópodos, como los inseutos, colos que nun se tienen de confundir. L'orde Araneae ye'l séptimu en diversidá total d'especies respeuto al restu de diversidá d'organismos. El grupu ta abondosamente representáu en tolos continentes, sacante na Antártida. Toes son depredadores, xeneralmente solitaries, de pequeños animales. Tienen glándules venenoses nos quelíceros, coles que paralicen a les sos preses. Producen seda, llamada tela d'araña o telaraña, qu'usen pa texer redes de caza, tapizar abelugos ya inclusive faese llevar pol vientu. Hasta la fecha describiéronse más de 42.000 especies, d'arañes, y 110 families fueron recoyíes polos taxonomistes; asina y too, sigue habiendo tracamundiu dientro de la comunidá científica, como demuestren les aproximao 20 clasificaciones que se propunxeron dende 1900. Namái dellos grupos son realmente peligrosos pa los seres humanos. La especialidá que s'ocupa de les arañes y el restu de los arácnidos llámase aracnoloxía. Hai persones que sufren d'aracnofobia, mieu a les arañes.
Hörümçəklər (lat. Araneae) - Hörümçəkkimilər (lat. Arachnida) sinfinə aid heyvan dəstəsidir. Növ tərkibinə görə (21000-dən çox) son dərəcə zəngin dəstədir. Hörümçəklər geniş yayılmışdır. Hörümçəklərin tor vəzilərinə malik olmaları təkamüldə mühüm rol oynayır. Növün mövcud olmasında - onun qidalanmasında, çoxalmasında, yayılmasında və əlverişsiz mühitə dözümlülüyündə tor vəzilərinin əhəmiyyəti böyükdür. [1]
Hörümçəklər 0.8 mm-dən 11 sm-ə qədər ölçüdə olurlar. Baş-döş şöbə bütöv örtüyə malikdir. Ön hissədə 4 cüt gözlər yerləşir. Xeliserlər qısa olub, 2 buğumludur. Hörümçəklər xeliserləri vasitəsilə bir neçə funksiyanı yerinə yetirir: şikarı tutur, müdafiə olunur, baramasını daşıyır, cütləşmə zamanı erkək fərd dişi fərdi tutub saxlayır. Pedipalplar ayaqlara oxşayır, nisbətən qısadır və caynaqla nəhayətlənir. Caynaqların arasında empodiy adlanan yastıqcıq yerləşir. Həyat tərzindən asılı olaraq hörümçəklərin ayağı müxtəlif uzunluqda olur və müxtəlif funksiyalar yerinə yetirir. Hörümçəklərin ayaqları dadbilmə və iybilmə hiss orqanları ilə zəngindir. Əksər hörümçəklərin qarıncığı buğumlu olmayıb, bütövdür. Qarıncıq elastiki örtüyə malikdir və sıx tükcüklərlə örtülüdür. Hörümçəklərdə cinsi dəlik, tənəffüs orqanları, tor ziyilləri qarıncıqda yerləşir. Tor ziyilləri qarıncıq ətraflarının şəkildəyişməsindən əmələ gəlmişdir.
Hörümçəklər yırtıcı həyat tərzi keçirirlər. Əsasən həşəratla, torpaqda yaşayan hörümçəklər böcəklər və düzqanadlılarla, bəzən yağış qurdu və ilbizlərlə, suda yaşayan formalar isə həşərat sürfələri və xərçəng sürfələri ilə qidalanırlar. Şikarlarını zəhərləri vasitəsilə öldürürlər. Zəhər vəziləri hörümçəklər üçün çox səciyyəvidir.
Cinsi yetişkinliyə çatmış erkək fərdlər həyat tərzinə və xarici görünüşünə görə dişi hörümçəklərdən fərqlənirlər. Adətən erkək fərd ölçüsünə görə dişi fərddən kiçik olub, nisbətən uzun ayaqlara malikdir. Erkək fərdlərə təbiətdə çox nadir hallarda rast gəlinir. Hətta erkək fərdi məlum olmayan hörümçək növləri də vardir. Tor hörən hörümçəklərin cinsi yetişkinliyə çatmış erkək fərdləri, adətən tor qurmurlar.
Hörümçəklər geniş yayılmış heyvanlardır. Bitki örtüyü zəngin olan ərazilərdə hörümçəklər daha çox yayılmışdır. Ümumiyyətlə, hörümçəklərə bütün landşaft və iqlim zonalarında, qütbdən tutmuş yüksək dağlara qədər, quru çöllərdən səhralara qədər rast gəlinir. Qrenlandiyanın buzlaqlara yaxın adalarında hörümçək növlərinə təsadüf olunur. Bir çox növlər 2000-3000 m hündürlükdə olan yüksək dağlarda yayılmışdır. Everest zirvəsində yalnız bir hörümçək növü tapılmışdır. Ən hündür dağlarda (7500 m) yalnız hörümçəklər yaşayır. Onlar küləyin gətirdiyi qidalarla qidalanır.
Hörümçəklər zərərverici həşəratla qidalanaraq xeyir verirlər. Zəhərli növləri praktiki cəhətdən daha böyük əhəmiyyət kəsb edir. Bir çox hörümçəklərin zəhəri istiqanlı heyvanlara güclü təsir edir. Lakin hörümçəklər arasında insan və ev heyvanları üçün təhlükəli olan növlər də vardır. Bəzi hörümçəklərin zəhəri yerli nekrotik reaksiyalara səbəb olur, həmin nahiyədə dəri toxumasını dağıdır. Bir qisim növlərin zəhəri isə bütün orqanizmə, xüsusilə sinir sisteminə güclü təsir göstərir. Tropik quşyeyən hörümçəklərin zəhərinin təsirindən insan və ev heyvanları arasında tez-tez ölüm halları qeydə alınır. İnsan və ev heyvanları üçün təhlükəli olan hörümçək növlərinə - Mastophora gasteracanthoides, Lycosa raptoria, Ctenus nigriventris, L.mactans və qaraqurd (lat. Latrodectus tredecimguttatus)dur. Yeni Qvineya adalarında yaşayan balıqçılar çox vaxt hörümçəyin zəhmətindən istifadə edirlər. Balıqçı bambukdan düzəltdiyi iri çərçivəni meşə cəngəlliyinə aparıb, ağacdan asır. Səhərə kimi hörümçək çərçivəyə sıx tor çəkir. Tor yırtıldıqda balıqçı onu yenidən meşəyə aparır. Hörümçək isə toru təzədən "təmir edir". Fici, Madaqaskar və basqa adaların sakinləri də hörümçəyin hazırladığı torlardan istifadə edirlər. Bu nazik torlar çox davamlı olur və iki kiloqrama kimi ağırlığa davam gətirir. [2]
Hörümçəklər dəstəsi 3 yarımdəstəyə ayrılır:
1.Lifistiomorf hörümçəklər (lat. Liphistiomorphae)
2.Miqalomorf hörümçəklər (lat. Mygalomorphae)
3.Araneomorf hörümçəklər (lat. Araneomorphae)
Hörümçəklər (lat. Araneae) - Hörümçəkkimilər (lat. Arachnida) sinfinə aid heyvan dəstəsidir. Növ tərkibinə görə (21000-dən çox) son dərəcə zəngin dəstədir. Hörümçəklər geniş yayılmışdır. Hörümçəklərin tor vəzilərinə malik olmaları təkamüldə mühüm rol oynayır. Növün mövcud olmasında - onun qidalanmasında, çoxalmasında, yayılmasında və əlverişsiz mühitə dözümlülüyündə tor vəzilərinin əhəmiyyəti böyükdür.
Kevnid zo loenedigoù dezho eizh pav, diaskell, a ya d'ober an urzhiad Araneae (Clerck, 1757). Emaint er gevrennad Arachnida, asambles gant ar c'hruged pe an tarlask.
Gant gwagrennoù eus o c'hof e reont ur seurt neud seiz a dalv dezho da fardañ ur gwiad da bakañ preizhoù. War-bouez an neudenn-se e c'hallont pignat-diskenn ivez.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Kevnid zo loenedigoù dezho eizh pav, diaskell, a ya d'ober an urzhiad Araneae (Clerck, 1757). Emaint er gevrennad Arachnida, asambles gant ar c'hruged pe an tarlask.
Gant gwagrennoù eus o c'hof e reont ur seurt neud seiz a dalv dezho da fardañ ur gwiad da bakañ preizhoù. War-bouez an neudenn-se e c'hallont pignat-diskenn ivez.
Les aranyes (Araneae) són ordre d'artròpodes quelicerats adaptats al medi aeri, amb vuit cames i un parell de quelícers modificats en ullals capaços d'injectar verí. Les aranyes viuen a tots els continents tret de l'Antàrtida, i s'han establert en gairebé tots els nínxols ecològics, tret de la mar i l'aire. Es coneixen 43.579 espècies[2] repartides en 111 famílies.[3] Tanmateix, existeix un debat dins la comunitat científica sobre com caldria classificar tots els gèneres, com ho demostra el fet que s'hagin publicat més d'una vintena de classificacions des de l'any 1900.[4]
Anatòmicament, les aranyes es diferencien de la resta d'artròpodes pel fet que els segments corporals habituals estan fusionats en dos tagmes, prosoma o cefalotòrax i l'opistosoma o abdomen), i estan units per un petit pedicel cilíndric. Excepte el grup més primitiu, els mesotels, les aranyes tenen el sistema nerviós més centralitzat de tots els artròpodes, car els seus ganglis estan fusionats en una massa al cefalotòrax. A diferència de la majoria d'artròpodes, les aranyes no tenen músculs extensors a les cames, de manera que les estenen per pressió hidràulica.
El seu abdomen presenta apèndixs que han estat modificats en fileres que secreten seda de fins a sis tipus, malgrat que no totes les espècies construeixen una teranyina. Les teranyines varien molt en mida, forma i quantitat de fil utilitzat. Sembla que la teranyina en forma d'espiral circular podria ser una de les formes més primitives, i les aranyes que produeixen teranyines enredades són més abundants i diverses que els aranèids. Al període Devonià aparegueren aràcnids semblants a aranyes, dotats d'"aixetes" productores de teranyina, però aquests animals aparentment mancaven de fileres. S'han identificat aranyes veritables en roques del Carbonífer (fa entre 318 i 299 milions d'anys), que són molt similars als representants del subordre vivent més primitiu, el dels mesotels. Els grups principals d'aranyes modernes, els migalomorfs i els araneomorfs, aparegueren per primer cop al període Triàsic, fa més de 200 milions d'anys.
El 2008 se'n descrigué una espècie herbívora,[5] però totes les altres espècies conegudes són predadores que s'alimenten principalment d'insectes i altres aranyes, tot i que algunes espècies grans també cacen ocells i sargantanes. Les aranyes utilitzen un ampli ventall d'estratègies per capturar les seves preses: caçar-les en teranyines enganxifoses, lligant-les amb fils enganxifosos, imitant la presa per evitar ser detectades, o perseguint-les. La majoria detecten les preses principalment per detecció de les vibracions, però les caçadores actives tenen una bona vista, i les caçadores del gènere Portia mostren senyals d'intel·ligència en la seva elecció de tàctiques i la capacitat de crear-ne de noves. El tracte digestiu de les aranyes és massa estret perquè hi passin sòlids, de manera que liqüifiquen l'aliment amb enzims digestius i el molen amb la base dels pedipalps, car manquen d'autèntiques mandíbules.
Els mascles s'identifiquen per mitjà de ritus complexos de festeig per evitar que les femelles se'ls mengin. Els mascles de la majoria d'espècies sobreviuen uns quants aparellaments, limitats sobretot per la seva escassa longevitat. Les femelles teixeixen recipients pels ous, cadascun dels quals pot contenir centenars d'ous. Les femelles de moltes espècies cuiden les cries, duent-les a sobre o compartint-hi aliment. Una minoria d'espècies són socials, i construeixen teranyines comunes que poden allotjar entre unes poques aranyes i 50.000 individus. El comportament social va d'una tolerància precària, com en les agressives aranyes viudes, fins a una caça cooperativa i un repartiment del menjar. Tot i que la majoria d'aranyes viuen un màxim de dos anys, les taràntules i altres aranyes migalomorfes poden viure fins a 25 anys en captivitat.
Mentre que el verí d'algunes espècies és perillós pels humans, els científics investiguen actualment l'ús del verí de les aranyes en la medicina i com a pesticida no contaminant. La teranyina proporciona una combinació de lleugeresa, força i elasticitat que és superior a la de materials sintètics, i s'han inserit gens relacionats amb la producció de teranyina en mamífers i plantes per a comprovar si es poden utilitzar com a fàbriques de teranyina. Com a resultat de la seva gran varietat de comportaments, les aranyes han esdevingut símbols comuns en l'art i la mitologia, representant diverses combinacions de paciència, crueltat i poders creatius.
![El problema del cap dels artròpodes[6]](http://ca.wikipedia.org/wiki/Fitxer:Arthropod_head_problem_01.png)
Les aranyes són quelicerats, i per tant, artròpodes.[7] Com a artròpodes que són, tenen: un cos segmentat amb extremitats articulades, cobert amb una cutícula composta de quitina i proteïnes, i un cap compost de diversos segments que es fusionen durant el desenvolupament de l'embrió.[8] Sent quelicerats, el seu cos consisteix en dos tagmes, conjunts de segments que tenen funcions similars: l'anterior, anomenat cefalotòrax o prosoma, és una fusió completa dels segments que en un insecte formarien dos tagmes separats, el cap i el tòrax; el tagma posterior és anomenat abdomen o opistosoma.[7] En les aranyes, el cefalotòrax i l'abdomen estan connectats per una petita secció cilíndrica anomenada pedicel.[9] El patró de fusió de segments que forma el cap dels quelicerats és únic entre els artròpodes, i el que normalment seria el primer segment del cap desapareix en un dels estadis inicials del desenvolupament, de manera que els quelicerats manquen de les antenes típiques de la majoria d'artròpodes. De fet, l'únic apèndix que els quelicerats tenen davant la boca és un parell de quelícers, i manquen de qualsevol característica que funcioni directament com a "mandíbula".[8][10] Els primers apèndixs situats darrere la boca reben el nom de pedipalps, i tenen funcions diferents en cada grup de quelicerats.[7]
Les aranyes i els escorpins són membres d'un grup de quelicerats, els aràcnids.[10] Els quelícers dels escorpins tenen tres seccions i generalment són un modest parell d'urpes que utilitzen per alimentar-se.[11] Els de les aranyes tenen dues seccions i s'acaben en ullals que generalment són verinosos, i es pleguen darrere les seccions superiors quan no estan sent utilitzats, i les seccions superiors tenen generalment unes espesses "barbes" que filtren els trossos sòlids del seu menjar, car les aranyes només poden ingerir aliment líquid.[9] D'altra banda, els pedipalps dels escorpins formen generalment grans urpes per capturar preses,[11] mentre que els de les aranyes són sensors bastant petits les bases dels quals també serveixen d'extensió de la boca; a més, els de les aranyes mascles tenen seccions posteriors engrandides que s'utilitzen en la transferència d'esperma.[9]
En les aranyes, el cefalotòrax i l'abdomen estan units per un petit pedicel cilíndric, que permet que l'abdomen es mogui independentment durant la producció de teranyina. La superfície superior del cefalotòrax està cobert per una única cuirassa convexa, mentre que la part inferior està coberta per dues plaques més aviat planes. L'abdomen és tou i en forma d'ou. No presenta signes de segmentació, excepte en els primitius mesotels (els membres vivents dels quals són els lifístids), que tenen plaques segmentades a la superfície superior.[9]
![Òrgans principals de les aranyes[12]](http://ca.wikipedia.org/wiki/Fitxer:Spider_main_organs_labelled.png)
Com els altres artròpodes, les aranyes són celomats en què el celoma s'ha reduït a petites àrees al voltant dels aparells reproductor i excretor. El seu lloc està pres en gran part per un hemocel, una cavitat que es perllonga gairebé per tot el cos i per la qual flueix la sang. El cor és un tub situat a la part superior del cos, amb uns quants òstiums que actuen com a vàlvules de no-retorn, permetent que la sang entri al cor des de l'hemocel però evitant que en surti abans que arribi a l'extrem anterior,[13] Tanmateix, en les aranyes només ocupa la part superior de l'abdomen, i la sang és portada a l'hemocel per una artèria que s'obre a l'extrem posterior de l'abdomen i per artèries ramificants que passen pel pedicle i s'obren a diverses parts del cefalotòrax. Per tant, les aranyes tenen un sistema circulatori obert.[9] La sang de moltes aranyes que tenen pulmons en llibre conté el pigment respiratori hemocianina per fer més eficaç el transport de l'oxigen.[10]
Les aranyes han desenvolupat diferents anatomies respiratòries, pulmons en llibre, sistema traqueal, o ambdós. Els migalomorfs i els mesotels tenen dos parells de pulmons en llibre plens d'hemolimfa, en què obertures a la superfície ventral de l'abdomen permeten que entri l'aire i difonen oxigen. Aquest també és el cas d'algunes aranyes araneomorfes, com la família dels hipoquílids, però els altres membres d'aquest grup només conserven intacte el parell anterior de pulmons en llibre, mentre que el parell posterior d'òrgans respiratoris estan parcialment o total modificats en tràquees, a través de les quals l'oxigen es difon a l'hemolimfa o directament als teixits i òrgans.[9] El més probable és que el sistema traqueal evolucionés en avantpassats petits per ajudar a resistir a la dessecació.[10] Les tràquees estaven originalment connectades al medi exterior a través d'un parell d'obertures anomenades espiracles, però en la majoria d'aranyes aquest parell d'espiracles s'ha fusionat en un de sol al mig, i s'ha mogut cap enrere vers les fileres.[9] Les aranyes dotades de tràquees solen tenir un ritme metabòlic més elevat i conserven millor l'aigua.[14]
Cosa única entre els quelicerats, les seccions finals dels quelícers de les aranyes són ullals, i la gran majoria de les aranyes les utilitzen per injectar verí a la presa, de glàndules verinoses situades a les arrels dels quelícers[9] Com la majoria d'aràcnids, incloent-hi els escorpins,[10] les aranyes tenen un tracte digestiu que només pot processar aliment líquid, i les aranyes tenen dos conjunts de filtres per mantenir els sòlids a l'exterior.[9] Utilitzen un d'entre dos sistemes de digestió externa. Alguns bomben enzims digestius de l'intestí mitjà a la presa i després xuclen els teixits liqüificats de la presa a l'intestí, deixant eventualment la carcassa buida de la presa. Altres molen la presa amb els quelícers i les bases dels pedipalps fins que la deixen feta una polpa, tot omplint-la amb enzims; en aquestes espècies, els quelícers i les bases dels pedipalps formen una cavitat preoral que aguanta el menjar que estan processant.[9]
L'estómac del cefalotòrax actua com una bomba que envia l'aliment més cap endins de l'aparell digestiu. L'intestí mitjà té molts cecs digestius, compartiments sense cap altra sortida, que extreuen nutrients del menjar; la majoria es troben a l'abdomen, que està dominat per l'aparell digestiu, però uns quants es troben al cefalotòrax.[9]
La majoria d'aranyes converteixen els residus nitrogenosos en àcid úric, que pot ser excretat en forma com a material sec. Els tubs de Malpighi extreuen aquests residus de la sang de l'hemocel i els vessen a la cambra cloacal, d'on són expel·lides per l'anus.[9] La producció d'àcid úric i la seva eliminació mitjançant els tubs de Malpighi són una adaptació per la conservació d'aigua que ha evolucionat independentment en diversos llinatges d'artròpodes que viuen lluny de l'aigua,[15] per exemple, els tubs dels insectes i els aràcnids es desenvolupen a partir de parts completament diferents de l'embrió.[10] Tanmateix, algunes aranyes primitives -el subordre dels mesotels i l'infraordre dels migalomorfs- conserven els nefridis ("petits ronyons") ancestrals dels artròpodes,[9] que utilitzen grans quantitats d'aigua per excretar els residus nitrogenosos en forma d'amoníac.[15]
El sistema nerviós central bàsic dels artròpodes consisteix en: un parell de cordes nervioses que s'estenen sota l'intestí, amb ganglis parells que funcionen com a centres locals de control a cada segment; un cervell format per la fusió dels ganglis dels segments del cap de davant i darrere la boca, de manera que l'esòfag està envoltat per aquest conglomerat de ganglis.[16] Excepte en els primitius mesotels, dels quals els lifístids són l'única família supervivent, les aranyes tenen el sistema nerviós molt més centralitzat típic dels aràcnids: tots els ganglis de tots els segments de darrere l'esòfag estan fusionats, de manera que el cefalotòrax està ben ple de teixit nerviós i no hi ha ganglis a l'abdomen;[9][10][16] en els mesotels, els ganglis de l'abdomen i la part posterior del cefalotòrax romanen sense fusionar.[14]
La majoria d'aranyes tenen quatre parells d'ulls a l'àrea frontal-superior del cefalotòrax, arranjats en patrons que varien d'una família a l'altra.[9] El parell situat al davant són del tipus en forma de copa anomenat ocels ("petits ulls"), que en la majoria d'artròpodes només són capaços de detectar la direcció de la qual prové la llum, utilitzant l'ombra que projecten les parets de la copa. Tanmateix, els ulls principals de davant del cap de les aranyes són ocels en forma de copa que són capaços de formar imatges.[17][18] Es creu que els altres ulls deriven dels ulls compostos dels quelicerats ancestrals, però ja no tenen les facetes separades típiques dels ulls compostos. A diferència dels ulls principals, en moltes aranyes aquests ulls secundaris detecten la llum reflectida d'un tapetum refractiu, i els licòsids poden ser detectats mitjançant la llum que se'ls reflecteix a la tapeta. D'altra banda, els ulls secundaris dels saltícids manquen de tapeta.[9] L'agudesa visual dels saltícids supera per un factor de deu la dels espiadimonis, que tenen de llarg la millor vista de tots els insectes; de fet, l'ull humà només és unes cinc vegades més sensible que el d'un saltícid. Aconsegueixen això mitjançant una sèrie de lents semblants a un teleobjectiu, una retina amb quatre capes i la capacitat de girar els ulls i integrar imatges de diferents fases de l'escanejada. El desavantatge és que l'escanejada i el procés d'integració són relativament lents.[19]
Com en la resta d'artròpodes, la cutícula de les aranyes bloquejarien la informació sobre el medi exterior, si no fos perquè és penetrada per nombrosos sensors o connexions de sensors al sistema nerviós. De fet, moltes aranyes i altres artròpodes han modificat la seva cutícula en un conjunt elaborat de sensors. Diversos mecanoreceptors, majoritàriament cerres anomenades setes, responen a diferents nivells de força, des d'un contacte fort fins a corrents d'aire molt febles. Els quimioreceptors són un equivalent del gust i l'olfacte, sovint mitjançant setes.[17] Les aranyes també tenen sensil·les que detecten forces i vibracions. En les aranyes que fan teranyines, tots aquests mecanoreceptors i quimioreceptors són més importants que els ulls, mentre que els ulls són més importants per les aranyes que cacen activament.[9]
Com la majoria d'artròpode, les aranyes manquen de sensors de l'equilibri i de l'acceleració, i confien en els seus ulls per distingir si es troben cap per dalt o cap per avall. Els proprioreceptors dels artròpodes, uns sensors que detecten la força exercida pels músculs i el grau de torsió del cos i les articulacions, estan ben compresos. D'altra banda, se sap ben poc sobre la resta de sensors interns que puguin tenir les aranyes o els altres artròpodes.[17]
Les aranyes es reprodueixen sexualment i la fertilització és interna però indirecta, és a dir, l'esperma no és introduït al cos de la femella pels genitals del mascle sinó que hi ha una etapa intermèdia. A diferència de molts artròpodes terrestres,[20] les aranyes mascle no produeixen espermatòfors (paquets d'esperma) preparats, sinó que teixeixen petites teranyines d'esperma sobre les quals ejaculen, i després transfereixen l'esperma a unes estructures semblants a xeringues situades a l'extrem dels seus pedipalps. Quan un mascle detecta senyals d'una femella propera, comprova si és de la mateixa espècie i si està preparada per aparellar-se; en les espècies que produeixen teranyines o "cordes de seguretat", el mascle pot identificar l'espècie i el sexe de l'aranya que les ha produït mitjançant l'"olfacte".[9]
Les aranyes poden tenir mides molt diferents. Les més petites, Patu digua de Borneo, mesuren menys de 0,37 mm de llargada corporal. Les aranyes més grans i pesants són les taràntules, que poden mesurar fins a 90 mm de llarg i tenir una envergadura de cames fins a 250 mm.[21]
Només s'han identificat tres tipus de pigments (ommocroms, bilines i guanines) en les aranyes, tot i que s'han detectat altres pigments que no han estat caracteritzats. Sembla que les melanines, carotenoides i pterines, molt comunes en altres animals, estan absents. En algunes espècies, l'exocutícula de les cames i el prosoma està modificada per un procés de bronzejat, donant-li un aspecte marró.[22] Les bilines estan presents, per exemple, en Micrommata virescens, donant-li un color verd. La guanina és responsable de les marques blanques d'Araneus diadematus. En moltes espècies, s'acumula en cèl·lules especialitzades anomenades guanòcits. En gènere com ara Tetragnatha, Leucauge, Argyrodes o Theridiosoma, la guanina els dóna una aparença platejada. Tot i que la guanina és originalment un producte final del metabolisme de les proteïnes, se'n pot blocar l'excreció en les aranyes, provocant un augment de l'emmagatzemament.[22] En algunes espècies pot haver-hi colors estructurals, que són el resultat de la difracció, dispersió o interferència de la llum, mitjançant setes o escates modificades, per exemple. El prosoma blanc d'Argiope és el resultat de la reflexió de la llum per part dels pèls, mentre que Lycosa i Josa presenten ambdues àrees de cutícula modificades que serveixen de reflectors de la llum.[22]
Els fòssils d'aranya són rars, atès que el seu cos és tou i no se solen preservar, excepte en casos excepcionals. El fòssil més antic conegut és un ambre que conté artròpodes fòssils que daten de fa 130 milions d'anys, del període Cretaci.[23] A més de permetre la preservació dels detalls anatòmics de les aranyes amb molts detalls, alguns ambres també han congelat moments d'acoblament entre aranyes, aranyes matant a les seves preses, la producció de la seda i, probablement, la cura de les seves cries. En casos encara més excepcionals, l'ambre ha conservat les bosses d'ous d'aranyes i teranyines, algunes d'aquestes amb la presa atrapada en elles. La teranyina fòssil més gran descoberta fins avui té prop de 100 milions d'anys.[23] També es conserven en les restes fòssils d'algunes aranyes trobades en jaciments geològics, llocs on les condicions d'enterrament immediat i la preservació excepcional han permès preservar, fins i tot, els teixits tous.[24]
Les aranyes poden provocar aracnofòbia, una por irracional ja siguin o no nocives per a la persona. Per això són utilitzades sovint com a símbol de la por, del desconegut, apareixent en nombroses pel·lícules i contes. També pot representar la paciència o la traïció (enganya les seves víctimes per atrapar-les a la xarxa). L'aranya anomenada vídua negra, una de les més grans que existeixen, mereix una menció especial: l'hàbit de la femella de matar el mascle després de la còpula ha deixat una empremta important en la cultura popular.
Segons Les Metamorfosis de l'escriptor llatí Ovidi, les aranyes provenien de la jove Aracne, que Atena havia maleït per haver fet un tapís més bonic que el seu.
Els poders de les aranyes han servit de referència per al superheroi Spiderman.
Les aranyes (Araneae) són ordre d'artròpodes quelicerats adaptats al medi aeri, amb vuit cames i un parell de quelícers modificats en ullals capaços d'injectar verí. Les aranyes viuen a tots els continents tret de l'Antàrtida, i s'han establert en gairebé tots els nínxols ecològics, tret de la mar i l'aire. Es coneixen 43.579 espècies repartides en 111 famílies. Tanmateix, existeix un debat dins la comunitat científica sobre com caldria classificar tots els gèneres, com ho demostra el fet que s'hagin publicat més d'una vintena de classificacions des de l'any 1900.
Anatòmicament, les aranyes es diferencien de la resta d'artròpodes pel fet que els segments corporals habituals estan fusionats en dos tagmes, prosoma o cefalotòrax i l'opistosoma o abdomen), i estan units per un petit pedicel cilíndric. Excepte el grup més primitiu, els mesotels, les aranyes tenen el sistema nerviós més centralitzat de tots els artròpodes, car els seus ganglis estan fusionats en una massa al cefalotòrax. A diferència de la majoria d'artròpodes, les aranyes no tenen músculs extensors a les cames, de manera que les estenen per pressió hidràulica.
El seu abdomen presenta apèndixs que han estat modificats en fileres que secreten seda de fins a sis tipus, malgrat que no totes les espècies construeixen una teranyina. Les teranyines varien molt en mida, forma i quantitat de fil utilitzat. Sembla que la teranyina en forma d'espiral circular podria ser una de les formes més primitives, i les aranyes que produeixen teranyines enredades són més abundants i diverses que els aranèids. Al període Devonià aparegueren aràcnids semblants a aranyes, dotats d'"aixetes" productores de teranyina, però aquests animals aparentment mancaven de fileres. S'han identificat aranyes veritables en roques del Carbonífer (fa entre 318 i 299 milions d'anys), que són molt similars als representants del subordre vivent més primitiu, el dels mesotels. Els grups principals d'aranyes modernes, els migalomorfs i els araneomorfs, aparegueren per primer cop al període Triàsic, fa més de 200 milions d'anys.
El 2008 se'n descrigué una espècie herbívora, però totes les altres espècies conegudes són predadores que s'alimenten principalment d'insectes i altres aranyes, tot i que algunes espècies grans també cacen ocells i sargantanes. Les aranyes utilitzen un ampli ventall d'estratègies per capturar les seves preses: caçar-les en teranyines enganxifoses, lligant-les amb fils enganxifosos, imitant la presa per evitar ser detectades, o perseguint-les. La majoria detecten les preses principalment per detecció de les vibracions, però les caçadores actives tenen una bona vista, i les caçadores del gènere Portia mostren senyals d'intel·ligència en la seva elecció de tàctiques i la capacitat de crear-ne de noves. El tracte digestiu de les aranyes és massa estret perquè hi passin sòlids, de manera que liqüifiquen l'aliment amb enzims digestius i el molen amb la base dels pedipalps, car manquen d'autèntiques mandíbules.
Els mascles s'identifiquen per mitjà de ritus complexos de festeig per evitar que les femelles se'ls mengin. Els mascles de la majoria d'espècies sobreviuen uns quants aparellaments, limitats sobretot per la seva escassa longevitat. Les femelles teixeixen recipients pels ous, cadascun dels quals pot contenir centenars d'ous. Les femelles de moltes espècies cuiden les cries, duent-les a sobre o compartint-hi aliment. Una minoria d'espècies són socials, i construeixen teranyines comunes que poden allotjar entre unes poques aranyes i 50.000 individus. El comportament social va d'una tolerància precària, com en les agressives aranyes viudes, fins a una caça cooperativa i un repartiment del menjar. Tot i que la majoria d'aranyes viuen un màxim de dos anys, les taràntules i altres aranyes migalomorfes poden viure fins a 25 anys en captivitat.
Mentre que el verí d'algunes espècies és perillós pels humans, els científics investiguen actualment l'ús del verí de les aranyes en la medicina i com a pesticida no contaminant. La teranyina proporciona una combinació de lleugeresa, força i elasticitat que és superior a la de materials sintètics, i s'han inserit gens relacionats amb la producció de teranyina en mamífers i plantes per a comprovar si es poden utilitzar com a fàbriques de teranyina. Com a resultat de la seva gran varietat de comportaments, les aranyes han esdevingut símbols comuns en l'art i la mitologia, representant diverses combinacions de paciència, crueltat i poders creatius.
Anifail di-asgwrn-cefn gydag wyth o goesau yw corryn (hefyd: pryf cop, copyn). Mae dros 37,000 o rywogaethau. Maen nhw'n cynhyrchu sidan ac mae llawer o rywogaethau'n nyddu gweoedd i ddal pryfed.
Pavouci (Araneae) jsou členovci se čtyřmi páry nohou a chelicerami (klepítky), do kterých ústí vývod jedových žláz. Jsou největším řádem pavoukovců s vysokou druhovou rozmanitostí.[1] Pavouci se vyskytují na každém kontinentu kromě Antarktidy a téměř v každém prostředí kromě vzduchu a moře. K březnu 2019 bylo zaznamenáno 48 127 druhů a 109 čeledí pavouků;[2] nicméně ve vědecké komunitě panují nejasnosti v tom, jak tyto čeledi klasifikovat, což dokazuje počet více než 20 různých klasifikací, které byly navrženy od roku 1900.[3] V České republice bylo zaznamenáno 879 druhů, z toho 27 je považováno za v ČR již vyhynulé a dalších 483 se dle třetího vydání Červeného seznamu pavouků ČR nachází v různém stupni ohrožení.[4][pozn. 1]
Anatomicky se pavouci od ostatních členovců liší tím, že většinou mají tělo rozděleno na dvě tagmata (funkční celky), hlavohruď a zadeček, která jsou spojena malou válcovitou stopkou (pedicelem). Na rozdíl od hmyzu nemají tykadla. Až na nejprimitivnější skupinu, sklípkoše (Mesothelae), mají pavouci ze všech členovců nejvíce centralizovanou nervovou soustavu, protože všechny jejich gangliony (nervové uzliny) se nacházejí v jednom místě v hlavohrudi. Na rozdíl od většiny členovců nemají ve svých končetinách téměř žádné extenzory (natahovače) a namísto toho je natahují hydraulickým tlakem.
Zadečkové končetiny pavouků se vyvinuly ve snovací bradavky produkující pavučinová vlákna až z šesti druhů snovacích žláz, jež se nacházejí v zadečku. Pavučiny se mohou lišit velikostí, tvarem a množstvím použitého lepkavého vlákna. Zdá se, že kruhové pavučiny jsou jedny ze starších druhů pavučin. Pavouci vytvářející pavučinové vaky jsou rozšířenější a rozmanitější než křižákovití (kteří vytvářejí právě kruhové pavučiny). Pavoukům podobní pavoukovci s orgány produkujícími pavučinová vlákna se objevili v devonu někdy před 386 miliony lety, ale těmto živočichům chyběly snovací bradavky. Praví pavouci byli nalezeni v horninách z karbonu, přičemž pocházejí z období před 318 až 299 miliony lety a jsou velmi podobní nejprimitivnějšímu žijícímu podřádu, sklípkošům. Nejvýznamnější skupiny moderních pavouků, sklípkani (Mygalomorphae) a dvouplicní (Araneomorphae), se objevily v triasu před 200 miliony lety.
V roce 2008 byla popsána potravní specializace druhu Bagheera kiplingi,[5] ale všechny ostatní druhy jsou predátoři. Živí se převážně hmyzem a ostatními pavouky, i když několik velkých druhů loví i drobné savce, ptáky a plazy. K lovení kořisti pavouci využívají různé strategie: chytají ji do lepkavých pavučin; vrhají na ni lepkavá vlákna; napodobují ji, aby je neodhalila; nebo ji uženou. Většina z nich kořist odhaluje pomocí vibrací, ale aktivní lovci mají dobrý zrak. Lovci z rodu Portia vykazují znaky inteligentního chování při výběru taktiky lovu a ve schopnosti vytvářet nové. Střeva pavouků jsou příliš úzká na to, aby mohla přijímat pevnou potravu, a proto ji rozmělňují trávicími enzymy a drtí ji makadly (pedipalpy), protože nemají pravé čelisti.
Samečci na sebe upozorňují různými namlouvacími rituály, aby je samičky nesežraly. Samečci většiny druhů přežívají několik páření a umírají z jiných příčin, než že by je sežrala samice. Samičky z pavučinových vláken vytvářejí kokony na vajíčka, z nichž každý může obsahovat až stovky vajíček. Samičky mnoha druhů se starají o svá mláďata, například tak, že je nosí s sebou či se s nimi dělí o potravu. Malá část druhů je sociální a vytváří společné pavučiny, které mohou sloužit několika málo až 50 000 jedinců. Sociální chování sahá od opatrné tolerance až ke společnému lovení a sdílení potravy. Ačkoliv se většina pavouků dožívá maximálně dvou let, sklípkani se v zajetí mohou dožít až 25 let.
I když jed některých druhů je pro člověka nebezpečný, vědci zkoumají potenciální využití pavoučího jedu v lékařství a v zemědělství (jako pesticid neznečišťující prostředí). Pavoučí vlákno představuje lepší kombinaci lehkosti, síly a pružnosti než umělé materiály, a vědci zkoušeli vložit geny produkující tato vlákna do DNA různých savců a rostlin, aby zjistili, zda tyto organismy mohou vlákna vytvářet. Kvůli svému rozmanitému chování se pavouci stali v umění a mytologii symbolem trpělivosti, krutosti a kreativity.
Pavouci jsou klepítkatci a tudíž členovci.[6] Jako všichni členovci mají článkovité tělo s párovými končetinami, pokryté kutikulou z chitinu a bílkovin; a hlavu složenou z několika částí, které splývají v průběhu embryonálního vývoje.[7] Jakožto klepítkatci mají tělo složené ze dvou tagmat neboli souborů článků, které mají podobnou funkci: přední část se nazývá hlavohruď neboli cephalothorax a skládá se z článků, které u hmyzu vytvářejí dvě různá tagmata, hlavu a hruď; zadní část se nazývá zadeček neboli abdomen.[6] U pavouků jsou hlavohruď a zadeček spojeny malou válcovitou stopkou, pedicelem.[8] Průběh splývání částí, z kterých vzniká hlava klepítkatců, je mezi členovci jedinečný: část, která obvykle vytváří nejpřednější část hlavy, u nich zaniká v brzkém stádiu vývoje, takže ve výsledku nemají tykadla, která jsou pro většinu členovců typická. Jedinými končetinami nacházejícími se před ústy je pár chelicer (klepítek); klepítkatci nemají žádné „čelisti“.[7][9] První končetiny za ústy se nazývají makadla a u různých skupin klepítkatců slouží různým účelům.[6]
Spolu se štíry a dalšími skupinami patří pavouci mezi pavoukovce.[9] Chelicery štírů mají tři části a slouží k přijímání potravy.[10] Chelicery pavouků mají dvě části a jsou zakončeny drápky, které jsou většinou jedovaté a když je pavouci zrovna nepoužívají, nosí je ohnuté. Horní části mívají husté ochlupení tvořící „síto“, které nepropouští pevné kusy potravy, protože pavouci mohou přijímat pouze tekutou potravu.[8] Makadla štírů většinou tvoří velká klepeta, kterými štíři loví potravu,[10] zatímco pavouci mají relativně malá makadla, jejichž konce ovšem také slouží ke krmení; navíc samci mají konce zvětšené a využívají je k přenosu spermatu.[8]
Stopka, kterou jsou spojeny hlavohruď a zadeček, umožňuje zadečku nezávislý pohyb při vytváření pavučinových vláken. Horní strana hlavohrudi je pokryta konvexním karapaxem a spodní strana je kryta dvěma plochými destičkami. Zadeček je měkký a má vejcovitý tvar. Pouze u sklípkošů je jeho horní strana členitá, jinak je tvořen jedním celkem.[8]
Stejně jako ostatní členovci mají coelom (pravou tělní dutinu), který se u nich vyskytuje pouze v malých oblastech v okolí rozmnožovací a vylučovací soustavy. Jeho místo zabírá převážně dutina probíhající téměř celým tělem (tzv. mixocoel), kterou proudí krvomíza - hemolymfa . Srdce je tvořeno trubicí v horní části těla a několika polopropustnými chlopněmi, které umožňují vstup hemolymfy z mixocoelu do srdce.[11] U pavouků ale zaujímá pouze horní část zadečku a hemolymfa je vylučována do mixocoelu jednou tepnou, která ústí do zadní části zadečku, a dalšími rozvětvujícími se tepnami, které procházejí stopkou a ústí do několika částí hlavohrudi. Proto mají pavouci otevřenou oběhovou soustavu.[8] Hemolymfa mnoha pavouků s plicními vaky obsahuje respirační pigment (dýchací barvivo) hemocyanin, který umožňuje efektivnější přenos kyslíku.[9]
U pavouků se vyvinuly různé druhy dýchacích soustav založené na plicních vacích, vzdušnicích (trachejích) či na kombinaci těchto dvou orgánů. Sklípkani a sklípkoši mají dva páry plicních vaků naplněných hemolymfou s otvory na spodní straně zadečku, kterými se k nim dostává vzduch a dochází k přenosu kyslíku. To platí i pro některé vývojově starší druhy z řádu dvouplicní, například z čeledi Hypochilidae, ale u ostatních zástupců tohoto řádu je zachován pouze přední pár plicních vaků a zadní pár je částečně či úplně přetvořen ve vzdušnice, skrze které je kyslík přenášen do hemolymfy či přímo do tkání a orgánů.[8] Dýchací soustava založená na vzdušnicích se vyvinula pravděpodobně u předků menšího vzrůstu za účelem odolávání desikaci (vysoušení).[9] Vzdušnice byly původně propojeny s okolím skrze pár otvorů zvaných spiracula, ale u většiny pavouků tento pár splynul v jedno spiraculum umístěné uprostřed a posunul se dozadu ke snovacím bradavkám.[8] Pavouci se vzdušnicemi mají většinou vyšší metabolický výdej a lépe v těle udržují vodu.[12]
Na rozdíl od ostatních klepítkatců jsou poslední články pavoučích chelicer přetvořeny v drápky, jež velká většina pavouků používá ke vstřikování jedu do své kořisti. Jed je vytvářen jedovými žlázami v kořenech chelicer.[8] Pavouci z čeledi pakřižákovití (Uloboridae) a zástupci rodu Holarchaea o jedové žlázy přišli a svou kořist usmrcují pevným zabalením a agresivními trávicími enzymy.[13] Stejně jako většina pavoukovců[9] mají pavouci úzká střeva, která jsou schopna přijímat pouze potravu v tekutém stavu. K filtrování pevné stravy slouží dvě sady filtrů.[8] Pavouci používají dva různé druhy externího trávení. Někteří z nich napouštějí svou kořist trávicími enzymy a poté vysávají její rozpuštěné tkáně, až z ní zůstane pouze prázdná slupka. Jiné druhy drtí svou kořist na kaši pomocí chelicer a makadel, zatímco ji napouštějí enzymy; u těchto druhů chelicery a makadla vytvářejí dutinu, která drží zpracovávanou potravu.[8]
Žaludek v hlavohrudi slouží jako čerpadlo, které posouvá potravu hlouběji do trávicí soustavy. Pavouci mají několik slepých střev, ve kterých se z potravy vstřebávají živiny; většina z nich se nachází v zadečku, v němž největší prostor zaujímá právě trávicí soustava, ale několik se jich nachází i v hlavohrudi.[8]
Většina pavouků přetváří dusíkaté odpadní látky v kyselinu močovou, kterou pak vylučují v suchém stavu. Malpighické trubice tyto odpadní látky extrahují z hemolymfy v mixocoelu a vypouští je do kloaky, odkud jsou vyloučeny řitním otvorem.[8] Vytváření kyseliny močové a její vylučování přes Malpighické trubice slouží k udržování vody v těle a tento proces se vyvinul nezávisle u několika linií členovců, kteří jsou schopni žít daleko od vody;[14] například trubice hmyzu a pavoukovců se vyvinuly z naprosto odlišných částí embrya.[9] Někteří primitivní pavouci, jako například druhy podřádů sklípkoši a sklípkani, si ale zachovali nefridie („malé ledviny“),[8] které spotřebují velké množství vody k vylučování dusíkatých odpadních látek ve formě amoniaku.[14]
V základní podobě se centrální nervová soustava členovců skládá z páru nervových trubic podbíhajících pod střevem a párových ganglií, která slouží jako místní řídící centra ve všech článcích; a mozku, který vznikl splynutím ganglií hlavových článků nacházejících se před a za ústy, takže tento shluk obklopuje jícen.[15] Kromě primitivních sklípkošů mají pavouci nerovovou soustavu více centralizovanou: všechna ganglia za jícnem splynula do sebe, takže v hlavohrudi se nachází velké množství nervových tkání a v zadečku nejsou žádná ganglia;[8][9][15] u sklípkošů zůstávají ganglia zadečku a zadní části hlavohrudi oddělena.[12]
Většina pavouků má vepředu nahoře na hlavohrudi čtyři páry očí, jejichž rozmístění se liší čeleď od čeledi.[8] Čelní pár je tvořen z takového druhu jednoduchých očí (očí s pouze jednou čočkou), které jsou u většiny členovců schopny rozeznávat pouze směr, z něhož na ně dopadává světlo. U pavouků jsou tyto oči ale schopny vytvářet obrazy.[16][17] U ostatních očí se předpokládá, že se vyvinuly ze složených očí klepítkatců, ale už se neskládají z jednotlivých oddělených oček, která jsou pro složené oči typická. Na rozdíl od hlavních očí tyto vedlejší oči u mnoha pavouků vnímají světlo odražené od tapeta lucida a slíďákovité lze ve tmě rozeznat podle toho, že jim oči „svítí“. Na druhou stranu například vedlejší oči skákavkovitých tapeta nemají.[8] Zraková ostrost některých skákavkovitých přesahuje až desetinásobně zrakovou ostrost šídel, která mají mezi hmyzem zdaleka nejlepší zrak; lidé mají pouze asi pětkrát ostřejší zrak než skákavkovití. Dosahují toho pomocí čoček poskládaných na způsob teleobjektivu, čtyřvrstvé sítnice a schopnosti otáčet oči a sjednotit obrazy z různých fází snímání okolí. Nevýhodou procesu sjednocování obrazů je jeho pomalost.[18] Někteří pavouci mají menší počet očí, nejčastěji šest (např. čeleď šestiočkovití, ale i jen čtyři nebo dvě. Jeskynní druhy mívají oči zakrnělé.
Stejně jako u ostatních členovců by pavoučí kutikula normálně bránila průniku informací z okolního světa. Pavouci a jiní členovci ji ale mají prostoupenou důmyslnou sadou senzorů. Různá dotyková čidla, například štětiny, reagují na síly různých velikostí od silného dotyku po slabé závany větru. Chemická čidla poskytují ekvivalent chuti a čichu, často skrze štětiny.[16] Pavouci mají také v kloubech končetin speciální orgány, které reagují na vibrace. U pavouků, kteří vytvářejí pavučiny, jsou tyto mechanické a chemické senzory důležitější než oči, které jsou naopak nejdůležitějším smyslovým orgánem pro aktivně lovící pavouky.[8]
Pavouci, stejně jako většina členovců, nemají čidla pro vnímání stability a zrychlení, a to, kde je nahoře a kde dole, rozpoznávají očima. Proprioreceptory členovců, které vnímají napětí svalů a ohyb kloubů, jsou důkladně prozkoumány. Na druhou stranu se toho příliš neví o tom, jaké další vnitřní smyslové orgány pavouci a členovci obecně mají.[16]
Každá z osmi nohou sestává ze sedmi částí. Část nejblíže k tělu se nazývá kyčel (coxa); další částí je příkyčlí (trochanter), které funguje jako pant pro další část, stehno (femur); následuje koleno (patella), které slouží jako pant pro holeň (tibia); další je nárt (metatarsus), který spojuje holeň s chodidlem (tarsus); chodidlo je v závislosti na čeledi zakončeno dvěma nebo třemi drápky. Všichni členovci ohýbají své končetiny pomocí svalů připevněných na vnitřní stranu vnější kostry; k jejich natahování využívají pavouci a několik dalších skupin hydraulický tlak, což je způsob zděděný po předcích členovců.[19] Jediné extenzory (natahovače) v tělech pavouků jsou umístěny ve třech kyčelních kloubech (nacházejících se mezi kyčlí a příkyčlí).[20] Následkem toho pavouk s probodnutou hlavohrudí nemůže natahovat nohy a nohy mrtvých pavouků se kroutí.[8] Pavouci jsou schopni za účelem natažení nohou vyvinout tlak až osmkrát vyšší než v klidovém stavu[21] a skákavkovití dokáží vyskočit do výše až padesátinásobku délky svého těla tím, že zvýší krevní tlak ve třetím či čtvrtém páru nohou.[8] Ačkoliv větší pavouci také používají k natahování nohou hydrauliku, na rozdíl od skákavkovitých ke skokům využívají flexory (ohybače).[20]
Většina aktivně lovících pavouků má mezi drápky na konci nohou husté chomáče chloupků. Tyto chomáče neboli skopuly obsahují chloupky, jejichž konce jsou rozvětveny až na tisíce konečků a umožňují pavoukům lézt po vertikálně položeném skle a vzhůru nohama po stropě. Tato přilnavost je zřejmě umožněna díky kontaktu s velmi tenkými vrstvami vody na površích.[8] Pavouci při chůzi či při běhu nechávají na povrchu nejméně čtyři nohy, stejně jako ostatní pavoukovci.[22]
Zadeček nemá žádné končetiny kromě těch, z kterých se vyvinuly krátké pohyblivé snovací bradavky produkující pavučinová vlákna. Bývá jich jeden až čtyři páry, přičemž nejčastěji jsou to tři páry. Každá snovací bradavka má několik vývodů (spigotů), z nichž každý je propojen s jednou žlázou. Existuje alespoň šest druhů snovacích žláz, z nichž každá vytváří jiný druh vláken.[8] Sklípkani mají snovací žlázy také v nohou.[23]
Pavučinové vlákno je složeno převážně z bílkoviny podobné té, která se nachází v hmyzích hedvábných vláknech. Původně se jedná o kapalinu, která tvrdne ne kvůli kontaktu se vzduchem, ale protože proces vylučování mění vnitřní strukturu bílkoviny.[24] Má podobnou pevnost v tahu jako nylon a přírodní materiály jako chitin, kolagen a celulóza, ale je mnohem elastičtější, což znamená, že ho lze více natahovat, aniž by se přetrhlo či ztratilo tvar.[8]
Někteří pavouci mají sítko (cribellum), což je speciální orgán s až 40 000 spigoty, z nichž každý vytváří jedno malé vlákno. Vlákna jsou rozčesávána hřebínkem (calamistrum) a výsledné vlákno je velmi účinné při zachycování ochlupených hmyzích končetin. Původní pavouci měli cribella, která produkovala první vlákna schopná chytat hmyz, a až poté se vyvinuly žlázy produkující lepkavé kapičky. Většina novodobých skupin pavouků již cribellum ztratila.[8]
I druhy, které nevytvářejí pavučiny, využívají pavučinová vlákna několika různými způsoby: jako obal pro samčí pohlavní buňky a pro oplodněná vajíčka; jako „záchranný provaz“; pro budování hnízd; a mláďata některých druhů jako „padák“.[8]
Pavouci se rozmnožují pohlavně a oplodnění probíhá vnitřně, ale nepřímo, což znamená, že samec nevnáší sperma do samičího těla svým pohlavním ústrojím. Na rozdíl od mnoha suchozemských členovců[25] samci pavouků nevytvářejí spermatofory, ale vytvářejí malé pavučiny, do kterých ejakulují, a poté sperma přenesou do objektů podobných injekční stříkačce na konci makadel. Když samec ve svém okolí zaznamená přítomnost samice, zjistí, zda se jedná o samici stejného druhu a zda je připravena na páření; například u druhů, které vytvářejí pavučiny či „záchranné provazy“, rozpoznává samec druh a pohlaví pomocí „čichu“.[8]
Malí samci často využívají složité namlouvací rituály k tomu, aby je velké samice nesežraly před oplodněním, ale u některých druhů jsou samci tak malí, že by se samicím stejně nevyplatilo je jíst. U pavouků vytvářejících pavučiny je hlavní součástí rituálu důmyslný systém vibrací, zatímco u aktivně lovících pavouků hrají velkou roli doteky samičího těla, které dokážou samici „zhypnotizovat“. Pro skákavkovité, kteří mají dobrý zrak, jsou důležité různé posunky a tance. Při úspěšných námluvách samec vnese spermie ze svých makadel do samičího pohlavního otvoru skrze pohlavní destičku (epigyne) na spodní straně jejího zadečku. Samičí rozmnožovací soustava může sestávat pouze z jednoduchých trubic či může obsahovat i schránky, ve kterých samice skladuje spermie do doby vhodnější pro oplodnění.[8]
Samcům z rodu Tidarren před dospěním upadává jedno makadlo. U těchto pavouků představují makadla 20 % hmotnosti samčího těla, a když se jednoho z nich zbaví, zvýší se jim pohyblivost. U jemenského druhu Tidarren argo zbývající makadlo utrhává samice. To poté asi čtyři hodiny zůstane zachycené v její pohlavní destičce a zřejmě dále funguje. Mezitím samice samce sežere.[26] Ve více než 60 % případech samice australské snovačky Hasseltovy zabije a sežere samce ve chvíli, kdy do jejího pohlavního otvoru vloží své druhé makadlo; samci jí v tom dokonce pomáhají tím, že se snaží nabodnout na její drápky. Většina samců tohoto druhu totiž nikdy nedostane možnost se pářit a ti, kterým se to podaří, se snaží navýšit počet mláďat tím, že zajistí, aby byla samice dobře krmena.[27] Ale samci většiny druhů přežijí několik páření a umírají z jiných příčin než usmrcením samicí. Někteří dokonce nějakou dobu žijí v pavučinách svých partnerek.[28]
Samice kladou až 3000 vajíček do jednoho či více kokonů z pavučinových vláken,[8] které si udržují víceméně konstantní vlhkost vzduchu.[28] Samice některých druhů poté zemřou, ale samice jiných druhů kokony chrání tak, že je uchytí ke své pavučině, schovají v hnízdě, nosí v chelicerách nebo přichytí ke snovacím bradavkám.[8]
Mláďata tráví celé své larvální stadium uvnitř vajíčka a když se vylíhnou, jsou podobná dospělým jedincům, jen jsou menší. Někteří pavouci o svá mláďata pečují, například samice slíďákovitých nosí kokon s vajíčky připevněný na zadečku[8] a samice některých druhů reagují na „škemrání“ svých mláďat tak, že jim dávají svou kořist či dokonce vyvrhují potravu.[28]
Stejně jako ostatní členovci se při růstu musí svlékat, protože jejich kutikula se nedokáže roztáhnout.[29] Samci některých druhů se páří s čerstvě vysvlečenými samicemi, které jsou příliš slabé na to, aby pro ně byly nebezpečné.[28] Většina pavouků žije pouze jeden až dva roky, ale někteří sklípkani mohou v zajetí přežít více než 20 let.[8][30]
Pavouci dorůstají různorodých velikostí. Délka těla těch nejmenších, mezi které patří například Patu digua z Kolumbie, nepřesahuje 0,37 milimetrů. Tělo největších sklípkanů dorůstá až do délky 90 milimetrů a rozpětí nohou mají až 250 milimetrů.[31]
Nejznámější metodou lovu kořisti je její chycení do lepkavé pavučiny. Různá umístění pavučiny umožňují různým druhům pavouků v jedné oblasti chytat odlišné druhy hmyzu, například horizontálně umístěné sítě zachycují hmyz, který vzlétá z rostlin pod nimi, zatímco vertikálně umístěné sítě zachycují hmyz v horizontálním letu. Pavouci, kteří budují pavučiny, mají špatný zrak, ale jsou velmi citliví na vibrace.[8]
Samičky vodního pavouka vodoucha stříbřitého (Argyroneta aquatica) stavějí pod vodou „zvon“ z pavučin, který plní vzduchem a využívají ho k trávení potravy, svlékání, páření a kladení vajíček. Pavouci tohoto druhu tráví ve zvonech téměř celý svůj život a vylézají jenom za účelem chycení kořisti, která se zvonu nebo k němu přilehlých vláken dotkla.[32] Několik druhů využívá hladiny jezer a rybníků podobně jako pavučiny tak, že na nich rozpoznává vibrace, které způsobuje hmyz spadlý do vody a snažící se dostat ven.[8]
Pavouci, kteří loví vrháním vláken, vytvářejí pouze malé pavučiny, kterými následně hýbají. Zástupci rodu pakřižák (Hyptiotes) a čeledi křižáčkovití (Theridiosomatidae) své pavučiny natahují, a když se jich kořist dotkne, tak je uvolní. Jedinci z čeledi vrhačovití (Deinopidae) vytvářejí ještě menší pavučiny, které drží mezi prvními dvěma páry nohou. Když zahlédnou potenciální kořist, pavučinu roztáhnou, vyrazí s ní vpřed a kořist chytí. Plocha pavučiny se tímto roztažením může zvětšit až desetkrát. Několik druhů vrhačovitých využívá dvě různé techniky lovu: útočí buď nahoru na létající hmyz (který detekuje pomocí vibrací) nebo dolu na hmyz pohybující se po zemi (který zpozoruje). Převážnou část potravy většiny vrhačovitých tvoří pozemní hmyz, ale byla pozorována i populace druhu Deinopis subrufa, která se živila hlavně létajícími tiplicemi (Tipulidae).[33]
Dospělé samice bolasových pavouků vytvářejí „pavučiny“ sestávající z jediného vlákna, které střeží. Loví pomocí „lasa“, což je pavučinové vlákno zakončené velkou lepkavou koulí. Vylučují látky připomínající můří feromony a poté na můry vrhají svá lasa. Ačkoli asi v polovině případů minou, za noc jsou schopny ulovit hmyz zhruba o stejné hmotnosti jako pavouci stejné velikosti, kteří vytvářejí pavučiny. Když se jim zhruba do půl hodiny nepodaří ulovit žádnou potravu, sežerou laso, chvíli si odpočinou a poté vytvoří nové.[34][35] Mláďata a dospělí samci jsou mnohem menší a lasa nevytvářejí. Místo toho vylučují feromony, kterými lákají koutulovité (Psychodidae), a tyto molům podobné mušky chytají předními páry nohou.[36]
Sklípkošovití (Liphistiidae), sklípákovití (Ctenizidae), a mnoho sklípkanů přepadává kořist ze svého doupěte, které je často kryto poklopem a/nebo obklopeno systémem pavučinových vláken, které pavouky upozorňují na přítomnost potenciální kořisti.[12] Několik druhů, které se živí včelami, dokáže nastavit odrazovost ultrafialového záření od svého těla tak, aby výsledek byl podobný rostlinám, mezi kterými se ukrývají. (Včely vidí ultrafialové záření.)[37] Slíďákovití, skákavkovití, běžníkovití a lovčíci (Dolomedes) svou kořist honí a spoléhají se převážně na svůj zrak.[8]
Někteří pavouci z rodu Portia loví ostatní pavouky způsobem, ve kterém lze spatřit náznaky inteligentního chování.[18] Laboratorní výzkumy ukázaly, že instinktivní způsob lovu je pro tyto pavouky jen počátečním bodem a svou lovící taktiku pilují metodou pokus a omyl.[38]
Pavouci napodobující mravence se od ostatních pavouků liší v několika věcech: mají užší zadeček a umělý „pas“ v hlavohrudi, aby napodobili tři oddělená tagmata mravenčích těl; prvním párem nohou napodobují tykadla, protože je nemají a protože mravenci mají jen tři páry nohou; okolo jednoho páru očí mají velké barevné skvrny, aby zakryli fakt, že (většinou) mají osm jednoduchých očí a mravenci mají dvě složené oči; a pokrývají své tělo chloupky odrážejícími světlo, aby tak napodobili lesklé tělo mravenců. U některých druhů samec a samička napodobují odlišné druhy mravencovitých, protože samičky jsou většinou mnohem větší než samci. Imitátoři také uzpůsobují své chování tak, aby připomínalo chování jejich mravenčích protějšků: například napodobují jejich způsob pohybu a vyhýbají se skákání. Napodobování mravenců slouží u mnoha pavouků a dalších členovců jako ochrana před predátory, kteří k lovu využívají zrak, jako jsou například ptáci, ještěrky a pavouci. Někteří z nich se ale živí mravenci či živočichy, které mravenci opečovávají, což jsou například mšice. Pavouk rodu Amyciaea v klidu nevypadá jako mravenec rodu Oecophylla, ale loví tak, že napodobuje chování umírajícího pavouka a láká tak mravenčí dělnice.[39]
Pavouci jsou většinou draví živočichové, ale Bagheera kiplingi z čeledi skákavkovití přijímá více než 90 % své potravy ve formě rostlinného materiálu, který produkují akácie v rámci vzájemně prospěšného vztahu s mravenci.[40]
Mláďata některých druhů z čeledí šplhavkovití (Anyphaenidae), hlavounovití (Corinnidae), zápředníkovití (Clubionidae), běžníkovití (Thomisidae) a skákavkovití (Salticidae) se živí rostlinným nektarem. I v laboratorních pokusech dávají tito pavouci přednost sladkým roztokům před vodou, z čehož lze usuzovat, že vyhledávají živiny. Nektar kromě cukru obsahuje aminokyseliny, lipidy, vitamíny a minerály a z různých studií vyplývá, že některé druhy pavouků žijí déle, když ho mají k dispozici. Živení se nektarem odstraňuje riziko spojené s lovením potravy a potřebu vytváření jedu a trávicích enzymů.[41]
Některé druhy se živí mrtvými členovci (mrchožroutství), pavoučími vlákny nebo svou svléknutou kutikulou. Někdy žerou i pyl zachycený v pavučinách a z pozorování vyplývá, že mláďata mají větší šanci přežití, pokud mají možnost ho žrát. V zajetí se pavouci některých druhů živí také banány, marmeládou, mlékem, žloutky či klobásami.[41]
Pavouci mají rozličné predátory, pro mnohé z nich představují důležitý či dokonce jediný zdroj potravy. Mnohé druhy ptáků intenzivně loví pavouky, kteří mohou tvořit i tři čtvrtiny celkového objemu jejich kořisti. Rejsci, žáby, ještěrky, někteří hadi a jiní menší obratlovci rovněž zařazují pavouky do svého jídelníčku. Důležitými predátory respektive parazitoidy pavouků jsou zástupci hmyzího řádu blanokřídlých. Jde například o některé lumky z čeledi Ichneumonidae, kutilky (například rod Sceliphron) a především hrabalky (Pompilidae). Využívají pavouky jako zásobárnu živin pro své larvy. Nepřáteli pavouků mohou být i jiní pavouci. Ostníci se například specializují na lov síťových pavouků, skákavky rodu Portia loví širokou škálu jiných pavouků. Pavouky dále napadají a paraziticky využívají některé houby (Gibellula), hlístice, kulatěnky, pakudlanky jižní a další.[42]
Existují silné důkazy podporující myšlenku, že zbarvení pavouků slouží jako maskování, které je chrání před hlavními predátory v podobě ptáků a parazitoidních vos (kutilek, hrabalek), kteří mají dobré barevné vidění. Mnoho druhů pavouků je zbarveno tak, aby zapadlo do okolí, a někteří mají rušivé zbarvení, které predátorům znemožňuje rozeznat jejich obrysy. U několika málo druhů, mezi které patří například Theridion grallator, se vyskytuje mnoho různých typů zbarvení, což má za účel zmást predátory, kteří tak mohou mít problémy tyto druhy rozeznat. Většina pavouků není dostatečně nebezpečná či nepoživatelná na to, aby se u nich vyskytovalo varovné zbarvení. Několik druhů se silným jedem či velkými chelicerami má ale skvrny varovných barev, které ukazují, když se cítí ohroženi.[37][43]
Mnoho zástupců čeledi Theraphosidae má na zadečku dráždivé chloupky, které svýma nohama hází na predátory. Tyto chloupky mají na konci háčky, které dokážou silně dráždit, i když podle všeho neobsahují žádný jed.[44] Několik pavouků se chrání před vosami tak, že do pavučiny zaplétají zvláště odolná vlákna, s jejichž protrhnutím mají vosy problémy, takže pavouk má čas na útěk.[45] Pavouci druhu Carparachne aureoflava žijící v Namibské poušti unikají parazitoidním vosám tak, že se převrátí na bok a skutálí se z písečných dun.[46]
Několik druhů, které vytvářejí pavučiny, žije spolu ve velkých koloniích a vykazuje sociální chování, i když ne tak důsledné jako u sociálního hmyzu. Například Anelosimus eximius z čeledi snovačkovití (Theridiidae) vytváří kolonie čítající až 50 000 jedinců.[47] V rodu Anelosimus se vyskytuje několik sociálních druhů: všechny druhy žijící v Americe jsou sociální a druhy na Madagaskaru jsou alespoň částečně sociální.[48] U různých druhů patřících do stejné čeledi se sociální chování může vyvinout nezávisle na sobě. Například druh Theridion nigroannulatum patří do rodu, ve kterém se žádný jiný sociální druh nevyskytuje, a přitom vytváří kolonie až o několika tisících jedincích, kteří spolupracují při lovu potravy, kterou mezi sebou sdílejí.[49] Mezi další sociální pavouky patří například několik druhů rodu Philoponella (čeleď pakřižákovití), pokoutník společenský (Agelena consociata, čeleď pokoutníkovití) a Mallos gregalis (čeleď cedivečkovití).[50] Draví sociální pavouci musí chránit svou potravu před kleptoparazity a větší kolonie jsou v plnění tohoto úkolu úspěšnější.[51] Býložravý pavouk Bagheera kiplingi žije v malých koloniích, které chrání vajíčka a mláďata.[40] Dokonce i snovačky (Latrodectus), které jsou známé kanibalismem, v zajetí vytvářejí malé kolonie, ve kterých jedinci sdílí pavučiny a společně žerou.[52]
Neexistuje žádný pevný vztah mezi klasifikací pavouků a typem pavučin, které vytvářejí: druhy ve stejném rodu mohou vytvářet velmi podobné či výrazně odlišné pavučiny. Totéž platí o chemickém složení pavoučích vláken. Vzájemně podobné techniky vytváření pavučin nejčastěji vznikají konvergencí. Většina pavouků snová nekruhové pavučiny, přičemž se předpokládá, že kruhové pavučiny jsou evolučně starší.[53]
Zhruba polovina potenciální kořisti, která se zachytí do kruhové pavučiny, unikne. Pavučina má tři funkce: zachycení kořisti; pohlcení její hybnosti, aniž by se roztrhla; a zadržení kořisti. Neexistuje ideální struktura pavučiny. Větší mezery mezi vlákny například zvětšují plochu pavučiny a tím pádem zvyšují šanci na zachycení kořisti, na druhou stranu ale snižují šanci na její zadržení; menší mezery, větší lepkavé kapky a silnější vlákna zase kořist lépe zadrží, ale ta si tím spíše pavučiny všimne a vyhne se jí. Neexistují žádné pevné rozdíly mezi kruhovými pavučinami používanými přes den a těmi používanými přes noc.[53]
Místo, kde pavouci číhají, se většinou nachází přímo nad středem pavučiny, protože pavouci se dolů pohybují rychleji než nahoru. Pokud existuje nějaký směr, kterým pavouk může uniknout do bezpečí před svými predátory, většinou je vyčkávací místo pavouka vychýleno tímto směrem.[53]
Celkem běžné jsou horizontální sítě, i když jsou méně efektivní při zachycování a zadržování kořisti a více náchylné k poškození deštěm a padajícími objekty. Na druhou stranu ale mají některé výhody: nejsou tolik poškozovány větrem; kořist letící vzhůru je nevidí tak dobře kvůli slunci v pozadí; a lze je rozkmitat tak, aby chytily hmyz v pomalém horizontálním letu.[53]
Pavouci často na pavučiny přidělávají silné pásky vláken, takzvaná stabilimenta. Podle výzkumníků se v takto ozdobených pavučinách za hodinu zachytí více kořisti.[54] Jak ukázala laboratorní studie, když pavouci cítí přítomnost predátorů, vytváření stabiliment omezují.[55]
Existuje několik neobvyklých variant kruhových pavučin, z nichž se mnohé vyvinuly konvergentně. Patří mezi ně například pavučiny připevněné k vodní hladině, možná kvůli chytání hmyzu plovoucího ve vodě; pavučiny s větvičkami uprostřed, za kterými se pavouk může schovat před predátory; či pavučiny podobné žebříku, které se zdají vhodné na chytání můr. Význam mnoha variací však zůstává nejasný.[53]
V roce 1973 vzala kosmická loď Skylab 3 pavouky vytvářející kruhové sítě do kosmického prostoru za účelem otestování snovacích dovedností ve stavu beztíže. Zpočátku pavouci snovali nekvalitní pavučiny, ale brzy se novému prostředí přizpůsobili.[56]
Pavouci z čeledi snovačkovití snovají nepravidelné, propletené trojrozměrné pavučiny, kterým se také říká pavučinové vaky. Zdá se, že existuje evoluční trend směřující k redukci použitých lepkavých vláken, což u některých druhů vyústilo až v jejich úplnou absenci. Snování pavučinových vaků je méně stereotypní než snování kruhových pavučin a může trvat až několik dnů.[57]
Plachetnatkovití (Linyphiidae) vytvářejí horizontální hrbolaté „plachetky“, nad kterými jsou smotaná zastavovací vlákna. Když do těchto vláken narazí hmyz, spadne do plachetky, kde se zachytí v lepkavých vláknech. Pavouk na něj potom zaútočí zespoda.[58]
I když je fosilní záznam pavouků považován za slabý,[59] bylo z fosilií popsáno téměř 1000 druhů.[60] Protože těla pavouků jsou křehká, většina z fosilizovaných pavouků byla zachována v jantaru.[60] Nejstarší známá fosilie členovce v jantaru pochází z rané křídy z doby před 130 miliony lety. Fosilie neslouží pouze ke zkoumání anatomie pavouků, ale v jantaru byli zachyceni také pavouci při páření, lovení zvěře, snování vláken a možná i při péči o mláďata. Zachovaly se i zkameněliny kokonů s vajíčky a pavučin se zachycenou kořistí;[61] nejstarší známý fosilní záznam pavučiny je starý 100 milionů let.[62]
Nejstarší známý pavoukovec je Palaeotarbus jerami z období siluru z doby asi před 420 miliony lety. Měl trojúhelníkovou hlavohruď, členitý zadeček, osm nohou a makadla.[63] Attercopus fimbriunguis z devonu z doby asi před 386 miliony lety má nejstarší známé spigoty vytvářející pavučinová vlákna a byl tudíž označen za pavouka.[64] Tyto spigoty se ale možná nacházely na spodní straně zadečku namísto na snovacích bradavkách, jejichž pohyblivost je důležitá při stavění pavučin. Proto Attercopus a jemu podobný permský pavoukovec Permarachne možná nebyli pravými pavouky, protože pavučinová vlákna využívali spíše na stavbu hnízd a kokonů než na vytváření pavučin.[65] Největším známým fosilním pavoukem je Mongolarachne jurassica z doby asi před 165 miliony lety, který byl objeven ve Vnitřním Mongolsku.[66] Délka jeho těla dosahuje téměř 25 mm a délka nohou asi 56,5 mm.[67]
Několik pavouků z karbonu je z primitivního podřádu sklípkoši (Mesothelae), z něhož do dnešní doby přežila pouze čeleď sklípkošovití (Liphistiidae).[64] Ačkoliv v období permu před 299 až 251 miliony lety probíhala rychlá diverzifikace létajícího hmyzu, zachovalo se z tohoto období velmi málo fosilií pavouků.[64]
Dvě hlavní skupiny moderních pavouků, sklípkani (Mygalomorphae) a dvouplicní (Araneomorphae), se poprvé objevily v triasu před více než 200 miliony lety. Někteří z pavouků z tohoto období se zdají být z čeledi sklípkancovití (Hexathelidae) a jejich snovací bradavky byly zřejmě uzpůsobené k vytváření pavučin ve tvaru trychtýřů. Dvouplicní zahrnují velkou většinu současných pavouků, mezi než patří pavouci snovající kruhové sítě. Z jury a křídy se zachovalo velké množství fosilizovaných pavouků včetně zástupců mnoha současných čeledí.[64]
Pavouci jsou rozděleni do dvou podřádů, sklípkoši a Opisthothelae, přičemž Opisthothelae zahrnuje dva infrařády: sklípkani a dvouplicní.[pozn. 2] Je známo přes 40 000 žijících druhů pavouků, které arachnologové rozřazují do zhruba 110 čeledí a zhruba 3700 rodů.[2][68]
Rozmanitost[2][68] Vlastnosti Podřád Druhy Rody Čeledi Členitá horní strana zadečku[69] Ganglia v zadečku Snovací bradavky[69] Směr pohybu chelicer[8] sklípkoši 87 5 1 ano ano čtyři páry, u některých druhů je jeden pár spojený, pod středem zadečku dolů a dopředu sklípkani 2600 300 15 ne, pouze některé fosilie ne jeden, dva nebo tři páry na konci zadečku dvouplicní 37 000 3400 93 ze stran do středu jako klepetaJediní žijící zástupci z podřádu sklípkoši jsou z čeledi sklípkošovití a vyskytují se pouze v jihovýchodní Asii, Čínské lidové republice a Japonsku.[68] Většina sklípkošů si vytváří doupata s poklopem lemovaná pavoučími vlákny, i když někteří zástupci rodu Liphistius stavějí zakryté pavučinové trubice s druhým poklopem, kterým můžou uniknout v případě nouze. Zástupci rodu Liphistius natahují vlákna mimo tunely, aby lépe dokázali zaznamenat blížící se kořist, zatímco zástupci rodu Heptathela se spoléhají pouze na vnitřní senzory vibrací a vlákna nenatahují.[71] Pavouci z rodu Heptathela nemají žádné jedové žlázy, i když v drápcích mají jejich vývody.[72]
Sklípkani, kteří se poprvé objevili v triasu,[64] jsou většinou mohutní a chlupatí a mají velké silné chelicery a drápky.[68] Většina z nich tráví většinu života v doupatech, ale někteří snovají pavučiny. Na rozdíl od dvouplicních ale nedokáží produkovat takový druh pavoučího vlákna, který se okamžitě lepí na další vlákna či na jiné povrchy, a toto jim vytváření pavučiny ztěžuje.
Kromě členovců se živí také žábami, ještěrkami a šneky.[73]
Dvouplicní zahrnují asi 90 % pavoučích druhů a patří mezi ně například křižákovití, slíďákovití a skákavkovití,[68] jakožto i jediný známý býložravý pavouk, Bagheera kiplingi.[40] Vyznačují se drápky orientovanými proti sobě, na rozdíl od sklípkanů, jejichž drápky jsou téměř rovnoběžné.[74]
Většina pavouků napadá lidi jen při sebeobraně a jen málo kousnutí způsobuje horší následky než bodnutí komára či včely.[76] Většina těch se silnějším jedem, jako jsou například snovačky (mezi které patří i známá snovačka jedovatá) a pavouci z rodu Loxosceles, je plachá a kousá pouze tehdy, když se cítí ohrožená.[77][78] Sklípkanec jedovatý má agresivní obrannou taktiku a jeho jed způsobil úmrtí minimálně 13 lidí.[79] Z 20. století existuje asi 100 věrohodných nahlášených případů úmrtí na pavoučí kousnutí.[80]
Vaření sklípkani představují pro Kambodžany a pro indiány kmene Piaroa z jižní Venezuely pochoutku.[81][82]
Pavoučí jedy by mohly být šetrnější variantou k běžným pesticidům, protože jsou smrtelné pro hmyz, ale většina z nich je neškodná pro obratlovce. Vhodným zdrojem by mohli být australští sklípkanci jedovatí, protože většina hmyzích druhů na jejich jed nemá vybudovanou imunitu a sklípkancům jedovatým se daří v zajetí a jed z nich lze lehce dostat. Jednotlivé škůdce by možná bylo možné zaměřit pomocí genetického inženýrství tak, že by se geny zodpovědné za tvorbu pavoučích toxinů implantovaly do virů, které napadají například populace černopásky bavlníkové.[83]
Pavoučí jed má potenciální využití v lékařství například při léčbě srdeční arytmie,[84] Alzheimerovy choroby,[85] mozkové mrtvice[86] a erektilní dysfunkce.[87]
Protože pavoučí hedvábí je zároveň lehké a pevné, probíhají pokusy o jeho umělou syntézu. Geny pro tvorbu proteinů pavoučích vláken jsou také pomocí metod genetického inženýrství přenášeny do genomu dalších potenciálních producentů, například některých rostlin, bakterií, kvasinek či koz.[88][89]
Arachnofobie je specifická fobie – abnormální strach z pavouků nebo čehokoliv připomínajícího pavouky, jako jsou například pavučiny a pavoučí tvary. Je jednou z nejběžnějších specifických fobií[90][91] a některé statistiky uvádějí, že se projevuje u 50 % žen a 10 % mužů.[92] Může se jednat o přehnanou formu instinktivní reakce, která pomohla prvním lidem k přežití,[93] či o kulturní jev běžný hlavně v evropských společnostech.[94]
Pavouci byli předmětem zájmu příběhů a mytologií různých kultur.[95] Kvůli své technice lovu spočívající ve vytváření sítí a čekání na kořist symbolizují trpělivost, na druhou stranu kvůli jedovatým (a někdy smrtelným) kousnutím symbolizují krutost.[96] Snování pavučin také zapříčinilo spojení pavouků s mýty o stvoření, protože pavouci jako by si vytvářeli vlastní světy.[97]
Močikové ze starodávného Peru vzývali přírodu a často ve svém umění zobrazovali pavouky.[98]
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Spider na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu pavouci ve Wikimedia Commons
Galerie pavouci ve Wikimedia Commons
Pavouci (Araneae) jsou členovci se čtyřmi páry nohou a chelicerami (klepítky), do kterých ústí vývod jedových žláz. Jsou největším řádem pavoukovců s vysokou druhovou rozmanitostí. Pavouci se vyskytují na každém kontinentu kromě Antarktidy a téměř v každém prostředí kromě vzduchu a moře. K březnu 2019 bylo zaznamenáno 48 127 druhů a 109 čeledí pavouků; nicméně ve vědecké komunitě panují nejasnosti v tom, jak tyto čeledi klasifikovat, což dokazuje počet více než 20 různých klasifikací, které byly navrženy od roku 1900. V České republice bylo zaznamenáno 879 druhů, z toho 27 je považováno za v ČR již vyhynulé a dalších 483 se dle třetího vydání Červeného seznamu pavouků ČR nachází v různém stupni ohrožení.
Anatomicky se pavouci od ostatních členovců liší tím, že většinou mají tělo rozděleno na dvě tagmata (funkční celky), hlavohruď a zadeček, která jsou spojena malou válcovitou stopkou (pedicelem). Na rozdíl od hmyzu nemají tykadla. Až na nejprimitivnější skupinu, sklípkoše (Mesothelae), mají pavouci ze všech členovců nejvíce centralizovanou nervovou soustavu, protože všechny jejich gangliony (nervové uzliny) se nacházejí v jednom místě v hlavohrudi. Na rozdíl od většiny členovců nemají ve svých končetinách téměř žádné extenzory (natahovače) a namísto toho je natahují hydraulickým tlakem.
Zadečkové končetiny pavouků se vyvinuly ve snovací bradavky produkující pavučinová vlákna až z šesti druhů snovacích žláz, jež se nacházejí v zadečku. Pavučiny se mohou lišit velikostí, tvarem a množstvím použitého lepkavého vlákna. Zdá se, že kruhové pavučiny jsou jedny ze starších druhů pavučin. Pavouci vytvářející pavučinové vaky jsou rozšířenější a rozmanitější než křižákovití (kteří vytvářejí právě kruhové pavučiny). Pavoukům podobní pavoukovci s orgány produkujícími pavučinová vlákna se objevili v devonu někdy před 386 miliony lety, ale těmto živočichům chyběly snovací bradavky. Praví pavouci byli nalezeni v horninách z karbonu, přičemž pocházejí z období před 318 až 299 miliony lety a jsou velmi podobní nejprimitivnějšímu žijícímu podřádu, sklípkošům. Nejvýznamnější skupiny moderních pavouků, sklípkani (Mygalomorphae) a dvouplicní (Araneomorphae), se objevily v triasu před 200 miliony lety.
V roce 2008 byla popsána potravní specializace druhu Bagheera kiplingi, ale všechny ostatní druhy jsou predátoři. Živí se převážně hmyzem a ostatními pavouky, i když několik velkých druhů loví i drobné savce, ptáky a plazy. K lovení kořisti pavouci využívají různé strategie: chytají ji do lepkavých pavučin; vrhají na ni lepkavá vlákna; napodobují ji, aby je neodhalila; nebo ji uženou. Většina z nich kořist odhaluje pomocí vibrací, ale aktivní lovci mají dobrý zrak. Lovci z rodu Portia vykazují znaky inteligentního chování při výběru taktiky lovu a ve schopnosti vytvářet nové. Střeva pavouků jsou příliš úzká na to, aby mohla přijímat pevnou potravu, a proto ji rozmělňují trávicími enzymy a drtí ji makadly (pedipalpy), protože nemají pravé čelisti.
Samečci na sebe upozorňují různými namlouvacími rituály, aby je samičky nesežraly. Samečci většiny druhů přežívají několik páření a umírají z jiných příčin, než že by je sežrala samice. Samičky z pavučinových vláken vytvářejí kokony na vajíčka, z nichž každý může obsahovat až stovky vajíček. Samičky mnoha druhů se starají o svá mláďata, například tak, že je nosí s sebou či se s nimi dělí o potravu. Malá část druhů je sociální a vytváří společné pavučiny, které mohou sloužit několika málo až 50 000 jedinců. Sociální chování sahá od opatrné tolerance až ke společnému lovení a sdílení potravy. Ačkoliv se většina pavouků dožívá maximálně dvou let, sklípkani se v zajetí mohou dožít až 25 let.
I když jed některých druhů je pro člověka nebezpečný, vědci zkoumají potenciální využití pavoučího jedu v lékařství a v zemědělství (jako pesticid neznečišťující prostředí). Pavoučí vlákno představuje lepší kombinaci lehkosti, síly a pružnosti než umělé materiály, a vědci zkoušeli vložit geny produkující tato vlákna do DNA různých savců a rostlin, aby zjistili, zda tyto organismy mohou vlákna vytvářet. Kvůli svému rozmanitému chování se pavouci stali v umění a mytologii symbolem trpělivosti, krutosti a kreativity.
Edderkopper (latin: Araneae) er karakteriseret ved at have en todelt krop, otte ben, spindevorter og giftkirtler. Der er ca. 500 arter af edderkopper i Danmark og ca. 45.700 beskrevne arter i verden (2015). De fleste edderkopper slår deres bytte ihjel ved hjælp af gift,[1][2] og bortset fra en enkelt planteæder[3][4][5] er de alle sammen rovdyr.
Edderkopper er ikke insekter, men tilhører spindlerne sammen med bl.a. mider, mejere og skorpioner. Verdens edderkopper vejer sammenlagt 25 millioner tons. De spiser mere end 400 millioner tons insekter årligt, tilsvarende den mængde kød og fisk, der spises af mennesker. [6]
Edderkopper kan avles og holdes nogle gange i fangenskab. Men da de udviser kannibalistiske træk, er der visse vanskeligheder.[7]
Edderkopper har mange forskellige teknikker til at fange føde.
Nogle edderkopper laver et ofte hjulformet spindelvæv til at fange byttet. Når byttet er fanget i nettet, skynder edderkoppen sig hen til byttet og spinder det ind. Andre edderkopper (fx jagtedderkopper, Lycosidae) løber deres bytte op efter at have siddet stille og ventet på, at et bytte skal komme inden for rækkevidde.
Spindelvævet er for de mindre edderkoppers vedkommende lavet af ca. 1-150 µm tykke tråde lavet af især protein og pyrolidin. Spindelvævet er vævet af forskellige silketyper:
De forskellige typer silke kommer fra de forskellige silkekirtler i edderkoppens bagkrop, der udmunder på spindevorterne. Andre silkekirtler laver fx den vatagtige silke der bruges til ægsække og retræte. Der kan være op til seks forskellige typer kirtler i edderkopper.
Faktisk er trådene stærkere end kevlar (der bl.a. bruges til skudsikre veste) og stål i forhold til deres vægt. Derfor har der været en del forskning i fremstilling af større mængder spindetråde syntetisk. Fx har nogle gensplejset en ged, så den producerer silkeprotein i mælken. [8] Det er indtil videre dog kun lykkedes at fremstille korte stykker silke af lavere kvalitet end det, edderkoppen præsterer.
Edderkopper i slægten Nephila (en hulhjulspinder, familien Tetragnatidae) laver så stærke spind, at flyvende mindre fugle kan blive bremset i spindet. Det primære bytte er dog flyvende insekter.
Orden: Araneae
Edderkopper (latin: Araneae) er karakteriseret ved at have en todelt krop, otte ben, spindevorter og giftkirtler. Der er ca. 500 arter af edderkopper i Danmark og ca. 45.700 beskrevne arter i verden (2015). De fleste edderkopper slår deres bytte ihjel ved hjælp af gift, og bortset fra en enkelt planteæder er de alle sammen rovdyr.
Edderkopper er ikke insekter, men tilhører spindlerne sammen med bl.a. mider, mejere og skorpioner. Verdens edderkopper vejer sammenlagt 25 millioner tons. De spiser mere end 400 millioner tons insekter årligt, tilsvarende den mængde kød og fisk, der spises af mennesker.
Edderkopper kan avles og holdes nogle gange i fangenskab. Men da de udviser kannibalistiske træk, er der visse vanskeligheder.
Die Webspinnen (Araneae) sind die bekannteste Ordnung der Spinnentiere (Arachnida), einer Klasse der Gliederfüßer (Arthropoda). Sie teilen sich weiter in Gliederspinnen (Mesothelae), Vogelspinnenartige (Mygalomorphae) und Echte Webspinnen (Araneomorphae) auf. Die Webspinnen bilden nach den Milben (Acari) die artenreichste Ordnung der Spinnentiere. Der World Spider Catalog listete im April 2022 für die Ordnung der Webspinnen 131 Familien mit 4247 Gattungen und 50.000 Arten.[1]
Webspinnen haben, wie alle Spinnentiere, acht Beine – im Unterschied zu den Insekten (Insecta), die nur sechs Beine haben. Kopf und Brust sind bei ihnen zu einem Stück, dem sogenannten Prosoma (Cephalothorax) verschmolzen. Darauf folgt der ungegliederte, gestielte und meist deutlich größere Hinterleib, das Opisthosoma.
Die vorderen Gliedmaßen des Kopfes, die großen Kieferklauen (Cheliceren), dienen zum Ergreifen der Beutetiere. Sie enden mit einer Klaue, die sich wie die Klinge eines Taschenmessers einklappen lässt. In ihrer Spitze mündet der Ausführungsgang einer Giftdrüse. Das Gift fließt in die durch die Klaue geschlagene Wunde und tötet oder betäubt kleinere Beutetiere fast augenblicklich. Als zweite Kopfextremität folgen die Kiefertaster (Pedipalpen). Hierbei handelt es sich um mehrgliedrige Taster von der Form eines verkürzten Beins; beim Männchen in vielen Gruppen mit aufgetriebenem, als Begattungsorgan dienendem Endglied.
Es folgen dann am Prosoma vier Paar Laufbeine. Die Beine bestehen aus je sechs oder sieben Gliedern (zur Benennung der Glieder siehe Gliedmaßen) und sind zusammen mit den Trichobothrien (Becherhaaren) ein wichtiges Sinnesorgan. Die bei den einzelnen Gattungen unterschiedlich langen und verschieden ausgeprägten Beinpaare enden bei vielen netzbauenden Webspinnen mit zwei kammartig gezahnten Klauen (Tarsalklauen) und einer Mittelklaue am Tarsus, durch die der Faden meist mit den hinteren Beinen geführt wird. „Modernen“ Laufspinnen (Dionycha) fehlt diese Mittelklaue. An ihre Stelle treten etwa bei den Springspinnen Scopulahaare in Büscheln, die durch Adhäsionskräfte selbst auf senkrechten Glasscheiben den Beinen sicheren Halt für einen katapultartigen Absprung geben.
Der Hinterleib ist durch einen dünnen Stiel (Petiolus, gebildet aus dem ersten Hinterleibssegment) mit dem Prosoma verbunden. Er trägt keine Beine. An der Bauchseite des Opisthosomas liegt die Geschlechtsöffnung, und seitlich von dieser befinden sich die beiden Stigmen (Spaltöffnungen) der als Atmungsorgane diendenden Buchlungen, ein zweites Stigmenpaar führt entweder, bei Vogelspinnenartigen und anderen anatomisch ursprünglichen Webspinnen zu einem zweiten Paar Buchlungen, bei den meisten Webspinnen zu einem röhrenförmigen Tracheensystem (in einigen Familien ist eines, oder beide Paare modifiziert, manchmal ganz zurückgebildet). Den After umgeben am Ende des Hinterleibs vier oder sechs Spinnwarzen, aus denen die Absonderungen der Spinndrüsen hervortreten. Letztere sind birnenförmige, zylindrische oder gelappte Schläuche. Ihr proteinhaltiges Sekret gelangt durch Hunderte feiner Röhrchen nach außen, an der Luft erhärtet es schnell zu einem Spinnfaden oder vielen. Mit den Fußklauen, wenn vorhanden, dem Calamistrum (einem Borstenkamm) und manchmal mit den Spinnspulen werden diese zu einem Netz oder Gespinst verwebt oder verklebt.
Das Nervensystem besteht aus dem Gehirn und einer Brustganglienmasse.
Hinter dem Stirnrand stehen acht (seltener sechs) Punktaugen in einer nach den Gattungen und Arten verschiedenen Anordnung. Die Hauptaugen (das Paar der vorderen Mittelaugen, VMA) mit starrem Glaskörper befinden sich auf der Oberseite des Prosoma. Die Netzhaut der vorderen Mittelaugen ist durch einen bis sechs Muskeln seitlich verschiebbar, so dass das Gesichtsfeld erweitert wird. Eine Akkommodation findet nicht statt. Die VMA sind relativ gleichförmig gebaut. Sie verfügen wie etwa bei den Trichterspinnen über nur wenige bis hin zu vielen Sehzellen bei Springspinnen und Krabbenspinnen. Den sechsäugigen Spinnen (Dysderidae, Sicariidae, Oonopidae) fehlen die VMA.
Die drei Paar kleineren Nebenaugen – vordere Seitenaugen (VSA), hintere Seitenaugen (HSA) und hintere Mittelaugen (HMA) – sind wie bei den Säugetieren inverse Augen, die über ein Tapetum verfügen und daher das Licht reflektieren. Der Aufbau der Augen variiert bei den Familien. Springspinnen und Luchsspinnen haben kein Tapetum. Die Anatomie der Nebenaugen wurde daher auch von Homann zur systematischen Unterscheidung herangezogen.
Spinnen haben durch die Augenanordnung ein weites Gesichtsfeld. Trotzdem sind nur wenige Familien wie zum Beispiel die Springspinnen zum Formensehen befähigt. Wahrscheinlich können sie farbig sehen, und Ultraviolett-Rezeptoren sind, wie bei anderen Gliederfüßern auch, vorhanden.
Zu den Sinnesorganen gehört das lyriforme Organ zur Erkennung von Vibrationen. Lyriforme Organe finden sich vor allem an den Spinnenbeinen. Sie bestehen aus mehreren parallelen, unterschiedlich langen Spalten in der Exokutikula und sind meist in Gelenknähe platziert. Jeder Spalt endet in einer zylindrischen Vertiefung, dem Kopplungszylinder, über den mittels eines Dendriten eine Sinneszelle gekoppelt wird. Spinnen können über ihre lyriformen Organe Netz- und Bodenvibrationen wahrnehmen, und sie dienen wenigstens bei einigen Arten als Propriorezeptoren und somit der Orientierung.
Obwohl mit den lyraformen Organen auch Schall wahrgenommen wird, sind die Becherhaare (Trichobothrien) für die akustische Wahrnehmung wichtiger. Das Frequenzoptimum liegt bei 300 bis 700 Hz, bei Luftschwingungen zwischen 100 und 2500 Hz. Die Vibrationen oder Schallkräfte verengen die Spalten und lösen so einen Reiz auf die Dendritenspitze aus. Schallwellen versetzen die Becherhaare in Schwingung, die auf dendritische Endigungen übertragen werden. Die Bewegungen des Haares werden mit Sinneszellen wahrgenommen, die auf drei verschiedene Auslenkungsrichtungen ansprechen. Spinnen verwenden Vibrationen als Signale in der Partnerwahl, um zwischen Eltern und Nachwuchs zu kommunizieren, um mit Gruppenmitgliedern zu kommunizieren und in der Feindabwehr[2].
Der Darmkanal läuft relativ geradlinig vom Mund zum After. Er ist in die Speiseröhre, den Magen mit fünf Paar Blindschläuchen und den Darm untergliedert. In den Darm münden die Lebergänge und zwei verästelte Harnkanäle. Der Lebersaft wirkt ähnlich dem der Bauchspeicheldrüse der höheren Wirbeltiere.
Gliederspinnen, Vogelspinnenartige und einige basale Echte Webspinnen besitzen als Atmungsorgane zwei Paar sogenannter Buchlungen auf der Bauchseite (Ventralseite) des Hinterleibs, im zweiten und dritten Hinterleibssegment. Das vordere Paar versorgt das Prosoma, das hintere den Hinterleib mit Sauerstoff. Buchlungen funktionieren über den Gasaustausch der Luft mit der Haemolymphe. In dieser ist der blau gefärbte Blutfarbstoff Hämocyanin gelöst, der den Sauerstoff von den Buchlungen zu den Organen bringt. Da Spinnen ein offenes Blutgefäßsystem besitzen, ist der Transport aber nicht sehr effektiv und erschöpft sich bei hohem Bedarf, etwa bei schnellen Bewegungen, rasch. Bei vielen Spinnenfamilien hat sich daher das hintere Buchlungen-Paar im Verlauf der Evolution zu mit Luft gefüllten röhrenförmigen Tracheen umgebildet. Die Öffnungen (Stigmen) der Tracheen liegen nur bei den Haplogynae in der ursprünglichen Position, bei den Entelegynae sind sie an die Spitze des Hinterleibs verschoben. Dies liegt daran, dass sich die Bauchseite des dritten Segments bei den Höheren Spinnen verlängert hat, damit die Spinnwarzen am Hinterleibende (anstelle ihrer ursprünglichen Position im vierten und fünften Segment auf der Bauchseite) liegen. Bei dieser Streckung wurden die Stigmen mit verschoben. Bei den Entelegynae ist meist nur noch ein, unpaares, Stigma ausgebildet. Bei ihnen gehen vom Stigma vier Tracheenstämme aus, die nach vorn ziehen. In einigen Spinnenfamilien (zum Beispiel den Baldachinspinnen, Krabbenspinnen und Springspinnen) durchziehen die Tracheen, durch den Petiolus hindurch, auch das Prosoma, bei einigen wie den Kräuselradnetzspinnen sogar bis in die Beine. Der Bau der Tracheen ist sehr ähnlich zu demjenigen der Insekten: die Tracheen sind innen von einer Kutikula ausgekleidet und durch stabilisierende ringförmige Verstärkungen (Taenidien) versteift. Das Atmungssystem ist in einzelnen Familien weiter abgewandelt, manchmal sind beispielsweise auch die ersten Buchlungen zu Tracheen umgebildet, bei anderen das Tracheensystem wieder rückgebildet.[3]
Das Herz ist ein pulsierendes, im Hinterleib gelegenes Rückengefäß (Arterie). Es besitzt seitliche Spaltöffnungen (Ostien), welche dem Eintritt des Blutes dienen. Bei Kontraktion des Herzens wird das Blut in die Arterie gepresst, während sich die seitlichen Spaltöffnungen wie Ventile schließen. Das Blut fließt durch Arterien zu den Gliedmaßen und zum Kopf, umspült zurückkehrend die Lungensäckchen und tritt durch die seitlichen Spaltöffnungen in das Rückengefäß zurück. Es handelt sich also um einen offenen Blutkreislauf.
Die Männchen sind oft durch äußere Merkmale erkennbar und meist kleiner als die Weibchen. Sie haben einen Hinterleib von geringerem Umfang als die Weibchen und besitzen paarige Hodenschläuche, aber in der Regel keine Penisstruktur, so dass mitunter so entfernt gelegene Gliedmaßen wie die Kiefertaster als sekundäre Begattungsorgane die Übertragung der Spermien auf das Weibchen übernehmen. Das verdickte Endglied der Kiefertaster ist dazu löffelförmig ausgehöhlt und enthält einen spiralig gebogenen Faden nebst hervorstreckbaren Anhängen. Bei der Begattung füllt das Männchen dieses Glied mit Spermien und führt es in die weibliche Geschlechtsöffnung ein, wo sich ein besonderes Behältnis zur Aufbewahrung der Spermien (die Samentasche) befindet. Die Weibchen besitzen unpaare oder paarige Eierstöcke, deren Eileiter meist gemeinschaftlich am Anfang des Hinterleibs ausmünden.
Bei Webspinnen ist das Verhalten des männlichen Tieres wichtig für eine erfolgreiche Befruchtung: Wenn das Männchen nicht das artspezifische Ritual einhält, kann es vom Weibchen nicht als Geschlechtspartner erkannt werden und wird nicht selten Opfer desselben (Kannibalismus). Alle Webspinnen legen Eier. Die Entwicklung im Ei ist insofern interessant, als der Embryo eine Zeit lang einen deutlich aus zehn bis zwölf Segmenten bestehenden Hinterleib besitzt, an dem sich auch die Anlagen von Gliedmaßen zeigen, die aber im weiteren Verlauf samt der Gliederung wieder verschwinden. Die Weibchen tragen die Jungen häufig bis zu ihrem Ausschlüpfen in einem Eikokon mit sich herum. Die ausschlüpfenden Jungen erfahren keine Metamorphose; sie haben also meist schon die Form der ausgewachsenen Tiere, bleiben aber bis nach der ersten Häutung im Gespinst der Eihüllen.
Junge Webspinnen verschiedener Arten erzeugen im Herbst lange Fäden (Altweibersommer), mittels welcher sie sich hoch in die Luft erheben, um sich an andere Orte tragen zu lassen (Spinnenflug).
Auch geschlechtsreife Tiere häuten sich in bestimmten Zeiträumen je nach Nahrungsangebot. Die Weibchen einiger Arten sind mehrjährig fortpflanzungsfähig. Manche können monatelang ohne Nahrung existieren. Ihre Regenerationsfähigkeit ist enorm. Verlorene Gliedmaßen können bei frühen Häutungen (nicht mehr bei der Reifehäutung) ersetzt werden.
Wie bei allen Gliederfüßern ist das Körperwachstum durch das feste Exoskelett (Außenskelett) nur in sehr beschränktem Maße möglich. Bei Webspinnen kann sich das weichhäutige Abdomen ausdehnen. Extremitäten und Prosoma jedoch sind von einer harten Exocuticula umgeben, so dass sie nur durch eine Häutung wachsen können. Die Anzahl der bis zur Reife benötigten Häutungen ist abhängig von der Größe der Spinnen; kleinere Arten benötigen nur fünf, größere bis zu zehn Häutungen. Manche Vogelspinnen häuten sich auch noch nach der Geschlechtsreife. In den frühen Nymphenstadien ist die Zeit zwischen den Häutungen sehr kurz. Die Frequenz der Häutungen nimmt mit zunehmendem Alter ab und ist vom Nahrungsangebot (Schnelligkeit des Wachstums) abhängig. Tegenaria-Arten zum Beispiel verdoppeln etwa ihr Gewicht bei jeder Häutung.
Die Häutung kündigt sich durch den Rückzug der Spinne in ihren Schlupfwinkel und Nahrungsverweigerung an. Die Beine werden dunkler, und das zurückweichende Abdomen lässt den Petiolus sichtbar werden. Die neue Cuticula liegt dabei schon eingefaltet unter der alten. Haar und Borsten können komplett oder teilweise mit erneuert werden. Die meisten netzbauenden Spinnen lassen sich zur Häutung mit den Hinterbeinen am Häutungsfaden herunterhängen. Vogelspinnen legen sich auf den Rücken.
In der ersten Phase klappt der Rückenschild wie ein Deckel ab. Hierbei beschleunigt sich der Herzschlag, und Hämolymphe wird durch das Herz, aber auch durch Kontraktionen der dorso-ventralen Hinterleibsmuskeln, in den Vorderkörper gepumpt, bis das Gewicht desselben sich verdoppelt hat und der Druck auf 200 mbar (150 mmHg) gestiegen ist. Zwar widersteht die Cuticula dem Fünffachen dieses Drucks, aber das Exoskelett wurde bereits durch den Abbau von innen geschwächt. Der Hinterleib schrumpft mit der alten Hülle dabei erheblich und sieht runzlig aus. Schließlich platzt die alte Hülle des Vorderkörpers an den seitlichen Rändern auf.
Danach wird der Hinterleib befreit. Die Risse des abgeplatzten Rückenpanzers erreichen auch den Hinterleib. Der Hinterleib kontrahiert sich wellenförmig und wird herausgezogen. Kurz zuvor heften die Spinnwarzen einen weiteren Faden an die alte Hülle an, so dass sich die Spinne aus der alten Haut abseilen kann.
Gleichzeitig mit dem Abseilen aus der alten Haut werden die Extremitäten herausgezogen. Dies ist der schwierigste Teil des Vorgangs, und hier können die schwerwiegendsten Komplikationen auftreten. Kann die Spinne ihre Beine nicht aus der Exuvie ziehen, stirbt sie. Nützlich ist dabei, dass die neue Cuticula noch nicht ausgehärtet ist und damit leichter durch Engstellen wie Tibia gleitet (besonders wichtig bei den männlichen Bulben, den Palpentarsi). Steigender Hämolymphdruck kann auch ein Ausquellen hervorrufen. Nach unten gerichtete Borsten verhindern ein Zurückgleiten der Beine. Bereits gehäutete Beine bilden ein Widerlager, um die restlichen Beine mit sehr großer Kraftanstrengung aus der alten Hülle zu ziehen. Die Reihenfolge kann artspezifisch sein.
Zum Schluss hängt eine frische Spinne schlaff an der alten Haut. Daraufhin beginnt sie mit einer Gymnastik, um während der Aushärtung die Gelenke beweglich zu halten. Der Häutungsvorgang kann von zehn Minuten bei kleinen Spinnen bis zu mehreren Stunden bei Vogelspinnen dauern. Nach der Gymnastik folgt häufig eine Körperreinigung, bei der die Laufbeine und Palpen durch die Cheliceren und die Mundöffnung gezogen und aneinander gerieben werden.
Webspinnen leben zumeist räuberisch und ernähren sich überwiegend von erbeuteten Gliedertieren, besonders Insekten, die sie aussaugen. Hierzu werden die Beutetiere zunächst mit einem enzymhaltigen Verdauungssaft aufgelöst, welchen die Spinne in ihr mit den Kieferklauen getötetes Opfer einbringt (siehe extraintestinale Verdauung). Viele Arten bauen Netze, um ihre Beute zu fangen.
Neben der aktiven Jagd gibt es Ausnahmen in der Ernährungsweise. Nahezu alle Spinnen fressen frisch getötete Tiere und sind somit auch Aasfresser. Außerdem gibt es Hinweise darauf, dass ein nicht unbeträchtlicher Teil der Nahrung von Webspinnen aus Pollen besteht, der mit altem Netzmaterial aufgenommen wird.[4] Einen Sonderfall bildet die Springspinne Bagheera kiplingi, die sich fast ausschließlich pflanzlich von Belt’schen Körperchen einiger Akazien ernährt; dies sind spezielle Futterkörperchen direkt an den Blättchen, die diese Akazien für die beherbergten Ameisen insbesondere als Lock- und Nahrungsmittel ausbilden. Die Gespinste der Webspinnen differieren je nach Gattung und Art im Aussehen. Oft halten sich die Tiere in der Nähe der Netze in röhren- oder trichterartigen Verstecken auf. Daneben gibt es auch viele Arten, die vagabundieren und ihre Beute im Lauf oder Sprung überwältigen.
Fast alle Webspinnen sind Landtiere. Sie sind über den ganzen Erdkreis verbreitet, doch finden sich in den heißeren Zonen die meisten und größten Arten. Die einzige Spinnenart, welche im Wasser lebt, ist die Wasserspinne (Argyroneta aquatica). Allerdings gibt es eine Reihe von Arten, die auf der Wasseroberfläche jagen.
Als Fressfeinde von Spinnen spielen unter den Wirbeltieren vor allem Vögel eine wichtige Rolle. Amphibien, Reptilien (Geckos, Leguane, Salamander etc.) und Fledermäuse erbeuten seltener Spinnen. Weitere wichtige Fressfeinde sind andere Spinnen, so z. B. die Mimetidae, die sich ausschließlich von Spinnen ernähren. Manche Insekten wie zum Beispiel einige tropische Libellen und verschiedene Ameisen fressen Spinnen. Alle Wegwespen (Pompilidae) und einige Grabwespen fangen Spinnen für ihren Nachwuchs. Sie erbeuten eine Spinne, die sie mit ihrem Giftstachel betäuben, und bringen sie dann in ihr Nest ein, wo die Wespenlarve die Spinne auffrisst. Einige Schlupfwespen legen ihre Eier in lebende, häufig vorher betäubte Spinnenkörper, die sich entwickelnden Larven leben dann als Parasitoide in diesen Wirten. Auch die Kugelfliegen entwickeln sich auf diese Weise in Spinnen. Hinzu kommen verschiedene Parasiten wie etwa Fadenwürmer und Milben.
Die weltweit rund 47.000 Arten verteilen sich auf ca. 4.000 Gattungen in 112 Familien (Stand: November 2017).[1] In Mitteleuropa sind 43 Familien der Echten Webspinnen und eine Familie der Vogelspinnenartigen, nämlich drei Arten der Tapezierspinnen (Atypidae), heimisch.[5]
Die systematische Einteilung erfolgt unter anderem aufgrund der Form und Größe der Spinndrüsen, der Anordnung der Augen, des Baus der Cheliceren und der Pedipalpen sowie des Vorhandenseins eines Cribellums; in neuerer Zeit aber immer häufiger aufgrund genetischer Analysen. Auf diese Weise ergeben sich drei als Unterordnungen eingestufte Gruppen:
Webspinnen (Araneae) OpisthothelaeVogelspinnenartige (Mygalomorphae, ca. 2500 Arten)
Echte Webspinnen (Araneomorphae, ca. 36.000 Arten)
Gliederspinnen (Mesothelae ca. 137 Arten)
Die Gliederspinnen weisen als einzige rezente Webspinnen eine deutliche Segmentierung auf, ein urtümliches (plesiomorphes) Merkmal, das auch bei anderen Cheliceraten verbreitet ist. Die äußerliche Segmentierung spiegelt sich bei den Gliederspinnen auch in der inneren Organisation wider. Die Abdominalmuskulatur verbindet die Segmente jeweils zwischen den Sterniten und Tergiten und die dorso-ventrale Muskulatur verläuft von Tergit zu Sternit. Das Herz ist ebenfalls segmental gegliedert. Die Gliederspinne Liphistius besitzt vier Paare aktive Spinnwarzen, die sich aus den Segmenten zehn und elf (je Segment zwei Paar) auf der Ventralseite (Bauchseite) aus Extremitätenanlagen bilden; bei allen anderen Spinnen sind eine oder zwei Spinnwarzenpaare sekundär reduziert worden. Das vierte, innere Paar am zehnten Segment ist auch bei Liphistius funktionslos.
Die Segmentierung lässt sich bei den Vogelspinnenartigen und bei den Echten Webspinnen nur noch ansatzweise erkennen, zum Beispiel an Sterniten, Reliefierung und Musterung des Hinterleibes. Bei diesen Unterordnungen verschmolzen die sechs Extremitäten tragenden Segmente zum Prosoma (Vorderkörper); das siebte wurde zum Petiolus. Das sackförmige Opisthosoma (Hinterleib) der Webspinnen bildete sich aus den übrigen Segmenten, wie anhand ihrer Embryonalentwicklung zu sehen ist. Das zweite Segment trägt die Epigastralfurche (Geschlechtsöffnung). Zwischen dem zweiten und dritten Sternit befinden sich die Atemöffnungen zur Buchlunge.
Durch eine starke Streckung des dritten Sternits und eine Verkürzung der Tergite 13 bis 17 wanderten die Spinnwarzen nach hinten, wo sie heute bei den Mygalomorphen und Araneomorphen direkt unter der Kloake liegen. Zwischen dem dritten und vierten Sternit liegt direkt vor den Spinnwarzen, zusätzlich zu der nach außen gewanderten Atemöffnung der Buchlunge zwischen dem zweiten und dritten Hinterleibsternit, eine weitere Atemöffnung zum Röhren-Tracheensystem. Die Geschlechtsöffnung wanderte ebenso an eine günstigere Stelle auf der Bauchseite nach hinten. Beide Unterordnungen verfügen über ein Endoskelett, an dem die Saugmagenmuskulatur ansetzt.
Die Mygalomorphae besitzen meist zwei Paar Spinnwarzen. Bei Angehörigen der Tapezierspinnen (Atypidae) sind drei Paar Spinnwarzen nur im Juvenilstadium aktiv, bei adulten Tieren bleibt das dritte Paar passiv. Bei anderen Vogelspinnenartigen sind nur noch die zwei Paare des elften Segmentes vorhanden. Die Echten Webspinnen besitzen in der Regel drei Paar Spinnwarzen. Das vierte Paar bildet sich bei ihnen teilweise zu weiteren Organen um. Bei den cribellaten Spinnen bildete sich dieses Paar zum Cribellum, auf denen die Spinnspulen im Ruhezustand eingeklappt sitzen. Entgegen der traditionellen Auffassung nimmt man heute in der Regel an, dass das Cribellum ein plesiomorphes Stamm-Merkmal ist und vielfach unabhängig voneinander verloren ging. Das homologe Organ bei einigen Ecribellaten ist der Colulus (ein Hügel mit unklarer Funktion, vermutlich funktionslos); bei anderen Ecribellaten fehlt dieses vierte Paar vollständig.
Ferner unterscheiden sich die Vogelspinnenartigen durch die Stellung der Kieferklauen; wegen dieser auffälligen Unterscheidung war dies früher namensgebend für die Unterordnungen. Bei den Echten Webspinnen arbeiten sie gegeneinander und sind auch als multifunktionales Werkzeug einsetzbar. Im Gegensatz dazu klappen die kräftigeren Cheliceren der Vogelspinnenartigen wie ein Taschenmesser auf das Kiefergrundglied.
Die ältesten Fossilien von Araneae stammen aus dem Karbon.[6] Sie weisen wie die rezenten Mesothelae eine deutlich erkennbare opisthosomale Segmentierung auf. Devonische, spinnenähnliche Fossilien, als Attercopus fimbriunguis beschrieben, werden nicht mehr als zu den eigentlichen Webspinnen gehörig betrachtet, sie werden heute in eigene Ordnung Uraraneida gestellt, die Wurzel- oder Schwestergruppe zu den eigentlichen Webspinnen sein könnte. Die Uraraneida besaßen bereits Spinnvermögen, aber noch keine Spinnwarzen.[7] Ebenso wie die heutigen Mesothelae besaßen sie keine Giftdrüse an den Chelicerenklauen. Den moderneren Unterordnungen Mygalomorphae und Araneomorphae sicher zuzuordnende Fossilien stammen erst aus dem Mesozoikum. Die Radiation der Spinnen scheint mit einer gewissen Verzögerung derjenigen der Insekten, ihrer wichtigsten Beutegruppe, zu folgen.[8] Die Spinnenfossilien der Trias, z. B. aus Südafrika und Nordamerika (Virginia), sind überwiegend bereits modernen Familien zuzuordnen. Am Ende der Kreide sind fast alle modernen Familien fossil nachgewiesen, rezente Formen weisen ihnen gegenüber kaum noch irgendwelche Veränderungen auf.[9] Die meisten und aussagekräftigsten fossilen Spinnen liegen als Einschlüsse in Bernstein vor. Neben dem bekannten baltischen Bernstein sind ältere Lagerstätten bedeutsam, so konnte z. B. die bisher nur wenig fossil dokumentierte Familie Linyphiidae durch Funde in libanesischem Bernstein auf die Kreide zurückdatiert werden.[10] Die Ursprünge der artenreichsten Familie, der Springspinnen, sind nach molekularbiologischen Analysen ebenfalls in die Kreide zu datieren, auch wenn hier noch keine Fossilien vorliegen.[11]
In den Gesellschaften der westlichen Industrieländer herrscht eine irrationale Abneigung gegen diese Tiergruppe vor, die bis zur krankhaften Arachnophobie gehen kann, obwohl dort, mit Ausnahme von Australien, kaum humanpathogene Spinnen vorkommen. Unter den rund 40.000 Arten sind weniger als ein Dutzend Arten für den Menschen gefährlich, wobei diese „Gefährlichkeit“ nur in den seltensten Fällen ernsthafte Folgen hat. Hingegen werden sie in anderen Gesellschaften, in deren Umwelt gefährliche Spinnen häufiger sind, toleriert, als Delikatesse verspeist oder gar als Gottheit verehrt.
In Kambodscha werden in manchen Gegenden Vogelspinnen gesammelt und nach dem Entfernen der Kieferklauen frittiert. So zubereitet, gelten sie am Straßenrand oder auf Märkten als Leckerbissen und Snack.
In vielen Kulturen Asiens werden Spinnen in der Nähe des Menschen toleriert, da sie nützliche Insektenvertilger sind.
In Westafrika wird die Spinne Anansi als hohe Gottheit verehrt. Anansi gilt hier als Urheber des Wissens und der Klugheit, Erfinder des Ackerbaus, Regen- und Wettergott.
In Japan gibt es die Sage um die Riesenspinne Tsuchigumo, in Nauru die der Riesenspinne Areop-Enap.
Unterschieden werden muss zwischen neural wirkenden (Neurotoxinen) und nekrotisch, also zellzersetzend wirkenden Giften. Dabei dienen die meisten Gifte der Spinnen nicht zum Töten, sondern zum Betäuben, um die Beute lebend als Vorrat zu konservieren. Erst der Verzehr oder ein Tötungsbiss tötet die Beute.
Das Gift der in Amerika und Afrika beheimateten Loxosceles-Arten wirkt zusätzlich hämolytisch. Die im Süden der USA heimische Braune Einsiedlerspinne (Loxosceles reclusa) ist bekannt für das charakteristische Absterben der Haut um die Bissstelle, was in seltenen Fällen zu einer lebensgefährlichen Sepsis führen kann (allerdings erst nach einigen Tagen). Noch deutlich gefährlicher ist die Chilenische Winkelspinne (Loxosceles laeta), eine in Südamerika, besonders Chile, sehr verbreitete Verwandte, die vornehmlich in menschlichen Wohn- und Schlafräumen vorkommt. Ihre Bisse verursachen ähnliche Symptome und führen immer wieder zu Todesfällen.[12]
Nur wenige in Mitteleuropa beheimatete Spinnen sind aufgrund ihrer Größe überhaupt in der Lage, die menschliche Haut zu durchdringen. Die durch die Öffnung der Cheliceren injizierte Dosis an Gift ist minimal, auch wenn die Gifte hochwirksam sind. Insgesamt ist die Wahrscheinlichkeit, von einer Spinne gebissen zu werden, verschwindend gering, denn Spinnen ergreifen zunächst die Flucht oder stellen sich tot (Schreckstarre).
Die einzige auch im deutschsprachigen Raum heimische, obschon hier nur regional anzutreffende Spinnenart, deren Biss eine gewisse medizinische Relevanz hat, ist der Ammen-Dornfinger (Cheiracanthium punctorium). Sein Biss ist in erster Linie recht schmerzhaft. In seltenen Fällen wurde von Übelkeit, Kopfschmerzen und Erbrechen berichtet, seltener auch von Fieber und Schüttelfrost. Die Symptome klingen nach etwa drei Tagen ab. Die Bissstelle kann aber noch längere Zeit geschwollen oder gerötet sein. Die in Amerika gefürchtete und dort eingeschleppte Feldwinkelspinne (Tegenaria agrestis) bringt es immerhin auf leichte lokale Symptome wie Taubheitsgefühl, die nach kurzer Zeit wieder verschwinden – einzig im Falle einer Allergie gegen das Gift kann ein Biss mit weiteren Komplikationen einhergehen. Die Feldwinkelspinne ist auch in Mitteleuropa verbreitet, wo sich ihr Lebensraum allerdings überwiegend auf die freie und von Menschen eher gering frequentierte Natur beschränkt; innerhalb von Häusern ist sie nur selten anzutreffen, dies nicht zuletzt, da sie dort in direkter Konkurrenz stünde mit den in Nordamerika wiederum fehlenden, in Mitteleuropa jedoch häufigen und relativ größeren, für den Menschen aber allesamt harmlosen, weiteren Arten der Gattung Tegenaria (so in etwa T. atrica, die Große Winkelspinne). Mit diesen Spinnen in Zusammenhang stehende Bissunfälle sind in Europa dementsprechend unbekannt.
Große Exemplare der Gartenkreuzspinne (Araneus diadematus) bringen es immerhin bis zu einem folgenlosen, manchmal schmerzhaften Zwicken, das nur in größter Not angewendet wird und sehr selten ist. Ähnlich wirkt das Gift der Wasserspinne (Argyroneta aquatica), die allerdings aufgrund ihrer Lebensweise mit dem Menschen kaum in Berührung kommen wird. Ein europäischer Vertreter der Schwarzen Witwen ist die in den Mittelmeerländern vorkommende Latrodectus tredecimguttatus. Die auch irreführend und falsch „Malmignatte“ genannte Spinne baute ihr Netz früher oft unter Toilettendeckeln einfacher Latrinen aufgrund des hohen Insektenaufkommens, das sich dort einstellte; bei der Latrinenbenutzung ist es gelegentlich zu Giftbissen gekommen.
Einige Vertreter der Gattung Echte Witwen (Latrodectus) wie beispielsweise die in Nordamerika beheimatete Schwarze Witwe (L. mactans) oder die australische Rotrückenspinne (L. hasselti) besitzen starke Gifte, so dass deren Biss für kranke Menschen, zum Beispiel für Allergiker, lebensgefährlich werden kann. Vom eigentlichen Biss einer Schwarzen Witwe ist zunächst nichts zu spüren, daher bleibt der Biss oft unbemerkt.
Selbst Bisse der in Australien in der Region um Sydney beheimateten Sydney-Trichternetzspinne (Atrax robustus) verlaufen meist glimpflich. Da diese Art ein ausgesprochener Kulturfolger ist, kommt es häufig zu Begegnungen mit ihr. Trotzdem wurden seit 1927 nur 13 Todesopfer gezählt.[13]
Früher kam es bei der Einfuhr von Südfrüchten auch gelegentlich zu Bissunfällen durch Kammspinnen (Phoneutria spp.). Nachdem in den 1980er und 1990er Jahren kaum Einschleppereignisse dokumentiert werden konnten, sind diese zu Anfang des 21. Jahrhunderts wieder angestiegen. So wurde beispielsweise erst 2009 wieder eine mit einer Bananenkiste eingeschleppte Phoneutria boliviensis in Hessen entdeckt.[14]
Entgegen der landläufigen Meinung geht von den gemeinhin gefürchteten Vogelspinnen keine Lebensgefahr aus. Nur wenige Gattungen wie z. B. Poecilotheria spp. sind in der Lage, eine für gesunde Menschen stärkere Vergiftung mit Schüttelfrost, Lähmungen und Krämpfen auszulösen.
Allergiker müssen sich allerdings auch vor harmloseren Spinnen in Acht nehmen, deren Bisswirkung oft mit einem Bienenstich verglichen wird, denn auch das schwächste Gift kann in seltenen Fällen eine Allergie auslösen mit der Gefahr eines anaphylaktischen Schocks. Der Schmerz, der alleine durch einen Trockenbiss entsteht, ist allerdings nicht zu unterschätzen, da die Beißwerkzeuge von großen Arten wie Theraphosa blondi eine Länge bis zu 2,5 cm erreichen können. Größere Gefahr geht von den Arten der neuweltlichen Unterfamilien Theraphosinae und Aviculariinae aus. Diese besitzen staubfeine Brennhaare, die sie meist mit ihrem letzten Beinpaar in schnellen ruckartigen Bewegungen über ihren Hinterleib „bürstend“ abbrechen können, sodass diese einem Störenfried mit der Luftbewegung entgegen fliegen. Es gibt jedoch sechs verschiedene Typen dieser Haare und die meisten Arten der Gattung Avicularia haben vor allem besonders dicke Brennhaare (Ausnahme Avicularia versicolor (Bertani et al. 2003)), die sich nicht so leicht durch die Luft verbreiten, sodass die Spinne ihren Hinterleib dem Störenfried entgegen streckt mit dem Ziel, ihn direkt mit Brennhaaren zu versehen. Eine weitere Ausnahme bildet die Gattung Ephebopus, die Brennhaare statt am Hinterleib an den Palpen besitzt. Diese Haare sind mit 0,1 bis 1 mm Länge (Marshall & Uetz 1990) sehr fein und mit Widerhaken besetzt, die sich ähnlich wie eine Harpune in weiches Gewebe bohren können. Sie verursachen rein mechanische Reizungen, sodass betroffene Stellen mehr oder weniger stark gerötet sind, anschwellen und stark jucken. Besonders gefährdet sind Augen und Schleimhäute. Wenn die Brennhaare in die Luftröhre gelangen, kann dies zu Atemproblemen führen.
Das nordrhein-westfälische Gifttiergesetz reglementiert seit dem 1. Januar 2021 die Haltung von Webspinnen der Gattungen Atrax, Hadronyche und Illawara (Trichternetzspinnen), Latrodectus (Schwarze Witwen), Loxosceles (Speispinnen), Sicarius und Hexophthalma (amerikanische und afrikanische Sechsaugenkrabbenspinnen), Phoneutria (Bananenspinnen), Missulena (Mausspinnen) und aus der Familie der Echten Vogelspinnen (Theraphosidae) die Arten der Gattung Poecilotheria (Indische Ornamentvogelspinnen) einschließlich ihrer Unterarten und Kreuzungen.[15]
Die Webspinnen (Araneae) sind die bekannteste Ordnung der Spinnentiere (Arachnida), einer Klasse der Gliederfüßer (Arthropoda). Sie teilen sich weiter in Gliederspinnen (Mesothelae), Vogelspinnenartige (Mygalomorphae) und Echte Webspinnen (Araneomorphae) auf. Die Webspinnen bilden nach den Milben (Acari) die artenreichste Ordnung der Spinnentiere. Der World Spider Catalog listete im April 2022 für die Ordnung der Webspinnen 131 Familien mit 4247 Gattungen und 50.000 Arten.
Les araegnes, c' est des biesses sins cronzoxhs del classe des araegnidîs, ås 8 pates ås djonteures, ki fwaiynut des arincrins po-z apicî leus proyes, aprume des insekes.
Leu coir est fwait d’ deus bokets: ene tiesse et on vinte. Li tiesse et l’ cofe si djondnut.[1]
Les måyes sont todi pus ptits k' les frumeles.
Sacwants sôres hagnèt leus proyes et les evilmer po les apicî.
Les araegnes, c' est des biesses sins cronzoxhs del classe des araegnidîs, ås 8 pates ås djonteures, ki fwaiynut des arincrins po-z apicî leus proyes, aprume des insekes.
Le aranea (Araneae) es un ordine de Arachnida. Illo produce seta de aranea[*].
L'ordini d'Araneae fa parti dâ classi Arachnida, dû filu Artropodu. St'ordini cumprenni supratuttu li taràntuli.
As arainas (Araneae) son uns artropodos queliceratos respiradors d'aire que tienen ueito garras, y quelicers modificatos en catirons capables d'inchectar vereno. As arainas viven en totz os continents fueras de l'Antartida, y s'han establito en quasi totz os nichos ecolochicos, fueras d'a mar y l'aire. En 2008 s'heban descrito alto u baixo belas 40.000 especies d'araina y 109 familias.[1] Manimenos, existe un debate adintro d'a comunidat scientifica sobre como calerba clasificar totz os cheners, como contrimostra o feito de que s'haigan publicato más d'una vintena de clasificacions dende l'anyo 1900.[2]
Leis aranhas (var. aranhada, targanha, tataranha, targaina[1]) son de predators invertebrats artropòdes de la classa deis aracnids apareguts i a probablament 380 milions d'ans. Son caracterizadas per la produccion de seda gràcias a de glandas especializadas situadas en l'abdomèn e per la preséncia de doas quelicèras liadas a de glandas de verin.
Ambé son regime alimentar principalament compausat d'insèctes e d'autreis aracnids (compres d'autreis aranhas), leis aranhas jogan un ròtle major dins lo contraròtle dei populacions d'invertebrats. Lei sieunas populacions son reguladas per divèrsei predators especializats (sustot de vèspas...) ò generalistas (reptils, aucèus, insèctes predators...). En 2017, aperaquí 47 000 espècias èran estadas identificadas. Èran presentas dins totei lei mitans ecologics franc deis aigas saladas e dei regions polaras[2].
La reproduccion varia segon leis espècias. Dins aquò, una fecondacion es generalament necessària entre un mascle e una femèla. Lo canibalisme noviau es frequent mai es pas genelizat. Puei, la femèla pond d'uòus dins un cocon e, ben sovent, protegís lei joves còntra leis autrei predators. La durada de vida de l'animau es variabla e va de quauquei mes per leis aranhas sasonieras a plusors annadas.
La fabricacion e l'usatge de seda es una caracteristica majora deis aranhas. Son utilizacion pus coneguda es per la construccion d'una leca generalament facha de fieus de seda pegós qu'es dicha teranhina. Pasmens, totei lei teranhinas son pas pegosas e mai de la mitat deis espècias d'aranhas preferisson caçar a l'espèra ò au córrer. La seda a ansin d'autreis aplicacions coma la proteccion deis uòus que son envolopats dins la seda ò l'amainatjament interior de la cauna. En certaneis aranhas, coma lei migalas, pòu tanben èsser utilizada coma arma gràcias a de proprietats urticantas.
L'origina deis aranhas es malaisada d'estudiar car sei còrs, fragils e mòus, son mau preservats dins lei jaç fossils[3]. Pasmens, gràcias ais inclusions presentas dins l'ambre, aperaquí un milier d'espècias ancianas son estadas identificadas[4].
A l'ora d'ara, lo fossil pus ancian d'un aracnid exclusivament terrèstre data de 420 milions d'ans. Es aqueu d'un trigonotarbid (Palaeotarbus jerami), es a dire d'un aracnid fòrça similar a una aranha. En particular, es dotat d'un cefalotorax triangular, d'un abdomèn segmentat, d'uech patas e d'un pareu de pedipalps. En revènge, es pas capable de produrre de seda.
Attercopus fimbriunguis, que data de 386 milions d'ans, presenta lei pus ancians organs productors de seda e aviá de cròcs de verin[5]. Es sovent considerada coma la pus anciana aranha identificada a l'ora d'ara. Pasmens, seis organs serigèns son fòrça primitius car la seda desbocava dirèctament sus la fàcia ventrala de l'abdomèn e que l'animau aviá pas d'apendicis articulats per la manipular. Aquelei premiereis aranhas fasián partida dei Mesothelae que son uei representadas per la familha dei Liphistiidae. Durant lo Permian (299-251 Ma), semblèron pauc se diversificar en despiech de la multiplicacion deis insèctes. Lei dos grops principaus d'aranhas modèrnas, lei Mygalomorphae e leis Araneomorphae, apareguèron dins lo corrent dau Triassic (251-201 Ma) e lei principalei familhas actualas apareguèron pauc a pauc pendent lo Jurassic (201-144 Ma) e lo Cretacèu (144-66 Ma)[5]. Ambé leis Araneomorphae, apareguèron tanben lei teraninhas.
Fossil d'un trigonotarbid, premier aracnids exclusivament terrèstre.
Ryuthela ishigakiensis qu'es una aranha que fa partida dei Mesothelae, premier grop aparegut durant lo Devonian (416-385 Ma).
Fossil de Mongolarachne jurassica, aranha dau Jurassic.
Fossil d'una aranha dau Cretacèu (Geratonephila burmanica) atacant una presa.
En 2017, i aviá aperaquí 47 000 espècias d'aranhas identificadas. Èran devesidas entre dos sosòrdres, lei Mesothelae e leis Opisthothelae, e lo segond èra a son torn devesit entre Mygalomorphae e Araneomorphae. L'ensems deis espècias conegudas èra gropat au sen de 114 familhas e d'environ 4 000 genres. Pasmens, aquela classificacion es encara instabla e es tocada per de modificacions regularas. Per exemple, la veusa negra mediterranèa (Latrodectus tredecimguttatus) foguèt premier depintada coma una espècia en 1790. Puei, en 1959, foguèt considerada coma sinonim de la veusa negra (Latrodectus mactans) avans de'n venir una sosespècia[6][7]. Enfin, en 1983, venguèt tornarmai una espècia distinta[8].
Lo sosòrdre dei Mesothelae es compausat d'aranhas consideradas primitivas qu'an un esternom estrech sus la fàcia ventrala de l'abdomèn. Aqueu darrier es tanben segmentat, çò que s'observa pas lei Mygalomorphae e leis Araneomorphae. Lei Mesothelae tènon solament espècias que vivon en Asia dau Sud-Èst, en China e en Japon. Totei fan partida de la familha dei Liphistiidae que leis autrei familhas an disparegut entre lo Carbonifèr e lo Cretacèu[9].
Lei Mygalomorphae, aparegudas durant lo Triassic, son generalament d'aranhas fòrça peludas ambé de quelicèras e de cròc robusts[10]. Au repaus, lei cròcs se crosan pas e son replegats parallèlament. De mai, son còrs es sovent pus massís d'aqueu dei Mesothelae ò deis Araneomorphae. A l'ora d'ara, lo sosòrdre tèn 2 651 espècias, 321 genres e 15 familhas.
Lei migalas vivon principalament dins lei regions tropicalas e subtropicalas. Sa seda es sovent mens sofiscada qu'aquela deis Araneomorphae e la construccion de teranhinas es rara[11]. Aqueleis animaus vivon generalament dins una cauna cavada per sòu e caçan a l'espèra. Son dotadas d'un verin fòrça poderós que tua rapidament sei presas. Lei cròcs injectan tanben d'enzims digestius poderós que permèton de dissòuvre la carn. S'atacan a d'artropòdes mai lei pus gròssas pòdon de còps manjar de lausèrts, de granolhas, de caragòus ò de pichons mamifèrs.
Amb aperaquí 40 000 espècias e 93 familhas, leis Araneomorphae son l'ensems d'aranhas pus importants. Son caracterizadas per la preséncia de quelicèras modificadas que se crosan d'un biais similar a unei pinças.
Leis aranhas son presentas sus totei lei continents franc dei regions polaras. Preferisson leis endrechs umids mai an colonizat totei lei mitans ecologics. Per exemple, Euophrys omnisuperstes es ja estada observada a 6 700 mètres d'altituds onte subreviu gràcias a de cadabres d'insèctes gelats e a la consumacion de liquèns e de bolets[12]. I a tanben plusors espècias d'aranhas aqüaticas coma Argyroneta aquatica (que viu quasi unicament dins l'aiga e i caça d'insèctes e de crustacèus aqüatics), la màger part deis aranhas dau genre Dolomedes e plusors migalas marinas[13]. A l'invèrs, certaneis espècias son fòrça ben adaptadas ais endrechs secarós coma la tarantula (Lycosa tarantula), fòrça frequenta en lei regions mediterranèas[14].
L'anatomia generala deis aranhas es aquela deis artropòds quelicèrats. Lo còrs es format de doas partidas que son respectivament dichas cefalotorax per la partida anteriora e opistosòma per la partida posteriora. Son separadas per lo pedicul.
Lo cefalotorax es desprovesida d'antenas ò de mandibulas e servís de bloquier. Pòrta plusors uelhs simples (sièis a uech) e sièis pareus d'apendicis : doas quelicèras, dos pedipalps e uech patas ambulatòrias. Lei quelicèras son liats ai glandas de verin. S'acaban per de cròcs que permèton d'injectar verin e enzims digestius ai presas. Lei pedipalps son principalament utilizats per trissar lo manjar. En lei mascles, pòrtan tanben lei cabòças copulatritz. La qualitat de la vision es fòrça variabla : certaneis espècias son quasi bòrnias e d'autrei, especialament que caçan au córrer, pòdon detectar e seguir una presa potenciala a una distància importanta.
L'opistosòma es generalament pas segmentat levat de quauqueis espècias d'aranhas primitivas vengudas relativament pauc frequenta (87 espècias sus 47 000 identificadas a l'ora d'ara). Pòrta leis organs reproductors femèlas e lei glandas productritz de seda. D'apendicis articulats, dichs filieras, permèton de fabricar e de manipular lei fieus. Son generalament situats a l'extremitat de l'abdomèn.
Au nivèu intèrne, lo cefalotorax assegura l'integracion neurosensoriala (vision, foncion tactila, odorat), la presa de norridura, lo desplaçament gràcias ai quatre pareus de patas, una partida de l'activitat sexuala (en lo mascle) e l'activitat feromònala. L'opistosòma assumís puslèu lei foncions vegetativas coma la digestion, la respiracion, la circulacion, la reproduccion (en lei femèlas), l'excrecion e la fabricacion de seda. Segon leis espècias, lo sistèma respiratòri es siá traquean siá pulmonar[15].
La durada de vida varia segon lo tipe d'aranha :
La creissença es similara an aquela deis autreis artropòds e es realizada gràcias a de mudas successivas de l'exoesquelèt. Segon leis espècias, 8 a 13 mudas son necessàrias per agantar lo temps adult. Lei migalas contunian de mudar un còp cada an après èsser vengudas adultas.
Lo dimorfisme sexuau deis aranhas es generalament feble ò moderat. Lei femèlas son sovent pus gròssa, especialament au nivèu de l'abdomèn, e lei mascles se destrian per la preséncia d'organs d'estocatge de l'espèrm a l'extremitat de sei pedipalps. Dins aquò, de diferéncias espectaclosas existisson pereu. Per exemple, es lo cas dei Nephila onte lo mascle es plusors còps pus pichons que la femèla[16].
Leis aranhas son oviparas e seis uòus son protegits dins un cocon de seda. Lo nombre d'uòus varia segon la talha de l'espècia e pòu agantar plusors miliers. Certaneis espècias abandonan lo cocon. D'autrei lo transpòrtan e la maire protegís e norrís lei joves durant plusors jorns ò setmanas.
La màger part deis espècias a una parada noviala elaborada. Permet au mascle d'èsser identificat per la femèla per defugir una ataca. Lo canibalisme noviau es pas rar mai mai d'una aranha a desvolopat d'estrategias alternativas[17]. Per exemple, en certaneis espècias, lo mascle pòrta un present comestible a la femèla. De mai, en plusors aranhas, lo mascle demòra plusors jorns dins la teranhina de la femèla après l'acoblament.
Leis aranhas son de predators carnassiers que se norrisson de predas viventas capturadas que son caçadas au córrer, a l'espèra ò ambé de lecas (teranhina, ret, laç). Un còp agantada, la presa es cubèrta de seda per empedir sa pèrda. D'enzims li son injectadas per la dissòuvre car, coma totei leis aracnides, una aranha pòu pas manjar de substàncias solidas e es obligada de manjar de liquids[18]. Lei presas son principalament compausadas d'artropòdes mai certaneis aranhas pòdon s'atacar a de vertebrats de pichona talha (lausèrt, rata, peis...). La màger part deis espècias es generalista e oportunista. Pasmens, existisson d'aranhas especializadas qu'an una alimentacion estricta coma lo genre Zodarion que caça unicament de formigas.
En complement de son alimentacion carnada, leis aranhas pòdon tanben manjar d'espòras de bolets ò de grans de pollen prés dins sa teranhina. Sa consumacion se debana durant la recuperacion dei fieus de seda. Pòu representar fins a 25% dau regime alimentari de l'aranha[19]. Quauqueis espècias manjan tanben de nectar ò de fruchs. Se lei condicions son defavorablas, una aranha es capabla de junar durant de mes[20]. En revènge, s'es possible, pòu manjar l'equivalent de 10 a 20% de son pes cada jorn[21].
La màger part ò la totalitat deis aranhas produson de seda gràcias a de de glandas dedicadas que son generalament situadas sus la fàcia ventrala ò a l'extremitat de l'abdomèn. La seda es liquida dins lei glandas mai se solidifica rapidament sota l'efèct de la traccion dei patas de l'animau ò au contacte de l'èr. Lo diamètre d'un fieleu varia de 25 a 70 µm e n'existís mai d'un tipe diferent segon lei besonhs de l'aranha (fieleu de supòrt, fieleu per fabricar lo cocon deis uòus, fieleu pegós de caça... etc.).
A l'origina, la seda èra probable destinada a la proteccion deis uòus e la fabricacion d'un cocon. Pasmens, trobèt pauc a pauc d'autreis usatges coma l'embalatge dei presas ò la fabricacion de lecas. Lo pus conegut es la teranhina qu'es un assemblatge complèx de plusors tipes de fieleus permetent a l'aranha de dreiçar una superficia capabla de capturar totei lei predas i passant e de s'i desplaçar aisament per lei paralizar. Aqueu tipe de leca es utilizat per environ la mitat deis espècias. Permet de caçar en permanència mai divèrsei presas an desvolopat de paradas. Per lei predators especializats, facilita tanben la cèrca deis aranhas. Leis autrei lecas utilizadas son pus rars. Lo genre Deinopus fabrica de rets de seda e lei trai sus sei presas. Lo genre Mastophora utiliza de bòlas de seda e d'autreis espècias caçan ambé de laç.
Franc de quauqueis espècias, totei leis aranhas an de glandas de verin. Dos apendicis, dichs quelicèras, situats a l'entorn de la boca permèton de l'injectar gràcias a un cròc mobil liat au canau de verin. Aquelei quelicèras permèton tanben de desplaçar un objècte ò de dilacerar una preda. Lo verin es generalament compausat de plusors toxinas neurotoxicas ò necroticas. Permèton generalament de paralizar lo sistèma nerviós centrau e de començar la digestion.
Leis aranhas son generalament d'animaus solitaris mai an una fasa gregària après l'espelida. Pasmens, un trentenau d'espècias presentan un caractèr sociau ben marcat e duradís[22]. Fòrman de colonias que pòdon comptar de desenaus a de miliers d'individús e aver una organizacion elaborada per entretenir la teranhina collectiva que pòu agantar una superficia de plusors mètres carrats ò s'ocupar dei joves[23]. Per exemple, es lo cas d’Anelosimus eximius qu'es capable de bastir de lecas d'un volum de 1000 m3[24]. Certaneis espècias pòdon tanben eissamar coma lei formigas ò leis abelhas. Es a dire qu'una partida de la colonia quita la teranhina collectiva per anar s'installar dins un autre endrech. En revènge, au contrari deis insèctes eusociaus, la reproduccion es pas assegurada per una casta especializada mai per tot lo nis.
D'aranhas pòdon tanben presentar un certan nivèu de socialitat que varia segon lei condicions. Per exemple, Bagheera kiplingi fòrma de còps de pichonei colonias per protegir seis uòus còntra lei predators. Pus curiós, en captivitat, d'individús dau genre Latrodectus, famós per son agressivitat e sei tendàncias canibalas, pòdon bastir una teranhina collectiva e cooperar per capturar de presas[25]. Enfin, certaneis espècias pòdon veire un mascle e una femèla partejar una metaissa teranhina durant quauquei jorns après l'acoblament.
Leis aranhas an mai d'un predator, compres d'autreis aranhas. Entre leis insèctes, se fau sustot nòtar una tiera de vèspas especializadas dins la caça ais aranhas coma lei pompiles ò lei vèspas maçonas. Paralizan leis aranhas e lei pòrtan dins un nis per i servir de norridura a sei larvas. Dins aquò, i a tanben mai d'un insècte non especializat que pòu tanben atacar una aranha. En leis autrei grops d'animaus, son de còps caçadas per de reptils, divèrsei amfibís, un gròs nombre d'aucèus insectivòrs e quauquei mamifèrs (rata-penada, rainard, eiriçon, mustelids)[26][27].
Leis aranhas pòdon èsser victimas de malautiás entraïnadas per de bactèris, de virüs e parasitas (especialament lei bolets dei genres Cordyceps e Gibellula). Enfin, i a divèrseis espècias d'insèctes parasitas que pondon sus leis aranhas adultas ò dins sei uòus[28].
Lei mordeduras d'aranha an generalament luòc quand l'animau s'estima menaçat e demòra donc excepcionala. Lei toxinas presentas dins lei mordeduras d'aranha son generalament ineficaças còntra lei mamifèrs. Dins aquò, 200 espècias son susceptiblas de causar una reaccion epidermica en l'òme. Un vintenau presentan un perilh per sa vida coma la migala Atrax robustus e divèrsei espècias dei genres Loxosceles, Phoneutria e Latrodectus[29]. L'accion dei verins entraïna sovent una paralisi dau sistèma respiratòri ò una necròsi.
Lo tractement dei mordeduras d'Atrax robustus se fa gràcias a un serom antiverin especific. Per lei mordeduras neurotoxicas, la basa dau tractament es l'injeccion de gluconat de calci. En revènge, lo suenh dei necròsis es mens ben definit e necessita sovent d'antibiotics, una iperoxigenacion iperbara, d'excisions e d'ensèrts de pèu. Dins aquò, en despiech de sa dangerositat, lei verins d'aranhas son sovent rapidament eliminats de l'organisme e representan sustot una menaça per leis enfants, leis ancians e leis individús ja malauts. Ansin, cada an, solament un desenau de personas son tuadas per d'aranhas. Ansin, lo nombre de mòrts anualas causadas dins lo mond per leis aranhas passa rarament un desenau[30].
L'èsser uman es una menaça per la subrevida de mai d'una espècia d'aranha. D'efèct, l'usatge de pesticidas e la destruccion dei mitans naturaus entraïnan la disparicion dirècta d'aranhas e demenís tanben lo nombre de presas. Lei rotas fòrça frequentadas pausan pereu de problemas car la densitat d'insècte i es demenida per leis acipadas còntra lei veïculs. Certaneis aranhas refusant egalament de s'i aventurar, çò que causa la formacion de barrieras ecologicas.
Leis esclairatges urbans semblan tanben perturbar leis aranhas que certaneis espècias son atiradas per la lutz. D'individús s'installan alora dins d'endrechs mau adaptats, coma de lampadaris, onte son aisament trobadas per lei predators. De mai, aquò concentra lo nombre d'aranhas dins d'endrechs estrechs e i aumenta fòrtament la competicion.
Enfin, lei colleccions e lei trafegues son susceptibles de menaçar la subrevida deis espècias pus raras. De lèis estrictas existisson dins la màger part deis estat mai son aplicacion es pas totjorn aisada.
Leis aranhas an plusors interès economics que pòdon servir de norridura (principalament en Cambòtja), d'auxiliars agricòlas e de fònts de moleculas complèxas (verin e seda). D'efèct, mai d'una espècia pòu èsser utilizada per caçar d'insèctes nosibles e protegir ansin lei culturas. Per aquò, es generalament necessari d'utilizar plusors espècias afin de cubrir l'ensems dei plantas de defendre (sòu, tronc, fuelhas, fruchs...) segon lo terrenh de caça preferit per leis aranhas. D'autreis espècias de predators (aucèus, insèctes... etc.) pòdon tanben èsser utilizadas en complement.
Lei verins d'aranhas son tanben fòrça estudiats per produrre de medicaments novèus. La seda interessa plusors sectors industriaus en causa de sa resisténcia e de sa soplesa que son largament superioras a l'acier. En particular, lei militars assaian d'utilizar aqueu materiau per fabricar de proteccions pus eficaças e pus leugieras còntra lei balas. L'engèni civiu es tanben fòrça interessat per lei proprietats d'un tal materiau.
L'aranha es utilizada coma simbòl per plusors culturas umanas. I figura generalament per sei talents de predatritz ò en causa de la geometria e de la fragilitat de sa teranhina. Dins lo premier cas, es sovent utilizat coma simbòl de paur. Per exemple, es totjorn lo cas dins mai d'un film d'espavent. Lo segond sens, mai liat a la teranhina qu'a l'animau, figura la teranhina coma un veu fach d'aparéncias faussas qu'escond la realitat.
En fòra d'aqueleis aspècts principaus, i a mai d'un autre sens au simbolisme de l'aranha. Per exemple, en Índia, èra de còps depintada coma un simbòl de libertat car sei fieus li permèton de se desplaçar liurament dins leis aubres[31]. Dins certaneis endrechs, especialament en America dau Sud e en Africa Centrala, d'aranhas èran utilizadas dins de rites de divinacion. En particular, en Cameron, certanei migalas son supausadas permetre de legir lo futur. « Aranha » es alora un títol au sen de certanei pòbles per designar leis individús aguent un nivèu superior dins aqueu domeni[32].
As arainas (Araneae) son uns artropodos queliceratos respiradors d'aire que tienen ueito garras, y quelicers modificatos en catirons capables d'inchectar vereno. As arainas viven en totz os continents fueras de l'Antartida, y s'han establito en quasi totz os nichos ecolochicos, fueras d'a mar y l'aire. En 2008 s'heban descrito alto u baixo belas 40.000 especies d'araina y 109 familias. Manimenos, existe un debate adintro d'a comunidat scientifica sobre como calerba clasificar totz os cheners, como contrimostra o feito de que s'haigan publicato más d'una vintena de clasificacions dende l'anyo 1900.
Leis aranhas (var. aranhada, targanha, tataranha, targaina) son de predators invertebrats artropòdes de la classa deis aracnids apareguts i a probablament 380 milions d'ans. Son caracterizadas per la produccion de seda gràcias a de glandas especializadas situadas en l'abdomèn e per la preséncia de doas quelicèras liadas a de glandas de verin.
Ambé son regime alimentar principalament compausat d'insèctes e d'autreis aracnids (compres d'autreis aranhas), leis aranhas jogan un ròtle major dins lo contraròtle dei populacions d'invertebrats. Lei sieunas populacions son reguladas per divèrsei predators especializats (sustot de vèspas...) ò generalistas (reptils, aucèus, insèctes predators...). En 2017, aperaquí 47 000 espècias èran estadas identificadas. Èran presentas dins totei lei mitans ecologics franc deis aigas saladas e dei regions polaras.
La reproduccion varia segon leis espècias. Dins aquò, una fecondacion es generalament necessària entre un mascle e una femèla. Lo canibalisme noviau es frequent mai es pas genelizat. Puei, la femèla pond d'uòus dins un cocon e, ben sovent, protegís lei joves còntra leis autrei predators. La durada de vida de l'animau es variabla e va de quauquei mes per leis aranhas sasonieras a plusors annadas.
La fabricacion e l'usatge de seda es una caracteristica majora deis aranhas. Son utilizacion pus coneguda es per la construccion d'una leca generalament facha de fieus de seda pegós qu'es dicha teranhina. Pasmens, totei lei teranhinas son pas pegosas e mai de la mitat deis espècias d'aranhas preferisson caçar a l'espèra ò au córrer. La seda a ansin d'autreis aplicacions coma la proteccion deis uòus que son envolopats dins la seda ò l'amainatjament interior de la cauna. En certaneis aranhas, coma lei migalas, pòu tanben èsser utilizada coma arma gràcias a de proprietats urticantas.
L'ordini d'Araneae fa parti dâ classi Arachnida, dû filu Artropodu. St'ordini cumprenni supratuttu li taràntuli.
Araneo esas artropodo di klaso araneoido (senvertebra animali) qua produktas silko, havas ok gambi e ne alo.
Multa aranei chasas da konstruktinta telo por trapas insekti.
Araneo, diferanta del insekti, havas nur du segmenti vice tri; ne anteno ma mandibulo palpilo, e lia okuli esas una (vice kompozita).
Araneo esas artropodo di klaso araneoido (senvertebra animali) qua produktas silko, havas ok gambi e ne alo.
Multa aranei chasas da konstruktinta telo por trapas insekti.
Areye se yon ensèk ki gen wit pye. Yon areye fè nich li tankou yon moso twal. Anpil ayisyen kwè lè yon areye ki gen sèt pye vini pre yon moun se move nouvèl li pote bay moun nan. Poutèt sa yo ap touye li.
Mo areye a soti nan lang franse a (araignée) ki soti nan mo laten (aranea).
Areye se yon ensèk ki gen wit pye. Yon areye fè nich li tankou yon moso twal. Anpil ayisyen kwè lè yon areye ki gen sèt pye vini pre yon moun se move nouvèl li pote bay moun nan. Poutèt sa yo ap touye li.
Awaq uru icha Araña (Araneae) nisqakunaqa q'aytu icha llika ruraq, aycha mikhuq pakchakunam.
Ing babagwa (spider king Ingles, araña king Castila) metung yang araknidu ning Orden a Araneae.
Il-brimb huma predaturi invertebrati bi tmien saqajn, b'ġisem maqsum fi tnejn, mingħajr apparat ta' tagħmid fil-ħalq u mingħajr ġwienaħ. Huma jinsabu ikklassifikati fl-ordni Araneae, wieħed mill-ħafna ordnijiet fi ħdan il-klassi l-kbira tal-Araknidi, grupp li jinkludi ukoll lill-iskorpjuni fost oħrajn. L-istudju tal-brimb huwa magħruf bħala l-Araknoloġija.
Il-brimb kollu jipproduċi l-ħarir, li huwa proteina irqiqa u b'saħħitha, li toħroġ bħala ħajta minn apparat speċjali fin-naħa t'isfel tal-abdome (żaqq). Ħafna speċi ta' brimb jużaw dan il-ħarir sabiex jagħmlu l-għanqbuta tagħhom ħalli b'hekk ikunu jistgħu jaqbdu insetti oħra għall-ikel, iżda nsibu brimb ieħor li huwa kapaċi jikkaċċja għall-ikel b'mod ħieles, mingħajr l-użu tal-għanqbuta. Il-ħarir jintuża wkoll sabiex il-brimb ikun jista' jitla' ma' superfiċi għoljin, biex jikkrea ħitan lixxi fejn ikun jista' jqiegħed il-bejta, biex jibnu l-boroż għall-bajd, biex iżomm l-isperma, u biex jorbot il-preda, fost ħafna użi oħrajn.
Huma 150 speċi ta' brimb biss (fil-familji Uloboridae u Holarchaeidae, u fis-subordni Mesothelae), li jistgħu jinġettaw il-velenu għall-protezzjoni tagħhom stess jonkella biex joqtlu u jħollu l-preda. Xi 200 speċi biss, iżda, għandhom gdim li jista' jikkawża problemi ta' saħħa fil-bniedem. Ħafna gidmiet ta' brimb jista' jikkawża l-uġigħ, imma fl-aħħar mill-aħħar dan il-gdim ma jwassalx għal sitwazzjonijiet fatali.
Buibui au bui (buibui wakubwa) ni arithropodi wa oda Araneae katika ngeli Arachnida. Kama arakinida wote wana miguu minane na pia wanaweza kusokota nyuzi za aina ya hariri (hariri ya buibui). Kinyume na arithropodi wengine kiwiliwili chao kina sehemu mbili tu: kefalotoraksi (cephalothorax: kichwa na kidari) na fumbatio zilizoungwa kwa pediseli (pedicel) nyembamba kwa umbo wa mrija. Kefalotoraksi inabeba miguu na kando ya mdomo kuna jozi ya viungo vikubwa vinavyoitwa kelisera (chelicerae) na jozi nyingine ya viungo vidogo vinavyoitwa pedipalpi. Kelisera zina viungo viwili na kile cha mbele kina aina ya chonge kali inayotumika kwa kuingiza sumu katika windo. Isipotumika chonge hii imekunjwa kwenye upande wa ndani wa kelisera. Pedipalpi ni kama sehemu za mdomo na hutumika kwa kushika na kuminya windo. Madume hutumia pedipalpi kwa kuweka shahawa katika ufunguzi wa uzazi wa jike.
Buibui wanaojulikana sana hutengeneza utando ili kukamata arithropodi wengine, wadudu hasa, lakini hata wanyama wadogo (bui). Buibui wengine huwinda wakikimbia au kuruka. Bui wakubwa sana huitwa bui-nyani (spishi za dunia ya kale) na tarantula (spishi za dunia mpya) na wanaweza kukamata mijusi, nyoka wadogo, vipanya na ndege.
Heptathela yanbaruensis (Mesothelae)
Bui-nyani miguu-miviringo (Pterinochilus chordatus)
Tarantula (Grammostola spatulata)
Bui-bweha (Lycosa tarantula)
Buibui mrukaji (Heliphanus cupreus)
Buibui au bui (buibui wakubwa) ni arithropodi wa oda Araneae katika ngeli Arachnida. Kama arakinida wote wana miguu minane na pia wanaweza kusokota nyuzi za aina ya hariri (hariri ya buibui). Kinyume na arithropodi wengine kiwiliwili chao kina sehemu mbili tu: kefalotoraksi (cephalothorax: kichwa na kidari) na fumbatio zilizoungwa kwa pediseli (pedicel) nyembamba kwa umbo wa mrija. Kefalotoraksi inabeba miguu na kando ya mdomo kuna jozi ya viungo vikubwa vinavyoitwa kelisera (chelicerae) na jozi nyingine ya viungo vidogo vinavyoitwa pedipalpi. Kelisera zina viungo viwili na kile cha mbele kina aina ya chonge kali inayotumika kwa kuingiza sumu katika windo. Isipotumika chonge hii imekunjwa kwenye upande wa ndani wa kelisera. Pedipalpi ni kama sehemu za mdomo na hutumika kwa kushika na kuminya windo. Madume hutumia pedipalpi kwa kuweka shahawa katika ufunguzi wa uzazi wa jike.
Buibui wanaojulikana sana hutengeneza utando ili kukamata arithropodi wengine, wadudu hasa, lakini hata wanyama wadogo (bui). Buibui wengine huwinda wakikimbia au kuruka. Bui wakubwa sana huitwa bui-nyani (spishi za dunia ya kale) na tarantula (spishi za dunia mpya) na wanaweza kukamata mijusi, nyoka wadogo, vipanya na ndege.
Tha damhan-allaidh (iolra: damhain-allaidh) na chreutair beag le ochd casan air, ann an ordugh Araneae, a bhios uairean a’ snìomhadh eigeachain gus frìdean a ghlacadh.
damhan-allaidh tarantula (an teaghlach Theraphosidae)Eiturkoppur (frøðiheiti: Araneae) er lítið áttaføtt kykt. Nógvir gera sær nót at veiða flugur. Eiturkoppur eru liðadýr; men ikki skordýr - teir hava átta bein og eru spunarar. Leivdir av dýrum, sum líkjast eiturkoppum, eru funnar úr devontíðini, tá ið fyrstu skordýrini krupu upp á land. Fyrstu veruligu eiturkopparnir eru úr koltíðini (300-290 m.á.s.), til dømis Grephorus. Eiturkopparnir eru lítið broyttir, síðan teir vórðu til. Sum eiturkoppasløgini nú á døgum hevði Grephorus spunavørtir, og úr teimum kemur silkievni, ið storknar til tráð. Av hesum tráði verður spunnið lokkanetið, sum flugur og onnur skordýr renna seg í. Næstan allir eiturkoppar eru etrandi. Kanska er tað tí, at so nógv ræðast teir. Av teimum 35 000 sløgunum, sum eru til, eru bert umleið 30 vandamikil fyri okkum – og tey sløgini eru ikki í Føroyum. Teir vandamiklastu eru brasiliansku fuglaeiturkopparnir. Teir sníkja seg ofta inn í hús og krógva seg í myrkum krókum. Kanska í einum skógvi ella í einum skápi. Teir eru skild í nógvum ólukkum á hvørjum ári.
Purluthærda tarantellan er stór sum manshond.
Ang gagamba (Orden: Araneae; Aleman: Webspinne, Kastila: araña, Ingles: spider), kilala din sa tawag na anlalawa, alalawa, lalawa, lawa o lawalawa ay isang karniborong arachnid.[1] Nakahuhuli ng pagkain - karaniwang mga kulisap - ang mga gagamba sa pamamagitan ng kanilang mga hinabing sapot, na tinatawag ding bahay-anlalawa.[1] Binubuo ang pulutong ito ng 111 mag-anak at 40,000 uri.
Mga arthropod na nakakahinga sa hangin ang mga gagamba na mayroong walong mga binti at chelicerae na may mga pangil na tumuturok ng kamandag. Ang mga ito ang pinakamalaking uri ng mga arachnid na ika-pito sa kabuuang uri ng iba't ibang mga organismo. Makikita sa buong mundo at sa bawat kontinente ang mga gagamba maliban sa Antarctica, at nakatira ang mga ito sa halos lahat ng uri ng tirahan maliban sa himpapawid at karagatan. Simula noong 2008, hindi bababa sa 43,678 na uri ng mga gagamba, at 109 na klase ng mga gagamba ang naitala sa pamamagitan ng mga eksperto sa taksonomiya; gayunpaman, may mga naging pag-tatalo sa siyensiya sa kung paano maiuuri ang lahat ng klase ng mga gagamba, bilang ebedensya sa mahigit 20 na iba’t ibang pag-uuri na naipanukala simula pa noong 1900.
Base sa anatomiya, kakaiba ang mga gagamba kumpara sa ibang mga arthropod sa kadahilanang ang karaniwang bahagi ng katawan nito ay nagsama sa dalawang "tagmata”, ang cephalothorax at ang tiyan, at sinamahan ng isang maliit, hugis cylinder na pedicel. Hindi kagaya sa ibang insekto, walang sungot ang mga gagamba. Sa lahat maliban sa pinakaunang grupo, ang Mesothelae, ang mga gagamba ang may pinaka-sentralisadong sistemang nerbiyos sa lahat ng mga arthropod, sapagkat ang kanilang ganglia ay nasama sa isang masa sa cephalothorax. Hindi tulad ng karamihan sa mga arthropod, walang mga kalamnan ng extensor ang mga gagamba sa kanilang paa sa halip ay pinapalawig ang mga ito sa pamamagitan ng hydrolic na presyon.
Mayroong appendages (o ekstensiyon) ang kanilang mga tiyan na tinawag na mga spinneret kung saan naglalabas ito ng sutla hanggang sa anim na uri ng glandula ng sutla sa loob ng kanilang tiyan. May malaking pagkakaiba ang mga sapot ng gagamba sa sukat, hugis at dami ng malalagkit na sapot na nagamit. Lumalabas ngayon na maaaring ang mga spiral orb web ang pinakaunang uri, at mas marami ang mga gagambang nakakagawa ng mga buhol-buhol na sapot at sari-sari kumpara sa mga gagambang orb-web spiders. Natuklasaan noong panahong Devonian ang mga mala-gagambang arachnid na nakakagawa ng mga sutla na spigots, mga 386 na milyong taon na ang nakakaraan, ngunit tila kulang sa mga spinnerets ang mga hayop na ito. Natagpuan sa Carboniferous na mga bato ang totoong mga gagamba noong 318 hanggang 299 na milyong taon na ang nakakaraan, at halos kapareho ang mga ito ng pinakaunang nabubuhay pa rin na uri ng gagamba, ang Mesothelae. Unang natuklasan noong panahong Triassic ang mga naunang grupo ng mga modernong gagamba, ang Mygalomorphae at Araneomorphae, bago pa lumipas ang 200 milyong taon na nakaraan na.
Ipinakilala noong 2008 ang isang uri ng gagamba na kumakain ng mga halaman lamang ngunit mandaragit lahat ng iba pang mga kilalang uri ng gagamba, karamihan ay insekto ang kinakain at iba pang mga gagamba, pero mayroong ding mga uri ng gagamba na kumakain ng ibon at butiki. Gumagamit ng malawak na hanay ng mga diskarte ang mga gagamba upang makuha nito ang biktima: hinuhuli sa malalagkit nitong sapot, paghuli rito gamit ang malagkit na bolas, paggaya sa mga biktima upang hindi ito makilala, o paghabol dito. Karaniwang nalalaman nilang may biktima na siya dahil sa mahinang pagyanig, ngunit may matalas na paningin ang mga aktibong mandaragit, at nagpapakita ng palatandaan ng katalinuhan ang mga mandaragit na genus Portia sa kanilang napiling taktika at kakayahan upang bumuo ng mga bago. Masyadong masikip ang laman-loob ng mga gagamba para makadaan ang mga buo pang pagkain, kaya ginagawa nilang parang tubig ang kanilang mga pagkain sa pamamagitan ng pagpapalabas ng mga enzymes na pangtunaw at pagdurog dito gamit ang ibaba ng kanilang pedipalps, bilang wala silang totoong panga.
Pinapakilala ng mga lalaking gagamba ang kanilang sarili sa pamamagitan ng iba't ibang uri ng mga kumplikadong ritwal ng panliligaw upang maiwasan ang pagkain sa kanila ng mga babaeng gagamba. Nakakaligtas pagkaraan ng ilang pagtatalik ang mga kalalakihan pero mabibilang lang dahil sila ay may maikling buhay lamang. Naghahabi sutla bilang lalagyanan ng kanilang itlog ang mga babaeng gagamba, kung saan naglalaman ng daan-daang itlog ang bawat isa. Inaalagaan ng madaming uri ng mga babaeng gagamba ang kanilang mga anak, halimbawa ay ang pagkarga sa kanila kahit saan at pagbibigay sa kanila ng mga pagkain. Mahilig makipagkapwa ang minorya ng mga uri ng gagamba, bumubuo sila ng mga pang-komunidad na mga sapot na maaaring tirhan ng hanggang sa 50,000 na mga indibidwal. May mga panlipunang pag-uugali tulad ng sa balong mga gagamba, sa mabisang pandaragit at pagbabahagi ng pagkain. Bagaman nabubuhay ang karamihan sa mga gagamba nang hindi hihigit sa dalawang taon, nabubuhay naman ang mga tarantula at mga gagambang mygalomorph hanggang sa 25 taon mula sa pagkabihag.
Habang ang kamandag ng ibang uri ng gagamba ay delikado sa mga tao, gumagawa ng pag-aaral ang mga siyentista ngayon kung paano gagamitin ang kamandag ng gagamba sa medisina at bilang pestisidiyong walang polusyon. May kombinasyon ang sutlo na nilalabas ng mga gagamba ng gaan, tibay at pagkalastiko na mas nakakaangat kumpara sa ibang gawa ng tao na mga materyales, at ang sedang gene ng gagamba ay naipasok na sa mga mamalya at mga halaman upang makita kung ano ang mga maaaring magamit bilang pagawaan ng seda. Bilang resulta ng kanilang malawak na hanay ng mga pag-uugali, naging karaniwang simbolo ang mga gagamba sa sining at mitolohiya na nagsisimbolo sa iba ibang kombinasyon ng pasensya, kalupitan at malikhaing kapangyarihan. Arachnophobia ang tawag sa abnormal na takot sa mga gagamba.
Ang lathalaing ito na tungkol sa Biyolohiya ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang gagamba (Orden: Araneae; Aleman: Webspinne, Kastila: araña, Ingles: spider), kilala din sa tawag na anlalawa, alalawa, lalawa, lawa o lawalawa ay isang karniborong arachnid. Nakahuhuli ng pagkain - karaniwang mga kulisap - ang mga gagamba sa pamamagitan ng kanilang mga hinabing sapot, na tinatawag ding bahay-anlalawa. Binubuo ang pulutong ito ng 111 mag-anak at 40,000 uri.
Mga arthropod na nakakahinga sa hangin ang mga gagamba na mayroong walong mga binti at chelicerae na may mga pangil na tumuturok ng kamandag. Ang mga ito ang pinakamalaking uri ng mga arachnid na ika-pito sa kabuuang uri ng iba't ibang mga organismo. Makikita sa buong mundo at sa bawat kontinente ang mga gagamba maliban sa Antarctica, at nakatira ang mga ito sa halos lahat ng uri ng tirahan maliban sa himpapawid at karagatan. Simula noong 2008, hindi bababa sa 43,678 na uri ng mga gagamba, at 109 na klase ng mga gagamba ang naitala sa pamamagitan ng mga eksperto sa taksonomiya; gayunpaman, may mga naging pag-tatalo sa siyensiya sa kung paano maiuuri ang lahat ng klase ng mga gagamba, bilang ebedensya sa mahigit 20 na iba’t ibang pag-uuri na naipanukala simula pa noong 1900.
Base sa anatomiya, kakaiba ang mga gagamba kumpara sa ibang mga arthropod sa kadahilanang ang karaniwang bahagi ng katawan nito ay nagsama sa dalawang "tagmata”, ang cephalothorax at ang tiyan, at sinamahan ng isang maliit, hugis cylinder na pedicel. Hindi kagaya sa ibang insekto, walang sungot ang mga gagamba. Sa lahat maliban sa pinakaunang grupo, ang Mesothelae, ang mga gagamba ang may pinaka-sentralisadong sistemang nerbiyos sa lahat ng mga arthropod, sapagkat ang kanilang ganglia ay nasama sa isang masa sa cephalothorax. Hindi tulad ng karamihan sa mga arthropod, walang mga kalamnan ng extensor ang mga gagamba sa kanilang paa sa halip ay pinapalawig ang mga ito sa pamamagitan ng hydrolic na presyon.
Mayroong appendages (o ekstensiyon) ang kanilang mga tiyan na tinawag na mga spinneret kung saan naglalabas ito ng sutla hanggang sa anim na uri ng glandula ng sutla sa loob ng kanilang tiyan. May malaking pagkakaiba ang mga sapot ng gagamba sa sukat, hugis at dami ng malalagkit na sapot na nagamit. Lumalabas ngayon na maaaring ang mga spiral orb web ang pinakaunang uri, at mas marami ang mga gagambang nakakagawa ng mga buhol-buhol na sapot at sari-sari kumpara sa mga gagambang orb-web spiders. Natuklasaan noong panahong Devonian ang mga mala-gagambang arachnid na nakakagawa ng mga sutla na spigots, mga 386 na milyong taon na ang nakakaraan, ngunit tila kulang sa mga spinnerets ang mga hayop na ito. Natagpuan sa Carboniferous na mga bato ang totoong mga gagamba noong 318 hanggang 299 na milyong taon na ang nakakaraan, at halos kapareho ang mga ito ng pinakaunang nabubuhay pa rin na uri ng gagamba, ang Mesothelae. Unang natuklasan noong panahong Triassic ang mga naunang grupo ng mga modernong gagamba, ang Mygalomorphae at Araneomorphae, bago pa lumipas ang 200 milyong taon na nakaraan na.
Ipinakilala noong 2008 ang isang uri ng gagamba na kumakain ng mga halaman lamang ngunit mandaragit lahat ng iba pang mga kilalang uri ng gagamba, karamihan ay insekto ang kinakain at iba pang mga gagamba, pero mayroong ding mga uri ng gagamba na kumakain ng ibon at butiki. Gumagamit ng malawak na hanay ng mga diskarte ang mga gagamba upang makuha nito ang biktima: hinuhuli sa malalagkit nitong sapot, paghuli rito gamit ang malagkit na bolas, paggaya sa mga biktima upang hindi ito makilala, o paghabol dito. Karaniwang nalalaman nilang may biktima na siya dahil sa mahinang pagyanig, ngunit may matalas na paningin ang mga aktibong mandaragit, at nagpapakita ng palatandaan ng katalinuhan ang mga mandaragit na genus Portia sa kanilang napiling taktika at kakayahan upang bumuo ng mga bago. Masyadong masikip ang laman-loob ng mga gagamba para makadaan ang mga buo pang pagkain, kaya ginagawa nilang parang tubig ang kanilang mga pagkain sa pamamagitan ng pagpapalabas ng mga enzymes na pangtunaw at pagdurog dito gamit ang ibaba ng kanilang pedipalps, bilang wala silang totoong panga.
Pinapakilala ng mga lalaking gagamba ang kanilang sarili sa pamamagitan ng iba't ibang uri ng mga kumplikadong ritwal ng panliligaw upang maiwasan ang pagkain sa kanila ng mga babaeng gagamba. Nakakaligtas pagkaraan ng ilang pagtatalik ang mga kalalakihan pero mabibilang lang dahil sila ay may maikling buhay lamang. Naghahabi sutla bilang lalagyanan ng kanilang itlog ang mga babaeng gagamba, kung saan naglalaman ng daan-daang itlog ang bawat isa. Inaalagaan ng madaming uri ng mga babaeng gagamba ang kanilang mga anak, halimbawa ay ang pagkarga sa kanila kahit saan at pagbibigay sa kanila ng mga pagkain. Mahilig makipagkapwa ang minorya ng mga uri ng gagamba, bumubuo sila ng mga pang-komunidad na mga sapot na maaaring tirhan ng hanggang sa 50,000 na mga indibidwal. May mga panlipunang pag-uugali tulad ng sa balong mga gagamba, sa mabisang pandaragit at pagbabahagi ng pagkain. Bagaman nabubuhay ang karamihan sa mga gagamba nang hindi hihigit sa dalawang taon, nabubuhay naman ang mga tarantula at mga gagambang mygalomorph hanggang sa 25 taon mula sa pagkabihag.
Habang ang kamandag ng ibang uri ng gagamba ay delikado sa mga tao, gumagawa ng pag-aaral ang mga siyentista ngayon kung paano gagamitin ang kamandag ng gagamba sa medisina at bilang pestisidiyong walang polusyon. May kombinasyon ang sutlo na nilalabas ng mga gagamba ng gaan, tibay at pagkalastiko na mas nakakaangat kumpara sa ibang gawa ng tao na mga materyales, at ang sedang gene ng gagamba ay naipasok na sa mga mamalya at mga halaman upang makita kung ano ang mga maaaring magamit bilang pagawaan ng seda. Bilang resulta ng kanilang malawak na hanay ng mga pag-uugali, naging karaniwang simbolo ang mga gagamba sa sining at mitolohiya na nagsisimbolo sa iba ibang kombinasyon ng pasensya, kalupitan at malikhaing kapangyarihan. Arachnophobia ang tawag sa abnormal na takot sa mga gagamba.
Hämähäkit (lat. Araneae, Aranei) ozajalgazii.
Hämähäkkiluokis on syöjy tiedoloimyö toizen merkičys. Hämähäkit eletäh kaikkiel niidy kerävyy 42 tuhattu da vie läs 1,1 tuhattu jiänöksien löyttylöi. Tiedomerkičyksen nimi on- apahnologija.
Kogo hämähäkkilöin joukot ollah pedosyöjät. Syvväh enimyölleh syöii Niidy tabaillah verkoloih. Enzimäi tavatun syöjän tappau myrkyl, työndäy syöjäh syömizensulattajua mehuu. Ajjan mendyy (voibi olla 2-3 čuassuu) hämähäkki imöy sen kaikkineh.
Voijah olla hämähäkit ylen pienet vaiku milimetrin oza ihan 10 santimetrissah.
Pienin hämähäkki – Patudigus voibi olla o,37 milimetrii. Suurembat hämähäkit – pticeedi terafoza Blonda rungonpitkevys – 9 santimetrii, a jalloin pitkevys – 25 santimetrii.
Hämähäkit Hämähäkit (lat. Araneae, Aranei) ozajalgazii.
Hämähäkkiluokis on syöjy tiedoloimyö toizen merkičys. Hämähäkit eletäh kaikkiel niidy kerävyy 42 tuhattu da vie läs 1,1 tuhattu jiänöksien löyttylöi. Tiedomerkičyksen nimi on- apahnologija.
Kemangga, (jeneng liya mangga utawa kalamangga, sok-sokan angga-angga), iku sajinis kéwan kanthi awak ros-rosan (Arthropoda) mawa rong sègmèn badan, patang pasang sikil, ora duwé sewiwi lan ora duwé cangkem pamamah. Kabèh jinis angga-angga digolongaké ing ordho Araneae; lan padha karo kalajengking, tumo, caplak lan kerabaté—kabèh sing sikilé wolu—dilebokaké ing kelas Arachnida. Elmu sing nyinaoni ngenani angga-angga ya iku arachnologi.
Angga-angga wujud kéwan pamangsa (karnivora), malah kadhang uga kanibal. Mangsa mligi ya iku gegremet. Mèh kabèh jinis angga-angga, kajaba watara 150 spésies saka suku Uloboridae lan Holarchaeidae, lan subordo Mesothelae, bisa nyuntikaké wisa liwat sapasang taringé marang mungsuh utawa mangsané. Sanadyan mangkono, saka puluhan éwu spésies sing ana, mung watara 200 spésies kang wisane bisa mbebayani kanggo manungsa.
Ora kabèh angga-angga gawé sawang kanggo nyekel mangsa, nanging kabèh bisa ngasilaké bolah sutra utawa lamat—ya iku leran serat protéin sing tipis nanging kuwat—saka klanjer (ingaran spinneret) sing ana ing pérangan mburi badané. Serat sutra iki banget migunani kanggo mbiyantu obahé angga-angga, ngayun saka papan siji menyang papan liyané, njiret mangsa, nggawé kanthong endhog, nglindhungi bolongan susuh, lan liya-liyané.
Ora kaya gegremet sing duwé telung pérangan badan, angga-angga mung duwé loro. Sègmèn pérangan ngarep diarani cephalothorax utawa prosoma, sing sabeneré wujud gabungan saka endhas lan dhadha (thorax). Éwadéné sègmèn pérangan mburi diarani abdomen (weteng) utawa opisthosoma. Antara cephalothorax lan abdomen ana panyambung tipis sing dijenengi pedicle utawa pedicellus.
Ing cephalothorax ana patang pasang sikil, lan siji tekan patang pasang mata. Saliyané sapasang rahang kanthi suing gedhé (diarani chelicera), ana uga sapasang utawa sapérangan piranti pambiyantu cangkem sarupa tangan sing diarani pedipalpus. Ing sapérangan jinis angga-angga, pedipalpus ing kéwan lanang diwasa saya gedhé lan malih fungsiné minangka piranti pambiyantu nalika kawin.
Angga-angga ora duwé cangkem utawa untu kanggo mamah. Minangka gantiné, cangkem angga-angga wujud piranti panyedhot kanggo nyedhot cuwèran badan mangsané.
Mata angga-angga lumrahé wujud mata tunggal (mata mawa lensa tunggal), lan dudu mata majemuk kaya ing gegremet. Akèh-akèhé angga-angga duwé pandelengan sing ora patiya apik, ora bisa mbédakaké warna, utawa mung sing sensitive marang padhang lan peteng. Angga-angga sing manggon ing guwa malah ana sing wuta. Kejaba ing sapérangan angga-angga pamburu sing duwé pandelengan tajem lan apik, kalebu nalika ngenali warna.
Kanggo nengeri tekané mangsané, lumrahé angga-angga ngandhelaké geteran, ing jaring-jaring sutrané utawa ing lemah, banyu, utawa papan sing diéncoki. Ana uga angga-angga sing bisa ngrasakaké bédané tekanan udara. Piranti panggrayang angga-angga ana ing rambut-rambut sikilé.
Familia kang kacithak kandel duwé siji utawa pira-pira spésies kang duwé wisa.
Kemangga, (jeneng liya mangga utawa kalamangga, sok-sokan angga-angga), iku sajinis kéwan kanthi awak ros-rosan (Arthropoda) mawa rong sègmèn badan, patang pasang sikil, ora duwé sewiwi lan ora duwé cangkem pamamah. Kabèh jinis angga-angga digolongaké ing ordho Araneae; lan padha karo kalajengking, tumo, caplak lan kerabaté—kabèh sing sikilé wolu—dilebokaké ing kelas Arachnida. Elmu sing nyinaoni ngenani angga-angga ya iku arachnologi.
Angga-angga wujud kéwan pamangsa (karnivora), malah kadhang uga kanibal. Mangsa mligi ya iku gegremet. Mèh kabèh jinis angga-angga, kajaba watara 150 spésies saka suku Uloboridae lan Holarchaeidae, lan subordo Mesothelae, bisa nyuntikaké wisa liwat sapasang taringé marang mungsuh utawa mangsané. Sanadyan mangkono, saka puluhan éwu spésies sing ana, mung watara 200 spésies kang wisane bisa mbebayani kanggo manungsa.
Ora kabèh angga-angga gawé sawang kanggo nyekel mangsa, nanging kabèh bisa ngasilaké bolah sutra utawa lamat—ya iku leran serat protéin sing tipis nanging kuwat—saka klanjer (ingaran spinneret) sing ana ing pérangan mburi badané. Serat sutra iki banget migunani kanggo mbiyantu obahé angga-angga, ngayun saka papan siji menyang papan liyané, njiret mangsa, nggawé kanthong endhog, nglindhungi bolongan susuh, lan liya-liyané.
De kobbn (Araneae) zyn de gekendste orde uut de klasse kobbeachtign (Arachnida). 't Zyn geleedpôotign woavan dat er à peu près 50.000 sôortn beschreevn zyn. Over hêel de weireld leevn d'r kobbn uutgezounderd in de zeie. Zêekobbn zyn verwant an kobbeachtign moa 't zyn gin kobbn.
Lik al de kobbeachtign hen kobbn acht pôotn. Under lyf bestoat uut e stevig kopborststik (cephalothorax of prosoma) en een achterlyf (abdomen of opisthosoma).
Kobbn en gin antennes lik insectn moa wel pedipalpn of kort palpn, beweeglikke anhangsels an de mounddêeln met e tastfunctie. By de vintjes speeln z'ook e rolle lik secundair geslachtsorgoan.
Ip 't kopborststik hen de kobbn 3×2 of 4×2 oogn. Z'hen twi cheliceern of gifkoakn, die hol zyn en woamee dan ze verteirende sappn kunn inspeitn by prooibêestn en dikwils ook vergif. By vele kobbn wordn de cheliceern ook gebruukt vo mee te knabbeln. Sommigte kobbn zuugn under prooi hêlegans uut woadeure dat er allêne moa vel overbluuft.
In 't achterlyf liggn 't herte, de loungn, 't grotste dêel van 't verteiriengskanoal en d'orgoann vo de vôortplantienge.
Vele kobbn moakn by de jacht gebruuk van e kobbenette. Kobbn zyn zounder uutzounderienge vlêeseters en roofbêestn die levende prooin vangn. De mêeste sôortn bluuvn klêene en leevn van insectn, moa grottere sôortn pakkn ook klêene knoagbêestn, veugels en reptieln.
De vôortplantienge gebeurt via eiers, die dikwils in een eicocon wordn ofgezet mor ook soms meegedreegn wordn deur 't wuuvetje. Soms wordt 't vintje achter de poarienge ipg'eetn deur 't wuuvetje. Uut d'eiers kommn d'r klêene post-embryo's, die mor achter d'êeste vervellienge ip klêene kobbetjes trekkn. Ze moetn nog verschillige kis vervelln vo dan ze volwassn zyn.
De kobbn (Araneae) zyn de gekendste orde uut de klasse kobbeachtign (Arachnida). 't Zyn geleedpôotign woavan dat er à peu près 50.000 sôortn beschreevn zyn. Over hêel de weireld leevn d'r kobbn uutgezounderd in de zeie. Zêekobbn zyn verwant an kobbeachtign moa 't zyn gin kobbn.
Lancah mangrupa sato invertebrata nu bisa ngahasilkeun "serat", sarta boga dalapan suku, tanpa jangjang. Pertélana mah, lancah téh anggota arachnida ordo Aranéae, nu kabagi jadi dua sub-ordo: Opisthothelae (nu ngawengku infraordo Mygalomorphae (lancah trapdoor jeung tarantula) jeung Araneomorphae (lancah modéren), sarta Mesothelae, nu ngawengku famili Liphistiidae, lancah nu sok ngaliang ti Asia. Ulikan ngeunaan lancah disebutna arachnology.
lolobana lancah sok nyieun ramat pikeun ngeurad mangsana (umumna serangga). Ramat ieu dijieun tina serat lancah, lambaran protéin ipis tapi liat nu dikaluarkeun tina spinérét nu aya dina bujurna. Pikeun ukuran lancah mah, serat ieu téh leuwih kuat batan baja. Najan sakabéh lancah ngahasilkeun serat, teu kabéh ngaramat. Serat ieu bisa ngabantu nalika nérékél, pinding pikeun liangna, wadah endogna, ngabulen mangsana, jsb.
Béda jeung serangga, lancah mah boga ukur dua tagmata, henteu tilu; gabungan hulu jeung dada (disebut sefalotoraks atawa prosoma) jeung abdomén (disebut opistosoma). Abdoménna ogé geus teu bukuan, iwal sababaraha spésiés primitif (Liphistiidae). Abdomén jeung sefalotoraksna disambungkeun ku "cangkéng" ipis nu disebut pedikel atawa pregenital somite. Cangkéng ieu sabenerna mah mangrupa buku panungtung sefalotoraks nu di lolobana Arachnida mémang geus leungit (na kalajengking gé ukur aya dina mangsa émbrio).
Béda nu séjénna ti gegeremet nyaéta tina jumlah sukuna nu dalapan (gegeremet mah genep), teu boga anteneu, sarta panonna nu lénsa tunggal, lain majemuk.
Nepi ka kiwari, spésiés lancah anu geus kaidéntifikasi téh geus leuwih ti 38.000. Dumasar kapinteranana dina nyumput, mun dikira-kira mah jumlah-jamléh, kabéhanana téh bisa nepi ka 200.000 spésiés. Sakabéh spésiés lancah téh peurahan (iwal kulawarga Uloboridae jeung Heptthelidae), tapi nu ngabahyakeun manusa mah ukur 40-an.
Ilaharna mah lancah téh moal nyeureud manusa, sabab manusa mah teu dianggap mangsa. Nyeureud sotéh mun ngarasa kaancam.
Pikeun leuwih jéntré ngeunaan genera jeung spésiés lancah, mangga baca taksonomi Araneae.
Lancah mangrupa sato invertebrata nu bisa ngahasilkeun "serat", sarta boga dalapan suku, tanpa jangjang. Pertélana mah, lancah téh anggota arachnida ordo Aranéae, nu kabagi jadi dua sub-ordo: Opisthothelae (nu ngawengku infraordo Mygalomorphae (lancah trapdoor jeung tarantula) jeung Araneomorphae (lancah modéren), sarta Mesothelae, nu ngawengku famili Liphistiidae, lancah nu sok ngaliang ti Asia. Ulikan ngeunaan lancah disebutna arachnology.
lolobana lancah sok nyieun ramat pikeun ngeurad mangsana (umumna serangga). Ramat ieu dijieun tina serat lancah, lambaran protéin ipis tapi liat nu dikaluarkeun tina spinérét nu aya dina bujurna. Pikeun ukuran lancah mah, serat ieu téh leuwih kuat batan baja. Najan sakabéh lancah ngahasilkeun serat, teu kabéh ngaramat. Serat ieu bisa ngabantu nalika nérékél, pinding pikeun liangna, wadah endogna, ngabulen mangsana, jsb.
Merimangat janë grabitqare jokërbishtore këmbënyjore të Rendit Aranea.
Trupi i merimangave ndahet në prozomë dhe opistozomë, mirëpo është karakteristike te ky rend se këto dy pjesë janë të lidhura në anë të një dorëze të ngushtë që quhet pedicelus. Format e prozomës dhe opistozomës ndryshojnë shumë te llojet e ndryshme. Kështu opistozoma mund të jetë vezake, sferike, konike, ne formë të trekëndshi, e zhveshur ose me gjemba. Në prozomë nuk vërehët segmentimi. Integumenti i fortë e formon në anën dorzale mburojën e fortë e cila quhet karapaks. Në pjesën e përparme të prozomës ndodhen sytë dhe dhe goja.
Sytë kanë ndërtim të thjeshtë, i ngjajnë oceleve të insekteve. Disa merimanga kanë shumë sy të shpërdara në sipërfaqën e prozomës. Më shpesh i kanë 8 sy, por ka edhe lloje me dy, 4 ose 6 sy, kurse llojet që jetojnë në shpella janë pa sy. Më shpesh sytë janë të renditura në dy reshta tërthore me nga nga 4 sy. Numri dhe renditja e syve janë karakteristikë taksonomike.
Në prozomën e merimangave si dhe të akrepat janë 6 palë ekstremitete. Pala e parë janë heliceret. Ato janë të vendosura para gojës. Secila helicere është e përbërë nga dy segmente, nga ai bazal i cili është më i mdh, dhe nga segmenti terminal më i vogël, në formë të kthetrës. Me helicere merimangat e kapin dhe e mbysin prenë. Pranë majës së helicereve është vrima e gjëndrës helmuese. Kthetra terminale e helicerës është shumë e fortë, e lakuar dhe me maje, lëvizë vetën në një anë. Nëpër kthetër kalon kanali i gjëndrës helmuese. Merimangat kanë dy gjëndra helmuese të cilat janë të vendosura në pjesën e përparme të prosomës. Te tarantulat, gjëndrat helmuese ndodhen në segmentin bazal të helicereve. Kafshimi merimangave zakonisht nuk është vdekjeprues për njeriun, por disa lloje si Latrodectus për shembull mund të shkaktojnë pasoja të rrezikshme si dhe vdekjen e fëmiut.
Pala e dytë e ekstremiteteve të prozomës janë pedipalpet të vendosura në dy anët e gojës. Secila pedipalpe i ka 6 segmente : koksa, trohanter, femur, patela, tibia dhe tarsus. Pedipalpet dallohen nga ekstremitetet tjera sepse tarzusi i tyre përbëhet vetëm prej një segmenti, e disa femra kanë vetëm kthetër. Te merimangat meshkuj tarzusët janë të ndryshuar dhe me ndërtim të ndryshëm te llojet e ndryshme, kështu që merren si kriter gjatë determinimit. Tarzusët e ndryshuar kanë funksion të organeve të kopulimit te meshkujt dhe shërbejnë për bartjën e spermatozoideve gjjegjësisht për kopulim.
Pos helicereve dhe pedipalpeve në prozomë të merimangave gjendën edhe 4 palë këmbë ecje. Këtë pjesë të prozomës disa autor e quajnë torax dhe kjo pjesë te disa merimanga është me një brazdë që quhet cervikale e ndarë nga pjesa tjetër, e përparmë e prozomës. Ana ventrale e prozomës është e mbuluar me sternum. Ekstremitetet per ecje janë të përbëra prej nga 7 segmente : koksa, trohanter, femur, patella, tibia, metatarsus dhe tarsus. Te merimangat që kanë këmbë shumë të gjata e të holla, tarzusët kanëd isa segmente. Pjesën terminale të tarzusit, nga dalin kthetrat disa autor e quajnë pretarzus. Te shumica e merimangave, sidomos tea to që thurin rrjeta, në maje të tarzusave ndodhen disa kthetra në formë të gjembave e quhen kthetra akcesore. Këto janë formuar nga qimet e ndryshuara të ekstremiteteve. Merimangat që kanë në anën ventrale të opistozomës organ të veçantë për thuarjën e pishmangës, që quhet cribellum, kanë gjithashtu në skajin e epërm të metatarzuseve të pasme një ose dy rende të gjenbave të kthyera qëe formojnë organin e veçantë kalamistrum.
Opistozoma e merimangave është zakonisht ovale, pa gjurmë të segmentimit, me përjashtim të pjesës kaudale. Ajo është kryesisht e butë, pa sklerite. Në fund të opistozomës ndodhet një zonë e shkurtë në formë të gjysëmrrethit e cila e shiquar nga ana dorzale duket si me qenë e përbërë prej 2 – 3 segmenteve. Ky është në të vërtetë postabdomeni (metazoma) shumë e reduktuar. Në anën ventrale midis pjesës së përparme të opistozomës ndodhet vrima gjenitale kurse në dy anët e saj janë nga një ose dy stigma që qojnë në mushkëri fletëzore. Te merimangat pos mushkërive fletëzore ndodhen edhe trakejet. Vrima e trakejes – stigma, ndodhet zakonisht në mes, para lythave të pishmangës.
Në opistozomë ndodhen vetëm rudimentet e ekstremiteteve në formë të lythave të pishmangës. Në skajin e pasëm të opistozomës janë 3 palë lytha të pishmangës të përshkuara me gypa të shumta të holla. Ato shërbejnë për të nxjerrë sekretet e gjëndrave të pishmangës. Te disa merimanga përpara lythave të pishmangës gjendet një pllakë e përshkuar nga gypat e pishmangës që quhet kribelum. Lytha të pishmangës janë zakonisht 6 por te disa loje 4 apo dy. Palët e këtyre lythave quhen të përparme, të mesme dhe të pasme. Këto janë mbeturina të ndryshuara të palës së 4 dhe të 5 të ekstremiteteve të opistozomës e të gjitha të tjera janë të reduktuara. Këto ekstremitete qe janë shndëruar në lytha, gjatë fazave të hershme embrionale janë të bigzuara. Gjëndrat e pishmangës zhvillohen në secilën degë.
Kribelumi është i përbërë nga pllaka tërthore e cila është në mes e ndarë në dy pjesë. Në secilën pjesë ka shumë vrima të gypave të pishmangës, më shumë se në lytha. Gjëndrat e pishmangës janë të mëdha dhe ndodhen në pjesën e fundit të opistozomës.
Merimangat endin disa lloje të rrjetave të pishmangës, një individ disa lloje, sepse kanë disa të gjëndrave. Janë pershkruar 7 lloje të gjëndrave te merimangat e ndryshme.
Supstanca nga e cila formohen fijet e pishmangës tajohet nëpër vrima si lëndë viskoze e cila në kontakt me ajrin forcohet e behet fije. Këto fije në fillim shumë të holla lidhen me ndihmën e shtojcave të këmbëve në formë të krëhërit në në fijën më të trashë më të cilën merimangat endin rrjeta, kokone ose kurtha për zënjën e gjahut Rrjetën zakonisht e endin në vende të përshtatshme ku era mund të sjell insekte osë shtazë tjera të imëta. Fijet e rrjetës i spërkatë me lëngë ngjitëse të cilën gjithashtu e e tajon nga gjendrat e pishmangës. Për lëndën ngjitësë kapën mizat, rrjeta tundet, kurse merimanga shumë lehtë i dallon lëkundjet e rrjetës që i shkakton era nga ato që i shkakton gjahu. Gjahun, i cili është i zënë në rrjetë, e helmon më heliceret e veta, ose edhe pjesërisht e maceron.
Goja e merimangave ndodhet midis rostrumit apo buzës së epërme, dhe labiumit apo buzës së poshtme, ndërsa anash atë e rrethojnë bazat e pedipalpeve. Goja e merimangave është përshtatur për marrjën e ushqimit të lëngshëm, e jo për marrjën e ushqimit të ngurtë. Qimet të cilat gjenden në labium e pengojnë futjen e grimcave të ngurta në hapsirën preorale, ndërsa ushqimi i lëngshëm merret në sajë të levizjeve të zorrës së përparme e cila vepron si pompë. Sistemi i tretjës te merimangat gjithashtu i ka 3 pjesë: Zorrën e përparme, të mesme dhe të pasme. Zorra e përparme dhe e pasme kane prejardhje nga ektoderma dhe janë të veshura me kutikulë, ndërsa e mesmja është endodermale. Zgavra e gijës dhe faringu i merimangave janë me pozitë vertikaletë kufizuar me epifarinks dhe hipofarinks, të cilër kur të bashkohen formojnë gypin me të cilin e qojnë ushqimin e lëngshëm në ezofag. Nga faringu nisen muskujt të cilët lidhen për paretin e trupit. Me kontraktimin e tyre faringu zgjërohet dhe ngushtohet dhe kështu vepron si pompë. Ezofagu shtrihet horizontalisht nga faringu gjër në lukthin thithës. Ka formë të gypit kurse në pjesën e pasme është i rrethuat me unazën nervore. Lukthi thithës është i veshur me kutikulë të fortë e cila shërben si mbështës i muskujve. Në anën tjetër këta muskujt janë të lidhur me kutikulën dorzale të prozomës. Me kontraktimin e muskujve, lukthi zgjërohet dhë e thithë ushqimin.
Pas lukthit shtrihet zorra e mesme. Nga zorra e mesme dalin divertikulume të shumta. Diverikulumet në prozomë janë në formë të strajcave ndërsa në opistozomë degëzohen dhe kanë formë gjëndrore. Tretja bëhet kryesisht në zorrën e mesme dhe divertikulet e saj. Zorra e pasme është ektodermale dhe ka të zhvilluar mbështjedhësin muskulor. Ajo përfundon me vrimën anale. Në kufirin midis zorrës së mesme dhe të pasme ndodhen disa gypa të Malpigit te cilat degëzohen midis divertikulumeve të zorrës së mesme dhe kanë rol ekskretues.
Te shumica e merimangave gjenden dy lloje të organeve të frymëmarrjës: mushkëritë fletëzore dhe trakejet.Ka edhe lloje që kanë vetëm njërin lloj të organeve të frymëmarrjës. Tarantulat, merimangat më primitive kanë dy palë mushkëri fletëzore.
Mushkëritë fletëzore janë invaginime ne formë të strajcave në anën ventrale të opistozomës.Në murin e përparëm të secilës mushkëri ndodhen rrullat fletëzore, midis tyre qarkullon ajri, kurse gjaku i mbushë hapsirrat brenda fletëve.
Trakejet e merimangave janë organe çigte edhe pse e kanë vetëm një stigmë. Stigma qon në një dhomzë nga e cila nisen 4 kanale primare trakeale. Këto kanalë janë të veshura me kutikulë në formë të spiralës dhe te disa lloje degëzohen në të gjitha pjesët e trupit. Ato lloje që kanë vetëm trakeje, si duket trakejet I kanë më origjinë nga mushkëritë fletëzore.
Sistemi i gjakut te merimangat është i hapur dhe i ngjan atij të akrepave. Përbëhet nga zemra gypore e cila ndodhet në opistozomë në anën dorzale mbi zorrë. Gjatësia e zemrës dhe numri i ostioleve të saj ndryshojnë te llojet e ndryshme të merimangave e kjo varët kryesisht nga lloji i organeve të frymëmarjes. Ajo nuk është e ndarë në dhomëza. Te llojet me primitive të cilat kanë vetë mushkëri fletëzore, zemra është e gjatë, dhe ka 5 palë ostiole, kurse llojet që kanë trup të vogël dhe trakeje si organeve të frymëmarjes, zemra ka vetëm dy palë ostiole. Nga zemra dalin arterja e përparme, arterja kaudale, dhe arterjet anësore.
Organet ekskretuese te merimangat janë gjëndrat koksale dhe gypat e Malpigit. Lojet primitive i kanë dy palë gjëndra koksale të cilat qilen në koksat e palës së parë dhe të tretë të këmbëve për ecje. Merimangat tjera e kanë vetëm palën e parë të gjëndrave koksale. Shumë më të rëndësishme në pikpamjë funksionale funksionale janë Gypat e Maligit të cilat i kanë degët e tyre ndërmjet divertikulumeve të zorrës. Nga gypat tajohet guanina.
Në zhvillimin e hershëm embrional te merimangat paraqitet sistemi nervor i tipit arthropod, i cili ka në secilin segment të trupit nga një palë ganglione. Por te shumica e llojeve të merimangave, ne fazën adulte sistemi nervor është i përqëndruar në prozomë. Ganglionet janë tërësisht të ngjitura rreth ezofagut, kështu që nuk mundë të caktohet kufiri midis masës nervore dorzale dhe ventrale të sistemit nervor. Nga pjesa e sistemit nervor që ndodhet mbi ezofag, dalin nervat optic, dhe nervat e helicereve. Nga masa nervore e cila është nën ezofag dalin nervat e pedipalpeveshe ekstremiteteve tjera. Nga pjesa e pasme e masës nervore shtrihen dy fije të trasha që shkojnë në opistozomë.
Shumica e llojeve të merimangave kanë nga 8 sy. Numri dhe renditja e tyre janë karakteristike për familjet e tyre.Sytë e merimangave përbëhen nga 2 osee 3 shtresa qelizore pas thjerzës. Kornea e syrit është një pjesë e ndryshuar e e kutikulës së paretit të trupit. Nën korne ndodhet shtresa e hipodermës korneale, e nën te shtresa me qeliza të retinës dhe shkopthave optic.Pas retinës syrin e rrethon kapsula e syrit.
Shumë merimangave i bëjnë sytë dritë. Në të vërtetë, këtë e mundëson një shtresë, e cila ndodhet pas retinës, që quhet tapetum. Tapetumi ka kristale të imëta të cilat e reflektojnë dritën. Sytë e përparme të merimangave janë të tipit everz, kurse të tjerët janë inverz. Këta te fundit kanë tapetum. Në trupin dhe gjymtyrët e merimangave janë gjetur organe në formë lire (liriforme) të cilat si duket funksionojnë si organe të dëgjimit.
Organet e shqisës së të prekurit janë të shpërndara nëpër tërë trupin Këto janë qime të ndryshme të lidhura me skajet e nervave. Për organe të shijimit dhe të nuhatjes dihet shumë pak. Nuk është quid që disa nga organet e në formë lire u shërbejnë për nuhatje dhe për shijim.
Merimangat janë me gjini të ndara. Gjëndrat seksuale me kanalet përçuesë ndodhen në opistozomë. Testisët ndodhen në pjesën e përparme të opistozomës, janë në formë të dy gypave të gjatë, të cilët vijojnë në dy spermidukte të gjata e të lakuara që quhen vasa deferentia. Të dy farëpërçuesit bashkohen në një mëshikëz të përbashkët që quhet vesicular seminalis (strajca e farore). Spermatozoidet mashkulli i lëshon në një rjetë horizontale të cilën e thurr vet, pastaj i mbledh nga rrjeta me një aparat special si me shpric të ingjeksionit, të cilin e ka në maje të pedipalpit të specializuar. Me ndihmën e pedipalpit pastaj i bartë në receptaculumet e femrës.
Organet gjenitale femrore janë të përbëra nga dy vezorë, dy vepërçues, pas të cilit vjen një uterus, pas taj vagina si dhe një apo më shumë spermateka. Anash vaginës dhe të lidhura me te janë dy palë receptaculus seminisa që shërbejnë për depozitimin e spermatozoideve. Spermatozoidet futën në to gjatë kopulimit, nëpër vrima të kopulimit, të cilat ndodhen anash vrimës gjenitale. Vrima gjenitale shërben vetëm për depozitimin e vezëve. Vagina dhe spermatekat janë invaginime të paretit trupor, prandaj janë të veshura me kutikulë.
Merimangat ashtu sikurse akrepat para kopulimit bëjnë “lojëra të ndryshme martesore”. Te disa merimanga pas aktit të kopulimit, femra ecila është më e madhe se mashkulli e han mashkullin. Disa merimanga bëjnë shumë vezë e të tjerat pak. Vëzët zakonisht i vendosin në kokone të cilat janë specifike për llojin. Kokonet i ruajnë në tokë, disa kokonet i bartin me vete e të tjerat nuk “kujdesën” fare për to. Larvat zhvillohen mbrenda në kokone ku qëndrijnë gjër në zhveshjën e parë. Format e reja pas disa zhveshjeve kalojnë në fazën e rritur.Shumë merimanga jetojnë vetëm një sezonë, të tjerat disa vjet. Disa tarantula në kushte eksperimentale kanë jetuar mbi 25 vjet.
Rendi Aranea ndahet në dy nenrende: Mesothelae dhe Opistothelae
1. Nënrendi Mesothelae (Liphististina) merimangat e segmentuara: Nënrendit të parë i takojnë merimanga më primitive që e kanë opistozomën e segmentuar dhe kanë 6 ose 8 lytha të pishmangës. Nëndë lloje të njohura jetojnë në Azinë jugore dhe A. juglindore. Që të gjitha qelin koridore në tokë të cilat i mbulojnë me kapak. Gjinia e njohur është Liphistus.
2. Nënrendi Ophistothelae merimangat e pasegmentuara: Këtij nënrendi i takojnë shumica e merimangave. Kanë opistozomë të pasegmentuar. Llojet më të njohura janë: merimanga me kryq – Epeira ose Araneus diademata. Kjo merimangë e end pishmangën (rrjetën) midis degëve të pemëve ose shkurreve ; merimanga e shtëpisë - Tegeneria domestica e cila e end pishmangën në kënde të dhomave dhe ushqehet me miza ; “vejusha e zezë” – Latrodectus tredecimguttatus e njohur për helmin e fortë e të rezikshëm edhe për njeriun ; Argyroneta aquatica që jeton Brenda në ujë, në skafandrën prej pishmange të cilën e formon vet ; merimanga tropicale, grënëse e zogjve –Avicularia avicularia, etj
Merimangat janë grabitqare jokërbishtore këmbënyjore të Rendit Aranea.
Oʻrgimchaklar — oʻrgimchaksimonlar turkumi. Uzunligi 0,7 sm dan 11 sm gacha bo‘ladi. Koʻpchilik oʻrgimchaklar tanasi qisqa poyacha orqali tutashgan yaxlit boshkoʻkrak va qorin boʻlimidan iborat; faqat boʻgʻimqorinli oʻrgimchaklar tanasi boʻgʻimlarga boʻlingan. Xelitserasiga zahar bezlari yoʻli ochiladi. Qorin boʻlimi keyingi qismida 1—4 juft toʻr bezlari joylashgan. 27000 dan ortiq, jumladan Oʻzbekistonda bir necha yuz turi bor. 3 kenja turkum: boʻgʻimqorinlilar, qushxoʻr oʻrgimchaklar va oʻpkali oʻrgimchaklarga boʻlinadi. Boʻgimqorinlilar tuban tuzilgan 10 ga yaqin tropik oʻrgimchaklarni oʻz ichiga oladi. Qushxoʻr oʻrgimchaklar, asosan, tropikada tarqalgan, 1500 ga yaqin yirik (10 sm gacha) turlardan iborat. Koʻpchilik oʻrgimchaklar murakkab toʻr toʻqib, oʻljasini toʻr yordamida tutadi. Faol hayot kechiradigan turlari toʻr toʻqimaydi; inda yashaydi. Yirtqich oziqlanadi, ayrim turlari uchun kannibalizm xos. Oʻrgimchaklar zararkunanda va parazit hasharotlar va boshqalar umurtqasizlar bilan oziklanishi tufayli foydali hisoblanadi. Qoraqurt va biylar zahri odam uchun xavfli.
Oʻrgimchaklar — oʻrgimchaksimonlar turkumi. Uzunligi 0,7 sm dan 11 sm gacha bo‘ladi. Koʻpchilik oʻrgimchaklar tanasi qisqa poyacha orqali tutashgan yaxlit boshkoʻkrak va qorin boʻlimidan iborat; faqat boʻgʻimqorinli oʻrgimchaklar tanasi boʻgʻimlarga boʻlingan. Xelitserasiga zahar bezlari yoʻli ochiladi. Qorin boʻlimi keyingi qismida 1—4 juft toʻr bezlari joylashgan. 27000 dan ortiq, jumladan Oʻzbekistonda bir necha yuz turi bor. 3 kenja turkum: boʻgʻimqorinlilar, qushxoʻr oʻrgimchaklar va oʻpkali oʻrgimchaklarga boʻlinadi. Boʻgimqorinlilar tuban tuzilgan 10 ga yaqin tropik oʻrgimchaklarni oʻz ichiga oladi. Qushxoʻr oʻrgimchaklar, asosan, tropikada tarqalgan, 1500 ga yaqin yirik (10 sm gacha) turlardan iborat. Koʻpchilik oʻrgimchaklar murakkab toʻr toʻqib, oʻljasini toʻr yordamida tutadi. Faol hayot kechiradigan turlari toʻr toʻqimaydi; inda yashaydi. Yirtqich oziqlanadi, ayrim turlari uchun kannibalizm xos. Oʻrgimchaklar zararkunanda va parazit hasharotlar va boshqalar umurtqasizlar bilan oziklanishi tufayli foydali hisoblanadi. Qoraqurt va biylar zahri odam uchun xavfli.
Pauk (Arenaida) nije insekt, pripada klasi zglavkara. On nema krila. Pauci imaju po osam zglavkastih nogu, znači 4 para. Razne vrste pauka žive u svim krajevima svijeta a ujed nekih vrsta može biti vrlo opasan ili čak smrtonosan.
Pauk u svom tijelu sadrži žlijezdu koja luči ljepljivu tečnost, koja na zraku očvrsne. Pomoću tako nastalih niti pauk plete mrežu, koja mu služi da bi se prehranio. Znači, insekte koji se upletu u mrežu pauk ubija, a nakon toga on te insekte jede. Pauk je također, može se reći, veliki ekolog, jer on pomoću te mreže hvata, prehranjuje se, ali istovremeno čisti okolinu od štetnih insekata, pa tako i od raznih bolesti koje su veoma opasne. Najveći pauk je tarantula, a najotrovniji je crna udovica.
Pauk (Arenaida) nije insekt, pripada klasi zglavkara. On nema krila. Pauci imaju po osam zglavkastih nogu, znači 4 para. Razne vrste pauka žive u svim krajevima svijeta a ujed nekih vrsta može biti vrlo opasan ili čak smrtonosan.
Pauk u svom tijelu sadrži žlijezdu koja luči ljepljivu tečnost, koja na zraku očvrsne. Pomoću tako nastalih niti pauk plete mrežu, koja mu služi da bi se prehranio. Znači, insekte koji se upletu u mrežu pauk ubija, a nakon toga on te insekte jede. Pauk je također, može se reći, veliki ekolog, jer on pomoću te mreže hvata, prehranjuje se, ali istovremeno čisti okolinu od štetnih insekata, pa tako i od raznih bolesti koje su veoma opasne. Najveći pauk je tarantula, a najotrovniji je crna udovica.
Pîrê, pîrik , pîrehebok, an jî pîropind, komek e arakdniyan ji filûma Artropod an girêçikpiyan e. Pîrê xwedî heşt pê û devê bi dirantûjên ku dagirtîne bi jehr. [1]
Pîrê, pîrik , pîrehebok, an jî pîropind, komek e arakdniyan ji filûma Artropod an girêçikpiyan e. Pîrê xwedî heşt pê û devê bi dirantûjên ku dagirtîne bi jehr.
Spiders (order Araneae) are air-braithin arthropods that hae aicht legs an chelicerae wi fangs that inject venom. Thay are the lairgest order o arachnids an rank seivent in tot species diversity amang aw ither orders o organisms.[2] Speeders are foond warldwide on ivery continent except for Antarcticae, an hae acome established in nearly ivery habitat wi the exceptions o air an sea colonisation. As o November 2015, at least 45,700 speeder speshies, an 113 faimilies hae been recordit bi taxonomists.[1] Houiver, thare haes been dissension within the scienteefic commonty as tae hou aw thir faimilies shoud be clessifee'd, as evidenced bi the ower 20 different clessifications that hae been proponed syne 1900.[3]
Anatomically, speeders differ frae ither arthropods in that the uisual bouk segments are fused intae twa tagmata, the cephalothorax an abdomen, an jyned bi a smaw, cylindrical pedicel. Unlik insects, speeders dae nae have antennae. In aw except the maist primitive group, the Mesothelae, speeders hae the maist centralised nervish seestems o aw arthropods, as aw their ganglia are fused intae ane mass in the cephalothorax. Unlik maist arthropods, speeders hae na extensor muscles in thair limms an insteid extend them bi hydraulic pressur.
Thair abdomens beir appendages that hae been modifee'd intae spinnerets that extrude silk frae up tae sax teeps o glands. Speeder wabs vary widely in size, shape an the amoont o sticky threid uised. It nou appears that the spiral orb wab mey be ane o the earliest forms, an speeders that produce tangled cobwabs are mair abundant an diverse nor orb-wab speeders. Speeder-lik arachnids wi silk-producin spigots appeared in the Devonian period aboot 386 million years aby, but thir ainimals apparently lackit spinnerets. True speeders hae been foond in Carboniferous rocks frae 318 tae 299 million years aby, an are verra seemilar tae the maist primitive survivin suborder, the Mesothelae. The main groups o modren spiders, Mygalomorphae an Araneomorphae, first appeared in the Triassic period, afore 200 million years aby.
A yerbivorous speshies, Bagheera kiplingi, wis descrived in 2008,[4] but aw ither kent speshies are predators, maistly preyin on insects an on ither speeders, awtho a few lairge species an aa tak birds an lizards. It is estimait that the warld's 25 million tons o speeders kill 400–800 million tons o prey per year.[5] Speeders uise a wide range o strategies tae captur prey: trappin it in sticky wabs, lassoin it wi sticky bolas, meemickin the prey tae avoid detection, or runnin it doun. Maist detect prey mainly bi sensin vibrations, but the active hunters hae acute veesion, an hunters o the genus Portia shaw signs o intelligence in thair choice o tactics an abeelity tae develop new anes. Speeders' guts are too narrae tae tak solits, an thay liquefee thair fuid bi fluidin it wi digeestive enzymes. Thay an aa grind fuid wi the bases o thair pedipalps, as arachnids dae nae hae the mandibles that crustaceans an insects hae.
Male spiders identifee themsels bi a variety o complex coortship rituals tae avoid bein eaten bi the females. Males o maist species survive a few matins, leemitit mainly bi thair short life spans. Females weave silk egg-cases, ilk o that mey conteen hunders o eggs. Females o mony speshies care for their young, for ensaumple bi cairyin them aroond or bi sharin fuid wi them. A minority o species are social, biggin communal wabs that mey hoose anywhaur frae a few tae 50,000 individuals. Social behaviour ranges frae precarious toleration, as in the weedae speeders, tae co-operative huntin an fuid-sharin. Awtho maist speeders leeve for at maist twa years, tarantulas an ither mygalomorph speeders can leeve up tae 25 years in capteevity.
While the venom o a few species is dangerous tae humans, scientists are nou resairchin the uise o speeder venom in medicine an as non-pollutin pesticides. Speeder silk provides a combination o lichtness, strenth an elasticity that is superior tae that o synthetic materials, an speeder silk genes hae been insertit intae mammals an plants tae see if thir can be uised as silk factories. As a result o their wide range o behaviours, speeders hae acome common seembols in airt an meethologie seembolisin various combinations o patience, cruelty an creautive pouers. An abnormal fear o speeders is cried arachnophobia.
Spiders (order Araneae) are air-braithin arthropods that hae aicht legs an chelicerae wi fangs that inject venom. Thay are the lairgest order o arachnids an rank seivent in tot species diversity amang aw ither orders o organisms. Speeders are foond warldwide on ivery continent except for Antarcticae, an hae acome established in nearly ivery habitat wi the exceptions o air an sea colonisation. As o November 2015, at least 45,700 speeder speshies, an 113 faimilies hae been recordit bi taxonomists. Houiver, thare haes been dissension within the scienteefic commonty as tae hou aw thir faimilies shoud be clessifee'd, as evidenced bi the ower 20 different clessifications that hae been proponed syne 1900.
Anatomically, speeders differ frae ither arthropods in that the uisual bouk segments are fused intae twa tagmata, the cephalothorax an abdomen, an jyned bi a smaw, cylindrical pedicel. Unlik insects, speeders dae nae have antennae. In aw except the maist primitive group, the Mesothelae, speeders hae the maist centralised nervish seestems o aw arthropods, as aw their ganglia are fused intae ane mass in the cephalothorax. Unlik maist arthropods, speeders hae na extensor muscles in thair limms an insteid extend them bi hydraulic pressur.
Thair abdomens beir appendages that hae been modifee'd intae spinnerets that extrude silk frae up tae sax teeps o glands. Speeder wabs vary widely in size, shape an the amoont o sticky threid uised. It nou appears that the spiral orb wab mey be ane o the earliest forms, an speeders that produce tangled cobwabs are mair abundant an diverse nor orb-wab speeders. Speeder-lik arachnids wi silk-producin spigots appeared in the Devonian period aboot 386 million years aby, but thir ainimals apparently lackit spinnerets. True speeders hae been foond in Carboniferous rocks frae 318 tae 299 million years aby, an are verra seemilar tae the maist primitive survivin suborder, the Mesothelae. The main groups o modren spiders, Mygalomorphae an Araneomorphae, first appeared in the Triassic period, afore 200 million years aby.
A yerbivorous speshies, Bagheera kiplingi, wis descrived in 2008, but aw ither kent speshies are predators, maistly preyin on insects an on ither speeders, awtho a few lairge species an aa tak birds an lizards. It is estimait that the warld's 25 million tons o speeders kill 400–800 million tons o prey per year. Speeders uise a wide range o strategies tae captur prey: trappin it in sticky wabs, lassoin it wi sticky bolas, meemickin the prey tae avoid detection, or runnin it doun. Maist detect prey mainly bi sensin vibrations, but the active hunters hae acute veesion, an hunters o the genus Portia shaw signs o intelligence in thair choice o tactics an abeelity tae develop new anes. Speeders' guts are too narrae tae tak solits, an thay liquefee thair fuid bi fluidin it wi digeestive enzymes. Thay an aa grind fuid wi the bases o thair pedipalps, as arachnids dae nae hae the mandibles that crustaceans an insects hae.
Male spiders identifee themsels bi a variety o complex coortship rituals tae avoid bein eaten bi the females. Males o maist species survive a few matins, leemitit mainly bi thair short life spans. Females weave silk egg-cases, ilk o that mey conteen hunders o eggs. Females o mony speshies care for their young, for ensaumple bi cairyin them aroond or bi sharin fuid wi them. A minority o species are social, biggin communal wabs that mey hoose anywhaur frae a few tae 50,000 individuals. Social behaviour ranges frae precarious toleration, as in the weedae speeders, tae co-operative huntin an fuid-sharin. Awtho maist speeders leeve for at maist twa years, tarantulas an ither mygalomorph speeders can leeve up tae 25 years in capteevity.
While the venom o a few species is dangerous tae humans, scientists are nou resairchin the uise o speeder venom in medicine an as non-pollutin pesticides. Speeder silk provides a combination o lichtness, strenth an elasticity that is superior tae that o synthetic materials, an speeder silk genes hae been insertit intae mammals an plants tae see if thir can be uised as silk factories. As a result o their wide range o behaviours, speeders hae acome common seembols in airt an meethologie seembolisin various combinations o patience, cruelty an creautive pouers. An abnormal fear o speeders is cried arachnophobia.
Ti-tu sī chi̍t-chióng tōng-bu̍t. Tōa-chiah ti-tu hō-chò lâ-giâ a̍h-sī nâ-giâ. Ti-tu m̄ sī khun-thiông. Ti-tu ū 8-ki kha, khun-thiông ū 6-ki kha.
Nâ-giâ hán leh keⁿ-bāng.
Ti-tu sī chi̍t-chióng tōng-bu̍t. Tōa-chiah ti-tu hō-chò lâ-giâ a̍h-sī nâ-giâ. Ti-tu m̄ sī khun-thiông. Ti-tu ū 8-ki kha, khun-thiông ū 6-ki kha.
Nâ-giâ hán leh keⁿ-bāng.
Itlac nechihualo in tzontecomelpantli[1] ihuan ahmo nexoliliztli ihtetl. Yeppa ahnozo nappa ic ome ixtelolohtli; in camachalli zan iuhqui icxitl, in quelíceros itlacpayo quipiya acatepozotl ic mopilohuilia in micohuani pexontilli[2] ca chicueyi icxihuah ica tlacpayo ome ahnozo eyi tecuaniztetl, ihiyoana ic ome ahnozo nahui tlacallochichitl.[3] In tlein quihtzoma tocatzahualli in yeh quipiya in tlatzaccan ihtetl nahui ahnozo chicuace chichihualpiltzintli in canin moquixtia pipiciltic tepilolli, niman mixnextia, mochicahua ic ehecatl; in tocameh ic imichhui quihquitih in tocatzahualli ic in tlein quitequitiltiah, quichihuah tzohuaztli ic quicuih in itlacual. In tlein ahmo quichihuah tocatzahualli quitzitzquiah in tziquiyolcatl[4] ipan choloah niman quihuilanah itocacalihtic.
Itlac nechihualo in tzontecomelpantli ihuan ahmo nexoliliztli ihtetl. Yeppa ahnozo nappa ic ome ixtelolohtli; in camachalli zan iuhqui icxitl, in quelíceros itlacpayo quipiya acatepozotl ic mopilohuilia in micohuani pexontilli ca chicueyi icxihuah ica tlacpayo ome ahnozo eyi tecuaniztetl, ihiyoana ic ome ahnozo nahui tlacallochichitl. In tlein quihtzoma tocatzahualli in yeh quipiya in tlatzaccan ihtetl nahui ahnozo chicuace chichihualpiltzintli in canin moquixtia pipiciltic tepilolli, niman mixnextia, mochicahua ic ehecatl; in tocameh ic imichhui quihquitih in tocatzahualli ic in tlein quitequitiltiah, quichihuah tzohuaztli ic quicuih in itlacual. In tlein ahmo quichihuah tocatzahualli quitzitzquiah in tziquiyolcatl ipan choloah niman quihuilanah itocacalihtic.
Tĭ-tṳ̆(蜘蛛), sê siŏh cṳ̄ng Ciék-ciĕ dông-ŭk(節肢動物), sĭng-tā̤ sê ièng gì hĕ̤k-ciā buáng-ièng gì. Ô gì tĭ-tṳ̆ â giék tĭ-tṳ̆-măng(蜘蛛鞔), dò̤ lā̤ niăh tè̤ng-giāng, bù-sìng, hŭng-muòng dŭ â̤ niăh; Ô gì mâ giék măng, kă iā dòng̤, hô̤ lā̤ “mā-lái-iè”(馬蟧䗁).
Vuors (luotīnėškā: Araneae) īr bastoumenis gīvis, katros prėgol vuoragīviu klasē. Tor 4 puoras staibiu. Vuorā terp kėtū gīvūnu ėšsėskiar tūm, ka mezg vuortinklius. Anās gaud skraidontius gīvius - mosis, pleštekes, kōsius ė kt. Vuorā gīven žemės pavėršiou, mediūs, ont augalū, pastatū plīšiūs ė kompūs.
Dalės vuorū rūšiū īr nūdingas. Vuorā būn nū keliū milimetru dėdoma lėgė kāp delns.
D’ Weebschpinne (Araneae) - heifig au als echte Schpinne bezoichnet - isch die bekanntescht Ordnung vo de Schpinnetier (Arachnida), ra Klasse vo de Gliederfießer (Arthropoda). Mit uugfähr 34.000 Arte sind se gliichzitig, neabe de Milbe (Acari), d’ arterichscht Ordnung vo de Schpinnetier.
Weebschpinne hond, im Gegesatz zu de 6-fießige Insekte (Insecta), acht Fieß. Kopf und Bruscht sind bi deana Schpinne zu uim Schtuk, em so gnannte "Prosoma" (Cephalothorax) verschmolze. Druf folged dr uugliedrete, gschtielte und schtark ussertreatende Hinterloib (Opisthosoma).
D’ Weebschpinne (Araneae) - heifig au als echte Schpinne bezoichnet - isch die bekanntescht Ordnung vo de Schpinnetier (Arachnida), ra Klasse vo de Gliederfießer (Arthropoda). Mit uugfähr 34.000 Arte sind se gliichzitig, neabe de Milbe (Acari), d’ arterichscht Ordnung vo de Schpinnetier.
De Weevspinnen (Araneae) sünd mank de Spinnen (Arachnida) de bekannteste Ornen. De Arachnida höört to de Klass vun de Liddfööt (Arthopoda) mit to. De Weevspinnen weert noch mol updeelt in Liddspinnen (Mesothelae), Vagelspinnendeerter (Mygalomorphae) un Echte Weevspinnen (Araneomorphae). Na de Mieten (Acari) sünd de Weevspinnen de Ornen mit de meisten Aarden mank de Spinnen. De World Spider Catalog tellt bi de Weevspinnen 114 Familien mit 3988 Geslechter un 46.055 Aarden (Stand: Juni 2016).[1]
Weevspinnen leevt meist as Rövers un griept un freet Liddfööt, sunnerlich Insekten, un suugt de ut. Dor bringt de Spinne en Verdauenssapp mit Enzyme to in de Büte in, nadem se de mit de Keevklauen dootmaakt hett. Allerhand Aarden boot en Nett un fangt dor ehre Büte mit. Man se nehrt sik ok noch anners, nich bloß dör Deerter, de se just dootmaakt hefft. Dat gifft dor Henwiese up, datt Weevspinnen oorntlich Pollen freten doot. De nehmt se mit ole Nettfadens up.[2] De Weevspinnen ehre Weevsels verscheelt sik je na Geslecht un Aart. Faken sitt de Spinnen bi de Netten in Röhren un Trechters un versteekt sik dor. Man dat gifft ok allerhand Aarden, de stromert rum un fangt ehre Büte bi’t Lopen oder Jumpen un kriegt de denn unner.
Meist all Weevspinnen leevt an Land, man nich de Waterspinn (Argyroneta aquatica). Se is de eenzigste Aart mank de Spinnen, de in’t Water leevt. Man dat gifft en en Reeg vun Spinnen, de loopt un jaagt boven up dat Water. Weevspinnen gifft dat up de ganze Eer, man de meisten un gröttsten Aarden sünd in de heten Zonen tohuse.
In Middeleuropa gifft dat 43 Familien vun de Echten Weevspinnen un een Familie vun de Vagelspinnendeerter mit de dree Aarden vun de Tapezierspinnen (Atypidae).[3]
Tahl
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Weevspinnen (Araneae) sünd mank de Spinnen (Arachnida) de bekannteste Ornen. De Arachnida höört to de Klass vun de Liddfööt (Arthopoda) mit to. De Weevspinnen weert noch mol updeelt in Liddspinnen (Mesothelae), Vagelspinnendeerter (Mygalomorphae) un Echte Weevspinnen (Araneomorphae). Na de Mieten (Acari) sünd de Weevspinnen de Ornen mit de meisten Aarden mank de Spinnen. De World Spider Catalog tellt bi de Weevspinnen 114 Familien mit 3988 Geslechter un 46.055 Aarden (Stand: Juni 2016).
D'Wiefspannen (Araneae) sinn eng Uerdnung aus der Klass vun de Spannendéieren am Stamm vun de Arthropoden.
Dacks gi se och einfach just als Spanne bezeechent, well et déi bekanntst Uerdnung vun de Spannendéieren ass, a mat 40.000 Aarten och déi zweetgréisst, no de Milben.
D'Wiefspannen (Araneae) sinn eng Uerdnung aus der Klass vun de Spannendéieren am Stamm vun de Arthropoden.
Dacks gi se och einfach just als Spanne bezeechent, well et déi bekanntst Uerdnung vun de Spannendéieren ass, a mat 40.000 Aarten och déi zweetgréisst, no de Milben.
Wääbkoonkern (Araneae) san det bekäändst order faan a koonkern (Arachnida), det klas faan laspuateten. Diar hiar 112 familin mä 4076 sköölen an 46.986 slacher tu. Jo maage spenwääben, am ööder diarten tu fangen.
Wääbkoonkern (Araneae) san det bekäändst order faan a koonkern (Arachnida), det klas faan laspuateten. Diar hiar 112 familin mä 4076 sköölen an 46.986 slacher tu. Jo maage spenwääben, am ööder diarten tu fangen.
Àrin·nhie[1] o Àrin·nhe[2], Àron·nhe[3], Àrnhie[4], Àrnilhe[5] (Araneae)
Ñandu (karaiñe'ẽ: Araña) ha'e opa umi mymba imichĩ ipy apytimbýva ha ipy poapy, ndoguerekóiva kangue rysýi ijatukupépe. Ojejuhu ñandu oparupi, ha opaichagua tekohápe.
Opaite ñandu oiko añomeméva ha ojapi tymbachu'i ho'u hag̃ua. Ijurúre oreko popĩa vai. Ñandunguéra ojapo inimbo po'i, upéicha oipyaha ñanduti hógarã, ñuhã ojapi hag̃ua tymbachu'i ha ambuéva. Ojeikuaa amo 46 500 ñandu juehegua ambuéva.[1]
Oiko sa'i ñandu juehegua ikatu oporombohasýva.
Ñandu (karaiñe'ẽ: Araña) ha'e opa umi mymba imichĩ ipy apytimbýva ha ipy poapy, ndoguerekóiva kangue rysýi ijatukupépe. Ojejuhu ñandu oparupi, ha opaichagua tekohápe.
Opaite ñandu oiko añomeméva ha ojapi tymbachu'i ho'u hag̃ua. Ijurúre oreko popĩa vai. Ñandunguéra ojapo inimbo po'i, upéicha oipyaha ñanduti hógarã, ñuhã ojapi hag̃ua tymbachu'i ha ambuéva. Ojeikuaa amo 46 500 ñandu juehegua ambuéva.
Oiko sa'i ñandu juehegua ikatu oporombohasýva.
Η αράχνη ανήκει στα Αρθρόποδα και δεν είναι έντομο, καθώς έχει οκτώ πόδια και το σώμα της χωρίζεται σε κεφαλοθώρακα και κοιλιά.
Ειδικότερα, ο όρος αράχνη περιλαμβάνει κοινά χερσόβια Αρθρόποδα της ομοταξίας Αραχνίδια και της τάξης Araneida( Araneae). Διαφέρουν από την άλλη ομάδα των Αρθρόποδων, τα Έντομα, στο ότι φέρουν οκτώ πόδια και όχι έξι, και το σώμα τους χωρίζεται σε δύο τμήματα και όχι σε τρία[1].Ο Lamarck ήταν ο πρώτος επιστήµονας που διαχώρισε τα Έντοµα από τα Αραχνίδια το 1801[2]
Οι αράχνες δεν έχουν φτερά. (Τα έντομα ή εξάποδα είναι τα μόνα αρθρόποδα που φέρουν φτερά) Πολλές αράχνες πλέκουν ιστό, όπου παγιδεύουν έντομα, τα οποία αποτελούν την κύρια τροφή τους. Λίγα είδη είναι επικίνδυνα για τον άνθρωπο, όπως η ταραντούλα της οποίας το δάγκωμα πονάει αρκετά, και η μαύρη χήρα, το δηλητήριο της οποίας προκαλεί παράλυση των νεύρων και ακόμα και το θάνατο.
Οι αράχνες ποικίλουν στο μήκος του σώματος από 0,5 έως περίπου 90 χιλιοστά (0,02-3,5 ίντσες). Οι μεγαλύτερες αράχνες, οι τριχωτές μυγαλόμορφες, βρίσκονται σε θερμά κλίματα και είναι πιο άφθονα στην Αμερική. το μεγαλύτερο, Theraphosa leblondi, βρίσκεται στη Γουιάνα. Οι μικρότερες αράχνες ανήκουν σε αρκετές οικογένειες που βρέθηκαν στις τροπικές περιοχές, και οι πληροφορίες για αυτές έγιναν γνωστές μόνο στη δεκαετία του 1980.
Οι αράχνες απαντούν σε όλες τις ηπείρους εκτός από την Ανταρκτική (αν και έχουν αναφερθεί τμήματα αράχνης) και σε υψόμετρο έως 5.000 μέτρα (16.400 πόδια) στις σειρές των Ιμαλαΐων. Στην τροπική επικράτεια υπάρχουν περισσότερα είδη από ό, τι σε εύκρατες περιοχές. Αν και οι περισσότερες αράχνες είναι χερσαίες, ένα ευρασιατικό είδος είναι υδρόβιο και ζει σε αργά μεταβαλλόμενο γλυκό νερό. Μερικά είδη ζουν κατά μήκος των ακτών ή στην επιφάνεια του γλυκού νερού ή του θαλασσινού νερού. Οι μικρές αράχνες και οι νεαροί πολλών μεγαλύτερων ειδών εκκρίνουν μακριές μεταξωτές κλωστές, οι οποίες, μέσω του ανέμου μπορούν να τις μεταφέρουν σε μεγάλες αποστάσεις. Αυτή η πρακτική ονομάζεται αεροστατισμός, συμβαίνει σε πολλές οικογένειες αραχνών και διευκολύνει την εξάπλωσή τους. Οι αεροστατικές αράχνες, όπως ονομάζονται, μετακινούνται στον αέρα σε ύψη που κυμαίνονται από τρία μέτρα έως τουλάχιστον 800 μέτρα[1].
Οι αράχνες, όντας σαρκοφάγες, τρέφονται κυρίως με έντομα, με άλλες αράχνες, με σαρανταποδαρούσες και άλλα μυριάποδα. Παρόλα αυτά,λίγα είδη είναι εξειδικευμένα αρπακτικά. Μερικές κυνηγούν πλησιάζοντας τη λεία που συναντούν τυχαία. Άλλες χρησιμοποιούν νήματα για να συλλάβουν το θύμα τους.
Το 2009 ανακαλύφθηκε ένα είδος αράχνης που είναι σχεδόν αποκλειστικά φυτοφάγο αλλά δεν έχει πόδια, αν και ανήκει στα περίπου 40.000 είδη σαρκοβόρων αραχνών.[3]
Οι περισσότερες αράχνες θηρευτές εντοπίζουν το θήραμα με την αναζήτηση τυχαία ή με την ανταπόκριση του θηράματος σε δονήσεις. οι Λυκόζες και οι Πηδητικές έχουν έντονη όραση. Οι τελευταίες εντοπίζουν τη λεία τους μέσα σε πέντε με 10 εκατοστά (δύο με τέσσερις ίντσες) και στη συνέχεια την αρπάζουν μόλις αυτή κινηθεί. Πολλές άλλες αράχνες καβουριών στήνουν καρτέρι σε λουλούδια που έχουν παρόμοιο χρώμα με το δικό τους. Χρησιμοποιούν τα πόδια τους για να πιάσουν ένα ανυποψίαστο έντομο και στη συνέχεια να του δώσουν ένα θανατηφόρο δάγκωμα. Μοναδικές μεταξύ των κυνηγών είναι οι αράχνες της οικογένειας Scytodidae. Όταν αυτές οι αράχνες συναντούν ένα έντομο, το αγγίζουν, το αναποδογυρίζουν και εκτοξεύουν μια κυματοειδή κολλητική ουσία πάνω του. Το κολλώδες υλικό, το οποίο παράγεται από τους τροποποιημένους αδένες του δηλητηρίου στον κεφαλοθώρακα, εξέρχεται από τους πόρους κοντά στις άκρες των οδόντων, οι οποίοι βρίσκονται κοντά στις κορυφές των χηληκεραιών. Καθώς το θύμα αγωνίζεται, η αράχνη προσεγγίζει προσεκτικά και δαγκώνει το παγιδευμένο έντομο[1].
Αράχνες που χρησιμοποιούν νήμα για να συλλάβουν θήραμα, χρησιμοποιούν διάφορες τεχνικές. Οι αράχνες εδάφους κατασκευάζουν σωλήνες με επένδυση από νήμα, μερικές φορές σχηματίζουν καταπακτές, από τις οποίες βγαίνουν για να συλλαμβάνουν τα εισερχόμενα έντομα. Άλλες αράχνες που ζουν σε στοές, τοποθετούν κλωστές από μετάξι γύρω από το στόμιο του σωλήνα και εκτοξεύουν έντομα. οι δονήσεις των νημάτων ενημερώνουν την αράχνη για την παρουσία ενός θύματος. Ο ακανόνιστος τρισδιάστατος ιστός των αραχνών της οικογένειας Theridiidae έχει αγκιστρώσεις από νήματα με κολλητική ουσία. Όταν ένα έντομο πιαστεί στον ιστό ή αγγίζει μια γραμμή αγκίστρωσης, στην προσπάθειά του να απαγκιστρωθεί,περιπλέκεται όλο και περισσότερο. Εάν σπάσει κάποιο νήμα τότε, λόγω της ελαστικότητάς του τραβάει το έντομο προς το κέντρο του ιστού. Αν και η κατασκευή του ιστού είναι μια πολύπλοκη διαδικασία, συνήθως τελειώνει σε μια ώρα. Ένας ιστός καταστρέφεται κατά τη διάρκεια της σύλληψης του θηράματος, γι` αυτό και οι περισσότερες αράχνες τον επισκευάζουν συχνά.
Οι τρόποι με τους οποίους οι αράχνες αποφεύγουν να μπλέκονται στα δικά τους πλέγματα δεν είναι πλήρως κατανοητοί ούτε ο μηχανισμός κοπής των εξαιρετικά ελαστικών νημάτων που χρησιμοποιούνται στην κατασκευή ιστού[1].
Η αράχνη ανήκει στα Αρθρόποδα και δεν είναι έντομο, καθώς έχει οκτώ πόδια και το σώμα της χωρίζεται σε κεφαλοθώρακα και κοιλιά.
Ειδικότερα, ο όρος αράχνη περιλαμβάνει κοινά χερσόβια Αρθρόποδα της ομοταξίας Αραχνίδια και της τάξης Araneida( Araneae). Διαφέρουν από την άλλη ομάδα των Αρθρόποδων, τα Έντομα, στο ότι φέρουν οκτώ πόδια και όχι έξι, και το σώμα τους χωρίζεται σε δύο τμήματα και όχι σε τρία.Ο Lamarck ήταν ο πρώτος επιστήµονας που διαχώρισε τα Έντοµα από τα Αραχνίδια το 1801
Οι αράχνες δεν έχουν φτερά. (Τα έντομα ή εξάποδα είναι τα μόνα αρθρόποδα που φέρουν φτερά) Πολλές αράχνες πλέκουν ιστό, όπου παγιδεύουν έντομα, τα οποία αποτελούν την κύρια τροφή τους. Λίγα είδη είναι επικίνδυνα για τον άνθρωπο, όπως η ταραντούλα της οποίας το δάγκωμα πονάει αρκετά, και η μαύρη χήρα, το δηλητήριο της οποίας προκαλεί παράλυση των νεύρων και ακόμα και το θάνατο.
Гизгaш (лаьт: Araneae, эрс: Пауки) —- гизгоакхарий лагӀа да, 41 000 бӀaсаш чулоацаш. Гизгаш Ӏомадеш йола Iилма Гизгадовзанч цӀи йолаш я.
Гизга дегӀа шин дакъа къoастдаь да: кортнакъеи киталгеи.
Гизгий маза эггара чӀоагӀа накъадоалаш дола, новкъастал деш дола вахара говзанче я. Мазаца цу шийна сагалматаш лоац, цутӀа гӀолла лела а.
Мазаш тайп-тайпара гӀулакхаш хула ловзаш:
Гизгaш (лаьт: Araneae, эрс: Пауки) —- гизгоакхарий лагӀа да, 41 000 бӀaсаш чулоацаш. Гизгаш Ӏомадеш йола Iилма Гизгадовзанч цӀи йолаш я.
Жөргөмүштөр (лат. Araneae) — жөргөмүш сымалдар классындагы муунак буттуу жаныбарлар түркүмү.
Денесинин уз. 0,7 мм ден 11 см ге жетип, баш-көкүрөк жана курсак бөлүгүнөн турат. Баш-көкүрөгүндө 8 көзү, 6 жуп буту бар. 1-жубу (хелицер) азыгын карман өлтүрүү, душмандарынан коргонуу, 2-жубу сезүү, калган 4 жуп буту басуу кызматын аткарат. Курсагынын асты жагында алдыңкы жуп өпкө баштыкчасы, ортосунда 2-жуп өпкө баштыкчасы же дем алуу түтүгү орун алган. Курсагынын артында жайгашкан желе сөөлдөрү бөлүп чыгарган суюк заттар абада курган, ичке жибекке окшогон желе жибин пайда кылат.
Бардык Жөргөмүштөр (суу жөргөмүштөн башкасы) кургакта жашайт; алардын сезүү, көрүү, жыт алуу, угуу, желенин кыймылын билүү сезимдери бар. Жөргөмүштөр жырткычтар, көбүнчө курт-кумурска менен азыктанат. Эркеги ургаачысынан кичине. Ургаачысы жумурткасын желеден жасалган пиллага тууйт. Жөргөмүштөрдүн көбөйүшү метаморфозасыз. Жер жүзүндө Жөргөмүштөрдүн 21 миңге жакын түрү белгилүү. Жөргөмүштөрдүн желесинен астрономиялык аспаптарга керектүү жиптер даярдалат.
Жөргөмүштөр (лат. Araneae) — жөргөмүш сымалдар классындагы муунак буттуу жаныбарлар түркүмү.
Денесинин уз. 0,7 мм ден 11 см ге жетип, баш-көкүрөк жана курсак бөлүгүнөн турат. Баш-көкүрөгүндө 8 көзү, 6 жуп буту бар. 1-жубу (хелицер) азыгын карман өлтүрүү, душмандарынан коргонуу, 2-жубу сезүү, калган 4 жуп буту басуу кызматын аткарат. Курсагынын асты жагында алдыңкы жуп өпкө баштыкчасы, ортосунда 2-жуп өпкө баштыкчасы же дем алуу түтүгү орун алган. Курсагынын артында жайгашкан желе сөөлдөрү бөлүп чыгарган суюк заттар абада курган, ичке жибекке окшогон желе жибин пайда кылат.
Бардык Жөргөмүштөр (суу жөргөмүштөн башкасы) кургакта жашайт; алардын сезүү, көрүү, жыт алуу, угуу, желенин кыймылын билүү сезимдери бар. Жөргөмүштөр жырткычтар, көбүнчө курт-кумурска менен азыктанат. Эркеги ургаачысынан кичине. Ургаачысы жумурткасын желеден жасалган пиллага тууйт. Жөргөмүштөрдүн көбөйүшү метаморфозасыз. Жер жүзүндө Жөргөмүштөрдүн 21 миңге жакын түрү белгилүү. Жөргөмүштөрдүн желесинен астрономиялык аспаптарга керектүү жиптер даярдалат.
Павукы (Araneae, Clerck 1757) — є ряд членистоногых быдел, што належать до класу павукоподобных, підтіпу Хеліцеровы. Знамых єсть близко 41000 видів[1], порозлїзаных по вшыткій Земли за вынятком Антарктіды, океанів і морь. В Галичінї і Україньскых Карпатах знамых 78 видів з 15-и родин[2]. Павукы суть обліґатными драпежниками, котры ся жывлять різноманітнов быдловов стравов. Єдиным рослиноїдным видом, раціон якого на 90% складають тільця Белта (особливы выдїлїня листків акацій), є Багіра Кіплінґа (Bagheera kiplingi Peckham & Peckham, 1896)[3][4]. Розміры павуків колышуть од 0,8 мм до 150 мм. Отискы першых досправдовых павуків ся датують до камяновугельным періодом — 318—299 млн. років тому, а подобны быдла до павуків, котры способны были плести павучіну — до девоньского періоду, 386 млн. років тому. Сучасны ґрупи павуків: Міґаломорфы (Mygalomorphae) та Аранеоморфы (Araneomorphae) выникли в тріасовім періодї близко 200 млн. років тому. Найсилнїшу отрову серед вшыткых быдел на земли мать павук каракурт.
Павукы (Araneae, Clerck 1757) — є ряд членистоногых быдел, што належать до класу павукоподобных, підтіпу Хеліцеровы. Знамых єсть близко 41000 видів, порозлїзаных по вшыткій Земли за вынятком Антарктіды, океанів і морь. В Галичінї і Україньскых Карпатах знамых 78 видів з 15-и родин. Павукы суть обліґатными драпежниками, котры ся жывлять різноманітнов быдловов стравов. Єдиным рослиноїдным видом, раціон якого на 90% складають тільця Белта (особливы выдїлїня листків акацій), є Багіра Кіплінґа (Bagheera kiplingi Peckham & Peckham, 1896). Розміры павуків колышуть од 0,8 мм до 150 мм. Отискы першых досправдовых павуків ся датують до камяновугельным періодом — 318—299 млн. років тому, а подобны быдла до павуків, котры способны были плести павучіну — до девоньского періоду, 386 млн. років тому. Сучасны ґрупи павуків: Міґаломорфы (Mygalomorphae) та Аранеоморфы (Araneomorphae) выникли в тріасовім періодї близко 200 млн. років тому. Найсилнїшу отрову серед вшыткых быдел на земли мать павук каракурт.
Глядзіце таксама: Павук (неадназначнасьць)
Павукі (па-лацінску: Araneae, Aranei) — атрад дыхальных суставаногіх, якія маюць восем ног і хеліцэры зь ікламі, якія выводзяць атруту. Яны зьяўляюцца другім паводле колькасьці вядомымі прадстаўнікамі клясы павукападобныя й займаюць сёмы радок ў агульнай відавай разнастайнасьці сярод усіх іншых групаў арганізмаў[1]. Павуковы арэал уключае ў сябе ўсе кантынэнты акрамя Антарктыды. Па стане на 2008 год па меншай меры вядома зараз 43 678 відаў павукоў[2], а таксама зарэгістравана 109 сем’яў[3].
Анатамічна, павукі адрозьніваюцца ад іншых суставаногіх тым, што звычайныя сэгмэнты цела зьліваюцца ў дзьве тагматы, галавагрудзі і жывата, да якога далучаюцца невялікія, цыліндрычныя ножцы. У адрозьненьне ад казурак, павукі ня маюць антэнаў. Ва ўсіх, акрамя самых прымітыўных групах, павукі маюць найбольш цэнтралізаваную нэрвовую сыстэму сярод усіх суставаногіх, бо ўсе іхныя гангліі зьліваюцца ў адну масу ў галавагрудзямі. У адрозьненьне ад большасьці суставаногіх, павукі ня маюць цягліцаў, разгінаючы свае канцавіны з выкарыстаньнем гідраўлічнага ціску.
Павукі жывуць пераважна на сушы. Вандроўныя зь іх не будуюць сховішчаў, аселыя ж селяцца ў норках і логавах, вядуць пераважна начны лад жыцьця. Іхная актыўнасьць залежыць ад тэмпэратуры і вільготнасьці асяродзьдзя.
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Глядзіце таксама: Павук (неадназначнасьць)
Павукі (па-лацінску: Araneae, Aranei) — атрад дыхальных суставаногіх, якія маюць восем ног і хеліцэры зь ікламі, якія выводзяць атруту. Яны зьяўляюцца другім паводле колькасьці вядомымі прадстаўнікамі клясы павукападобныя й займаюць сёмы радок ў агульнай відавай разнастайнасьці сярод усіх іншых групаў арганізмаў. Павуковы арэал уключае ў сябе ўсе кантынэнты акрамя Антарктыды. Па стане на 2008 год па меншай меры вядома зараз 43 678 відаў павукоў, а таксама зарэгістравана 109 сем’яў.
Анатамічна, павукі адрозьніваюцца ад іншых суставаногіх тым, што звычайныя сэгмэнты цела зьліваюцца ў дзьве тагматы, галавагрудзі і жывата, да якога далучаюцца невялікія, цыліндрычныя ножцы. У адрозьненьне ад казурак, павукі ня маюць антэнаў. Ва ўсіх, акрамя самых прымітыўных групах, павукі маюць найбольш цэнтралізаваную нэрвовую сыстэму сярод усіх суставаногіх, бо ўсе іхныя гангліі зьліваюцца ў адну масу ў галавагрудзямі. У адрозьненьне ад большасьці суставаногіх, павукі ня маюць цягліцаў, разгінаючы свае канцавіны з выкарыстаньнем гідраўлічнага ціску.
Павукі жывуць пераважна на сушы. Вандроўныя зь іх не будуюць сховішчаў, аселыя ж селяцца ў норках і логавах, вядуць пераважна начны лад жыцьця. Іхная актыўнасьць залежыць ад тэмпэратуры і вільготнасьці асяродзьдзя.
Пајаците се осумножни членконоги кои припаѓаат на редот Araneae. Иако многу често се мешаат со инсектите (како што е и со скорпиите), тие сепак не се инсекти, а не се ни членови на истиот поттип во кој се класифицирани инсектите. Науката што се занимава со проучување на овие животни се нарекува арахнологија. Пајаците ги населуваат сите континенти, со исклучок на Антарктикот, но најголем број се среќаваат во тропските и суптропските области.[1]
Фосилните остатоци на најстарите откриени пајаци датираат од пред 400 милиони години.[2] Заклучно со 2008 година биле познати околу 40.000 видови на пајаци и околу 109 фамилии,[3] но постои голема забуна во научната заедница околу тоа како овие фамилии би требало да се систематизираат, за што сведочат преку дваесетте класификациски системи кои се предложени од 1990 година до денес.
Бразилскиот пајак - скитник е најотровниот пајак во светот . Е застапен во тропските шуми на Амазонија , но е застапен во градовите на Бразил и слично . Овај пајак често се случува да влезе во обувките , креветите или домовите на луѓето и да предизвика човечки жртви . Има сивкаста боја и има тенки нозе .
Сиднејски пајак е еден од најотровните пајаци во светот кој што е застапен во тропските шуми во Австралија . Има многу остри заби , па така што е докажано дека може да пробие нокт од човечки прст со длабочина од 5 до 10 милиметри . Сиднејскиот пајак создава над 10 милиони различни биоактивни пептиди .
Тарантулата е врста на опасни и отровни пајаци . Има 900 врсти на тарантула . Тарантулите се застапени низ цела Африка , Австралија , Јужна Америка и делови од Шпанија , Португалија и Турција . Колку повеќе влакненца на кожата имаат тарантулите толку повеќе содржат големо количество на отров , а колку помалку имаат бели влакненца не содржат толку многу количество на отров и не се опасни . Позната врста на отровна и опасна тарантула е мексиканската црвена тарантула .
За разлика од инсектите, пајаците имаат само два телесни сегменти (тагми) наместо три. Тие се главоград (цефалоторакс или прозом = споен главен и граден сегмент) и абдомен (опистозом). Исклучок од ваквата градба прават пајаците-убијци, чиј главоград се чини дека е поделен на две независни дела. Освен неколку видови на примитивни пајаци (од фамилијата Liphistidae), абдоменот кај овие животни не е надворешно сегментиран. Абдоменот и главоградот се поврзани со тенка мембрана означена како педицел или предгенитален сомит, структура која му овозможува на пајакот да го движи својот абдомен во сите насоки. Педицелот е всушност последниот сегмент (сомит) од главоградот и тој отсуствува речиси кај сите останати членови на Arachnida (пајаковидните членконоги) - кај скорпиите тој се забележува само во ембрионалниот развиток. Пајаците растат така што се преслекуваат неколку пати во текот на годината. Инаку, пајаците се со различни димензии, а најголемито пајак е „Голијатскиот јадач на птици“ (Theraphosa blondi).[4]
За разлика од инсектите, кои имаат шест нозе, пајаците имаат осум нозе. Првиот пар на модифицирани екстремитети хелицери завршуваат со клешти што најчесто имаат отровни жлезди, а по нив следуваат педипалпите кои имаат улога во внесувањето на храната во усниот отвор. Останатите четири пара на вистински екстремитети служат за движење. На нив се наоѓаат и најразлични сетилни влакна со кои пајакот ја осознава средината (за разлика од инсектите, кои имаат сетилни структури на антените, кои отсуствуваат кај пајаците). Најостровен пајак на светот е Latrodectus mactans. Од сите видови пајаци, само околу 20-30 видови се опасни за човекот.[6]
Пајаците може да поседуваат шест или осум очи (односно очели), при што распоредот на очите се користи при детерминацијата. Но, иако поседуваат очи, видот е слаб кај повеќето видови и најчесто се користи за детекција на движење. Скокачките и пајаците-волци кои го ловат својот плен имаат подобро развиен вид. Очите на пајаците не се сложени како оние на инсектите, туку се прости и обично поредени во два реда. Многу пајаци (освен скокачките и волк-пајаците) го фаќаат својот плен во мрежи од пајажина. Таа исто така може да се користи при детерминацијата на фамилијата или родот. Свилата од пајажината се лачи од посебни структури пајажинести жлезди со изводни каналчиња кои завршуваат со пајажинести брадавици. Последниве се наоѓаат на постериорниот долен дел на опистозомот (бројот им варира во зависност од видот, но најчесто се три пара). Пајаците не се залепуваат за пајажината бидејќи тие или стојат на нелеплив дел или, пак, секретираат специјално масло на нивните ,,стапала”. Свилата е течност која се стврднува при контакт со воздухот. Таа излегува во вид на многу тенки конци кои се здружуваат и формираат многу посилен конец. Свилата исто така се користи од страна на женките за да се изградат јајцеви торбички (кокони) каде младите остануваат и до неколку недели. Волк-пајаците ги носат јајцевите торбички кои се прикачени за пајажинотворните структури. Многу пајаци поседуваат т.н. листести бели дробови. Тие претставуваат листови од ткиво кои се полни со течност и разделени меѓусебно со воздушен простор. Повеќето видови имаат еден пар од овие респираторни органи.
Секоја зрела женка има пар на торбички за складирање на сперматозоиди кои се наречени спермотеки (т.е. семеприемници). Тие отпаѓаат со секое преслекување, така што женскиот пајак мора да се спари по секое преслекување (екдиза). Палпите на машките единки се модифицирани за трансфер на сперма во женскиот епигин (генитален отвор или гонопора), кој се наоѓа на дорзалната страна од опистозомот. Епигинот на женката, како и копулирачките палпи на мажјакот можат да се видат само кај зрелите возрасни единки. Женките обично се поголеми од мажјаците.
Постојат околу осум поголеми фамилии на пајаци. Фамилијата Aglenidae вклучува големи пајаци кои често можат да се најдат во подрумите. Најпознат претставник од оваа фамилија е Tegenaria sp. Екстремитетите на овој вид може да се долги и преку 10 cm, иако најчесто машките единки се тие кои имаат толку долги нозе. Видовите од родот Tegenaria се оние големи влакнести пајаци кои ги наоѓаме во нашите домови наесен. Притоа обично ние ги забележуваме машките единки, бидејќи женките претендираат да останат во нивните мрежи од пајажина. Машките единки се многу слични на женските, но се неколку mm помали, имаат потенок абдомен, подолги нозе и обично имаат подебели палпи во периодот кога се во потрага по женка. По завршеното спарување, мажјакот ќе живее уште некое време покрај женката, но ќе изумре пред зимата, така што женката е снабдена со храна за време на студениот период.
Фамилијата Araneidae брои 4000 видови. Тука се групирани пајаците кои плетат кружни пајажини. Претставниците имаат 8 очи. При барањето на партнер за парење, мажјакот доаѓа до пајажината на женката и ги раскинува нишките од истата, со што и дава до знаење на женката дека тој не е нејзиниот следен оброк, како и да му обрне внимание. Најпознат претставник е видот Aranea diadema (градинарски пајак, пајак крстач или дијадемски пајак). Најчесто е многу лесно да се препознае поради големиот бел крст на абдоменот. Женката положува жолти кокони кои содржат 400 до 800 јајце клетки, и тоа најчесто во затскриени места. Младите излегуваат со затоплувањето на времето напролет. Тие најпрво се собираат во една неодредена топка која при допир се растура, односно младите пајаци се разбегуваат во различни насоки.
Фамилијата Theridiidae е составена од едни од најотровните пајаци, како што е на пример Latrodectus mactans (црна вдовица). Оваа фамилија е попозната како фамилија на чешлостапалести пајаци.
Пајакот се јавува како тема во уметноста и во популарната култура:
Пајаците се осумножни членконоги кои припаѓаат на редот Araneae. Иако многу често се мешаат со инсектите (како што е и со скорпиите), тие сепак не се инсекти, а не се ни членови на истиот поттип во кој се класифицирани инсектите. Науката што се занимава со проучување на овие животни се нарекува арахнологија. Пајаците ги населуваат сите континенти, со исклучок на Антарктикот, но најголем број се среќаваат во тропските и суптропските области.
Фосилните остатоци на најстарите откриени пајаци датираат од пред 400 милиони години. Заклучно со 2008 година биле познати околу 40.000 видови на пајаци и околу 109 фамилии, но постои голема забуна во научната заедница околу тоа како овие фамилии би требало да се систематизираат, за што сведочат преку дваесетте класификациски системи кои се предложени од 1990 година до денес.
Бразилскиот пајак - скитник е најотровниот пајак во светот . Е застапен во тропските шуми на Амазонија , но е застапен во градовите на Бразил и слично . Овај пајак често се случува да влезе во обувките , креветите или домовите на луѓето и да предизвика човечки жртви . Има сивкаста боја и има тенки нозе .
Сиднејски пајак е еден од најотровните пајаци во светот кој што е застапен во тропските шуми во Австралија . Има многу остри заби , па така што е докажано дека може да пробие нокт од човечки прст со длабочина од 5 до 10 милиметри . Сиднејскиот пајак создава над 10 милиони различни биоактивни пептиди .
Тарантулата е врста на опасни и отровни пајаци . Има 900 врсти на тарантула . Тарантулите се застапени низ цела Африка , Австралија , Јужна Америка и делови од Шпанија , Португалија и Турција . Колку повеќе влакненца на кожата имаат тарантулите толку повеќе содржат големо количество на отров , а колку помалку имаат бели влакненца не содржат толку многу количество на отров и не се опасни . Позната врста на отровна и опасна тарантула е мексиканската црвена тарантула .
Үрмәкселәр – (үрмәкес лат. Araneae, Aranei) — быуынтығаяҡлылар тибының үрмәксе һымаҡтар класына ҡараусы отряд булып тора.
Үрмәкселәрҙе өйрәнеүсе фән Арахнология тип атала.
Үрмәкселәрҙең ҙурлығы 0,8 мм-ҙан 12 см-ға тиклем етә. Төҫтәре, йыш ҡына, үҙе йәшәгән мөхит төҫөндә була. Үрмәкселәрҙең ау сөйәлдере һәм биҙҙәре була. Үрмәксе ауы һүнар итеү урыны, йомортҡаларға кокон эшләү урыны, йәш үрмәкселәрҙе таратыу, йәшеренеү һәм ҡышлау урыны булып тора. Үрмәкселәр араһында бер урында йәшәүсе һәм күсеп йөрөүсө төрҙәр бар. Үрмәкселәр төрлө бөжәктәр, ямғыр селәүсендәре, ҡусҡарҙар, кәҫәрткеләр, тәлмәйендәр, сысҡандар, ҡоштар, сүмесбаштар, ваҡ балыҡтар менән туҡлана.
Аш һеңдереү системаһы. Үрмәкселәрҙә аш һеңдереү организмдан ситтә башҡарылыуы менән ҡыҙыҡлы. Ауға ҡорбан эләккәс, үрмәксе ҡорбан тәненә ағыулы биҙҙәрҙән секретын индерә. Ағыулы биҙҙәр секреты бер үк ваҡытты аш һеңдереү һуты булып та тора. Бер аҙ ваҡыттан үрмәксе эшкәртелгән шыйыҡ аҙыҡты һурып ала.
Һулыш алыу системаһы. Үпкә тоҡсайҙары һәм трахеяларҙа башҡарыла.
Үрсеүе. Үрмәслеләр айырым енесле. Тышҡы аталандырыусы һәм эске аталандарыусы төрҙәре билделе. Аталандырылмайынса үрсеүсе төрҙәре лә билдәле. Инә зат аталандырылмаған йомортҡа һала, уларҙан тик инә үрмәкселәр генә үҫешә. Ҡушылғандан һуң ата зат ҡасып өлгөрмәһә, инә зат уны ашай.
Үрмәкселәр – (үрмәкес лат. Araneae, Aranei) — быуынтығаяҡлылар тибының үрмәксе һымаҡтар класына ҡараусы отряд булып тора.
Үрмәкселәрҙе өйрәнеүсе фән Арахнология тип атала.
Үрмәкселәрҙең ҙурлығы 0,8 мм-ҙан 12 см-ға тиклем етә. Төҫтәре, йыш ҡына, үҙе йәшәгән мөхит төҫөндә була. Үрмәкселәрҙең ау сөйәлдере һәм биҙҙәре була. Үрмәксе ауы һүнар итеү урыны, йомортҡаларға кокон эшләү урыны, йәш үрмәкселәрҙе таратыу, йәшеренеү һәм ҡышлау урыны булып тора. Үрмәкселәр араһында бер урында йәшәүсе һәм күсеп йөрөүсө төрҙәр бар. Үрмәкселәр төрлө бөжәктәр, ямғыр селәүсендәре, ҡусҡарҙар, кәҫәрткеләр, тәлмәйендәр, сысҡандар, ҡоштар, сүмесбаштар, ваҡ балыҡтар менән туҡлана.
Аш һеңдереү системаһы. Үрмәкселәрҙә аш һеңдереү организмдан ситтә башҡарылыуы менән ҡыҙыҡлы. Ауға ҡорбан эләккәс, үрмәксе ҡорбан тәненә ағыулы биҙҙәрҙән секретын индерә. Ағыулы биҙҙәр секреты бер үк ваҡытты аш һеңдереү һуты булып та тора. Бер аҙ ваҡыттан үрмәксе эшкәртелгән шыйыҡ аҙыҡты һурып ала.
Һулыш алыу системаһы. Үпкә тоҡсайҙары һәм трахеяларҙа башҡарыла.
Үрсеүе. Үрмәслеләр айырым енесле. Тышҡы аталандырыусы һәм эске аталандарыусы төрҙәре билделе. Аталандырылмайынса үрсеүсе төрҙәре лә билдәле. Инә зат аталандырылмаған йомортҡа һала, уларҙан тик инә үрмәкселәр генә үҫешә. Ҡушылғандан һуң ата зат ҡасып өлгөрмәһә, инә зат уны ашай.
Wikispeciesप्रकार टॅक्सॉन आरंभ वेळ 320 millennium BC Taxonomyसाम्राज्यAnimaliaSubkingdomBilateriaInfrakingdomProtostomiaSuperphylumEcdysozoaPhylumArthropodaSubphylumChelicerataClassArachnidaOrderAraneaeTaxon author Carl Alexander Clerck, इ.स. १७५७ 
अधिकार नियंत्रण 
कोळी हा आठ पायांचा कीटकवर्गातील प्राणी आहे. यास अष्टपदी जीव असेही म्हंटले जाते. घरातले कोळी हे सर्वसाधारणपणे कीटक खाऊन आपले घर स्वच्छ ठेवण्याचे काम करत असतात.
कोळ्यांचे विविध प्रकार आहेत. कोळ्यांची वर्गवारी त्यांच्या जाळे विणण्याच्या पद्धतीवरून केली जाते. तंबूसारखे जाळे विणणारा कोळी (Tent Spider), नरसाळ्यासारखे जाळे विणणारा कोळी (Funnel Web spiden), जंगलातील झाडांच्या खोडातील पोकळीमध्ये जाळे विणणारा कोळी (Giant Wood Spider), आपल्या जाळ्यावर स्वाक्षरी करणारा कोळी (Signature Spider) असे विविध प्रकारचे कोळी आढळतात.
सर्वच कोळी जाळे विणत नाहीत
काही कोळी न चालता उड्या मारतात म्हणून त्यांना उड्या मारणारे कोळी (Zebra Jumper) म्हणतात. तसेच जाळे न विणणारे काही कोळी शिकारी असल्याने त्यांना लांडगा कोळी (Wolf spider) म्हंटले जाते. जाळे नसल्याने शिकारी कोळ्याची मादी आपली अंडी आपल्याच पाठीवर वाहत असते.
कोळी बरेच दिवस अन्न-पाण्याव्यतिरिक्त राहू शकतात. अन्न पचवण्याची त्यांची वेगळी पद्धत आहे, ज्यात कोळी आपले पाचक रस आपल्या भक्ष्यात सोडतात आणि मग विघटित झालेले द्रव रूपातील अन्न शोषून घेतात. कोळ्यांना चार ते आठ डोळे असतात. बरेच कोळी आपल्या जवळच्या गोष्टीच पाहू शकतात, पण त्यांच्या अंगावरील संवेदनशील केस त्यांना सतर्क राहण्यास मदत करतात.[१]
सर्व केसाळ कोळी विषारी नसतात. मात्र त्यातला टॅरेंटुला (Tarantula) हा कोळी जगभरात प्रसिद्ध आहे. याचा आकार जवळजवळ आपल्या पंजा इतका मोठा असतो. कोळ्यामध्ये मादी ही नराहून मोठी असते.
जगाच्या निरनिराळ्या भागात वेगवेगळे कोळी सापडतात. ऑस्ट्रेलियात सापडणारे पाठीवर लाल ठिपका अथवा पांढरा पट्टा असलेले कोळी विषारी असतात. त्यांच्या चावण्याने मानवी शरीराची चावलेली जागा लाल होते व आग होते. अशावेळी त्वरेने वैद्यकीय उपचार घ्यावेत. मात्र हे चावणे जीवघेणे नसते. काही कोळी मात्र अतिशय विषारी असू शकतात. उदा० चित्रात दिसत असलेला पाठीवर लाल खूण असलेला लॅट्रोडेक्टस कोळी.
कोळी हा आठ पायांचा कीटकवर्गातील प्राणी आहे. यास अष्टपदी जीव असेही म्हंटले जाते. घरातले कोळी हे सर्वसाधारणपणे कीटक खाऊन आपले घर स्वच्छ ठेवण्याचे काम करत असतात.
माकुरा आर्थोपेडा श्रेणीमा पर्ने एक प्रकारको जिव हो । यसको आठ वटा खुट्टा तथा मुखमा दुइवटा तिखो बिषालु चुच्चाहरू हुन्छन् । माकुरा अन्टार्टिका बाहेक विश्वका सबै स्थानहरूमा पाइन्छन । २००८ को तथ्यांक अनुसार विश्वमा ४३,६७८ प्रजातिका माकुरहरू पाइन्छन ।[१]
माकुरा आर्थोपेडा श्रेणीमा पर्ने एक प्रकारको जिव हो । यसको आठ वटा खुट्टा तथा मुखमा दुइवटा तिखो बिषालु चुच्चाहरू हुन्छन् । माकुरा अन्टार्टिका बाहेक विश्वका सबै स्थानहरूमा पाइन्छन । २००८ को तथ्यांक अनुसार विश्वमा ४३,६७८ प्रजातिका माकुरहरू पाइन्छन ।
মকৰা (ইংৰাজী: Spider) হৈছে অষ্ট পদ যুক্ত এক প্ৰকাৰৰ সন্ধিপদী প্ৰাণী। ইহতৰ কিছুমান প্ৰজাতি অতি বিষাক্ত। ইহঁত arachnidaৰ অতি বৃহৎ বৰ্গ আৰু জীৱৰ অন্য সকলো বৰ্গৰ প্ৰজাতিৰ বিচিত্ৰতাৰ ভিতৰত ইহঁতৰ স্থান সপ্তম।[1] এণ্টাৰ্কটিকাক বাদদি পৃথিৱীৰ সকলো মহাদেশতে মকৰা পোৱা যায়, আৰু কিছু বায়বীয় আৰু সাগৰীয় উপনিৱেশক বাদদি প্ৰায় সকলো বাসস্থানতে উপলব্ধ। বিজ্ঞানীসকলে ২০০৮ চনত, মকৰাৰ প্ৰায় ৪৩,৬৭৮ টা প্ৰজাতি,[2] আৰু ১০৯ টা পৰিয়াল চিনাক্ত কৰিছে।[3]
মকৰা (ইংৰাজী: Spider) হৈছে অষ্ট পদ যুক্ত এক প্ৰকাৰৰ সন্ধিপদী প্ৰাণী। ইহতৰ কিছুমান প্ৰজাতি অতি বিষাক্ত। ইহঁত arachnidaৰ অতি বৃহৎ বৰ্গ আৰু জীৱৰ অন্য সকলো বৰ্গৰ প্ৰজাতিৰ বিচিত্ৰতাৰ ভিতৰত ইহঁতৰ স্থান সপ্তম। এণ্টাৰ্কটিকাক বাদদি পৃথিৱীৰ সকলো মহাদেশতে মকৰা পোৱা যায়, আৰু কিছু বায়বীয় আৰু সাগৰীয় উপনিৱেশক বাদদি প্ৰায় সকলো বাসস্থানতে উপলব্ধ। বিজ্ঞানীসকলে ২০০৮ চনত, মকৰাৰ প্ৰায় ৪৩,৬৭৮ টা প্ৰজাতি, আৰু ১০৯ টা পৰিয়াল চিনাক্ত কৰিছে।
ਮੱਕੜੀ 'ਆਰਥਰੋਪੋਡਾ-ਸੰਘ' ਦਾ ਇੱਕ ਪ੍ਰਾਣੀ ਹੈ। ਇਹ ਇੱਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦਾ ਕੀਟ ਹੈ। ਇਸਦਾ ਸਰੀਰ ਸ਼ਿਰੋਵਕਸ਼ (ਸਿਫੇਲੋਥੋਰੇਕਸ) ਅਤੇ ਉਦਰ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸਦੀਆਂ ਲੱਗਪਗ 40,000 ਪ੍ਰਜਾਤੀਆਂ ਦੀ ਪਹਿਚਾਣ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ।
ਇਸਦਾ ਉਦਰ ਖੰਡ ਰਹਿਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਪ-ਅੰਗ ਨਹੀਂ ਲੱਗੇ ਹੁੰਦੇ। ਇਸਦੇ ਸਿਰੋਵਕਸ਼ ਨਾਲ ਚਾਰ ਜੋੜੇ ਪੈਰ ਲੱਗੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਸਾਹ ਕਿਰਿਆ ਕਿਤਾਬਨੁਮਾ ਫੇਫੜਿਆਂ ਦੁਆਰਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਸਦੇ ਢਿੱਡ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਥੈਲੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਚਿਪਚਿਪਾ ਪਦਾਰਥ ਨਿਕਲਦਾ ਹੈ, ਜਿਸਦੇ ਨਾਲ ਇਹ ਜਾਲ ਬੁਣਦਾ ਹੈ।
ਮੱਕੜੀ ਦੀਅਾਂ 40,000 ਪ੍ਰਜਾਤੀਅਾਂ ਦੀ ਪਹਿਚਾਣ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ। ਇਹ ਮਾਸਾਹਾਰੀ ਜੰਤੂ ਹੈ। ਜਾਲ ਵਿੱਚ ਕੀੜੇ-ਮਕੌੜਿਆਂ ਨੂੰ ਫਸਾ ਕੇ ਖਾਂਦਾ ਹੈ। ਮੱਕੜੀਆਂ ਦੀ ਇੱਕ ਕਿਸਮ ਅਜਿਹੀ ਵੀ ਹੈ ਜੋ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸ਼ਾਕਾਹਾਰੀ ਹੈ।
ਮੱਕੜੀ ਦੀ ਜਿਸ ਕਿਸਮ ਦੀ ਗੱਲ ਅਸੀਂ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ, ਉਹ ਦੁਨੀਆ ਦੀ ਪਹਿਲੀ 'ਸ਼ਾਕਾਹਾਰੀ' ਮੱਕੜੀ ਮੰਨੀ ਗਈ ਹੈ। ਇਸ ਮੱਕੜੀ ਦਾ ਨਾਂ ਹੈ 'ਬਘੀਰਾ'। ਇਸ ਗਰਮਤਰ ਮੱਕੜੀ ਦਾ ਪੂਰਾ ਨਾਂ ਹੈ 'ਬਘੀਰਾ ਕਿਪਲਿੰਗੀ', ਜਿਸ ਦਾ ਆਕਾਰ ਸਾਡੇ ਅੰਗੂਠੇ ਦੇ ਨਹੁੰ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਮੈਕਸੀਕੋ ਅਤੇ ਕੋਸਟਾਰਿਕਾ ਦੇ ਜੰਗਲਾਂ 'ਚ ਪਾਈ ਜਾਣ ਵਾਲੀ 'ਬਘੀਰਾ' ਮੱਕੜੀ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਬਬੂਲ ਦੇ ਦਰੱਖਤਾਂ 'ਤੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਦਰੱਖਤ ਤੇ ਪੌਦਿਆਂ ਤੋਂ ਮਿਲਣ ਵਾਲੇ ਭੋਜਨ 'ਤੇ ਹੀ ਨਿਰਭਰ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਮੱਕੜੀ ਦਰੱਖਤਾਂ 'ਤੇ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕੀੜੀਆਂ ਤੋਂ ਚੋਰੀ ਭੋਜਨ ਚੁਰਾਉਣ ਲਈ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੈ। ਕੀੜੀਆਂ ਨੂੰ ਦਰੱਖਤਾਂ ਦੇ ਖੋਲਾਂ 'ਚ ਨਾ ਸਿਰਫ ਆਸਰਾ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਸਗੋਂ ਦਰੱਖਤਾਂ ਦੇ ਪੱਤਿਆਂ 'ਤੇ ਭੋਜਨ ਵੀ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਦਰੱਖਤਾਂ ਦੇ ਪੱਤਿਆਂ 'ਤੇ ਮਿਲਣ ਵਾਲਾ ਇੱਕ ਖਾਸ ਪਦਾਰਥ, ਜਿਸ ਦਾ ਇਹ ਕੀੜੀਆਂ ਸੇਵਨ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ, ਬਘੀਰਾ ਕੀੜੀਆਂ ਨਾਲ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਛੇੜਛਾੜ ਦੇ ਚੋਰੀ ਨਾਲ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹਜ਼ਮ ਕਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਕੁਦਰਤੀ ਜਲਵਾਯੂ ਦੇ ਆਧਾਰ 'ਤੇ ਮੈਕਸੀਕੋ ਅਤੇ ਕੋਸਟਾਰਿਕਾ 'ਚ ਪਾਈ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਬਘੀਰਾ ਮੱਕੜੀ ਦੇ ਭੋਜਨ 'ਚ ਵੀ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਫਰਕ ਦੇਖਿਆ ਗਿਆ। ਜਿਥੇ ਮੈਕਸੀਕੋ 'ਚ ਪਾਈਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਮੱਕੜੀਆਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸ਼ਾਕਾਹਾਰੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਉਥੇ ਹੀ ਕੋਸਟਾਰਿਕਾ ਦੀਆਂ ਬਘੀਰਾ ਮੱਕੜੀਆਂ ਕੀੜੀਆਂ ਲਾਰ ਦਾ ਸੇਵਨ ਵੀ ਕਰਦੀਆਂ ਦੇਖੀਆਂ ਗਈਆਂ।
ବୁଢିଆଣୀ ଏକ ୮ଟି ଗୋଡ଼ ଥିବା 'ଆର୍ଥୋପୋଡ଼୍' ଯାହାର ମୁଖରେ ବିଷଜାତୀୟ ପଦାର୍ଥ ଥାଏ । ଏମାନେ 'ଆଣ୍ଟାର୍କଟିକା' ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତ ମହାଦେଶରେ ଦେଖାଯାଆନ୍ତି । ନଭେମ୍ବର ୨୦୧୫ ସୁଦ୍ଧା ୪୫,୭୦୦ ପ୍ରଜାତିର[୨]୧୧୪ ପରିବାରର ବୁଢିଆଣୀ ଚିହ୍ନଟ କରାଯାଇଛି । ବୁଢିଆଣୀ ଅନ୍ୟ 'ଆର୍ଥୋପୋଡ'ମାନଙ୍କ ଠାରୁ ଶାରିରୀକ ସ୍ତରରେ କିଛି ମାତ୍ରାରେ ଭିନ୍ନ । ଏହାର ଶରୀରକୁ ଦୁଇ ଭାଗରେ ବିଭକ୍ତ କରାଯାଏ, ଯଥା- 'ସେଫାଲୋଥୋରାକ୍ସ' ଓ 'ଆବଡୋମେନ୍' ଏବଂ ଏହା ଏକ ସିଲିଣ୍ଡରାକୃତି ଅଂଶଦ୍ୱାରା ଯୋଡି ହୋଇ ରହିଥାଏ । ମାତ୍ର ଅନ୍ୟ କୀଟପତଙ୍ଗଙ୍କ ଭଳି ଏହାର 'ଆଣ୍ଟିନା' ନ ଥାଏ । କେବଳ 'ମେସୋଥେଲାଏ' ବୁଢିଆଣୀକୁ ବାଦ୍ ଦେଲେ ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତ ବୁଢିଆଣୀଙ୍କର କେନ୍ଦ୍ରୀୟ 'ନର୍ଭସ ସିଷ୍ଟମ' ଥାଏ । ମାତ୍ର ଅନ୍ୟ 'ଆର୍ଥୋପୋଡ୍'ଙ୍କ ଭଳି ବୁଢିଆଣୀର ଗୋଡରେ ପ୍ରସାରିତ ମାଂସପେଶୀ ନ ଥାଏ ବରଂ ସେ ଏହାକୁ 'ହାଇଡ୍ରଉଲିଟିକ୍' ଚାପଦ୍ୱାରା ପ୍ରସାଏ କରେ । ଏହାର 'ଆବଡୋମେନ୍'ରେ 'ସ୍ପିନୋରେଟସ୍' ଥାଏ ଯାହା ୬ ପ୍ରକାର ଗ୍ରନ୍ଥିରୁ 'ସିଲ୍କ' ବାହାର କରେ । ବୁଢିଆଣୀ ଜାଲ ଆକାର, ଆକୃତି ଓ ବ୍ୟବହୃତ ସୂତା ଅନୁଯାୟୀ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଅଟେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଦେଖାଯାଉଛି ଯେ ଅଣ୍ଡାକୃତି 'ଅର୍ବ' ବସା ତିଆରି କରୁଥିବା ବୁଢିଆଣୀ ସବୁଠାରୁ ପୁରୁଣା ପ୍ରଜାତିର ମାତ୍ର ଯେଉଁମାନେ 'ଟାଙ୍ଗଲଡ୍ କବ୍' ବସା ତିଆରି କରନ୍ତି, ସେମାନେ 'ଅର୍ବ' ବସା ତିଆରି କରୁଥିବା ବୁଢିଆଣୀ ଠାରୁ ଅଧିକ ସଂଖ୍ୟାରେ ଦେଖାଯାଆନ୍ତି । 'ଆରାକନିଡସ୍' ନାମକ ଏକ ବୁଢିଆଣୀ ପ୍ରଜାତି ଯାହାର 'ସ୍ପାଇଗଟ୍'ରୁ ସିଲ୍କ୍ ଉତ୍ପାଦନ ହୁଏ, ସେ ପ୍ରାୟ ୩୮୬ ନିୟୁତ ବର୍ଷ ପୂର୍ବେ 'ଡେଭୋନିଆନ୍ ପିରିୟଡ଼'ରେ ଦେଖା ଯାଇଥିଲା ମାତ୍ର ଏମାନଙ୍କଠାରେ 'ସ୍ପିନେରେଟସ୍' ଦେଖା ଯାଏନାହିଁ । ସତ ବୁଢିଆଣୀ ପ୍ରାୟ ୩୧୮ରୁ ୨୬୬ ନିୟୁତ ବର୍ଷ ପୂର୍ବେ 'କାର୍ବୋନିଫେରସ୍ ପିରିୟଡ଼' ଦେଖା ଯାଇଥିଲା ଏବଂ ଏହା ସବୁଠାରୁ ପୁରୁଣା 'ସବ୍ ଅଡର' 'ମେସୋଥେଲାଏ' ସହ ସାମଞସ୍ୟ ରଖେ ।ଆଧୁନିକ ବୁଢିଆଣୀର ମୁଖ୍ୟ ଦଳ ହେଲା 'ମାଇଗାଲୋମୋରଫାଏ' ଓ 'ଆରାନେଓମୋରଫାଏ', ଯାହା ପ୍ରାୟ ୨୦୦ ନିୟୁତ ବର୍ଷ ପୂର୍ବେ 'ଟ୍ରିଆସିକ୍ ପିରିୟଡ଼'ରେ ଦେଖା ଯାଇଥିଲା । 'ବାଘୀରା କିପଲିଙ୍ଗ୍', ଏକ ତୃଣଭୋଜୀ ପ୍ରଜାତି ଯାହା ୨୦୦୮ ମସିହାରେ ଆବିଷ୍କୃତ ହୋଇଛି, ମାତ୍ର ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତ ପ୍ରଜାତି ମାଂସାଶୀ । ମୁଖ୍ୟତଃ ସେମାନେ କୀଟପତଙ୍ଗ ଓ ଅନ୍ୟ ବୁଢିଆଣୀ ଖାଇଥାଆନ୍ତି । ବୁଢିଆଣୀ ଶିକାର ଧରିବା ପାଇଁ ଏକ ବୃହତ ଜାଲ ତିଆରି କରେ ଓ ଏହି ଅଠାଳିଆ ଜାଲରେ ଶିକାରକୁ ଧରେ । ଅଧିକାଂଶ ବୁଢିଆଣୀ ଶିକାରକୁ ଅନୁଭୂତ ହେଉଥିବା କମ୍ପନଦ୍ୱାରା ଚିହ୍ନଟ କରୁଥିବା ବେଳେ କେତେକ ନିଜର ଦୃଷ୍ଟି ଶକ୍ତିଦ୍ୱାରା ଚିହ୍ନଟ କରନ୍ତି । 'ଜେନସ୍' 'ପୋର୍ଟିଆ'ର ଶିକାରୀମାନେ ଏହି ବିଷୟରେ ନିଜର ବୁଦ୍ଧିମତା ପଦର୍ଶନ କରନ୍ତି । ବୁଢିଆଣୀର ଅନ୍ତ୍ର ସରୁ ହୋଇଥିବା ହେତୁ କଠିନ ପରିବର୍ତ୍ତେ, ଖାଦ୍ୟକୁ ହଜମ ରସଦ୍ୱାରା ତରଳ କରି 'ପେଡିପାପ୍' (ପ୍ରଥମ ଯୋଡ଼ା ଗୋଡ)ର ପାପୁଲିଦ୍ୱାରା ଗୁଣ୍ଡ କରି (କାରଣ ସେମାନଙ୍କ ମାଢି ନ ଥାଏ) ଖାଦ୍ୟ ଗ୍ରହଣ କରନ୍ତି ।
சிலந்திகள் அல்லது எட்டுக்கால் பூச்சிகள் என்பன எட்டுக்கால்களை உடைய, சவைக்கும் வாய்ப்பகுதிகள் இல்லாத, இருபகுதியான உடல்பிரிவுகள் உடைய, காற்றை உள்வாங்கி மூச்சுவிடும் கணுக்காலி வகைப் பூச்சிகள். இவை தம் உடலில் உள்ள சுரப்பியில் இருந்து மெல்லிய நூல் போன்ற இழை ஆக்குவது இதன் சிறப்பியல்பு ஆகும். இந்த சிலந்திநூலை நூலாம்படை என்றும், சிலந்தியை நூலாம்பூச்சி [1] என்றும் கூறுவர். சிலந்திகளில் பல வகைகள் பல வகையான நஞ்சுகள் கொண்டிருக்கின்றன. மற்ற வகையான பூச்சிகளைப் போல் இவற்றுக்கு உணர்விழைகள் கிடையா. 2011ஆம் ஆண்டு திசம்பர் 31 வரை உலகில் 42,751 வகையான சிலந்திகள் அல்லது எட்டுக்கால்பூச்சிகள் அறிவியலில் அடையாளம் காணப்பட்டு [2] விளக்கப்பட்டுள்ளன. இவை 110 பேரினங்களில் அடங்கும். சிலந்திகள் 300 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே இருந்து வாழ்ந்து வந்திருக்கின்றன.[3]. சிலந்திகள் அராக்னிடா (Arachnida) என்னும் வகுப்பில், சிலந்திப்பேரினம் அல்லது அரனியே (Araneae) என்று அழைக்கப்படும் வரிசையில் உள்ள உயிரினம்.
உடற்கூறு அடிப்படையில் சிலந்திகள் மற்ற கணுக்காலிகளைப் போலல்லாமல் உடல் பகுதிகள் இரண்டு இணைவுத் துண்டுகளாக (tagmata) காணப்படுகிறது. தலைநெஞ்சுப்பகுதி (cephalothorax) மற்றும் வயிற்றுப்பகுதி (abdomen) என்ற அந்த இரண்டு பகுதிகள் சிறிய உருளை வடிவ காம்பின் மூலம் இணைக்கப்பட்டுள்ளது. பூச்சிகளைப் போல சிலந்திகளுக்கு உணர்கொம்புகள் (antennae) இல்லை.மிகவும் பழமையான மிசோதீலே (Mesothelae) குழுவைச்சார்ந்த சிலந்தியைத் தவிர மற்ற கணுக்காலிகளில் சிலந்திகள் அனைத்தும் மையப்படுத்தப்பட்ட நரம்பு மண்டலத்தைக் கொண்டுள்ளன.தலைநெஞ்சுப்பகுதியில் நரம்புச்செல்கள் கொத்தாக இணைக்கப்பட்டுள்ளன. மற்ற கணுக்காலிகளைப் போல் சிலந்திகளின் கால்களில் விரிவடையக்கூடிய தசைகள் காணப்படுவதில்லை அதற்குப் பதிலாக நீர்ம அழுத்தத்தால் (hydraulic pressure) மேலெழும்பித் தாவுகின்றன.
சிலந்தியின் வயிற்றுப் பகுதியில் துணை உறுப்பாகக் காணப்படும் ஆறு விதமான நூற்பு சுரப்பி உறுப்புகள் பட்டு நூலினை வெளித்தள்ளுகின்றன. ஒட்டும் தன்மையுள்ள நூலின் பயன்படுத்தப்பட்ட அளவைப் பொறுத்து சிலந்தி வலைகளின் அளவுகளில் பரவலாக வேறுபாடுகள் காணப்படுகின்றன. சுருள் கோள வலைகள் (spiral orb web) சிலந்திகளின் ஆரம்பகால வலைப்பின்னல் வடிவமாக இருக்கின்றன. சில சிலந்திகள் சுருள் கோள வலைகளை விட அதிகப்படியான சிக்கலான நூற்கூடுகளைக் கட்டுகின்றன.பட்டு உற்பத்தி செய்யும் கூம்பல் (spigots) கொண்ட சிலந்தி போன்ற இனம் (arachnids) 386 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு டெவோனியன் புவியியல் காலத்தில் (Devonian period) தோன்றின, ஆனால் அந்த விலங்குகளுக்கு வெளிப்படையாக நூற்பு உறுப்புகள் (spinnerets) இல்லை.உண்மையான சிலந்திகள் 318 முதல் 299 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட காலத்திய கரிமப்பாறைகளில் (Carboniferous rocks) புதைபடிவங்களாக கண்டிறியப்பட்டுள்ளன. அவை அடிப்படை சிலந்தி இனமான மீசோதீலே பிரிவைச் சார்ந்த சிலந்தியினத்துடன் ஒத்திருந்தது.தற்போதுள்ள நவீன சிலந்தியினங்கள் 200 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன் மூன்றாய காலத்தில் தோன்றிய மைகலோமார்ஃபே (Mygalomorphae) மற்றும் அரானியோமார்ஃபே (Araneomorphae) ஆகியனவாகும்.
சிலந்திகளின் உடல், வழக்கமாக கணுக்காலிகளில் காணப்படும், பல்பகுதி உடலமைப்பு கொண்டது எனினும் பிற கணுக்காலிகளில் இல்லாதவாறு, இதன் இருபகுதியான உடற்பகுதிகள் இணைந்து இருக்கின்றன. கணுக்காலிகளில் அறுகால் பூச்சிகளில் காணப்படுவது போன்ற உணர்விழைகள் சிலந்திகளுக்குக் கிடையா. சிலந்திகளுக்கு நஞ்சு பாய்ச்சும், கொடுக்கு போன்ற வாய்ப்பகுதி உண்டு. இதனைக் கெலிசெரே (Chelicerae) என்று ஆங்கிலத்தில் கூறுகின்றனர் (கிரேக்கச் சொல் keras என்றால் கொம்பு என்று பொருள் (cera டாக்மாட்டா (tagmta) என்று கூறுவது வழக்கம்.[4]. இந்த இரு உடற்பகுதிகளும் ஒருங்கிணைந்து ஒட்டிய வடிவில் உள்ளது. ஒருபகுதியில் தலையும், செஞ்சுப்பகுதியும் உள்ளது. இதனைத் தலை-நெஞ்சகம் அல்லது செபாலோ-தோராக்ஃசு (cephalothorax) அல்லது புரோசோமா (prosoma) என்றும், மற்றதை வயிறு (abdomen) அல்லது ஓப்பிசுத்தோசோமா (opisthosoma) என்றும் அழைக்கின்றனர். தலை-நெஞ்சகமும், வயிற்றுப்பகுதியும் ஆன இவ்விரு பகுதிகளையும் மெல்லிய உருளை வடிவான இணைப்புத் தண்டு இணைக்கின்றது. இந்த இணைப்புத்தண்டை பெடிசெல் (pedicel) என்பர். இதன் குடல் மிகமிகச் சிறியதாகையால் சிலந்திகள் பெரிய கெட்டியான பொருளை உட்கொள்ள இயலாது. சவைக்கும் வாய்ப்பகுதியும் கிடையாது. எனவே, சிலந்திகள் தான் உண்னும் இரையின் உடலினுள் தன்னுடலில் சுரக்கும் நொதி என்னும் செரிக்கும் திரவத்தை செலுத்துகிறது. இரையின் தசை பகுதி அனைத்தும் அந்நீர்மத்தில் கரைந்து நன்கு நீர்மமாக்கிவிடுகின்றது. இந்நீர்ம்ப் பகுதியை சிலந்திகள் உறிஞ்சி உண்ணுகின்றன சிலந்தி இன வகைகளின் எளிமையான மெசொத்தெலே (Mesothelae) என்னும் வகையைத் தவிர, மற்ற எல்லா வகையான சிலந்திகளிலும், மற்ற கணுக்காலிகளைப் போல் அல்லாமல், சிறப்பாக நடுவிருந்து கட்டுப்படுத்தும் நரம்புமண்டலம் உள்ளது. மற்ற கணுக்காலிகளில் இருப்பதைப் போன்று தன் கால்களில் வெகுவாக மடக்கி நீட்டக்கூடிய தசைகள் இல்லை. ஆனால் அவற்றுக்கும் மாறாக, வயிற்றுப் பகுதியில் உள்ள நூலிழை நூற்கும் சுரப்பிகள் உள்ளன. தன் உடலில் ஒன்று முதல் ஆறுவகையான நூல்நூற்கும் சுரப்பிகள் வயிற்றுப்பகுதியில் உண்டு. சிலந்திநூல் மிகவும் மெலிதாக இருந்தாலும், அதன் அளவை ஒப்பிடும்பொழுது அது மிகுந்த வலிமையும், மிகுந்த நீட்சித்திறனும் (elasticity) கொண்டது . செயற்கையாக செய்யப்படும் நூலிழைகள் யாவற்றினும் வலிமை முதலான பண்புகளில் சிறந்தது.
2007 ஆம் ஆண்டு கண்டுபிடிக்கப்பட்ட ஊனுண்ணா ஒரேயொரு சிலந்தியைத்தவிர மற்றவை எல்லாம் பிற சிறு பூச்சிகளையும், பிற சிறு உயிரினங்களையும், பிற சிலந்திகளையும் கொன்றுண்டு வாழும் வகையைச் சேர்ந்தவை. ஒரு சில சிலந்திகள், பறவைகளையும், பல்லி போன்ற ஊர்வன வகைகளையும் உண்ண வல்லன.
சிலந்திகளின் உடல் மெலிதான உடற்பகுதிகளால் ஆனதால் தொல்லுயிர் எச்சம் அல்லது புதை படிவங்கள் கிடைப்பது அரிது. சிலந்தி போன்ற அராக்னிடுகளின் வகையான நூலிழை விடும் பூச்சிகள் 386 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கும் முன்னிருந்த தெவோனியன் (Devonian) காலப்பகுதியில் இருந்தன, ஆனால் அவற்றுக்கு நூலிழை விடும் தனி உறுப்புகள் இல்லை. உண்மையான சிலந்தி வகைகள் 318 முதல் 299 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் தோன்றின என்று அறிஞர்கள் கருதுகிறார்கள். அம்பரில் புதியுண்ட ஏறத்தாழ 130 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் இருந்த கிரேத்தேசியஸ் காலத்து தொல்லுயிர் எச்சங்கள் இடைத்துள்ளன்.
மற்ற கணுக்காலிகளை விட சிலந்திகள் உடற்குழியுள்ள (coelomates) உயிரினமாகும். உடற்குழியானது சுருங்கி இனப்பெருக்க மற்றும் கழிவுநீக்க மண்டலத்தை சுற்றிக் காணப்படுகிறது. உடற்குழியின் பெரும்பகுதி கோமோசீல் (hemocoel) எனும் உடற்குழி திரவ அறை காணப்படுகிறது.உடல் நீளத்திற்கும் நீண்டுள்ள ஒரு சிற்றறையாக இருக்கிறது . அதன் வழியே குருதித்திரவம் பாய்கிறது.குழல் வடிவலான இதயம் உடலின் மேற்பகுதியில் காணப்படுகிறது.இதில் ஆசிடியா (ostia) என்றழைக்கப்படும் சில வெட்டு அமைப்புகள் காணப்படுகிறது.இவ்வமைப்பு ஒருபோக்கி, தடுக்கிதழ் (Valve) போன்று செயல்பட்டு குருதி திரும்பிப் பாய்வதைத் தடுக்கிறது [5].எப்படியாயினும் இதயமானது அடிவயிற்றின் மேற்பகுதியை மட்டுமே ஆக்கிரமித்துள்ளது. இதயத்திலிருந்து ஒரு தமனி வழியாக கோமோசீலுக்குள் இரத்தம் வெளியேற்றப்பட்ட பின் அடிவயிற்றுப்புறமுள்ள பின்பக்கத் தமனி திறந்து துணைத் தமனிகள் வழியாக ஒரு காம்பின் மூலம் தலைநெஞ்சுப் பகுதிக்கு எடுத்துச்செல்லப்படுகிறது. சிலந்தியில் திறந்த நிலைக் குருதியோட்ட அமைப்பு (open circulatory system) காணப்படுகிறது. சிலந்தியின் குருதியிலும் தட்டு நுரையீரலிலும் (book lung) ஆக்சிசனை திறம்பட கடத்தும் சுவாச நிறமியான ஹியூமோசயனினைக் (hemocyanin) கொண்டுள்ளன [6].
பல்வேறு அளவுகளில் சிலந்திகள் காணப்படுகின்றன. கொலம்பியா நாட்டில் காணப்படும் மிகச்சிறிய சிலந்தியான பட்டு டிகுவா (Patu digua) உடலின் நீளம் 0.37 மி.மீ (0.015 அங்குலம்). மிகப்பெரியதும் கனமானதுமான டரன்டுலாஸ் (tarantulas) 90 மி.மீ (3.9 அங்குலம்) உடல் அளவும் அதன் கால்கள் 250 மி.மீ (9.8 அங்குலம்) நீண்டும் காணப்படுகின்றன[7].
சிலந்திகள் மீசோதீலே மற்றும் ஒபிஸ்தோதீலே ஆகிய இரண்டு துணை வரிசைகளாகப் பிரிக்கப்படுகின்றன. இவற்றில் ஒபிஸ்தோதீலே மேலும் பிரிந்து மைகலோமார்ஃபே மற்றும் அரானியோமார்ஃபே ஆகிய இரண்டு உட்பிரிவுகளைக் கொண்டுள்ளது.கிட்டத்தட்ட 46,000 தற்போது வாழும் சிலந்தியினங்கள் இருப்பதாக அறியப்படுகிறது. இவை 114 குடும்பங்களில் 4000 பேரினங்களிலும் வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளன.[8]
மிக்காரியா சொசியாபிலிஸ் (Micaria sociabilis) என்னும் இனத்தைச் சேர்ந்த ஆண் சிலந்திகள் பெரிய பெண் சிலந்திகளுடன் உடலுறவு கொள்ளாமல் அதனை கொன்று உணவாக்கி கொள்கிறது என சிக் குடியரசில் உள்ள மசாரைக் பல்கலைக்கழகத்தின் லென்கா செண்டன்ஸ்காவின் ஆய்வு கூறுகிறது.[13]
சிலந்திகள் அல்லது எட்டுக்கால் பூச்சிகள் என்பன எட்டுக்கால்களை உடைய, சவைக்கும் வாய்ப்பகுதிகள் இல்லாத, இருபகுதியான உடல்பிரிவுகள் உடைய, காற்றை உள்வாங்கி மூச்சுவிடும் கணுக்காலி வகைப் பூச்சிகள். இவை தம் உடலில் உள்ள சுரப்பியில் இருந்து மெல்லிய நூல் போன்ற இழை ஆக்குவது இதன் சிறப்பியல்பு ஆகும். இந்த சிலந்திநூலை நூலாம்படை என்றும், சிலந்தியை நூலாம்பூச்சி என்றும் கூறுவர். சிலந்திகளில் பல வகைகள் பல வகையான நஞ்சுகள் கொண்டிருக்கின்றன. மற்ற வகையான பூச்சிகளைப் போல் இவற்றுக்கு உணர்விழைகள் கிடையா. 2011ஆம் ஆண்டு திசம்பர் 31 வரை உலகில் 42,751 வகையான சிலந்திகள் அல்லது எட்டுக்கால்பூச்சிகள் அறிவியலில் அடையாளம் காணப்பட்டு விளக்கப்பட்டுள்ளன. இவை 110 பேரினங்களில் அடங்கும். சிலந்திகள் 300 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே இருந்து வாழ்ந்து வந்திருக்கின்றன.. சிலந்திகள் அராக்னிடா (Arachnida) என்னும் வகுப்பில், சிலந்திப்பேரினம் அல்லது அரனியே (Araneae) என்று அழைக்கப்படும் வரிசையில் உள்ள உயிரினம்.
உடற்கூறு அடிப்படையில் சிலந்திகள் மற்ற கணுக்காலிகளைப் போலல்லாமல் உடல் பகுதிகள் இரண்டு இணைவுத் துண்டுகளாக (tagmata) காணப்படுகிறது. தலைநெஞ்சுப்பகுதி (cephalothorax) மற்றும் வயிற்றுப்பகுதி (abdomen) என்ற அந்த இரண்டு பகுதிகள் சிறிய உருளை வடிவ காம்பின் மூலம் இணைக்கப்பட்டுள்ளது. பூச்சிகளைப் போல சிலந்திகளுக்கு உணர்கொம்புகள் (antennae) இல்லை.மிகவும் பழமையான மிசோதீலே (Mesothelae) குழுவைச்சார்ந்த சிலந்தியைத் தவிர மற்ற கணுக்காலிகளில் சிலந்திகள் அனைத்தும் மையப்படுத்தப்பட்ட நரம்பு மண்டலத்தைக் கொண்டுள்ளன.தலைநெஞ்சுப்பகுதியில் நரம்புச்செல்கள் கொத்தாக இணைக்கப்பட்டுள்ளன. மற்ற கணுக்காலிகளைப் போல் சிலந்திகளின் கால்களில் விரிவடையக்கூடிய தசைகள் காணப்படுவதில்லை அதற்குப் பதிலாக நீர்ம அழுத்தத்தால் (hydraulic pressure) மேலெழும்பித் தாவுகின்றன.
சிலந்தியின் வயிற்றுப் பகுதியில் துணை உறுப்பாகக் காணப்படும் ஆறு விதமான நூற்பு சுரப்பி உறுப்புகள் பட்டு நூலினை வெளித்தள்ளுகின்றன. ஒட்டும் தன்மையுள்ள நூலின் பயன்படுத்தப்பட்ட அளவைப் பொறுத்து சிலந்தி வலைகளின் அளவுகளில் பரவலாக வேறுபாடுகள் காணப்படுகின்றன. சுருள் கோள வலைகள் (spiral orb web) சிலந்திகளின் ஆரம்பகால வலைப்பின்னல் வடிவமாக இருக்கின்றன. சில சிலந்திகள் சுருள் கோள வலைகளை விட அதிகப்படியான சிக்கலான நூற்கூடுகளைக் கட்டுகின்றன.பட்டு உற்பத்தி செய்யும் கூம்பல் (spigots) கொண்ட சிலந்தி போன்ற இனம் (arachnids) 386 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு டெவோனியன் புவியியல் காலத்தில் (Devonian period) தோன்றின, ஆனால் அந்த விலங்குகளுக்கு வெளிப்படையாக நூற்பு உறுப்புகள் (spinnerets) இல்லை.உண்மையான சிலந்திகள் 318 முதல் 299 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட காலத்திய கரிமப்பாறைகளில் (Carboniferous rocks) புதைபடிவங்களாக கண்டிறியப்பட்டுள்ளன. அவை அடிப்படை சிலந்தி இனமான மீசோதீலே பிரிவைச் சார்ந்த சிலந்தியினத்துடன் ஒத்திருந்தது.தற்போதுள்ள நவீன சிலந்தியினங்கள் 200 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன் மூன்றாய காலத்தில் தோன்றிய மைகலோமார்ஃபே (Mygalomorphae) மற்றும் அரானியோமார்ஃபே (Araneomorphae) ஆகியனவாகும்.
మాంసభక్షణ అనివార్యమైన జంతువులలో సాలెపురుగు (ఆంగ్లం Spider) ఒకటి. చిన్నచిన్నపురుగులు కీటకాలు దీనికి ఆహారం. ఆహారం కోసం ఇది చక్కగా వల అల్లి దీనిలో చిక్కిన పురుగులను తిని జీవిస్తుంది. దీని శరీరం రెండు భాగాలుగా విభజింపబడి ఉంటుంది. తలభాగం ఛాతీ భాగంతో కలసి ఉంటుంది. సాలెపురుగుకు ఎనిమిది (8) కాళ్ళు ఉంటాయి. శరీరపు వెనక భాగం కింది వైపు పట్టుదారం తయారు చేసే గ్రంధులు ఉంటాయి. గ్రంథుల నుండి స్రవించే చిక్కటి ద్రవపదార్ధం గాలికి చల్లబడి దారంగా మారుతుంది. ఈ పద్ధతిలో మనం సోన్ పాపిడి తయారు చేస్తాము. సాలెపురుగు కాటులో స్వల్పమైన విషం ఉంటుంది. కానీ దాని గాఢత తక్కువ కనుక చాలా హానికరం కాదు. విషం ఆహారపు కీటకాన్ని నిర్వీర్యం చేయడానికి పనికి వస్తుంది. సాలెపురుగు ఆహారాన్ని నిర్వీర్యంచేసి నిదానంగా తింటుంది. సాలెపురుగుకి నమిలే అవయవాలు ఉండవు. నోటిలో స్రవించే విషం ఆహారన్ని జీర్ణం చేసుకోవడానికి ఉపయోగపడుతుంది. పాములుకు కూడా విషం ఈ విధంగా ఉపయోగపడుతుంది.
సువర్ణముఖీ నదీ తీరమున ప్రసిద్ధిచెందిన శ్రీకాళహస్తిని 'దక్షిణ కాశీ ' అని అంటారు.
ఇక్కడి శివున్ని శ్రీకాళహస్తీశ్వరుడిగా కొలుస్తారు. అమ్మవారు జ్ఞానప్రసూనాంబ, అంబాత్రయములలో ఒకరు. శివలింగము ఇక్కడ వర్తులాకారము వలె గాక చతురస్రముగ వుంటుంది. స్థల పురాణాల ప్రకారం ఇది బ్రహ్మకు జ్ఞానమును ప్రసాదించిన ప్రదేశం. వశిష్ఠుడు, సాలెపురుగు, పాము, ఏనుగు, బోయడు అయిన తిన్నడు (కన్నప్ప), వేశ్య కన్యలు, యాదవ రాజు, శ్రీ కాళహస్తీశ్వర మాహాత్మం వ్రాసిన దూర్జటి) వంటి వారి కథలు ఈ క్షేత్ర మహాత్మ్యంతో పెనవేసుకొని ఉన్నాయి.
ఒకే పేరు గల పాత్రతో ఊహాజనితమైన కామిక్స్ ఆధారంగా నిర్మించిన సూపర్ హీరో చిత్రాలే స్పైడర్ మాన్ సినిమాలుగా తీయబడ్డాయి. ఈ చలన చిత్రాన్ని నిర్మించే హక్కులు మొదట 1985 లో కొనుగోలు చేయబడి, అనేక నిర్మాణ సంస్థలు, స్టూడియోల చుట్టూ తిరిగి చివరికి సోనీ పిక్చర్స్ ఎంటర్టైన్మెంట్ వాటిని స్వాధీనం చేసుకునే ముందు ఒకసారి జేమ్స్ కామెరాన్ చే దర్శకత్వం కూడా వహించబడింది.
హాస్య పుస్తకాల అభిమాని అయిన సాంరైమిను మొదటి మూడు సినిమాలకు దర్శకత్వం వహించేందుకు సోనీ నియమించుకుంది. ఈ సినిమాల ద్వారా పీటర్ పార్కర్ టోబే మాగుఇర్ తాను ఉన్నత పాఠశాలలో అభిమానించిన మేరీ జాన్ వాట్సన్ కిర్స్టన్ దాంట్ తో సంబంధాలను పెంచుకున్నారు.
మొదటి మూడు సినిమాలు మొత్తం 597 మిలియన్ అమెరికన్ డాలర్ల ఖర్చుతో నిర్మించబడి ప్రపంచవ్యాప్తంగా దాదాపుగా 2.5 బిలియన్ డాలర్లను వసూలు చేయడం జరిగింది. ప్రతి సినిమా ఎన్నో బాక్స్ ఆఫీసు రికార్డు లను కొల్లగొట్టటమే కాక ఈ మూడు సినిమాలు కూడా దేశీయ సినిమాలలో అత్యధిక వసూళ్ళు సాధించిన 20 సినిమాలలోను, ప్రపంచవ్యాప్తంగా అత్యధిక వసూళ్ళు సాధించిన 25 సినిమాల జాబితాలోనూ చోటు సంపాదించాయి.
Bındırık (Araneae) yew heywano. 2012 112 familya dı, 3879 cınsan dı pêro piya 43.244 tewrê cı estê. [1]
Bındırık (Araneae) yew heywano. 2012 112 familya dı, 3879 cınsan dı pêro piya 43.244 tewrê cı estê.
Caarcaaro, sidoo kale loo yaqaano Caaro (Af-Ingiriis: spider; Af-Carabi: عنكبوت)
Duzgyau, lij heuh gungqgyau、duzrongzgyau, dwg cungj non ndeu.
Kabibitak/Bibitak adalah sajanis satua babuku-buku (arthropoda) lawan dua segmen awak, ampat pasang batis, kada bahalar wan jua kada baisi muntung pangunyah. Samunyaan janis kabibitak digulungakan ka dalam ordo Araneae; dan baimbay lawan kala, ketonggeng, tungau —sabarataannya babatis dalapan— dimasukakan ka dalam kalas Arachnida. Bidang studi sual kabibitak disambat arachnologi. Sarang bibitak disambat gandanglawa.
Kusikusi (kastilla aru: Araña), simpana utjasiri uywa qallu. Kusikusixa k'isimiranakampiwa manq'antayasirixa.
Limpúlututú (boyíké Mampúlututú) ezalí nyama ya mikúwa tɛ́ eye etongaka ndáko nsima ya nzeté tǒ na ndáko ya bato.
I ragn (Araneae, ragni in italiàn) i èṅ dal bèsti ch'i faṅ part ad 'l órdan di aràcnid ch'al mét insém 109 famìji e 41.719 spéci in tut.
I ragn i gh'ànan òt śampi e un còrp divìś in dū pès: cefalotorace e opistosoma. Al sò budèli i èṅ acsè strichi ch'i ragn i n pōlan minga magnàr gnanc un bcòṅ sòlid ma i gh'aṅ biśogn ad far-al dvintàr lìquid par mèś 'd enśìma digestìṿ tut suo. I ragn i n gh'aṅ minga di muscùi ch'i s pōlan téndar e i s mōvan cambiànd la presiòṅ dal lōr sistéma idràulic.
La tlaréda di ragn la pōl èsar cunsideràda ad un livèl più grand in cunfrònt a tut i materiài sintètic in circulasiòṅ: l'è più alśéra e anc elàstica.
A gh'è sōl na spéce ad ragn ch'la magna i vegetài, tut chi atri i èṅ carnìvuri: i pōlan magnàr di atar ragn o di insèt. I ragn grôs i gh la càvan a magnàr anc di uśèi o dal luśèrti.
I ragn śóvan i śòntan a 'l sò magnàr al nètar mèntar quéi più grand i sarnìs'n invéci al pòlin.
Dimóndi ragn i dróan al vlèn par tgnir férmi al sò vitmi e anc 'l óm al gh'à da star-'g atènti.
In di masć i pedipalpi (òrgan ch'i s càtan davśèṅ a la bóca o subìt sóta) i s èṅ mudificâ a sirìnga e i sarvìsan par fecundàr al fémni. Par far cal lavōr lè, i masć i gh'aṅ da tgnir i sò òć vèrt dimóndi parchè i vàn'n in a risć 'd èsar magnâ in cal mèntar.
I ragn più cumùṅ dal nòstri bandi, a s i cata facilmènt in dal cà, i èṅ i ragn balerèṅ (Pholcus phalangioides). I èṅ di ragn ch'i spètan che 'n insèt al s taca atàc a la sò tlaréda, pò i gh vànan adòs e i gh faṅ un sarcòfag ad fìi 'd intóran. Quànd 'l insèt 'l è mòrt, i al màgnan.
'L àtar ragn ch'a s cata da spés 'l è al ragn dal cantìni o ragn dal dvinèl (Tegenaria domestica).
Al viṿ in dal sò gnal fat a tub, vèrt in dal dū bandi. Quànd na qualc bestiulìna (in gènar, di insèt o di àtar ragn) la casca in dla tlaréda, la Tegenaria la sa gh buta adòs e la morśga a ripetisiòṅ e dòp la la pòrta dèntar par magnàr-la cun còmad. Quànd l'à finî ad far-al, la buta fóra i scart. A 'l ragn dal dvinèl a gh piàś i pòst bèi frésc e ùmid (cum al cantìni e i seminterâ).
I ragn (Araneae, ragni in italiàn) i èṅ dal bèsti ch'i faṅ part ad 'l órdan di aràcnid ch'al mét insém 109 famìji e 41.719 spéci in tut.
I ragn i gh'ànan òt śampi e un còrp divìś in dū pès: cefalotorace e opistosoma. Al sò budèli i èṅ acsè strichi ch'i ragn i n pōlan minga magnàr gnanc un bcòṅ sòlid ma i gh'aṅ biśogn ad far-al dvintàr lìquid par mèś 'd enśìma digestìṿ tut suo. I ragn i n gh'aṅ minga di muscùi ch'i s pōlan téndar e i s mōvan cambiànd la presiòṅ dal lōr sistéma idràulic.
La tlaréda di ragn la pōl èsar cunsideràda ad un livèl più grand in cunfrònt a tut i materiài sintètic in circulasiòṅ: l'è più alśéra e anc elàstica.
I ragni (Araneae Clerck, 1757) i xe un ordene de Aracnidi, sudivixo, a agosto 2012, inte 112 fameje che łe conprende ben 43.245 speci. I xe artropodi terestri provisti de cheliceri e i ga el corpo sudivixo in do segmenti, cefalotorace e opistosoma, e oto sate. I do segmenti i xe łigai da un picenin pedexeło de forma siłindrica. Pa intrapołar łe prede i ragni de sòłito i se costruisse ła scarpìa, dita anca teƚarìna. Raquanti ragni i xe vełenoxi.
Tî-tû he sṳ-kie-song muk-chhièn fat-hien ke thai-yok yû sâm-van ńg-chhiên tô-chúng, khì-chûng Chûng-koet chiông-khiun lióng-chhiên chûng, Thòi-vân chṳ-séu ya-yû thai-yok lióng-pak liuk-sṳ̍p-kiú chûng tî-tû. Tî-tû ke chú-yeu thi̍t-chṳ̂n he ket-mióng hàng-vì.
Na viritalawalawa e dua na ivakarau ni arachnids.
Era sa arthropods na cheliceri ka tawase na yago ki na rua na iwasewase, cephalothorax kei na opisthosoma, kei na walu na yavana. E rau lewena na rua na iwasewase e dua na cylindrical lailai peg. Me vaka ena arthropods kecega, celoma (mesoderm qara me baleta na kauti ni fluids), ka lailai sara, ena rawa kina na itukutuku ni hemolymph oxygenates kei na vakabulai tissues kei na vagalalataka sara na kena ivoli. Na intestines sa rui kaukauwa sara ka na sega ni rawa ni kania e dua na iyaya lumpof tudei, ia e lailai sara, ka ra vakasaurarataki me ra vakaraitaka na nodra kakana ena veimataqali karakarawa enzyme kei na qaqia finely kei na mama bole.
Абаахай (ᠠᠪᠠᠠᠭᠠᠬᠠᠢ, Аалза, латаар Araneae) гээшэ үетэ хүлтэн (Arthropoda) хүреэнэй, абаахай хэлбэритэн ангиин баг юм. Тус багай зүйлнүүд хаанашье ажамидарна. Абаахайнууд заатагүй мяхашад болоод, хорхой шумуул ба ондоо бага жэжэ амитадые эдинэ. Salticidae бүлын Bagheera kiplingi гэжэ зүйл ганса нэгэ онсо зүйл болоод, акациин ногон хэһэгүүдые эдинэ[1]. Тус баг 42 мянган мүнөө үеын ба 1,1 мянган магтамал зүйлнүүдые багтана[2][3]. Орос гүрэнэй ба СССР-эй нютаг дэбисхэртэ 2888 зүйл абаахай байна[4] [3]. Абаахай шудалдаг эрдэм ухаан арахнологи гэжэ нэрэтэй.
Абаахай (ᠠᠪᠠᠠᠭᠠᠬᠠᠢ, Аалза, латаар Araneae) гээшэ үетэ хүлтэн (Arthropoda) хүреэнэй, абаахай хэлбэритэн ангиин баг юм. Тус багай зүйлнүүд хаанашье ажамидарна. Абаахайнууд заатагүй мяхашад болоод, хорхой шумуул ба ондоо бага жэжэ амитадые эдинэ. Salticidae бүлын Bagheera kiplingi гэжэ зүйл ганса нэгэ онсо зүйл болоод, акациин ногон хэһэгүүдые эдинэ. Тус баг 42 мянган мүнөө үеын ба 1,1 мянган магтамал зүйлнүүдые багтана. Орос гүрэнэй ба СССР-эй нютаг дэбисхэртэ 2888 зүйл абаахай байна . Абаахай шудалдаг эрдэм ухаан арахнологи гэжэ нэрэтэй.
Хуьшрекан (хшракан (лит., исп., сал., ках., орт., юх.) — хуьшреган (зиз.) — хаш (джаб.) — магьманхаш (ахт.))
Spiders (order Araneae) are air-breathing arthropods that have eight legs, chelicerae with fangs generally able to inject venom,[2] and spinnerets that extrude silk.[3] They are the largest order of arachnids and rank seventh in total species diversity among all orders of organisms.[4][5] Spiders are found worldwide on every continent except for Antarctica, and have become established in nearly every land habitat. As of August 2022, 50,356 spider species in 132 families have been recorded by taxonomists.[1] However, there has been debate among scientists about how families should be classified, with over 20 different classifications proposed since 1900.[6]
Anatomically, spiders (as with all arachnids) differ from other arthropods in that the usual body segments are fused into two tagmata, the cephalothorax or prosoma, and the opisthosoma, or abdomen, and joined by a small, cylindrical pedicel, however, as there is currently neither paleontological nor embryological evidence that spiders ever had a separate thorax-like division, there exists an argument against the validity of the term cephalothorax, which means fused cephalon (head) and the thorax. Similarly, arguments can be formed against use of the term abdomen, as the opisthosoma of all spiders contains a heart and respiratory organs, organs atypical of an abdomen.[7]
Unlike insects, spiders do not have antennae. In all except the most primitive group, the Mesothelae, spiders have the most centralized nervous systems of all arthropods, as all their ganglia are fused into one mass in the cephalothorax. Unlike most arthropods, spiders have no extensor muscles in their limbs and instead extend them by hydraulic pressure.
Their abdomens bear appendages that have been modified into spinnerets that extrude silk from up to six types of glands. Spider webs vary widely in size, shape and the amount of sticky thread used. It now appears that the spiral orb web may be one of the earliest forms, and spiders that produce tangled cobwebs are more abundant and diverse than orb-weaver spiders. Spider-like arachnids with silk-producing spigots (Uraraneida) appeared in the Devonian period about 386 million years ago, but these animals apparently lacked spinnerets. True spiders have been found in Carboniferous rocks from 318 to 299 million years ago, and are very similar to the most primitive surviving suborder, the Mesothelae. The main groups of modern spiders, Mygalomorphae and Araneomorphae, first appeared in the Triassic period, before 200 million years ago.
The species Bagheera kiplingi was described as herbivorous in 2008,[8] but all other known species are predators, mostly preying on insects and on other spiders, although a few large species also take birds and lizards. It is estimated that the world's 25 million tons of spiders kill 400–800 million tons of prey per year.[9] Spiders use a wide range of strategies to capture prey: trapping it in sticky webs, lassoing it with sticky bolas, mimicking the prey to avoid detection, or running it down. Most detect prey mainly by sensing vibrations, but the active hunters have acute vision, and hunters of the genus Portia show signs of intelligence in their choice of tactics and ability to develop new ones. Spiders' guts are too narrow to take solids, so they liquefy their food by flooding it with digestive enzymes. They also grind food with the bases of their pedipalps, as arachnids do not have the mandibles that crustaceans and insects have.
To avoid being eaten by the females, which are typically much larger, male spiders identify themselves to potential mates by a variety of complex courtship rituals. Males of most species survive a few matings, limited mainly by their short life spans. Females weave silk egg-cases, each of which may contain hundreds of eggs. Females of many species care for their young, for example by carrying them around or by sharing food with them. A minority of species are social, building communal webs that may house anywhere from a few to 50,000 individuals. Social behavior ranges from precarious toleration, as in the widow spiders, to co-operative hunting and food-sharing. Although most spiders live for at most two years, tarantulas and other mygalomorph spiders can live up to 25 years in captivity.
While the venom of a few species is dangerous to humans, scientists are now researching the use of spider venom in medicine and as non-polluting pesticides. Spider silk provides a combination of lightness, strength and elasticity that is superior to that of synthetic materials, and spider silk genes have been inserted into mammals and plants to see if these can be used as silk factories. As a result of their wide range of behaviors, spiders have become common symbols in art and mythology symbolizing various combinations of patience, cruelty and creative powers. An irrational fear of spiders is called arachnophobia.
The word spider derives from Proto-Germanic *spin-þron-, literally 'spinner' (a reference to how spiders make their webs), from the Proto-Indo-European root *(s)pen- 'to draw, stretch, spin'.[10]
Spiders are chelicerates and therefore arthropods.[11] As arthropods they have: segmented bodies with jointed limbs, all covered in a cuticle made of chitin and proteins; heads that are composed of several segments that fuse during the development of the embryo.[12] Being chelicerates, their bodies consist of two tagmata, sets of segments that serve similar functions: the foremost one, called the cephalothorax or prosoma, is a complete fusion of the segments that in an insect would form two separate tagmata, the head and thorax; the rear tagma is called the abdomen or opisthosoma.[11] In spiders, the cephalothorax and abdomen are connected by a small cylindrical section, the pedicel.[13] The pattern of segment fusion that forms chelicerates' heads is unique among arthropods, and what would normally be the first head segment disappears at an early stage of development, so that chelicerates lack the antennae typical of most arthropods. In fact, chelicerates' only appendages ahead of the mouth are a pair of chelicerae, and they lack anything that would function directly as "jaws".[12][14] The first appendages behind the mouth are called pedipalps, and serve different functions within different groups of chelicerates.[11]
Spiders and scorpions are members of one chelicerate group, the arachnids.[14] Scorpions' chelicerae have three sections and are used in feeding.[15] Spiders' chelicerae have two sections and terminate in fangs that are generally venomous, and fold away behind the upper sections while not in use. The upper sections generally have thick "beards" that filter solid lumps out of their food, as spiders can take only liquid food.[13] Scorpions' pedipalps generally form large claws for capturing prey,[15] while those of spiders are fairly small appendages whose bases also act as an extension of the mouth; in addition, those of male spiders have enlarged last sections used for sperm transfer.[13]
In spiders, the cephalothorax and abdomen are joined by a small, cylindrical pedicel, which enables the abdomen to move independently when producing silk. The upper surface of the cephalothorax is covered by a single, convex carapace, while the underside is covered by two rather flat plates. The abdomen is soft and egg-shaped. It shows no sign of segmentation, except that the primitive Mesothelae, whose living members are the Liphistiidae, have segmented plates on the upper surface.[13]
Like other arthropods, spiders are coelomates in which the coelom is reduced to small areas around the reproductive and excretory systems. Its place is largely taken by a hemocoel, a cavity that runs most of the length of the body and through which blood flows. The heart is a tube in the upper part of the body, with a few ostia that act as non-return valves allowing blood to enter the heart from the hemocoel but prevent it from leaving before it reaches the front end.[16] However, in spiders, it occupies only the upper part of the abdomen, and blood is discharged into the hemocoel by one artery that opens at the rear end of the abdomen and by branching arteries that pass through the pedicle and open into several parts of the cephalothorax. Hence spiders have open circulatory systems.[13] The blood of many spiders that have book lungs contains the respiratory pigment hemocyanin to make oxygen transport more efficient.[14]
Spiders have developed several different respiratory anatomies, based on book lungs, a tracheal system, or both. Mygalomorph and Mesothelae spiders have two pairs of book lungs filled with haemolymph, where openings on the ventral surface of the abdomen allow air to enter and diffuse oxygen. This is also the case for some basal araneomorph spiders, like the family Hypochilidae, but the remaining members of this group have just the anterior pair of book lungs intact while the posterior pair of breathing organs are partly or fully modified into tracheae, through which oxygen is diffused into the haemolymph or directly to the tissue and organs.[13] The tracheal system has most likely evolved in small ancestors to help resist desiccation.[14] The trachea were originally connected to the surroundings through a pair of openings called spiracles, but in the majority of spiders this pair of spiracles has fused into a single one in the middle, and moved backwards close to the spinnerets.[13] Spiders that have tracheae generally have higher metabolic rates and better water conservation.[17] Spiders are ectotherms, so environmental temperatures affect their activity.[18]
Uniquely among chelicerates, the final sections of spiders' chelicerae are fangs, and the great majority of spiders can use them to inject venom into prey from venom glands in the roots of the chelicerae.[13] The families Uloboridae and Holarchaeidae, and some Liphistiidae spiders, have lost their venom glands, and kill their prey with silk instead.[19] Like most arachnids, including scorpions,[14] spiders have a narrow gut that can only cope with liquid food and two sets of filters to keep solids out.[13] They use one of two different systems of external digestion. Some pump digestive enzymes from the midgut into the prey and then suck the liquified tissues of the prey into the gut, eventually leaving behind the empty husk of the prey. Others grind the prey to pulp using the chelicerae and the bases of the pedipalps, while flooding it with enzymes; in these species, the chelicerae and the bases of the pedipalps form a preoral cavity that holds the food they are processing.[13]
The stomach in the cephalothorax acts as a pump that sends the food deeper into the digestive system. The midgut bears many digestive ceca, compartments with no other exit, that extract nutrients from the food; most are in the abdomen, which is dominated by the digestive system, but a few are found in the cephalothorax.[13]
Most spiders convert nitrogenous waste products into uric acid, which can be excreted as a dry material. Malphigian tubules ("little tubes") extract these wastes from the blood in the hemocoel and dump them into the cloacal chamber, from which they are expelled through the anus.[13] Production of uric acid and its removal via Malphigian tubules are a water-conserving feature that has evolved independently in several arthropod lineages that can live far away from water,[20] for example the tubules of insects and arachnids develop from completely different parts of the embryo.[14] However, a few primitive spiders, the suborder Mesothelae and infraorder Mygalomorphae, retain the ancestral arthropod nephridia ("little kidneys"),[13] which use large amounts of water to excrete nitrogenous waste products as ammonia.[20]
The basic arthropod central nervous system consists of a pair of nerve cords running below the gut, with paired ganglia as local control centers in all segments; a brain formed by fusion of the ganglia for the head segments ahead of and behind the mouth, so that the esophagus is encircled by this conglomeration of ganglia.[21] Except for the primitive Mesothelae, of which the Liphistiidae are the sole surviving family, spiders have the much more centralized nervous system that is typical of arachnids: all the ganglia of all segments behind the esophagus are fused, so that the cephalothorax is largely filled with nervous tissue and there are no ganglia in the abdomen;[13][14][21] in the Mesothelae, the ganglia of the abdomen and the rear part of the cephalothorax remain unfused.[17]
Despite the relatively small central nervous system, some spiders (like Portia) exhibit complex behaviour, including the ability to use a trial-and-error approach.[22][23][24]
Spiders have primarily four pairs of eyes on the top-front area of the cephalothorax, arranged in patterns that vary from one family to another.[13] The principal pair at the front are of the type called pigment-cup ocelli ("little eyes"), which in most arthropods are only capable of detecting the direction from which light is coming, using the shadow cast by the walls of the cup. However, in spiders these eyes are capable of forming images.[25][26] The other pairs, called secondary eyes, are thought to be derived from the compound eyes of the ancestral chelicerates, but no longer have the separate facets typical of compound eyes. Unlike the principal eyes, in many spiders these secondary eyes detect light reflected from a reflective tapetum lucidum, and wolf spiders can be spotted by torchlight reflected from the tapeta. On the other hand, the secondary eyes of jumping spiders have no tapeta.[13]
Other differences between the principal and secondary eyes are that the latter have rhabdomeres that point away from incoming light, just like in vertebrates, while the arrangement is the opposite in the former. The principal eyes are also the only ones with eye muscles, allowing them to move the retina. Having no muscles, the secondary eyes are immobile.[27]
The visual acuity of some jumping spiders exceeds by a factor of ten that of dragonflies, which have by far the best vision among insects. This acuity is achieved by a telephotographic series of lenses, a four-layer retina, and the ability to swivel the eyes and integrate images from different stages in the scan. The downside is that the scanning and integrating processes are relatively slow.[22]
There are spiders with a reduced number of eyes, the most common having six eyes (example, Periegops suterii) with a pair of eyes absent on the anterior median line.[28] Other species have four eyes and members of the Caponiidae family can have as few as two.[29] Cave dwelling species have no eyes, or possess vestigial eyes incapable of sight.
As with other arthropods, spiders' cuticles would block out information about the outside world, except that they are penetrated by many sensors or connections from sensors to the nervous system. In fact, spiders and other arthropods have modified their cuticles into elaborate arrays of sensors. Various touch sensors, mostly bristles called setae, respond to different levels of force, from strong contact to very weak air currents. Chemical sensors provide equivalents of taste and smell, often by means of setae.[25] An adult Araneus may have up to 1,000 such chemosensitive setae, most on the tarsi of the first pair of legs. Males have more chemosensitive bristles on their pedipalps than females. They have been shown to be responsive to sex pheromones produced by females, both contact and air-borne.[30] The jumping spider Evarcha culicivora uses the scent of blood from mammals and other vertebrates, which is obtained by capturing blood-filled mosquitoes, to attract the opposite sex. Because they are able to tell the sexes apart, it is assumed the blood scent is mixed with pheromones.[31] Spiders also have in the joints of their limbs slit sensillae that detect force and vibrations. In web-building spiders, all these mechanical and chemical sensors are more important than the eyes, while the eyes are most important to spiders that hunt actively.[13]
Like most arthropods, spiders lack balance and acceleration sensors and rely on their eyes to tell them which way is up. Arthropods' proprioceptors, sensors that report the force exerted by muscles and the degree of bending in the body and joints, are well-understood. On the other hand, little is known about what other internal sensors spiders or other arthropods may have.[25]
Some spiders use their webs for hearing, where the giant webs function as extended and reconfigurable auditory sensors.[32]
Each of the eight legs of a spider consists of seven distinct parts. The part closest to and attaching the leg to the cephalothorax is the coxa; the next segment is the short trochanter that works as a hinge for the following long segment, the femur; next is the spider's knee, the patella, which acts as the hinge for the tibia; the metatarsus is next, and it connects the tibia to the tarsus (which may be thought of as a foot of sorts); the tarsus ends in a claw made up of either two or three points, depending on the family to which the spider belongs. Although all arthropods use muscles attached to the inside of the exoskeleton to flex their limbs, spiders and a few other groups still use hydraulic pressure to extend them, a system inherited from their pre-arthropod ancestors.[33] The only extensor muscles in spider legs are located in the three hip joints (bordering the coxa and the trochanter).[34] As a result, a spider with a punctured cephalothorax cannot extend its legs, and the legs of dead spiders curl up.[13] Spiders can generate pressures up to eight times their resting level to extend their legs,[35] and jumping spiders can jump up to 50 times their own length by suddenly increasing the blood pressure in the third or fourth pair of legs.[13] Although larger spiders use hydraulics to straighten their legs, unlike smaller jumping spiders they depend on their flexor muscles to generate the propulsive force for their jumps.[34]
Most spiders that hunt actively, rather than relying on webs, have dense tufts of fine bristles between the paired claws at the tips of their legs. These tufts, known as scopulae, consist of bristles whose ends are split into as many as 1,000 branches, and enable spiders with scopulae to walk up vertical glass and upside down on ceilings. It appears that scopulae get their grip from contact with extremely thin layers of water on surfaces.[13] Spiders, like most other arachnids, keep at least four legs on the surface while walking or running.[36]
The abdomen has no appendages except those that have been modified to form one to four (usually three) pairs of short, movable spinnerets, which emit silk. Each spinneret has many spigots, each of which is connected to one silk gland. There are at least six types of silk gland, each producing a different type of silk.[13] Spitting spiders also produce silk in modified venom glands.[37]
Silk is mainly composed of a protein very similar to that used in insect silk. It is initially a liquid, and hardens not by exposure to air but as a result of being drawn out, which changes the internal structure of the protein.[38] It is similar in tensile strength to nylon and biological materials such as chitin, collagen and cellulose, but is much more elastic. In other words, it can stretch much further before breaking or losing shape.[13]
Some spiders have a cribellum, a modified spinneret with up to 40,000 spigots, each of which produces a single very fine fiber. The fibers are pulled out by the calamistrum, a comblike set of bristles on the jointed tip of the cribellum, and combined into a composite woolly thread that is very effective in snagging the bristles of insects. The earliest spiders had cribella, which produced the first silk capable of capturing insects, before spiders developed silk coated with sticky droplets. However, most modern groups of spiders have lost the cribellum.[13]
Even species that do not build webs to catch prey use silk in several ways: as wrappers for sperm and for fertilized eggs; as a "safety rope"; for nest-building; and as "parachutes" by the young of some species.[13]
Spiders reproduce sexually and fertilization is internal but indirect, in other words the sperm is not inserted into the female's body by the male's genitals but by an intermediate stage. Unlike many land-living arthropods,[39] male spiders do not produce ready-made spermatophores (packages of sperm), but spin small sperm webs onto which they ejaculate and then transfer the sperm to special syringe-styled structures, palpal bulbs or palpal organs, borne on the tips of the pedipalps of mature males. When a male detects signs of a female nearby he checks whether she is of the same species and whether she is ready to mate; for example in species that produce webs or "safety ropes", the male can identify the species and sex of these objects by "smell".[13]
Spiders generally use elaborate courtship rituals to prevent the large females from eating the small males before fertilization, except where the male is so much smaller that he is not worth eating. In web-weaving species, precise patterns of vibrations in the web are a major part of the rituals, while patterns of touches on the female's body are important in many spiders that hunt actively, and may "hypnotize" the female. Gestures and dances by the male are important for jumping spiders, which have excellent eyesight. If courtship is successful, the male injects his sperm from the palpal bulbs into the female via one or two openings on the underside of her abdomen.[13]
Female spiders' reproductive tracts are arranged in one of two ways. The ancestral arrangement ("haplogyne" or "non-entelegyne") consists of a single genital opening, leading to two seminal receptacles (spermathecae) in which females store sperm. In the more advanced arrangement ("entelegyne"), there are two further openings leading directly to the spermathecae, creating a "flow through" system rather than a "first-in first-out" one. Eggs are as a general rule only fertilized during oviposition when the stored sperm is released from its chamber, rather than in the ovarian cavity.[40] A few exceptions exist, such as Parasteatoda tepidariorum. In these species the female appears to be able to activate the dormant sperm before oviposition, allowing them to migrate to the ovarian cavity where fertilization occurs.[41][42][43] The only known example of direct fertilization between male and female is an Israeli spider, Harpactea sadistica, which has evolved traumatic insemination. In this species the male will penetrate its pedipalps through the female's body wall and inject his sperm directly into her ovaries, where the embryos inside the fertilized eggs will start to develop before being laid.[44]
Males of the genus Tidarren amputate one of their palps before maturation and enter adult life with one palp only. The palps are 20% of the male's body mass in this species, and detaching one of the two improves mobility. In the Yemeni species Tidarren argo, the remaining palp is then torn off by the female. The separated palp remains attached to the female's epigynum for about four hours and apparently continues to function independently. In the meantime, the female feeds on the palpless male.[45] In over 60% of cases, the female of the Australian redback spider kills and eats the male after it inserts its second palp into the female's genital opening; in fact, the males co-operate by trying to impale themselves on the females' fangs. Observation shows that most male redbacks never get an opportunity to mate, and the "lucky" ones increase the likely number of offspring by ensuring that the females are well-fed.[46] However, males of most species survive a few matings, limited mainly by their short life spans. Some even live for a while in their mates' webs.[47]
The tiny male of the golden orb weaver (Trichonephila clavipes) (near the top of the leaf) is protected from the female by producing the right vibrations in the web, and may be too small to be worth eating.
Orange spider egg sac hanging from ceiling
Gasteracantha mammosa spiderlings next to their eggs capsule
Wolf spider carrying its young on its abdomen
Females lay up to 3,000 eggs in one or more silk egg sacs,[13] which maintain a fairly constant humidity level.[47] In some species, the females die afterwards, but females of other species protect the sacs by attaching them to their webs, hiding them in nests, carrying them in the chelicerae or attaching them to the spinnerets and dragging them along.[13]
Baby spiders pass all their larval stages inside the egg sac and emerge as spiderlings, very small and sexually immature but similar in shape to adults. Some spiders care for their young, for example a wolf spider's brood clings to rough bristles on the mother's back,[13] and females of some species respond to the "begging" behaviour of their young by giving them their prey, provided it is no longer struggling, or even regurgitate food.[47]
Like other arthropods, spiders have to molt to grow as their cuticle ("skin") cannot stretch.[48] In some species males mate with newly-molted females, which are too weak to be dangerous to the males.[47] Most spiders live for only one to two years, although some tarantulas can live in captivity for over 20 years,[13][49] and an Australian female trapdoor spider was documented to have lived in the wild for 43 years, dying of a parasitic wasp attack.[50]
Spiders occur in a large range of sizes. The smallest, Patu digua from Colombia, are less than 0.37 mm (0.015 in) in body length. The largest and heaviest spiders occur among tarantulas, which can have body lengths up to 90 mm (3.5 in) and leg spans up to 250 mm (9.8 in).[51]
Only three classes of pigment (ommochromes, bilins and guanine) have been identified in spiders, although other pigments have been detected but not yet characterized. Melanins, carotenoids and pterins, very common in other animals, are apparently absent. In some species, the exocuticle of the legs and prosoma is modified by a tanning process, resulting in a brown coloration.[52] Bilins are found, for example, in Micrommata virescens, resulting in its green color. Guanine is responsible for the white markings of the European garden spider Araneus diadematus. It is in many species accumulated in specialized cells called guanocytes. In genera such as Tetragnatha, Leucauge, Argyrodes or Theridiosoma, guanine creates their silvery appearance. While guanine is originally an end-product of protein metabolism, its excretion can be blocked in spiders, leading to an increase in its storage.[52] Structural colors occur in some species, which are the result of the diffraction, scattering or interference of light, for example by modified setae or scales. The white prosoma of Argiope results from bristles reflecting the light, Lycosa and Josa both have areas of modified cuticle that act as light reflectors.[52] The peacock spiders of Australia (genus Maratus) are notable for their bright structural colours in the males.
While in many spiders color is fixed throughout their lifespan, in some groups, color may be variable in response to environmental and internal conditions.[52] Choice of prey may be able to alter the color of spiders. For example, the abdomen of Theridion grallator will become orange if the spider ingests certain species of Diptera and adult Lepidoptera, but if it consumes Homoptera or larval Lepidoptera, then the abdomen becomes green.[53] Environmentally induced color changes may be morphological (occurring over several days) or physiological (occurring near instantly). Morphological changes require pigment synthesis and degradation. In contrast to this, physiological changes occur by changing the position of pigment-containing cells.[52] An example of morphological color changes is background matching. Misumena vatia for instance can change its body color to match the substrate it lives on which makes it more difficult to be detected by prey.[54] An example of physiological color change is observed in Cyrtophora cicatrosa, which can change its body color from white to brown near instantly.[52]
Although spiders are generally regarded as predatory, the jumping spider Bagheera kiplingi gets over 90% of its food from fairly solid plant material produced by acacias as part of a mutually beneficial relationship with a species of ant.[55]
Juveniles of some spiders in the families Anyphaenidae, Corinnidae, Clubionidae, Thomisidae and Salticidae feed on plant nectar. Laboratory studies show that they do so deliberately and over extended periods, and periodically clean themselves while feeding. These spiders also prefer sugar solutions to plain water, which indicates that they are seeking nutrients. Since many spiders are nocturnal, the extent of nectar consumption by spiders may have been underestimated. Nectar contains amino acids, lipids, vitamins and minerals in addition to sugars, and studies have shown that other spider species live longer when nectar is available. Feeding on nectar avoids the risks of struggles with prey, and the costs of producing venom and digestive enzymes.[56]
Various species are known to feed on dead arthropods (scavenging), web silk, and their own shed exoskeletons. Pollen caught in webs may also be eaten, and studies have shown that young spiders have a better chance of survival if they have the opportunity to eat pollen. In captivity, several spider species are also known to feed on bananas, marmalade, milk, egg yolk and sausages.[56]
The best-known method of prey capture is by means of sticky webs. Varying placement of webs allows different species of spider to trap different insects in the same area, for example flat horizontal webs trap insects that fly up from vegetation underneath while flat vertical webs trap insects in horizontal flight. Web-building spiders have poor vision, but are extremely sensitive to vibrations.[13]
Females of the water spider Argyroneta aquatica build underwater "diving bell" webs that they fill with air and use for digesting prey, molting, mating and raising offspring. They live almost entirely within the bells, darting out to catch prey animals that touch the bell or the threads that anchor it.[57] A few spiders use the surfaces of lakes and ponds as "webs", detecting trapped insects by the vibrations that these cause while struggling.[13]
Net-casting spiders weave only small webs, but then manipulate them to trap prey. Those of the genus Hyptiotes and the family Theridiosomatidae stretch their webs and then release them when prey strike them, but do not actively move their webs. Those of the family Deinopidae weave even smaller webs, hold them outstretched between their first two pairs of legs, and lunge and push the webs as much as twice their own body length to trap prey, and this move may increase the webs' area by a factor of up to ten. Experiments have shown that Deinopis spinosus has two different techniques for trapping prey: backwards strikes to catch flying insects, whose vibrations it detects; and forward strikes to catch ground-walking prey that it sees. These two techniques have also been observed in other deinopids. Walking insects form most of the prey of most deinopids, but one population of Deinopis subrufa appears to live mainly on tipulid flies that they catch with the backwards strike.[58]
Mature female bolas spiders of the genus Mastophora build "webs" that consist of only a single "trapeze line", which they patrol. They also construct a bolas made of a single thread, tipped with a large ball of very wet sticky silk. They emit chemicals that resemble the pheromones of moths, and then swing the bolas at the moths. Although they miss on about 50% of strikes, they catch about the same weight of insects per night as web-weaving spiders of similar size. The spiders eat the bolas if they have not made a kill in about 30 minutes, rest for a while, and then make new bolas.[59][60] Juveniles and adult males are much smaller and do not make bolas. Instead they release different pheromones that attract moth flies, and catch them with their front pairs of legs.[61]
.jpg)
The primitive Liphistiidae, the "trapdoor spiders" of the family Ctenizidae and many tarantulas are ambush predators that lurk in burrows, often closed by trapdoors and often surrounded by networks of silk threads that alert these spiders to the presence of prey.[17] Other ambush predators do without such aids, including many crab spiders,[13] and a few species that prey on bees, which see ultraviolet, can adjust their ultraviolet reflectance to match the flowers in which they are lurking.[52] Wolf spiders, jumping spiders, fishing spiders and some crab spiders capture prey by chasing it, and rely mainly on vision to locate prey.[13]
Some jumping spiders of the genus Portia hunt other spiders in ways that seem intelligent,[22] outflanking their victims or luring them from their webs. Laboratory studies show that Portia's instinctive tactics are only starting points for a trial-and-error approach from which these spiders learn very quickly how to overcome new prey species.[62] However, they seem to be relatively slow "thinkers", which is not surprising, as their brains are vastly smaller than those of mammalian predators.[22]
Ant-mimicking spiders face several challenges: they generally develop slimmer abdomens and false "waists" in the cephalothorax to mimic the three distinct regions (tagmata) of an ant's body; they wave the first pair of legs in front of their heads to mimic antennae, which spiders lack, and to conceal the fact that they have eight legs rather than six; they develop large color patches round one pair of eyes to disguise the fact that they generally have eight simple eyes, while ants have two compound eyes; they cover their bodies with reflective bristles to resemble the shiny bodies of ants. In some spider species, males and females mimic different ant species, as female spiders are usually much larger than males. Ant-mimicking spiders also modify their behavior to resemble that of the target species of ant; for example, many adopt a zig-zag pattern of movement, ant-mimicking jumping spiders avoid jumping, and spiders of the genus Synemosyna walk on the outer edges of leaves in the same way as Pseudomyrmex. Ant mimicry in many spiders and other arthropods may be for protection from predators that hunt by sight, including birds, lizards and spiders. However, several ant-mimicking spiders prey either on ants or on the ants' "livestock", such as aphids. When at rest, the ant-mimicking crab spider Amyciaea does not closely resemble Oecophylla, but while hunting it imitates the behavior of a dying ant to attract worker ants. After a kill, some ant-mimicking spiders hold their victims between themselves and large groups of ants to avoid being attacked.[63]
There is strong evidence that spiders' coloration is camouflage that helps them to evade their major predators, birds and parasitic wasps, both of which have good color vision. Many spider species are colored so as to merge with their most common backgrounds, and some have disruptive coloration, stripes and blotches that break up their outlines. In a few species, such as the Hawaiian happy-face spider, Theridion grallator, several coloration schemes are present in a ratio that appears to remain constant, and this may make it more difficult for predators to recognize the species. Most spiders are insufficiently dangerous or unpleasant-tasting for warning coloration to offer much benefit. However, a few species with powerful venom, large jaws or irritant bristles have patches of warning colors, and some actively display these colors when threatened.[52][64]
Many of the family Theraphosidae, which includes tarantulas and baboon spiders, have urticating hairs on their abdomens and use their legs to flick them at attackers. These bristles are fine setae (bristles) with fragile bases and a row of barbs on the tip. The barbs cause intense irritation but there is no evidence that they carry any kind of venom.[65] A few defend themselves against wasps by including networks of very robust threads in their webs, giving the spider time to flee while the wasps are struggling with the obstacles.[66] The golden wheeling spider, Carparachne aureoflava, of the Namibian desert escapes parasitic wasps by flipping onto its side and cartwheeling down sand dunes.[67]
A few spider species that build webs live together in large colonies and show social behavior, although not as complex as in social insects. Anelosimus eximius (in the family Theridiidae) can form colonies of up to 50,000 individuals.[68] The genus Anelosimus has a strong tendency towards sociality: all known American species are social, and species in Madagascar are at least somewhat social.[69] Members of other species in the same family but several different genera have independently developed social behavior. For example, although Theridion nigroannulatum belongs to a genus with no other social species, T. nigroannulatum build colonies that may contain several thousand individuals that co-operate in prey capture and share food.[70] Other communal spiders include several Philoponella species (family Uloboridae), Agelena consociata (family Agelenidae) and Mallos gregalis (family Dictynidae).[71] Social predatory spiders need to defend their prey against kleptoparasites ("thieves"), and larger colonies are more successful in this.[72] The herbivorous spider Bagheera kiplingi lives in small colonies which help to protect eggs and spiderlings.[55] Even widow spiders (genus Latrodectus), which are notoriously cannibalistic, have formed small colonies in captivity, sharing webs and feeding together.[73]
In experiments, spider species like Steatoda grossa, Latrodectus hesperus and Eratigena agrestis stayed away from Myrmica rubra ant colonies. These ants are predators and the pheromones they release for communication have a notable deterrent effect on these spider species.[74]
There is no consistent relationship between the classification of spiders and the types of web they build: species in the same genus may build very similar or significantly different webs. Nor is there much correspondence between spiders' classification and the chemical composition of their silks. Convergent evolution in web construction, in other words use of similar techniques by remotely related species, is rampant. Orb web designs and the spinning behaviors that produce them are the best understood. The basic radial-then-spiral sequence visible in orb webs and the sense of direction required to build them may have been inherited from the common ancestors of most spider groups.[75] However, the majority of spiders build non-orb webs. It used to be thought that the sticky orb web was an evolutionary innovation resulting in the diversification of the Orbiculariae. Now, however, it appears that non-orb spiders are a subgroup that evolved from orb-web spiders, and non-orb spiders have over 40% more species and are four times as abundant as orb-web spiders. Their greater success may be because sphecid wasps, which are often the dominant predators of spiders, much prefer to attack spiders that have flat webs.[76]
About half the potential prey that hit orb webs escape. A web has to perform three functions: intercepting the prey (intersection), absorbing its momentum without breaking (stopping), and trapping the prey by entangling it or sticking to it (retention). No single design is best for all prey. For example: wider spacing of lines will increase the web's area and hence its ability to intercept prey, but reduce its stopping power and retention; closer spacing, larger sticky droplets and thicker lines would improve retention, but would make it easier for potential prey to see and avoid the web, at least during the day. However, there are no consistent differences between orb webs built for use during the day and those built for use at night. In fact, there is no simple relationship between orb web design features and the prey they capture, as each orb-weaving species takes a wide range of prey.[75]
The hubs of orb webs, where the spiders lurk, are usually above the center, as the spiders can move downwards faster than upwards. If there is an obvious direction in which the spider can retreat to avoid its own predators, the hub is usually offset towards that direction.[75]
Horizontal orb webs are fairly common, despite being less effective at intercepting and retaining prey and more vulnerable to damage by rain and falling debris. Various researchers have suggested that horizontal webs offer compensating advantages, such as reduced vulnerability to wind damage; reduced visibility to prey flying upwards, because of the backlighting from the sky; enabling oscillations to catch insects in slow horizontal flight. However, there is no single explanation for the common use of horizontal orb webs.[75]
Spiders often attach highly visible silk bands, called decorations or stabilimenta, to their webs. Field research suggests that webs with more decorative bands captured more prey per hour.[77] However, a laboratory study showed that spiders reduce the building of these decorations if they sense the presence of predators.[78]
There are several unusual variants of orb web, many of them convergently evolved, including: attachment of lines to the surface of water, possibly to trap insects in or on the surface; webs with twigs through their centers, possibly to hide the spiders from predators; "ladderlike" webs that appear most effective in catching moths. However, the significance of many variations is unclear.[75] The orb-weaving species, Zygiella x-notata, for example, is known for its characteristic missing sector orb web. The missing sector contains a signal thread used to detect prey vibrations on the female's web.[79]
In 1973, Skylab 3 took two orb-web spiders into space to test their web-spinning capabilities in zero gravity. At first, both produced rather sloppy webs, but they adapted quickly.[80]
Members of the family Theridiidae weave irregular, tangled, three-dimensional webs, popularly known as cobwebs. There seems to be an evolutionary trend towards a reduction in the amount of sticky silk used, leading to its total absence in some species. The construction of cobwebs is less stereotyped than that of orb-webs, and may take several days.[76]
The Linyphiidae generally make horizontal but uneven sheets, with tangles of stopping threads above. Insects that hit the stopping threads fall onto the sheet or are shaken onto it by the spider, and are held by sticky threads on the sheet until the spider can attack from below.[81]
Many experiments have been conducted to study the effect of zero gravity on the design of spider webs. In late 2020, reports of recent experiments were published that indicated that although web design was affected adversely in zero gravity conditions, having access to a light source could orient spiders and enable them to build their normally shaped webs under such conditions.[82][83]
.jpg)
Although the fossil record of spiders is considered poor,[84] almost 1000 species have been described from fossils.[85] Because spiders' bodies are quite soft, the vast majority of fossil spiders have been found preserved in amber.[85] The oldest known amber that contains fossil arthropods dates from 130 million years ago in the Early Cretaceous period. In addition to preserving spiders' anatomy in very fine detail, pieces of amber show spiders mating, killing prey, producing silk and possibly caring for their young. In a few cases, amber has preserved spiders' egg sacs and webs, occasionally with prey attached;[86] the oldest fossil web found so far is 100 million years old.[87] Earlier spider fossils come from a few lagerstätten, places where conditions were exceptionally suited to preserving fairly soft tissues.[86]
The oldest known exclusively terrestrial arachnid is the trigonotarbid Palaeotarbus jerami, from about 420 million years ago in the Silurian period, and had a triangular cephalothorax and segmented abdomen, as well as eight legs and a pair of pedipalps.[88] Attercopus fimbriunguis, from 386 million years ago in the Devonian period, bears the earliest known silk-producing spigots, and was therefore hailed as a spider at the time of its discovery.[89] However, these spigots may have been mounted on the underside of the abdomen rather than on spinnerets, which are modified appendages and whose mobility is important in the building of webs. Hence Attercopus and the similar Permian arachnid Permarachne may not have been true spiders, and probably used silk for lining nests or producing egg cases rather than for building webs.[3] The largest known fossil spider as of 2011 is the araneid Nephila jurassica, from about 165 million years ago, recorded from Daohuogo, Inner Mongolia in China.[90] Its body length is almost 25 mm, (i.e., almost one inch).
Several Carboniferous spiders were members of the Mesothelae, a primitive group now represented only by the Liphistiidae.[89] The mesothelid Paleothele montceauensis, from the Late Carboniferous over 299 million years ago, had five spinnerets.[91] Although the Permian period 299 to 251 million years ago saw rapid diversification of flying insects, there are very few fossil spiders from this period.[89]
The main groups of modern spiders, Mygalomorphae and Araneomorphae, first appear in the Triassic well before 200 million years ago. Some Triassic mygalomorphs appear to be members of the family Hexathelidae, whose modern members include the notorious Sydney funnel-web spider, and their spinnerets appear adapted for building funnel-shaped webs to catch jumping insects. Araneomorphae account for the great majority of modern spiders, including those that weave the familiar orb-shaped webs. The Jurassic and Cretaceous periods provide a large number of fossil spiders, including representatives of many modern families.[89]
The spiders (Araneae) are monophyletic (i.e., a clade, consisting of a last common ancestor and all of its descendants).[92] There has been debate about what their closest evolutionary relatives are, and how all of these evolved from the ancestral chelicerates, which were marine animals.[92] This 2019 cladogram illustrates the spiders' phylogenetic relationships.[93][94]
Arachnids lack some features of other chelicerates, including backward-pointing mouths and gnathobases ("jaw bases") at the bases of their legs;[92] both of these features are part of the ancestral arthropod feeding system.[95] Instead, they have mouths that point forwards and downwards, and all have some means of breathing air.[92] Spiders (Araneae) are distinguished from other arachnid groups by several characteristics, including spinnerets and, in males, pedipalps that are specially adapted for sperm transfer.[96]
ChelicerataPycnogonida (sea spiders) .jpg)
Xiphosura (horseshoe crabs) _(white_background).jpg){kind=small}
†Eurypterida (sea scorpions) .png)
(ticks, harvestmen, etc) .png)
Araneae (spiders) 
Pedipalpi (whip scorpions, etc) _(white_background).png){kind=small}
The cladogram shows the relation among spider suborders and families:[97]
Araneae Mesothelae Opisthothelae Mygalomorphae Araneomorphae Austrochiloidea AraneocladaThe order name Araneae derives from Latin aranea[98] borrowing Ancient Greek ἀράχνη arákhnē from ἀράχνης arákhnēs.[99]
Spiders are divided into two suborders, Mesothelae and Opisthothelae, of which the latter contains two infraorders, Mygalomorphae and Araneomorphae. Some 50,356 living species of spiders (order Araneae) have been identified, grouped into 132 families and 4,280 genera by arachnologists in 2022.[1]
The only living members of the primitive Mesothelae are the family Liphistiidae, found only in Southeast Asia, China, and Japan.[96] Most of the Liphistiidae construct silk-lined burrows with thin trapdoors, although some species of the genus Liphistius build camouflaged silk tubes with a second trapdoor as an emergency exit. Members of the genus Liphistius run silk "tripwires" outwards from their tunnels to help them detect approaching prey, while those of the genus Heptathela do not and instead rely on their built-in vibration sensors.[102] Spiders of the genus Heptathela have no venom glands, although they do have venom gland outlets on the fang tip.[103]
The extinct families Arthrolycosidae, found in Carboniferous and Permian rocks, and Arthromygalidae, so far found only in Carboniferous rocks, have been classified as members of the Mesothelae.[104]
The Mygalomorphae, which first appeared in the Triassic period,[89] are generally heavily built and ″hairy″, with large, robust chelicerae and fangs (technically, spiders do not have true hairs, but rather setae).[105][96] Well-known examples include tarantulas, ctenizid trapdoor spiders and the Australasian funnel-web spiders.[13] Most spend the majority of their time in burrows, and some run silk tripwires out from these, but a few build webs to capture prey. However, mygalomorphs cannot produce the pirifom silk that the Araneomorphae use as an instant adhesive to glue silk to surfaces or to other strands of silk, and this makes web construction more difficult for mygalomorphs. Since mygalomorphs rarely "balloon" by using air currents for transport, their populations often form clumps.[96] In addition to arthropods, some mygalomorphs are known to prey on frogs, small mammals, lizards, snakes, snails, and small birds.[106][107]
In addition to accounting for over 90% of spider species, the Araneomorphae, also known as the "true spiders", include orb-web spiders, the cursorial wolf spiders, and jumping spiders,[96] as well as the only known herbivorous spider, Bagheera kiplingi.[55] They are distinguished by having fangs that oppose each other and cross in a pinching action, in contrast to the Mygalomorphae, which have fangs that are nearly parallel in alignment.[108]
Information about spiders in the media is often emphasizing how dangerous and unpleasant they are. A recent study investigated the global spread of (mis-)information on spiders using a high-resolution global database of online newspaper articles on spider–human interactions. These reports covered stories of spider–human encounters and bites published from 2010–2020. The study found that 47% of articles contained errors and 43% were sensationalist.[109]
Although spiders are widely feared, only a few species are dangerous to people.[110] Spiders will only bite humans in self-defense, and few produce worse effects than a mosquito bite or bee sting.[111] Most of those with medically serious bites, such as recluse spiders (genus Loxosceles) and widow spiders (genus Latrodectus), would rather flee and bite only when trapped, although this can easily arise by accident.[112][113] The defensive tactics of Australian funnel-web spiders (family Atracidae) include fang display. Their venom, although they rarely inject much, has resulted in 13 attributed human deaths over 50 years.[114] They have been deemed to be the world's most dangerous spiders on clinical and venom toxicity grounds,[110] though this claim has also been attributed to the Brazilian wandering spider (genus Phoneutria).[115]
There were about 100 reliably reported deaths from spider bites in the 20th century,[116] compared to about 1,500 from jellyfish stings.[117] Many alleged cases of spider bites may represent incorrect diagnoses,[118] which would make it more difficult to check the effectiveness of treatments for genuine bites.[119] A review published in 2016 agreed with this conclusion, showing that 78% of 134 published medical case studies of supposed spider bites did not meet the necessary criteria for a spider bite to be verified. In the case of the two genera with the highest reported number of bites, Loxosceles and Latrodectus, spider bites were not verified in over 90% of the reports. Even when verification had occurred, details of the treatment and its effects were often lacking.[120]
Because spider silk is both light and very strong, attempts are being made to produce it in goats' milk and in the leaves of plants, by means of genetic engineering.[121][122]
Arachnophobia is a specific phobia—it is the abnormal fear of spiders or anything reminiscent of spiders, such as webs or spiderlike shapes. It is one of the most common specific phobias,[123][124] and some statistics show that 50% of women and 10% of men show symptoms.[125] It may be an exaggerated form of an instinctive response that helped early humans to survive,[126] or a cultural phenomenon that is most common in predominantly European societies.[127]
Spiders are used as food.[128] Cooked tarantulas are considered a delicacy in Cambodia,[129] and by the Piaroa Indians of southern Venezuela – provided the highly irritant bristles, the spiders' main defense system, are removed first.[130]
Spiders have been the focus of stories and mythologies of various cultures for centuries.[131] Uttu, the ancient Sumerian goddess of weaving, was envisioned as a spider spinning her web.[132][133] According to her main myth, she resisted her father Enki's sexual advances by ensconcing herself in her web,[133] but let him in after he promised her fresh produce as a marriage gift,[133] thereby allowing him to intoxicate her with beer and rape her.[133] Enki's wife Ninhursag heard Uttu's screams and rescued her,[133] removing Enki's semen from her vagina and planting it in the ground to produce eight previously-nonexistent plants.[133]
In a story told by the Roman poet Ovid in his Metamorphoses, Arachne (Ancient Greek for "spider") was a Lydian girl who challenged the goddess Athena to a weaving contest.[134][135] Arachne won, but Athena destroyed her tapestry out of jealousy,[135][136] causing Arachne to hang herself.[135][136] In an act of mercy, Athena brought Arachne back to life as the first spider.[135][136] Stories about the trickster-spider Anansi are prominent in the folktales of West Africa and the Caribbean.[137]
In some cultures, spiders have symbolized patience due to their hunting technique of setting webs and waiting for prey, as well as mischief and malice due to their venomous bites.[138] The Italian tarantella is a dance to rid the young woman of the lustful effects of a spider bite. Web-spinning also caused the association of the spider with creation myths, as they seem to have the ability to produce their own worlds.[139] Dreamcatchers are depictions of spiderwebs. The Moche people of ancient Peru worshipped nature.[140] They placed emphasis on animals and often depicted spiders in their art.[141]
Spiders (order Araneae) are air-breathing arthropods that have eight legs, chelicerae with fangs generally able to inject venom, and spinnerets that extrude silk. They are the largest order of arachnids and rank seventh in total species diversity among all orders of organisms. Spiders are found worldwide on every continent except for Antarctica, and have become established in nearly every land habitat. As of August 2022, 50,356 spider species in 132 families have been recorded by taxonomists. However, there has been debate among scientists about how families should be classified, with over 20 different classifications proposed since 1900.
Anatomically, spiders (as with all arachnids) differ from other arthropods in that the usual body segments are fused into two tagmata, the cephalothorax or prosoma, and the opisthosoma, or abdomen, and joined by a small, cylindrical pedicel, however, as there is currently neither paleontological nor embryological evidence that spiders ever had a separate thorax-like division, there exists an argument against the validity of the term cephalothorax, which means fused cephalon (head) and the thorax. Similarly, arguments can be formed against use of the term abdomen, as the opisthosoma of all spiders contains a heart and respiratory organs, organs atypical of an abdomen.
Unlike insects, spiders do not have antennae. In all except the most primitive group, the Mesothelae, spiders have the most centralized nervous systems of all arthropods, as all their ganglia are fused into one mass in the cephalothorax. Unlike most arthropods, spiders have no extensor muscles in their limbs and instead extend them by hydraulic pressure.
Their abdomens bear appendages that have been modified into spinnerets that extrude silk from up to six types of glands. Spider webs vary widely in size, shape and the amount of sticky thread used. It now appears that the spiral orb web may be one of the earliest forms, and spiders that produce tangled cobwebs are more abundant and diverse than orb-weaver spiders. Spider-like arachnids with silk-producing spigots (Uraraneida) appeared in the Devonian period about 386 million years ago, but these animals apparently lacked spinnerets. True spiders have been found in Carboniferous rocks from 318 to 299 million years ago, and are very similar to the most primitive surviving suborder, the Mesothelae. The main groups of modern spiders, Mygalomorphae and Araneomorphae, first appeared in the Triassic period, before 200 million years ago.
The species Bagheera kiplingi was described as herbivorous in 2008, but all other known species are predators, mostly preying on insects and on other spiders, although a few large species also take birds and lizards. It is estimated that the world's 25 million tons of spiders kill 400–800 million tons of prey per year. Spiders use a wide range of strategies to capture prey: trapping it in sticky webs, lassoing it with sticky bolas, mimicking the prey to avoid detection, or running it down. Most detect prey mainly by sensing vibrations, but the active hunters have acute vision, and hunters of the genus Portia show signs of intelligence in their choice of tactics and ability to develop new ones. Spiders' guts are too narrow to take solids, so they liquefy their food by flooding it with digestive enzymes. They also grind food with the bases of their pedipalps, as arachnids do not have the mandibles that crustaceans and insects have.
To avoid being eaten by the females, which are typically much larger, male spiders identify themselves to potential mates by a variety of complex courtship rituals. Males of most species survive a few matings, limited mainly by their short life spans. Females weave silk egg-cases, each of which may contain hundreds of eggs. Females of many species care for their young, for example by carrying them around or by sharing food with them. A minority of species are social, building communal webs that may house anywhere from a few to 50,000 individuals. Social behavior ranges from precarious toleration, as in the widow spiders, to co-operative hunting and food-sharing. Although most spiders live for at most two years, tarantulas and other mygalomorph spiders can live up to 25 years in captivity.
While the venom of a few species is dangerous to humans, scientists are now researching the use of spider venom in medicine and as non-polluting pesticides. Spider silk provides a combination of lightness, strength and elasticity that is superior to that of synthetic materials, and spider silk genes have been inserted into mammals and plants to see if these can be used as silk factories. As a result of their wide range of behaviors, spiders have become common symbols in art and mythology symbolizing various combinations of patience, cruelty and creative powers. An irrational fear of spiders is called arachnophobia.
Tiu ĉi artikolo temas pri la biologia ordo de araneuloj, ne nur pri la genro araneo, latine araneus. En nescienca lingvaĵo ofte la tuta biologia ordo de araneuloj simpligite nomatas "araneoj", sed tiu lingvouzo ne ĝustas. La araneuloj - latine araneae - (ordo Araneae) estas aer-spiraj artropodoj kiuj havas (kontraste al la insektoj) 8 krurojn kaj mordilojn chelicerae kiuj povas injekti venenon kaj ne havas flugilojn. Ili estas la plej granda ordo de Araneoidoj kaj rangas sepa en totala specidiverseco inter ĉiuj ordoj de organismoj.[1] Ili alkutimiĝis al diversaj vivlokoj, kaj troviĝas en ĉiu kontinento krom Antarkto kaj ili setlis en preskaŭ ĉia habitato kun la escepto de aera kaj mara koloniigo. Ĝis Novembro 2015 oni rekonis almenaŭ 45,700 speciojn,[2] de kiuj ducento kapablas vere mordi aŭ venenigi homojn. Almenaŭ 114 familioj estis registritaj de taksonomiistoj.[3] Tamen, estis malkonsento ene de la scienca komunumo pri kiel tiuj familioj estu klasitaj, kiel evidentiĝas pro la ĉirkaŭ 20 diferencaj klasigoj kiuj estis proponitaj ekde 1900.[4]
Anatomie, araneuloj diferencas el aliaj artropodoj je tio ke la kutima korpaj segmentoj estas fuzitaj en du tagmoj, nome cefalotorako kaj abdomeno, kaj kunigitaj de malgranda, cilindra pedicelo. Malkiel ĉe insektoj, araneuloj ne havas antenojn. En ĉio escepte ĉe la plej primitiva grupo, nome Mesothelae, araneuloj havas la plej centralizitan nervosistemojn el ĉiuj artropodoj, ĉar ĉiuj ties ganglioj estas fuziitaj en unu amaso en la cefalotorako. Malkiel ĉe plej artropodoj, araneuloj ne havas etandigajn muskolojn en siaj membroj kaj anstataŭe etendigas ilin per hidraŭlika premo.
Ĝenerale ili estas sinkaŝemaj, solemaj kaj malgrandaj. Ili produktas silkon por fari araneretojn aŭ "araneaĵojn", kunligi siajn rifuĝejojn kaj eĉ veturi uzante la venton. Ties abdomenoj portas apendicojn kiuj iĝis modifitaj en silkillinioj kiuj produktas silkon el ĝis ses tipoj de glandoj. Araneretoj varias amplekse laŭ grando, formo kaj la kvanto de glufadeno uzita. Ŝajne la spirala reto povas esti unu el plej fruaj formoj de la mondo, kaj la araneuloj kiuj produktas interplektitajn araneretojn estas pli abundaj kaj diversaj ol tiuj de la familio de Araneidae. Araneaj Araneoidoj kun silko-produktaj kranoj aperis en la Devonio antaŭ ĉirkaŭ 386 milionoj da jaroj, sed tiuj animaloj ŝajne ne havis tiujn silkilliniojn. Veraj araneoj estis trovitaj en rokoj de Karbonio el 318 al 299 milionoj da jaroj, kaj estas tre similaj al la plej primitivaj survivantaj subordo, nome la Mesothelae. La ĉefaj grupoj de modernaj araneoj, nome Migalomorfuloj kaj Araneomorfuloj, unuafoje aperis en la Triaso, antaŭ 200 milionoj da jaroj.
Herbovora specio, nome Bagheera kiplingi, estis priskribita en 2008,[5] sed ĉiuj aliaj konataj specioj estas predantoj, ĉefe de insektoj kaj de aliaj araneoj, kvankam kelkaj grandaj specioj ankaŭ kaptas birdojn kaj lacertojn. Araneoj uzas ampleksan gamon de strategioj por kapti predon: kaptas ilin ĉe gluaj retoj, lazas ilin per gluaj ĵetbuloj, imitante la predon por eviti detekton, aŭ surveturante ilin. Plej detektas predon ĉefe per sentado de vibrado, sed la aktivaj ĉasistoj havas akutan vidkapablon, kaj ĉasistoj de la genro Portia montras indikojn de inteligento en ties elekto de taktikoj kaj kapabloj por disvolvigi novajn. La intestoj de araneoj estas tro mallarĝaj por akcepti solidaĵojn, kaj tiele ili likvidigas ties manĝon inundante ĝin per digestaj enzimoj kaj muelanta ĝin per la bazoj de siaj piedtuŝiloj, ĉar ili ne havas verajn makzelojn.
Masklaj araneoj identigas sin per vario de kompleksa pariĝa ceremonio por eviti esti manĝataj de inoj. Maskloj de plej specioj survivas kelkajn pariĝojn, limigite ĉefe per siaj mallongaj vivodaŭroj. Inoj teksas silkajn ovujojn, ĉiuj el kiuj povas enhavi centojn da ovoj. Inoj de multaj specioj zorgas siajn idojn, por ekzemplo portante ilin aŭ kunhavante manĝon kun ili. Minoritato de specioj estas sociaj, kaj konstruas komunajn retojn kiuj povas esti hejmo de kelkaj ĝis 50,000 individuoj. Socia kutimo gamas el malforta tolero, kiel ĉe la genro de "vidvinoj" Latrodectus ĝis kooperativa ĉasado kaj manĝo-kunhavado. Kvankam plej araneoj vivas ĝis maksimume du jaroj, tarantuloj kaj aliaj migalomorfaj araneoj povas vivi ĝis 25 jarojn en kaptiveco.
Ĉar la veneno de kelkaj specioj estas danĝera al homoj, sciencistoj estas nuntempe esplorante la uzadon de araneveneno en medicino kaj kiel ne-poluaj pesticidoj. Aranea silko havigas kombinon de malpezeco, forto kaj elasteco kiu estas supera al tiu de sintezaj materialoj, kaj la aranesilkaj genoj estis enmetitaj en mamulojn kaj plantojn por vidi ĉu tiuj povas esti uzataj kiel silkofabrikoj. Kiel rezulto de ties ampleksa gamo de kutimoj, araneoj iĝis oftaj simboloj en arto kaj mitologio simbolante variajn kombinojn de pacienco, krueleco kaj kreivaj povoj. Nenormala timego al araneoj estas nomata araneofobio.
Kvankam araneoj estas ĝenerale rigarditaj kiel predantoj, la saltaraneo Bagheera kiplingi akiras ĉirkaŭ 90% el sia manĝo el tre solida plantomaterialo produktita de akacio kiel parto de reciproke profita rilato kun specio de formikoj.[6]
Junuloj de kelkaj araneoj de la familioj Anifenedoj, Korinedoj, Klubionedoj, Tomisedoj kaj Salticedoj manĝas plantan nektaron. Laboratoriaj studioj montris ke ili faras tion intence kaj dum ĉirkaŭ etendaj periodoj, kaj periode ili purigas sin dum manĝado. Tiuj araneoj ankaŭ preferas sukersolvaĵojn al simpla akvo, kio indikas ke ili serĉas nutraĵojn. Ĉar multaj araneoj estas noktemaj, la etendo de nektarkonsumado fare de araneoj povas esti subkalkulita. Nektaro enhavas aminoacidojn, lipidojn, vitaminojn kaj mineralojn aldone al sukeroj, kaj studoj montris ke aliaj aranespecioj vivas pli longdaŭre kiam nektaro estas disponebla. Manĝi nektaron evitas la riskojn de lukto kontraŭ predoj, kaj la kostojn produkti venenon kaj digestajn enzimojn.[7]
Oni konas ke variaj specioj manĝas mortintajn artropodojn (kadavromanĝado), retosilkon, kaj ties proprajn muditajn ekzoskeletojn. Ankaŭ la poleno kaptita en retoj povas esti manĝata, kaj studoj montros ke junaj araneoj havas pli bonan ŝancon survivi se ili havas la oportunon por manĝi polenon. En kaptiveco, estas konataj ankaŭ kelkaj aranespecioj kiuj manĝas bananojn, marmeladon, lakton, ovoflavon kaj kolbason.[7]
Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Aranereto.La plej bone konata metodo predokapti estas per rimedoj de gluecaj araneretoj. Variaj lokigoj de araneretoj permesas al diferencaj specioj de araneoj kapti diferencajn insektojn en la sama areo, por ekzemplo ebenaj horizontalaj araneretoj kaptas insektojn kiuj flugas supren el suba vegetaĵaro dum ebenaj vertikalaj araneretoj kaptas insektojn kiuj praktikas horizontalan flugon. Araneoj kiuj konstruas araneretojn havas malbonan vidkapablon, sed estas tre sensivaj al vibrado.[8]
Inoj de akvaraneo Argyroneta aquatica konstruas subakve "skafandrajn" araneretojn kiujn ili plenigas peraere kaj uzas por digesti predon, mudi, pariĝadi kaj idozorgi. Ili loĝas preskaŭ tute ene de la skafandroj, ponardante predantajn animalojn kiuj tuŝas la skafandron aŭ la minacojn kiuj venas.[9] Kelkaj araneoj uzas la surfacojn de lagoj kaj flakoj kiel "retoj", kiuj detektas kaptotajn insektojn pere de la vibrado kiun ili okazigas dum baraktado.[8]
Ret-ĵetantaj araneoj teksas nur malgrandajn retojn, sed poste ili manipulas ilin por kapti predojn. Tiuj de la genro Hyptiotes kaj tiuj de la familio Teridiosomatedoj etendas siajn retojn kaj poste liberigas ilin kiam predo frapas ilin, sed ne movas ilin aktive, Tiuj de la familio Deinopedoj teksas eĉ pli malgrandajn retojn, tenas ilin etenditaj inter siaj du unuaj paroj de kruroj, kaj lanĉas kaj premas ilin tiom multe kiom ĝis dufoje siajn proprajn korpolongojn por kapti predon, kaj tiu movo povas pliigi la retajn areojn laŭ faktoro de ĝis dek. Eksperimentoj montris ke la Deinopis spinosus havas du diferencajn teknikojn por kapti predon: malantaŭaj frapoj por kapti flugantajn insektojn, kies vibradon ĝi detektas; kaj antaŭaj frapoj por kapti grundirantan predon kiun ĝi vidus. Tiuj du teknikoj estis observitaj ankaŭ en aliaj deinopedoj. Piedirantaj insektoj formas plej el la predo de plej deinopedoj, sed unu populacio de Deinopis subrufa ŝajne vivas ĉefe el tipoledaj muŝoj kiujn ili kaptas per la malantaŭaj frapoj.[10]
Plenkreskaj inoj de bul-araneoj de la genro Mastophora konstruas "retojn" kiuj konsistas el nur unusola "trapezlinio", kiun ili kontrolas. Ili konstruas ankaŭ ĵetbulojn faritajn el unusola fadeno, kiuj estas grandaj buloj el tre malseka silko. Ili elsendas kemiaĵojn kiuj similas al la feromonoj de tineoj, kaj poste ili svingas la bulojn al la tineoj. Kvankam ili mistrafas ĉirkaŭ 50% el la frapoj, ili kaptas ĉirkaŭ la saman pezon de insektoj nokte kiel la ret-teksantaj araneoj de simila grando. La araneoj manĝas la bulojn se ili ne faras mortigon en ĉirkaŭ 30 minutoj, ripozas iome, kaj poste ili faras novajn bulojn.[11][12] Junuloj kaj plenkreskaj maskloj estas multe pli malgrandaj kaj ne faras bulojn. Anstataŭe ili liberigas diferencajn feromonojn kiuj allogas humidtineojn, kaj kaptas ilin per siaj antaŭaj paroj de kruroj.[13]
La primitivaj Lifistiedoj, nome "klapo-pordaj araneoj" de familio Ktenizedoj kaj multaj tarantuloj estas embuskaj predantoj kiuj gvatas en truoj, ofte fermitaj per klappordoj kaj ofte ĉirkaŭataj de retoj de silkaj fadenoj kiuj alertas tiujn araneojn pri la esto de predo.[14] Aliaj embuskopredantoj faras tion sen tia helpo, kiaj multaj krabaraneoj,[8] kaj kelkaj specioj kiuj predas abelojn, kiuj vidas ultraviolan radiadon, povas alĝustigi sian ultraviolan reflekton por kongrui kun la floroj en kiuj ili gvatas.[15] Luparaneoj, saltaraneoj, fiŝkaptaraneoj kaj kelkaj krabaraneoj kaptas predon ĉasante ĝin, kaj fidas ĉefe el vidkapablo por lokigi predon.[8]
Kelkaj saltaraneoj de la genro Portia ĉasas aliajn araneojn laŭ manieroj kiuj ŝajnas inteligentaj,[17] trompante siajn viktimojn aŭ allogante ilin el siaj retoj. Laboratoriaj studoj montras ke la instinktaj taktikoj de la genro Portia estas nur startaj punktoj por alproksimiĝo laŭ teknikoj de prov-eraro laŭ kiuj tiuj araneoj lernas tre rapide kiel povi kapti novajn predospeciojn.[16] Tamen, ili ŝajnas esti relative malrapidaj "pensuloj", kio ne estas surpriza, ĉar ties cerboj estas multe pli malgrandaj ol tiuj de mamulaj predantoj.[18]
Formik-imitaj araneoj frontas kelkajn defiojn: ili ĝenerale disvolvigas pli sveltajn abdomenojn kaj falsajn "taliojn" en la cefalotorako por imiti la tri distingajn regionojn (tagmata) de korpo de formiko; ili svjngas la unuan paron de kruroj antaŭ siaj kapoj por imiti antenojn, kion araneoj ne havas, kaj por kaŝi la fakton ke ili havas ok krurojn anstataŭ ses; ili disvolvigas grandajn kolormakulojn ĉirkaŭ unu paro de okuloj por maski la fakton ke ili ĝenerale havas ok simplajn okulojn, dum formikoj havas du komponitajn okulojn; ili kovras siajn korpojn kun reflektaj haroj por simili al brilaj korpoj de formikoj. En kelkaj aranespecioj, kaj maskloj kaj inoj kamuflimitas diferencajn formikospeciojn, ĉar araneinoj estas kutime multe pli grandaj ol maskloj. Ankaŭ formik-imitaj araneoj modifas sian kutimon por simili tiun de la celaj specioj de formikoj; por ekzemplo, multaj adoptas zigzagan modelon de movado, formik-imitaj saltaraneoj evitas saltadon, kaj araneoj de la genro Synemosyna piediras sur la eksteraj bordoj de folioj en la sama maniero kiel Pseudomyrmex. Formik-imitado en multaj araneoj kaj aliaj artropodoj povas celi protekton el predantoj kiuj ĉasas per vido, inklude birdojn, lacertojn kaj araneojn. Tamen, kelkaj formik-imitaj araneoj predas ĉu formikojn ĉu la "brutaron" de la formikoj, kiaj afidoj. Ripoze, la formik-imita krabaraneo Amyciaea ne multe similas al Oecophylla, sed dum ĉasado ĝi imitas la kutimaron de mortanta formiko por allogi laboristajn formikojn. Post mortigo, kelkaj formik-imitaj araneoj tenas siajn viktimojn inter ili kaj grandajn grupoj de formikoj por eviti esti atakitaj.[19]
Estas forta pruvaro ke la koloraro de araneoj estas kamuflado kiu helpas ilin eviti siajn ĉefajn predantojn, nome birdoj kaj parazitajn vespojn, ambaŭ el kiuj havas bonan koloran vidkapablon. Multaj aranespecioj estas koloraj por konfuziĝi antaŭ ties plej oftaj fonoj, kaj kelkaj havas varian koloraron, striojn kaj makulojn kiuj rompas siajn konturojn. En kelkaj specioj, kiaj la Havaja feliĉvizaĝa araneo, Theridion grallator, kelkaj kolorskemoj estas en proporcio kiu ŝajnas resti konstanta, kaj tio malfaciligas ke la predantoj agnosku la speciojn. Plej araneoj estas nesufiĉe danĝeraj aŭ nebongustaj por ke avertokoloraro havigu multan profiton. Tamen, malmultaj specioj kun povegaj venenoj, grandaj makzeloj aŭ iritantaj haroj havas makulojn de avertaj koloroj, kaj kelkaj aktive memmontras tiujn kolorojn okaze de minaco.[20][21]
Multaj el la familio de Terafosedoj, kiu inkludas tarantulojn kaj simiaraneojn, havas brulharojn en siaj abdomenoj kaj uzas siajn krurojn por frapi siajn atakantojn. Tiuj haroj estas fajnaj ĥetoj (haroj) kun rompiĝemaj bazoj kaj strioj de pikiloj pinte. Tiuj pikiloj okazigas intensan iriton sed ne estas pruvaro ke ili portas ajnan tipon de veneno.[22] Kelkaj defendas sin kontraŭ vespoj inklude per retoj de tre fortikaj fadenoj en siaj retoj, kio havigas al la araneo tempon por fuĝi dum la vespoj estas luktantaj kontraŭ baroj.[23] La ora tornil-araneo, Carparachne aureoflava, el la Namibia dezerto fuĝas el parazitaj vespoj rulante siaflanke kaj korporadumante suben laŭ sablo-dunoj.[24]
Kelkaj aranespecioj kiuj konstruas retojn vivas kune en grandaj kolonioj kaj montras socian kondutaron, kvankam ne tiom komplekse kiel en sociaj insektoj. La aranespecio Anelosimus eximius (en la familio Teridiedoj) povas formi koloniojn de ĝis 50,000 individuoj.[25] La genro Anelosimus havas fortan tendencon al sociemo: ĉiuj konataj amerikaj specioj estas sociemaj, kaj specioj de Madagaskaro estas almenaŭ iome sociemaj.[26] Membroj de aliaj specioj en la sama familio sed de kelkaj diversaj genroj havas sendepende disvolvigitan socian kutimaron. Por ekzemplo, kvankam Theridion nigroannulatum apartenas al genro sen aliaj sociemaj specioj, T. nigroannulatum konstruas koloniojn kiuj povas enhavi kelkajn milojn da individuoj kiuj kunlaboras en predokapto kaj kunhavas manĝon.[27] Aliaj komunumemaj araneoj estas specioj de la genro Philoponella (familio Uloboredoj), Agelena consociata (familio Agelenedoj) kaj Mallos gregalis (familio Diktinedoj).[28] Sociemaj predantaj araneoj bezonas defendi sian predon kontraŭ kleptoparazitoj ("ŝtelistoj"), kaj grandaj kolonioj estas pli sukcesaj en tio.[29] La herbovora araneo Bagheera kiplingi vivas en malgrandaj kolonioj kio helpas protekti ovojn kaj araneidojn.[6] Eĉ vidvinaraneoj (genro Latrodectus), kiu estas rimarkinde kanibala, formas malgrandajn koloniojn en kaptiveco, kunhavante retojn kaj kunmanĝante.[30]
Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Aranereto.Ne estas konsistanta rilato inter la klasigo de araneoj kaj la tipoj de retoj kiujn ili konstruas: specioj de la sama genro povas konstrui tre similajn aŭ rimarkinde tre diferencajn retojn. Ankaŭ ne estas multa korespondo inter la araneklasigo kaj la kemia kompono de ties silkoj. Konverĝa evoluo en retokonstruado, alivorte uzado de similaj teknikoj fare de tre malproksime rilataj specioj, estas notinda. Araneretaj desegnoj kaj la teksokutimaroj kiuj produktas ilin estas plej bone komprenataj. La baza radia-poste-spirala sekvenco videbla en retoteksado kaj la sento de direkto postulita por konstrui ilin povas esti heredataj el komunaj prauloj de plej el la aranegrupoj.[31] Tamen, la majoritato de araneoj konstruas nerondajn retojn. Kutime oni supozas ke la glueca rondoforma reto estas evolucia plinovaĵo rezulta en la diversigo de abla klado Orbiculariae. Nune, tamen, ŝajnas ke nerondoformoretaj araneoj estas subgrupo kiu evoluciis el rondoformoretaj araneoj, kaj ke nerondoformoretaj araneoj havas ĉirkaŭ 40% pli da specioj kaj estas kvar foje tiom abundaj kiom rondoformoretaj araneoj. Ties pli granda sukceso povis okazi ĉar vespoj de la familio de Sfecedoj, kiuj estas ofte la dominantaj predantoj de araneoj, multe preferaas ataki araneojn kiuj havas ebenajn retojn.[32]
Lamarko konsideris la araknoidojn kiel sesa klaso de organizo de animaloj el la plej simplaj (infuzorioj, polipoj, radiuloj, vermoj kaj insektoj) al la plej perfekta (la homo). Li difinis la araknoidojn kiel jam ovonaskaj sed ne metamorfozaj, kun skizo de cirkulado, kiel pli revolucia novigo.[33]
Carl Alexander Clerck kolektis kaj kategoriigis grandan nombron de araneuloj, kaj publikigis ĝin kune kun pli ĝeneralaj observoj pri morfologio kaj kutimaro de araneoj, en sia verko Svenska Spindlar ("svedaj araneoj", 1757, konata ankaŭ laŭ sia latina subtitolo, Aranei Suecici). Pro la escepta serioza traktado de araneaj specioj, la sciencaj nomoj proponitaj de Clerck en Svenska Spindlar (kiuj estis adoptitaj de Carl Linnaeus en sia Systema Naturae en 1758 kun nur minoraj modifoj) estis tradicie agnoskitaj de araneologoj kiel dunomaj kaj disponeblaj, poste tio estis oficiale agnoskita en la Internacia Kodo de Zoologia Nomenklaturo.[34] Tio signifas ke en okazo de dubo la literumado de aranea nomo laŭ la verko de Clerck de 1757 havas prioritaton super tiu proponita de Lineo en 1758 (ekzemplo estas Araneus anstataŭ Aranea), kaj ke la arameoj de Clerck estis la unuaj animaloj en moderna zoologio kiu akiris disponeblan sciencan nomon en la Linea sistemo. La nomo de la unua specio kiu akiris disponeblan sciencan nomon en la dunoma sistemo estis Araneus angulatus.
La taksonomio kaj klasigo de araneoj ne ankoraŭ finis. Tiom ĵuse kiom ĝis 2017 oni malkovris novan specion kaj fakte novan genron de giganta araneo en Baja California nome Califorctenus cacachilensis aŭ vaganta araneo de la Sierra de las Cacachilas de grando de tarantulo kaj venena kvankam ne mortiga por homoj. Fakte la esploristoj jam malkovris tiun araneon en 2013, sed nur en 2017 ili jam interkonsentis pri ties klasigo kaj publikigis la rezultojn en prestiĝa taksonomia gazeto Zootaxa.[35]
La rigardoj de la diversaj homaj socioj al araneoj miksas kontrastajn vidpunktojn. Unuflanke oni admiras la teknologian kapablon de konstruistoj de araneretoj, kiuj estas alte taksataj el rezista konsidero, kio kondukis al sciencaj studoj cele al imitado de ties produktado, kaj ankaŭ el stetika rigardo. Aliflanke tradicie oni montris araneojn ligitajn al mistero (pro ties predaj kapabloj, foje kontraŭ danĝeraj insektoj) kaj al abandono kaj malpuro okaze de abandonitaj loĝejoj. Tiukadre ili ofte aperas en teruraj rakontoj, timofilmoj ktp. Ekzemple la ĉapitro 8a Muŝoj kaj araneoj de La Hobito de J.R.R. Tolkien, kie la ĉefrolulo Bilbo unue mortigas gigantan araneon kiu estis kaptanta lin kaj poste savas la gnomajn kompanojn, kiuj estis kaptitaj de multaj araneoj, pere de arda batalego en kiuj partoprenas ankaŭ la gnomoj.[36]
Araneofobio (greke αραχνοφοβία) estas vaste disvastiĝinta kaj ĝenerala konata fobio, kiu rezultas en patologia timo de araneoj fare de la fobiano.
Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Aranepiko.Kvankam araneoj estas amplekse timataj, nur kelkaj specioj estas danĝeraj al la personoj.[38] Araneoj pikas personojn nur okaze de mem-defendo, kaj kelkaj produktas efikojn pli danĝerajn ol tiuj de moskitopiko aŭ abel-piko.[39] Plej el tiuj povas okazigi medicine danĝerajn pikaĵojn, kiaj la angularaenoj kaj la vidvinaraneoj, kiuj preferas fuĝi kaj pikas nur okaze de kaptitaĵo, kvankam tii povas okazi facile hazarde.[40][41] La defendaj taktikoj de funelretaj araneoj inkludas dentomontron kaj ties veneno, kvankam ili rare injektas multon, rezultis en 13 konataj homaj mortigoj dum ĉirkaŭ 50 jaroj.[42] Ili estis konsiderataj la plej danĝeraj araneoj en la mondo laŭ klinika kaj veneneca vidpunktoj,[38] kvankam tiu atribuo estis indikita ankaŭ al la Brazila vagaraneo, pro multe plej ofta nombro de hazardaĵoj.[43]
Estas ĉirkaŭ 100 fidindaj registritaj mortigoj pro aranepikoj en la 20a jarcento,[44] kompare al ĉirkaŭ 1 500 el pikiloj de meduzoj.[45] Multaj aluditaj okazoj de aranepikoj povas eeti malĝustaj diagnozoj,[46] kio povas malfaciligi la ekzamenojn de la efiko de traktado de veraj aranepikoj.[47]
La araneuloj - latine araneae - (ordo Araneae) estas aer-spiraj artropodoj kiuj havas (kontraste al la insektoj) 8 krurojn kaj mordilojn chelicerae kiuj povas injekti venenon kaj ne havas flugilojn. Ili estas la plej granda ordo de Araneoidoj kaj rangas sepa en totala specidiverseco inter ĉiuj ordoj de organismoj. Ili alkutimiĝis al diversaj vivlokoj, kaj troviĝas en ĉiu kontinento krom Antarkto kaj ili setlis en preskaŭ ĉia habitato kun la escepto de aera kaj mara koloniigo. Ĝis Novembro 2015 oni rekonis almenaŭ 45,700 speciojn, de kiuj ducento kapablas vere mordi aŭ venenigi homojn. Almenaŭ 114 familioj estis registritaj de taksonomiistoj. Tamen, estis malkonsento ene de la scienca komunumo pri kiel tiuj familioj estu klasitaj, kiel evidentiĝas pro la ĉirkaŭ 20 diferencaj klasigoj kiuj estis proponitaj ekde 1900.
Anatomie, araneuloj diferencas el aliaj artropodoj je tio ke la kutima korpaj segmentoj estas fuzitaj en du tagmoj, nome cefalotorako kaj abdomeno, kaj kunigitaj de malgranda, cilindra pedicelo. Malkiel ĉe insektoj, araneuloj ne havas antenojn. En ĉio escepte ĉe la plej primitiva grupo, nome Mesothelae, araneuloj havas la plej centralizitan nervosistemojn el ĉiuj artropodoj, ĉar ĉiuj ties ganglioj estas fuziitaj en unu amaso en la cefalotorako. Malkiel ĉe plej artropodoj, araneuloj ne havas etandigajn muskolojn en siaj membroj kaj anstataŭe etendigas ilin per hidraŭlika premo.
Ĝenerale ili estas sinkaŝemaj, solemaj kaj malgrandaj. Ili produktas silkon por fari araneretojn aŭ "araneaĵojn", kunligi siajn rifuĝejojn kaj eĉ veturi uzante la venton. Ties abdomenoj portas apendicojn kiuj iĝis modifitaj en silkillinioj kiuj produktas silkon el ĝis ses tipoj de glandoj. Araneretoj varias amplekse laŭ grando, formo kaj la kvanto de glufadeno uzita. Ŝajne la spirala reto povas esti unu el plej fruaj formoj de la mondo, kaj la araneuloj kiuj produktas interplektitajn araneretojn estas pli abundaj kaj diversaj ol tiuj de la familio de Araneidae. Araneaj Araneoidoj kun silko-produktaj kranoj aperis en la Devonio antaŭ ĉirkaŭ 386 milionoj da jaroj, sed tiuj animaloj ŝajne ne havis tiujn silkilliniojn. Veraj araneoj estis trovitaj en rokoj de Karbonio el 318 al 299 milionoj da jaroj, kaj estas tre similaj al la plej primitivaj survivantaj subordo, nome la Mesothelae. La ĉefaj grupoj de modernaj araneoj, nome Migalomorfuloj kaj Araneomorfuloj, unuafoje aperis en la Triaso, antaŭ 200 milionoj da jaroj.
Herbovora specio, nome Bagheera kiplingi, estis priskribita en 2008, sed ĉiuj aliaj konataj specioj estas predantoj, ĉefe de insektoj kaj de aliaj araneoj, kvankam kelkaj grandaj specioj ankaŭ kaptas birdojn kaj lacertojn. Araneoj uzas ampleksan gamon de strategioj por kapti predon: kaptas ilin ĉe gluaj retoj, lazas ilin per gluaj ĵetbuloj, imitante la predon por eviti detekton, aŭ surveturante ilin. Plej detektas predon ĉefe per sentado de vibrado, sed la aktivaj ĉasistoj havas akutan vidkapablon, kaj ĉasistoj de la genro Portia montras indikojn de inteligento en ties elekto de taktikoj kaj kapabloj por disvolvigi novajn. La intestoj de araneoj estas tro mallarĝaj por akcepti solidaĵojn, kaj tiele ili likvidigas ties manĝon inundante ĝin per digestaj enzimoj kaj muelanta ĝin per la bazoj de siaj piedtuŝiloj, ĉar ili ne havas verajn makzelojn.
Masklaj araneoj identigas sin per vario de kompleksa pariĝa ceremonio por eviti esti manĝataj de inoj. Maskloj de plej specioj survivas kelkajn pariĝojn, limigite ĉefe per siaj mallongaj vivodaŭroj. Inoj teksas silkajn ovujojn, ĉiuj el kiuj povas enhavi centojn da ovoj. Inoj de multaj specioj zorgas siajn idojn, por ekzemplo portante ilin aŭ kunhavante manĝon kun ili. Minoritato de specioj estas sociaj, kaj konstruas komunajn retojn kiuj povas esti hejmo de kelkaj ĝis 50,000 individuoj. Socia kutimo gamas el malforta tolero, kiel ĉe la genro de "vidvinoj" Latrodectus ĝis kooperativa ĉasado kaj manĝo-kunhavado. Kvankam plej araneoj vivas ĝis maksimume du jaroj, tarantuloj kaj aliaj migalomorfaj araneoj povas vivi ĝis 25 jarojn en kaptiveco.
Ĉar la veneno de kelkaj specioj estas danĝera al homoj, sciencistoj estas nuntempe esplorante la uzadon de araneveneno en medicino kaj kiel ne-poluaj pesticidoj. Aranea silko havigas kombinon de malpezeco, forto kaj elasteco kiu estas supera al tiu de sintezaj materialoj, kaj la aranesilkaj genoj estis enmetitaj en mamulojn kaj plantojn por vidi ĉu tiuj povas esti uzataj kiel silkofabrikoj. Kiel rezulto de ties ampleksa gamo de kutimoj, araneoj iĝis oftaj simboloj en arto kaj mitologio simbolante variajn kombinojn de pacienco, krueleco kaj kreivaj povoj. Nenormala timego al araneoj estas nomata araneofobio.
Las arañas (Araneae) son el orden más numeroso de la clase Arachnida, lejanamente emparentadas con otros grupos de artrópodos, como los insectos, con los que no deben confundirse. Tienen glándulas venenosas en los quelíceros, con las que paralizan a sus presas. Producen seda (véase seda de araña), con la que tejen telas de araña o telarañas, que usan para construir redes de caza, tapizar refugios e incluso hacerse llevar por el viento.
El grupo está abundantemente representado en todos los continentes, excepto en la Antártida. Todas son depredadoras, generalmente solitarias, de pequeños animales. El orden Araneae es el séptimo en diversidad total de especies respecto al resto de diversidad de organismos. Hasta la fecha se han descrito más de 46 500 especies[1] de arañas, y 110 familias han sido reconocidas por los taxónomos; sin embargo, sigue habiendo discrepancias dentro de la comunidad científica, como demuestran las aproximadamente 20 clasificaciones que se han propuesto desde 1900.[2]
Solo algunos grupos son realmente peligrosos para los seres humanos. Hay personas que sufren de aracnofobia, es decir, miedo a las arañas.
La especialidad que se ocupa de las arañas y del resto de los arácnidos se llama aracnología.
La anatomía de las arañas coincide a grandes rasgos con la de otros arácnidos, es decir, con el cuerpo dividido en dos regiones o tagmas, prosoma (o cefalotórax) y opistosoma (o abdomen), y el mismo número y tipo de apéndices, es decir, un par de quelíceros, un par de pedipalpos y cuatro pares de patas locomotoras.
Las arañas tienen longitudes corporales que oscilan entre los 0,5 mm y los 9,0 cm que alcanzan algunos migalomorfos tropicales, los cuales llegan a capturar pequeños pájaros; con las patas extendidas alguno de estos puede sobrepasar los 25 cm. Durante el Carbonífero superior y el Pérmico existieron arañas de más de 50 cm.[3] La araña más grande del mundo es la Theraphosa blondi, o tarántula goliat, que puede llegar a medir 30 cm (incluidas las patas), y es originaria de América.[4]
Los tres pares de apéndices mencionados anteriormente se insertan en el prosoma, así como los ojos simples; en la cara ventral se abre la boca.
Los quelíceros presentan una sola articulación, entre la base, muy abultada, y una uña distal generalmente pequeña (en el extremo), y habitualmente portan glándulas venenosas. Cuando no se usa, la uña suele quedar más o menos protegida dentro de un surco del artejo basal.
Los pedipalpos son semejantes a las patas, pero no se apoyan en el suelo, sino que los llevan levantados por delante del cuerpo. Los machos de muchas especies emplean los pedipalpos para cortejar a las hembras, en cuyo caso pueden ser grandes o vistosos, y también como aparato copulador, que introduce una bolsa de esperma, el espermatóforo, en el cuerpo de la hembra.
Las patas locomotoras se insertan por debajo del prosoma y están constituidas por siete piezas o artejos, que son, desde el extremo proximal (base) hacia el distal (extremo): coxa, trocánter, fémur, patela o rodilla, tibia, metatarso y tarso.
El opistosoma alberga en su extremo posterior glándulas sericígenas (productoras de seda) que se abren al exterior por unos pequeños bultos llamados hileras. En la parte inferior y anterior del opistosoma (o abdomen) se abren el epigino (poro genital), los pulmones en libro, cavidades respiratorias con pliegues internos laminares que, según los casos, son dos o cuatro, y/o los estigmas del sistema traqueal.
Las arañas son animales depredadores que paralizan a sus presas con el veneno de sus quelíceros. La mayoría de las arañas inyectan enzimas digestivas en la presa, realizando una digestión externa, al menos parcial. Muchas mastican a la presa parcialmente con dientes que forman parte del artejo basal de los quelíceros. Ahí se localizan también comúnmente "pelos" que permiten en muchos casos filtrar eficazmente el alimento, separando las partículas sólidas del líquido.
Al principio del tubo digestivo se sitúa una faringe o estómago de función suctora. Desde la mitad del prosoma y hasta el final del opistosoma se extiende el intestino medio, dotado generalmente de divertículos, que en algunos casos se extienden incluso a las patas. La digestión química se realiza solo parcialmente en la luz del intestino, siendo fagocitadas partículas cuya digestión enzimática se completa de manera intracelular.
El aparato circulatorio es de tipo abierto, como en todos los artrópodos, con un corazón dorsal tubular situado en la parte dorsal anterior del opistosoma, en cuya superficie se marca su presencia por un surco cardíaco. Es posible en algunos casos percibir sus latidos, de 30 a 100 por minuto, más numerosos en las arañas más pequeñas. La hemolinfa es bombeada al corazón desde una cavidad pericárdica y proyectada fuera de él con energía. La elevada presión se ha interpretado como signo de una función hidráulica, que podría desempeñar un papel en el movimiento de las patas, por lo que cuando mueren sus patas se contraen por la falta de circulación de sangre.[cita requerida] La presión se duplica durante la muda. La hemolinfa, según es normal en los artrópodos, carece de células pigmentarias, pero no de pigmentos transportadores, que son en este caso hemocianinas, de color azulado. La extensión de los vasos es limitada, y afecta, como es normal en sistemas abiertos, sobre todo a los órganos respiratorios.
La respiración se realiza por órganos internalizados, normal en animales de vida aérea, que en este caso son pulmones en libro o filotráqueas (a veces llamados tráqueas en libro), uno o dos pares que se abren en la parte mediana y ventral del opistosoma anterior. Tienen una estructura plegada, lo que multiplica la superficie de intercambio, y a través de ellos la hemolinfa circula canalizada por vasos. Muchas arañas tienen también un sistema traqueal que no es homólogo al de los insectos.
La excreción se realiza por glándulas coxales no muy desarrolladas y por tubos que desembocan en el intestino análogos a los tubos de Malpighi de los insectos.
Como el resto de los quelicerados, carecen de antenas, y usan los pedipalpos como órganos táctiles y olfativos. La vista de las arañas es generalmente muy pobre, a pesar de tener hasta cuatro pares de ojos simples denominados ocelos, que en algunas familias se reducen a tres pares o menos. La colocación, tamaño y color de los ojos son caracteres diagnósticos de las familias, es decir, permiten distinguir unas de otras. En unos pocos casos la visión es eficaz, y en los saltícidos (Salticidae) es la mejor de todos los invertebrados terrestres.[cita requerida]
Todas las especies de araña producen seda, material compuesto de proteínas complejas, que utilizan para muy variadas funciones: cazar presas y envolverlas en ella; como adhesivo de otros materiales de construcción de túneles, trampillas, etc; como áreas de locomoción, así como otras muchas utilidades. Ciertas especies de arañas crean un largo hilo que les sirve de vela para ser arrastradas por el viento. El viento las guía o bien para cazar sus presas o para ir en una dirección determinada. Este fenómeno se conoce como vuelo arácnido. En el extremo posterior del abdomen se encuentran las glándulas secretoras de seda denominadas hileras, que producen un fluido que se solidifica al contacto con el aire (el fluido es una disolución concentrada de proteínas, cuya estructura se transforma justo antes de salir, convirtiéndose en una forma insoluble que rápidamente se deshidrata y constituye la fibra de seda).
Las arañas son depredadoras. Se alimentan de presas singulares que capturan activamente. Algunas producen una red (telaraña) en la cual las presas caen por accidente, enredándose y pegándose en ella. Un dato curioso, es que la seda que teje la araña (producida por órganos especiales llamados hileras) es más fuerte y resistente que el acero del mismo tamaño. En ese caso la araña, que permanece al acecho con las patas extendidas sobre la red, capta las vibraciones y se acerca a su presa. Otras arañas cazan al acecho, en el suelo o sobre la vegetación, detectando a sus presas por las vibraciones del sustrato o con sus ojos, como hacen los licósidos y los saltícidos. Las arañas no despedazan y tragan a sus presas, como hacen, por ejemplo, sus parientes los solífugos, sino que les inyectan veneno con sus quelíceros mientras las sujetan con sus patas y sus pedipalpos. Una vez paralizadas por el veneno les inyectan jugos digestivos, que producen una digestión externa del animal dentro de sus propios tegumentos, sorbiendo a continuación la papilla resultante. Por eso se observa a las arañas permanecer inmóviles durante largo rato mientras sujetan su presa inmóvil.
Las arañas tienen muchos depredadores en el ecosistema como diversas especies de aves, serpientes, sapos, lagartos, mamíferos y otros artrópodos depredadores como las avispas rojas, ciempiés, escorpiones, mantodeos y solifugos. Cuando se sienten amenazadas, levantan sus dos patas delanteras y sus queliceros. Cuando la amenaza se acerca, la araña muerde a su depredador con sus quelíceros utilizando el veneno más potente, ya que el veneno de la araña se compone por dos partes, una para poder paralizar a las presas de las cuales se alimentan, y la otra contra sus depredadores solo como defensa. Otros mecanismos defensivos son las telarañas y refugios que construyen como defensa y para poder capturar a sus presas.[5]
Siendo cazadoras solitarias, tienden a considerar una presa cualquier cosa que se mueva y tenga el tamaño apropiado. Los machos, generalmente más pequeños que las hembras debido al gran dimorfismo sexual de los arácnidos, buscan a éstas activamente, cortejándolas con “danzas” elaboradas en las que el movimiento rítmico de los pedipalpos puede jugar un importante papel, en un intento por no ser devorados por las hembras. El ritual puede incluir el obsequio por el macho a la hembra de una presa envuelta en seda, lo que en algunas especies ha evolucionado hasta ser solo un señuelo, la bolsa de seda, desprovisto de contenido. Cuando consigue la aproximación, el macho introduce un espermatóforo en las vías sexuales de la hembra usando sus pedipalpos, que actúan como órganos copuladores. A pesar de la ritualización, es común que después de la cópula la hembra devore al macho.
Las arañas son artrópodos con metamorfosis simple, es decir, pasan por ecdisis (mudas de cutícula) sucesivas, y las arañas jóvenes se distinguen de las adultas únicamente por su menor tamaño y por ser sexualmente inmaduras.
Como depredadoras, las arañas suelen ocupar una posición terminal en las cadenas tróficas. Desempeñan un papel importantísimo como depredadores: son las mayores consumidoras de insectos del planeta y contribuyen decisivamente a controlar su número.
Se encuentran en todos los climas, incluso los fríos, poco favorables para los animales poiquilotermos, y se cuentan entre los seres vivos registrados a mayor altitud. Abundan por igual en ambientes secos y húmedos y algunas llevan una existencia acuática, como la eurasiática Argyroneta aquatica, que llena su nido subacuático con una burbuja de aire, o la australiana Megadolomedes australianus.
La investigación del comportamiento (etología) de las arañas es un campo de gran riqueza. Aunque su capacidad de aprendizaje es modesta, según es regla en los artrópodos, hacen gala de una gran variedad y complejidad de comportamientos instintivos (heredados), sobre todo en lo referente al cortejo y apareamiento y al cuidado parental. Es notable también la precisión con que algunas fabrican su red de caza.
El cuidado parental, la atención activa a la progenie, se ha observado en distintas arañas. Los licósidos portan los huevos, encerrados o no en un capullo, y cuidan a los individuos juveniles hasta que estos alcanzan el desarrollo suficiente para capturar presas. Se conocen algunos casos de suicidio maternal, en los que las jóvenes arañas obtienen del cuerpo de su madre el primer alimento.
Algunas arañas, como el género cosmopolita Argyrodes (familia Theridiidae), son cleptoparásitas, que roban a otras arañas sus presas, manteniéndose al acecho en sus telas. El cleptoparasitismo se ha observado en media docena de familias.
Las especies del género Mycaria (familia Gnaphosidae) practican el mimetismo de las hormigas, no solo en su aspecto, sino también en sus actitudes, levantando las patas anteriores hasta la posición de unas antenas. Lo mismo hace Sunpunna picta, que imita los movimientos de una avispa.
Cuando las arañas reciben una picadura en una extremidad durante una pelea se la amputan para evitar que el veneno llegue al resto del cuerpo.
Todas las arañas, salvo las de la familia Uloboridae, son venenosas. En general son más venenosas las arañas que cazan activamente que las que capturan sus presas al acecho o por medio de una red. El producto que inyectan los quelíceros tiende a satisfacer dos propósitos: primero, la digestión externa de la presa, para que la araña absorba la papilla resultante; segundo, la inmovilización de las presas. Además, algunas arañas migalomorfas (tarántulas americanas) portan haces urticantes, que producen irritación cuando se tocan y pueden dañar severamente áreas delicadas, como los ojos.
Como regla general, las arañas son demasiado pequeñas para atravesar la piel humana con sus quelíceros. De las que pueden hacerlo la mayoría producen efectos someros y locales, pero unas pocas especies pueden producir intoxicaciones sistémicas severas o necrosis (muerte del tejido) localizadas pero extensas.
Las arañas más venenosas son las australianas de los géneros Atrax y Hadronyche,[cita requerida] unas 35 especies localmente conocidas como arañas de embudo, por la forma de las entradas a las redes tubulares que fabrican. Los primates, incluidos los seres humanos, resultan ser excepcionalmente susceptibles al veneno de estas arañas, que en otros mamíferos producen efectos leves. Se trata de migalomorfos grandes que producen polipéptidos neurotóxicos. La incidencia del envenenamiento, que responde bien al antídoto, es pequeña y llegaron a registrarse 26 muertes en Australia antes de que se desarrollara el suero específico en 1981.[cita requerida]
Hay dos grupos de arañas pequeñas cuyo veneno es menos potente, pero que por ser más comunes originan más casos de envenenamiento. Se trata de las viudas negras, del género Latrodectus, y de las “arañas violinistas o pardas”, del género Loxosceles.
El latrodectismo es la intoxicación por viudas negras, especies del género cosmopolita Latrodectus (familia Theridiidae), cuyas especies más notables son Latrodectus mactans, en Norteamérica, L. tredecimguttatus, en el Mediterráneo, L. hasselti, en Australia y L. geometricus, en África meridional. Las arañas de este género se encuentran en rincones oscuros de todas las latitudes. Las hembras, más grandes que los machos y más venenosas, devoran a estos durante el apareamiento. No son agresivas, sino que huyen, lo que hace la mordedura muy circunstancial. Existen antídotos eficaces contra esta mordedura. El principio activo del veneno que produce los efectos graves es un neurotóxico llamado α-latrotoxina. Los efectos locales aparecen al cabo de un rato en forma de dolor y se prolongan de 3 a 7 días, pero solo en un tercio de los casos llega a haber efectos sistémicos (que afecten al conjunto del organismo) y las muertes son muy esporádicas.
El loxoscelismo es la intoxicación por “arañas pardas” de la familia loxosceles, de las que existen muchas especies. Estas arañas tejen redes desordenadas en rincones, también dentro de las casas. Son más activas durante la noche y nada agresivas, mordiendo sobre todo cuando se encuentran atrapadas entre las ropas de cama o los vestidos. El veneno de Loxosceles es proteolítico, y produce una necrosis local que puede extenderse y tarda en cicatrizar. Solo se producen efectos sistémicos de manera muy excepcional y las muertes confirmadas son rarísimas, aunque no existen antídotos eficaces. Se han observado efectos del mismo tipo, pero generalmente más suaves, en caso de mordedura por diversas arañas, como las arañas tigre del género Argiope, las tarántulas verdaderas del género Lycosa o las pequeñas arañas domésticas del género Tegenaria.
Otro género implicado en envenenamientos serios es Phoneutria, que incluye arañas sudamericanas de hábitos nocturnos, grandes y agresivas, que producen un veneno neurotóxico. Estas arañas, llamadas popularmente "arañas del banano", suelen permanecer en los tallos de las bananeras, con lo que pueden alcanzar otros países viajando como polizones en los plátanos que algunos barcos llevan como mercancía. Los síntomas son severos en muchos casos, pero la muerte es un resultado excepcional.
Mientras que la mayoría de las picaduras de arañas son dolorosas, pero sin otras consecuencias perjudiciales, las picaduras por la araña parda o araña violín (especies de Loxosceles) y otras clases de araña pueden poner en peligro la vida. Se debe intentar identificar qué tipo de araña ha producido la picadura; hay antídotos específicos para las picaduras de la araña viuda y la araña parda solitaria (Loxosceles reclusa).[6]
Los primeros arácnidos similares a arañas son los del orden Trigonotarbida, que se encuentran entre los primeros artrópodos que poblaron la tierra firme. Al igual que las arañas, los trigonotárbidos eran terrestres, respiraban mediante pulmones en libro y poseían ocho patas. Sin embargo no eran verdaderamente arañas, ni siquiera ancestros de ellas; representan una línea evolutiva separada tempranamente del resto de los arácnidos, pero muy similar a las actuales arañas.
Las arañas propiamente dichas, son las que poseen una cintura estrecha que une el prosoma (o cefalotórax) y el opistosoma (o abdomen); evolucionaron hace aproximadamente 400 millones de años. Tenían segmentación abdominal y órganos que secretaban seda, llamados hileras. El fósil más antiguo encontrado con una especie de estas características data de hace 380 millones de años, del periodo Devónico, y es conocido como Attercopus fimbriungus. Este espécimen es el taxón hermano de todas las arañas vivas ya que posee hileras y la misma unión de rótula-tibia en las patas.
La mayoría de los primeros fósiles de arañas pertenecen al suborden Mesothelae. Este es un grupo de arañas primitivas que poseen las hileras bajo la mitad del opistosoma, a diferencia del resto de las arañas que las poseen al final. Eran seguramente predadores terrestres, que habitaron a mediados del Paleozoico. Los hilos de seda estas arañas, se usaban seguramente solo para proteger los huevos y forrar las madrigueras.
A medida que la vida se fue diversificando, también lo hizo el uso del hilo de las arañas. Las arañas con las hileras al final del abdomen, Mygalomorphae y Araneomorphae, aparecieron hace más de 250 millones de años, posiblemente junto con el uso de las telas de araña para la captura de presas, tanto en tierra como en el follaje. El migalomorfo más antiguo, Rosamygale, fue descrito del Triásico de Francia y pertenece a la familia moderna Hexathelidae. Megarachne servinei, del periodo Pérmico-Carbonífero. Se creyó por algún tiempo que era un migalomorfo gigante, con 34 cm de largo y 50 cm de envergadura de patas, lo que la convertía por tanto en la araña más grande que haya poblado la Tierra; pero un estudio más detallado reveló que se trataba de un escorpión marino (Eurypterida).[7]
Para el Jurásico, ya se habían desarrollado las sofisticadas redes aéreas de la familia Araneidae. Una tela de araña conservada en ámbar en perfecto estado, de hace 110 millones de años, da cuenta de este tipo de telarañas. La información genética adicional sugiere, a través de un estudio del gen que provoca este comportamiento, que ya se encontraba este tipo de telas hace 136 millones de años.[8]
Los araneidos (arañas) se dividen en tres subórdenes: Mesothelae, Mygalomorphae (=Orthognatha) y Araneomorphae (=Labidognatha), que a su vez incluyen numerosas familias:
Suborden Mesothelae
Suborden Mygalomorphae
Suborden Araneomorphae
Las arañas (Araneae) son el orden más numeroso de la clase Arachnida, lejanamente emparentadas con otros grupos de artrópodos, como los insectos, con los que no deben confundirse. Tienen glándulas venenosas en los quelíceros, con las que paralizan a sus presas. Producen seda (véase seda de araña), con la que tejen telas de araña o telarañas, que usan para construir redes de caza, tapizar refugios e incluso hacerse llevar por el viento.
El grupo está abundantemente representado en todos los continentes, excepto en la Antártida. Todas son depredadoras, generalmente solitarias, de pequeños animales. El orden Araneae es el séptimo en diversidad total de especies respecto al resto de diversidad de organismos. Hasta la fecha se han descrito más de 46 500 especies de arañas, y 110 familias han sido reconocidas por los taxónomos; sin embargo, sigue habiendo discrepancias dentro de la comunidad científica, como demuestran las aproximadamente 20 clasificaciones que se han propuesto desde 1900.
Solo algunos grupos son realmente peligrosos para los seres humanos. Hay personas que sufren de aracnofobia, es decir, miedo a las arañas.
La especialidad que se ocupa de las arañas y del resto de los arácnidos se llama aracnología.
Ämblikulised (Araneae) ehk rahvapäraselt ämblikud on ämblikulaadsete selts, kus on üle 42 000 liigi[1], neist Eestis üle 520 liigi. Teadusharu, mis uurib ämblikke, nimetatakse arahnoloogiaks, vastavat eriteadlast aga arahnoloogiks.
Ämblike keha on 0,4–90 millimeetri pikkune ja koosneb väliselt lülistumata pearindmikust ja tagakehast. Ämblikel on kaheksa jalga, putukatel neist erinevalt on kuus jalga. Ämblike tagakeha ei ole sklerotiseerunud, see võimaldab neil rohkesti varuaineid säilitada.
Ämblikele on iseloomulik kehaväline seedimine. Ämblikud viivad koos mürgiga oma ohvri kehasse seedemahlu mis lagundab ohvri koed, hiljem tühjendades ohvri söödava sisemuse. Ämblike tagakehas on kesksool tugevasti harunenud, mis võimaldab toiduvarude säilitamist kehas. Ämblikel on madal ainevahetuse tase. Lisaks sellele on näidatud, et ainevahetuse taseme languse juures ei pruugi ämblike aktiivsus oluliselt langeda.[viide?]
Paljud ämblikud on võimelised püüdma suhteliselt suuri ja ka mürgiseid saakloomi tänu võimele mässida saakloom võrku ilma vahetu kontaktita. Ämblikud ei ole toidu suhtes eriti valivad ja enamik neist toitub ükskõik mis liiki saakloomadest, kes võrku satuvad. Ämblikuvõrke on palju tüüpe. Sagedased on ratasvõrgud, mida teevad näiteks võrkurlaste hulka kuuluvad ristämblikud. Mõned Lääne-Eestis ja saartel esinevad lehterämblikud koovad lehterjaid võrke. Need asuvad madalal rohustus, sobides maa ligi liikuvate saakloomade püüdmiseks.
Osa ämblikke võrku ei koo, vaid varitseb saaki. Tihti mähivad ka võrku mittekuduvad ämblikud oma saagi võrguniitidesse. Krabiämblikud varitsevad saaki tavaliselt õitel. Seejuures on nad sageli taustaga sarnast värvi. Suhteliselt väike ämblik võib püüda endast mitu korda suuremat, sageli ohtlikku saaki.
Nii eestlastel kui teistel rahvastel on levinud kujutlus ämblikust kui õnneloomast, kelle kahjustamine võtaks inimeselt õnne. Kui sa omas majas ämbliku näed, siis on sul õnn majas; tapad sa aga ämbliku, siis kaob õnn su majast. Ämblik on õnnelind (Jüri, 1895).[2]
Andrus Saareste sõnaraamatus (1962: 269) on järgmised ämblike rahvakeelsed nimetused:[2]
Eri aegade ja kultuuride lõikes on ämblikul mitmeid tähendusi ja rolle.
Ämblik võib olla kannatlikkuse ja loovuse sümbol – võrgu kudumine on aeganõudev ja loominguline tegevus, seepärast esineb ämblik ka loomismüütides kui abistaja või looja, nt Hopi indiaanlaste Ämbliknaine, Koyangwuti.[3]
Vana-Egiptuses seostus ämblik jahi- ja sõjajumalanna Neithiga kui saatuse kuduja.
Ämblik kui õeluse sümbol võib seostuda sellega, et ämblik tapab aeglaselt surmava mürgiga.
Aafrika folklooris on ämblik isikustatud kui vembutajate jumal Anansi ning ta omab olulist kohta Lääne-Aafrika ja Kariibi folklooris. Siuu rahvaste jaoks on Ämblik (Iktomi) kudunud võrgu, milles maailm ripub ja on ka inimkeele jm keerukate oskuste leiutaja.
Mõistujutt Arachnest on Rooma lisandus klassikalisele Kreeka mütoloogiale. Arachne nimi tähendab ämblikku (vanakreeka keeles ἀράχνη), ta oli kuulsa Lüüdiast pärineva villavärvali Idmoni tütar ja õppis kudumist Athena juures. Arachne oli andekas kuduja, ent muutus uhkeks ja kuulutas, et ta on parem kui Athena, tarkuse, sõjakunsti ja kudumise jumalanna. Isegi Athena tunnistas, et Arachne töö oli laitmatu, kuid nördimusest, et inimene julgeb jumalanna endaga võistlema kutsuda, muutis ta Arachne ämblikuks.
Ämblikulised (Araneae) ehk rahvapäraselt ämblikud on ämblikulaadsete selts, kus on üle 42 000 liigi, neist Eestis üle 520 liigi. Teadusharu, mis uurib ämblikke, nimetatakse arahnoloogiaks, vastavat eriteadlast aga arahnoloogiks.
Armiarmak (Araneae ordena) zortzi hanka dituzten eta pozoia injektatzeko kelizero modifikatuak dituzten artropodo kelizeratuak dira. Munduko txoko guztietan bizi dira, Antartikan salbu, eta ia txoko ekologiko guztietan finkatu da, airean eta itsasoan salbu. 2008rako taxonomoek 109 familiatan sailkatutako 40.000 espezie inguru identifikatu zituzten[1]. Hala ere, sailkapen irizpideak ez dira homogeneoak eta nahasketa handia dago; 1900. urtetik 20 sailkapen proposatu dira armiarmentzat[2].
Anatomiari dagokionez, armiarmen eta gainerako artropodoen arteko ezberdintasun nagusia gorputzaren forma da: gorputzeko segmentuak bi tagmatan batuta dauzkate, zefalotoraxa eta abdomena hain zuzen, eta biak lotzeko pedizelo zilindriko txikia daukate. Armiarmen talderik primitiboena den Mesothelae taldean salbu, armiarmek artropodo guztien arteko nerbio-sistema zentralizatuena daukate, haien gongoil guztiak zefalotoraxean kokatutako masa bakarrean elkartuta baitauzkate. Artropodo askok ez bezala, armiarmek ez daukate muskulu hedatzailerik gorputz-adarretan; horren ordez, presio hidraulikoaren bidez luzatzen dira.
Abdomenean irun-organo modura garatu diren apendizeak dauzkate zeta ekoizteko. Zeta sortzeko sei guruin mota eduki ditzakete. Armiarma-sarea edo amarauna deitutakoa sortzeko gai dira, tamaina, forma eta zeta-kantitate askotakoak.
Euskalkitik euskalkira izena zeharo aldatzen da. Lekeition adibidez, armiarmak parasma izena dauka.
Artikulu hau zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Armiarmak (Araneae ordena) zortzi hanka dituzten eta pozoia injektatzeko kelizero modifikatuak dituzten artropodo kelizeratuak dira. Munduko txoko guztietan bizi dira, Antartikan salbu, eta ia txoko ekologiko guztietan finkatu da, airean eta itsasoan salbu. 2008rako taxonomoek 109 familiatan sailkatutako 40.000 espezie inguru identifikatu zituzten. Hala ere, sailkapen irizpideak ez dira homogeneoak eta nahasketa handia dago; 1900. urtetik 20 sailkapen proposatu dira armiarmentzat.
Anatomiari dagokionez, armiarmen eta gainerako artropodoen arteko ezberdintasun nagusia gorputzaren forma da: gorputzeko segmentuak bi tagmatan batuta dauzkate, zefalotoraxa eta abdomena hain zuzen, eta biak lotzeko pedizelo zilindriko txikia daukate. Armiarmen talderik primitiboena den Mesothelae taldean salbu, armiarmek artropodo guztien arteko nerbio-sistema zentralizatuena daukate, haien gongoil guztiak zefalotoraxean kokatutako masa bakarrean elkartuta baitauzkate. Artropodo askok ez bezala, armiarmek ez daukate muskulu hedatzailerik gorputz-adarretan; horren ordez, presio hidraulikoaren bidez luzatzen dira.
Abdomenean irun-organo modura garatu diren apendizeak dauzkate zeta ekoizteko. Zeta sortzeko sei guruin mota eduki ditzakete. Armiarma-sarea edo amarauna deitutakoa sortzeko gai dira, tamaina, forma eta zeta-kantitate askotakoak.
Hämähäkit (Araneae) ovat niveljalkaisiin (Arthropoda) kuuluvia hämähäkkieläimiä (Arachnida). Hämähäkkien lahkoon kuuluu kolme osalahkoa, 112 heimoa, lähes 4000 sukua ja lähes 45 000 lajia.[1] Lajeja saattaa kuitenkin olla jopa kaksinkertainen määrä. Euroopasta on tavattu noin 4500 ja Suomesta lähes 650 hämähäkkilajia.[2]
Hämähäkit sekoitetaan usein hyönteisiin, vaikka ne kuuluvat hämähäkkieläimiin. Useimmat hämähäkit ovat ihmiselle haitattomia hyönteisten saalistajia ja biologisia torjujia. Vain hyvin harvojen hämähäkkien myrkky on vaarallista ihmiselle.
Hämähäkit eroavat muista hämähäkkieläimistä siten, että niiden ruumis on kaksiosainen ja lähes aina ulkoisesti jaokkeeton. Jalkoja on kahdeksan kappaletta eikä varsinaista päätä voi erottaa eturuumiista. Hämähäkkien ruumiin pituus vaihtelee puolesta millistä aina kahdeksaan senttimetriin.
Hämähäkin aivot sijaitsevat hämähäkin prosomassa eli eturuumiissa. Aivot sijaitsevat hämähäkeillä suun alueella ja ruokatorvi kulkeekin suoraan aivojen läpi. Aivot ovat suorassa yhteydessä silmiin, myrkkyrauhaseen ja lehtikeuhkoihin. Heti aivojen takana sijaitsee imumaha ja sen toiminnan mahdollistavat lihakset. Hämähäkin takaruumiissa sijaitsevat mm. sydän, (naarailla) munarauhanen, lehtikeuhkot, ilmaputkisto, kehruurauhaset, keskisuoli ja muita sisäelimiä.
Hämähäkit kykenevät nauttimaan vain nestemäistä ravintoa. Tärkeä osa ruuansulatuksesta tapahtuukin saaliseläimen sisällä hämähäkin uhriinsa ruiskuttaman myrkyn ja ruuansulatusentsyymejä sisältävän nesteen vaikutuksesta. Kun nämä eritteet ovat muuttaneet saaliin kudokset nestemäiseen muotoon, hämähäkki puristelee tai imee "mehun" saaliista suuhunsa. Hämähäkkien suu on melko yksinkertainen. Se yhteydessä sijaitsevat koukkuleuat (kelikerit), jotka ovat leukapiikeillä ("myrkkyhampailla") varustettuja leukaraajoja sekä muutamia ympäröiviä rakenteita. Varsinaista suuaukkoa ympäröi hieno karvoitus, joka suodattaa ruokamassasta kaikki siinä jäljellä olevat kiinteät hiukkaset.
Ravinnonhankinnassa keskeinen elin on imumaha, joka sijaitsee eturuumiissa, aivojen takana. Sen voimakkaat lihakset imevät nesteen saaliista hämähäkin ruuansulatuskanavaan. Mahaan liittyy useita umpipusseja, joista osa ulottuu jopa hämähäkin jalkojen yläosan sisään. Tällä on luultavasti merkitystä ruokasulan sekoittumisen kannalta.
Suoli kulkee etu- ja takaruumista yhdistävän kannaksen läpi ja takaruumiin sisällä, sydämen ja sukurauhasten välissä on keskisuoli. Ruuansulatuskanava päättyy erityiseen pussiin, johon uloste kertyy. Peräaukko sijaitsee takaruumiin kärjessä, kehruurauhasten vieressä.
Useimmilla hämähäkeillä on hengitystä varten sekä kiduksia muistuttavat lehtikeuhkot että korkeampien eläinten keuhkoputkia muistuttavat ilmaputket. Lehtikeuhkot sijaitsevat takaruumiin etuosassa. Ilma kulkee lehtikeuhkoihin niiden kohdalla hämähäkin vatsapuolella olevista raoista ja ne ovat yhteydessä sydämeen sijaiten saman pussin sisällä. Ilmaputkisto avautuu takaruumiin kärjessä olevan aukon kautta ja sen tiehyet kulkevat suoraan useisiin elimiin takaruumiin sisällä. Hämähäkit eivät suorita mitään hengitysliikkeitä, vaan kaasunvaihto on passiivista.
Verenkierto on avoin eli verta vastaava neste, hemolymfa, virtaa kudoksissa vapaasti sydämen liikuttamana. Niinpä hemolymfan voisi suomentaa kudosvereksi. Happea sitova molekyyli on hemosyaniini, minkä vuoksi hapekas veri on väriltään sinertävää ja hapeton väritöntä. Sydän on pitkä ja sangen ohut putki ja se sijaitsee hämähäkin selkäpuolella. Sydämen kohdalla monilla hämähäkkilajeilla on kuvio, jonka läpi sydämen liikkeet voi olla mahdollista nähdä. Hämähäkkien sydämen lyöntitiheys vaihtelee isojen lajien 60–70 lyönnistä minuutissa pienten lajien yli 200 lyöntiin minuutissa.[3]
Hämähäkeillä on huono näkö, ja parhaimmillaankin ne näkevät tarkasti vain 30 senttimetrin päähän [4]. Hämähäkillä on tavallisesti kahdeksan silmää, joista jokainen on yhteydessä aivoihin. Toisin kuin hyönteisillä, hämähäkeillä ei ole verkkosilmiä vaan yksilinssiset pistesilmät. Hämähäkki ei pysty kääntelemään päätään, minkä vuoksi sille on kehittynyt monta silmäparia. Silmät ovat järjestäytyneet yleensä kahteen tai kolmeen riviin, ja niiden koko saattaa vaihdella. Etenkin heimoissa, joiden saalistus tapahtuu näköaistin avulla, osa silmistä on huomattavasti suurempia kuin toiset. Silmien suojana on useita sukasia.
Silmien lukumäärä tarjoaa tärkeän määritystuntomerkin. Silmiä on useimmiten kahdeksan, mutta joissakin heimoissa vain kuusi [5] ja muutamilla lajeilla sitäkin vähemmän. Lukumäärä on kuitenkin aina parillinen. Tietyt hämähäkit (kuten Spelungula cavernicola) ovat silmättömiä. Useimmat tällaisista hämähäkeistä elävät pimeässä ja turvautuvat saalistuksessaan muihin aisteihin.
Varsinaisilla hämähäkeillä on takaruumiissaan kehruurauhasia, joista ne voivat erittää ilmassa kovettuvaa seittiä. Kaikki hämähäkit tuottavat seittiä ja käyttävät sitä muniensa suojana, mutta osa kutoo niistä myös pyyntiverkkoja, pesiä, liitorihmoja ja paketteja saalista varten.
Jotkut hämähäkkilajit tekevät pyyntiverkoistaan epäsäännöllisen muotoisia ja toiset suppilomaisia. Vaikka hämähäkit eivät ole immuuneja oman seittinsä liimalle, ne eivät tavallisesti tartu omiin verkkoihinsa. Osa rihmoista ei ole tahmeita, ja hämähäkki kulkee varovasti astuen vain näiden kävelyseittien päälle.
Hämähäkin seitti on paksuuteensa nähden teräslankaakin vahvempaa. Kun tämä ominaisuus lisätään seitin tahmeuteen, saadaan aikaan erinomainen ansa, josta vain harva siihen eksynyt hyönteinen pääsee irti. Hämähäkin verkot ovat usein geometrisia taidonnäytteitä ja niiden tekoon on uhrattu aikaa. Useat hämähäkit tekevät joka päivä uuden verkon. Perinteisen hämähäkinverkon (ratasverkko) tekeminen voidaan jakaa neljään vaiheeseen:
Hämähäkit voivat pyydystää hyönteisiä, kaloja, pieniä nisäkkäitä ja lintuja.
Lajista riippuen hämähäkit saalistavat useilla eri tavoilla. Tavallisin näistä on pyydystysverkkojen käyttäminen. Usein hämähäkki väijyy verkon keskellä ja odottaa seittiin tarttuvaa saalista. Hämähäkillä voi olla verkon reunalla pienikokoinen pesä, joka on yhteydessä verkkoon yksittäisellä seitillä. Seitin välittämien värähdysten avulla hämähäkki saa hälytyksen saaliista. Hämähäkeillä on hyvä kyky erottaa hyönteisten aiheuttamat värähtelyt muiden syiden aiheuttamista. Kun hämähäkki havaitsee oikeanlaisia värähtelyjä, se syöksyy puremaan saalista. Useimmat hämähäkit käärivät saaliinsa paketiksi.
Joillekin hämähäkeille on tavallista käyttäytyä tavallisten petoeläinten tapaan eli juosta saalin perässä ja lopulta heittäytyä sen päälle. Muita saalistuskeinoja ovat myös piiloansat (esim. kolot, joiden suuaukkoon hämähäkki asettuu väijymään saalista). Jotkin hämähäkit (kuten verhoilijahämähäkki, Atypus affinis) tekevät itselleen seittiputken. Se on eräänlainen putken muotoinen verkko, jonka sisäpuolelle hämähäkki asettuu. Saaliin lentäessä putken päälle hämähäkki keihästää sen myrkkyhampaillaan ja vetää sen ansan sisään. Hämähäkit osaavat tehdä koloihinsa myös suljettuja irtopohjia. Kun esimerkiksi juoksujalkainen ryömii tyhjältä vaikuttavaan koloon, hämähäkki syöksyy irtopohjan alta ja tappaa saaliinsa.
Hämähäkkejä tavataan lähes kaikkialla maapallolla. Ne elävät lämpimillä ja kylmillä alueilla, samoin myös korkealla vuoristossa. Suurin osa hämähäkeistä on kuitenkin maaeläimiä. Ainoastaan vesihämähäkki (Argyroneta aquatica) on sopeutunut elämään suurimman osan ajastaan vedessä. Koska hämähäkit ovat petoeläimiä, ne kokevat toiset lajikumppaninsa kilpailijoina ja suhtautuvat näihin paritteluaikoja lukuun ottamatta varsin penseästi. Eräillä trooppisilla alueilla hämähäkit kuitenkin saattavat pitää yhteisiä pyyntiverkkoja ja niillä on alkeellista työnjakoakin.
Hämähäkit pystyvät liikkumaan hyvin nopeasti, mutta vain hetken aikaa [6]. Niiden hengitysjärjestelmä on hyvin tehoton, mikä saa hämähäkin läkähtymään nopeasti.
Hämähäkeillä on taito kävellä, juosta, hypätä, kiivetä ja roikkua pää alaspäin. Lihakset antavat verenpaineen kanssa raajoille voimaa. Kaikkien raajojen päässä on kaksi tai kolme terävää kynttä, joiden avulla hämähäkki pystyy tarttumaan alustaansa. Joillain verkkoja kutovilla lajeilla on myös erityisesti verkkojen kutomiseen sopiva koukkukynsi.
Liikuntatapoja:
Naarashämähäkit houkuttelevat koiraita luokseen erittämällä feromonia. Joka lajilla on oma feromoninsa ja se tuo juuri oikean lajin koiraan naaraan luokse. Koiraan löytäessä naaraan sen on viestitettävä, ettei se ole saalis. Muussa tapauksessa koiras tulee heti syödyksi. Koiraat saattavat antaa naaraalle ruokalahjan.
Hämähäkkien soidinviestintään kuuluu tanssia, hyrinää, rummutusta tai naaraan verkon juuri tietynlaista nykimistä. Parittelun jälkeen naaras saattaa syödä koiraan saadakseen lisäenergiaa.
Kestää noin viikko tai pari parittelusta, ennen kuin naaras alkaa munia. Joillakin lajeilla aikaa voi mennä jopa kuukausia. Naaras munii kerralla yhdestä tuhanteen munaa, yleensä yöllä. Jotkin lajit naamioivat munansa näyttämään esim. kuihtuneilta lehdiltä, etteivät pedot söisi niitä. Naaras saattaa myös kantaa munia mukanaan tai valmistaa niille pesän.
Eri lajit uhraavat munakotelon tekoon eri määrän seittiä. Esimerkiksi Nephila edulis -hämähäkki kutoo munakotelonsa erikoisvahvasta seitistä. Seitti on silmukallista ja siihen sitoutuu paljon ilmaa, mikä estää munia kuivumasta. Päällimmäinen seitti muuttuu vielä vihreäksi ja naamioi munakotelon. Seitin tekeminen kuluttaa kuitenkin naaraan voimia, ja siksi jotkin lajit tyytyvät paljon vähempään. Vaaksiaishämähäkki (Pholcus phalangioides) käyttää munakoteloonsa tuskin lainkaan seittiä. Munia pitää löyhästi yhdessä vain muutama pieni rihma seittiä. Vaaksiaishämähäkki kantaa munia leuoissaan, joten se pystyy syömään vasta poikasten kuoriuduttua.
Hämähäkinpoikaset kuoriutuvat muutaman päivän tai viikon kuluttua muninnasta. Poikaset joutuvat heti saalistamaan itse, ellei emo ole jättänyt niille jotain syötävää (kuten kuollutta tai halvaannutettua hyönteistä). Koiras ei koskaan huolehdi jälkeläisistään, mutta emo saattaa kantaa niitä mukanaan tai vartioida.
Hämähäkit joutuvat ennen aikuistumistaan luomaan nahkansa monia kertoja uudelleen. Nahanluonti tapahtuu yksinkertaisesti; vanha kitiinikuori putoaa pois ja sen alla on uusi kuori. Ongelmallisinta on kerätä ravintoa tätä prosessia varten. Nahanluonnissa on neljä vaihetta:
Yhtä heimoa (Liphistidae) lukuun ottamatta kaikilla hämähäkeillä on myrkkyrauhaset. Ne lamauttavat saaliinsa pistämällä näitä leukaraajoissa olevilla piikeillä. Myrkyn koostumus vaihtelee eri lajien välillä suuresti. Hämähäkkien myrkky on vaarallista muille niveljalkaisille, mutta selkärankaisten aineenvaihdunta on niin erilaista, että vain harvojen hämähäkkien myrkky on vaarallista ihmiselle. Tunnetuin myrkkyhämähäkki on pallohämähäkkeihin kuuluva mustaleski (Latrodectus mactans). Pelätyissä suurikokoisissa lintuhämähäkeissä on vain harvoja huomattavan myrkyllisiä lajeja. Mustalesket purevat ihmistä yleensä vain silloin, jos ne joutuvat epähuomiossa puristuksiin ihoa vasten. Ongelmallisempia myrkkyhämähäkkejä ovat aggressiiviset brasilialaiset juoksuhämähäkkejä muistuttavat Phoneutria-suvun edustajat. Myrkkyhämähäkin myrkky vaikuttaa yleensä hermostoon ja aiheuttaa halvauksia tai jopa kuoleman.
Myrkyllisin Suomessa luonnonvaraisena tavattava laji on vesihämähäkki (Argyroneta aquatica), jonka purema vastaa ampiaisen pistoa. Suomessa vain Helsingin Luonnontieteellisen museon rakennuksessa tavattavan ruskohämähäkin (Loxosceles laeta) purema voi aiheuttaa paikallisen kuolion.
Varsinkin pienet hämähäkit ovat joillekin eläimille loistavaa saalista, joten hämähäkkien on täytynyt keksiä keinoja puolustautua. Eräitä hämähäkkien vihollisia ovat tiepistiäiset (Pompilidae), jotka käyvät mielellään itseään isompiakin hämähäkkejä vastaan. Pistiäinen pistää hämähäkkiä halvaannuttavasti, vie sen sitten koloonsa ja munii sen ruhon päälle. Kuoriutuvat toukat käyttävät halvaantunutta hämähäkkiä elävänä ruokakomeronaan.
Myös liskot ovat hämähäkkien vihollisia. Ne murskaavat makoisat hämähäkit vahvoilla leuoillaan ja syövät ne. Myös sammakot, konnat, hiiret, apinat, päästäiset, opossumit ja pussimäyrät ovat hämähäkkien vihollisia. Linnut taas eivät uhkaa suurinta osaa hämähäkeistä, sillä nämä liikkuvat öisin lintujen levätessä.
Tunnetuista hämähäkeistä n. 20 lajia on listattu sukupuuton partaalla oleviksi [7]. Lisäksi sadat tai jopa tuhannet hämähäkkilajit ovat vaarantuneet. Sademetsien hakkuut vahingoittavat ja jopa hävittävät sukupuuttoon useita eläinlajeja, myös hämähäkkejä. Sademetsissä elää hyvin monia hämähäkkilajeja, joista suurinta osaa ei edes tunneta. Osa näistä lajeista on jo ehtinyt kadota ja jäljelle jääneet ovat vaarassa.
Yksi suojakeino on myrkyllisyys. Hämähäkit ovat kuitenkin kehittäneet myös muunlaisia selviytymistapoja, joita ovat esimerkiksi suojaväritys ja nopea pakeneminen. Eräs jahtihämähäkki (Carparachne aureoflava) elää Namibian aavikoilla. Tavatessaan vihollisen aukealla paikalla se kohottautuu uhkausasentoon näyttääkseen isolta ja vaaralliselta. Jos uhkaus ei toimi, hämähäkki käpertyy palloksi ja pyörii nopeasti karkuun.
Hämähäkit osaavat käyttää suojaväritystään niin vihollisten välttelemisessä kuin saalistuksessakin. Jotkin hämähäkit saattavat matkia lehtiä tai kukkasia, jolloin ne odottavat paikalle saapuvia pölyttäjiä ja syövät nämä. Eräs omaperäisimmistä naamioitumistavoista on matkia muurahaista (tätä tekevät mm. suvut Myrmarachne ja Synageles). Viholliset välttelevät muurahaisia niiden kivuliaiden pistojen vuoksi.
Lintuhämähäkit ovat suurimpia hämähäkkejä. Suurimmat niistä, kuten eteläamerikkalainen goljattarantula (Theraphosa blondi), voivat olla jalkojen kärkiväliltään jopa n. 30 cm pitkiä. Lintuhämähäkkejä esiintyy niin sademetsissä kuin aavikoillakin; osa lajeista kaivaa maahan pysyvän pesän, toiset käyttävät tilapäisiä, luonnon tarjoamia suojia, ja osa elää puissa. Lintuhämähäkit käyttävät ravinnokseen kaikkia eläimiä, jotka suinkin saavat nujerrettua. Ravinto koostuu enimmäkseen hyönteisistä, mutta suurimmat lajit saattavat silloin tällöin napata jonkin pikkunisäkkään.
Vesihämähäkkeihin (Argyronetidae) kuuluu vain yksi laji, vesihämähäkki (Argyroneta aquatica). Vesihämähäkki syö, munii ja parittelee veden alla. Se rakentaa pesänsä veden alle, minne se kuljettaa happea. Suurimmat yksilöt saattavat saalistaa jopa sammakoita[8]. Vesihämähäkki on Suomen myrkyllisin hämähäkki.
Ristihämähäkkeihin (Araneidae) kuuluu noin 3000 lajia. Kaikki ristihämähäkit kutovat pyöreän verkon. Seitin säästäminen on hämähäkille hyvin tärkeää, sillä se kuluttaa siihen paljon valkuaisaineita.
Putkihämähäkeillä (Atypidae) on vaakasuorat leuat ja neljä lehtikeuhkoa. Nimensä ne ovat saaneet rakentamastaan asuinputkesta. Putkihämähäkkejä ei esiinny Suomessa. [9]
Kreikkalainen taru selittää hämähäkin synnyn tarinalla Arakhnesta. Tämä oli loistava kutoja ja tuli siitä hyvin itsekkääksi. Hän uskalsi väittää että edes Pallas Athene ei pystyisi luomaan yhtä hienoja luomuksia. Tämän kuultuaan Athene tuli oitis katsomaan Arakhnen hienoa seinävaatetta ja kateellinen Athene repi sen palasiksi. Arakhne järkyttyi suuresti ja juoksi metsään minne hän hirtti itsensä. Athenen kävi kovin tyttöä sääliksi jolloin hän meni Arakhnen ruumiin luokse. Athenen koskettua tytön ruumista se putosi maahan ja jäljelle jääneestä vaatekasasta kipitti esiin hämähäkki. Siitä lähtien Arakhne sai kutoa maailman hienointa lankaa, mitä yksikään ihminen ei pystyisi ikinä ylittämään, mutta Athene tiesi kuitenkin ettei tätä tultaisi ikinä arvostamaan.
Monet kansat ovat pitäneet hämähäkkiä kielteisenä symbolieläimenä. On haluttu pitää etäisyyttä olioon, joka osaa kutoa verkon ja jaksaa kärsivällisesti odottaa saalista, jonka se sitten puraisee kuoliaaksi ja imee tyhjäksi. Hämähäkki on mielletty kuitenkin myös sieluneläimeksi: sielu voi sen hahmossa lähteä nukkuvan ihmisen suusta ja palata takaisin (samaa on ajateltu sisiliskosta). Ristihämähäkkiä on selkäkuvionsa vuoksi pidetty siunattuna ja onnen enteenä. Kiinassa lankaa pitkin laskeutuvan hämähäkin väitettiin kuvaavan taivaasta tulevaa iloa.[10]
Naisten väitetään pelkäävän erityisen usein hämähäkkejä, käärmeitä ja hiiriä. Tosin niiden pelkäämisen oppimiseen ainakin kaikilla kädellisillä on perinnöllinen taipumus. [11]
Fobioista eli kammoista yleisimpiin lukeutuu araknofobia eli hämähäkkikammo. Pitkäraajaisille, karvaisille ja pimeissä kosteissa nurkissa lymyäville hämähäkeille ei useimmilta heru sympatiaa. Kuitenkin vain muutama hämähäkkilaji on ihmiselle vaarallinen ja osa lajeista on hyvin hyödyllisiä. Hämähäkit ovat biologisia torjujia niin pelloilla kuin myös puutarhoissa. Ihminen on hämähäkin suurin uhka, sillä ihmiset hävittävät sen elinympäristöjä ja keräävät harvinaisia hämähäkkejä kokoelmiensa koristuksiksi tai lemmikeiksi.
On esitetty teoria, jonka mukaan araknofobia juontaa juurensa siihen, että jotkin lajit uhkasivat aikanaan ihmisiä. Toisen teorian mukaan araknofobia juontaa juurensa keskiajalta, jolloin hämähäkkien luultiin levittävän ruttoa. Tämän teorian puolesta puhuu myös se, ettei vuosituhansia vanhoissa taideteoksissa hämähäkkiä koskaan ole selkeästi symboloitu pahana.
Hämähäkkejä voidaan myös käyttää lääkinnässä. Euroopan ja Amerikan kansanlääkinnässä hämähäkkiä on käytetty lääkkeenä mm. malariaan, ruttoon, hammassärkyyn ja päänsärkyyn.
Hämähäkit (Araneae) ovat niveljalkaisiin (Arthropoda) kuuluvia hämähäkkieläimiä (Arachnida). Hämähäkkien lahkoon kuuluu kolme osalahkoa, 112 heimoa, lähes 4000 sukua ja lähes 45 000 lajia. Lajeja saattaa kuitenkin olla jopa kaksinkertainen määrä. Euroopasta on tavattu noin 4500 ja Suomesta lähes 650 hämähäkkilajia.
Hämähäkit sekoitetaan usein hyönteisiin, vaikka ne kuuluvat hämähäkkieläimiin. Useimmat hämähäkit ovat ihmiselle haitattomia hyönteisten saalistajia ja biologisia torjujia. Vain hyvin harvojen hämähäkkien myrkky on vaarallista ihmiselle.
Araignées
Les araignées ou Aranéides (ordre des Araneae de la classe des Arachnides, à laquelle il a donné son nom) sont des arthropodes prédateurs. Comme tous les chélicérés, leur corps est divisé en deux tagmes, le prosome ou céphalothorax (partie antérieure, dépourvue de mandibules et d'antennes, et dotée de huit pattes) et l’opisthosome ou abdomen qui porte à l'arrière des filières. Elles sécrètent par ces appendices de la soie qui sert à produire le fil qui leur permet de se déplacer, de tisser leur toile ou des cocons emprisonnant leurs proies ou protégeant leurs œufs ou petits, voire de faire une réserve provisoire de sperme ou un dôme leur permettant de stocker de l’air sous l’eau douce. Contrairement aux insectes, elles ne disposent ni d'ailes ni d'antennes ni de pièces masticatrices dans la bouche. Elles possèdent en général six à huit yeux qui peuvent être simples ou multiples.
Parmi les 50 000 espèces connues[1] que compte cet ordre en 2021 selon le World Spider Catalog, une seule est majoritairement herbivore, Bagheera kiplingi, et une seule immergée, Argyroneta aquatica.
L'ordre des Araneae est très homogène aux points de vue morphologique et anatomique, mais de biologie extrêmement variée, tant par les divers usages de la soie que par les modalités du comportement lors de prédation ou de la reproduction.
En tant que prédatrices, les araignées jouent un rôle majeur dans la régulation des populations d'insectes, et elles sont elles-mêmes régulées par des prédateurs souvent spécifiques (reptiles, oiseaux ou insectes de la famille des Pompilidae). Elles se sont adaptées à presque tous les milieux, de cavernicoles à montagneux, des milieux arctiques à équatoriaux. Seuls les eaux salées, les très hautes altitudes et les milieux très froids n’ont pas été colonisés par les Araneae.
La branche de l'arachnologie qui leur est consacrée est l'aranéologie. La peur des araignées ou arachnophobie est une des phobies les plus communes.
À l'exception de celles appartenant à deux familles (les Uloboridae et les Anapidae) et au groupe des Mesothelae (350 espèces en tout), les araignées peuvent inoculer un venin pour se protéger ou paralyser leurs proies en liquéfiant leurs organes internes au moyen d'enzymes.
Les morsures de grandes espèces sont souvent douloureuses mais ne laissent pas de séquelles. Seules 200 espèces connues infligent des morsures susceptibles d'affecter la santé de l'Homme.
L’anatomie de l'araignée est celle des Arthropodes Chélicérates : corps divisé en deux tagmes, le prosome ou céphalothorax (partie antérieure dépourvue de mandibules et d'antennes, recouverte par une carapace en bouclier) et l’opisthosome dont les deux premiers métamères sont modifiés en organe génital. Le prosome a une première paire d’appendices transformée en chélicères et une deuxième paire d’appendices transformée en pédipalpes. Le prosome et l'opisthosome sont séparés par un pédicelle, appelé aussi le pédicule.
L’anatomie de l'araignée est également celle des Arachnides : prosoma équipé de paires d'yeux simples et de six paires d’appendices chez l’adulte (chélicères, pédipalpes et quatre paires de pattes ambulatoires) ; réduction voire perte des appendices de l’opisthosome ; développement d’un système respiratoire aérien qui peut avoir la forme d’un système trachéen ou d’un système pulmonaire.
Mais les araignées ont des adaptations qui les distinguent des autres arachnides : le prosome et l’opisthosome sont articulés par le pédicule ; les sternites du prosome sont fusionnés au niveau ventral pour former un sternum ; la paire de chélicères biarticulés en crochets est parfois reliée à une glande à venin ; un bulbe copulateur est généralement présent sur le pédipalpe des mâles ; parmi les quatre paires de pattes locomotrices, les deux premières paires de pattes antérieures sont dites tractives et les deux paires postérieures sont dites pulsives ; l’opisthosome non segmenté est muni en position postérieure de glandes séricigènes qui produisent de la soie filée par une à six paires de filières, appendices spécialisés excréteurs. Il est également équipé d'un organe sexuel externe féminin spécialisé, l'épigyne (plaque chitineuse en position ventrale qui contient un crochet et un réceptacle séminal).
Le prosome assume au point de vue physiologique l'intégration neuro-sensorielle (vision généralement mauvaise, fonction tactile grâce à des mécanorécepteurs, odorat grâce aux chimiorécepteurs), la prise de nourriture, la locomotion grâce à quatre paires de pattes ambulatoires, une partie de l'activité sexuelle (pédipalpes, pièces buccales) et un rôle glandulaire phéromonal, surtout chez le mâle. L'opisthosome assume sur le plan physiologique des fonctions végétatives (digestion, circulation intérieure, respiration, excrétion, reproduction et fabrication de la soie).
Le nom d'araignée vient du mythe Arachné (en grec ancien Ἀράχνη / Arákhnê), qui se vantait de tisser mieux qu'Athéna. C'était vrai, Athéna furieuse détruisit son travail. Humiliée, Arachné alla se pendre. La déesse, prise de remords, décida d'offrir une seconde vie à Arachné : elle la changea en araignée suspendue à son fil, la condamnant à tisser sa toile pour l'éternité.
Les araignées (48 800 espèces connues en 2020 selon le World Spider Catalog[2] dont 7 000 recensées dans la région ouest-paléarctique — Europe et bassin méditerranéen[3] et 1 700 dans une cinquantaine de familles en France[4]) ont conquis presque tout le domaine terrestre émergé hors haute montagne et zones polaires, certaines étant même capables de vivre en grande partie dans des bulles qu'elles construisent sous l'eau (en eau douce exclusivement). Elles sont donc ubiquistes. Beaucoup ont développé un mimétisme les rendant discrètes voire presque indétectables dans leur habitat. D'autres ont des comportements sociaux très développés.
Elles sont plutôt a priori généralistes en termes de proies, mais spécialisées en termes d'habitat. Pour la plupart des araignées, les proies sont cependant exclusivement des insectes ou leur larves et parfois d'autres arachnides ou de petits crustacés terrestres (ex : cloportes..). Les araignées sont cannibales et n'hésitent pas à se nourrir d'autres araignées, qu'elles soient d'espèce différente ou même de leur propre espèce ou de leur propre fratrie.
Les araignées interagissent avec leur environnement et entre elles en adaptant, pour certaines espèces au moins, leurs stratégies de chasse ; Par exemple, deux araignées sympatriques (occupant le même habitat forestier en Europe), Frontinellina frutetorum (CL Koch) et Neriene radiata (Walckenaer) (Araneae : Linyphiidae) vivent normalement à la même hauteur dans les arbres forestiers. Quand elles coexistent, ces deux espèces se montrent capables d'utiliser des hauteurs sensiblement différentes sur les arbres pour tisser leur toile. F. frutetorum sélectionne plutôt la strate plus élevée, alors que N. radiata tissera ses toiles, plus près du sol, ce qui permet aux deux espèces de limiter leur concurrence dans la même niche écologique. Cela laisse penser qu'une plus grande diversité d'espèces invite les araignées à exploiter une plus large partie de leur environnement.
Les populations d'araignées sont dans la nature contrôlées par divers prédateurs, dont :
Les araignées sont aussi victimes de maladies dues à des bactéries, virus, parasites (dont certains champignons parasites par exemple les Cordyceps[5],[6] ou champignons du genre Gibellula[7],[8]) qui peuvent les tuer[9] comme cela existe assez fréquemment aussi chez d'autres arthropodes[10], dont on découvre encore de nouvelles espèces[11].
Les espèces connues d'araignées sont prédatrices, à l'exception très marginale de quelques espèces très dérivées comme Bagheera kiplingi, araignée sud-américaine, qui se nourrit principalement de pousses d'acacia[14]. Carnassières, elles se nourrissent exclusivement de proies vivantes qu'elles chassent à l'aide de pièges (toile d'araignée, araignée gladiateur, araignées-lasso ou araignées Bolas (en)), à courre ou à l'affût. Pour ne pas perdre leur proies, la plupart des espèces l'enroulent de soie. Nombre d'espèces sont nocturnes ou plus actives la nuit. Elles se nourrissent principalement d'arthropodes, mais certaines grandes araignées chassent des vertébrés (les veuves noires, par exemple, peuvent piéger des petits lézards). Sur tous les continents sauf l'Antarctique, des espèces se nourrissent parfois de poissons[15]. La majorité des espèces sont des prédateurs généralistes et opportunistes. Quelques rares espèces ont une spécialisation alimentaire stricte : le genre Zodarion se nourrit exclusivement de fourmis ; les genres Zora, Ero et Mimetus sont cannibales[16].
Comme tous les arachnides, l'araignée n'absorbe que des liquides : elle doit donc lyser ses proies par digestion extra-orale ou exodigestion — c'est-à-dire les liquéfier au moyen d'enzymes digestives injectées par les chélicères — avant de pouvoir s'en nourrir[17].
Les araignées ont un rôle écologique capital en capturant chaque année 400 millions d'insectes par hectare (loin devant les oiseaux)[18] : cette estimation est basée sur les données relatives au spectre des proies de l'Argiope frelon qui peut capturer, durant toute sa vie (d'avril à novembre) jusqu'à 900 proies, principalement des pucerons ailés (30 %), des Diptères (26,8 %), des Sauterelles (17,9 %) et des Hyménoptères (12,6 %)[19]. Elles sont capables de consommer quotidiennement 10 à 20 % de leur poids[20]. En tout, les araignées consommeraient ainsi entre 400 et 800 millions de tonnes d'insectes par an[21], ce qui en fait très probablement le premier groupe de prédateurs au monde (70 millions de tonnes pour les oiseaux marins, entre 280 et 500 millions de tonnes pour les baleines, et 400 millions de tonnes pour l'humanité)[22]. Elles constituent donc le principal levier de contrôle des populations d'insectes, et jouent à ce titre un rôle stratégique pour l'agriculture et l'équilibre des écosystèmes.
Selon une étude en mars 2017, chaque année l'ensemble des araignées de la planète (qui rassemblées pèseraient le poids de 478 Titanics) capturent et mangent environ 400 à 800 millions de tonnes de proies ; c'est autant de « viande » que ce que mangent les humains voire deux fois plus dans l'estimation haute (les humains consomment environ 400 millions de t/an de viande et de poisson). Pour donner une autre référence : c'est aussi une à deux fois la biomasse totale de tous les humains peuplant la planète[23].
Si les araignées sont traditionnellement considérées comme des prédateurs à l’alimentation exclusivement carnivore, des études plus fines montrent que les ressources alimentaires d’origine végétale peuvent représenter un complément important (jusqu'à 25 % de leur régime alimentaire). Les araignées peuvent en effet absorber les particules d'aéroplancton (spores de champignons, grains de pollen) piégés par les toiles et qui sont ingérés au moment où elles récupèrent la soie des fils, pendant le recyclage normal de la toile ou lors de sa réparation[24]. De nombreuses familles d'araignées complémentent également leur alimentation par du nectar[25].
En conditions défavorables, elles sont capables de jeûner pendant des mois, voire près d'une année[26].
Les soins parentaux sont assurés par les femelles, parfois par les deux parents ou par les mâles[27] : transport des œufs, protection de la progéniture, alimentation (régurgitation, ponte d'œufs stériles, sorte d'« allaitement » chez Toxeus magnus[28]).
Les glandes séricigènes produisent de la soie filée par de petites protubérances articulées (les filières), le plus souvent au nombre de 6, situées sur la face ventrale plus ou moins à l'extrémité de l'abdomen. La soie est liquide dans les glandes, mais se solidifie en fibrilles une fois sortie par les fusules, sous l'effet de la traction exercée par les pattes de l'animal et au contact de l'air. Le fil de soie est en fait constitué par un entrelacement d'un nombre élevé de fibrilles élémentaires, de 0,05 µm de diamètre chacun. Le diamètre du fil de soie varie entre 25 et 70 µm (à diamètre équivalent, ces fils sont réputés plus résistants que l'acier et possèdent une mémoire de forme 5 à 12 fois plus grande que le latex).
Les araignées produisent plusieurs types de soies en fonction de l'usage qu'elles vont en faire. La soie collante n'est qu'un des types existants.
Principaux usages de la soie :
On considère que l'usage initial de la soie était la fabrication du cocon pour protéger les œufs, car les araignées considérées comme « primitives » ne tissent pas de toile.
Plus de la moitié des espèces ne construisent pas de toile. D'ailleurs, la tendance évolutive de la stratégie de chasse chez les araignées est d'abandonner la chasse à l'aide de ce piège au profit de la chasse à courre ou à l'affût[31]. Plusieurs raisons peuvent expliquer cet abandon : la prédation par les toiles exerce de fortes pressions sélectives sur les populations de proies qui développent une « course aux armes » (écailles des lépidoptères qui restent collées à la toile alors que les papillons peuvent se dégager) ; les araignées tisseuses de toiles sont elles-mêmes plus vulnérables aux prédateurs spécialisés (guêpes arachnophages du genre Sceliphron, araignées cannibales de la famille des Mimetidae, oiseaux, lézards ou petits mammifères)[32].
La plupart des espèces d'araignées possèdent des glandes à venin[33].
L'envenimation humaine après une morsure d'araignée, appelée aranéisme, cause des troubles provoqués par des arachnotoxines. Des quelque 42 000 espèces décrites, seules 200 espèces de 20 genres différents peuvent provoquer une réaction épidermique chez l'homme (depuis de simples boutons[34] jusqu'aux dermonécroses) et une vingtaine présente un danger pour les êtres humains[35]. Les morsures d'araignées sont rares chez l'homme, soit parce que les araignées sont trop petites pour pouvoir percer la peau humaine[36], soit parce qu'elles n'ont pas de comportement agressif, la morsure étant une attitude de défense utilisée qu'en dernier recours[37]. Enfin, la rencontre physique avec ces animaux est rare[38].
Des espèces appartenant aux mygalomorphes possèdent des poils urticants sur l'abdomen.
Parmi les espèces potentiellement dangereuses, citons certaines veuves noires, l’Atrax robustus présent en Australie, et les « araignées-bananes » du genre Phoneutria au Brésil. Une dizaine de morts attribuées aux araignées sont recensées annuellement, et encore les causes ne sont pas dues uniquement à l'envenimation mais aussi aux surinfections[39]. Dans ces rares cas, toutefois, la preuve qu'il s'agit bien d'une morsure d'araignée est souvent absente[40].
Les araignées possèdent deux chélicères à l'avant du corps qui encadrent la bouche : ce sont ces appendices qui injectent du venin. Elles sont constituées d'un gros stipe et d'un crochet mobile au bout duquel débouche le canal à venin. Ces chélicères peuvent aussi servir à transporter des proies, à les dilacérer, à transporter le cocon ovigère, etc.
Le venin peut être composé de nombreuses toxines nécrotiques (genre Loxosceles) ou neurotoxines. Parmi ces dernières, signalons celles de type polyamine agissant sur le système nerveux central, en particulier en inhibant la fonction des canaux NMDA. Il existe beaucoup de molécules décrites provenant de venin d'araignée.
Leur étude a permis le développement de plusieurs molécules d'intérêt clinique. Elles donnent aussi quelques outils de choix dans des recherches plus fondamentales. Des centaines, voire des milliers de publications scientifiques traitent des nombreuses toxines isolées du venin des araignées et l'énoncé des propriétés spécifiques à chacune dépasse largement le cadre d'une encyclopédie.
Comme chez tous les arthropodes, la croissance se fait par mues successives de l'exosquelette. Selon les espèces, il y a de 8 à 13 mues pour atteindre l'état adulte. Les mygales continuent de muer à peu près une fois par an après avoir atteint l'âge adulte.
Le dimorphisme sexuel des araignées est généralement faible, les femelles se distinguant par une taille supérieure et un abdomen plus gros. Les mâles adultes se reconnaissent, en plus de leur petite taille, à leurs pédipalpes qui portent à leur extrémité un organe de stockage de sperme appelé bulbe copulatoire. La différence de taille est parfois spectaculaire, comme chez les néphiles où il est difficile de croire qu'il s'agit de la même espèce.
Les araignées sont ovipares : elles pondent des œufs, qui sont emballés dans un cocon de soie. En fonction de la taille de l'espèce, le nombre d'œufs varie de un à plusieurs milliers. Si certaines espèces abandonnent le cocon, d'autres le transportent accroché aux filières ou maintenu par les chélicères. Chez ces dernières espèces, dès leur éclosion, les jeunes montent sur le dos de leur mère qui les protège et les nourrit jusqu'à ce qu'ils soient capables de se défendre.
Beaucoup d'espèces ont une parade nuptiale élaborée consistant surtout pour le mâle à se faire distinguer d'une proie pour éviter d'être dévoré par la femelle. Il développe plusieurs stratégies de survie pour lutter contre ce cannibalisme sexuel : il peut attacher les pattes de sa femelle avant l'accouplement ou lui apporter directement un cadeau comestible[41]. Le cannibalisme nuptial après l'accouplement fournit un complément nutritif à la femelle qui augmente sa fécondité (cas de la veuve noire Latrodectus mactans, de l'épeire Araneus diadematus). Ce cannibalisme sexuel serait un mécanisme adaptatif visant à favoriser la reproduction en augmentant la durée de l'accouplement[42].
Le mâle tisse une toile spermatique sur laquelle il dépose son sperme, qu'il aspire ensuite dans ses bulbes copulateurs.
Les araignées sont réputées pour leur vie solitaire. Cependant, une vingtaine[43] voire une trentaine d'espèces présentent une « vie sociale » élaborée[44]. Ces espèces dont Agelena consociata ou Anelosimus eximius sont généralement localisées dans des régions tropicales. Les colonies peuvent inclure des dizaines voire des centaines d'individus de tous âges et présentent une organisation sociale sophistiquée incluant la construction collective d'un piège soyeux pouvant atteindre un volume de plusieurs m3, la coopération dans la chasse et les soins aux jeunes. La communication entre les individus est phéromonale mais également basée sur les vibrations de la toile, qui permettent de transmettre rapidement des informations au groupe[45]. À la différence des insectes eusociaux (fourmis, certaines espèces d'abeilles), les araignées sociales ne présentent pas de division du travail reproductif. Toutes les espèces d'araignées solitaires présentent néanmoins une phase grégaire temporaire suite de l'émergence du cocon des juvéniles. À l'issue de cette phase grégaire, dont la durée est variable selon les espèces, les araignées se dispersent pour mener une vie solitaire[44].
Les consommateurs occasionnels d'araignées sont des prédateurs qui, entre autres proies, se nourrissent d'araignées à tous les stades de développement. On compte les Arachnides et surtout les araignées[47], mais également des oiseaux[48], des reptiles comme le lézard vivipare pour lequel les araignées occupent une très forte proportion dans son alimentation[49], ou encore de micro-mammifères telle la musaraigne qui peut limiter sensiblement des populations d'araignées[50]. Des acariens ont été mentionnés détruisant des œufs d'araignée dans certaines conditions[51]. Les insectes[52] occupent une place privilégiée en tant que consommateurs spécialisés d'araignées, que ce soit comme consommateurs d’œufs, endoparasites ou ectoparasites[53]. Les insectes qui recherchent les cocons d'araignées pour y déposer leur ponte sont les plus abondants, tel Tromatobia ornata en liaison avec les caractéristiques des cocons d'Argiope bruennichi qu'il infeste[54].
Il existe une petite centaine d'espèces de champignons entomopathogènes des araignées. Largement répandues dans le monde, elles appartiennent à l'ordre des Hypocreales et sont principalement issus des familles Cordycipitaceae et Ophiocordycipitaceae et classés dans les genres Akanthomyces, Beauveria, Clonostachys, Cordyceps, Engyodontium, Gibellula, Hevansia, Hymenostilbe, Lecanicillium, Ophiocordyceps, Purpureocillium et Torrubiella. Les genres Gibellula, Hevansia, Torrubiella et Akanthomyces sont exclusivement ou majoritairement des pathogènes d'araignées. Gibellula pulchra, Gibellula leiopus, Purpureocillium atypicola, Akanthomyces aranearum, Torrubiella aranicida sont particulièrement cosmopolites. Au total, vingt familles d'araignées et deux familles d'Opilons sont connues pour être parasitées par ces champignons. Ils sont connus sur l'ensemble des continents, l'Asie de l'Est et du Sud-Est présentant la plus grande diversité. Ces espèces présentent un intérêt dans la découverte et l'extraction de métabolites secondaires bioactifs utiles à l'agriculture et la médecine[55].
Bien que les araignées soient rarement bien préservées dans les couches fossiles du fait de leur fragilité et d'un corps mou (ce qui explique que les sources les plus fréquentes proviennent d'inclusions dans l'ambre), les arachnologues ont identifié parmi tous les fossiles examinés près de 1 000 espèces différentes[56].
Le plus ancien fossile d'Arachnide connu, découvert en 1987, est l'espèce Attercopus fimbriunguis datant de 386 millions d'années (période du Dévonien), soit 100 millions d'années avant les dinosaures et juste une dizaine de millions d'années après la sortie des eaux des Arthropodes au Silurien[57]. Possédant une mâchoire pourvue de crochets sur lesquels se trouvent des canaux à poison et les plus vieux organes producteurs de soie connus, ce fossile a depuis fait l'objet d'une réinterprétation qui le place désormais dans un genre éteint d'arachnide. La soie débouche en effet au niveau de simples conduits sur la face ventrale de l'abdomen et non sur des appendices pluriarticulés, les filières, organes éminemment caractéristiques des Araignées[58]. Les plus anciens fossiles d'araignées à ce jour appartiennent au sous-ordre des Mesothelae, avec notamment l'espèce Paleothele montceauensis qui date de 299 million d'années (période du carbonifère inférieur)[59]. À partir du Trias, la diversification des Aranae est rapide et, au Crétacé, les principales familles actuelles sont déjà présentes[60].
Les études génomiques et biomoléculaires complètes sont encore rares, mais de nombreux travaux ont porté sur les gènes et les protéines d'araignées, qui aideront à éclairer leur biologie des araignées. Ces travaux montrent des chemins évolutifs complexes qui ont permis de développer une grande variété de comportements, de soies et de venins[61]. En 2017, trois génomes complets ont été séquencés (Nephila, une araignée sociale africaine de la famille des Eresidae et une araignée domestique commune[61].
L'ordre des Araneae se subdivise aujourd'hui en deux sous-ordres : le sous-ordre des Mesothelae (0,2 % des espèces décrites), dont les membres sont des espèces primitives de l'Asie, présentes dès le Carbonifère ; et le sous-ordre des Opisthothelae présent dès le Trias, qui est constitué des infra-ordres des Araneomorphae (les espèces modernes, 93,4 % des espèces d'araignées décrites à ce jour) et des Mygalomorphae (mygales, 6,4 % des espèces décrites)[62].
Certaines araignées fréquentent les milieux humides. L'Argyroneta est inféodée au milieu aquatique. Des membres de la famille des Pisauridae, notamment ceux du genre Dolomedes, vivent au bord des cours d'eau, sur les plantes aquatiques et chassent leurs proies dans le milieu liquide. Des araignées marines vivent dans la zone de balancement des marées et sont régulièrement immergées à marée haute (Mygales tropicales de la famille des Barychelidae, représentants de la famille des Amaurobioidae[63] et des Desidae[64]). D'autres sont capables de coloniser de hauts glaciers d'altitude, telle l’Euophrys omnisuperstes découverte à 6 700 m d'altitude dans le massif de l'Everest[65].
Les 47 000 espèces d'araignées recensées à ce jour sont diverses : de 10 cm chez certaines mygales à 0,2 mm chez les plus petites (araignée Patu marplesi)[66].
Heteropoda maxima est la plus grande araignée connue à ce jour, avec une envergure pattes étalées de 25 à 30 cm pour un corps de 46 mm au maximum[67].
La Tégénaire géante détient le record de vitesse de déplacement dans le Livre Guinness des records, cette espèce pouvant parcourir 0,53 mètre par seconde[68].
Pour les Araignées, les densités observées varient en moyenne de 20 à 120 individus par m2 selon les types d'agrosystèmes[69]. Elles peuvent atteindre plus de 800 individus au m2 dans les prairies les plus fertiles[70].
Les très nombreuses familles d'araignées peuvent être regroupées en sous-ordres et super-familles. Voici la classification qui en est faite par BioLib (30 août 2020)[71] :
L'épeire diadème (Araneus diadematus), une Araneomorphae.
La mygale à genoux rouges (Brachypelma smithi), une Mygalomorphae.
Ryuthela sasakii, une Mesothelae.
Selon le World Spider Catalog en octobre 2021, 129 familles d'araignées sont distinguées, totalisant près de 50 000 espèces réparties dans plus de 4 200 genres.
Quelques familles et regroupements importants :
Araignée-loup et son Cephalothorax (vue de face)
Pisaura mirabilis
Pisaura mirabilis ou Pisaure admirable.
Araneus diadematus
Araneus marmoreus
Selon les cultures, les araignées sont perçues avec crainte, méfiance ou respect. Les toiles que tissent de nombreuses espèces a inspiré des légendes. Quelques espèces d'araignées se sont adaptées à la présence humaine et sont devenues synanthropes (tégénaires, pholques, zygielle des fenêtres). Une espèce est consommée au Cambodge.
Malgré la crainte qu'elles provoquent chez certaines personnes, les araignées ne représentent pas une menace sérieuse pour l'Homme : selon la spécialiste Christine Rollard, professeure au Muséum National d'Histoire Naturelle, « Pour les araignées, nous ne sommes pas des proies : nous ne sommes rien ! », et celles-ci n'ont aucune raison de s'attaquer gratuitement à un être humain, car leur venin est précieux et représente leur seul moyen de défense comme d'alimentation, et ne doit donc pas être gaspillé. Ainsi, une grande partie des « morsures d'araignées » signalées sont en réalité dues à d'autres animaux, et les morsures de défense (par exemple si l'animal est saisi et se sent menacé) se font souvent sans injection de venin, par économie. Toujours selon Christine Rollard, « quand bien même elles en injecteraient, celui-ci est très peu actif sur les gros mammifères que nous sommes. Aucune araignée n’est mortelle pour l’Homme. »[72]. La morsure de quelques espèces est potentiellement dangereuse à cause de l'envenimation, mais surtout à cause des réactions inflammatoires et des surinfections[73].
Depuis au moins quatre mille ans, l'araignée est utilisée comme symbole dans de nombreuses civilisations, soit comme prédatrice (on la retrouve dans de nombreux films d'épouvante), soit en raison de sa toile étonnamment régulière, fragile[74] et évoquant la fragilité de nos certitudes et des apparences trompeuses[75], régulièrement reconstruite (1 à 2 fois par jour pour certaines espèces), mais si bien adaptée au piégeage des insectes, soit en raison du fil qu'elle tisse, qui évoque celui des Parques. L'araignée (ou sa toile) est présente dans certains décors, et dans divers mythes fondateurs en tant que démiurge, créatrice cosmique. Connue sous le nom de « Anansi » en Afrique de l'Ouest, elle est présentée comme ayant préparé le matériau qui a produit les premiers hommes. Créatrice du Soleil rayonnant, de la Lune et des étoiles, elle aurait aussi apporté les céréales et la houe aux hommes. Au Mali, une légende raconte que déguisée en oiseau, elle régule le temps et initie la rosée (Tegh 56). En Inde, les Upanishad voient un symbole de liberté dans l'araignée qui peut descendre, mais surtout s'élever le long du fil qu'elle crée selon ses besoins ; le fil équivalent du yogi étant la syllabe « Om̐ » qui doit lui permettre de s'élever jusqu'à la révélation et à la libération[76].
Au Cameroun, les Bamouns pensaient autrefois que la mygale pouvait déchiffrer l'avenir. Le Ngaame (un des noms de la mygale) est lié au destin des hommes qu'il peut lire et traduire. On place des signes divinatoires au-dessus du trou d'une mygale et on interprète leur position après que celle-ci les a déplacés la nuit[77]. Certains initiés Bambara ont le droit d'être appelés araignées, pour avoir atteint un niveau de vie intérieure et d'intuition réalisatrice très élevés[78].
Les Incas du Pérou utilisaient aussi l'araignée pour la divination (une araignée qui n'a pas au moins une patte pliée lorsqu'on soulève le pot sous lequel elle était maintenue prisonnière était un mauvais présage). Les Muisca lui attribuaient le pouvoir, sur un bateau en toile d'araignée, de transporter les âmes sur le fleuve des âmes des morts, et pour les Aztèques, elle symbolisait le dieu des enfers[79]. Elle est un symbole parfois très positif, tel que chez les peuples altaïques de Sibérie et d'Asie centrale où on pensait qu'elle était une âme libérée d'un corps, ou un animal psychopompe. Les peuples montagnards du Sud-Viêt Nam ne doivent pas tuer d'araignées, car c'est une âme échappée de personnes qui dorment. La tuer pourrait tuer le dormeur.
On la retrouve plus ambigüe dans le mythe d'Arachné en zone méditerranéenne ; Arachné était une belle jeune fille ayant défié les dieux, qui s'est suicidée après avoir été frappée par Athéna qui n'avait pas supporté la beauté de ses toiles, mais à laquelle Athéna a ensuite donné une seconde vie en la transformant en araignée[80].
En Micronésie, dans les îles Gilbert, le seigneur araignée est l'être initiateur de tous les autres[81].
Les Ashantis pensent que les hommes ont été créés par une araignée primordiale. Des psychologues, sociologues, ethnologues et psychanalystes (Beaudoin par exemple) se sont intéressés au symbole que peut représenter l'araignée dans l'arachnophobie, l'araignée prédatrice, mais dont la vie ne tient qu'à un fil, certains y voyant aussi un symbole sexuel.
Le réseau de fils de la toile d’araignée (spiderweb) est à l’origine de l'utilisation du mot anglais Web, symbolisant le système d’interconnexion complexe de ce réseau.
À part dans certains films (notamment ceux qui parlent de Spider-Man), l'araignée est souvent utilisée pour la peur et l'épouvante qu'elle véhicule. Ainsi, elle est souvent associée à l'ennemi du héros, à un monstre angoissant ou un nuisible qu'il faut éradiquer.
Ainsi, Arachne, est un des monstres que doit combattre le héros de la trilogie du Seigneur des Anneaux. Pour les raisons précitées, l'araignée est souvent utilisée dans des films d'épouvante. Un des films qui exploitent le mieux son caractère monstrueusement angoissant est Arachnophobie de Frank Marshall, avec Jeff Daniels, sorti en 1990. Plus ancien, le téléfilm américain La Malédiction de la veuve noire de Dan Curtis sorti en 1977 met en scène une histoire fantastique où, pendant la pleine lune, une femme présentant une marque rouge en forme de sablier sur l'abdomen (tout comme la veuve noire d'Amérique du Nord Latrodectus mactans) se transforme en araignée à taille humaine et tue ses victimes avant de les emmailloter dans sa toile et de les dévorer. Beaucoup plus ancien et improbable, Tarantula ! de Jack Arnold avec John Agar et Leo G. Carroll, sorti en 1955 met en scène une araignée géante qui effraie les populations à la façon de Godzilla. Ce film a la particularité d'incruster une véritable mygale agrandie par effet optique, ce qui donne un effet d'un réalisme saisissant pour l'époque. En 1957, L'Homme qui rétrécit met en scène un combat entre Grant Williams rétrécissant inexorablement face à une araignée. En 1999 le film Wild Wild West, adaptation de la série Les Mystères de l'Ouest, met en scène un antagoniste ayant choisi l'araignée comme emblème et qui s'oppose aux héros grâce à une gigantesque araignée mécanique d'inspiration Steampunk. Enfin, le film d'auteur s'est également penché de façon métaphorique sur l'étrangeté de l'animal grâce à Spider de David Cronenberg en 2002. La même année, sortait le film d'horreur grand public Arac Attack, les monstres à huit pattes, teinté d'une dose d'humour. En 2014 sort en France le film Enemy, de Denis Villeneuve, où l'araignée possède une symbolique propre et permet de déchiffrer l'intrigue du film.
L'épithète spécifique de l'araignée-loup Lycosa aragogi a été choisi en 2017 en référence aux 20 ans de la saga Harry Potter mais aussi grâce à sa ressemblance à Aragog, la célèbre acromentule protégée par Rubeus Hagrid
En bande dessinée, on évoquera l'album de Tintin, L'Étoile mystérieuse, qui joue à deux reprises sur la peur des araignées.
Plusieurs facteurs de menace s'additionnent :
Dans certains pays asiatiques, comme au Cambodge (à Skun), on mange des araignées grillées ou frites[83].
Une étude a porté sur les communautés arachnologiques de pommiers, en termes de stratégies de chasse, cycle biologique des espèces et localisation dans l'environnement (sol, tronc, branches…). Elle a mis en évidence des groupes fonctionnels complémentaires, ayant une incidence démontrée sur chaque type de proies consommées. Les araignées, si on considère leurs espèces séparément, sont des prédateurs relativement spécialisés.
Conserver ou restaurer une grande biodiversité arachnologique sur un site cultivé accroît les potentialités de trouver l'espèce adaptée à protéger l'agro-écosystème considéré aux différentes époques de l'année.
En complément d'autres espèces insectivores (reptiles, amphibiens, hirondelles et autres oiseaux, chauves-souris et autres mammifères insectivores), les araignées peuvent être incluses dans les stratégies de lutte biologique contre les insectes dits nuisibles[84].
En Europe, le labour ou les pesticides dans les vergers ont fait régresser, ou localement disparaitre, les espèces de plus grande taille (Clubionidae et Philodromidae[85]), qui comme plusieurs dizaines d'autres espèces européennes hibernent dans les fentes ou anfractuosités de troncs d'arbres (à condition que l'écorce n'en soit pas lisse)[85]. En l'absence de vieux arbres à écorces rugueuses, Pekar recommande la pose de gîtes artificiels d'hivernage, faits de bandes de carton sur les troncs de jeunes arbres aux écorces encore lisses[85] pour faciliter l'hivernage de ces espèces (retrouvées dans des vergers abandonnés, mais éliminées des vergers commerciaux non bio)[85].
Les Araneae sont des prédateurs polyphages de nombreux invertébrés dont certains peuvent être considérés comme nuisibles pour l'agriculture. Il existe une étroite correspondance entre la richesse, l'architecture et l'âge de la végétation, et la composition de la communauté d'araignées associées, au point que pour plusieurs pays européens, des auteurs ont pu proposer des méthodes de classifications écologiques des habitats naturels uniquement fondées sur la diversité des araignées.
L'écologue, l'agriculteur ou l'arboriculteur peuvent les considérer comme des auxiliaires efficaces, mais aussi les utiliser comme des bioindicateurs de l'état général du milieu[86], dans le cadre de l'évaluation environnementale d'une parcelle (biodiagnostic) agricole ou d'un diagnostic agroenvironnemental[86].
Le taux de croissance ou le taux de reproduction observés dans les populations naturelles peut être corrélé avec la quantité de proies ingérées dans le domaine[86]. En outre, en zone tempérée européenne, une corrélation négative significative a été observée entre grosses araignées (Philodromidae) et petites espèces (Theridiidae, Dictynidae)[85]. Néanmoins, il ne semble pas y avoir de corrélation linéaire entre Philodromidae : Clubionidae, Clubionidae: Theridiidae, et Clubionidae: Dictynidae, ce qui laisse penser que les Clubionidae n'interagissent pas avec les autres espèces sur les sites d'hivernage où l'activité de prédation est de toute façon très limitée[85].
Les araignées semblent pouvoir aussi être utilisées dans la bioindication de pollutions de l'air et du sol par les pesticides, y compris dans les vergers, où près de 30 espèces peuvent hiverner sur les troncs (comptages faits en Tchéquie[85]). Les vergers commerciaux ont perdu leurs grosses araignées au profit de quelques petites espèces qui semblent plus « tolérantes » aux pesticides (ou qui sont apportées par le vent)[85].
Les araignées peuvent aussi renseigner sur la pollution par les métaux lourds[86] ou d'autres modifications anthropiques de l'environnement, ainsi que pour la gestion ou gestion restauratoire des agroécosystèmes[87].
Selon les espèces, la durée et les possibilités de recolonisation d'un champ (après un labour ou un traitement pesticides par exemple) ou d'un site particulier varient fortement. Certaines espèces se laissant porter par le vent ont un haut pouvoir de recolonisation, d'autres espèces sont peu mobiles[86]. La conservation ou restauration d'une trame verte et bleue incluant des bandes enherbées et du bocage sont nécessaires à la préservation d'une bonne biodiversité en araignées.
Les venins d'araignées ont été étudiés, notamment pour produire des sérums ou médicaments.
De plus, le fil produit par certaines araignées est, à épaisseur égale, plus élastique et plus solide que l'acier. Il peut être utilisé pour fabriquer le réticule des télescopes et inspire des chercheurs en génie génétique qui cherchent à le valoriser pour des textiles spéciaux. Le gène qui en contrôle la production a été isolé, et l'industrie biotechnologique tente de l'introduire par transgenèse dans le génome d'autres espèces pour en faire un OGM capable de produire un fil solide permettant par exemple de fabriquer des gilets pare-balles plus légers.
Enfin, des espèces sont capables de se déplacer en sautant ou en se laissant porter par le vent ou en marchant sur l'eau, ou encore en se laissant rouler (dont une araignée du genre Cebrennus qui dans le Sahara utilise ses pattes de manière à accélérer ses roulades le long des pentes), ce qui inspire aussi certains chercheurs et auteurs de science-fiction pour de nouveaux modèles de robots ou véhicules[88].
Araignées
Les araignées ou Aranéides (ordre des Araneae de la classe des Arachnides, à laquelle il a donné son nom) sont des arthropodes prédateurs. Comme tous les chélicérés, leur corps est divisé en deux tagmes, le prosome ou céphalothorax (partie antérieure, dépourvue de mandibules et d'antennes, et dotée de huit pattes) et l’opisthosome ou abdomen qui porte à l'arrière des filières. Elles sécrètent par ces appendices de la soie qui sert à produire le fil qui leur permet de se déplacer, de tisser leur toile ou des cocons emprisonnant leurs proies ou protégeant leurs œufs ou petits, voire de faire une réserve provisoire de sperme ou un dôme leur permettant de stocker de l’air sous l’eau douce. Contrairement aux insectes, elles ne disposent ni d'ailes ni d'antennes ni de pièces masticatrices dans la bouche. Elles possèdent en général six à huit yeux qui peuvent être simples ou multiples.
Parmi les 50 000 espèces connues que compte cet ordre en 2021 selon le World Spider Catalog, une seule est majoritairement herbivore, Bagheera kiplingi, et une seule immergée, Argyroneta aquatica.
L'ordre des Araneae est très homogène aux points de vue morphologique et anatomique, mais de biologie extrêmement variée, tant par les divers usages de la soie que par les modalités du comportement lors de prédation ou de la reproduction.
En tant que prédatrices, les araignées jouent un rôle majeur dans la régulation des populations d'insectes, et elles sont elles-mêmes régulées par des prédateurs souvent spécifiques (reptiles, oiseaux ou insectes de la famille des Pompilidae). Elles se sont adaptées à presque tous les milieux, de cavernicoles à montagneux, des milieux arctiques à équatoriaux. Seuls les eaux salées, les très hautes altitudes et les milieux très froids n’ont pas été colonisés par les Araneae.
La branche de l'arachnologie qui leur est consacrée est l'aranéologie. La peur des araignées ou arachnophobie est une des phobies les plus communes.
À l'exception de celles appartenant à deux familles (les Uloboridae et les Anapidae) et au groupe des Mesothelae (350 espèces en tout), les araignées peuvent inoculer un venin pour se protéger ou paralyser leurs proies en liquéfiant leurs organes internes au moyen d'enzymes.
Les morsures de grandes espèces sont souvent douloureuses mais ne laissent pas de séquelles. Seules 200 espèces connues infligent des morsures susceptibles d'affecter la santé de l'Homme.
Is araicnid í an damhán alla. Is ball d'ord na n-Araneae í. Tá na damháin alla flúirseach go maith i ngach ilchríoch ach amháin Antartaice. Tá tuairim is 40,000 speiceas ann. Is creachadóirí iad go leor, ach amháin speiceas a fuarthas i Meicsiceo sa bhliain 2008.[1] Tá ocht gcos agus ocht súil acu.
Is araicnid í an damhán alla. Is ball d'ord na n-Araneae í. Tá na damháin alla flúirseach go maith i ngach ilchríoch ach amháin Antartaice. Tá tuairim is 40,000 speiceas ann. Is creachadóirí iad go leor, ach amháin speiceas a fuarthas i Meicsiceo sa bhliain 2008. Tá ocht gcos agus ocht súil acu.
Pauci (Araneae) su najpoznatija i najbrojnija grupa (oko 400 000 vrsta) paukolikih životinja za koju je karakteristično da imaju posebne paučinaste žlijezde. Tijelo im je izgrađeno od dva dijela, prosome i opistosome. Dijelovi su spojeni uskim dijelom zvanim drška (pedicel). Ekstremiteti su prisutni na prosomi. Većinom su kopnene životinje (u pojedinačnim slučajevima mogu sekundarno prijeći na život u vodi), veličine od 0,4 mm pa i do 10 cm. Rasprostranjeni su svugdje gdje ima kukaca, a posebno u tropskim predjelima. Većina pauka su mesojedi i hrane se različitim kukcima koje hvataju u mreže ispletene od paučine.
Tijelo je podijeljeno na dva dijela spojena drškom. To su:
Prvi par ekstremiteta su helicere (kliješta), kao kod svih paukolikih životinja (Chelicerata) i nalaze se iznad i ispred usta od kojih su odvojene rostrumom (gornja usna). Pomoću njih pauci hvataju plijen, a zatim ga ubadaju čvrstom, zašiljenom kandžicom. Blizu vrha kandžice nalazi se otvor otrovne žlijezde čiji otrov paralizira i usmrćuje plijen.
Drugi par ekstremiteta na prosomi su pedipalpi, smješteni su bočno od usta. Kod ženki se ovaj par ekstremiteta ne razlikuje znatno od ostalih nogu za hodanje, dok kod mužjaka ima ulogu kopulatornog organa u parenju. Pedipalpi su građeni od 6 članaka (coxa, trochanter, femur, patella, tibia, tarsus).
Ostala četiri para ekstremiteta su noge za hodanje i svaki se sastoji od po 7 članaka (coxa, trochanter, femur, patella, tibia, metatarsus, tarsus), a završava sa po 2-3 kandžice. Pauci koji na opistozomi imaju poseban organ za ispredanje paučine, tzv. cribellum, imaju istovremeno i na zadnjim nogama dva reda povijenih bodlji nazvanih calamistrum. Oba ova specijalizirana organa, cribellum i calamistrum, se kod odraslih mužjaka gube ili ostaju u zakržljalom obliku.
Oči pripadaju tipu jednostavnih očiju, ocela, kao kod kukaca. Pauci najčešće imaju po osam očiju raspoređenih u dva poprečna niza po četiri, a rjeđe imaju 2, 4 ili 6 oka smještena bliže prednjem rubu. Postoje i vrste kod kojih je po cijeloj površini glave raspoređen veći broj očiju, ali i vrste koje nemaju oči (špiljske vrste). U paučjim očima se nalazi tvar tapetum koja reflektira svjetlost, tako da im oči svijetle u mraku. Vrste koje love plijen tako što trče za njim, imaju bolje razvijene oči od onih koje plijen love mrežom. Raspored očiju i njihov broj su taksonomske osobine.
Probavni sustav počinje ustima koja su prilagođena uzimanju tekuće hrane pa shodno tome probava počinje izvan tijela. Pauk u plijen ubrizgava otrov koji ga paralizira, a zatim na njegovo tijelo ispušta izlučevinu iz pljuvačnih žlijezda. Izlučevina pretvara tijelo plijena u polutekuću smjesu koju, tzv. želucem za sisanje usisava. Želudac za sisanje je dio prednjeg crijeva specifične građe, prilagođen za usisavanje tekuće hrane. Usna šupljina i ždrijelo čine cijev za vođenje tekuće hrane do jednjaka, koji je također cjevast i proteže se do želuca. Na gornjem dijelu ždrijela nalaze se dlačice koje spriječavaju da u jednjak dospiju čvrste čestice hrane. Prednje crijevo obloženo je kutikulom (to naznačuje ektodermalno podrijetlo) koja je posebno zadebljala u želucu. Želudac je obložen snažnim mišićima koji svojim kontrakcijama imitira rad sisaljke, koji zajedno sa sličnim pokretima usne šupljine i ždrijela usisava hranu. Nakon želuca se nastavlja srednje crijevo koje je bez kutikule jer je endodermalnog porijekla. Srednje crijevo je jako razgranato u mnogobrojne divertikulume u kojima se obavlja glavno probavljanje hrane. Zadnje crijevo, obloženo kutikulom i ektodermalnog podrijetla kao i prednje, ima dobro razvijen omotač od mišića. Od mjesta spajanja srednjeg i zadnjeg crijeva proteže se proširenje s kojeg se odvaja kratka cijev (rectum) koja vodi do analnog otvora.
Pauci dišu pomoću dvije vrste organa:
Pauci mogu biti različitih veličina. Najmanji pauk, Patu digua iz Bornea je dug 0,37 mm. Najveći pauci su tarantule. Neke tarantule su duge 9 cm, a noge su im duge 2,5 cm.
Pauke, kao i svake hladnokrvne životinje, privlači toplina ljudskih domova te oni rade svoja gnijezda na toplim mjestima.
Većina pauka ugrize čovjeka u samoobrani. Ugriz pauka u 99 % slučajeva je bezopasan, iako nekada može izazvati nekrozu, otrovati žrtvu ili čak smrt žrtve. Otrovanje ugrizom pauka, odnosno paukovim otrovom, naziva se arahnidizam, araneidizam ili araneizam. Čovjek se s paukom najčešće susretne tijekom obavljanja poljoprivrednih radova, kampiranja, čuvanja stoke... Ugriz pauka je obično lagan, a kod nekih slučajeva javlja se oštra bol na mjestu ugriza[1].
Arahnofobija (grč. aráchnē = pauk i phóbos = strah) je abnormalan strah od paukova i bilo čega što podsjeća na njih (npr. paukova mreža ili paukolike stvari). Ovo je jedna od najčešćih fobija. Istraživanja pokazuju da 50 % žena i 10 % muškaraca pokazuje simptome.[2].
Pauci (Araneae) su najpoznatija i najbrojnija grupa (oko 400 000 vrsta) paukolikih životinja za koju je karakteristično da imaju posebne paučinaste žlijezde. Tijelo im je izgrađeno od dva dijela, prosome i opistosome. Dijelovi su spojeni uskim dijelom zvanim drška (pedicel). Ekstremiteti su prisutni na prosomi. Većinom su kopnene životinje (u pojedinačnim slučajevima mogu sekundarno prijeći na život u vodi), veličine od 0,4 mm pa i do 10 cm. Rasprostranjeni su svugdje gdje ima kukaca, a posebno u tropskim predjelima. Većina pauka su mesojedi i hrane se različitim kukcima koje hvataju u mreže ispletene od paučine.
Laba-laba adalah sejenis hewan berbuku-buku (arthropoda) dengan dua segmen tubuh, empat pasang kaki, tak bersayap, dan tak memiliki mulut pengunyah. Semua jenis laba-laba digolongkan ke dalam ordo Araneae; dan bersama dengan kalajengking, ketonggeng, tungau —semuanya berkaki delapan— dimasukkan ke dalam kelas Arachnida. Bidang studi mengenai laba-laba disebut arachnologi.
Araneae adalah ordo terbesar dalam arachnida dan peringkat ketujuh dalam total keragaman spesies di antara seluruh ordo organismse.[2] Laba-laba dapat ditemukan di seluruh dunia di setiap benua kecuali di Antartika, dan telah bertahan lama di hampir semua habitat dengan perkecualian kolonisasi udara dan laut. Hingga Februari 2016[update], sedikitnya 45.800 spesies[3] dan 114 suku laba-laba telah dicatat oleh para taksonomis.[1] Tetapi, telah terjadi perpecahan di dalam komunitas ilmiah mengenai cara semua suku-suku tersebut diklasifikasikan karena sejak tahun 1900 telah ada lebih dari 20 klasifikasi berbeda telah diusulkan.[4]
Laba-laba merupakan hewan pemangsa (karnivora), bahkan kadang-kadang kanibal. Mangsa utamanya adalah serangga. Hampir semua jenis laba-laba, dengan perkecualian sekitar 150 spesies dari suku Uloboridae dan Holarchaeidae, dan subordo Mesothelae, mampu menginjeksikan bisa melalui sepasang taringnya kepada musuh atau mangsanya. Meski demikian, dari puluhan ribu spesies yang ada, hanya sekitar 200 spesies yang gigitannya dapat membahayakan manusia.
Tidak semua laba-laba membuat jaring untuk menangkap mangsa, akan tetapi semuanya mampu menghasilkan benang sutera—yakni helaian serat protein yang tipis namun kuat—dari kelenjar (disebut spinneret) yang terletak di bagian belakang tubuhnya. Serat sutera ini amat berguna untuk membantu pergerakan laba-laba, berayun dari satu tempat ke tempat lain, menjerat mangsa, membuat kantung telur, melindungi lubang sarang, dan lain-lain.
Tak seperti serangga yang memiliki tiga bagian tubuh, laba-laba hanya memiliki dua. Segmen bagian depan disebut cephalothorax atau prosoma, yang sebetulnya merupakan gabungan dari kepala dan dada (toraks). Sedangkan segmen bagian belakang disebut abdomen (perut) atau opisthosoma. Antara cephalothorax dan abdomen terdapat penghubung tipis yang dinamai pedicle atau pedicellus.
Pada cephalothorax melekat empat pasang kaki, dan satu sampai empat pasang mata. Selain sepasang rahang bertaring besar (disebut chelicera), terdapat pula sepasang atau beberapa alat bantu mulut serupa tangan yang disebut pedipalpus. Pada beberapa jenis laba-laba, pedipalpus pada hewan jantan dewasa membesar dan berubah fungsi sebagai alat bantu dalam perkawinan.
Laba-laba tidak memiliki mulut atau gigi untuk mengunyah. Sebagai gantinya, mulut laba-laba berupa alat pengisap untuk menyedot cairan tubuh mangsanya.
Mata pada laba-laba umumnya merupakan mata tunggal (mata berlensa tunggal), dan bukan mata majemuk seperti pada serangga. Kebanyakan laba-laba memiliki penglihatan yang tidak begitu baik, tidak dapat membedakan warna, atau hanya sensitif pada gelap dan terang. Laba-laba penghuni gua bahkan ada yang buta. Perkecualiannya terdapat pada beberapa jenis laba-laba pemburu yang mempunyai penglihatan tajam dan bagus, termasuk dalam mengenali warna.
Untuk menandai kehadiran mangsanya pada umumnya laba-laba mengandalkan getaran, baik pada jaring-jaring suteranya maupun pada tanah, air, atau tempat yang dihinggapinya. Ada pula laba-laba yang mampu merasai perbedaan tekanan udara. Indra peraba laba-laba terletak pada rambut-rambut di kakinya.
Kebanyakan laba-laba memang merupakan predator (pemangsa) penyergap, yang menunggu mangsa lewat di dekatnya sambil bersembunyi di balik daun, lapisan daun bunga, celah bebatuan, atau lubang di tanah yang ditutupi kamuflase. Beberapa jenis memiliki pola warna yang menyamarkan tubuhnya di atas tanah, batu atau pepagan pohon, sehingga tak perlu bersembunyi.
Laba-laba penenun (misalnya anggota suku Araneidae) membuat jaring-jaring sutera berbentuk kurang lebih bulat di udara, di antara dedaunan dan ranting-ranting, di muka rekahan batu, di sudut-sudut bangunan, di antara kawat telepon, dan lain-lain. Jaring ini bersifat lekat, untuk menangkap serangga terbang yang menjadi mangsanya. Begitu serangga terperangkap jaring, laba-laba segera mendekat dan menusukkan taringnya kepada mangsa untuk melumpuhkan dan sekaligus mengirimkan enzim pencerna ke dalam tubuh mangsanya.
Sedikit berbeda, laba-laba pemburu (seperti anggota suku Lycosidae) biasanya lebih aktif. Laba-laba jenis ini biasa menjelajahi pepohonan, sela-sela rumput, atau permukaan dinding berbatu untuk mencari mangsanya. Laba-laba ini dapat mengejar dan melompat untuk menerkam mangsanya.
Bisa yang disuntikkan laba-laba melalui taringnya biasanya sekaligus mencerna dan menghancurkan bagian dalam tubuh mangsa. Kemudian perlahan-lahan cairan tubuh beserta hancuran organ dalam itu dihisap oleh si pemangsa. Berjam-jam laba-laba menyedot cairan itu hingga bangkai mangsanya mengering. Laba-laba yang memiliki rahang (chelicera) kuat, bisa lebih cepat menghabiskan makanannya dengan cara merusak dan meremuk tubuh mangsa dengan rahang dan taringnya itu. Tinggal sisanya berupa bola-bola kecil yang merupakan remukan tubuh mangsa yang telah mengisut.
Beberapa laba-laba penenun memiliki kemampuan membungkus tubuh mangsanya dengan lilitan benang-benang sutera. Kemampuan ini sangat berguna terutama jika si mangsa memiliki alat pembela diri yang berbahaya, seperti lebah yang mempunyai sengat; atau jika laba-laba ingin menyimpan mangsanya beberapa waktu sambil menanti saat yang lebih disukai untuk menikmatinya belakangan.
Hingga Februari 2016, sekitar 45.800 spesies laba-laba telah dipertelakan,[3] dan digolong-golongkan ke dalam 114 suku. Tetapi, mengingat bahwa hewan ini begitu beragam, banyak di antaranya yang bertubuh amat kecil, seringkali tersembunyi di alam, dan bahkan banyak spesimen di museum yang belum terdeskripsi dengan baik, diyakini bahwa kemungkinan ragam jenis laba-laba seluruhnya dapat mencapai 200.000 spesies.
Ordo laba-laba ini selanjutnya terbagi atas tiga golongan besar pada aras subordo, yakni:
Tarantula, Brachypelma smithi; subordo Mygalomorphae
Laba-laba punggung duri Gasteracantha; subordo Araneomorphae
Laba-laba penenun Araneus diadematus; subordo Araneomorphae
Laba-laba berbisa black widow, Latrodectus mactans; subordo Araneomorphae
Laba-laba pelompat Myrmarachne yang menyerupai semut; subordo Araneomorphae
Laba-laba serigala Lycosidae; subordo Araneomorphae
Laba-laba Oxyopes betina; subordo Araneomorphae
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_Green_lynx_spider_spotted_at_Madhurawada.JPG)
_-_(imago),_Elst_(Gld),_the_Netherlands.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_1.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.png)
.jpg)
.jpg)
|accessdate= (bantuan)Pemeliharaan CS1: Bahasa yang tidak diketahui (link) |accessdate= (bantuan)Pemeliharaan CS1: Bahasa yang tidak diketahui (link) Laba-laba adalah sejenis hewan berbuku-buku (arthropoda) dengan dua segmen tubuh, empat pasang kaki, tak bersayap, dan tak memiliki mulut pengunyah. Semua jenis laba-laba digolongkan ke dalam ordo Araneae; dan bersama dengan kalajengking, ketonggeng, tungau —semuanya berkaki delapan— dimasukkan ke dalam kelas Arachnida. Bidang studi mengenai laba-laba disebut arachnologi.
Araneae adalah ordo terbesar dalam arachnida dan peringkat ketujuh dalam total keragaman spesies di antara seluruh ordo organismse. Laba-laba dapat ditemukan di seluruh dunia di setiap benua kecuali di Antartika, dan telah bertahan lama di hampir semua habitat dengan perkecualian kolonisasi udara dan laut. Hingga Februari 2016[update], sedikitnya 45.800 spesies dan 114 suku laba-laba telah dicatat oleh para taksonomis. Tetapi, telah terjadi perpecahan di dalam komunitas ilmiah mengenai cara semua suku-suku tersebut diklasifikasikan karena sejak tahun 1900 telah ada lebih dari 20 klasifikasi berbeda telah diusulkan.
Laba-laba merupakan hewan pemangsa (karnivora), bahkan kadang-kadang kanibal. Mangsa utamanya adalah serangga. Hampir semua jenis laba-laba, dengan perkecualian sekitar 150 spesies dari suku Uloboridae dan Holarchaeidae, dan subordo Mesothelae, mampu menginjeksikan bisa melalui sepasang taringnya kepada musuh atau mangsanya. Meski demikian, dari puluhan ribu spesies yang ada, hanya sekitar 200 spesies yang gigitannya dapat membahayakan manusia.
Tidak semua laba-laba membuat jaring untuk menangkap mangsa, akan tetapi semuanya mampu menghasilkan benang sutera—yakni helaian serat protein yang tipis namun kuat—dari kelenjar (disebut spinneret) yang terletak di bagian belakang tubuhnya. Serat sutera ini amat berguna untuk membantu pergerakan laba-laba, berayun dari satu tempat ke tempat lain, menjerat mangsa, membuat kantung telur, melindungi lubang sarang, dan lain-lain.
Köngulær (fræðiheiti Araneae) eru ættbálkur áttfættra, hrygg- og vænglausra dýra sem búa til silki. Allar kóngulær framleiða eitur, nema ein ætt sem kallast netjuköngulær. Margar köngulóategundir veiða með því að búa til vefi eða gildrur til höfuðs skordýrum.
Ólíkt skordýrum, en líkt og aðrar áttfætlur, hafa köngulær tvískiptan búk. Höfuð og frambolur eru samvaxin í það sem kallast höfuðbolur, en ekki aðskilin með skoru eins og hjá skordýrum. Þar eru mikilvæg líffæri, svo sem heilinn. Í afturbolnum (latína: abdomen; sem þýðir kviður) er að finna meltingarfærin, öndunarfæri og hjarta og utan á honum er einnig spunavartan. Ytri stoðgrind kóngulóa kallast hamur. Hann er loðinn og er að mestu úr efni sem nefnist kítín. Köngulær hafa hamskipti, sem þýðir að þær þurfa reglulega að leggja af sér stoðgrindina og mynda nýja því hún stækkar ekki með þeim. Stærð köngulóa er breytileg eftir tegundum, en í flestum tilvikum er kvendýrið stærra en karlinn.
Fjöldi augna er oftast átta og eru augun einlinsa — en ekki eins og í mörgum skordýrum, sem eru með fjöllinsa (samsett) augu. Bifhár á fótum greina loftstrauma og önnur hár virka sem bragðskynhár eða annars konar nemar. Einnig hefur köngulóin svokallaða lýrunema, en það eru raufar á fótunum með taugaendum sem nema titring, til dæmis í vef köngulóarinnar.
Köngulær hafa opið æðakerfi, sem þýðir að blóð rennur á milli æða og um sérstök hólf í stað þess að fylgja föstu æðakerfi.
Köngulær framleiða silki og nota það á margan hátt, meðal annars til að spinna vef sem þær veiða í. Slíkar köngulær kallast vefköngulær. Aðrar köngulær, og vefköngulær margar hverjar reyndar líka, nota hann til að ferðast á milli staða og kallast föruköngulær. Köngulær nota líka silkið til að geyma bráð sína í. Þær vefja bráðina inn í sekk og sprauta svo meltingarensímum inn í hann. Síðan sjúga köngulærnar innan úr sekknum. Köngulóarsilki er með sterkustu efnum í heimi, og hefur tíu sinnum meira togþol en stál. Burðargeta eins fermetra væri um 240.000 tonn. Silkið gerir þeim líka kleift að skríða upp veggi. Vegna þess hversu sterkt silki köngulóa er (margfalt sterkara en silki silkiorma) hafa menn lengi reynt að herma eftir uppbyggingu þess. Með því að flytja gen úr köngulóm yfir í erfðaefni geita tókst Nexia Biotech Ltd. að fá geitunar til að framleiða próteinin sem þarf til að smíða vefinn. Þótt tekist hafi að vinna próteinin úr mjólkinni er enn eftir að finna út hvernig á að „púsla“ þessu saman. Takist það verður hægt að framleiða afar sterkt lín sem hægt væri að nota í föt í staðin fyrir nælon og kevlar (efnið sem notað er í skotheld vesti).
Köngulær (fræðiheiti Araneae) eru ættbálkur áttfættra, hrygg- og vænglausra dýra sem búa til silki. Allar kóngulær framleiða eitur, nema ein ætt sem kallast netjuköngulær. Margar köngulóategundir veiða með því að búa til vefi eða gildrur til höfuðs skordýrum.
Gli araneidi (Araneae Clerck, 1757) sono un ordine di Aracnidi, suddiviso, a novembre 2021, in 129 famiglie[1] che comprendono ben 49 720 specie.[2] I membri dell'ordine vengono comunemente chiamati ragni.
Sono artropodi terrestri provvisti di cheliceri e hanno il corpo suddiviso in due segmenti, cefalotorace e opistosoma, e otto zampe. I due segmenti sono congiunti da un piccolo pedicello di forma cilindrica.[3] Come in tutti gli artropodi, il celoma (cavità del mesoderma per il trasporto dei fluidi), pur essendo molto piccolo, consente il passaggio dell'emolinfa che ossigena e nutre i tessuti e rimuove i prodotti di scarto. L'intestino è così stretto che i ragni non possono mangiare alcun grumo di materiale solido, per quanto piccolo, e sono costretti a rendere liquide le parti interne delle loro prede con vari enzimi digestivi per poi suggerle e nutrirsene.[4]
Con l'eccezione del sottordine più primitivo, quello dei Mesothelae, i ragni hanno il sistema nervoso più centralizzato fra tutti gli artropodi e, come questi, hanno i gangli cefalici fusi in una sola massa all'interno del cefalotorace. Diversamente dalla maggior parte degli artropodi, i ragni non hanno muscoli estensori nel loro corpo; i movimenti delle zampe e del corpo sono ottenuti attraverso variazioni di pressione del loro sistema idraulico.[5] Nella parte terminale dell'addome sono presenti le filiere che estrudono la seta, usata per avvolgere le prede e costruire le ragnatele.
I ragni sono animali predatori, sia di altri ragni, sia di insetti; le specie più grandi arrivano a catturare e nutrirsi anche di lucertole e di piccoli uccelli senza difficoltà. Da vari studi e osservazioni si è scoperto che gli esemplari giovani completano la loro dieta con il nettare, mentre gli esemplari adulti preferiscono integrare con il polline. Nel 2007 è stata descritta la prima specie vegetariana di ragni: si nutre quasi esclusivamente di polline e delle tenere punte delle foglie di alcune acacie.[6]
In varie specie di ragni i cheliceri sono diventati atti a secernere un veleno per immobilizzare le prede, a volte tanto tossico da risultare pericoloso anche per l'uomo. Negli ultimi due decenni si stanno sperimentando piccole dosi di questi veleni a scopo terapeutico o come insetticidi non inquinanti. Buona parte dei ragni cattura le prede intrappolandole in vischiose ragnatele ponendosi in agguato nelle vicinanze per poi iniettare loro il veleno. Le specie che usano questa tattica di caccia sono molto sensibili alla più piccola vibrazione che scuote i fili della ragnatela. D'altro canto, le specie che cacciano all'agguato sono fornite di un'ottima vista, fino a dieci volte più acuta di quella di una libellula.[7]
Alcuni ragni cacciatori hanno particolare abilità e intelligenza[8][9] nell'adoperare varie tattiche per sopraffare la preda, mostrando anche di saperne imparare di nuove se occorre. Ad esempio alcune specie hanno modificato il loro aspetto prendendo le sembianze esteriori di formiche al punto da essere facilmente confusi con una di loro.[10]
Le ragnatele sono molto variabili in forma, quantità di tela adoperata e grandezza. Sembra che le prime forme a essere adottate siano state quelle orbicolari; le specie che ancora le adoperano sono poche: la maggior parte dei ragni esistenti preferisce estendere la propria tela e renderla quanto più aggrovigliata possibile allo scopo di massimizzare il volume d'aria in cui può imbattersi un insetto.[11]
Nei ragni maschi i pedipalpi (appendici situate sotto o a lato dell'apertura boccale) sono stati modificati a guisa di siringa per iniettare lo sperma nell'apparato genitale femminile. Alcuni di loro devono porre in essere complicati rituali di corteggiamento prima di potersi avvicinare alla femmina per fecondarla, per evitare di essere divorati.[4] I maschi della maggior parte delle specie riescono a evitare questo destino in quanto la femmina consente loro di posizionarsi nelle parti marginali delle ragnatele anche per qualche tempo dopo l'accoppiamento. D'altro canto vi sono maschi di alcune specie che, dopo aver fecondato la femmina, si offrono in pasto a lei, probabilmente per fornire più nutrienti alla prole che nascerà. In varie specie le femmine costruiscono un sacco ovigero setoso dove trovano spazio almeno un centinaio di uova; i giovani, una volta nati, sono comunque incapaci di procurarsi il cibo da soli, fino a quando non hanno compiuto la loro prima muta.[12] In questi casi sono le femmine/madri a sfamare la prole e condividere le prede catturate con essa.[13]
Solo poche specie di ragni hanno un comportamento sociale, cioè costruiscono tele in cooperazione con altri ragni, fino a diverse migliaia;[14] il comportamento sociale è vario: da una semplice tolleranza di vicinato, come nell'aggressiva vedova nera, a una vera e propria caccia coordinata fra più esemplari e successiva suddivisione delle prede catturate. In quanto a longevità, la maggior parte dei ragni non supera i due anni, solo alcuni esemplari di tarantole e vari migalomorfi in cattività sono noti per essere sopravvissuti fino a venticinque anni.[4]
Dallo studio dei reperti fossili rinvenuti, i primi animali capaci di produrre seta compaiono nel Devoniano, circa 386 milioni di anni fa,[15] comunque in essi manca ogni traccia di filiere. I primi ragni fossili veri e propri sono stati rinvenuti in rocce del Carbonifero, databili quindi fra 299 e 318 milioni di anni fa, e sono molto simili agli attuali appartenenti all'ordine Mesothelae. I gruppi principali di ragni moderni, Araneomorphae e Mygalomorphae, fanno la loro comparsa nel Triassico inferiore, all'incirca 200 milioni di anni fa.[15] Solo nei fossili datati da 130 milioni di anni fa in poi si ritrovano anche ragni conservati nell'ambra, aventi una maggiore ricchezza di particolari visibili e analizzabili, soprattutto nei dettagli anatomici. Sono state rinvenute anche ambre con un abbraccio mortale fra un ragno e la sua preda, mentre la sta imbozzolando e altre in cui si sono preservate anche le uova nei sacchi ovigeri.[16]
Lo stesso argomento in dettaglio: Artropodi. 
.png)
I ragni, in quanto a struttura del corpo, sono artropodi, cioè costituiti da segmenti articolati fra loro, e chelicerati, cioè provvisti di cheliceri e di un apparato boccale peculiare. In quanto artropodi hanno un corpo suddiviso in segmenti dai margini articolati, ricoperto da una cuticola composta da chitina e proteine.[17] La testa è composta da vari segmenti che si fondono l'uno con l'altro durante lo sviluppo dell'embrione.[18] In quanto chelicerati il loro corpo è costituito da due tagmata, tipica segmentazione degli Artropodi, insieme di segmenti che sottendono una funzione simile. Il primo di questi, che prende il nome di cefalotorace o prosoma, è la fusione completa di due tagmata che in un insetto sarebbero separati: il capo e il torace; il tagma posteriore prende il nome di addome o opistosoma.[17] Lo schema della fusione dei segmenti che compongono la testa dei chelicerati è unico fra gli artropodi: quello che sarebbe il primo segmento del capo di norma scompare all'inizio dello sviluppo, cosicché ai chelicerati mancano le antenne tipiche di molti artropodi. Infatti i chelicerati davanti alla bocca hanno solo due appendici che funzionano al più solo per accompagnare il cibo, ma mancano completamente della struttura masticatoria che potrebbe avere funzione di mascella.[18][19] Le prime appendici sul davanti dell'apparato della bocca sono chiamate pedipalpi e hanno funzioni diverse all'interno di gruppi diversi di chelicerati.[17]
cuore
intestino
cerebro, nervi, gangli
O = occhio compostoRagni e scorpioni appartengono a uno dei gruppi di chelicerati, denominato Aracnidi.[19] Mentre i cheliceri degli scorpioni sono composti da un paio di artigli di dimensioni ragguardevoli che ha la funzione di accompagnare il cibo verso la bocca o di contribuire a tenerlo fermo,[21] quelli dei ragni sono cavi e contengono ghiandole velenigene; inoltre terminano in forma appuntita, molto sottile, al fine di inoculare il veleno. Quando i cheliceri non sono in uso vengono ripiegati all'indietro nella parte superiore, in cui sono allocate barbe spesse che hanno il compito di filtrare e trattenere fuori qualsiasi grumo solido, in quanto i ragni si alimentano solo di cibo liquido o reso in forma liquida.[4] I pedipalpi negli altri scorpionidi prendono la forma di artigli appuntiti atti a catturare e trattenere la preda,[21] mentre nei ragni fungono da sensori di dimensioni abbastanza piccole, le cui parti basali sono un prolungamento della bocca. In aggiunta, i ragni maschi hanno allargato queste ultime sezioni basali adoperandole per il trasferimento di sperma all'interno della femmina.[4]
Nei ragni, il cefalotorace e l'addome sono congiunti da un piccolo peduncolo di forma cilindrica che consente all'addome di muoversi indipendentemente dal capo mentre secerne la seta. La parte superiore del cefalotorace è ricoperta da un singolo carapace convesso, mentre la parte inferiore è ricoperta da due pezzi di carapace di forma alquanto appiattita. L'addome è molle e ha la forma ovoidale, non mostra alcun segno di suddivisione o frazionamento, con l'eccezione dei primitivi Mesothelae, i cui rappresentanti odierni, i Liphistiidae, hanno il carapace costituito da vari segmenti nella parte posteriore.[4]
Un problema oggetto di acceso dibattito fra gli esperti del settore è quello relativo alla segmentazione del capo degli artropodi, diversa da un gruppo all'altro; in modo particolare si discute se e come queste differenze possano essere inquadrate in un processo evolutivo che si estende dai Trilobiti fino ai Crostacei e ai Chelicerati di cui fanno parte i ragni.[23] Le origini di queste segmentazioni, e una loro prima differenziazione, viene fatta risalire ai fossili dell'Argillite di Burgess, del periodo Cambriano, quando si diffuse una pluralità di forme viventi molto diverse fra loro, molte delle quali si estinsero in breve tempo.[24] Come si evince dalla tabella a fianco, la segmentazione parte da una struttura semplice e lineare, quale quella dei Trilobiti, per poi crescere di complessità, sia nel posizionamento dei vari organi (zampe, pedipalpi, cheliceri), sia nell'aumento della quantità dei segmenti che, originariamente facenti parte della testa, nei Crostacei e nei Tracheati vanno a comporre il corpo. In centinaia di milioni di anni la parte sommitale, il primo segmento o acron, che contiene le varie tipologie di occhi composti è rimasto pressoché inalterato, come pure il segmento della testa preposto alla crescita delle antenne, assente solo nei chelicerati. Infine, nei Chelicerati e nei Tracheati un segmento posteriore all'acron si perde durante lo sviluppo embrionale, rispettivamente il primo e il secondo segmento, come se non fossero funzionali, pur continuando a essere latenti in questi gruppi di animali. Anche nell'uomo abbiamo simili strutture vestigiali quali l'appendice o il coccige della colonna vertebrale.[23]
Al pari degli altri artropodi, i ragni sono provvisti di celoma strutturato in piccole aree situate nei dintorni dell'apparato riproduttivo e dell'apparato escretore ma non avente funzione circolatoria. Tale funzione è espletata dall'emocele, cavità estesa per la maggior parte della lunghezza del corpo e in cui circola il flusso sanguigno. Il cuore ha forma tubolare ed è situato nella parte posteriore del corpo con all'interno molteplici sottili ostii che consentono il flusso del sangue in una sola direzione, impedendogli di defluire all'indietro; ciò fa sì che il sangue entri nel cuore dall'emocele ma non vi ritorni prima di aver attraversato tutta la parte anteriore;[25] Dal cuore si dirama un'arteria che si apre nella parte anteriore dell'addome e che, passando attraverso il pedicello, si ramifica e si diffonde in molte parti del cefalotorace. Questa tipologia di apparato circolatorio è detto sistema circolatorio aperto.[4]
I ragni hanno sviluppato più tipi di organi respiratori, fra cui i polmoni a libro, la trachea, o entrambi. Il sangue di tutti i ragni che hanno polmoni a libro contiene il pigmento respiratorio emocianina che rende il trasporto dell'ossigeno più efficiente.[19]
I ragni Migalomorfi e Mesothelae hanno due paia di polmoni a libro, che si riempiono di emolinfa, e hanno due aperture esterne sulla superficie ventrale dell'addome che consentono all'aria di entrare e di porre in circolo l'ossigeno. Questo è anche il caso di una delle famiglie più antiche di ragni Araneomorfi, la famiglia Hypochilidae; le restanti famiglie di questo gruppo hanno solo il paio anteriore di polmoni a libro intatto, mentre quello posteriore dell'apparato respiratorio è parzialmente o totalmente cambiato in una trachea, attraverso la quale l'ossigeno viene diffuso nell'emolinfa o direttamente ai tessuti e agli organi.[4] Le trachee, dove presenti, sono molto simili per forma, dimensioni e funzione alle trachee degli Insetti, ma nei ragni sono poste nell'opistosoma.[26] Il sistema respiratorio con la trachea si è probabilmente diffuso a partire dai ragni di piccole dimensioni per contrastare la disidratazione e l'essiccamento.[19] La trachea originariamente era collegata agli organi circostanti attraverso un paio di aperture chiamate spiracoli tracheali, ma nella maggioranza dei ragni odierni questi spiracoli si sono fusi in uno solo nella parte mediana, spostandosi nella parte posteriore vicino alle filiere.[4] I ragni che posseggono trachee hanno generalmente un tasso metabolico più elevato e una migliore resistenza alla disidratazione.[27]
Nei ragni i cheliceri sono indispensabili per la nutrizione: sono costituiti da un segmento basale e da uno terminale a forma di artiglio dentellato. Caratteristica unica fra i chelicerati è la parte terminale dei cheliceri, la punta dell'artiglio, che viene adoperata dalla maggior parte delle specie per inoculare il veleno secreto dalla ghiandole velenifere.[4] La dimensione di queste ghiandole varia a seconda delle diverse famiglie: in alcune mancano del tutto, in altre coinvolgono ampie sezioni della parte anteriore del prosoma. Le ghiandole sono costituite in genere da una parte epiteliale con funzione escretrice e sono avvolte da un rivestimento le cui contrazioni consentono lo sgorgare di goccioline di veleno all'interno dei cheliceri fino alla base delle zanne.[28] L'unica famiglia di ragni completamente sprovvista di ghiandole velenifere è quella degli Uloboridae.[29] I due pedipalpi sono più corti delle zampe e formati da sei segmenti; alla base hanno delle gnathocoxae usate come mascelle per tenere ben stretto il cibo, coadiuvarne la triturazione, la liquefazione e infine l'assimilazione.[30]
Nell'ambito degli aracnidi,[19] i ragni hanno un intestino alquanto stretto, che può ricevere solo cibo in forma liquida, e due serie di filtri appositi per trattenere all'esterno qualsiasi particella di cibo solido, per quanto piccola.[4] Essi utilizzano, uno alla volta, due sistemi diversi per digerire il cibo esternamente prima di ingerirlo.
Alcuni ragni pompano enzimi digestivi dal mesentere nella preda e poi succhiano i tessuti liquefatti della preda stessa nell'intestino; quindi abbandonano l'esuvia vuota della preda composta in genere di materiali troppo duri e non digeribili. Altre specie di ragni macinano prima la preda spappolandola con la parte terminale dei pedipalpi e i cheliceri, utilizzando sempre gli enzimi digestivi per facilitare l'assimilazione. In queste specie sia i cheliceri sia la base dei pedipalpi sono posizionati in modo da formare una cavità antecedente la bocca vera e propria.[4]
Lo stomaco, posto nel cefalotorace, funziona come una pompa che spedisce il cibo sempre più all'interno del sistema digestivo. Nella parte anteriore dell'intestino è presente un filtro setoso che impedisce al particolato ancora presente di proseguire, al fine di non ostruire i sottili tubuli che costituiscono le parti successive dell'intestino. Il mesentere è ricco di punti ciechi per la digestione, compartimenti senza uscita dove vengono estratti i nutrienti dal cibo ingerito. La maggior parte di essi si trova nell'addome in cui è preponderante il sistema digestivo, ma alcuni sono situati anche nel cefalotorace. Nell'intestino posteriore vengono disidratate le feci allo scopo di recuperarne l'acqua.[4]
La maggior parte dei ragni converte i prodotti di scarto delle varie attività fisiologiche in acido urico, che può essere espulso come materiale asciutto. I tubuli malpighiani sono deputati a estrarre questi prodotti di scarto dal sangue nell'emocele per poi scaricarli nella borsa cloacale, da cui vengono espulsi attraverso l'ano.[4] La produzione di acido urico e la rimozione degli scarti attraverso i tubuli sono caratteristiche evolutesi indipendentemente in vari rami di artropodi per conservare l'acqua e consentire loro di sopravvivere in ambienti in cui essa è un bene raro e prezioso;[31] tra le varie strutture preposte all'escrezione, i tubuli malpighiani degli insetti e degli aracnidi si sviluppano da parti completamente diverse dell'embrione.[19] Comunque alcuni ragni primitivi dell'ordine Mesothelae e del sottordine Mygalomorphae, conservano i nefridi (piccoli reni) del presunto artropode progenitore ancestrale,[4] le cui funzioni sono simili a quelle dei reni umani: adoperano infatti un certo quantitativo di acqua per espellere prodotti di scarto azotati quali l'ammoniaca.[31]
Il sistema nervoso centrale di base di un artropode è costituito da un paio di fasci di nervi che corrono lungo l'intestino con gruppi di gangli come centri di controllo locali nei vari segmenti del corpo, e da un cervello formato dalla fusione dei gangli dei segmenti della testa posti davanti e dietro la bocca, in modo tale che l'esofago sia circondato da questi conglomerati di gangli.[32] In particolare possiamo distinguere un ganglio sopraesofageo, più piccolo, che riceve informazioni dagli ocelli e da altri organi di senso, e ha la funzione di elaborare e integrare gli stimoli esterni e poi, tramite i neuroni con cui è connesso all'altro ganglio, coordinare una risposta. L'altro ganglio, che prende il nome di ganglio sottoesofageo, posto nella parte bassa del cefalotorace, è l'insieme dei gangli delle varie appendici e ha la forma di una stella a più punte; questo ganglio prosegue il suo cammino nell'opistosoma attraverso un minuscolo cordoncino, innervandolo, e ha come funzione principale il coordinamento motorio dell'animale.[33][34] Con l'eccezione dei primitivi Mesothelae, dei quali i Liphistiidae è l'unica famiglia sopravvissuta, i ragni hanno il sistema nervoso centralizzato tipico degli Aracnidi: i gangli di tutti i segmenti nella parte posteriore dell'esofago sono fusi, in modo che il cefalotorace è riempito in massima parte da tessuto nervoso e non vi sono gangli nell'addome.[4][19][32] Nei Mesothelae, invece, i gangli dell'addome e della parte posteriore del cefalotorace sono separati e distinti.[27]
Lo stesso argomento in dettaglio: Ocelli (ragno). La maggior parte dei ragni ha quattro paia di occhi nella parte frontale del cefalotorace, posizionati in schemi (detti patterns) che variano da una famiglia all'altra.[4] Il paio posizionato sulla fronte è del tipo chiamato ocelli pigment-cup (contenitori del colore), che nella maggior parte degli artropodi servono solo a individuare la direzione dalla quale arriva la luce, adoperando l'ombra proiettata dalle superfici negli ocelli stessi. In ogni caso gli occhi principali della parte frontale delle teste dei ragni hanno la capacità di formare delle immagini abbastanza nette e distinte.[35][36] Gli ocelli laterali si pensa siano derivati dagli occhi composti dei chelicerati più primitivi, ma non hanno le suddivisioni in sfaccettature tipiche di quelli degli altri invertebrati. In molti ragni questi ocelli secondari rilevano la luce riflessa diversamente dagli occhi principali tramite un tapetum lucidum riflettente; ad esempio, ciò fa sì che al buio gli occhi dei ragni-lupo vengono rilevati dalla luce riflessa di una torcia proprio grazie ai tapeta. D'altra parte, gli occhi secondari dei ragni salticidi non hanno traccia alcuna di tapetum.[4]
L'acutezza visiva dei ragni salticidi supera di un fattore dieci quella delle libellule che sono, fra gli insetti, quelli che vedono meglio. In effetti l'occhio umano, per quanto complesso, è solo cinque volte più acuto di quello di un ragno salticida. Questi ragni riescono ad avere una vista così acuta grazie a una serie di lenti, una retina composta di quattro strati e l'abilità di girare dappertutto i loro occhi integrando le immagini di tutti in una sola. L'unico difetto di tutto questo processo di scansione e integrazione di immagini è di essere relativamente lento.[7]
Nella maggior parte degli altri artropodi la cuticola, per sua stessa natura, blocca la maggior parte degli stimoli sensoriali provenienti dall'esterno. Invece i ragni e altri generi di artropodi hanno modificato la struttura della cuticola in modo da poter ricevere stimoli dall'esterno e potervi reagire, permeandola di piccoli organi di senso che collegano l'esterno del corpo col sistema nervoso. Vari sensori di tatto, in modo particolare peli di varie forme chiamati setae, sono sensibili a vari livelli di pressione, dalla brezza leggera delle correnti d'aria a un contatto pressorio di una certa forza. Altri sensori di tipo chimico consentono di sopperire alle nostre funzioni di riconoscimento degli odori e dei sapori, spesso dalla parte mediana delle setae.[35] I ragni hanno anche nelle giunture dei loro arti dei sensori particolari in grado di percepire vibrazioni anche di piccola entità, i tricobotrii, meccanorecettori in grado di percepire con precisione il movimento delle ali di una mosca e poterla catturare. Nella costruzione delle ragnatele, tutte le informazioni supportate da questi sensori meccanici e chimici sono più importanti della vista stessa, mentre è la vista acuta a prevalere come importanza sugli altri organi di senso nei ragni che cacciano attivamente.[4]
Gli organi liriformi sono organi di senso a fessura, propriocettori in grado di misurare le variazioni di tensione della cuticola dei ragni quando è sottoposta a pressione. Hanno la forma di un'apertura lunga a forma di fessura (da 8 a 200 micrometri di lunghezza) e sono situati principalmente sulle articolazioni dei segmenti delle zampe; alcuni ragni li hanno anche distribuiti sul corpo e lungo gli articoli delle zampe.[4]
Come nella maggior parte degli artropodi, i ragni mancano di organi preposti all'equilibrio e all'accelerazione e contano esclusivamente sulla vista per stabilire di volta in volta dove è su e dove è giù. I propriocettori degli artropodi, cioè quegli organi di senso che portano informazioni sul grado di forza applicata dai muscoli e sul grado di curvatura delle varie giunture delle zampe, sono attivi e funzionali. D'altra parte, poco è noto su altri tipi di sensori interni che ragni e artropodi potrebbero avere.[35]
Lo stesso argomento in dettaglio: Zampe dei ragni. I ragni hanno quattro paia di zampe funzionali all'ambulazione, ognuna delle quali è formata da sette segmenti; partendo dall'interno verso l'esterno sono: la coxa, il trocantere, il femore, la patella, la tibia, il metatarso e il tarso. Tutti questi segmenti sono ricoperti da una cuticola provvista di peli, alcuni dei quali si possono considerare veri e propri organi di senso.[30] Anche se tutti gli artropodi usano per la locomozione muscoli legati all'interno del loro esoscheletro per flettere i loro arti, i ragni e alcuni gruppi di artropodi usano un sistema pressorio idraulico per distenderli e contrarli, sistema ereditato a sua volta dalle forme di vita antenate degli artropodi.[5] Di conseguenza, un ragno col cefalotorace forato non può più estendere le sue zampe, e le zampe stesse di ragni morti si contraggono su sé stesse accartocciandosi e aggranchiendosi.[4] A quanto risulta da alcuni esperimenti, i ragni possono generare pressioni, internamente, fino a otto volte la forza necessaria a estendere totalmente le loro zampe,[37] e i ragni salticidi possono saltare verso l'alto fino a cinquanta volte la loro lunghezza aumentando all'improvviso la pressione del sangue nel terzo e quarto paio di zampe.[4]
La maggior parte dei ragni che cacciano attivamente, anziché fare affidamento sulle ragnatele, ha ciuffi densi di peli molto sottili fra gli artigli appaiati sulle punte delle loro zampe. Questi ciuffi, noti come scopulae, consistono di setole le cui parti terminali sono suddivise in circa mille ramificazioni, che consentono, ai ragni che le posseggono, di camminare agevolmente su superfici lisce come i vetri e a testa in giù su qualsiasi tipo di soffitto. A quanto è stato appurato le scopulae ottengono questa forte presa di contatto grazie a strati estremamente sottili di acqua sulle superfici.[4] I ragni, come del resto altri aracnidi, sia camminando sia correndo, poggiano sempre almeno quattro zampe sul terreno contemporaneamente.[38]
Lo stesso argomento in dettaglio: Filiera (ragno). L'addome dei ragni non ha appendici, con l'eccezione di quelle che sono state modificate per formare da una a quattro (di norma sono tre) paia di filiere corte e mobili, che emettono seta. Ogni filiera ha molti fusuli, sorta di tubicini microscopici, ognuno dei quali è collegato a una ghiandola sericigena. Sono conosciuti almeno sei tipi di ghiandole setifere, ognuna delle quali produce un tipo leggermente diverso di seta.[4]
La seta è composta principalmente da una proteina molto simile a quella adoperata nelle sete secrete da insetti. Nella fase iniziale di produzione è un liquido che non indurisce subito per esposizione all'aria e ciò consente ai ragni di intrecciarla esternamente. In seguito, dopo che si è indurita, la proteina riesce a cambiare la struttura interna.[39] Una volta completata la filatura, la seta risultante per quanto concerne la resistenza alla trazione, a parità di diametro, è simile al nylon e a materiali biologici quali la chitina, la cellulosa e il collagene, ma è molto più elastica, in altre parole si può stirare e allungare molto di più prima che si spezzi o perda la forma originaria.[4]
Alcuni ragni hanno un cribellum, una filiera modificata con oltre 40 000 fusuli, ognuno dei quali produce una sola fibra eccezionalmente sottile. Tali fibre vengono estratte fuori dal calamistro, una sorta di appendice anatomica dalla forma di pettine con un insieme di peli sulla punta articolata del cribellum, e unite insieme in un solo filo lanoso, utilizzata dal ragno proprio per separare e rendere più voluminosi i fili vischiosi distesi dal cribellum; così distese le fibre sono molto efficienti nell'afferrare e trattenere le setole degli insetti. I ragni più primitivi avevano cribellum che producevano seta in grado di catturare le prede, prima che sviluppassero la seta cosparsa di goccioline appiccicose, più efficiente nel trattenere gli insetti. La maggior parte delle famiglie di ragni ha perso il cribellum e vengono per questo chiamati anche ecribellati.[4]
Alcune specie di ragni che non costruiscono ragnatele per afferrare le prede, utilizzano la seta in diversi altri modi: come involucri per lo sperma e per le uova fertilizzate, come corde di sicurezza nell'affidarsi alle correnti di vento, per costruire tane e ricoveri, e persino come paracadute dagli esemplari più giovani e più leggeri.[4]
I ragni si riproducono sessualmente e la fertilizzazione è interna ma indiretta, in pratica lo sperma non è inserito nel corpo della femmina dai genitali del maschio ma da una struttura intermedia. Diversamente da altri artropodi terrestri, i ragni maschi non producono spermatofore, involucri pieni di sperma, all'interno del loro corpo, ma roteano la piccola tela che lo contiene fino all'eiaculazione e poi lo trasferiscono su alcune strutture a forma di pipetta situate sulle punte dei loro pedipalpi.[40] Nel momento in cui un maschio scopre nei suoi pressi segnali della presenza di una femmina della sua stessa specie, controlla se è pronta per l'accoppiamento: ad esempio, in alcune specie che costruiscono ragnatele o corde di sicurezza, il maschio può identificare la specie e il sesso del ragno che ha prodotto questi oggetti attraverso l'odorato.[4]
I ragni hanno un marcato dimorfismo sessuale nella maggior parte delle specie. I maschi adoperano generalmente rituali di corteggiamento elaborati per impedire alle femmine, spesso di dimensioni maggiori, di mangiarseli prima di portare a termine la fertilizzazione; in alcuni casi il maschio è di dimensioni tanto più piccole da non essere considerato minimamente appetibile. I maschi hanno quindi il compito di manifestare, con svariati comportamenti, l'intenzione di accoppiarsi e le femmine, con un atteggiamento passivo e non mostrando aggressività, si rendono disponibili all'accoppiamento. In tal caso il maschio trasferisce lo sperma nella parte terminale del pedipalpo inserendolo nelle aperture presenti nella parte posteriore dell'opistosoma femminile per fecondarla.[4] Sebbene ogni specie abbia le sue peculiari caratteristiche nel corteggiamento, possiamo però distinguerne tre diversi tipi a seconda della strategia messa in atto da parte del maschio:
I ragni delle famiglie Thomisidae e Clubionidae hanno un corteggiamento molto modesto; di solito il maschio semplicemente striscia sulla femmina, tiene fermo il suo addome e inserisce l'organo copulatore nell'apertura genitale femminile. Ancora più fugace è l'incontro fra i due sessi di Micrommata virescens, uno Sparassidae, dove il maschio colorato salta accanto alla femmina più grande di lui e di colore verde intenso, l'afferra con i cheliceri, si posiziona per l'accoppiamento e lo completa con la totale passività della femmina.[41]
Anche molti Haplogynae e migalomorfi mostrano rituali poco complessi;[42][43] dopo il contatto diretto dei corpi, i maschi e le femmine si scambiano un breve intergioco con le zampe frontali e i pedipalpi prima dell'accoppiamento. Nel caso del terafoside Aphonopelma hentzi, ad esempio, il maschio entra in contatto con la femmina tamburellando con le zampe anteriori sul corpo di lei e collocandosi frontalmente. La reazione della femmina è istintiva, disponendosi in posizione di attacco con le zampe anteriori sollevate. Questa particolare posizione consente però di proseguire il corteggiamento al maschio che, tamburellando e tirando, la trasforma in una posizione di sottomissione, in modo da consentirgli l'accoppiamento senza correre pericoli: la femmina offre i propri cheliceri aperti al maschio affinché possa tenerli bloccati per il tempo necessario all'accoppiamento, all'incirca un minuto o poco più.[44]
Alcuni ragni muniti di cribellum invece hanno sviluppato un'altra particolare modalità di corteggiamento: i maschi legano le femmine con la seta prima dell'accoppiamento: fatto che sembra avere solo un significato simbolico dato che dopo l'accoppiamento la femmina è perfettamente in grado di liberarsi da sola.[45]
Nel caso si renda necessaria l'emissione di feromoni da parte della femmina, il corteggiamento è molto più complesso e diversificato.
Spesso i feromoni sono già secreti dalla femmina sulla ragnatela (riscontrato nei generi Filistata, Segestria e Amaurobius); in questo caso il maschio cerca di farsi riconoscere tirando o pizzicando fili della ragnatela stessa. A volte il contatto fisico è necessario per scatenare il corteggiamento come in Amaurobius ferox; invece in Amaurobius simili e in Amaurobius fenestralis è sufficiente la presenza del feromone. In molte specie di Amaurobius i segnali vibratori generati da zampe, palpi e addome assumono caratteristiche peculiari a seconda della specie.[46]
In alcuni Clubionidae e Gnaphosidae i maschi si sistemano vicino a femmine immature[47] e aspettano la loro ultima muta per accoppiarsi immediatamente dopo, approfittando del momento in cui queste sono ancora inoffensive in quanto la cuticola non si è ancora completamente sclerotizzata. Questo comportamento è stato riscontrato anche nei maschi del genere Argiope.
Nel caso specifico di Philodromus rufus, un ragno della famiglia dei Thomisidae che vive due anni, la femmina è, occasionalmente, capace di essere fecondata durante l'ultima muta addirittura anche in presenza dei fluidi della muta stessa; inoltre essa si accoppia ripetutamente con lo stesso maschio o anche con altri per più giorni consecutivi; il feromone, in questo caso, è concentrato sulle zampe: infatti se queste vengono lavate con appropriati solventi, non si ha più risposta da parte del maschio.[48] Negli Araneidae i maschi pizzicano i fili delle tele delle femmine in maniera da attirarle sul filo dell'accoppiamento da essi creato.
In Linyphia triangularis, della famiglia Linyphiidae, invece il maschio è sempre dominante rispetto alla femmina e non viene mai da essa attaccato,[49] anzi si nutre sfruttando la tela di lei e poi al momento del corteggiamento la distrugge quasi completamente affinché nessun altro maschio possa raggiungerla e nessuna preda possa distrarre la femmina stessa dalla presenza del maschio.
Nel caso invece dei Lycosidae e dei Pisauridae le femmine lasciano una traccia di feromoni sul substrato sul quale camminano insieme al filo di seta; infatti occludendo le filiere della femmina ricettiva si è visto che non vi è alcuna reazione da parte dei maschi collocati sullo stesso substrato sul quale è appena passata, mentre si ha una immediata risposta di corteggiamento quando alla stessa femmina si liberano di nuovo le filiere.[50] Sono comunque necessari al corteggiamento anche segnali tattili, vibratori, visivi e acustici. Spesso la femmina non è passiva, risponde attivamente ai segnali maschili. I segnali vibratori e acustici sono particolarmente necessari in caso di incontri che avvengono di notte. Il repertorio di segnali del corteggiamento dei Lycosidae è veramente molto complesso e vario.
Nei Pisauridae invece il corteggiamento inizia con l'approccio da parte del maschio alla femmina tramite un dono, di solito una mosca avvolta nella seta, ma nei più evoluti rimane solo il simbolico involucro vuoto; l'accoppiamento avviene grazie al fatto che la femmina è distratta e pone la sua attenzione principalmente sul dono.[51]
Nei Salticidae e negli Oxyopidae i segnali visivi sono i più importanti nel corteggiamento sebbene vi siano anche segnali tattili e chimici.[52] I maschi compiono una vera e propria danza davanti alla femmina e spesso le estremità delle zampe più usate a questo scopo sono addirittura colorate.[53][54][55]
Se la femmina rimane immobile o risponde con i segnali adeguati alla specie il maschio la tocca con le zampe anteriori e procede con l'accoppiamento. Pare che le femmine più giovani che abbiano appena mutato siano preferite dai maschi a quelle più vecchie; forse il segnale dei feromoni è più debole in queste ultime. Al riguardo, è interessante il caso di Phidippus johnsoni che cambia completamente sistema di corteggiamento se la femmina è fuori o è nascosta dentro un nido.[52]
Se il corteggiamento ha successo il maschio inietta il suo sperma dai pedipalpi nella femmina attraverso l'apertura genitale della stessa, nota come epigino, posta sulla parte inferiore del suo addome. Gli apparati riproduttivi delle femmine variano da semplici tubi a sistemi che includono ricettacoli seminali nei quali le femmine immagazzinano lo sperma ricevuto e lo rilasciano quando sono fertili.[4]
Le molte variazioni delle posizioni dell'accoppiamento si possono riassumere in tre tipi fondamentali e uno inusuale:[56]
All'interno di una stessa famiglia la posizione dell'accoppiamento non sempre è fissa. Ad esempio negli Agelenidae la posizione n. 3 è quella più comune ma in certe specie di Tegenaria adottano la n. 1.
I ragni maschi del genere Tidarren amputano uno dei loro palpi durante la maturazione ed entrano nella vita adulta con un solo palpo. I palpi costituiscono il 20% della massa del corpo degli appartenenti a questo genere, e liberandosi di uno dei due palpi migliorano di molto la mobilità. Nella specie yemenita Tidarren argo, il palpo rimanente è strappato via dalla femmina dopo l'accoppiamento. Il resto di palpo strappato rimane nell'epigino della femmina per le successive quattro ore, a quanto pare continuando a funzionare indipendentemente. Nel frattempo la femmina si alimenta del maschio rimasto senza palpi.[57]
In oltre il 60% dei casi la femmina del ragno australiano Latrodectus hasselti uccide e mangia il maschio dopo che questi ha inserito il secondo palpo nell'apertura genitale della femmina; in questo caso si osserva addirittura che i maschi cooperano cercando di offrirsi ai cheliceri della femmina, per fornire nutrimento alla futura prole. Alcune ricerche effettuate hanno mostrato che la maggior parte dei maschi non trova mai un'occasione per accoppiarsi e i pochi che vi riescono aumentano le probabilità di avere una discendenza assicurandosi che la femmina sia ben nutrita.[58]
Nella norma dei casi, comunque, i maschi di parecchie specie scampano a più accoppiamenti, limitati principalmente dalla loro vita di breve durata. Alcuni riescono a vivere senza correre pericoli anche per qualche tempo nelle ragnatele insieme con le femmine.[59] Anche per i maschi che eseguono riti di corteggiamento, si hanno casi (ad esempio la vedova nera) in cui rischiano comunque di essere divorati dopo l'accoppiamento; mentre in altri i maschi cercano di tenere a bada la femmina eseguendo il rituale di legare e di sottomettere la partner (più che altro simbolico visto che la femmina è ampiamente in grado di liberarsi in qualunque momento).[60]
La maggior parte delle specie della famiglia Pholcidae depone le uova nel terreno in piccole masserelle collegate fra loro, ma costituisce un'eccezione rispetto alla totalità dei ragni.[61]
Infatti la grande maggioranza delle femmine depone fino a 3 000 uova alla volta in uno o più sacchi ovigeri avvolti dalla seta,[4] e si adoperano per mantenerli a un livello abbastanza costante di umidità.[59]
Il sacco ovigero (cocoon è il termine inglese tecnico) viene intessuto dalla femmina in varie forme a seconda della specie: può essere da sferico a emisferico, da cilindrico a fusiforme; quando viene deposto nel terreno è ricoperto di terriccio o di foglioline per mimetizzarlo con l'ambiente. Il colore della seta che avvolge il sacco ovigero può essere bianco, rosa, o anche giallo paglierino. I ragni della famiglia Theridiidae costruiscono un solo bozzolo in cui più femmine depongono le uova.[61] Nella famiglia Salticidae molte specie proteggono i sacchi ovigeri legandoli alla loro ragnatela o nascondendoli in tane apposite, portandoli fra i cheliceri o legandoli alle filiere e trascinandoli con sé.[4]
I piccoli di ragno passano tutti i loro stadi larvali nelle uova e ne escono fuori come ragnetti, molto piccoli e sessualmente immaturi ma di aspetto e forma del tutto simile a quella degli adulti. Alcuni ragni mostrano delle cure parentali per i loro giovani, come ad esempio i ragni-lupo che, rendendo ruvidi i peli del loro dorso, vi covano sopra i piccoli ragnetti che riescono a restare abbarbicati alla madre,[4] mentre le femmine di alcune specie rispondono al comportamento mendicante dei loro giovani dandogli la propria preda o rigurgitando del cibo già ingerito.[59]
Come gli altri artropodi, i ragni effettuano la muta nel crescere in quanto le loro cuticole non sono estensibili.[20] In alcune specie i maschi approfittano di una femmina che ha fatto da poco la muta per accoppiarsi con meno rischio di essere divorati in quanto essa è indebolita per lo sforzo fatto.[59] Nei ragni di dimensioni medio-grandi ci si può accorgere dell'inizio della muta ponendo attenzione ad alcuni particolari: l'animale smette di alimentarsi per un periodo che va da due settimane a qualche mese (dipende dalla specie). Questo prolungato digiuno è segno che il ragno ha accumulato tutte le sostanze necessarie per avviare una nuova fase di accrescimento che culmina con la muta. Inoltre diventa meno aggressivo del solito e le specie che sono solite produrre tela costruiscono una struttura apposita dove riporsi in attesa di questo cambiamento.[62] I dettagli fisici esterni da cui possiamo intuire che è prossima la muta comprendono un opistosoma più grosso del solito, in evidenza soprattutto se il ragno è giovane, e la perdita dei peli urticanti che lo fa divenire glabro a chiazze. Proprio la colorazione di queste zone ci aiuta a comprendere quando il ragno è prossimo alla muta: quando la colorazione passa dal colore rosa chiaro al grigio scuro, ciò è segno di una forte idratazione della pelle, necessaria perché si possa staccare dall'epidermide sottostante. Appena poco prima della muta alcuni ragni costruiscono con le filiere un tappetino di seta abbastanza fitto; ad esempio, la Lasiodora parahybana vi depone all'intorno i peli urticanti che va perdendo dall'opistosoma al fine di scoraggiare eventuali predatori che volessero attaccarla in questo momento di alta vulnerabilità.[63]
A questo punto il ragno si sdraia supino in modo da avere la possibilità di muovere più agevolmente le zampe. Poi, grazie ad alcuni enzimi, la parte superiore del cefalotorace si spacca consentendo al ragno di sgusciare fuori dalla vecchia pelle un poco alla volta con movimenti lenti. La pelle dell'opistosoma si spacca lateralmente e quindi vengono rinnovati anche organi esterni come le filiere e i polmoni a libro. Nel caso abbia subito mutilazioni in passato, il ragno è in grado di ricostruire l'arto mancante, anche se inizialmente sarà di dimensioni più piccole degli altri, dimensioni che recupererà una muta dopo l'altra.[64] La frequenza con cui i ragni compiono la muta varia a seconda dell'età, della specie e delle condizioni alimentari: ragni giovani effettuano le mute più di frequente, a volte anche a distanza di un mese, in modo da raggiungere dimensioni che rendano più difficile la predazione da parte di altre specie. Gli esemplari adulti, invece, ne effettuano una o due all'anno, soprattutto a seconda delle condizioni alimentari. I ragni arboricoli e terrestri delle zone tropicali sono più veloci nella crescita e nelle mute avendo una maggiore costanza di alimenti disponibili lungo tutto l'arco dell'anno.[12]
I ragni sono presenti in natura in una grande varietà di dimensioni. Parte dei ragni di piccole dimensioni appartengono alla sottofamiglia delle Erigoninae, detti anche ragni nani, la cui lunghezza del corpo è di poco inferiore al millimetro;[65] il Patu marplesi, appartenente alla famiglia Symphytognathidae, e comune nella Samoa Occidentale, ha una dimensione di mezzo millimetro.[66] Il record attuale appartiene alla specie Patu digua, con esemplari di 0,37 mm.[67]
I ragni più grandi e più pesanti, invece, sono annoverati fra le tarantole che possono raggiungere un bodylength, cioè una lunghezza del solo corpo, di 90 millimetri e una legspan, cioè la distanza massima fra le punte delle zampe distese, di oltre 250 millimetri.[68] I ragni più grossi conosciuti appartengono al genere Theraphosa (Theraphosa blondi e Theraphosa apophysis) delle foreste della Guyana: sono stati ritrovati degli esemplari che raggiungevano i 30 cm di legspan. Il primato effettivo sembra appartenere a un esemplare di Theraphosa apophysis (negli anni novanta del secolo scorso era denominata Pseudotheraphosa apophysis, poi il genere dal 2001 è confluito in Theraphosa[69]) che misurava ben 33 centimetri di legspan.[70]
Per quanto riguarda i ragni fossili alcuni esemplari del genere Megarachne studiati nel 1980 e risalenti al periodo Carbonifero raggiungevano una legspan di ben 80 centimetri;[71] nel 2005, uno studio più accurato e approfondito su questi esemplari ha portato a classificarli come Eurypterida, classe di artropodi chelicerati aventi alcune affinità con gli Araneae.[72][73]
Sono state identificate finora solo tre classi di pigmenti nei ragni: gli ommocromi, responsabili di una grande varietà di colori negli occhi, le biline e la guanina, anche se altri pigmenti sono stati scoperti ma non ancora caratterizzati. Le melanine, i carotenoidi e le pterine, che sono molto comuni in altri animali, nei ragni sono completamente assenti. In alcune specie l'esocuticola delle zampe e il prosoma vengono modificate da un processo simile a quello della concia, dando luogo a una colorazione marrone.[74]
Le biline sono state ad esempio rinvenute in Micrommata virescens e sono la causa della sua colorazione verde acceso. La guanina è responsabile per le chiazze bianche del ragno comunissimo Araneus diadematus e in molte specie viene accumulata in cellule specializzate chiamate guanociti. In generi quali Tetragnatha, Leucauge, Argyrodes o Theridiosoma, la guanina è responsabile del loro aspetto argenteo. La guanina, originariamente, è un prodotto finale del metabolismo di una proteina e quindi diviene prodotto di scarto per la maggior parte degli animali. Alcuni ragni, invece, hanno imparato a conservarla e a depositarla nell'organismo per poterla poi utilizzare all'occorrenza.[74] I colori strutturali che si manifestano nelle varie specie, così importanti per il riconoscimento tassonomico di molte di esse, sono il risultato della diffrazione, diffusione e interferenza della luce, ad esempio, nella modifica delle setae e del corpo. Il prosoma bianco dell'Argiope è dovuto a peli che riflettono la luce del Sole; sia il genere Lycosa sia il genere Josa hanno aree di cuticola modificata che fungono da piccoli riflettori della luce naturale.[74]
Nei ragni possiamo distinguere i seguenti orifizi:
Normalmente i ragni sono considerati predatori di altri animali, tuttavia esistono alcune eccezioni: ad esempio, il ragno salticida Bagheera kiplingi ottiene il 90% del suo cibo da materiale vegetale abbastanza solido prodotto dalle acacie in mutua relazione simbiotica con una specie di formica del genere Pseudomyrmex.[6]
Le forme giovani (dette juvenilia) di alcuni ragni delle famiglie Anyphaenidae, Corinnidae, Clubionidae, Thomisidae e Salticidae si alimentano col nettare secreto dalle piante. Studi di laboratorio mostrano che si comportano così intenzionalmente, per lunghi periodi e, mentre si alimentano, provvedono anche a una pulizia periodica del loro corpo. Questi ragni preferiscono anche soluzioni zuccherine ad acqua semplice, il che indica che sono alla continua ricerca di nutrienti. Siccome molti ragni hanno abitudini notturne è probabile che sia stato sottostimato il loro ricorso al consumo di nettare. Il nettare contiene amminoacidi, lipidi, vitamine, sali minerali oltre a zucchero e vari studi hanno dimostrato che, quando queste integrazioni alimentari sono disponibili, i ragni riescono a vivere più a lungo. Dal punto di vista strettamente ergonomico il ragno, alimentandosi di nettare, evita i rischi di lotte con le prede e il dispendio energetico nel produrre veleno ed enzimi digestivi.[75]
Diverse specie di ragni sono note per alimentarsi di artropodi morti (saprofagia), della seta delle ragnatele e anche delle loro cuticole esterne dopo la muta. Il polline intrappolato nella ragnatela può essere mangiato e vari studi hanno dimostrato che i giovani ragni che hanno potuto nutrirsi di polline hanno migliori possibilità di sopravvivenza. In cattività si hanno diverse notizie attendibili di ragni che si cibano anche di banane, marmellate, salsicce e latte.[75] Tutto ciò è meno insolito di quanto si pensi: fra gli insetti, gli esemplari giovani di una specie di mantide religiosa, si nutrono attivamente di polline, proprio come si comportano alcuni ragni adulti che catturano insetti all'interno dei fiori, (Thomisidae, ad esempio), cibandosi anche del polline per integrare l'alimentazione.[76]
Il metodo più classico e più famoso di un ragno per catturare la preda è la costruzione di una fitta ragnatela composta da fili ricoperti di sostanze collanti e aderenti. La grande varietà di disposizioni e strutture delle ragnatele permette ai di ragni di intrappolare specie di insetti diversi nella stessa area; ad esempio ragnatele costruite orizzontalmente fra le foglie intrappolano insetti che volano dalla vegetazione interna verso l'alto, mentre ragnatele verticali o poco inclinate consentono di catturare insetti che volano orizzontalmente. I ragni costruttori di ragnatele hanno la vista poco acuta, ma in compenso una sensibilità eccezionale alle vibrazioni della ragnatela stessa.[4]
Le femmine del ragno d'acqua Argyroneta aquatica costruiscono una ragnatela a forma di campana di immersione subacquea che riempiono d'aria e usano per digerire le prede, mentre fanno la muta, quando si accoppiano e allevano i piccoli. In pratica vivono quasi completamente all'interno di queste campane; ne escono solamente per cacciare le prede che si imbattono nella struttura della campana stessa o nei fili che l'ancorano.[77] Alcuni ragni usano le superfici placide di laghi e stagni a guisa di ragnatele: quando due insetti lottando tra loro finiscono sul pelo dell'acqua, il ragno sente le vibrazioni che causano agitandosi e accorre per assalirli.[4]
Vi sono inoltre ragni che tessono piccole ragnatele, aderenti a una o più zampe, mobili o semimobili, che manipolano per catturare le prede: in pratica distendendo le zampe, la ragnatela si tende in tutta la sua ampiezza; ripiegando le zampe, la tela si affloscia. Quelli del genere Hyptiotes e i ragni della famiglia Theridiosomatidae tendono fortemente le loro tele per poi rilasciarle quando una preda le colpisce, tuttavia non trasportano attivamente la tela con loro, fabbricandola nuova di volta in volta. Le specie della famiglia Deinopidae tessono tele molto piccole, le tengono distese fra le loro due prime paia di zampe e le spingono in avanti fino a due volte la lunghezza del proprio corpo per intrappolare la preda; questa tecnica può aumentare la superficie occupata dalle tele stesse anche di un fattore dieci. Alcuni esperimenti hanno dimostrato che la Deinopis spinosa ha due diverse tecniche per intrappolare la preda: zampate all'indietro per prendere insetti volatori che individua attraverso le vibrazioni e zampate in avanti per afferrare prede che camminano sul terreno. Queste due tecniche sono state osservate anche in altri deinopidi. Gli insetti che camminano sul terreno costituiscono la maggior parte delle prede dei Deinopidae, ma popolazioni di Deinopis subrufus si cibano principalmente di ditteri tipulidi che afferrano menando zampate all'indietro.[78]
Le femmine mature del genere Mastophora costruiscono ragnatele che constano di una singola linea trapezoidale che pattugliano da un lato all'altro. Costruiscono anche una bolas di forma sferica utilizzando un singolo filo che ha la forma di una punta cui è legata una grande palla di seta appiccicaticcia e bagnata al tatto. Emettono composti chimici che sono molto simili ai feromoni delle falene, e poi appendono le bolas alla tela. Anche se approssimativamente il 50% delle loro zampate va a vuoto, riescono a prendere in una notte la stessa quantità di prede di un ragno che tesse una tela orbicolare di uguali dimensioni. Se in circa trenta minuti non hanno catturato una preda con questo sistema, reingeriscono la bolas per poi secernerla di nuovo, dopo essere rimasti per un po' inattivi.[79][80] Gli esemplari maschi adulti e giovani sono troppo piccoli per costruire le bolas, ma rilasciano feromoni di diverso tipo in grado di attirare falene volanti e le afferrano con le due paia di zampe anteriori.[81]
I primitivi Liphistiidae, costruiscono dei cunicoli nel terreno per intrappolare le prede come le famiglie Ctenizidae, Cyrtaucheniidae e alcune tarantole; l'imboccatura del cunicolo viene celata alla vista coprendola con una "porta" costituita da foglie morte, imbottitura di materiali morbidi e terriccio, con un aggancio al cunicolo in modo da potersi aprire repentinamente per poter afferrare la preda. Nell'area circostante la "porta-trappola" il ragno estende fili molto sottili il cui minimo movimento viene percepito. Quando la preda passa su questi fili, il ragno, in agguato nel cunicolo, sbuca fuori nella direzione della preda afferrandola e portandola con sé nel cunicolo.[27]
Altri predatori in agguato, inclusi i Thomisidae detti ragni-granchio, fanno a meno di tali aiuti;[4] alcune specie per predare le api, che hanno un'ottima visione nell'ultravioletto, riescono ad adeguare l'indice di riflessione nell'ultravioletto per mimetizzarsi completamente nei fiori in cui si sono appostate.[74] Essi sono in grado di cambiare colore in pochi giorni per adeguarsi al colore del fiore sul quale si trovano. Lycosidae, Salticidae e Thomisidae catturano la preda inseguendola e fanno principalmente affidamento sulla vista per localizzarla con precisione.[4] Alcuni ragni semi-acquatici, che solitamente vivono vicino a fiumi e stagni nel Nord America, specialmente nelle paludi della Florida, e di dimensioni piuttosto grandi, si ancorano con le zampe posteriori a una pietra o una pianta, e tengono quelle anteriori a filo d'acqua in attesa della preda talvolta costituita da piccoli pesci d'acqua dolce, come il Gambusia affinis, che riescono a catturare, portare fuori dall'acqua e tramortire con le neurotossine prima di mangiarli.[82]
Fra i ragni salticidi quelli del genere Portia sembrano cacciare usando una certa intelligenza,[7] aggirando le loro vittime o adescandole fuori dalle loro ragnatele per poterle predare. Studi di laboratorio hanno mostrato che le tattiche istintive adoperate da questi ragni sono punti di partenza per approcci del tipo prova e sbaglia, che consentono loro di imparare molto rapidamente come affrontare prede sempre diverse.[83] Il loro atteggiamento porta comunque a ritenerli pensatori relativamente lenti, cosa che non deve certo sorprendere in quanto i loro cervelli sono enormemente più piccoli di quelli dei mammiferi che adottano tecniche di caccia non molto più sofisticate.[7]
I ragni del genere Myrmarachne, detti anche ragni imitatori di formiche, per adattarsi a questo ruolo hanno subìto modifiche decisive: sviluppano addomi più magri e pseudo-vite nel cefalotorace per imitare nel modo più preciso possibile le tre regioni distinte del corpo di una formica; tengono sempre puntato verso l'alto il primo paio di zampe per imitare l'aspetto delle antenne di questi insetti, particolare anatomico che nei ragni manca del tutto, e nello stesso tempo nascondono alla formica incontrata di avere otto zampe invece di sei; inoltre sviluppano un paio di occhi rotondi di colore uniforme per nascondere di averne otto o sei semplici, mentre le formiche ne hanno due composti; infine ricoprono il loro corpo con peli che riflettono la luce per assomigliare ai corpi generalmente lucidi delle formiche.[84]
In alcune specie di ragni i maschi e le femmine imitano specie diverse di formiche, anche perché usualmente le femmine dei ragni sono di dimensioni maggiori dei maschi. Queste specie di ragni cambiano sovente anche il loro comportamento per adeguarlo maggiormente a quello delle formiche e farsi accettare come una di loro; ad esempio molti adottano un modello di movimento a zig-zag, se hanno la capacità di saltare evitano di farlo in presenza delle formiche; e i ragni del genere Synemosyna camminano sull'orlo esterno delle foglie allo stesso modo delle formiche del genere Pseudomyrmex.[84] In molti ragni e artropodi l'adattamento a imitare le formiche può anche servire da deterrente visivo nei confronti di vari predatori quali uccelli, lucertole e altre specie di ragni. Buona parte di queste specie comunque preda direttamente le formiche o le parassita come se fossero afidi. Ancora da menzionare il comportamento dei ragni del genere Amyciaea, anch'essi mirmecofagi, che, per quanto dissimili dalle formiche Oecophylla, mentre sono in caccia sanno imitare perfettamente la posa morente di quelle formiche, attirando così l'attenzione delle formiche operaie che appena si avvicinano vengono predate. Dopo l'uccisione di una formica alcuni di questi ragni la tengono fra loro e le altre formiche per evitare di essere riconosciuti come estranei e quindi attaccati.[84]
Si ritiene che la colorazione dei ragni sia un camuffamento che li aiuti a evitare i loro predatori più pericolosi quali uccelli e vespe parassite, i quali hanno una buona visione dei colori. La maggior parte delle specie dei ragni è colorata in modo da mascherarsi bene nel fogliame o nel terreno e attirare poco l'attenzione; alcune specie, al contrario, hanno una colorazione accesa con strisce e macchie che tendono a separare i contorni dell'animale e darne una visione non conforme. In alcune specie come il ragno Theridion grallator, endemico delle isole Hawaii, molti schemi di colorazione sono presenti in un rapporto che sembra rimanere costante, e questo costituisce senz'altro una difficoltà per il predatore nel riconoscere chiaramente l'animale. La maggior parte dei ragni non sono pericolosi o di sapore sgradevole o repellente, però la colorazione sgargiante che esprimono offre loro un certo beneficio. Comunque le specie in possesso di veleno mortale, mascelle potenti e peli urticanti hanno colori alquanto vistosi e, se minacciati, non esitano a metterli in mostra.[74][85]
Vari ragni della famiglia Theraphosidae, comprese le tarantole e la sottofamiglia Harpactirinae, hanno peli urticanti sui loro addomi e usano le zampe per dare un leggero colpetto e scagliarli verso gli assalitori. Questi peli sono composti da setole molto fini con basi fragili e una fila di piccole barbe sulla punta. Queste barbe provocano irritazione intensa soprattutto se colpiscono parti delicate quali occhi o mucose ma non vi è alcuna prova che contengano veleno.[86] Alcuni ragni si difendono dalle vespe includendo nelle loro ragnatele dei fili molto robusti, consentendo al ragno stesso di fuggire mentre la vespa è impegnata a strappare questi fili più tenaci.[87] Il ragno di colore dorato Carparachne aureoflava, appartenente alle Sparassidae e originario del Deserto del Namib, mette in fuga le vespe parassite muovendosi a scatti dal posto in cui si trova e facendo la ruota sulle dune di sabbia circostanti.[88]
La maggior parte dei ragni vive solamente per uno o due anni, anche se alcune tarantole in cattività hanno raggiunto i venticinque anni.[4] Per quanto concerne i ragni di una certa dimensione, che sono anche quelli più tenuti sotto controllo in quanto vengono allevati dagli appassionati oltre che studiati dai ricercatori, si è appurato che di norma i maschi sono meno longevi delle femmine: appena giunti alla maturità sessuale non possono più effettuare mute e il loro ciclo vitale giunge a compimento. Le femmine invece, dopo la maturità sessuale, continuano a crescere e a effettuare mute. La morte sopraggiunge o per problemi metabolici o per eccessivi sforzi profusi per la muta. In termini numerici il record documentato di un ragno maschio è di massimo cinque anni, mentre le femmine di norma vivono circa quindici anni: anche qui i record documentati portano un massimo di oltre quarant'anni.[89] Altro segno distintivo notato è che i ragni mediamente più longevi sono quelli terrestri che abitano le zone con maggiore escursione termica, il che li obbligherebbe ad alternare periodi di attività con periodi di latenza; mentre quelli meno longevi sono i ragni arboricoli delle zone tropicali, calde e umide tutto l'anno.[90]
Alcune specie di ragni che tessono tele vivono insieme in grandi colonie e mostrano comportamento sociale, anche se non nel complesso, tutti insieme, come accade fra gli insetti sociali. Il ragno Anelosimus eximius, della famiglia Theridiidae può costituire colonie di oltre 50 000 individui.[91] Il genere Anelosimus ha proprio una forte tendenza verso la socialità: tutte le specie americane note sono sociali e una specie del Madagascar ha un comportamento che è avvicinabile a quello sociale.[92] Membri di altre specie, appartenenti alla stessa famiglia, ma di generi diversi, hanno sviluppato indipendentemente comportamento sociale, in casi di convergenza evolutiva. Ad esempio, anche se il Theridion nigroannulatum appartiene a un genere che non ha altre specie sociali affini, costruisce delle colonie che possono contenere molte migliaia di individui che cooperano nella cattura delle prede e nella spartizione del cibo.[93] Fra gli altri ragni sociali possiamo annoverare la maggior parte delle specie di Philoponella, appartenente alla famiglia Uloboridae; la Agelena consociata, della famiglia Agelenidae e Mallos gregalis della famiglia Dictynidae.[94] I ragni predatori sociali hanno bisogno di difendere le loro prede dai cleptoparassiti,[95] in pratica da altri ragni ladri, e le colonie quanto più sono grandi, tanto più hanno successo in questo.[96] Il ragno vegetariano Bagheera kiplingi vive in piccole colonie in cui si aiutano reciprocamente nella protezione delle uova e dei piccoli.[6] Persino i ragni del genere Latrodectus, fra i quali si annovera la temibile vedova nera, notoriamente aggressivi e cannibali, in cattività formano piccole colonie, condividendo la ragnatele e il cibo predato.[97] Nel 2007 alcuni entomologi del Texas hanno scoperto nella riserva naturale di Tawakoni una ragnatela enorme (di circa 180 metri di lunghezza per alcuni metri di altezza) prodotta da una colonia di ragni di 10 specie differenti che hanno collaborato assieme. L'enorme ragnatela è divenuta una formidabile trappola per insetti e per zanzare, e ha aumentato la capacità di sostentamento di tutte le specie, confermando appunto una delle funzioni fondamentali del vivere in società, cioè di procurarsi più cibo.[98]
Gli studi finora condotti non hanno mostrato correlazioni fra la classificazione dei ragni e le tipologie di ragnatele che essi costruiscono: nell'ambito dello stesso genere, specie diverse possono costruire ragnatele dello stesso tipo o alquanto diverse. Non vi è neppure corrispondenza fra la classificazione dei ragni e la composizione chimica delle loro tele. La convergenza evolutiva nella costruzione delle ragnatele, in altre parole l'uso di tecniche di costruzione simili da parte di specie fra loro geneticamente lontane, è alquanto frequente. Le ragnatele costruite in forma orbicolare e i comportamenti ripetitivi e spiraliformi che occorrono per edificarle non hanno finora ricevuto la giusta attenzione da parte degli aracnologi, nonostante il fatto che questo tipo di ragnatela rappresenti il costrutto della maggior parte dei ragni. La sequenza di costruzione basilare raggio-spirale presente nelle ragnatele di forma orbicolare e spiraliforme, e l'elevato senso della direzione necessario per edificarle, è stato sicuramente ereditato da più famiglie di ragni attraverso antenati comuni.[11] Vari studiosi ritenevano che le ragnatele orbicolari appiccicose fossero un'innovazione evolutiva che ha dato luogo alla differenziazione degli Orbiculariae. Da ricerche dei primi anni 2000 sembra invece che i ragni che costruiscono tele di forma tubolare siano un sottogruppo che si è evoluto da quelli che la edificano di forma orbicolare e che i primi contano il 40% di specie in più e sono quattro volte più numerosi dei secondi. Il loro maggiore successo evolutivo potrebbe essere dovuto al fatto che le vespe sfecidi, che sono i principali predatori dei ragni, di frequente preferiscono attaccare i ragni che costruiscono ragnatele orbicolari o spiraliformi.[99] In base a lavori più recenti, si è giunti alla conclusione che Orbiculariae non è un gruppo monofiletico, quindi prevale l'ipotesi che i ragni abbiano costruito prima le ragnatele orbicolari e poi, col passare del tempo, diversificarsi fino alla varietà di tecniche e forme che abbiamo oggi in natura.[100]
Le ragnatele di tipo orbicolare sono le più diffuse; hanno forma pressoché circolare e, partendo dai punti di appoggio da dove il ragno comincia a costruirle, si sviluppano a spirale verso il centro. Una ragnatela deve assolvere queste tre funzioni: intercettare la preda; assorbire l'urto della preda stessa senza rompersi; intrappolare l'animale, lasciandolo impigliato e invischiato nella tela, trattenendolo fino all'arrivo del ragno. Non vi è una forma o disegno di ragnatela ottimale per ogni preda.[11] Ad esempio, una spaziatura più larga fra le linee circolari della tela ne aumenterà certamente l'area e la sua abilità nell'intercettare la preda, ma a scapito della capacità di trattenerla per il tempo necessario; nel caso di una spaziatura più serrata fra le linee, le gocce appiccicose migliorano senz'altro la trattenuta della preda, ma ne rendono più facile l'individuazione a distanza e quindi la possibilità di evitarla da parte dei malcapitati animali, almeno durante il giorno e comunque l'area occupata diviene molto minore. All'incirca la metà delle potenziali prede che incappano in una ragnatela orbicolare riesce a scappare. Non vi sono sostanziali differenze fra la struttura delle ragnatele costruite durante il giorno o durante la notte. In effetti non esiste alcuna correlazione semplice fra il tipo di ragnatela costruita e la tipologia di preda che vi rimane intrappolata, in quanto ogni tipo di ragnatela orbicolare è in grado di catturare una varietà cospicua di prede.[11]
I punti di snodo (hubs) delle ragnatele orbicolari, dove in genere si appostano i ragni, solitamente sono posti verso il centro, in modo che il ragno possa spostarsi velocemente in qualunque direzione e afferrare la preda nel minor tempo possibile. Se nella tela vi è una direzione preferenziale verso la quale il ragno può scappare dai suoi predatori, il punto di snodo dove si apposta è collocato nei pressi di questa.[11]
Le ragnatele orbicolari orizzontali sono le più diffuse nonostante siano meno efficienti nell'intercettare e nel trattenere la preda e più vulnerabili all'azione della pioggia battente o di ramoscelli e foglie che vi cadano sopra. Alcuni ricercatori sostengono che queste ragnatele orizzontali offrano dei benefici compensativi quali: vulnerabilità ridotta ai danni che può causare il vento; la visibilità ridotta per le prede che volano verso l'alto e vi incappano, in quanto rivolgono la schiena al cielo; la possibilità di farle oscillare per catturare insetti in volo orizzontale lento. Non vi è comunque un singolo motivo che giustifichi la grande diffusione di questo tipo di ragnatela rispetto a quella verticale.[11]
I ragni, soprattutto quelli della sottofamiglia Argiopinae, spesso intrecciano bande e nastri di seta in varie parti della ragnatela, rendendola di fatto più visibile e appariscente, che prendono il nome di decorazioni o stabilimenta. Ricerche sul campo hanno dimostrato che queste ragnatele con varie bande decorative catturano un maggior numero di preda per ogni ora, anche se non ne è ben chiaro il motivo.[101] In ogni caso successivi studi condotti in laboratorio hanno dimostrato che i ragni riducono la costruzione di queste decorazioni se sono consapevoli della vicina presenza di potenziali predatori.[102]
Vi sono molte varianti insolite di ragnatele orbicolari, alcune delle quali fenomeno di convergenza evolutiva: ragnatele costruite a pelo d'acqua, allo scopo di intrappolare gli insetti che volano a poca distanza dalla superficie; oppure quelle con ramoscelli passanti per il loro centro, presumibilmente per nascondere i ragni dai predatori; infine ragnatele a forma di scala, che sembrano molto efficienti per cacciare falene. In ogni caso il senso di molte di queste varianti a volte appare poco chiaro.[11]
I ragni delle famiglie Ctenizidae, Liphistiidae, Barychelidae, Cyrtaucheniidae, Nemesiidae e Idiopidae costruiscono delle particolari tele tubolari a porta-trappola, ossia con un'apertura più o meno mimetizzata nel terreno o fra le foglie, dalla quale il ragno può sbucare all'improvviso per catturare la preda e trascinarla all'interno. In genere estendono tutt'intorno alla porta-trappola filamenti di seta, al fine di poter controllare, standosene ben nascosti, la direzione e la velocità della preda che sta sopraggiungendo, tramite le vibrazioni che essa produce nel camminare sopra questi filamenti.[27]
I ragni della famiglia Theridiidae sono noti anche per la tessitura irregolare, ovoidale o intricata delle loro ragnatele tridimensionali, comunemente chiamate cobweb. Questo comportamento sembra portare vantaggi dal punto di vista evolutivo in quanto consente di ridurre la quantità di seta appiccicosa usata, fino a portare, in qualche specie, alla completa assenza di fili appiccicaticci. La costruzione di queste ragnatele è meno organizzata di quelle orbicolari e può richiedere diversi giorni, a seconda del grado di complessità.[99]
I ragni della famiglia Linyphiidae generalmente costruiscono tele orizzontali di forma disuguale somiglianti a una superficie a maglie intrecciate, con piccoli grovigli di seta sparsi qua e là. Gli insetti che colpiscono questi grovigli cadono sulla sottostante rete a forma di amaca che trasporta le vibrazioni fino al ragno in attesa, e vengono trattenuti e immobilizzati finché non sopraggiunge il ragno che sta in agguato al di sotto.[103] La costruzione di questo tipo di tela inizia con la deposizione dei fili che costituiranno la periferia e l'intelaiatura della tela stessa; il ragno li dispone prima sul piano orizzontale, fino a definirne i margini del foglio a forma di amaca, poi colloca i fili verticali che formeranno il supporto del foglio stesso. Quindi su questa struttura di base il ragno continua a tendere fili da un capo all'altro rendendola sempre più intrecciata, badando che i filamenti principali, detti di ancoraggio, tengano sempre ben tesa tutta la tela, evitando che si afflosci. Tutto questo lavoro fa sì che non esistano praticamente due tele uguali fatte da questi ragni, dipendendone la struttura dalla collocazione, sempre variabile, dei punti di sostegno e dalla grandezza del ragno. Non essendo i filamenti attaccaticci, quando una mosca o una cavalletta va a sbattere contro i filamenti, nello staccarsene finisce sul foglio a maglie intrecciate sotto il quale è appostato il ragno che prontamente interviene e preda l'insetto.[104]
Nel 1973 lo Skylab 3 prese a bordo, a scopo sperimentale, alcuni ragni per studiarne il comportamento nello spazio e come tessono le ragnatele in assenza di gravità. Nei primi tentativi produssero ragnatele poco consistenti e disorganizzate, poi, col passare del tempo, si adattarono al nuovo ambiente mostrando grandi capacità di recupero.[105]
Nel 2011 la missione Shuttle STS-134 portò sulla Stazione Spaziale Internazionale alcuni ragni al fine di valutarne l'adattabilità in ambienti di microgravità. L'esperimento CSI-05 monitorò 2 esemplari di Nephila clavipes per tutta la durata della missione al fine di verificare quante e quali differenze di comportamento i ragni esibivano raffrontandoli con esemplari a terra. Le ragnatele intessute non differivano molto da quelle ordinarie a terra, erano solo di forma più circolare e venivano costruite a un preciso orario del giorno.[106]
I ragni fossili sono una vera rarità in quanto il loro corpo è molle e non si preserva nel tempo se non in casi eccezionali. Il più vecchio fossile noto è un'ambra che contiene artropodi fossili risalenti a circa 130 milioni di anni fa, del periodo Cretaceo.[107] Oltre a preservare i dettagli anatomici dei ragni con molti particolari, alcune ambre hanno catturato anche istanti di accoppiamento fra ragni, uccisioni di prede, produzioni di seta e, probabilmente, cura dei piccoli. In qualche raro caso l'ambra ha preservato i sacchi ovigeri dei ragni e le ragnatele, alcune persino con la preda intrappolata. La ragnatela fossile più grande scoperta finora ha circa 100 milioni di anni.[108] Si sono conservati anche resti fossili di alcuni ragni nei lagerstätten, luoghi dove le condizioni di seppellimento e di conservazione eccezionalmente consentono di mantenere integra parte dei tessuti molli.[109]
L'aracnide fossile più antico conosciuto è il trigonotarbide Palaeotarbus jerami, di circa 420 milioni di anni fa, del periodo Siluriano, che aveva un cefalotorace di forma triangolare, l'addome segmentato, otto zampe e un paio di pedipalpi.[110] Il fossile originariamente venne chiamato Eotarbus, ma venne rinominato quando ci si rese conto che un altro aracnide del Carbonifero era già stato chiamato Eotarbus in precedenza:[111] Attercopus fimbriunguis, risalente a 386 milioni di anni fa, nel periodo Devoniano, mostra il primo fusulo per produrre la seta conosciuto e venne perciò identificato come ragno.[15]
In ogni caso questi fusuli erano posti sulla parte inferiore dell'addome piuttosto che su filiere, che consentono con le loro appendici modificate una certa mobilità nel difficile compito di costruire le ragnatele. Per questo motivo i ragni del genere fossile Attercopus e l'aracnide simile del periodo Permiano, il Permarachne, non possono essere considerati dei ragni veri e propri; probabilmente adoperavano la poca seta che riuscivano a filare per ricoprire e proteggere il nido o le uova, piuttosto che per tessere ragnatele.[112] Nel periodo Carbonifero la maggior parte dei ragni apparteneva al sottordine Mesothelae, ragni piuttosto primitivi, la cui unica famiglia rappresentata oggi è quella dei Liphistiidae.[15] Il mesotelide Paleothele montceauensis, del tardo Carbonifero di oltre 299 milioni di anni fa, aveva ben cinque filiere.[113]
Nonostante nel periodo Permiano, all'incirca fra 251 e 299 milioni di anni fa, vi sia stata una rapida diversificazione di insetti volanti, sono ben pochi i resti fossili di ragni rinvenuti appartenenti a quest'epoca.[15]
I gruppi principali in cui si suddividono i ragni moderni, Mygalomorphae e Araneomorphae, hanno fatto la loro prima apparizione nel periodo Triassico, all'incirca 200 milioni di anni fa. Alcuni migalomorfi del Triassico sembrano essere membri della famiglia Hexathelidae, che include le moderne tarantole e i famosi ragni australiani dalla tela a imbuto, le cui filiere sembrano proprio essersi adattate per la costruzione di ragnatele sagomate a forma di imbuto atte a catturare principalmente gli insetti saltatori che, una volta caduti all'interno, non ne possono più uscire. Gli Araneomorphae comprendono la grande maggioranza delle specie e famiglie di ragni moderni, inclusi quelli che tessono la familiare ragnatela di forma orbicolare. Il periodo Giurassico e il periodo Cretaceo offrono una grande quantità di fossili, inclusi parecchi rappresentanti di famiglie moderne.[15]
Xiphosura (limuli)
ArachnidaScorpiones (scorpioni)
Opiliones (opilioni)
Pseudoscorpiones (pseudoscorpioni)
Solifugae (solifugi)
Araneae (ragni)
Amblypygi (amblipigi)
Acariformes (acari)
Fra i ricercatori del settore vi è un sostanziale accordo nel definire i ragni un gruppo monofiletico, ovvero appartenenti a un gruppo che contiene un antenato comune a tutti i suoi discendenti.[114] Comunque c'è stato un acceso dibattito su quali possano essere i loro parenti evolutivi più vicini e su come tutti questi evolsero dai chelicerati ancestrali che erano animali marini.[115] Il cladogramma sulla destra è basato sulle analisi dell'aracnologo J.W.Shultz del 2007. Gli altri punti di vista principalmente si possono riassumere in due schemi:
L'aspetto alquanto intricato di molte diramazioni dell'albero evolutivo di questi animali mostra palesemente che vi sono ancora fondamentali incertezze circa le relazioni che sussistono o sono sussistite fra i gruppi coinvolti.[114]
Agli aracnidi mancano diverse caratteristiche presenti negli altri chelicerati, inclusa la possibilità di voltarsi all'indietro spalancando bocche e gnatobasi (mascelle articolate) alla base delle proprie zampe;[114] entrambe queste comuni caratteristiche sono parte del sistema di alimentazione dell'artropode ancestrale.[24] Invece loro hanno bocche che si spalancano in avanti e verso il basso e tutti hanno dei sistemi per respirare aria.[114] I ragni, appartenenti all'ordine Araneae, si distinguono dagli altri gruppi di aracnidi per varie caratteristiche, comprese le filiere e, nei maschi, i pedipalpi che hanno sviluppato un adattamento specializzato nel trasferimento dello sperma.[116]
Lo stesso argomento in dettaglio: Famiglie di Araneae e Famiglie di Araneae (tassonomia). I ragni sono suddivisi in tre sottordini, Mesothelae, Mygalomorphae e Araneomorphae; secondo gli ultimi orientamenti tassonomici degli aracnologi questi ultimi due vanno raggruppati nel sottordine Opisthothelae e in questo caso diverrebbero infraordini come si evince dall'albero tassonomico a lato. La ragione di questa suddivisione è per differenziare specificamente i Mesothelae, ragni dalla struttura e dall'anatomia più primitiva, dagli Opisthothelae, che racchiudono ragni con caratteri fisiologici più evoluti e più moderni, come l'assenza dei gangli e la più efficiente disposizione delle zanne.
A novembre 2021 sono state identificate e classificate dagli aracnologi circa 49 720 specie di ragni raggruppate in 129 famiglie e ben 4 232 generi.[2]
Lo stesso argomento in dettaglio: Mesothelae. Le uniche specie viventi del primitivo ordine Mesothelae appartengono alla famiglia Liphistiidae, rinvenute solamente in Asia sudorientale, Cina e Giappone.[116] La maggior parte della struttura delle ragnatele a forma di cunicoli a porta-trappola intessute dai Liphistiidae, hanno la forma di tunnel di seta mimetizzati, caratterizzati da una seconda porta-trappola adoperata come uscita di emergenza. Specie del genere Liphistius secernono fili di seta tutt'intorno all'apertura della porta-trappola al fine di rendersi conto prontamente dell'avvicinarsi di una preda, mentre le specie del genere Heptathela non sprecano tutta questa seta e contano invece sui propri sensori incorporati nelle zampe per accorgersi subito dell'approssimarsi di una potenziale preda.[119] I ragni del genere Heptathela sono gli unici, fra i Mesothelae, a non possedere ghiandole velenifere.[120]
Le famiglie estinte degli Arthrolycosidae, i cui esemplari sono stati rinvenuti in rocce dei periodi Carbonifero e Permiano, e degli Arthromygalidae, finora rinvenuti solo in rocce del Carbonifero, sono state classificate come appartenenti ai Mesothelae dall'aracnologo Alexander Petrunkevitch.[121] Nel 2015 lo studioso di fossili di aracnidi P.A. Selden, riesaminando gli esemplari noti di queste due famiglie, li ha tolti dalle Mesothelae assegnandoli agli Araneae con un'attribuzione generica a "mesotheles" per indicarne l'incertezza della classificazione.[122]
Lo stesso argomento in dettaglio: Opisthothelae. La maggioranza degli aracnologi sembra essere d'accordo nel raggruppare gli Araneomorphae e i Mygalomorphae in un unico sottordine, denominato Opisthothelae, per designare quei ragni che presentano caratteri più evoluti rispetto ai Mesothelae, dotati di caratteristiche più primitive. Ciò ovviamente fa sì che gli araneomorfi e i migalomorfi siano classificati come infraordini.[123]
Lo stesso argomento in dettaglio: Mygalomorphae. I Mygalomorphae, che fanno la loro prima apparizione in rocce fossili del periodo Triassico,[15] sono generalmente ben tozzi e pelosi, con grandi e robusti cheliceri e zanne.[116] Esempi molto noti comprendono le tarantole, i ragni che costruiscono le tane a porta-trappola e quelli delle ragnatele a forma di cunicolo, imbutiformi, dell'Asia sudorientale e dell'Australia.[4] La costruzione di queste elaborate ragnatele tessendo fili su fili, cercando di ampliare la zona di cattura della preda, è molto laboriosa; alcuni costruiscono ragnatele atte a catturare direttamente la preda. I migalomorfi, infatti, con le loro filiere non possono secernere la seta piriforme, a forma di fuso, che gli araneomorfi usano per far aderire i fili della tela in tensione alla maggior parte delle superfici, coprendo aree più ampie. Poiché questi ultimi raramente si disperdono nei dintorni facendosi trasportare dalla corrente, le loro popolazioni spesso formano gruppi molto folti.[116] Oltre ad altri artropodi, i migalomorfi predano rane, lucertole e lumache.[124]
Lo stesso argomento in dettaglio: Araneomorphae. Gli araneomorfi da soli rappresentano oltre il 90% delle specie conosciute di ragni, includendo i ragni dalle tele orbicolari o spiraliformi, i ragni salticidi e i ragni corridori,[116] e anche l'unico ragno vegetariano noto, e quindi stili di vita e comportamenti molto differenti fra loro.[6] Sono facili da riconoscere per la posizione dei cheliceri, fronteggiati l'uno con l'altro, il che consente loro un'ampia varietà di prese che congiunta a una grande capacità di adattamento agli ambienti più disparati, fa sì che siano i ragni più diffusi nel mondo e persino nei luoghi antropizzati, dalle case (soffitte, cantine, ripostigli) ai giardini (cespugli, alberi, orticelli).[125]
L'Italia, per la varietà di habitat che possiede lungo tutto l'arco peninsulare, ha una biodiversità aracnologica pari al 3,5% delle specie censite mondiali.[126]
Al 2004 sono stati censiti 375 generi di 49 differenti famiglie, per complessive 1 534 specie rinvenute nel territorio della nazione.[127]
Al marzo 2015, nella Checklist dei ragni italiani, risultano sul territorio italiano 1 599 specie appartenenti a 422 diversi generi di 54 famiglie di ragni. Le sottospecie identificate sono 26, da riferirsi a 13 specie diverse.[128]
Una disamina di questi ultimi dati per sottordine ha evidenziato:
Nelle tabelle seguenti sono riportate le famiglie rinvenute in territorio italiano col numero di generi e specie:
Al 2003, quando erano state rinvenute in Italia 1 411 specie, ben 213 di esse erano endemismi, presenti esclusivamente sul territorio italiano in una o più località.[129]
Lo stesso argomento in dettaglio: Ragni in Italia. Lo stesso argomento in dettaglio: Morsicatura di ragno. La stragrande maggioranza dei ragni morde un essere umano solo in casi estremi di autodifesa e se viene direttamente minacciato; comunque, quasi nella totalità dei casi, l'irritazione è poco più grave di un morso di zanzara o della puntura di un'ape.[130] Alcune specie procurano invece morsi abbastanza seri dal punto di vista medico, come vari generi della famiglia Sicariidae, principalmente i Loxosceles, e le vedove nere, che mordono solo se si sentono minacciati direttamente e in modo insistente, anche se ciò può capitare incidentalmente.[131][132] Gli araneomorfi, e in particolare gli appartenenti alla famiglia Agelenidae, adoperano tattiche difensive di tipo aggressivo, anche se raramente arrivano a iniettare il veleno.[133] D'altra parte i ragni della famiglia Ctenidae, in modo particolare il genere Phoneutria, reagiscono in modo aggressivo anche a piccole provocazioni.[134] In letteratura vengono riportate approssimativamente cento morti attribuibili a morsi di ragno nell'arco dell'intero ventesimo secolo,[135] a confronto dei circa 1.500 decessi attribuibili ai tentacoli urticanti e pungiglioni di meduse nello stesso periodo.[136] Molti casi attribuiti a morsi di ragno possono anche essere frutto di diagnosi incorrette,[137] cosa che rende più difficile controllare l'effettiva efficacia dei trattamenti contro i morsi veri.[138]
I ragni come le tarantole, cucinati, sono considerati una prelibatezza gastronomica in Cambogia,[139] e dagli indiani Piaroa del Venezuela meridionale, purché i peli estremamente irritanti, sistema difensivo principale di queste specie di ragni, vengano accuratamente rimossi prima di cucinarli.[140]
I veleni secreti dai ragni possono essere un'alternativa concreta meno inquinante agli insetticidi convenzionali; queste tossine, infatti, sono mortali per gli insetti, ma la stragrande maggioranza è assolutamente innocua per l'uomo. Soprattutto gli appartenenti alla famiglia Hexathelidae sono una fonte promettente di produzione di varie tossine in grado di uccidere gli insetti, in quanto non si conoscono specie che sono state in grado di acquisire l'immunità da esse in tutto il mondo; inoltre sono ragni che resistono bene in cattività e abbastanza facili da mungere per estrarne il veleno. Grazie all'ingegneria genetica potrebbe essere possibile codificare i geni che producono queste tossine e inserirli in specifici virus già capaci di infettare le specie parassite delle piante come, ad esempio, quelle del genere Helicoverpa, che parassitano le piante di cotone.[141]
Alcuni ricercatori investigano anche il possibile uso medico di alcune di queste tossine per il trattamento dell'aritmia cardiaca,[142] la malattia di Alzheimer,[143] ictus, ischemie,[144] e la disfunzione erettile.[145]
Poiché la seta del ragno è luminosa e molto resistente, da parte di ingegneri genetici sono stati effettuati tentativi di farla produrre ad altri esseri viventi, in particolare dal latte delle capre e dalle foglie di alcune piante, come il tabacco.[146][147]
L'industria tessile sta producendo tessuti basati sul filato dei ragni araneomorfi, le cui filiere intrecciano fili molto sottili e resistenti, utili per la produzione di tessuti leggeri ma compatti quali giubbotti e maglioncini. La capacità delle ragnatele di assorbire l'urto degli insetti volanti deformandosi poco, consente anche la produzione di alcuni strati dei giubbotti antiproiettile in grado di disperdere la forza d'urto di un proiettile in orizzontale, limitandone la penetrazione. Inoltre il fine ordito è utilissimo anche nella produzione di cavi per paracadute, cinture di sicurezza e airbag.[148][149]
In molte persone il solo parlare di ragni provoca ribrezzo e repulsione, per cui ad alcuni risulta difficile concepire che vi siano appassionati che tengono ragni in casa come animali domestici, anche se ben confinati in spazi appositi. In genere si tengono in casa, in appositi terrari, animali di cospicue dimensioni per poterne seguire con attenzione il comportamento e rendersi conto delle necessità che il ragno potrebbe avere. Proprio per il veleno e i peli urticanti di cui dispongono parecchi di loro, vanno maneggiati con la dovuta cautela.[150]
I ragni di cospicue dimensioni non sono facili da gestire: va approntato un terrario, preferibilmente in vetro, in quanto è più duraturo e stabile della plastica; e, per la pericolosità di alcune specie allevate, deve essere anche a prova di evasione. I vantaggi di quelli in plastica è che sono più leggeri e più facili da pulire, ma col tempo tendono a ingiallire e le chiusure a incastro non sono particolarmente affidabili.[151] Bisogna tenere presente che in genere questi ragni abitano in luoghi tropicali, con un certo tasso di umidità e temperatura costante che in qualche modo bisognerà replicare all'interno del terrario, perché riescano a sopravvivere a lungo. Nel terrario andrà inserito un substrato di base: il più adatto a tutte le specie di ragni è la vermiculite, ma anche la perlite va bene ed è più facile da reperire.[152]
Gli esemplari andranno alimentati principalmente con insetti (grilli, locuste, mosche, camole), facilmente reperibili nei negozi specializzati, di taglia proporzionata a quella del ragno e possibilmente vivi, per non far loro perdere le abitudini predatorie che li contraddistinguono. Un po' d'acqua in piccoli contenitori serve a stabilizzare l'umidità e a consentire al ragno di bere se ha sete. Da tenere presente che gli esemplari giovani necessitano di nutrirsi più frequentemente per poter crescere.[153]
La vendita dei ragni nel mondo è regolamentata dalla CITES, in quanto la maggior parte delle specie è protetta. Ad esempio, della numerosa famiglia Theraphosidae, soltanto il genere Euathlus può essere soggetto a commercio e ogni specie e sottospecie deve riportare una copia del documento CITES. Ogni volta che un esemplare nasce in cattività può essere posto in vendita purché regolarmente certificato.[154]
Nel 2006, la CITES ha emesso un comunicato in cui sono ben specificate due specie dei generi Aphonopelma (A. albiceps e A. pallidum), tutte le specie del genere Brachypelma per i ragni, e tre specie del genere Pandinus per gli scorpioni, di cui è fatto divieto assoluto di cattura e commercio esemplari.[155]
Arachnophilia è anche un programma informatico, un editor di testo in HTML, chiamato con questo nome che deriva dal greco amore per i ragni, in quanto, ed è facile notarne la metafora, consente di costruire reti (informatiche).[156]
Lo stesso argomento in dettaglio: Aracnofobia. L'aracnofobia è una specifica fobia, una paura anormale dei ragni e di qualsiasi cosa possa anche solo evocarne il ricordo, come ad esempio, le ragnatele o oggetti che abbiano la forma di ragno. Può essere una forma esagerata di una risposta istintiva atavica che ha aiutato nel passato gli uomini a sopravvivere,[157] o forse un fenomeno culturale che è molto diffuso nelle società prevalentemente europee.[158]
Aracnofobia è anche il titolo di un film del 1990 dove una piccola città della California viene invasa da una moltitudine di ragni aggressivi e dal veleno mortale. Da questo film è derivato un videogioco del 1991, Arachnophobia, dove il giocatore, di fronte al proliferare di ragni velenosi di ogni tipo, deve passare di città in città a distruggerli, ovviamente con modalità differenti e difficoltà sempre crescenti.[159][160]
Lo stesso argomento in dettaglio: Ragno (immaginario). I ragni sono il punto focale di molte paure, storie e mitologie di vari popoli sparsi in tutto il mondo e di diverse epoche storiche.[161] Hanno spesso simboleggiato la pazienza, a causa della loro tecnica di caccia che consiste nel costruire la ragnatela e attendere la preda appostandosi, così come hanno anche simboleggiato il dolore e la malevolenza a causa della tossicità del veleno di alcuni di loro.[162] La capacità di costruire le ragnatele ha provocato anche l'associazione del ragno ai miti cosmologici in cui si raffigura qualcosa o qualcuno in grado di costruire da sé il proprio mondo o di apportarvi benefici, con miti molto simili a quello occidentale di Prometeo.[163] La cultura Moche dell'antico Perù adorava la natura;[164] infatti venivano raffigurati molti tipi di animali, in particolare ragni, nelle varie forme della loro arte.[165] Anche l'arte moderna ha spesso raffigurato con vari simbolismi la figura del ragno: ad esempio basti considerare l'opera Maman dell'artista Louise Bourgeois esposta esternamente alla National Gallery of Canada, di Ottawa, dove questo ragno gigantesco alto oltre 9 metri incombe minaccioso, copia in bronzo dell'originale custodito alla Tate Modern di Londra.[166]
Secondo la leggenda, san Norberto avrebbe ingoiato un ragno velenoso caduto nel calice mentre celebrava messa in una cripta, senza patire danno alcuno.[167]
![Il problema del capo degli Artropodi[22]](http://it.wikipedia.org/wiki/File:Arthropod_head_problem_01.png)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
url (aiuto). URL consultato il 18 novembre 2021. Gli araneidi (Araneae Clerck, 1757) sono un ordine di Aracnidi, suddiviso, a novembre 2021, in 129 famiglie che comprendono ben 49 720 specie. I membri dell'ordine vengono comunemente chiamati ragni.
Sono artropodi terrestri provvisti di cheliceri e hanno il corpo suddiviso in due segmenti, cefalotorace e opistosoma, e otto zampe. I due segmenti sono congiunti da un piccolo pedicello di forma cilindrica. Come in tutti gli artropodi, il celoma (cavità del mesoderma per il trasporto dei fluidi), pur essendo molto piccolo, consente il passaggio dell'emolinfa che ossigena e nutre i tessuti e rimuove i prodotti di scarto. L'intestino è così stretto che i ragni non possono mangiare alcun grumo di materiale solido, per quanto piccolo, e sono costretti a rendere liquide le parti interne delle loro prede con vari enzimi digestivi per poi suggerle e nutrirsene.
Con l'eccezione del sottordine più primitivo, quello dei Mesothelae, i ragni hanno il sistema nervoso più centralizzato fra tutti gli artropodi e, come questi, hanno i gangli cefalici fusi in una sola massa all'interno del cefalotorace. Diversamente dalla maggior parte degli artropodi, i ragni non hanno muscoli estensori nel loro corpo; i movimenti delle zampe e del corpo sono ottenuti attraverso variazioni di pressione del loro sistema idraulico. Nella parte terminale dell'addome sono presenti le filiere che estrudono la seta, usata per avvolgere le prede e costruire le ragnatele.
Araneae (-arum, f.; binomen a Clerck anno 1757 factum) sunt arthropoda aerem spirantia quibus sunt octona crura et chelicerae dentibus praeditae quae venenum infundere possunt. Eae sunt maximus arachnidorum ordo, qui in diversitate omnium specierum omnium organismorum septimus numeratur.[1] Araneae per omnem orbem terrarum inveniuntur, in omne continente praeter Antarcticam, et se in paene omne habitatione constituerunt, colonizatione aeris et maris excepta. Anno 2008, saltem 43 678 species[2] et 109 familiae a taxinomistis perscriptae sunt[3] ; inter autem communitatem scientificam manet dissensio de propria harum familiarum classificatione, ut videri potest in plus quam viginti classificationibus quae post 1900 positae sunt.[4]
Harum animalium, duodecim sunt nocivae tantum. Habitant plane in omnes continentes, praeter Antarcticam. Omnino solitariae, omnes sunt praedatores parvorum animalium. Sericum producunt, saepe ut telas faciant et eo utuntur in praedas suas capiendas, ut stramentum, iam ut ferri ab aere.
Arachnidorum longitudines inter dimidium millimetri et novem centimetros variantur, quae postrema in nonnullis mygalomorphis tropicis inveni potest, qui etiam aviculas captare possunt. Pedibus extensis haec rara arachnida 25 centimetra fieri possunt.
Quisque appendicum insertatur in prosomate, seu cephalothorace suo.
Sicut cetera Chelicerata, aranea antennis caret, sed pedipalpis utitur ut organis sensoribus, et tactilibus et olfactivis. Visus omnino aranearum perparca est, quamquam quattuor binas oculorum simplicum habent, ocelli appellati, qui aliquabus sunt minusquam tres binae. Rare visus sua efficax est, velut in Salticidis, quae meliorem habent visionem invertebratis. Micrura sunt classis aranearum, scorpionis, et ricini; similes insectorum sunt, sed octonos pedes, non senos, habent.
Araneae (-arum, f.; binomen a Clerck anno 1757 factum) sunt arthropoda aerem spirantia quibus sunt octona crura et chelicerae dentibus praeditae quae venenum infundere possunt. Eae sunt maximus arachnidorum ordo, qui in diversitate omnium specierum omnium organismorum septimus numeratur. Araneae per omnem orbem terrarum inveniuntur, in omne continente praeter Antarcticam, et se in paene omne habitatione constituerunt, colonizatione aeris et maris excepta. Anno 2008, saltem 43 678 species et 109 familiae a taxinomistis perscriptae sunt ; inter autem communitatem scientificam manet dissensio de propria harum familiarum classificatione, ut videri potest in plus quam viginti classificationibus quae post 1900 positae sunt.
Harum animalium, duodecim sunt nocivae tantum. Habitant plane in omnes continentes, praeter Antarcticam. Omnino solitariae, omnes sunt praedatores parvorum animalium. Sericum producunt, saepe ut telas faciant et eo utuntur in praedas suas capiendas, ut stramentum, iam ut ferri ab aere.
Vorai (lot. Araneae) – bestuburių gyvūnų būrys, kurio atstovai sugeba gaminti voratinklių šilką, turi aštuonias kojas ir neturi sparnų. Šie nariuotakojai randami visuose žemynuose, išskyrus Antarktidą. Iš viso priskaičiuojama apie 38 000 rūšių.
Biologijos mokslo šaka, tirianti vorus ir voragyvius, vadinama arachnologija.
Svarbesnės Lietuvos vorų šeimos:
Susideda iš priekinės, vidurinės ir užpakalinės žarnų. Galvos apačioje tarp chelicerų yra mikroskopiška burnos angelė. Iš burnos maistas patenka į ryklę, stemplę, siurbiamajį skrandį. Šie trys sudaro priekinę ektoderminę žarnos dalį. Šių žarnos skyrių sienelės išklotos chitinu. Į ryklę atsiveria seilių liaukų latakais. Pusiau skystą maistą voras iščiulpia palikdamas kietą dangalą.
Išilgai krūtingalvės ir pilvelio eina stambi nugarinė kraujagyslė. Pilvelyje sustorėjusi ji sudaro vamzdelio pavidalo širdį. Širdis turi kelias poras ostiumų su vožtuvais. Pro ostiumus kraujas patenka į širdį iš aplinkširdinės ertmės. Kraujotakos sistema neuždara, kraujas teka ne tik kraujagyslėmis, bet ir kūno ertmėmis. Voro kraujas neturi dažo.
Vorai turi Malpigijaus vamzdelius, kurie atsiveria į rektalinį maišelį. Ekskretas išteka pro analinę angą.
Voras turi pilvinę nervų grandinėlę, kurios priekiniame gale yra stambus antryklinis ir poryklinis ganglijai. Antryklinis ganglijas vadinamas voro galvos smegenimis. Iš jutimo organų voras turi akis ir lytėjimo organus. Lytėjimo organai yra plaukeliuose, kurie dengia galūnes ir pedipalpus. Voras turi 8 paprastas akis.
Vorai – skirtalyčiai. Jų lytinę sistemą sudaro poriniai išvedamieji latakai, kurie jungiasi į vieną. Šis atsiveria į pirmąjį pilvelio segmentą. Kiekvienos rūšies poravimasis ir kopuliacija gana skirtingi ir tai susiję su vorų elgsenos ypatumais. Manoma, kad patinus privilioja patelių išskiriami feromonai, jų voratinklis ir iš dalies grynai optiniai dirgikliai.
Dar prieš apvaisinimą patinai atlieka sudėtingus ritualinius šokius, atkreipdami plėšrios patelės dėmesį, kad ši nepalaikytų jų grobiu. Šie šokiai beveik visada susiję su palpų ir kojų vibracija bei ritmiškais pilvelio trūkčiojimais. Šie šokiai atskirų rūšių yra nevienodi. Gaubtatinklių vorų šeimos patinai kartais šalia patelės voratinklio daro mažus tuoktuvinius tinklus, ant kurių jie stengiasi privilioti patelę savo „šokiais”.
Savotiški yra šokliavorių ir plėšriavorių ritualiniai šokiai, kuriais stengiasi privilioti patelę. Tam patinėliai užima būdingą poravimosi padėtį: aukštai iškelia priekines kojas ir ritmiškai jomis siūbuoja, po to palpais pabarbena į pagrindą. Šis procesas kartojasi tol, kol patelė su patinu suartėja.
Guolininko patinėliai pagauna grobį, kruopščiai jį apipina voratinkliu ir kaip savotiška „dovaną“ perduoda patelei. Jei ši nusiteikusi poravimuisi, tai priima dovaną ir tuojau pradeda ėsti grobį. Kol ši čiulpia dėl fermentų suardytos aukos audinius ir susidariusią skystą tyrelę, patinas suspėja ją apvaisinti. Kitų rūšių patinėliai neatneša dovanos, tačiau laukia poravimosi tol, kol išsirinkta patelė maitinasi.
Kai kurių rūšių vorų patinai turi striduliacinius organus, kurie dėl savo savotiškos sandaros sukelia garsą. Kilpininkų poravimosi metu dreba pilvelis, kuris sukelia striduliacinių organų trynimąsi ir todėl girdimas garsas.
Kopuliacija įvyksta, kai patinėlio palpo embolijus įvedamas į patelės lytinius takus. Per embolijaus viršuje esančią angą sėklinis skystis patenka į patelės sėklos priimtuvą ir ten laikomas, kol bus apvaisinamas kiaušinėlis. Paprastai kopuliacijos metu patinėlis paeiliui naudojasi vienu iš palpų ir retkarčiais (dauguma ratavorių, virpūnėlis) įveda abu embolijus iš karto. Kopuliuojančių vorų pozos gana įvairios ir savitos kiekvienai šeimai ar net artimų rūšių yra labai skirtingos (pvz., Araneus pallidus apglėbia kojomis patelės galvakrūtinę ir įveda embolijų į epigyną iš apačios, o paprastojo kryžiuočio patinėlis apgaubia patelės pilvelį ir įveda embolijų į epigyną iš viršaus).
Kopuliacijos metu patelę dažnai ištinka katalepsija (nuomaris), kuri gali tęstis nevienodą laiką. Atsigavusi po šios būsenos ji daugeliu atveju užpuola ir suėda patinėlį (paprastasis vapsvavoris, kilpininkas, Latrodectus). Tačiau daugumos rūšių patinai (kryžiuotis, pasalūnas) pabėga ir ne visada tampa patelių auka. Kampavorio patelės visai nesistengia nužudyti patinėlio, kai šis prie jos prisiartina. Patinėlius tiek išsekina patelių paieška, meilikavimasis ir kopuliacija, kad jie paprastai nugaišta per apvaisinimą arba tuoj po jo. Šokliavorių patelės taip pat nerodo agresijos patinui.
Kadangi vorai yra grobuonys, naikinantys dažniausiai kenksmingus vabzdžius – muses, uodus ir pan., juos reikėtų laikyti naudingais gyvūnais. Tačiau kai kurių vorų įkandimai sukelia ligų simptomus, sunkius susirgimus, kartais net mirtį. Yra labai pavojingų vorų (karakurtas) ne tik laukiniams bei naminiams gyvūnams, bet ir žmonėms. Karakurto įkandimas dažnai sukelia mirtį.
Apvaisintos patelės maždaug po 2-6 savaičių pradeda dėti kiaušinėlius. Speciali voratinklinių karpučių liauka gamina voratinklinę medžiagą, kurią panaudoja kiaušinėlių kokonui. Daugumos vorų rūšių kokone būna keliasdešimt kiaušinėlių, o kai kurie tarantulai jų gali turėti net 300-700. Patį paprasčiausią kiaušinėlių kokoną gamina virpūnėlis (Pholcus). Jis susideda tik iš padrikų voratinklio siūlų, todėl per jį gerai matosi patys kiaušinėliai. Tačiau kitų vorų kokonas sudarytas iš dvigubos sienelės ir gerai užmaskuojamas. Piltuvininkų (Agelenidae), plokščiavorių (Gnaphosidae) kokonas plokščias, lęšio pavidalo, ir gana priplotas prie kokio nors substrato. Neretai jo paviršius būna pridengtas dirvos dalelėmis, smulkiais šapeliais ar šakelėmis. Rutulio formos kokoną gamina kryžiuočiai (Araneidae) ir plėšriavoriai.
Vorai (lot. Araneae) – bestuburių gyvūnų būrys, kurio atstovai sugeba gaminti voratinklių šilką, turi aštuonias kojas ir neturi sparnų. Šie nariuotakojai randami visuose žemynuose, išskyrus Antarktidą. Iš viso priskaičiuojama apie 38 000 rūšių.
Biologijos mokslo šaka, tirianti vorus ir voragyvius, vadinama arachnologija.
Svarbesnės Lietuvos vorų šeimos:
Virpūnėliai – Pholcidae Plyšiavoriai – Segestriidae Ratavoriai – Dysderidae Šeriuotvoriai – Mimetidae Storagalviai – Eresidae Kilpininkai – Theridiidae Gaubtatinkliai – Linyphiidae Storažandžiai – Tetragnathidae Kryžiuočiai – Araneidae Plėšriavoriai – Lycosidae Guolininkai – Pisauridae Lūšiavoriai – Oxyopidae Piltuvininkai – Agelenidae Sidabriukai – Cybaeidae Dirvavoriai – Hahniidae Raizguoliai – Dictynidae Gležnavoriai – Anyphaenidae Grumstavoriai – Liocranidae Maišavoriai – Clubionidae Plokščiavoriai – Gnaphosidae Vaiduokliavoriai – Zoridae Vikrūnai – Philodromidae Krabvoriai – Thomisidae Šokliavoriai – SalticidaeZirnekļi (Araneae) ir zirnekļveidīgo helicerātu kārta. Tie ir no 1 mm līdz 6 cm gari un pat garāki dzīvnieki. Nesegmentētās galvkrūtis vienmēr skaidri nodalītas ar pāržmaugu no nesegmentētā vēdera. Abus nodalījumus saista kātiņš. Katrai helicerai ir nadziņš, kurā ir indes dziedzera atvere. Ar indes dziedzeru sekrētu nogalina laupījumu. Elpošanas orgāni ir plaušas vai plaušas un trahejas. Ja ir tikai lapveida plaušas, tad tās vienmēr ir divi pāri un to atveres atrodas vēdera priekšdaļas apakšpusē (četrplaušu zirnekļiem - Tetrapneumones). Divplaušu zirnekļiem — Dipneumones ir tikai viens pāris plaušu, bet bez plaušām tiem ir arī trahejas. Zirnekļiem pie vēdera ir divi līdz četri pāri tīmekļa kārpu; četrplaušu zirnekļiem to ir divi vai četri pāri, bet divplaušu zirnekļiem - trīs pāri. Ar kārpām ir saistīti tīmekļa dziedzeri; sekrēts dziedzeros ir šķidrā stāvoklī; izdaloties un saskaroties ar gaisu, tas sacietē.
Zirnekļi ir plēsēji ar visai plašu areālu. Dzīvo ļoti dažādās vietās: stepēs, mežos, upju un ezeru krastos un pat ūdenī. Zirnekļu dzīvesveids ir saistīts ar spēju aust tīklus. Tīklu auž mātītes, tēviņi parasti tīmekļa vērpjamo aparātu maz izmanto. Visu zirnekļu mātītes tin olu kokonu - apvalku pašu izdētajām olām. Arī tēviņi izmanto tīmekļa vērpjamo aparātu: uz tīmekļa pavedienu auduma tie izdala spermu, ko pēc tam ievada pedipalpu kopulācijas orgānā. Tīmekļa pavedienus izlieto arī vēl citādi: ar tīmekļa audumu izklāj alas un cauruļveida ejas, kurās zirnekļi dzīvo ilgi (nometnieki) vai īslaicīgi (klejotāji), citos gadījumos tīmekļi dod ligzdai formu. Pa tīmekļa pavedienu zirneklis laižas lejup vai rāpjas augšup, ar tā palīdzību pārlido: pavedienus pārlidojumiem ar vēja palīdzību sevišķi izmanto rudenī. Visbeidzot no tīmekļiem zirneklis auž tīklu, ar kuru ķer laupījumu. Tīkls var būt savienots tieši ar zirnekļa ligzdu, kā tas, piemēram, ir mājas zirneklim - Tegenaria domestica. Vissarežģītākie tīkli ir riteņveidīgais un tam līdzīgie.
Visai interesanti tīklu veido un izmanto Hyptiotes ģints zirnekļi. Hyptiotes zirnekļu tīkls ir riteņveida tīkla sektors, tam pavisam četri stari. No staru savienojuma punkta atiet stiprs, garš pavediens, kas nostiprināts pie koka zara, uz kura sēž zirneklis. Daļu pavediena zirneklis paceļ cilpas veidā uz augšu un tādējādi notur tīklu nostiprinātā stāvoklī. Tīkla četrus starus šķērso 8—15 lipīgi, šķērseniski pavedieni. Kad pie lipīgā pavediena pielīp kāds divspārnis, zirneklis atlaiž saspringto pavedienu, atlaiž cilpu un muša pielīp pie blakus esošajiem šķērseniskajiem pavedieniem. Šo paņēmienu zirneklis atkārto divas līdz sešas reizes, pēc tam tas zirnekļiem raksturīgajā veidā vēl papildus aptin savu upuri. Hyptiotes ģints zirnekļiem nav indes dziedzeru. Lai laupījumu paralizētu, zirnekļi ar heliceru to ievaino un vienlaicīgi no tās pašas heliceras brūcē ielaiž indi. Laupījumu saindēt sevišķi svarīgi, ja zirneklis (vilkzirnekļi, karakurts, lēcējzirnekļi) nelieto ķeramo tīklu, tas ir, medījumu iegūst to noķerot.
Pēc dzimumakta, dažkārt arī tā laikā, mātīte dabisku instinktu vadīta apēd tēviņu. Pisaura ģints tēviņi pirms pārošanās pienes mātītei paša noķertu mušu vai citu kukaini, kuru mātīte dzimumakta laikā apēd. Mātīte dēj olas uz speciāla pašas izgatavota plakana vai maisveida tīmekļa pavediena, kuru pēc tam ar otru pavedienu satin kokonā. Mātīte bieži vien kokonu nēsā līdzi helicerās vai piestiprinātu pie vēdera (piemēram, tarantuls). Tarantuls arī vēlāk rūpējas par pēcnācējiem: no olām izšķīlušos mazuļus mātīte kādu laiku nēsā uz muguras. Zirnekļi, tāpat kā citi posmkāji, augdami maina ādu: dzīves laikā tie parasti met ādu četras reizes. Daudzi zirnekļi dzīvo tikai vienu gadu. Tādā gadījumā pārziemo olas (piemēram, Araneus). Ja dzīves ilgums ir divi gadi, tad dažreiz tie pārziemo pēc otrās vai trešās ādas mešanas, citreiz - kad sasniegta dzimumgatavība. Stepju un mežastepju joslā dzīvo vilkzirneklis— Trochosa singoriensis, kas slēpjas un lamatas upurim ierīko vertikālā alā, kuru pats izrok zemē; alā iekritušajam kukainim vilkzirneklis ar helicerām iedur smadzenēs, un kukainis momentāni nobeidzas. Cilvēkam vilkzirnekļa kodiens nav bīstams un, izņemot iekaisumu kodiena vietā, citu seku nav. Cilvēkam bīstams var būt karakurta ("melnās atraitnes") — Lathrodectes tredecimguttatus kodums. Šis zirneklis ir apmēram 1 cm garš un sastopams stepju joslā; vēders melns, ar sarkaniem plankumiem. Karakurta mātītes izveidotā ligzda atrodama gan zemes virspusē — zālē, gan arī gadījuma rakstura iedobumos. Karakurts barojas ar kukaiņiem un zirnekļveidīgajiem. Lopiem, pat zirgiem, govīm vai kamieļiem, kodums bieži vien ir nāvīgs. Sakosts cilvēks jūt stipras sāpes, nervu darbības traucējumus; parādās sviedri, sākas vemšana, krampji. Šīs parādības ilgst 2—3 dienas, tad sākas lēna izveseļošanās. Nav izslēgti arī nāves gadījumi. Ūdenszirneklis — Argyroneta aquatica no tīmekļa pavedieniem izveido olveida vai zvanveida zemūdens mītni valrieksta lielumā, kuru jau celšanas laikā pakāpeniski piepilda ar gaisu, ko zirneklis iegūst, uzpeldot ūdens virspusē. Gaiss zirneklim paliek starp baltajiem, ūdenī nesamirkstošajiem matiņiem, ar kuriem blīvi pārklāts vēders. Mītne zirneklim noder gan kur iedēt olas, gan kur paslēpties.
Zirnekļu kārta iedalās 3 apakškārtās. Pasaulē ir zināmas ap 42000 sugu, Latvijā ap 470 sugām.
Kārta Zirnekļi (Araneae)
(†) - izmirušu organismu grupa.
Zirnekļi (Araneae) ir zirnekļveidīgo helicerātu kārta. Tie ir no 1 mm līdz 6 cm gari un pat garāki dzīvnieki. Nesegmentētās galvkrūtis vienmēr skaidri nodalītas ar pāržmaugu no nesegmentētā vēdera. Abus nodalījumus saista kātiņš. Katrai helicerai ir nadziņš, kurā ir indes dziedzera atvere. Ar indes dziedzeru sekrētu nogalina laupījumu. Elpošanas orgāni ir plaušas vai plaušas un trahejas. Ja ir tikai lapveida plaušas, tad tās vienmēr ir divi pāri un to atveres atrodas vēdera priekšdaļas apakšpusē (četrplaušu zirnekļiem - Tetrapneumones). Divplaušu zirnekļiem — Dipneumones ir tikai viens pāris plaušu, bet bez plaušām tiem ir arī trahejas. Zirnekļiem pie vēdera ir divi līdz četri pāri tīmekļa kārpu; četrplaušu zirnekļiem to ir divi vai četri pāri, bet divplaušu zirnekļiem - trīs pāri. Ar kārpām ir saistīti tīmekļa dziedzeri; sekrēts dziedzeros ir šķidrā stāvoklī; izdaloties un saskaroties ar gaisu, tas sacietē.
Mesothelae
Mygalomorphae
Araneomorphae
Caliak taksonominyo
Lawah, atau disabuik juo laba-laba, adolah sajinih hewan babuku-buku (arthropoda) nan punyo duo segmen tubuah, ampek pasang kaki, indak basayok dan indak punyo muluik pangunyah. Sadoalah jinih lawah digoloangkan ka dalam ordo Araneae; dan basamo jo kalajengking, ketonggeng, tungau (sadoalah'e bakaki lapan) dimasuakkan ka dalam kelas Arachnida. Bidang studi tantang lawah disabuik arachnologi.
Lawah, atau disabuik juo laba-laba, adolah sajinih hewan babuku-buku (arthropoda) nan punyo duo segmen tubuah, ampek pasang kaki, indak basayok dan indak punyo muluik pangunyah. Sadoalah jinih lawah digoloangkan ka dalam ordo Araneae; dan basamo jo kalajengking, ketonggeng, tungau (sadoalah'e bakaki lapan) dimasuakkan ka dalam kelas Arachnida. Bidang studi tantang lawah disabuik arachnologi.
Labah-labah merupakan haiwan invertebrat pemangsa yang menghasilkan sutera, dan mempunyai dua tagma, lapan kaki, mulut tidak boleh mengunyah dan tiada sayap. Labah-labah dikelaskan dalam susunan Araneae, satu daripada beberapa susunan dalam kelas araknid yang lebih besar, kumpulan yang turut mengandungi kala jengking, tungau, sengkenit, dan falangid. Pengkajian labah-labah dikenali sebagai araknologi, dan mereka yang mengkaji labah-labah sebagai ahli araknologi.
Kebanyakan labah-labah memburu dengan membina sarang labah-labah untuk memerangkap serangga. Sarang ini diperbuat daripada sutera labah-labah, seutas benang protein yang halus dan kukuh yang dihasilkan oleh labah-labah daripada spineret yang pada kebiasaannya terdapat pada hujung abdomen. Membandingkan dari segi berat, sutera labah-labah adalah lima kali lebih kuat berbanding besi keluli. Kesemua labah-labah menghasilkan sutera, walaupun tidak kesemua menggunakannya bagi menganyam perangkap yang rapi. Benang sutera digunakan bagi memanjat, membentuk alas dinding licin bagi sarang dalam tanah, membina kantung telur, membalut mangsa, menyimpan sementara sperma dan banyak lagi kegunaan yang lain.
Kesemua kecuali satu genus labah-labah mempunyai keupayaan bagi mencucuk bisa untuk membunuh mangsa dan untuk mempertahankan diri mereka. Hanya subset labah-labah yang terhad yang mampu mengakibatkan masalah perubatan yang teruk apabila mengigit manusia. Kebanyakan jenis labah-labah yang lain mampu memberi gigitan yang menyebabkan rasa tidak selesa untuk beberapa ketika tetapi tidak menyebabkan kesan jangka panjang.
Labah-labah, tidak seperti serangga lain, hanya mempunyai dua tagma dan bukannya tiga; kepala yang bercantum dan toraks (dikenali sebagai sefalotoraks atau prosoma) dan abdomen (dikenali sebagai (opistosoma). Sejenis labah-labah yang kelihatannya pengecualian adalah apa yang dikenali sebagai labah-labah pembunuh, yang sefalotoraks kelihatan hampir terbahagi kepada dua unit yang bebas. Kecuali bagi beberapa spesies labah-labah yang amat primitif (famili Liphistiidae), abdomen tidak terbahagi secara luaran. Abdomen dan sefalotoraks dihubungkan oleh pinggan yang halus dikenali sebagai pedikel atau somit pragenital, satu ciri yang membenarkan labah-labah menggerakkan abdomennya pada semua arah. Pinggan ini sebenarnya segmen terakhir (somit) sefalotoraks dan hilang bagi kebanyakan ahli Araknid lain (pada kala jengking ia hanya dapat dikesan pada peringkat embrio).
Labah-labah telah pun wujud di dunia semenjak 110 juta tahun dahulu, hasil daripada jumpaan fossil labah-labah di dalam batu amber di Sepanyol, contoh fossil sarang labah-labah tertua pernah dijumpai. Di dalamnya terdapat 26 utas sutera labah-labah, kebanyakanya bercantum, termasuk mangsa labah-labah seperti lalat, langau, kumbang, dan penyengat.
Labah-labah merupakan haiwan invertebrat pemangsa yang menghasilkan sutera, dan mempunyai dua tagma, lapan kaki, mulut tidak boleh mengunyah dan tiada sayap. Labah-labah dikelaskan dalam susunan Araneae, satu daripada beberapa susunan dalam kelas araknid yang lebih besar, kumpulan yang turut mengandungi kala jengking, tungau, sengkenit, dan falangid. Pengkajian labah-labah dikenali sebagai araknologi, dan mereka yang mengkaji labah-labah sebagai ahli araknologi.
Kebanyakan labah-labah memburu dengan membina sarang labah-labah untuk memerangkap serangga. Sarang ini diperbuat daripada sutera labah-labah, seutas benang protein yang halus dan kukuh yang dihasilkan oleh labah-labah daripada spineret yang pada kebiasaannya terdapat pada hujung abdomen. Membandingkan dari segi berat, sutera labah-labah adalah lima kali lebih kuat berbanding besi keluli. Kesemua labah-labah menghasilkan sutera, walaupun tidak kesemua menggunakannya bagi menganyam perangkap yang rapi. Benang sutera digunakan bagi memanjat, membentuk alas dinding licin bagi sarang dalam tanah, membina kantung telur, membalut mangsa, menyimpan sementara sperma dan banyak lagi kegunaan yang lain.
Kesemua kecuali satu genus labah-labah mempunyai keupayaan bagi mencucuk bisa untuk membunuh mangsa dan untuk mempertahankan diri mereka. Hanya subset labah-labah yang terhad yang mampu mengakibatkan masalah perubatan yang teruk apabila mengigit manusia. Kebanyakan jenis labah-labah yang lain mampu memberi gigitan yang menyebabkan rasa tidak selesa untuk beberapa ketika tetapi tidak menyebabkan kesan jangka panjang.
Spinnen (Araneae) zijn een orde van geleedpotigen die behoren tot de klasse van de spinachtigen (Arachnida). Andere spinachtigen worden ook wel met 'spin' aangeduid, zoals de zeespinnen en de zweepspinnen. De vertegenwoordigers van de orde Araneae worden daarom ook wel 'echte spinnen' genoemd om ze van de andere groepen te onderscheiden.
Er zijn ruim 45.000 verschillende soorten spinnen beschreven. Spinnen hebben een wereldwijde verspreiding en kennen een grote variatie in lichaamsbouw, gedrag en voedselspecialisatie.[2] Er zijn niet alleen zeer vele soorten spinnen, maar binnen een soort is de populatiedichtheid vaak ook erg hoog. De Britse spinnenkenner W. S. Bristowe omschreef de spinnen eens als een reusachtig tapijt dat de aarde omspant. Spinnen worden verdeeld in twee basale groepen: de tangkakigen of Araneomorphae (vroeger: Labidognatha) en de rechtkakigen of vogelspinachtigen (Mygalomorphae, vroeger Orthognatha).
In België en Nederland leven bijna 700 verschillende soorten spinnen. Een aantal spinnen komt zeer algemeen voor en is bij het grote publiek bekend. Voorbeelden zijn de huisspin en de trilspin die in huizen leven en in tuinen komt de kruisspin algemeen voor. Sommige spinnen zijn echter zeldzaam en worden door wetgeving beschermd, een voorbeeld is de lentevuurspin.
Spinnen zijn terrestrisch; het zijn typische landbewonende roofdieren die levende prooidieren eten, die in de regel gevangen worden met behulp van spinsel. Veel spinnen maken een vangweb en zijn passieve jagers; ze wachten tot een prooidier in het web verstrikt raakt waarna de prooi wordt buitgemaakt. Andere spinnen jagen actief op prooien of wachten vanuit een hinderlaag. Spinnen ruimen grote hoeveelheden insecten op, vooral vliegen en muggen. Een aantal spinnen heeft zich gespecialiseerd in het vangen van andere dieren als op het land levende kreeftachtigen zoals pissebedden, rechtvleugeligen zoals sprinkhanen, mieren of andere spinnen (zoals de spinneneters).
Spinnen zijn er in diverse vormen, kleuren en maten. Een aantal tropische soorten wordt groter en heeft soms bonte kleuren, een markante lichaamsvorm of karakteristieke uitsteeksels. De meeste spinnen hebben echter een goede camouflage. Een aantal spinnen is zo sterk gecamoufleerd dat ze niet meer als zodanig te herkennen zijn. Voorbeelden zijn spinnen die lijken op dierlijke uitwerpselen of plantendelen zoals bladeren en takjes. Er zijn ook soorten die andere dieren zoals wespen of mieren imiteren.
De meeste spinnen blijven klein en hebben een lichaamslengte -exclusief poten- van ongeveer een centimeter. De kleinste spinnensoorten worden niet langer dan één millimeter. De grootste soorten kunnen een spanwijdte van de poten hebben van meer dan 25 centimeter.
Spinnen hebben zich over de gehele wereld verspreid en ontbreken alleen in permanent koude gebieden. De verschillende soorten zijn te vinden op alle continenten en komen als groep algemeen voor in alle landen van de wereld, dit in tegenstelling tot veel andere groepen van geleedpotige dieren.
De verspreiding van spinnen hangt vaak samen met een bepaalde familie, sommige groepen komen maar in een beperkt deel van de wereld voor. Vertegenwoordigers van een aantal spinnenfamilies zijn echter kosmopolitisch en komen overal ter wereld voor. Voorbeelden zijn de vogelspinnen die alleen in noordelijk Eurazië en midden en noordelijk Noord-Amerika ontbreken. De pantserzakspinnen komen vrijwel wereldwijd voor en hebben van alle spinnenfamilies een van de grootste verspreidingsgebieden.
Families die een beperkte verspreiding hebben zijn de Holarchaeidae die leven in Nieuw-Zeeland en Tasmanië en de Liphistiidae die enkel voorkomen in zuidoostelijk Azië en Japan.
Spinnen bezetten alle mogelijke niches en er zijn maar weinig gebieden waar geen spinnen te vinden zijn. De meeste spinnen leven in tropische, subtropische en gematigde streken maar ze kunnen ook in zeer droge, koele of juist hete biotopen worden gevonden. Spinnen leven in verschillende woestijnen en zelfs op de Mount Everest zijn door de Britse spinnenexpert Thomas Savory spinnen aangetroffen. Deze leefden op een hoogte van 6600 meter boven zeeniveau en bijna 1200 meter boven de plantengroei. Alleen in permanent koude gebieden zoals de polen en hoge bergtoppen kunnen spinnen zich niet handhaven.
Ook op sterk geïsoleerde plaatsen komen spinnen voor, zoals de afgelegen rotseilandjes Sint-Pieter-en-Sint-Paulusrotsen, die gelegen zijn tussen Afrika en Zuid-Amerika.[3] Spinnen leven nooit in de zee maar er zijn enkele soorten die aan een leven in het water zijn aangepast.
Menselijke bebouwing is voor een aantal spinnen zeer geschikt als habitat, zo zijn tuinen, parken en wegbermen voor vele soorten een goede leefomgeving. Spinnen die in grotten leven kunnen de onderaardse bouwsels waarderen en zijn te vinden in spoortunnels, waterputten, rioleringen en mijnen.[4] Een voorbeeld van een dergelijke soort is Meta menardi, die ook in Nederland voorkomt.[5]
In Nederland en België leven ongeveer 700 verschillende soorten spinnen.[6] (Zie ook de lijst van spinnen in Nederland[7] en de lijst van spinnen in België.)
Er zijn slechts een paar soorten in de Benelux die algemeen bekend zijn bij de bevolking. Voorbeelden zijn de kruisspin (Araneus diadematus), de trilspin (Pholcus phalangioides) en de gewone huisspin (Tegenaria atrica). Deze drie soorten komt men relatief vaak tegen. Een andere veelvoorkomende soort is de veldtrechterspin (Tegenaria agrestis), deze leeft echter meer verborgen in de struiken. De kruisspin laat zich meer zien in tuinen en plantsoenen maar voelt zich absoluut niet thuis in huizen, in tegenstelling tot de trilspin en de huisspin die hier juist zeer algemeen zijn. Een andere spin die vaak te zien is op en rond huizen is de huiszebraspin (Salticus scenicus). Deze blijft klein en heeft een zwart-wit bandenpatroon. Deze spin behoort tot de springspinnen en is bij zonnig weer vaak aan te treffen op muren.
Enkele bijzondere soorten spinnen in België en Nederland zijn de kalkmijnspin (Atypus piceus) die alleen in zuidelijk Limburg leeft en lange tunnels graaft die bekleed worden met spinrag. De spin komt hier zelden uit. Alleen om te eten en in het geval van de mannetjes om een vrouwtje te vinden wordt de schuilplaats verlaten. De voorjaarsvuurspin (Eresus sandaliatus) is een soort waarbij de mannetjes erg bont gekleurd zijn en regelmatig worden waargenomen als ze gaan zwerven op zoek naar een vrouwtje. Ze worden niet erg groot -tot 11 millimeter- maar vallen wel op door het helder rood gekleurde achterlijf dat voorzien is van vier zwarte stippen. De waterspin is de enige spin die altijd onder water leeft, deze soort komt ook in de lage landen voor.
In België en Nederland komen geen gevaarlijke spinnen voor. Er zijn wel enkele soorten die beter met rust gelaten kunnen worden vanwege de pijnlijke beet. De beet van de roodwitte celspin (Dysdera crocata) bijvoorbeeld is bijzonder pijnlijk. De celspin leeft van pissebedden en heeft krachtige en lange cheliceren (kaken) om deze te doden. De beet van de spoorspin (Cheiracanthium punctorium) staat eveneens bekend als zeer pijnlijk en kan leiden tot onder andere duizelingen en misselijkheid. Ten slotte kan ook de waterspin een beet geven die men niet snel zal vergeten.[8]
Spinnen hebben altijd acht poten en een uit twee delen bestaand lichaam waarvan het voorste deel de poten draagt. Dit voorste deel is duidelijk te onderscheiden van het zakachtige achterlijf. Spinnen bezitten meestal vier paar ogen, dus acht in totaal, en ze hebben in de regel geen tot grijpklauwen omgevormde lichaamsuitsteeksels. Deze kenmerken onderscheiden de spinnen van alle andere spinachtigen zoals zweepspinnen, zweepstaartschorpioenen en 'echte' schorpioenen, die altijd grijpklauwen hebben. Schorpioenen hebben daarnaast een verlengd deel van het achterlijf met een gifstekel en zweepstaartschorpioenen hebben hier een lang enkelvoudig aanhangsel dat bij spinnen altijd ontbreekt. Van de hooiwagens en de teken en mijten zijn spinnen te onderscheiden door hun in tweeën gedeelde lichaam, bij de eerder genoemde groepen zijn deze delen gefuseerd tot één geheel.
De meeste spinnen bereiken een lichaamslengte -exclusief uitsteeksels en poten- van niet meer dan een centimeter. Een aantal soorten wordt enkele centimeters lang en er zijn soorten die nog groter worden. De grootste soorten kunnen een lichaamslengte van ongeveer 12 cm bereiken, zoals de goliathvogelspin. De spin Heteropoda maxima uit Laos is een van de grootste spinnen ter wereld. Deze jachtkrabspin kan een spanwijdte van de poten bereiken tot 30 centimeter.[9]
De kleinste spinnen worden niet langer dan 0,7 millimeter.[10] De voor zover bekend allerkleinste soort is Anapistula caecula uit Ivoorkust, waarvan de vrouwtjes een lichaamslengte bereiken tot 0,55 millimeter. De mannetjes van de soort zijn waarschijnlijk nog kleiner maar deze zijn nog niet wetenschappelijk beschreven. De mannetjes van de spin Patu digua uit Colombia worden tot 0,37 millimeter groot.[11] De vrouwtjes echter worden langer dan die van de eerder genoemde Anapistula caecula.
Mannetjes blijven bij spinnen vaak kleiner dan vrouwtjes, soms zelfs aanzienlijk kleiner. Bij een aantal spinnen zijn de verschillen zelfs zo groot, dat beide seksen eerder twee aparte soorten lijken, zoals voorkomt bij de wespspin. Bij sommige spinnen echter zijn de mannetjes ongeveer even groot als vrouwtjes.
Vrijwel alle spinnen hebben een schutkleur zoals bruin of zwart zodat ze minder zichtbaar zijn voor vijanden. Ze gebruiken hun kleuren als camouflage op de ondergrond waarop ze leven. Bij de spinnen zijn echter alle kleuren van de regenboog beschreven, zoals blauw, rood, roze, geel en zelfs groen met een rode vlek. De soorten uit het geslacht Gasteracantha zijn ongetwijfeld een van de meest bont gekleurde en vreemdst gebouwde spinnen. Dit geldt alleen voor de vrouwtjes, mannetjes zijn onooglijk klein en minder fraai. Van veel soorten zijn de mannetjes zelfs nog niet ontdekt. Gasteracantha-soorten hebben naast felle kleuren vaak stekelachtige structuren aan het achterlijf, die soms twee keer zo lang zijn als de spin zelf. De stekels zijn meestal schuin naar achteren of naar boven gericht en dienen waarschijnlijk om vijanden te waarschuwen dat de spin niet makkelijk door te slikken is.
Spinnen die een zeer giftige beet hebben waarschuwen hun vijanden vaak met waarschuwingskleuren. Ze geven hiermee aan dat ze beter met rust gelaten kunnen worden, een voorbeeld is de zwarte weduwe. Ook veel grotere vogelspinnen hebben felle kleuren, deze worden echter voornamelijk veroorzaakt door de iriserende lichaamsbeharing, zoals de veelkleurige boomspin (Avicularia versicolor). Mannetjes van de zeer giftige roodhoofdmuisspin (Missulena occatoria) hebben een overwegend diepzwart lichaam maar een afstekend blauw achterlijf en een bloedrode bovenzijde van de kop en kaken (cheliceren). De herfstvuurspin heeft een knalrood achterlijf met vier zwarte vlekken wat doet denken aan een lieveheersbeestje. De spin Paradictyna rufoflava ten slotte heeft eveneens een ongebruikelijke kleurentekening; het gehele lichaam is groen van kleur maar de achterzijde van het achterlijf is juist rood van kleur.
Spinnen zijn soms zeer goed gecamoufleerd en nauwelijks op te merken doordat ze tegen de achtergrond wegvallen. Dit kan worden veroorzaakt door de lichaamskleur of lichaamsvorm en ook combinaties zijn gebruikelijk. Spinnen waarbij zowel vorm als kleur zijn aangepast op de achtergrond zijn zeer moeilijk te zien als ze stilzitten. Veel soorten hebben een goede camouflage om niet op te vallen voor vijanden, andere soorten gebruiken hun schutkleur om prooien in een hinderlaag te lokken.
Een aantal spinnen kan van kleur veranderen. Een bekend voorbeeld vormen de krabspinnen, die hun lichaamskleur van geel naar wit kunnen veranderen door de lichaamsvloeistoffen in de huid anders te verdelen. Ook bestaan er soorten die een 'zomerkleur' en een 'herfstkleur' kennen, zoals de viervlekwielwebspin (Araneus quadratus). Deze soort heeft normaal een groenbruine kleur, maar verkleurt in de herfst naar roodbruin.
De grindwolfspin dankt haar naam aan de bodembewonende levenswijze op een substraat van grind. Door de kleuren en de vlekkentekening is de spin moeilijk te zien in haar natuurlijke habitat. Spinnen die tot het geslacht Hypochilus behoren leven op met mos begroeide boomstammen en hun lichaamskleur bootst deze zeer goed na, waardoor ze wegvallen tegen de ondergrond. Het geslacht Pandercetes kent vertegenwoordigers die op boomstammen leven en hierop nauwelijks opvallen. Niet alleen de lichaamskleur met grillige vlekken, maar ook de sterke beharing over het gehele lichaam zorgen ervoor dat de spin op een natuurlijke ondergrond zeer moeilijk te zien is. De beharing is zo geplaatst dat het lichaam van de spin onder geen enkele lichthoek een schaduw werpt.[4]
Spinnen worden voornamelijk gegeten door vogels. Sommige soorten spinnen hebben een lichaamsvorm en -kleur die lijkt op vogelpoep. Dit is geen toeval aangezien vogels nooit vogelpoep zullen eten. Er zijn zelfs spinnen die een lichaamsgeur verspreiden die lijkt op de geur van vogelpoep. Dit dient niet alleen om vogels te weren, maar ook om insecten te lokken die leven van vogelpoep. Andere spinnen lijken sprekend op takjes of andere plantendelen zoals de driehoekswebspin (Hyptiotes paradoxus). Deze spin leeft in naaldbossen en lijkt uiterlijk op een droge knop van de spar (Picea).[12] De soorten die behoren tot het geslacht Arachnura lijken sprekend op een blad dankzij de bladsteel-achtige vergroeiing van het achterlijf.
Soorten uit het geslacht Poltys leven op takken en kennen een specifieke camouflage waarbij ze op een uitloper van een takje lijken. Niet alleen de kleur maar ook de lichaamsvorm zijn hierop aangepast, evenals de houding van de poten.
De Braziliaanse krabspin Epicadus heterogaster is een van de opmerkelijkst gevormde spinnen. Deze soort heeft zeven zeer hoge 'bulten' op het achterlijf die van elkaar af staan waardoor het geheel op een orchideeachtige bloem lijkt.[4] De kleuren van de spin versterken deze gelijkenis, bovendien kent de spin verschillende sterk afwijkende kleurvormen. De meest gangbare lichaamskleur is geheel wit, maar ook paarse, helder gele en rode kleuren komen voor.
Een aantal spinnen heeft een sterk op mieren gelijkend uiterlijk. Dergelijke soorten leven vaak voornamelijk van mieren of hun larven en poppen. Deze spinnen behoren tot het geslacht Myrmarachne en de familie springspinnen. De verschillende soorten spinnen lijken soms zelfs op verschillende mierensoorten, afhankelijk van welke soort ze eten. De soort Myrmarachne plataleoides bijvoorbeeld imiteert de weefmier Oecophylla smaragdina.
Het kopborststuk is het voorste deel van een spin en bestaat uit één geheel. De kop is met het potendragende borststuk gefuseerd. Het kopborststuk wordt bij geleedpotigen wel cephalothorax genoemd en bij spinnen wordt dit deel specifiek met prosoma aangeduid.
Spinnen hebben geen antennes zoals deze voorkomen bij de insecten. Spinnen hebben wel tastsprieten maar deze zijn ontstaan uit monddelen en worden de pedipalpen genoemd. Deze gelede en sterk beweeglijke aanhangsels hebben een soortgelijke tastzintuiglijke functie, vergelijkbaar met de antennen van insecten. Daarnaast vervullen de pedipalpen bij de mannetjesspin een gespecialiseerde rol als geslachtsorgaan. Het laatste segment van de palp van een mannetje bestaat uit een duidelijk vergroot opslagorgaan dat bulbus wordt genoemd en een functie van spermatofoor heeft. Het zijn opslagplaatsen waarin de spin sperma bewaart en paarorganen waarmee hij het inbrengt in de geslachtsopening of epigyne van het wijfje. De bulbus draagt aan het uiteinde een naaldachtig aanhangsel, de embolus.[4] Het geheel heeft een pipetachtige functie; het sperma wordt door de smalle opening in de bulbus gezogen waar het wordt opgeslagen, zie ook onder voortplanting.
De palp van een vrouwtje is draadachtig en wordt gebruikt als tastorgaan. Bij een aantal soorten worden ze door de vrouwtjes gebruikt om de eicocon met zich mee te dragen. De vorm van de palp van het mannetje is een van de belangrijkste kenmerken bij de determinatie van spinnen.
Spinnen hebben twee cheliceren of gifkaken, die hol zijn zodat het gif kan worden ingespoten in het prooidier. De gifklier van de spin is inwendig aan de voorzijde van het kopborststuk gelegen en wordt bediend door twee gedraaide spieren die het gif met grote kracht in de kaken en vervolgens in de prooi brengen.
Spinnen worden verdeeld in twee groepen op basis van de bouw van de cheliceren. De oorspronkelijke kaakvorm is orthognaat; de cheliceren staan hierbij parallel en de gifstekel is omlaag geklapt. De cheliceren kunnen - gezien vanaf de lichaamsas - alleen van boven naar beneden bewegen. De moderne spinnen hebben een kaakbouw die labidognaat wordt genoemd; bij deze soorten kunnen de cheliceren van links naar rechts worden bewogen en hierdoor kunnen ze als een tang worden gebruikt.
Bij veel van dergelijke spinnen worden de cheliceren ook gebruikt om mee te kauwen. De kaken zijn voorzien van scharnieren en de uiteinden worden tegen een met doornen bedekte basis gewreven waardoor het voedsel wordt vermalen. Er zijn ook spinnen die hun prooi uitzuigen en een van buiten perfect intact huidje van hun slachtoffer achterlaten.
Niet alle spinnen spuiten gif in, bij enkele soorten is de gifklier gedegenereerd en de cheliceren hebben geen opening aan het uiteinde waardoor bij andere spinnen het gif toegediend wordt. Een voorbeeld is de driehoekswebspin. Dergelijke spinnen spenderen vaak meer tijd aan het inpakken van een prooidier, om het gebrek aan verlammend gif te compenseren.[13]
Op de bovenzijde van het borststuk zijn de ogen gelegen en vaak is dit deel wat gewelfd zodat de ogen wat hoger gelegen zijn en zo een beter zicht hebben. Een dergelijke verhoging wordt de oogheuvel genoemd en komt ook voor bij andere spinachtigen. Bij enkele soorten is de oogheuvel extreem verlengd, wat doet denken aan een 'giraffennek', een voorbeeld zijn de soorten uit het geslacht Afrarchaea die voorkomen in Zuid-Afrika en Madagaskar. Spinnen hebben altijd enkelvoudige ogen, die een enkele lens bevat en geen samengestelde ogen zoals voorkomt bij insecten en kreeftachtigen.
De meeste spinnen hebben vier paar ogen, dus acht in totaal, en een aantal soorten heeft drie paar ogen, dus zes in totaal. Sommige soorten spinnen hebben twee of slechts één paar ogen en bij enkele soorten spinnen zijn de ogen functioneel volledig verloren gegaan. Dergelijke soorten leven uitsluitend in grotten aangezien visuele zintuigen hier vanwege de permanente duisternis nutteloos zijn. Een voorbeeld is de soort Neoleptoneta myopica: die heeft nog wel zes ogen, maar deze bevatten geen pigmenten en kunnen dus geen licht waarnemen. Dit gaat niet voor alle grottenbewoners op; de spin Spelungula cavernicola leeft eveneens in grotten maar heeft nog wel ontwikkelde ogen.
De ogen zijn altijd in paren gelegen, vaak is één paar wat beter ontwikkeld dan de andere drie en dit zijn meestal de voor-middenogen. Vooral jagende zwervende spinnen zoals de springspinnen hebben ten minste één paar ogen dat zeer goed is ontwikkeld. Dergelijke spinnen kunnen diepte zien, verschillende kleuren waarnemen en gepolariseerd licht zien. Het netvlies of retina is beweeglijk zodat het blikveld wordt verruimd. De meeste spinnen zien echter vrij slecht en kunnen alleen grove lichtverschuivingen waarnemen. Ze kunnen zo waarnemen of het dag of nacht is en beelden vormen van objecten die heel dichtbij zijn. Het gezichtsvermogen verschilt sterk per spin, soorten die tot de wolfspinnen behoren hebben ongeveer 5000 retinacellen in het oog terwijl de grijze huisspin ongeveer 400 retinacellen heeft. Ter vergelijking, het oog van een mens heeft er ongeveer 80 miljoen.[14]
De springspinnen hebben in tegenstelling tot de meeste spinnen een vrij goed gezichtsvermogen. De vertegenwoordigers van deze familie kunnen diepte zien en zo afstanden inschatten en hebben dus een stereoscopisch zicht, in tegenstelling tot de andere spinnen. Dit komt doordat twee van hun ogen vergroot en bovendien naast elkaar aan de voorzijde van de kop geplaatst zijn. Zo kunnen ze een afstand van 40 keer hun eigen lichaamslengte ver springen, wat zonder het kunnen zien van diepte niet mogelijk is.[4] Het goede gezichtsvermogen heeft er ook toe geleid dat de mannetjes bij de balts een visuele voorstelling geven door ritmisch met hun poten te zwaaien. Ook bij springspinnen is het zicht echter beperkt, ze kunnen voorwerpen weliswaar scherp waarnemen maar maximaal tot een afstand van ongeveer 30 centimeter.[4]
De celspinnen bijvoorbeeld hebben zes kleine oogjes die dicht bij elkaar gelegen zijn aan de voorzijde van de kop. De soorten uit het geslacht Oxyopes hebben twee vergrote voor-middenogen met daaronder twee kleinere. Een paar ogen bevindt zich aan de zijkanten van de kop en het andere aan de bovenzijde, zodat de spin in alle richtingen kan zien.
De ogen van spinnen, zowel het aantal, de vorm als de exacte positie ervan, zijn een van de lichaamskenmerken waarin spinnen sterk kunnen verschillen. Vaak is bij een spin aan deze configuratie van de ogen te zien tot welke familie de soort behoort. Soorten uit de familie Dysderidae bijvoorbeeld hebben zes kleine ogen die in een groepje op het midden van de kop gelegen zijn. Bij de wolfspinnen zijn twee ogen vergroot en aan de voorzijde van de kop geplaatst, aan weerszijden van de kop is een vergroot oog aanwezig en aan de onderzijde van de kop zijn vier kleine oogjes gelegen in een horizontale rij. Bij de webspinnen komen vaak vier verticale rijen oogjes van twee voor naast elkaar waarbij de oogjes klein en gelijk van grootte zijn. Bij de springspinnen ten slotte zijn twee sterk vergrote ogen aan de voorzijde van de kop gelegen, de zes andere ogen zijn aan de zijkanten en de achterzijde van de grote ogen gepositioneerd. Een bijzondere geslacht van spinnen is Walckenaeria, waarvan de mannetjes een periscoop-achtig uitsteeksel hebben aan de voorzijde van het kopborststuk. Aan de bovenzijde van deze steelachtige structuur zijn de ogen gelegen. Het uitsteeksel speelt een rol bij de paring van de spin.[10]
Zoals alle spinachtigen (Arachnida) hebben spinnen acht poten en niet zes zoals insecten of tien en meer zoals kreeftachtigen, duizendpoten of miljoenpoten. Dit is bij de meeste soorten ook duidelijk te zien maar bij een aantal spinnen zijn de palpen sterk vergroot zodat het net lijkt of ze een extra paar poten hebben. Er zijn ook soorten die sterk verlengde spintepels aan het achterlijf hebben die aan poten doen denken.
De acht looppoten ontspruiten aan de cephalothorax. Het voorste potenpaar wordt met een romeinse I aangeduid, het achterste potenpaar met IV. De rugzijde van de cephalothorax heet de carapax, de buikzijde wordt sternum genoemd. De poten hebben wel buigspieren (musculus flexor) maar in sommige van de grootste gewrichten geen strekspieren (musculus extensor). De strekking van de poten gebeurt hier hydraulisch door het opvoeren van de bloeddruk in het kopborststuk, zie ook onder bloedsomloop.
De poten zijn vaak bedekt met diverse typen zintuigharen, die aanraking, luchtvochtigheid, vibraties en geuren kunnen waarnemen. Soorten die in holen leven hebben vaak een korte, fluweelachtige lichaamsbeharing die bij het graven geen weerstand geeft. Andere soorten hebben juist een lange en stekelige beharing, zoals soorten die tot de familie lynxspinnen behoren. Het pootoppervlak van de tarsen is bij sommige spinnen zeer goed ontwikkeld. Veel spinnen kunnen als beschermingsmechanisme een poot op de grens tussen coxa en trochanter zelf amputeren (autotomie) als deze door een vijand wordt beetgepakt.[15]
Het uiteinde van de poot is bij spinnen verschillend van vorm, soorten die webben maken hebben twee kam-achtige structuren aan iedere poot, met daartussen een haakachtige structuur. Door deze tegen elkaar te klemmen kan een spin zich vasthouden aan de spindraad. Soorten die geen web maken maar bodembewonend zijn of in bomen leven hebben echter een geheel andere structuur aan het pootoppervlak, bij deze soorten draagt de onderzijde van de poot vele fijne haartjes die zelf ook weer uitschieters hebben. De haartjes zijn zo klein dat ze op alle mogelijke oppervlakken blijven plakken. Dergelijke spinnen kunnen zelfs tegen verticaal tegen glas lopen, dit mechanisme komt ook voor bij geheel andere dieren zoals hagedissen uit de familie anolissen.
Het achterlijf van een spin is meestal bol- tot eivormig en bevat het grootste deel van de organen. In het achterlijf bevinden zich het hart, de boeklongen, het grootste deel van het spijsverteringskanaal en de voortplantingsorganen. Het achterlijf wordt bij geleedpotigen wel abdomen genoemd maar bij de spinnen wordt hiervoor de term opisthosoma gebruikt. Het achterlijf is bij spinnen altijd van het kopborststuk te onderscheiden aan de petiolus, dit is de sterke insnoering van het spinnenlichaam. De petiolus is een nauwe verbinding tussen de voor- en de achterzijde van het lichaam van spinnen. Het lichaam van een spin wordt minder 'stijf' door de petiolus, een dergelijke structuur komt ook voor bij sommige insecten zoals de wespen ('wespentaille') en bij veel mieren.
Spinnen hebben een zenuwstelsel dat afwijkt in vergelijking met dat van andere ongewervelden en zelfs van andere spinachtigen. Bij de insecten en duizendpotigen is een zogenaamd touwladderstelsel aanwezig dat bestaat uit een verdikt deel (zenuwknoop of ganglion) in het achterlijf en twee zenuwstrengen die door het gehele lichaam lopen en steeds vertakkingen hebben naar de ledematen. Het lijkt hierdoor op een touwladder waarbij iedere dwarsverbinding als een soort 'deelhersenen' kan worden beschouwd. Insecten, kreeftachtigen en duizendpotigen kunnen hierdoor hun poten onafhankelijk bewegen zonder dat de 'hoofdhersenen' hiervoor gebruikt worden. Ook bij andere spinachtigen is een dubbele zenuw gebruikelijk, bij de schorpioenen zijn de verschillende deelhersenen met elkaar verbonden zodat een betere coördinatie mogelijk is.[16]
Bij de spinnen echter is het zenuwstelsel geheel gelegen in het cephalothorax. Er zijn zenuwbanen die door de petiolus naar de spintepels leiden en naar de haartjes op de huid van het achterlijf. Tijdens de ontwikkeling van het embryo verschijnen de zenuwkanalen als gesegmenteerde delen, net als bij de insecten en andere geleedpotigen. Ze worden echter al vroeg in de ontwikkeling naar het kopborststuk verplaatst. De hersenen zijn gecentraliseerd tot één 'knoop van zenuwknopen'. Een dergelijke centralisatie van de hersenen kan de intelligentie van een dier sterk bevorderen; centralisatie van de ganglia is bijvoorbeeld de reden dat inktvissen in vergelijking met andere weekdieren zeer intelligent zijn.
Het zenuwstelsel reageert op de signalen van de zintuigcellen van de spin. Spinnen kunnen verschillende variabelen waarnemen, allereerst kunnen ze kleuren en bewegingen waarnemen door de retinacellen in de ogen. De ogen zijn direct aan het ganglion of zenuwknoop verbonden middels een zenuwstreng. De belangrijkste zintuigen van spinnen zijn echter de haartjes op het lichaam. De huid van spinnen bevat haartjes die trillingen in de lucht kunnen waarnemen en zo aankomende vijanden of prooien kunnen detecteren. Spinnen kunnen waarschijnlijk geen geluidstonen onderscheiden maar slechts hun aanwezigheid waarnemen. Dergelijke haren worden wel bekerharen genoemd vanwege de bekerachtige vorm van de huidopening waaruit ze steken.[17] De bekerharen kunnen luchttrillingen waarnemen van millimeters tot enige centimeters en zijn alleen effectief op een korte afstand.
De reukharen spelen een belangrijke rol bij de sociale spinnen, die elkaar als familielid herkennen. Sociale spinnen verjagen soortgenoten die niet tot de eigen familie behoren en ze zijn hiertoe in staat door de hooggespecialiseerde reukharen. De spinnen kunnen zo de lichaamsgeur van soortgenoten onderscheiden.
Spinnen zijn in staat om hun geotaxie te bepalen; dit wil zeggen dat ze in staat zijn waar te nemen hoe hoog ze zich bevinden. Positief geotactische spinnen zijn boombewoners die hogere plantendelen opzoeken. Negatief geotactische spinnen zijn terrestrisch en zullen de bodem blijven prefereren. Daarnaast kunnen spinnen verschillende omgevingsvariabelen vaststellen, zoals de temperatuur, de luchtdruk en de luchtvochtigheid.[17]
Spinnen behoren tot de geleedpotigen en hebben dus geen longen zoals zoogdieren. Veel spinnen hebben zogenaamde boeklongen die de naam danken aan de vele bladachtige plaatjes die zuurstof opnemen. Veel soorten hebben ook vertakte buisjes die het lichaam van zuurstof voorzien, een zogenaamd tracheeënstelsel. Bij veel spinnen komt een combinatie voor. Het ademhalingsapparaat is altijd gelegen in het achterlijf, en ook de ademopeningen zijn hier gepositioneerd. De ademopeningen bestaan uit een spleetachtige opening aan de buikzijde van het achterlijf waarbij het aantal openingen kan verschillen per familie. Meestal zijn de spleten onbehaard om de ademhaling te vergemakkelijken. Veel soorten hebben een paar op ongeveer het midden van de onderzijde van het achterlijf en een paar vlak voor de spintepels.
Boeklongen zijn van oorsprong geen inwendige organen, in feite zijn de boeklongen ontstaan uit tot een soort kieuwen omgevormde pootjes. Dergelijke pootjes komen bij andere op het land levende ongewervelden nog wel voor, zoals op het land levende pissebedden waarbij ze pleopoden worden genoemd. Bij de spinnen zijn de 'pootjes' niet meer als zodanig te herkennen en zijn ze gedurende de ontwikkeling van de voorouders van de spinnen in het achterlijf opgenomen.[10] Deze leefden in zee en hadden kieuwen die met water in contact moesten komen en daarom bestonden uit uitwendige organen. Dit is ook te zien bij het embryo van een spin, waarbij de ademhalingsorganen zich in eerste instantie ontwikkelen als uitstulpingen maar later in het achterlijf zakken.[18]
De boeklong is een hoog ontwikkeld orgaan dat bestaat uit dunne plakjes weefsel die in contact staan met atmosferische lucht.[19] De naam boeklong is afgeleid van de bouw, de longen van spinnen bestaan uit op een bladzijden uit een boek gelijkende structuur. De 'bladzijden' bestaan uit dunne plaatjes weefsel. Deze plaatjes zijn hol zodat er bloedvloeistof doorheen kan stromen, bloedvloeistof is de drager van zuurstof en bevat het uit te scheiden CO2. Tussen de plaatjes vindt de gasuitwisseling plaats waarbij koolstofdioxide wordt afgegeven en zuurstof wordt opgenomen. Om te voorkomen dat de plaatsjes aan elkaar plakken, zijn ze voorzien van kleine uitsteekseltjes. De zuurstof wordt via een bloedvloeistof naar de verschillende organen getransporteerd.
Het hart van een spin is een buis-achtige structuur die ongeveer in het midden van het achterlijf gelegen is aan de bovenzijde. Het bloed komt het hart binnen door vier openingen die de Ostia worden genoemd.[19] Spinnen die ademen middels een tracheeënstelsel die het gehele lichaam voorziet van zuurstof hebben een kleiner en vaak minder krachtig hart dan spinnen die voornamelijk van zuurstof worden voorzien door de boeklongen. Spinnen die middels boeklongen ademen moeten alle zuurstof middels bloedvloeistof naar de organen pompen terwijl spinnen met een ontwikkeld tracheeënstelsel hun lichaam deels direct voorzien van zuurstof.[20]
Middels een stelsel van ader-achtige buisjes wordt het bloed naar de verschillende weefsels geleid. Spinnen hebben een open bloedsomloop, hun bloedvloeistof stroomt slechts deels door met aderen vergelijkbare buisjes maar stroomt vrij door de organen. De bloedvloeistof wordt teruggebracht in de kanaaltjes zodat het langs de boeklongen kan worden gevoerd om van zuurstof te worden voorzien en van CO2 kan worden ontdaan.
Het bloed van spinnen bevat stoffen die zuurstof binden om het zo door het lichaam te verspreiden. Bij de spinnen wordt hiervoor geen ijzerverbinding zoals hemoglobine gebruikt maar een koperverbinding genaamd hemocyanine. Als hemocyanine zuurstofmuleculen draagt, kleurt het niet rood zoals bij ijzerverbindingen het geval is, maar blauw.
De spin gebruikt bij het lopen de bloeddruk om de poten te strekken waarbij iedere keer als de spin zijn poot naar voren plaatst bloed in de poot wordt gebracht. Spinnen hebben namelijk wel buigspieren maar geen strekspieren in hun poten, zie ook onder het kopje poten. Deze bloeddrukverschillen worden niet beïnvloed door het hart in het achterlijf maar door spieren in het kopborststuk.
Dit doet denken aan een hydraulisch systeem, het heeft als nadeel dat als een spin gewond raakt en bloed verliest, de bloeddruk daalt en de poten niet meer kunnen worden bewogen.[4] Dit mechanisme verklaart ook waarom spinnen na hun dood de poten opvouwen; door het wegvallen van de bloeddruk worden de poten ingeklapt.[21]
Spinnen verteren hun prooi grotendeels buiten het eigen lichaam. Ze doen dit door de prooi vast te pakken met de kaken (1) en het gif via het gifkanaal (2) van de gifklier (3) in een prooi te spuiten, waarbij het gif de prooi verlamt maar daarnaast ook een sterk verterende werking heeft. Het lichaam van een prooi wordt hierdoor van binnenuit verteerd waarna de spin het goedje opzuigt.[3] In de maag (6) wordt een onderdruk gecreëerd zodat de vloeibare bestanddelen worden opgezogen. Aan de bovenzijde van de maag zijn spieren gelegen die aan de rugzijde zijn gehecht. Deze spieren zorgen voor de pompwerking van de maag. Deze spieren kunnen niet alleen voedsel opzuigen maar zijn ook betrokken bij het uitscheiden van de verteringssappen in een prooi.
Achter de maag zijn twee kanalen gelegen die doorlopen in de basis van de poten. Hierdoor worden de ledematen voorzien van voedsel. De darmen van de spin lopen door de nauwe verbinding tussen het kopborststuk en het achterlijf, dit wordt de petiolus genoemd. De werkelijke darmen van de spin zijn in het achterlijf gelegen, ze zijn hier sterk verbreed en eindigen in een endeldarm (11). Deze heeft een blaas-achtige structuur, in de endeldarm worden de afvalstoffen verzameld. Het vocht wordt eruit onttrokken zodat het afval wordt ingedikt.
Spinnen hebben geen nieren of een lever die moeilijk afbreekbare stoffen volledig kunnen desintegreren tot makkelijk uitscheidbare stoffen. Spinnen zetten hun afvalstoffen daarom deels om in niet in water oplosbare verbindingen die worden opgeslagen in het lichaam.
De afvalstoffen van de spin worden omgeven door cellen die zich afsnoeren waarna de afvalstoffen naar de endeldarm worden gebracht. Spinnen produceren net als andere carnivoren vooral ammonium als afvalstof en zetten dit om in guanine. Deze stof kristalliseert makkelijk en wordt opgeslagen in de darmuiteinden die tegen de huid gelegen zijn. Het afbraakproduct guanine wordt via de buisjes van Malphigi naar de einddarm gebracht. Bij veel spinnen wordt een deel van de guanine opgeslagen in de huid. Omdat de guaninekristallen alle licht reflecteren hebben ze een witte kleur. Bij sommige spinnen -zoals de kruisspin- zorgt de stof voor een witte rugtekening.
Net als andere spinachtigen hebben spinnen coxaalklieren, deze zijn gelegen op het kopborststuk bij de aanhechting van het eerste en derde paar looppoten. Bij sommige spinnen is een van de openingen verdwenen. De coxaalklieren scheiden vooral vocht af.[22]
De darmen van spinnen kunnen worden geïnfecteerd door eencellige parasieten. Spinnen hebben verschillende methodes om een infestatie tegen te gaan, wat al begint bij het opnemen van voedsel. Het vloeibare voedsel wordt door een fijn filter van zeer kleine haartjes geleid zodat alleen opgeloste stoffen worden verteerd en veel ziekteverwekkers worden buitengehouden.[23] Eencellige parasieten die toch door deze barrière geraken worden gedood door het spijsverteringssap en als ze in de darm geraken komen ze al snel zonder voedsel te zitten; de voedseldeeltjes worden vrijwel onmiddellijk opgenomen door de darmcellen.[24]
De achterlijfsaanhangsels van spinnen worden wel de spintepels genoemd. Het zijn gepaarde, kegelvormige structuren die bedekt zijn met kleine klieropeningen. Spintepels zijn oorspronkelijk ontstaan uit ledematen op het vierde en vijfde achterlijfssegment. De spintepel zelf produceert geen spinrag, het is een drager voor vele honderden zogenaamde spindoppen die het spinrag uitscheiden.
Spinnen hebben verschillende soorten spintepels, de kleinere dienen om fijn spindraad te produceren en de grotere structuren dienen om steviger draden te maken. Bij spinnen zijn verschillende klieren bekend om spindraad te maken, deze klieren hebben elk hun eigen naam. De klieren Ampulleceae major en A. minor worden gebruikt om loopdraden voor het web te maken, de klier Coronatae wordt gebruikt om kleefdraad te produceren en de klier Aggregata zorgt voor de kleefstof die hierop zit. De klier Aciniformes dient om fijn draad te maken om prooien in te pakken, de klier Tubiliformes is specifiek om cocondraden te maken. De klier Pyriformes ten slotte produceert stevig spinsel om aanhechtingsdraden te maken.[25]
De meeste spinnen hebben drie paar spintepels, dus zes in totaal, sommige spinnen hebben slechts één paar en bij een aantal soorten komen twee tot vier paar spintepels voor. Iedere spintepel bevat kleine klieropeningen waarvan het aantal sterk kan verschillen, van twee tot duizenden.[25] Bij de spinnen die een zeefplaat of cribellum bezitten kan het aantal spindoppen oplopen tot meer dan 50.000.[26]
Het vermogen tot het produceren van spinsel is zeer karakteristiek voor spinnen; ze kunnen het allemaal. Er zijn enige insecten en mijten die ook spinsel produceren maar dan niet zoals de spinnen met aan het achterlijf gelegen spintepels. Rupsen die spinsel produceren doen dit bijvoorbeeld met klieren bij de kop.
De spintepels van spinnen scheiden een vloeistof af die uithardt tot een draad zodra de vloeistof door de poten wordt uitgerekt. Zowel de mannetjes als de vrouwtjes hebben ontwikkelde spintepels, al zijn de spintepels van een mannetje en een vrouwtje vaak op verschillende manieren gespecialiseerd.
Het spinsel bestaat chemisch gezien vooral uit proteïnen en bevat onder andere glycine, alanine, serine, valine en leucine. Er zijn verschillende diktes die de spin kan maken en het spinsel kan op verschillende manieren worden bewerkt. De kaardertjes bijvoorbeeld zijn een familie van spinnen die beschikt over een cribellum of zeefplaatje waardoor zeer fijne, wollige draden kunnen worden gemaakt. Bij sommige spinnen is het cribellum gedegenereerd en is slechts een kegelvormige structuur aanwezig, deze wordt de colulus genoemd.
Spinnen hebben niet slechts verschillende spinklieren maar verschillende soorten klieren, al naargelang het doel wordt het spinsel uitgescheiden. Bij de wielwebspinnen worden bij het maken van een web twee soorten spinsel gebruikt. Een dikker soort spinsel dient als ankerdraad en is niet kleverig, hier kan de spin over lopen zonder dat het lichaam blijft vastplakken. Daarnaast worden dunnere draden gebruikt die wel kleverig zijn, hiermee blijven de prooien kleven in het web.
Spinnen gebruiken hun spinrag voor de volgende doeleinden:
Alle spinnen kunnen spinsel produceren en de meeste soorten gebruiken dit om hun prooi te vangen, ze doen dit echter niet allemaal.
Sommige spinnen schieten het spinsel, of zelfs het hele web, op de prooi af om deze te vangen. Het spinrag ontstaat als eiwitten coaguleren zodra ze uit de spintepel komen, ze veranderen van structuur doordat de spin aan de draad trekt. De overgang van vloeibaar naar vast komt dus niet door inwerking van lucht zoals vaak wordt gedacht.[27]
Spinrag is sterker dan de beste synthetische materialen die de mens kan maken bij dezelfde dikte. Het is echter niet stijf, zodat bijvoorbeeld gebruik in kogelwerende vesten niet mogelijk is. De kogel komt niet langs het vest maar gaat met vest en al het lichaam in. Het web van een kruisspin weegt slechts ongeveer 0,1 tot 0,5 milligram.
Van alle soorten die hun prooi vangen met behulp van spinsel, maakt het overgrote deel een spinnenweb, maar er zijn ook hier weer uitzonderingen. Voorbeelden van soorten die wel een spindraad produceren om een prooi te vangen maar geen web maken zijn de soorten uit de geslachten Mastophora en de familie lijmspuiters. De Mastophora- soorten maken een enkele dunne draad waarvan het uiteinde wordt voorzien van een kleverige druppel. Deze druppel bevat geurstoffen van vrouwelijke motten die de mannetjes aanlokken. De spin laat deze draad omlaag zakken en als er een mot aankomt, wordt de draad met de druppel als een bola heen en weer bewogen tot deze de mot raakt en de spin zijn draad -met prooi- weer omhoog tilt.
De spinnen die behoren tot de lijmspuiters (familie Scytodidae) gaan nog verder; zij spuiten het spinsel als een kleverige dubbele draad direct op de prooi om deze te fixeren. Tijdens het spuiten worden de cheliceren heen- en weer bewogen om zo een zigzagdraad te verkrijgen wat het effectieve oppervlak vergroot.[4] Een vertegenwoordiger van deze familie, de getijgerde lijmspuiter (Scytodes thoracica), komt vrij algemeen voor in België en Nederland. Lijmspuiters spuiten niet alleen spinsel, maar tevens wordt de prooi beschoten met gif zodat deze verlamd raakt.
Vele maar zeker niet alle spinnen maken bij hun jacht gebruik van een web. Veel spinnen vertonen een sterke specialisatie op een bepaalde prooigroep of manier van jagen. De webben die spinnen gebruiken zijn in te delen in vier typen:
Sommige spinnen kunnen extreme webben maken, de soorten die tot het geslacht Nephila bijvoorbeeld kunnen een web spinnen dat sterk genoeg is om vleermuizen en vogels te vangen. Ook grote insecten die door andere webben heen kunnen vliegen, zoals libellen, zijn geen probleem voor dergelijke soorten. Het web is zo sterk dat het door de lokale bevolking als visnet wordt gebruikt.[27] Er zijn ook spinnen bekend die heel grote webben maken, zoals de soort Caerostris darwini uit Madagaskar. In 2010 werd een web aangetroffen met een oppervlakte van bijna 3 vierkante meter dat boven het water was gespannen.[28] Er zijn spinnen die een klein web maken maar deze niet ophangen maar met de poten vasthouden. Ze houden zich op boven de bodem en als er een prooidier onder de spin doorloopt wordt het web naar beneden geschoten. Spinnen die over een cribellum beschikken, maken spindraden die zo fijn zijn dat iedere mogelijke prooi erin verstrikt raakt. Het cribellum is een kam-achtige structuur op het achterlijf van een spin die draden maakt met een diameter tot een honderdduizendste van een millimeter.[10]
Veel spinnen vangen niet alleen een prooi met een web, maar pakken deze direct in met spinsel zodat de prooi niet meer kan ontsnappen. De draden die hiervoor worden gebruikt, zijn niet kleverig, anders zou de spin eraan vast blijven plakken.
Sommige insecten hebben aanpassingen om uit het web van een spin te ontsnappen. De vleugels van gaasvliegen bijvoorbeeld zijn bedekt met fijne haartjes die aan het web blijven kleven en loslaten zodat het vleugeloppervlak zelf niet vastplakt. De gaasvlieg bevrijdt zich vervolgens uit het web door de draden door te knagen.
De valdeurspinnen en veel vogelspinnen maken een woonweb, dat meestal niet als vangweb wordt gebruikt. De tunnelgravende soorten bekleden de gehele tunnel met spinsel. Als ze moeten vervellen of eitjes dragen waarbij de spin kwetsbaarder is, wordt de tunnel voorzien van een aantal 'wanden' gemaakt van spinsel. Deze soorten gebruiken het dus om zich te beschermen.
Sommige in woontunnels levende spinnen maken een zak aan de onderzijde van de tunnel waaronder ze zich kunnen verbergen mocht er een vijand in de tunnel geraken. De spin kan zich zo afschermen door een laag spinsel.
Een aantal groepen van spinnen maakt helemaal geen gebruik van spinsel om hun prooi te vangen, en ook niet om zich te verbergen. Voorbeelden zijn springspinnen en krabspinnen. De springspinnen hebben een zeer goed zichtvermogen en bespringen hun prooi, krabspinnen zijn vaak goed gecamoufleerd en liggen in een hinderlaag te wachten. Beide groepen gebruiken het spinsel overigens wel om zich aan de ondergrond te ankeren. Het verankeren van het lichaam aan de ondergrond komt veel voor bij de spinnen. Als een spin wordt verstoord laat deze zich vaak aan deze 'veiligheidsdraad' naar beneden zakken.
De meeste spinnen, ook de webmakende soorten, plakken bij het lopen een spindraad op de ondergrond zodat zij steeds verzekerd zijn van een veiligheidsdraad. deze draad is veel dunner dan de draden waarmee een web wordt gemaakt.[3]
Een belangrijke oorzaak voor het voorkomen van spinnen op de meest geïsoleerde plaatsen is het vermogen om te kunnen zweven. Spinnen hebben geen vleugels en kunnen zelf niet vliegen maar kunnen zich wel aan een spindraad laten wegzweven met de wind en zo grote afstanden afleggen. Vooral bij jonge of kleine spinnen is dit gedrag bekend, grotere spinnen zijn hier al snel te zwaar voor. Hierdoor zijn spinnen op een hoogte van enkele kilometers aangetroffen.
Van sommige soorten is beschreven dat ze zich zelfs als volwassen spin kunnen verplaatsen door de lucht. Een voorbeeld zijn een aantal hangmatspinnen die zich over grote afstanden en kilometers hoog door de lucht laten zweven door het spinrag als vlieger te gebruiken.
Vrijwel alle spinnen zetten hun eieren af in een gesponnen cocon of eierzak. Zie de sectie Ei voor een beschrijving van de eieren van spinnen.
De soorten die geen cocon maken wikkelen het spinsel vaak losjes om de eieren om ze bij elkaar te houden. Een voorbeeld is de grote trilspin, waarvan het vrouwtje haar eitjes regelmatig tussen haar cheliceren klemt en er zo mee rondloopt. De meeste spinnen echter besteden veel tijd aan het verbergen van de eieren en spinnen maken de meest uiteenlopende cocons. De variatie is zeer groot, aan de hand van de vorm en grootte van de cocon kan vaak de groep van bijbehorende spinnen worden toegewezen. De cocons van soorten die sterk aan elkaar verwant zijn lijken op elkaar en zijn moeilijker te determineren.
Veel soorten zetten de eieren af op het substraat en spinnen hier een dicht web overheen en andere soorten bewaren de eitjes in de schuilplaats bij het web. Er zijn ook spinnen, zoals wolfspinnen, die de eierzak permanent met zich meedragen, de cocon is hierbij vaak erg stevig en rond van vorm. Sommige spinnen maken opmerkelijke vormen van de cocons, zoals de grote lantaarnspin (Agroeca brunnea). Deze soort produceert een cocon die sprekend op een zijden lantaarntje lijkt en de cocon wordt verstevigd met bodemmateriaal. De waterspin maakt eerst een fijnmazig web en vult deze met lucht zodat een onderwaterluchtbel ontstaat die fungeert als kraamkamer. De eitjes worden in deze 'duikerklok' afgezet en bewaakt door het vrouwtje. De labyrinthspin maakt een cocon die bestaat uit schijfjes en aan een draad wordt opgehangen. Ieder schijfje bevat meerdere eieren en bestaat uit twee delen. Als het legsel groter wordt en in volume toeneemt valt een deel van het schijfje af zodat de uitkomende juveniele spinnen meer ruimte hebben.[29]
Het spinsel dat voor de cocon wordt gebruikt is meestal wit tot geel. Het spinsel van de lijmspuiter echter wordt na enige tijd groen van kleur wat dient ter camouflage.
Mannetjesspinnen maken voornamelijk gebruik van hun spinsel om een spermaweb te maken. Spinnen kennen geen directe bevruchting, de mannetjes brengen het sperma eerst in hun palpen en deze worden vervolgens in de geslachtsopening (epigyne) van het vrouwtje gebracht.
Voordat het mannetje zijn palp vult met sperma, wordt eerst een zogenaamd spermaweb gesponnen. Dit is een soort 'vloerkleed' waarop een druppel sperma wordt afgezet. Veel andere spinachtigen, zoals schorpioenen een zweepspinnen, wikkelen het sperma vervolgens in het webje waardoor een zaadpakketje of spermatofoor ontstaat. Spinnen doen dit echter niet maar zuigen de druppel op in de bulbus. Een mannetje met een 'geladen' bulbus gaat vervolgens op zoek naar een vrouwtje. Het spermaweb wordt door een aantal soorten direct weer opgegeten.
Spinnen worden geboren uit een ei, en veel soorten kennen een zogenaamd post-embryonaal stadium waarbij ze een vrijwel ronde lichaamsvorm hebben. Na de eerste vervelling lijken de kleine spinnetjes al op hun ouders al zijn ze veel kleiner en hebben ze vaak een andere lichaamskleur dan hun ouders. De juveniele spinnen leven van kleinere prooien. De juveniele spinnen hebben vaak eenzelfde levenswijze en voedselvoorkeur als de volwassen dieren. Bij de grotere spinnen ligt dit heel anders, ze kennen hierdoor geen voedselconcurrentie. De dieren die dienen als prooi voor de volwassen spin zijn vaak juist een vijand van de jonge spinnen omdat ze veel groter worden.
Uit de eieren komen kleine larvale spinnetjes die pas na de eerste vervelling op een miniatuuruitgave van hun ouders lijken. De kleine spinnetjes verspreiden zich vaak door bij een opkomend briesje een draadje vrijhangend spinrag in de lucht te spinnen en zich hieraan hangend op de wind te laten meevoeren. In de Nederlandse taal wordt dit spinsel ook wel herfstdraad genoemd. Een jonge spin moet net als alle andere dieren met een exoskelet een aantal vervellingen ondergaan voor hij volwassen is. Kleine spinnen zijn na een vijftal — sommige vogelspinnen pas na 10 vervellingen — volwassen. Het vervellen is voor de spin vaak een intensieve bezigheid; het dier voert de druk in het achterlijf op tot de huid scheurt en werkt zich vervolgens achterwaarts uit de oude huid. Tijdens het vervellen is de spin volkomen weerloos en de eerste tijd is het pantser wat zachter.
Veel spinnen kennen een sterk seksueel dimorfisme wat betekent dat het mannetje en het vrouwtje er anders uitzien. Het mannetje is vaak veel kleiner dan het vrouwtje, al is dit niet bij alle soorten het geval. Bij de waterspin (Argyroneta aquatica) bijvoorbeeld is het mannetje soms juist groter dan het vrouwtje. Bij veel springspinnen zijn de mannetjes vaak even groot als de vrouwtjes. Bij soorten uit het geslacht Nephila echter zijn de mannetjes onooglijk klein in vergelijking met het vrouwtje. Er zijn zelfs spinnen waarvan het mannetje zo klein is dat het een van zijn palpen amputeert om zo lichaamsgewicht te besparen en zich hierdoor makkelijker kan verplaatsen.
Bij de meeste spinnen hebben de mannetjes een kleiner lichaam maar verhoudingsgewijs langere poten. In de spinnenwereld zijn het de mannetjes die op zoek gaan naar vrouwtjes en omdat spinnen elkaar niet op grote afstanden kunnen waarnemen leiden mannetjes vaak een zwervend bestaan op zoek naar een partner. Mannetjes zijn bij veel soorten te herkennen aan de verdikte uiteinden van de palpen.
De geslachtsorganen van spinnen zijn aan de onderzijde van het achterlijf gepositioneerd, zowel bij de mannetjes als de vrouwtjes. Ze zijn aan de voorzijde gelegen, dus dicht bij het kopborststuk.
Bij spinnen zoekt het mannetje een vrouwtje op en het zijn dan ook de mannetjes die in de voortplantingstijd veel worden gezien. De mannetjes leggen vaak grote afstanden af op zoek naar een partner.
De paring is voor het mannetje soms een hachelijke zaak omdat de kans bestaat dat hij wordt opgegeten. Deze vorm van kannibalisme lijkt vaak niet veel voordelen te bieden omdat mannetjes relatief weinig voedzaam zijn. Waarschijnlijk valt het vrouwtje het mannetje slechts aan als ze dreigt om te komen van honger, niet uit gewone honger.[30] Het opeten van het mannetje na de paring is bij meerdere spinnen beschreven en komt ook voor bij andere dieren zoals de bidsprinkhanen. Bij de meeste soorten echter loopt het mannetje geen enkel gevaar of weet meestal te ontsnappen. Als een mannetje sterft na de paring is dit vaak eerder het gevolg van uitputting en ondervoeding gedurende de zoektocht naar een vrouwtje dan de vraatzucht van de vrouwtjes.
Als een mannetje een vrouwtje benadert zal hij eerst proberen om haar jachtinstinct uit te schakelen. De spinnen hebben een breed scala aan methodes ontwikkeld om dit voor elkaar te krijgen. De mannelijke kruisspin brengt het vrouwtje tot rust door in een bepaald ritme tegen haar web te tokkelen zodat ze weet dat hij geen prooi is. Bij andere soorten bespringen de mannetjes simpelweg de vrouwtjes en proberen haar zo snel mogelijk te bevruchten. Spinnen uit het geslacht Pisaura brengen het vrouwtje een presentje in de vorm van een ingesponnen prooi. Het mannetje voert hierbij ritmische bewegingen uit om haar aandacht te lokken. Terwijl het vrouwtje eet wordt ze bevrucht door het mannetje.
Bij de spinnen is een gedrag bekend waarbij het mannetje na de paring het vrouwtje bewaakt. Dit heeft voor het vrouwtje als voordeel dat ze beschermd wordt door het mannetje terwijl haar partner zo probeert te voorkomen dat ze met andere mannetjes paart.
Sommige spinnen lokken het andere geslacht door met het lichaam te vibreren en een aantal soorten is in staat om geluiden te produceren door het langs elkaar wrijven van verharde lichaamsdelen, wat ook wel stridulatie wordt genoemd. De hoogst ontwikkelde vorm van de balts bij spinnen betreft het voorspel van de springspinnen. De mannetjes gebruiken hun poten om ingewikkelde, soortafhankelijke visuele signalen over te brengen naar het vrouwtje. Hierbij worden ook complexe trillingen veroorzaakt. Op het internet circuleren tot de verbeelding sprekende video's van het mannetje dat het vrouwtje verleidt.[31]
Het mannetje paart met het vrouwtje door een met sperma 'geladen' pedipalp in haar geslachtsopening te brengen. Aan het einde van de palp is een ballonachtige structuur aanwezig die de bulbus wordt genoemd. Aan het einde hiervan zit de embolus, een holle structuur waardoor het sperma in de vrouwelijke geslachtsopening wordt afgegeven en de eitjes worden bevrucht.
Het sperma wordt bewaard in een lichaamsholte, de spermatheek, dit betekent zoiets als 'spermakamer'. Hier kan het weken tot maanden verblijven -in uitzonderlijke gevallen tot anderhalf jaar- tot de eitjes van het vrouwtje zijn gerijpt. De twee eierstokken van een vrouwtje bevatten de eitjes die voor de bevruchting nog zacht zijn om het sperma door te kunnen laten. Pas nadat het ei is afgezet en droogt aan de buitenlucht wordt het omhulsel harder.
Het ei van een spin wordt meestal in een groepje in een nest afgezet, dat vaak omgeven wordt door een cocon. De eitjes van een spin zijn zacht en kwetsbaar. De eitjes zijn meestal bleek van kleur en enigszins ovaal van vorm. De eitjes van spinnen hebben geen verharde schaal zoals bij andere ongewervelden voorkomt en zijn hierdoor gevoelig voor uitdroging. Spinneneitjes hebben een relatief grote dooier waardoor de embryo's zich volledig in het ei ontwikkelen. Als de eitjes uitkomen lijken de jonge spinnen al enigszins op de volwassen dieren. Dit in tegenstelling tot andere spinachtigen zoals mijten die soms een worm-achtig larvestadium kennen.
Het aantal eieren van de verschillende spinnen varieert per soort, gemiddeld zetten spinnen enkele honderden eitjes af. De grootte van de eieren kan behoorlijk verschillen, alsmede de relatieve grootte ten opzichte van het vrouwtje. Vrouwtjes van de soort Uroecobius ecribellatus zijn zelf ongeveer 1,8 millimeter lang maar slagen erin een ei met een doorsnede van 0,5 millimeter te ontwikkelen.
Ook het aantal legsels, de legselgrootte en de tussenpozen van de verschillende legsels kan variëren. Soorten uit het geslacht Nephilia kunnen meer dan 1000 eitjes produceren, de spin Idioctis intertidalis daarentegen zet slechts een enkel ei af.[4] De visnetspin (Cyrtophora citricola) produceert ongeveer 1000 eitjes die in acht tot tien legsels worden afgezet. De eerste legsels zijn hierbij groter dan de laatste. De eerder vernoemde soort Uroecobius ecribellatus produceert tot twintig nesten die steeds drie of vier eieren bevatten en ieder legsel heeft een interval van 1 tot 2 weken.[14]
Sommige spinnen ontwikkelen een eitand, een puntige structuur die dient om het ei te openen. Deze is gelegen aan de cheliceren van de spin. Bij andere soorten helpt de moederspin haar jongen uit het ei, wat gezien kan worden als een vorm van broedzorg. Als de jonge spin het ei verlaat vervelt hij vaak onmiddellijk, waarbij de oude huid met de eitanden in het ei wordt achtergelaten.
Broedzorg komt bij spinnen veel voor, er zijn verschillende vormen beschreven. Bij de meeste soorten bewaakt het vrouwtje haar eitjes. De eitjes worden in een beschermende cocon geplaatst, worden verstopt in de directe omgeving of worden op het lichaam meegenomen. Andere soorten kleven de eitjes tegen elkaar en nemen de bol-vormige klont eitjes mee tussen hun cheliceren. Dergelijke soorten laten hun eitjes nooit los, ze kunnen dus niet eten tot het nageslacht is uitgekomen. Voorbeelden van spinnen die hun eitjes in de monddelen nemen zijn de in huizen levende lijmspuiter en de trilspin.
Andere soorten nemen de eicocon mee onder hun achterlijf, zoals bekend is van veel wolfspinnen.[4] Als de eitjes uitkomen dragen de vrouwtjes de jonge spinnetjes nog enige tijd mee op het achterlijf.
Sommige spinnen, zoals de kleine wigwamspin (Phylloneta sisyphia), geven voedsel op aan hun jongen, waarbij deze door met hun poten te zwaaien aangeven gevoerd te willen worden. De juveniele spinnen van deze soort groeien hierdoor veel sneller.[4]
Een verregaande vorm van broedzorg is beschreven van de soort Stegodyphus pacificus, waarbij het vrouwtje haar eitjes afzet in een ondergronds holletje en hierin zelf ook verblijft om ze te bewaken. Als de spinnetjes uit hun ei kruipen voert ze hen door voedsel op te geven. Na een tijdje sterft het vrouwtje en zuigen de jonge spinnen haar lichaamssappen op. Doordat ze al deze tijd in een hol leven hoeven de juveniele spinnen niet op jacht naar prooien en zijn ze beschermd tegen gevaar. Dit verhoogt de kansen voor het nageslacht van het vrouwtje wat de verklaring is van haar zelfopoffering.[32]
De jonge spinnen worden nimfen genoemd en zijn op het eerste gezicht een miniatuurversie van hun ouders. Spinnen kennen geen larvestadium maar vervellen, net als alle andere dieren met een exoskelet. Veel soorten vervellen 5 of 6 keer maar dat geldt niet voor alle spinnen. Sommige spinnen zijn tweejarig en andere soorten hebben vijf jaar nodig om volwassen te worden en leven daarna nog vele jaren als imago.
Verschillen met volwassen exemplaren zijn dat deze laatsten veel groter zijn, zich kunnen voortplanten en meestal andere kleuren en patronen hebben. Ook de verhouding tussen kop en pootlengte is vaak anders.
Bij giftige spinnen zijn jongere dieren vaak wel giftig maar nog niet zo sterk als de ouderdieren.
Ook kunnen de jonge spinnen pas spinsel produceren als ze voor het eerst verveld zijn. Bij een aantal soorten spinnen - zoals vogelspinnen - krijgen de mannetjes pas een ontwikkelde bulbus na de eerste vervelling.[19] De jonge spinnen eten na iedere vervelling hun huid op, zodat deze gerecycled wordt.
De meeste jonge spinnen komen massaal ter wereld. Bij een aantal soorten blijven de jonge spinnetjes dicht bij elkaar in een bolvormige configuratie, bijvoorbeeld de jongen van de kruisspin. Als ze worden verstoord rennen deze jonge spinnetjes alle kanten op maar als de rust is teruggekeerd kruipen ze weer bij elkaar. De kleine spinnetjes verspreiden zich bijvoorbeeld bij een opkomend briesje door een draadje vrijhangend spinrag in de lucht te spinnen en zich hieraan hangend op de wind te laten meevoeren.
Bij verstoring lost de bal op en rennen de kleine spinnetjes alle kanten op, maar ze komen al snel weer bij elkaar. De eerste tijd eten ze elkaar op tot een bepaalde grootte is bereikt, meestal de eerste of tweede vervelling. Dan zijn er vaak maar een aantal exemplaren over; dat zijn echter wel de sterksten van het nest. Bij sommige soorten eten de eerst uitgekomen spinnen de nog niet uitgekomen eitjes op.
Als de juviniele spin voldoende is gegroeid verlaat deze het nest door zich te laten wegzweven aan een spindraad, dit wordt ook wel Herfstdraad genoemd. De jonge spin is dan nog niet veilig voor soortgenoten; veel spinnen zijn kannibalistisch en eten de eigen jongen. Bij vrouwtjes worden de kannibalistische trekken waarschijnlijk even 'uitgeschakeld' na het uitkomen van de eitjes. Bij veel nestverzorgende soorten verdedigen ze het Broedsel met hun leven.
Spinnen behoren tot de geleedpotigen, ze hebben een uitwendig skelet van chitine wat het exoskelet wordt genoemd. Spinnen kunnen daarom niet groeien en moeten regelmatig vervellen. Alleen vlak na een vervelling is het lichaam van de spin zacht zodat het uit kan zetten. De vervelling wordt ook wel ecdysis genoemd.
Spinnen die spoedig vervellen worden minder sterk geprikkeld en gedragen zich lethargisch. De spin verstopt zich als de vervelling nabij is en tijdens de vervelling is de spin zeer kwetsbaar voor vijanden als het oude pantser wordt afgeworpen. Na iedere vervelling is het exoskelet van de spin zacht wat het dier kwetsbaar maakt. Een net vervelde spin is daarnaast bleek van kleur, de pigmenten in het exoskelet moeten nog uitkleuren. Jonge spinnen zijn vaak minder sterk behaard dan de volwassen spinnen en hebben doorgaans andere kleuren.
De juveniele spinnen zijn na een vijftal — sommige vogelspinnen pas na 10 vervellingen — volwassen. Het vervellen is voor de spin vaak een intensieve bezigheid; het dier voert de druk in het achterlijf op tot de huid scheurt en werkt zich vervolgens achterwaarts uit de oude huid. De poten worden als laatst uit de oude huid getrokken. Vlak na een vervelling beweegt de spin zijn poten regelmatig om te voorkomen dat de gewrichten stijf worden.[4]
Veel spinnen zijn overdag actief maar er zijn ook vele nachtactieve soorten. Enkele spinnen leven in permanent donkere grotten en kennen helemaal geen dag- en nachtritme.
Spinnen staan bekend als strikt solitaire dieren, de meeste soorten vertonen agressief gedrag tegen soortgenoten, andere spinnen en grotere dieren. Er zijn echter enkele min of meer sociale spinnen bekend, die geen hechte kolonies vormen zoals wespen maar elkaar wel in grote aantallen dulden.
Spinnen leven van levende prooien maar hebben een wijd uiteenlopend scala aan voedselvoorkeuren en methoden om prooien buit te maken. Het bekendst zijn de wielwebspinnen (Araneidae), die een rond, wiel-achtig web maken van een spiraalsgewijze hoofddraad en vele 'spaken' dat dient om kleine vliegende prooien te vangen zoals vliegen en muggen. Zij maken hun web in struiken en tussen bladeren op enige hoogte. Er zijn echter ook spinnen die zich richten op wat grotere en zwaardere prooien, een voorbeeld is de wespspin die een spinnenweb maakt dat voornamelijk sprinkhanen strikt. De wespspin maakt het web daarom tussen grashalmen vlak boven de bodem. Andere spinnen maken een stelsel van struikeldraden op de bodem en grijpen een prooi zodra deze hierin verstrikt raakt. De valdeurspinnen danken hun naam aan de ondergrondse met spinsel bedekte woongang die wordt afgesloten met een klepje. Zodra een potentiële prooi langs het klepje loopt, schiet de spin uit zijn hol om de prooi buit te maken.
Soorten uit het geslacht Dolomedes worden wel 'vissende spinnen' genoemd vanwege hun opmerkelijke jachtmethodes. Deze spinnen leven langs de oever en houden hun voorste poten op het wateroppervlak. Als een insect in het water valt voelt de spin de rimpelingen en rent over het wateroppervlak naar het in het water gevallen insect. Ook kan de spin onder water jagen door vissen te grijpen die zich onder het wateroppervlak bevinden. Er is zelfs beschreven dat de spin met zijn poten onder water beweegt om visjes te lokken die vervolgens met de cheliceren worden gegrepen. Ook andere spinnen jagen in het water maar ze moeten hun prooi altijd op het droge opeten. Onder water zouden hun verteringssappen namelijk sterk verdunnen in het water en kunnen spinnen niet eten.[4]
Een aantal soorten spinnen kan over het water lopen en de oeverspinnen grijpen soms prooien als kikkervisjes die in het water leven. De waterspin (Argyroneta aquatica) leeft vrijwel permanent onder water maar is een zeldzame uitzondering. De spin Arctosa littoralis leeft op het strand in de branding wat een gevaarlijke plek is voor een spin. De spin kan niet zwemmen en kan in zijn kale leefomgeving geen gebruik maken van schuilplaatsen. De spin is echter zo goed gecamoufleerd op een achtergrond van zandkorrels dat het dier nagenoeg onzichtbaar is.
Van vogelspinnen wordt vaak beweerd dat ze vogels eten en hoewel dit inderdaad weleens is waargenomen jagen vogelspinnen nooit op vogels, ze leven van alles wat ze te pakken kunnen krijgen. Meestal bestaat de prooi uit ongewervelden maar ook muizen, amfibieën en zelfs kleine slangen kunnen worden buitgemaakt en gegeten.[4] Vogelspinnen zijn niet de enige familie van grote spinnen en ook andere spinnen pakken wel kleinere gewervelden. Van de gerande oeverspin is bekend dat kleine kikkers worden buitgemaakt en opgegeten.[4]
Spinnen zijn een van de efficiëntste opruimers van insecten. Hoeveel ze er precies eten is moeilijk uit te rekenen maar dat ze een belangrijke rol spelen in ieder terrestrisch ecosysteem wordt algemeen onderkend. De arachnoloog W. S. Bristowe schatte de spinnenpopulatie van een weiland in Sussex op 2,25 miljoen exemplaren en het totale aantal spinnen in geheel Engeland en Wales op 2200 miljard. Aangezien spinnen meer dan 100 prooien in een jaar eten, zouden ze verantwoordelijk zijn voor het opruimen van meer dan 200.000 miljard insecten in alleen al het zuidelijke deel van Groot-Brittannië.[33]
Van een aantal soorten spinnen is bekend dat ze soms ook plantaardig voedsel eten. Vaak betreft het stuifmeel dat rijk is aan proteïnen maar ook nectar, plantensap, bladeren en zaden worden wel genuttigd. Het eten van plantendelen is bij vertegenwoordigers van ten minste tien verschillende families waargenomen.[34]
Er is maar één uitzondering bekend van een spin die voornamelijk plantendelen eet, dit is de soort Bagheera kiplingi uit Centraal-Amerika. Deze spin leeft grotendeels van zoete, op mierenbroodjes gelijkende plantenafscheidingen van bepaalde soorten acacia's. Dergelijke acacia's leven in symbiose met mieren en geven de mieren nectar en zoete, zaadachtige afscheidingen in ruil voor bescherming tegen planteneters. Als deze zich aandoen worden ze door de mieren fel bestreden. De spin slaagt er echter in de mieren hun voedsel af te pakken. Ook wordt nectar gedronken uit de bloemen terwijl deze eigenlijk voor de mieren bedoeld is.[35] Een bijkomstige bijzonderheid is dat de spin zijn voedsel 'rauw' eet, alle andere spinnen injecteren enzymen in hun prooi waarna het half verteerde goedje wordt opgezogen. Hoewel het dieet van de spin tot 90% uit plantendelen kan bestaan, is het geen herbivoor, soms worden mieren of hun larven gegeten.[35]
Spinnen hebben een breed scala aan vijanden, variërend van predatoren, parasieten, parasitoïden en eencellige ziekteverwekkers. De belangrijkste vijanden van spinnen zijn allerlei insecteneters. Vrijwel alle dieren die 'insecteneters' worden genoemd zien geen verschil tussen prooien met zes of acht poten en eten net zo makkelijk spinnen. Voorbeelden zijn reptielen zoals hagedissen, amfibieën als kikkers en verschillende vogels.
De meest tot de verbeelding sprekende vijanden van spinnen zijn de spinnendoders. Spinnendoders zijn een familie van wespen die tot de sluipwespen behoren. Spinnendoders eten de spin echter niet op, net als andere wespen leven ze zelf van nectar. De spin wordt in een nest verstopt waarna er eieren in worden afgezet. Het holletje wordt vervolgens weer gedicht waarna enige tijd later een nieuwe wesp tevoorschijn komt. De larve hiervan heeft in het nest de spin opgegeten.
Een aantal soorten spinnen heeft zich gespecialiseerd in het opsporen en doden van andere spinnen en andere prooien worden zelfs genegeerd. Deze soorten worden de spinneneters genoemd (Mimetidae), een voorbeeld zijn de soorten uit het geslacht Ero. Het gif van dergelijke soorten werkt specifiek op andere spinnen, vaak is een beet in de poot van het slachtoffer al genoeg om deze te doden. De spin wordt vervolgens in zijn eigen web opgegeten. Spinneneters kunnen door een spinnenweb van een andere soort lopen zonder opgemerkt te worden. Sommige soorten eten zelfs de eicocon van het slachtoffer op om vervolgens hun eigen eitjes in de cocon te plaatsen.[36] Een groep die een gelijkend gedrag kent zijn de diefspinnen. Deze jagen niet op de webbouwende spinnen maar zijn erin gespecialiseerd om de prooien uit het web te stelen. Een voorbeeld zijn soorten uit het geslacht Argyrodes.
Spinnen die een web maken houden zich vaak op in planten en als ze worden verstoord laten ze zich 'vallen' waarbij de spin zich echter geankerd heeft aan de ondergrond en zich aan een draad laat zakken. Tijdens de daling trekt de spin zijn poten in om minder op te vallen.[4] Als het gevaar geweken is kan de spin via de draad weer naar boven klimmen. Van de in zandduinen levende spin Carparachne aureoflava is bekend dat het dier zich opvouwt als een bal en zich met relatief grote snelheden naar beneden laat rollen. De spin vertoont dit gedrag bij een confrontatie met een spinnendoder.[4]
Spinnen vertonen vaak dreiggedrag bestaande uit het oprichten van de poten en het tonen van de cheliceren. Een aantal soorten heeft een fel gekleurde onderzijde van de poten dito cheliceren zodat ze goed opvallen. Grotere spinnen zijn vaak in staat om te sissen. Een aantal spinnen kent een actieve vorm van verdediging als het dier wordt aangevallen. Grotere vogelspinnen strijken met hun poten de haartjes van hun achterlijf waarna deze in de lucht komen. De haartjes zijn brandharen die de slijmvliezen sterk prikkelen. Ook zijn soorten bekend die hun achterlijf op een vijand richten en een straal lichaamsvloeistof op afschieten.
Een spuitende Avicularia- soort
Spinnendoders zijn wespen die jagen op spinnen
Een jagende spinneneter (boven)
Dreighouding Pterinochilus murinus
Zie ook het hoofdartikel Lijst van families van spinnen en Taxonomie van spinnen Spinnen zijn een orde van geleedpotige dieren (Arthropoda) die behoren tot de klasse spinachtigen (Arachnida). Spinnen worden ingedeeld in drie verschillende groepen die onderordes worden genoemd; de Araneomorphae, de Mygalomorphae en de Mesothelae.
De Araneomorphae vormen de grootste groep, deze spinnen worden wel als de hoogst ontwikkelde vertegenwoordigers gezien. Voorheen heette de onderorde Araneomorphae ook wel Labidognatha ("tangkakigen"), omdat de cheliceren als een tang van en naar de middellijn toe bewegen, in het horizontale vlak. Hierdoor kunnen de cheliceren prooien vermalen in plaats van slechts leegzuigen.[23]
De Mygalomorphae worden beschouwd als de primitievere spinnen, ze hebben een lichaamsbouw die meer overeenkomt met de oudst bekende vormen van spinnen. Voorheen heetten de Mygalomorphae ook wel Orthognatha ("rechtkakigen"), omdat de cheliceren als een houweel omhoog en omlaag bewegen, in verticale richting. Ze kunnen hun prooi niet vermalen en kunnen alleen gif inspuiten en dit vervolgens weer opzuigen.[23]
De Mesothelae is de meest basale vorm van het spinnenrijk. Er zijn verschillende uitgestorven families bekend maar de moderne vertegenwoordigers behoren allemaal tot een enkele familie, de Liphistidae.
De indeling van de spinnen verandert regelmatig door een constante aanvoer van nieuwe inzichten. Soms wordt een nieuwe soort ontdekt die de inzichten verandert en ook worden wel fossiele spinnen gevonden die meer vertellen over de ontstaansgeschiedenis. Vroeger werd bijvoorbeeld gedacht dat het geslacht Nephila ongeveer 30 miljoen jaar geleden is ontstaan, tot de 165 miljoen jaar oude Nephila jurassica werd ontdekt.[37]
De voorouders van spinnen zagen eruit als schorpioenachtige diertjes die in zee leefden. Uit deze dieren ontwikkelden zich de chelicerata; de spinachtigen en de schorpioenen. Een tweede lijn binnen van de geleedpotigen die het land op kropen waren de mandibulata waartoe alle kreeftachtigen, insecten en duizendpotigen behoren.
De eerste sporen van landbewonende geleedpotigen stammen uit het Late Siluur en bestaan niet uit resten de dieren zelf, maar uit de pootafdrukken die ze hebben achtergelaten.[38] Spinnen waren samen met de mijten en de duizendpotigen de eerste geleedpotige landroofdieren. De oudst bekende vormen van spinnen -en insecten- stammen uit het Devoon.[39] In het Laat-Carboon hadden alle huidige groepen van spinnen zich gevormd, op de wielwebbouwende soorten na.[40]
Een belangrijk aspect van de evolutie van de spinnen is die van het web, en sporen hiervan zijn uitzonderlijk zeldzaam. Er zijn wel delen van spinnenwebben gevonden in barnsteen maar deze zijn zeer fragmentarisch.
De wetenschappelijke naam voor de groep van spinnen is Araneae. Deze naam is afgeleid van een Lydische prinses met de naam Arachne. Deze mythische figuur was zo goed in spinnen dat de godin Athene haar les gaf waardoor ze nog beter werd. Arachne ontkende echter dat ze haar spinkunst aan Athene te danken had, wat de woede van de godin opwekte. Arachne werd hierdoor zo bang dat ze zich het leven benam door zichzelf op te hangen. Athene veranderde haar echter in een spin, die er afschrikwekkend uitziet maar prachtig kan weven.
De wetenschappelijke naamgeving van spinnen is soms verwarrend. Met de Nederlandse naam valdeurspinnen kunnen bijvoorbeeld verschillende families worden bedoeld, zowel soorten uit de familie Idiopidae als Ctenizidae worden zo genoemd. De naam wielwebspinnen staat voor de familie Araneidae maar dit zijn lang niet de enige spinnen die wielachtige webben maken. De grootste wielwebben worden gemaakt door vertegenwoordigers van een geheel andere familie, de zijdespinnen (Nephilidae).
De wetenschappelijke naamgeving van de spinnen werkt als volgt; de drie hoofdgroepen hebben -ae als uitgang omdat het onderorden zijn. De families hebben de uitgang -dae en met name de grotere families worden verdeeld in verschillende onderfamilies die de uitgang -nae hebben. De families zijn verdeeld in verschillende geslachten en soms wordt hier nog een tussenlaag gebruikt die tribus wordt genoemd.
Voor een lijst van families van de spinnen, zie de lijst van families van spinnen. De soortnamen slaan vaak op de spin zelf, zoals het uiterlijk (bv depressa = afgeplat) of het leefgebied (bv germanica = levend in Duitsland). Soms zijn soorten naar biologen vernoemd als eerbetoon. De soort Heteropoda davidbowie werd door de bioloog Peter Jäger naar popster David Bowie vernoemd, dit om aandacht te vragen voor bedreigde spinnen. Jäger had succes want wereldwijd verschenen krantenberichten over de David Bowie-spin, die geel van kleur is, een lange lichaamsbeharing heeft en beschikt over lange poten. Het parapluspinnengeslacht Baalzebub is zelfs vernoemd naar de duivel.
Spinnen kunnen met verschillende dieren worden verward maar met name de andere groepen spinachtigen (Arachnida) zijn gelijkend. De spinnen worden daarom wel met 'echte spinnen' aangeduid. Sommige spinnen lijken bijvoorbeeld op mieren, die behoren tot de insecten en totaal niet verwant zijn aan de spinnen. Dit is echter geen toevallige gelijkenis en is een vorm van mimicry, zie ook onder camouflage.
Een aantal spinachtigen lijkt wat betreft lichaamsbouw enigszins op spinnen maar is vaak toch eenvoudig te onderscheiden. Veel spinachtigen hebben bijvoorbeeld tang-achtige monddelen, die nu juist bij alle echte spinnen ontbreken. Onderstaand zijn enkele vaak met spinnen verwarde groepen beschreven, zie voor een uitgebreide beschrijving van de spinachtigen in ruimere en in engere zin ook het artikel spinachtigen.
Spinnen hebben hun uiterlijk tegen; ze zijn harig, hebben lange behaarde poten en bewegen zich snel. Daarnaast duiken ze vaak onverwacht op uit donkere hoekjes waardoor een mens soms geconfronteerd wordt met een harig, langpotig dier dat zich snel beweegt of zelfs de cheliceren toont.
In feite is het net andersom; een spin zit rustig in het donker maar wordt plots verstoord door licht en een groot 'dier' dat te groot is om op te eten en dus wordt beschouwd als vijand. Niet zelden gedraagt een mens zich ook als vijand door te pogen de spin te doden. Een spin zal meestal wegrennen of dreiggedrag vertonen.
Spinnen die wat groter worden, zoals sommige vogelspinnen, kunnen met hun grote kaken bijten en hierdoor zijn spinnen gevreesde dieren. Ze worden in de cultuur gebruikt als metafoor voor alles wat eng en slecht is. Bij veel mensen roept een confrontatie met een spin een schrikreactie op, wat voortkomt uit een reflex en dus normaal is. Mensen die zeer bang zijn voor spinnen lijden aan een spinnenfobie of arachnofobie. Spinnen worden ook wel als huisdier gehouden in een terrarium om ze te bewonderen. In sommige Aziatische landen worden spinnen gevangen, gefrituurd en vervolgens opgegeten.
Van spinnen wordt wel beweerd dat ze soms ingeslikt worden als men slaapt. Dit is echter een broodjeaapverhaal omdat een spin niet in staat is om zich in de slokdarm te bewegen, laat staan erdoorheen kan lopen. Ook is het menselijk lichaam erg warm voor een spin. Daarnaast zijn de poten van spinnen voorzien van vele stekels waardoor het fysiek ook niet mogelijk is om zich door de slokdarm te bewegen zonder hierbij verstrikt te raken.
De spin staat symbool voor gevaar, giftigheid en boosheid. Maar kleine spinnen zouden geluk brengen; het tijdstip waarop een spin wordt gezien, speelt daarbij een belangrijke rol. In de volksgeneeskunde werd een walnoot met een kruisspin erin als amulet tegen koorts gedragen. Een spin die naar beneden kruipt in haar web is een goed voorteken maar als zij omhoog kruipt is er ongeluk op komst. De 8-potige spin brengt welvaart. In Afrika en in Suriname en andere landen (b.v. Jamaica) waar nazaten van Afrikaanse slaven wonen, vervult de spin Anansi in volksverhalen een soort rol als Reinaert de Vos. Een andere bekende spin is Sebastiaan uit het versje van Annie M.G. Schmidt.
Spinnen die te zien zijn in films zijn vaak onschuldige soorten. Delena cancerides werd gebruikt op de set van de Amerikaanse film Arachnophobia van de regisseur Steven Spielberg. De spin is ook te zien in het begin van de film Spiderman. Delena cancerides ziet er krabachtig en afschrikwekkend uit en kan behoorlijk groot worden maar is niet agressief en ongevaarlijk voor de mens.
Spinnen komen niet zelden in het nieuws, bijvoorbeeld als er een opmerkelijke soort is ontdekt. Enkele voorbeelden van spinnen in het nieuws zijn:
In een aantal Aziatische landen worden spinnengevechten gehouden waarbij men op de uitkomst kan gokken. De precieze methodes en de gebruikte soorten verschillen per land. In Japan worden vrouwtjes uit het geslacht Argiope gebruikt, terwijl in Singapore mannetjes van het geslacht Thiania worden gebruikt. Bij een spinnengevecht kan een van de spinnen door de ander worden gedood maar kan ook vluchten of soms worden weggehaald. De vechtspinnen kunnen worden bewaard in een luciferdoosje met gekrulde grasstengels die kleine kamertjes vormen. De spinnen zitten vlak bij elkaar maar kunnen de andere exemplaren niet aanvallen.
Zie Spinnenbeet voor het hoofdartikel over dit onderwerp. Spinnen hebben een onverdiend slechte naam, veel mensen zijn bang voor spinnen. Dit komt wellicht omdat ze harig zijn en lange poten hebben. Spinnen kunnen vaak snel rennen en jagen hierdoor schrik aan, ze komen bovendien vaak onverwacht tevoorschijn.
Er zijn vele misverstanden over spinnen, mensen die door een spin worden gebeten komen niet zelden in de krant, anders dan honden- of kattenbeten. De spinnen die in België en Nederland leven, zijn niet gevaarlijk voor de mens. Sommige soorten kunnen wel gemeen bijten maar de gevolgen zijn te vergelijken met een wespensteek. Het gif van de meeste spinnen is zeer dodelijk voor insecten maar werkt in het geheel niet op mensen. Voordat een spin bijt, wordt vaak dreiggedrag vertoond.
Een beet van een spin is meestal het gevolg van een ongeluk zoals een spin die in een schoen kruipt. Dit komt ook veel voor bij beten van schorpioenen. Een fatale afloop is bij een beet van een spin uiterst zeldzaam. Er zijn slechts enkele soorten die als erg gevaarlijk kunnen worden beschouwd, dit is niet te danken aan de extreme giftigheid van een beet maar voornamelijk aan het algemene voorkomen van dergelijke soorten. Voorbeelden zijn de Amerikaanse vioolspin (Loxosceles reclusa) en de Australische tunnelspin (Atrax robustus). Van dergelijke soorten zijn in totaal de afgelopen honderd jaar in de wetenschappelijke wereldliteratuur slechts enige tientallen beten met dodelijke afloop beschreven. Telt men alleen beten waarbij de veroorzaker zeker kon worden geïdentificeerd dan wordt het nog minder. In landen waar gevaarlijke spinnen voorkomen zijn tegenwoordig antisera verkrijgbaar die een fatale afloop vrijwel altijd kunnen voorkomen.
Vaak worden pijnlijke prikken of steken van een niet gezien insect of spinachtige aan spinnen toegeschreven door artsen of ander medisch personeel zonder dat hiervoor een duidelijke reden bestaat, of zelfs zonder dat dit aannemelijk is: in Florida zijn bijvoorbeeld 124 gevallen van beten van de Amerikaanse vioolspin (Loxosceles reclusa) in zes jaar gemeld, terwijl de spin zelf in een eeuw tijd door spinnendeskundigen maar 11x in Florida is gevonden en er dus nauwelijks voorkomt[44]. In gebieden waar de spin wel in grote aantallen voorkomt, zijn beten eveneens zeldzaam. In een bewoond huis uit de 19e eeuw in Kansas werden in een onderzoek gedurende zes maanden meer dan 2000 exemplaren van Loxosceles reclusa gevangen, waarvan er minstens 400 groot genoeg waren om te bijten, en was desondanks niemand gebeten[45]
Van de echte grote vogelspinnen is er geen één echt gevaarlijk. Deze hebben namelijk geen gevaarlijk gif nodig vanwege de grote cheliceren. De meeste spinnen blijven echter ver onder de centimeter. Een van de beruchtste spinnen, de zwarte weduwe (Latrodectus mactans) is maar zo groot als een erwt.
Het Afrikamuseum in het Park van Tervuren heeft een internationale reputatie op het vlak van wetenschappelijk onderzoek naar spinnen. Het museum heeft een collectie van 300.000 spinnen, verzameld op expedities in heel Afrika. 1.150 van de 6.500 gekende Afrikaanse spinnensoorten zijn dan ook beschreven op basis van het materiaal van het museum. De spinnen worden in alcohol, in glazen potten bewaard, omdat spinnen bij drogen hun vorm te sterk verliezen om determineerbaar te blijven.[46]
Dit artikel is op 12 september 2011 in deze versie opgenomen in de etalage. Spinnen (Araneae) zijn een orde van geleedpotigen die behoren tot de klasse van de spinachtigen (Arachnida). Andere spinachtigen worden ook wel met 'spin' aangeduid, zoals de zeespinnen en de zweepspinnen. De vertegenwoordigers van de orde Araneae worden daarom ook wel 'echte spinnen' genoemd om ze van de andere groepen te onderscheiden.
Er zijn ruim 45.000 verschillende soorten spinnen beschreven. Spinnen hebben een wereldwijde verspreiding en kennen een grote variatie in lichaamsbouw, gedrag en voedselspecialisatie. Er zijn niet alleen zeer vele soorten spinnen, maar binnen een soort is de populatiedichtheid vaak ook erg hoog. De Britse spinnenkenner W. S. Bristowe omschreef de spinnen eens als een reusachtig tapijt dat de aarde omspant. Spinnen worden verdeeld in twee basale groepen: de tangkakigen of Araneomorphae (vroeger: Labidognatha) en de rechtkakigen of vogelspinachtigen (Mygalomorphae, vroeger Orthognatha).
In België en Nederland leven bijna 700 verschillende soorten spinnen. Een aantal spinnen komt zeer algemeen voor en is bij het grote publiek bekend. Voorbeelden zijn de huisspin en de trilspin die in huizen leven en in tuinen komt de kruisspin algemeen voor. Sommige spinnen zijn echter zeldzaam en worden door wetgeving beschermd, een voorbeeld is de lentevuurspin.
Spinnen zijn terrestrisch; het zijn typische landbewonende roofdieren die levende prooidieren eten, die in de regel gevangen worden met behulp van spinsel. Veel spinnen maken een vangweb en zijn passieve jagers; ze wachten tot een prooidier in het web verstrikt raakt waarna de prooi wordt buitgemaakt. Andere spinnen jagen actief op prooien of wachten vanuit een hinderlaag. Spinnen ruimen grote hoeveelheden insecten op, vooral vliegen en muggen. Een aantal spinnen heeft zich gespecialiseerd in het vangen van andere dieren als op het land levende kreeftachtigen zoals pissebedden, rechtvleugeligen zoals sprinkhanen, mieren of andere spinnen (zoals de spinneneters).
Spinnen zijn er in diverse vormen, kleuren en maten. Een aantal tropische soorten wordt groter en heeft soms bonte kleuren, een markante lichaamsvorm of karakteristieke uitsteeksels. De meeste spinnen hebben echter een goede camouflage. Een aantal spinnen is zo sterk gecamoufleerd dat ze niet meer als zodanig te herkennen zijn. Voorbeelden zijn spinnen die lijken op dierlijke uitwerpselen of plantendelen zoals bladeren en takjes. Er zijn ook soorten die andere dieren zoals wespen of mieren imiteren.
De meeste spinnen blijven klein en hebben een lichaamslengte -exclusief poten- van ongeveer een centimeter. De kleinste spinnensoorten worden niet langer dan één millimeter. De grootste soorten kunnen een spanwijdte van de poten hebben van meer dan 25 centimeter.
Edderkoppar, kongroer eller kinglar (Araneae) er ei gruppe leddyr. Dei er ein orden i klassen edderkoppdyr (Arachnida). Over 35000 artar er skildra. Desse er fordelt på 110 familiar.
Storleiken til edderkoppar varierer frå få millimeter til over 25 centimeter. Dei tyngste blir opptil 150 gram. Dei fleste edderkoppane lever på land. Edderkoppar har åtte bein. Kroppen er delt i ein forkropp og ein bakkropp. Augene sit framme på sida av dyret, og det kan ha seks eller åtte av dei.
Hos mange artar er hoa større enn hannen, ofte mykje større. Det hender at hoa et hannen. Nokre artar har kompliserte paringsritual.
Nokre edderkoppartar spinn nett som dei fangar bytte i. Silken dyra brukar til dette, vert produsert i kjertlar i bakkroppen. Kvar art har sitt mønster på nettet. Andre driv snikjakt. Dei sit skjult til eit bytte dukkar opp. Når det skjer, fangar dei byttet raskt. Alle edderkoppar er giftige, men dei norske artane er ufarlege for menneske. Gifta vert produsert i kjertlar ved kjevane.
Edderkoppar oppstod i devontida, og har levd på jorda i nærare 400 millionar år. Dei finst over det meste av jorda, i ørken, i regnskog og i polare område.
Det er registrert 562 edderkoppartar i Noreg. Dei fleste lever i skog og mark, men mange finst nær folk, som husedderkopp og stor husedderkopp.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Edderkoppar Edderkoppar, kongroer eller kinglar (Araneae) er ei gruppe leddyr. Dei er ein orden i klassen edderkoppdyr (Arachnida). Over 35000 artar er skildra. Desse er fordelt på 110 familiar.
Edderkopper (Araneae) (av dansk edder, «eiter», og kopp, «noe tykt, oppsvulmet»)[3] er en gruppe edderkoppdyr, som ved hjelp av spinnekjertler på bakkroppen produserer edderkoppsilke (spindelvev). Nøkkelen til deres suksess er kombinasjonen av evnen til å lage edderkoppsilke, og at de har gift, en giftklo ytterst på «kjevene». Ikke alle arter lager fangstnett, flere jakter fritt. Nesten alle er giftige, men bare 30 arter har gift som er dødelig for mennesker. Edderkopper finnes i alle verdensdeler og nær sagt alle steder på landjorden.
Læren om edderkopper kalles araknologi, selv om den ofte blir gruppert i det mer generelle området entomologi. Frykt eller redsel for edderkopper kalles araknofobi. Ingen av de norske artene er farlige på den måten at de er noen trussel mot mennesket, selv om bittet fra noen få arter kan gjøre merkbart vondt.
Hos edderkopper er kroppen tydelig todelt, med en «midje». De har åtte gangbein, samt to par følebein eller «munnføtter» (pedipalper) og et par «gripetenger» (chelicerer), hver med en klo (giftklo). De har vanligvis åtte øyne, mens noen har bare seks, eller færre. Hunnene er som regel større enn hannene, iblant meget større, men hos et mindretall arter f.eks. vannedderkoppen og noen hoppeedderkopper, er hannene omtrent like store eller større enn hunnene. Edderkoppene varierer i størrelse fra under én mm til over 25 cm (beinspenn).
I desember 2009 var det beskrevet (registrert) 41 253 ulike arter av edderkopper i verden, fordelt i 109 familier med tilsammen 3 777 slekter[1]. Artstallet for edderkopper har økt jevn over tid. Det totale antallet arter er anslått til det doble, kanskje enda mer. Lite utforskede steder som tropisk regnskog kan romme en mengde ukjente arter. 624 arter er registrert naturlig forekommende i Norge[2].
Edderkoppene varierer i størrelse fra noen få millimeter, hos enkelte dvergedderkopper til over 25 cm (beinspenn), som hos verdens største edderkopp, fugleedderkoppen Theraphosa blondi, som kan bli opptil 170 gram, og har en levetid på 40 år. Den aller minste som er registrert er Patu digua fra Colombia, som er mindre enn 0,37 mm. Hanner er vanligvis mindre enn hunnene. Hos én art i gruppen Nephilidae, er hunnen i gjennomsnitt nesten 10 ganger så lang som hannen.
Kroppen er i likhet med andre edderkoppdyr, delt i to kroppsavsnitt (tagmata). Forkroppen (prosoma eller cephalothorax) består av hodet og brystet. Det andre kroppsavsnittet er bakkroppen (opisthosoma).
Forkroppens første segment mangler antenner og følere, som insekter har. Men det er ekstremiteter (utvekster) på de etterfølgende segmentene. Ett par chelicerer («gripetenger»), med én klo hver, finnes på hver side av munnåpningen. Et særtrekk ved edderkoppene er at chelicerene inneholder giftkjertler, som brukes for å lamme byttedyr. Det finnes noen meget få arter som mangler giftkjertler, men dette er en sekundær egenskap. Like ved chelicerene finnes ett par pedipalper som brukes som følere og blir noen ganger kalt «munnføtter». Pedipalpene har seks ledd og kan være ganske lange, slik at de hos enkelte arter lett kan forveksles med gangbein. Litt lenger bak på forkroppen finnes fire par med gangbein, hvert bein har syv ledd.
Bakkroppen er sekkformet og mangler bein. Det første segmentet på bakkroppen danner en tynn stilk («midje» eller petiolus) som forbinder bak- og forkroppen. Dette er et fellestrekk med amblypyger. De fire spinnevortene er imidlertid rudimenter etter ekstremitetene, og befinner seg parvis på det fjerde og femte bakkroppssegmentet.
Beina hos de fleste edderkopper, har tre klør, på det ytterste leddet. For edderkopper som spinner nett er det disse som brukes for å klatre i nettet. Klørne har små tenner (sagtannet). De artene som spinner nett produserer en slags «olje» fra både klør og huden like ved, for å unngå å sitte fast i sitt eget spinn, eller andres nett.[4]
Øynene er plassert både foran, på siden og oppe på hodet. De har ulik plassering hos de ulike delgruppene, måten disse er ordnet, avgjør hvor i systematikken edderkoppen er plassert. De fleste edderkopper har åtte øyne. Noen arter har bare seks øyne, eller færre, dette finnes fortrinnsvis hos haplogyne edderkopper. Det finnes også noen arter som er helt uten øyne. Hos noen kan ett eller flere par av øynene være bedre utviklet enn de andre. Tre par av øynene er såkalte sideøyne, som består av mange enkeltøyne med én felles linse. De er rester etter fasettøyne slik man for eksempel finner dem hos insekter. Hos edderkopper og amblypyger, er kun tre av de opprinnelig fem parene sideøye bevart. Det fjerde øyeparet er punktøyne eller medianøyne, disse er mye enklere bygde, likevel er de hos noen arter større enn sideøynene.
De fleste nattaktive (nettvevere) og de som baserer seg på snikangrep som krabbeedderkopper som bl.a. lever på blomster, de har vanligvis en beskjeden synssans. I stedet er disse edderkoppene ekstremt følsomme for vibrasjoner. Flere edderkopparter har et godt syn. Hoppeedderkopper skiller seg fra alle andre leddyr ved at de kan fokusere synet. De store øynene midt foran på hodet har muskler som kan flytte litt på netthinnen.
I motsetning til de fleste andre leddyr, har edderkopper ingen «muskler» i lemmene. For bevegelse bruker de «hydraulisk trykk» og pumper væske ut og inn. Edderkopper kan generere trykk opp til åtte ganger sitt hvilenivå for å utvide (bevege) beina. På grunn av dette kan en edderkopp med punktert forkropp ikke bevege beina, og beina hos døde edderkopper vil skrumpe sammen. Hoppeedderkopper kan hoppe opptil 50 ganger sin egen lengde ved å plutselig øke væsketrykket i tredje eller fjerde beinpar.
Sirkulasjonssystemet er åpent, som hos alle leddyr, med et langstrakt hjerte, en pulsåre, på ryggsiden i bakkroppen, som pumper kroppsvæsken (hemolymfen) framover i kroppen. Edderkopper har ikke et lukket blodåresystem som høyere dyr, blod og lymfevæske er ikke skilt fra hverandre slik som hos virveldyrene, men er blandet. Denne kroppsvæsken sirkulerer i hele kroppen.
Åndedrett hos edderkopper er basert på boklunger og/eller et indre luftrørsystem (trakéer), et nett av tynne rør, trakérør, som forsørger alle kroppens celler direkte med atmosfærens oksygen. Hos mygalomorfe edderkopper skjer denne gassutvekslingen ved hjelp av en boklunge eller «bokgjelle». Dette er et kammer (lunge) langt fremme på bakkroppen, med en spalteformet åpning. Inne i kammeret finnes flere tynne bladformede «blodfylte» skiver. Araneomorfe edderkopper bruker spirakler i tillegg, en pore i edderkoppens eksoskjelett, som fungerer som en åndedrettsåpningen. Edderkopper har bare én spirakle litt langt bak, på undersiden av bakkroppen. Den beskytter åpningen inn til trakésystemet. Spiraklen gjør det mulig for disse edderkoppene å ha et høyere stoffskifte og bedre væskekontroll. Dette er langt mer effektivt, og gjør at edderkoppen kan bevege seg hurtigere, samtidig som den benytter seg av aerob forbrenning (celleånding).
Nervesystemet består, i likhet med de andre leddyrene, av en marg nederst i buken, med nerveknuter (ganglion/ganglia). Hos edderkopper er alle nerveknutene sammenvokst i forkroppen. Dette er det mest sentraliserte nervesystemet hos leddyrene. Dette gjelder alle edderkopper, unntatt de i den mest primitive gruppen, Mesothelae.
Fordøyelsen skjer både utenfor kroppen og i tarmen, som er delt i soner, og ender i endetarmsåpningen. Ekskresjonen skjer ved hjelp av det malpighiske rør. Edderkopper tar til seg kun flytende føde. Mange sprøyter fordøyelsesveske inn i byttedyret og lagre derfor byttet midlertidig.
Et særtrekk ved edderkoppenes anatomi er at hannenes parringsorganer ikke står i noen forbindelse med kjønnsåpningen. Hannens kjønnsåpning (gonopore) sitter på bakkroppen, mens pedipalpene (munnføttene) er utviklet som parringsorganer. De har blærer for oppbevaring av sperm og ulike organer for å komme fram til hunnens spermatheker (spermbeholdere). Disse organene kan bli svært innviklede, og siden de kan variere mye fra art til art er de viktige karakterer for å skille de ulike artene. Før parringen overfører hannen sperm fra kjønnsåpningen til palpeorganene. Hunnens kjønnsåpning sitter foran på undersiden av bakkroppen. Den er hos høyere utviklede edderkopper dekket av en plate, kalt epigyn, som også kan være ganske forskjellig mellom artene.
Ettersom hunn-edderkoppene er grådige rovdyr, og gjerne betydelig større enn hannene, er det forbundet med stor risiko for hannen å nærme seg en hunn. Det er vanlig at han utfører visse ritualer for å pasifisere hunnen, for eksempel ved å vifte med de kontrastrikt fargede pedipalpene og tromme på underlaget (hoppeedderkopper, Salticidae) eller ved å sette tråder i nettet i vibrasjon i et spesielt mønster (hjulspinnere, Araneidae). Hos enkelte går hannen så langt som til å binde hunnen fast med en silketråd under parringen. Likevel er det ikke uvanlig at parringsforsøket ender med at hannen blir spist, gruppen sorte enker (Latrodectus spp.) har fått navn på grunn av denne vanen. Det er ikke særlig uvanlig å finne edderkopp-hunner med en løsrevet hann-pedipalp hengende fast i kjønnsorganet.
Ettersom hunnen lagrer hannens sæd i et eget hulrom som står i forbindelse med den samme kanalen som eggene passerer på vei ut, blir ikke eggene befruktet før de legges, hvilket er hovedårsaken til at edderkopper aldri har utviklet seg til levendefødende. Når hunnen er befruktet, legger hun en klynge egg i en silkepose, kalt eggsekk. Dette skjer ofte ved at hun først spinner et «teppe» for eggene, senere spinner hun videre slik at det dannes en «pose» (eggsekk). Hos nettbyggende arter henges eggsekken gjerne opp i vegetasjonen, gjerne omgitt av et «telt» av silke, eller den kan gjemmes i et hulrom. Hunnen vil ofte forsvare eggsekken eller eggkokongen, selv mot så store trusler som et menneske. Jaktende edderkopper, som ulveedderkopper, bærer gjerne eggkokongen med seg festet under bakkroppen, som en lys pute. Hos disse rir gjerne ungene på morens rygg en stund etter at de er klekket.
Edderkopper har invadert det meste av landjorda fra tropisk regnskog og subtropisk ørken til høyfjellet og steder med Arktisk klima. De langt fleste lever på land, men noen lever i den marine strandsonen, og blir til og med regelmessig oversvømmet av saltvann, mens andre tilbringer mye tid i ferskvann. Enkelte dvergedderkopper er svært tolerante ovenfor kulde og er aktive også om vinteren, selv om temperaturen er under frysepunktet. De ulike artene har sine krav til habitat, fra soleksponerte tørre sanddyner til skyggefulle og fuktige steder.
De fleste er rovdyr, og spiller en viktig rolle i å regulere populasjoner av blant annet insekter. Noen svært få arter lever som «vegetarianere», slik som hoppeedderkoppen Bagheera kiplingi, som lever i symbiose med en art maur, den får over 90 prosent av sin føde fra planter i slekten Acacia.[5] De norske edderkoppene spiser hovedsakelig tovinger (fluer og mygg), men også andre mindre insekter. Noen større arter kan ta større dyr, blant annet enkelte rovedderkopper (Pisauridae) som kan ta små fisk og rumpetroll. De store artene kan ta små fugler, krypdyr og andre mindre dyr.
Krypdyr, fugler og enkelte vepser, særlig veivepser (Pompilidae) lever av edderkopper.
Utdypende artikler: Edderkoppnett og Edderkoppsilke
Mange edderkopper jakter ved å bygge nett hvor byttet setter seg fast. Disse nettene er laget av edderkoppsilke, som består av lange, tynne og svært sterke proteintråder. Trådene produseres av spinnekjertler forbindet med to par spinnevorter under, eller bak på edderkoppens bakkropp. Alle edderkopper produserer edderkoppsilke, selv om ikke alle bruker dem til å spinne avanserte fangstfeller med. Edderkoppsilken kan bli brukt som hjelp når edderkoppen skal klatre, som ankertråd eller sikkerhetsline, til å fôre huleganger med, til å spinne eggkokonger eller eggsekker, eller å pakke inn byttedyr og til mange andre formål.
Den sorte enke (Latrodectus mactans), fikk navnet fordi hunnen spiser hannen etter kjønnsakten. Den er amerikansk og finnes ikke naturlig i Norge, men det hender en sjelden gang at den blir innført sammen med importerte varer. I det sørlige Europa lever slektningen Latrodectus tredecimguttatus (kjent blant annet som malmignatte på fransk), som er minst like farlig som den amerikanske sorte enken.
De brasilianske vandreedderkoppene (Phoneutria) er blant verdens giftigste, og kan medføre døden for et menneske i løpet av 12–18 timer.
Fugleedderkopper er populære som kjæledyr. Disse edderkoppene har fått et ufortjent dårlig rykte, da man i tidligere tider mente at bitt fra taranteller var dødelige med mindre offeret kastet seg ut i en vill dans, tarantella, som skulle være et botemiddel mot bittet. Det er ikke beskrevet dødsfall som følge av giften fra tarantellbitt, men bittet gjør vondt, og kan fremkalle en reaksjon, omtrent som ved et stikk av en bie.
Hos summeedderkoppene (Anyphaenidae) kommer hannen i kontakt med hunnen ved å vibrere bakkroppen mot et blad. Den summende lyden den lager, er hørbar også for mennesker.
Heteropoda maxima fra Laos er verdens største edderkopp om man regner med beina, den kan bli opptil 30 centimeter mellom beina. Den tyngste er fugleedderkoppen Theraphosa blondi fra Sør-Amerika, som kan veie opptil 175 gram, men har litt kortere bein enn Heteropoda maxima.
Trekantedderkopp (Hyptiotes paradoxus) finnes i Norge og er en av svært få edderkopper som mangler giftkjertler. Siden de ikke kan lamme byttet med gift, pakker de det raskt og svært tett inn i eddekoppsilke før de fortærer det.
Araknofobi er frykt eller redsel for edderkopper. Bare noen få av artene, og ingen av de norske, er så giftige at de utgjør en fare for mennesker, selv om bittet fra noen få arter kan gjøre merkbart vondt. Allikevel er frykt eller redsel for edderkopper ikke uvanlig. Noe av grunnen til denne redselen kan nok være at edderkopper trives på litt mørke og bortgjemte steder, og at flere arter trives i menneskeboliger. Undersøkelser har vist at nær 50 prosent av kvinner og om lag 10 prosent av menn har slik angst.[6] Bare 200 av de litt over 40 000 kjente artene er kjent for å ha et alvorlig potensielt dødelige bitt.[7] Imidlertid kan edderkoppbitt forårsake infeksjoner og anafylaktiske reaksjoner (allergisk reaksjon / allergi sjokk), og dette kan medføre både sterke smerter og alvorlig sykdom.
Kokte fugleedderkopper er regnet som en delikatesse, blant annet i Kambodsja,.[8] De fine hårene på kroppen fjernes først, disse hårene er svært irriterende om en får de på seg. De er en del av edderkoppens forsvarssystem.[9]
Edderkoppsilke er et av de sterkeste og elastiske stoffene man kjenner til, derfor søker forskere å kopiere dette materialet som edderkopper framstiller helt naturlig.[10] Materialet er lettere enn bomull, like sterke som nylon, men pr. vektenhet er den sterkere enn stål. Edderkoppsilken består av lange proteinmolekyler. Edderkopper bruker flere forskjellige typer edderkoppsilke, det gir tråder med ulike egenskaper, som grad av klebrighet. Det viser seg vanskelig å framstille edderkoppsilke kunstig, den lages inni edderkoppens kropp, hvor den er flytende, straks den kommer i kontakt med luft, herder den til edderkoppsilke. Vitenskapen forstår ennå ikke[11] prosessen fullt ut, og har ikke helt løst gåten. Målet er å utnytte dets egenskap på en rekke områder, som materiale i skuddsikre vester til festekabler for hengebro.[12][13]
Det er håp om at edderkopper kan bidra til å utvikle medisiner for å lindre en rekke lidelser, blant annet i forhold til Alzheimers sykdom[14], Arytmi[15], hjerneslag[16] og Erektil dysfunksjon[17]
Både edderkopper og spinnet er mye brukt som effekt i tegneserier, bilder og film, blant annet i historier og filmer som Spider-Man, Godzilla eller Shelob. Ikke unaturlig er det de store artene, som fugledderkopper, som er mye brukt, særlig i filmer. Mange av disse artene er i virkeligheten svært lite aggressive, nærmest «fredelige», samtidig som størrelsen er skremmende. Edderkoppspinn gir en skummel effekt eller det forteller at noe er urørt, at noe har stått slik lenge og er gammelt og forlatt. Noen av de filmene som er regnet for å være skummel er Arachnophobia fra 1990 av Frank Marshall, med Jeff Daniels. I 1955 kom Tarantula! av Jack Arnold med John Agar og Leo G. Carroll. I 2002 kom filmene Spider og Arac Attack.
Edderkopper finnes i myter og overtro, særlig som folkelige fortellinger. Men også i kristen tradisjon, gresk og romersk mytologi. I ikke-vestlige kulturer er edderkopper sett på av mange mennesker som skaperen noe som ga opphav til verden eller som en velgjører og for å ha gitt menneskene ilden. Edderkopper er symbol for det fortærende aspekt av den den store mor. Den står også for både lykke og hell, men også et varsel om en kommende ulykke. Den er også bilde på målrettet og tålmodig arbeid, med å spinne fangstnett og senere passivt vente på et eventuelt byttedyr.
Edderkoppens nett, trolig det sirkulære nettet til hjulspinneren, symboliserte hos kelterne det som holdt sammen alt liv. Mens det hos egyptere og grekere var et symbol på skjebnen, der hver tråd hadde «sin skjebne». I kristen tradisjon er en edderkopps nett et symbol på Satans garn, på fristelser og på det som er syndig.
Blant de best kjente historiene er en fra gresk mytologi, om den ypperste av veverskene, Arakhne. Hennes vevarbeider var av beste kvalitet, og hun ble beundret av alle. Ryktet om henne nådde til slutt gudinnen Athene, som ble fra seg av sjalusi. Hun kledde seg ut til en gammel kone og besøkte Arakhne. Arakhne var selvgod og mente hun var like så god som Athene og utfordret til en vevkonkurranse. Konkurransen ble vist aldri avgjort og det endte med at Athene ødela vevene til Arakhne og angrep henne. Hun ga Arakhne en sterk skyldfølelse for å ha utfordret gudinnen. Arakhne forsøkte å begå selvmord, men idet livet var nær ved å ebbe ut, fikk Athene samvittighetskvaler. Hun reddet henne fra å dø ved å forvandle Arakhne om til en edderkopp.
Edderkopper er predatore (rovdyr) og kan derfor regnes som nyttige i naturen. Særlig fordi de regulerer mengden av insekter, og dermed regulerer bestanden av eventuelle skadedyr på planter. Fra undersøkelser i Sveits er det beregnet at edderkopper setter til livs ca. 38 millioner smådyr hvert år, pr. hektar. Omregnet til vekt blir det ca. 150 kilo smådyr.[19]
Noen arter er truet eller sårbare og er oppført på en rødliste. I Norge er det oppført 95 edderkopper[20], som såkalte rødlistearter på Norsk rødliste for arter 2010[21], en liste basert på nyeste kunnskap om arter i Norge. Dette utgjør omtrent en sjettedel av de norske artene.
Det er vanlige menneskelige aktiviteter som hus- og hyttebygging, anlegging av veier, industriområder og elveforbygninger som utgjør den alvorligste trusselen. I Norge er flere arter som er knyttet til gammel skog truet, enkelte har hatt en merkbar tilbakegang etter at skogbruket ble industrialisert. Området rundt Oslofjorden og kysten sørover til Sørlandet er under sterkt press, særlig mindre øyer, enkelte strandtyper, sanddynekomplekser og kystlyngheier er viktige, men sårbare habitater. Andre betydningsfulle habitater er åpne soleksponerte tørrenger, tørrbakker og lyngmark. Men rødlisteartene finnes også på enkelte særpregede myrer og våtmarker, særlig myrer i lavlandet. En annen sterkt truet habitattype er elvebredder, spesielt i Trøndelag, hvor noen av norges mest sjeldne edderkopparter lever.
Enkelte av de store fugleedderkoppene, særlig de store, fargerike eller sjeldne artene er ettertraktet. En god del av de artene som man kan få kjøpt som kjæledyr har ennå ikke blitt formelt beskrevet. For noen sjeldne arter utgjør kjæledyrhandelen en trussel, siden store mengder av de disse dyrene blir samlet inn. Den fargerike, mellomamerikanske slekten Brachypelma er derfor fredet og det er ikke lovlig å handle med viltfangede eksemplarer.
Edderkopper oppsto i den geologiske tidsperioden devon, og har således levd på jorda i nærmere 400 millioner år. Edderkopper finnes nær sagt i alle miljøer og noen har tilpasset seg et liv i ferskvann, mens noen lever helt i standsonen og lar seg regelmessig oversvømme av saltvann.
Edderkoppenes søstergruppe er sannsynligvis amblypyger. Også svepeskorpioner er forholdsvis nært beslektet med edderkopper.
Slektskapsforholdene mellom edderkoppene er – gjengitt i hierarkisk skrivemåte – som følger:
Blant de tidligste studier av edderkopper i Norge er arbeidet til presten Hans Strøm, som publiserte beskrivelser av fire nye arter edderkopper, allerede i 1765. Zoolog Robert Collett publiserte den første norske oversikten i 1876–77. Siden dengang har kunnskap om norske edderkopper økt betydelig, mye takket være noen ildsjeler. Men allikevel må kunnskapsnivået betegnes som ufullstendig. Våren 2010 opprettet Glenn Halvor Morka et edderkoppforum[22] på nettet som har vist seg gi økt fokus på dyregruppen edderkopper, samt forenkle kommunikasjonen og utveksling av kunnskap. Fra mars 2010 til desember 2011 ble det, mye takket være dette forumet, registrert rundt 40 nye edderkopparter i Norge[2].
I Norge var det i november 2012, registrert 624 arter[2] som fordeler seg i 31 delgrupper (familier), hvorav matteveverne er den største og utgjør nær halvparten av alle artene. I tillegg til disse, er det dokumentert 6 arter som foreløpig har status som innførte[2].
Denne oversikten er satt opp alfabetisk på gruppens latinske navn og følger den norske sjekklisten[2].
Agelenidae
(C. L. Koch, 1837)
traktedderkopper
4 arter, 3 slekter
Amaurobiidae
(Thorell, 1870)
vindusedderkopper
3 arter, 2 slekter
Anyphaenidae
(Bertkau, 1878)
summeedderkopper
1 art/slekt
Araneidae
(Clerck, 1757)
hjulspinnere
35 arter, 15 slekter
Clubionidae
(Wagner, 1887)
sekkedderkopper
18 arter, 1 slekt
Corinnidae
(Karsch, 1880)
-
2 arter, 1 slekt
Cybaeidae
(Banks, 1892)
vannedderkopper
1 art/slekt
Dictynidae
(O. P.-Cambridge, 1871)
-
12 arter, 7 slekter
Gnaphosidae
(Pocock, 1898)
flatbukedderkopper
47 arter, 11 slekter
Hahniidae
(Bertkau, 1878)
-
7 arter, 3 slekter
Linyphiidae
(Blackwall, 1859)
mattevevere
dvergedderkopper
ca. 271 arter, 121 slekter
Liocranidae
(Simon, 1897)
-
8 arter, 4 slekter
Lycosidae
(Sundevall, 1833)
ulveedderkopper
53 arter, 9 slekter
Mimetidae
(Simon, 1881)
-
2 arter, 1 slekt
Miturgidae
(Simon, 1886)
-
3 arter, 1 slekt
Nesticidae
(Simon, 1894)
-
1 art/slekt
Oonopidae
(Simon, 1890)
-
1 art/slekt
Oxyopidae
(Thorell, 1870)
gaupeedderkopper
1 art/slekt
Philodromidae
(Thorell, 1870)
løpeedderkopper, treløperedderkopper
(før regnet til Thomisidae)
16 arter, 3 slekter
Pholcidae
(C. L. Koch, 1850)
-
2 arter, 2 slekter
Pisauridae (inkl. Halidae)
(Simon, 1890)
rovedderkopper
2 arter, 2 slekter
Salticidae
(Blackwall, 1841)
hoppeedderkopper
32 arter, 16 slekter
Segestriidae
(Simon, 1893)
rørnettedderkopper
1 art/slekt
Sparassidae
(Bertkau, 1872)
jaktedderkopper
1 art/slekt
Tetragnathidae
(Menge, 1866)
kjeveedderkopper
13 arter, 4 slekter
Theridiidae
(Sundevall, 1833)
kamfotedderkopper
44 arter, 25 slekter
Theridiosomatidae
(Simon, 1881)
-
1 art/slekt
Thomisidae
(Sundevall, 1833)
krabbeedderkopper
21 arter, 5 slekter
Titanoecidae
(Lehtinen, 1967)
-
1 art/slekt
Uloboridae
(Thorell, 1869)
trekantspinnere
1 art/slekt
Zoridae
(F. O. P.-Cambridge, 1893)
-
5 arter, 1 slekt
Edderkopper (Araneae) (av dansk edder, «eiter», og kopp, «noe tykt, oppsvulmet») er en gruppe edderkoppdyr, som ved hjelp av spinnekjertler på bakkroppen produserer edderkoppsilke (spindelvev). Nøkkelen til deres suksess er kombinasjonen av evnen til å lage edderkoppsilke, og at de har gift, en giftklo ytterst på «kjevene». Ikke alle arter lager fangstnett, flere jakter fritt. Nesten alle er giftige, men bare 30 arter har gift som er dødelig for mennesker. Edderkopper finnes i alle verdensdeler og nær sagt alle steder på landjorden.
Læren om edderkopper kalles araknologi, selv om den ofte blir gruppert i det mer generelle området entomologi. Frykt eller redsel for edderkopper kalles araknofobi. Ingen av de norske artene er farlige på den måten at de er noen trussel mot mennesket, selv om bittet fra noen få arter kan gjøre merkbart vondt.
Hos edderkopper er kroppen tydelig todelt, med en «midje». De har åtte gangbein, samt to par følebein eller «munnføtter» (pedipalper) og et par «gripetenger» (chelicerer), hver med en klo (giftklo). De har vanligvis åtte øyne, mens noen har bare seks, eller færre. Hunnene er som regel større enn hannene, iblant meget større, men hos et mindretall arter f.eks. vannedderkoppen og noen hoppeedderkopper, er hannene omtrent like store eller større enn hunnene. Edderkoppene varierer i størrelse fra under én mm til over 25 cm (beinspenn).
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Pająki (Araneae) – najliczniejszy rząd pajęczaków, należy do niego ponad 40 tys. opisanych gatunków. Są to zwierzęta głównie lądowe, o rozmiarach od 0,5 mm do 12 cm ciała i do ok. 32 cm rozstawu odnóży.
Często samice są większe od samców.
Zwierzęta o dużej specjalizacji; ciało podzielone na dwie części: głowotułów i odwłok. Głowotułów i odwłok połączone są przekształconym segmentem odwłoka, tzw. stylikiem.
Głowotułów okryty grubym oskórkiem, pokrytym dodatkowo oskórkowymi włoskami, robiącymi czasem wrażenie sierści.
Odwłok miękki, pokryty cienkim oskórkiem; powstał ze zrośnięcia 12 segmentów, ale ślady pierwotnej segmentacji są widoczne tylko u niektórych gatunków. W tylnej części odwłoka kądziołki przędne.
Odnóża: na głowotułowiu 6 par odnóży, w tym 4 pary krocznych. Szczękoczułki masywne, dwuczłonowe, zakończone ruchomym pazurem, do którego uchodzi przewód gruczołu jadowego. Nogogłaszczki podobne do odnóży lokomocyjnych, zakończone pazurkami.
Układ krwionośny otwarty
Układ oddechowy: płucotchawki lub tchawki
Układ nerwowy skoncentrowany, z dwuczęściowym mózgiem; narządy zmysłów dobrze rozwinięte; oczy proste; szczecinki węchowe; na głowotułowiu 4 lub 3 pary paciorkowatych oczu w układzie będącym cechą charakterystyczną rodziny.
Układ pokarmowy: końcowa część jelita przekształcona w żołądek ssący; obecność gruczołów trzustkowo-wątrobowych;
Układ wydalniczy: gruczoły biodrowe i cewki Malpighiego
Układ rozrodczy: gonady parzyste; czasem nieparzyste; zapłodnienie wewnętrzne;
Zachowanie: drapieżne, choć niektóre, jak np. Bagheera kiplingi[2], mogą uzupełniać (w różnym stopniu) dietę również pokarmem roślinnym, np. nektarem. Pobieranie pokarmu roślinnego zaobserwowano m.in. u motaczowatych, aksamitnikowatych, skakunowatych, ukośnikowatych, krzyżakowatych, omatnikowatych, darownikowatych, śpiesznikowatych, Eutichuridae i Trachelidae[3][4].
Biotop: Pająki to zwierzęta lądowe (choć niektóre potrafią pływać i nurkować). Oddychają płucotchawkami lub tchawkami (w zależności od gatunku).
Jad: Zdecydowana większość pająków produkuje jad (jednym z wyjątków są koliściakowate[5]), jednak jad tylko trzech procent z nich może być szkodliwy dla człowieka. Pająki posiadają dwa woreczkowate gruczoły jadowe, znajdujące się u podstawy ich szczękoczułek. U dużych pająków ciągną się one aż do rejonów głowy. Wyróżnia się dwa rodzaje jadu pajęczego – jad hemolityczny i jad neurotoksyczny. Jad neurotoksyczny atakuje układ nerwowy ofiary i jest obecny w większości jadów o działaniu śmiertelnym, natomiast jad hemolityczny powoduje uszkodzenie czerwonych krwinek, niszczy naczynia krwionośne[6].
Wyróżnia się 2 podrzędy ze 112 rodzinami:
Lista rodzin według Platnick N.I., 2019[7]
Pająki (Araneae) – najliczniejszy rząd pajęczaków, należy do niego ponad 40 tys. opisanych gatunków. Są to zwierzęta głównie lądowe, o rozmiarach od 0,5 mm do 12 cm ciała i do ok. 32 cm rozstawu odnóży.
Araneae (grego: arachne; "aranha") é uma ordem de artrópodes da classe Arachnida que inclui as espécies conhecidas pelos nomes comuns de aranhas ou aracnídeos. Tem distribuição natural em todos os continentes (com excepção da Antártida) e ocorrência em praticamente todos os tipos de habitats terrestres.[1] Apresentam oito pernas e maioritariamente quelíceras que injetam veneno, diferenciando-se anatomicamente dos restantes artrópodes por um plano corporal (tagmose) caracterizado por dois tagmas, o cefalotórax e o abdómen, unidos por uma estrutura pequena e cilíndrica, o pedicelo. Ao contrário dos insectos, as aranhas não apresentam antenas e possuem um sistema nervoso bem desenvolvido e centralizado, o mais centralizado de entre os artrópodes. Produzem teias com grande variabilidade morfológica e de tamanho utilizando seda das aranhas, uma estrutura de base proteica que combina leveza, força e grande elasticidade, sendo em alguns destes aspectos superior aos melhores materiais sintéticos.
Há duas subordens: (1) Opisthothelae, a mais diversa e abundante, que agrupa os taxa Mygalomorphae (as caranguejeiras) e Araneomorphae (as aranhas modernas); e (2) Mesothelae, que inclui apenas a família Liphistiidae, constituída por aranhas asiáticas raramente avistadas. Estima-se que existam cerca de 40 000 espécies de aranhas,[1] presentemente divididas em mais de 100 famílias, o que faz deste taxon a segunda maior ordem dos aracnídeos, apenas ultrapassada em diversidade pela ordem Acari (os ácaros).
A espécie de aranha mais corpulenta é a Theraphosa blondi (Latreille, 1804), que chega a medir até 20 cm de envergadura, e a menor é a Patu digua (Forster & Platnick, 1977), nativa da Colômbia, que tem o tamanho da cabeça de um alfinete.
As aranhas são referência frequente na arte e mitologia, simbolizando paciência, crueldade e criatividade. A seda e os compostos químicos presentes no veneno das aranhas são considerados como potenciais fontes de matéria prima para aplicações nanotecnológicas e outros usos no campo da engenharia dos materiais e para a preparação de medicamentos e biopesticidas. Apesar da elevada prevalência da aracnofobia, apenas a picada de cerca de 30 espécies das mais de 40 000 existentes é considerada perigosa para os humanos.
As aranhas pertencem ao filo Arthropoda e ao subfilo Chelicerata. Sendo artrópodes, possuem o corpo segmentado, com membros articulados, cobertos com uma cutícula de quitina e proteínas, e região cefálica composta por vários elementos que se fundem durante a fase embrionária.[2]
O corpo das aranhas é formado por dois tagmas: um deles, denominado cefalotórax ou prossoma (nos insectos este segmento encontra-se separado em mais dois tagmas - cabeça e tórax); e o outro chamado opistossoma ou abdómen.[3] Estes dois segmentos são ligados por uma pequena secção cilíndrica, o pedicelo. Este pequeno pedicelo cilíndrico que une os tagmas permite que o abdómen se mova livremente enquanto produz seda para a construção de teias.
A zona superior (dorsal) do cefalotórax é coberta por uma única carapaça convexa, enquanto a parte inferior (ventral) é coberta por duas placas planas, o esterno e o lábio. Apesar de não segmentada, a carapaça possui um sulco cervical, a fóvea torácica, que delimita a fronteira entre a porção da cabeça e a do tórax.[4] Esta reentrância estende-se até ao interior da carapaça, formando uma espécie de cone cuticular que serve de ponto de inserção aos músculos dorsais do estômago.
O padrão de fusão dos segmentos para formar a cabeça dos quelicerados é único entre os artrópodes. Estudos do desenvolvimento embrionário indicam que o prossoma é formado pela fusão de seis segmentos.[5] O que normalmente seria o primeiro segmento da cabeça desaparece numa fase inicial do desenvolvimento, por isso a falta de antenas, típicas da maioria dos grupos de artrópodes.
A cabeça abriga os olhos, as quelíceras e os pedipalpos. A maior parte das aranhas possuem oito olhos (família Salticidae), porém dois (Dysderidae), quatro (Tetrablemma) ou seis (Caponiidae) deles podem estar ausentes, e, em algumas aranhas de caverna, todos estão ausentes (p. ex. em Sinopoda scurion). Normalmente, os olhos estão dispostos em duas fileiras curvas (às vezes três fileiras), sendo então denominados olhos anteriores laterais, olhos medianos laterais, olhos posteriores laterais e olhos posteriores medianos. Os olhos podem ainda ocorrer agrupados numa elevação denominada cômoro ocular. A quantidade, tamanho dos olhos e os padrões de disposição dos mesmos são de grande importância na classificação sistemática das aranhas. A área entre a fileira anterior de olhos e o fim da carapaça é designada por clípeo.[6]
As quelíceras são os únicos apêndices à frente da boca dos quelicerados, já que não apresentam qualquer estrutura que possa funcionar directamente como maxilas.[7] Estes apêndices nas aranhas têm duas secções distintas e terminam em presas, que normalmente incluem ductos capazes de libertar veneno, dobráveis para trás da parte superior quando não estão em uso. Ambos os lados das quelíceras são frequentemente armados com dentes cuticulares, usados pelas aranhas para macerar as suas presas. O número e a quantidade de dentes são indicadores usados na caracterização taxonómica. As quelíceras apresentam também outras funções em diferentes grupos de aranhas, como cavar buracos, carregar ovos ou transportar presas pequenas. Nalguns casos são ainda utilizados em rituais de acasalamento. Normalmente, os machos possuem quelíceras maiores do que as fêmeas. As quelíceras podem ser classificadas como "ortognatas", "labidognatas" ou "plagiognatas". Ortognatas são quelíceras paralelas, que se movem somente no plano longitudinal, como a das caranguejeiras; as labdognatas são opostas, movendo-se no plano transversal; e as plagiognatas apresentam disposição intermédia.
Os primeiros apêndices atrás da boca são designados por pedipalpos e têm diferentes funções dentro do grupo dos quelicerados, tendo grande importância na captura de presas. Os pedipalpos das aranhas são apêndices pequenos cujas bases atuam como uma extensão da boca. São semelhantes a pernas, porém não apresentam o segmento correspondente ao metatarso.
Os pedipalpos podem apresentar algumas modificações importantes, nomeadamente nas aranhas do sexo masculino, que têm as últimas secções maiores que as das fêmeas para utilização na transferência de esperma. As coxas dos pedipalpos, denominadas enditos ou maxilas, são estruturas modificadas para participar do processo de trituração do alimento. As secções superiores costumam ter cerdas que filtram os pedaços sólidos do seu alimento, já que as aranhas apenas se podem alimentar de alimentos liquefeitos.[8]
As pernas das aranhas são constituídas de sete segmentos distintos. A parte mais próxima ao cefalotórax é a coxa, seguido pelo trocânter, fémur, patela, tíbia, metatarso e tarso, e terminam em duas ou três unhas dependendo da família. A unha do meio é importante para aranhas de teia, sendo usada para segurar os fios de seda, sendo a única unha a tocar na teia. Geralmente, as pernas frontais (pares 1 e 2) são longas e o primeiro par de pernas é usado para explorar o ambiente. Essa capacidade sensorial das pernas é devido a presença de pêlos que cobrem densamente os segmentos distais.[9]
Muitas aranhas caçadoras possuem densos tufos de pêlos nas pontas das pernas abaixo das unhas, denominados escópula. A escópula é essencial para que as aranhas possam andar sobre superfícies verticais lisas, como o vidro de uma janela, permitindo às aranhas a explorar uma maior variedade de ambientes. Apesar da maioria dos artrópodes usarem músculos para flexionar as pernas, as aranhas usam pressão hidráulica para as estender, uma herança dos ancestrais pré-artrópodes. Como resultado , aranhas com o cefalotórax perfurado não podem estender as pernas e as pernas de uma aranha morta enrolam-se.
O abdómen é mole e oval e não apresenta qualquer sinal de segmentação, excepto na subordem Mesothelae, cuja única família viva, Liphistiidae, tem placas segmentadas na superfície superior.[10]
As teias são constituídas por fios de seda de aranha, um material cinco vezes mais fortes do que um fio de aço do mesmo diâmetro. Além disso, a teia pode ainda ser esticada até mais de quatro vezes o seu comprimento inicial e resistir à água e a temperaturas até -45 °C sem rotura. No abdómen há apêndices modificados em fieiras que libertam seda por até seis glândulas sericígenas (glândulas produtoras de seda).
As aranhas desenvolveram diferentes anatomias respiratórias, podendo realizar as trocas gasosas através de pulmões foliáceos, traqueias, ou ambos, dependendo do grupo ao qual pertencem. De modo geral, as aranhas mais primitivas (subordem Mesothelae e superfamília Orthognatha) possuem dois pares de pulmões foliáceos e ausência de traqueias. As Araneomorphae apresentam apenas um par de pulmões foliáceos ou um sistema de tubos traqueais.
Os pulmões estão localizados apenas no segundo, ou no segundo e terceiro, segmentos do opistossoma, abrindo-se exteriormente por meio de espiráculos e internamente por átrios. As traqueias, quando existem, também se abrem por meio de espiráculos e são localizadas no terceiro segmento do opistossoma.
As traqueias podem ser de dois tipos: crivadas ou tubulares. As crivadas são derivadas dos pulmões foliáceos, consistindo em átrio e espiráculo. Já as tubulares consistem em tubos ramificados ou não, que surgem individualmente da superfície dos espiráculos. A maioria das aranhas apresentam este último tipo de traqueia, os quais evoluíram de pulmões foliáceos ou apódemas ocos.
Os gases movem-se para dentro e para fora do átrio, primariamente por difusão através dos espiráculos, podendo a ventilação ser auxiliada por músculos.
Ambos os órgãos para trocas gasosas são invaginações do exosqueleto para dentro da hemocele. A hemocele é uma cavidade que passa por praticamente todo o corpo da aranha (visto que as aranhas são animais celomados, com celoma reduzido a pequenas áreas em torno do sistema reprodutivo e excretor) e é por onde o sangue flui. O coração é um tubo muscular dorsal presente na parte anterior do abdómen, sendo o sangue descarregado na hemocele por uma artéria que se abre na extremidade posterior do abdómen e por artérias que passam através do pedículo e abrem em várias partes do cefalotórax. Essas características determinam que as aranhas possuam sistemas circulatórios abertos.
O sangue de muitas das aranhas que possuem pulmões foliáceos contém o pigmento respiratório hemocianina para tornar mais eficiente o transporte de oxigénio.
As aranhas apresentam presas na porção distal das quelíceras, que são utilizadas para inoculação do veneno produzido em glândulas situadas na porção basal da quelícera. A família Uloboridae perdeu as glândulas de veneno pelo que as espécies que a integram não são venenosas, matando as presas com seda.
As aranhas possuem um canal intestinal muito estreito pelo que ingerem apenas alimentos líquidos, pelo que possuem filtros para impedir que os sólidos entrem. Essa limitação implica que em geral tenha de recorrer à digestão externa dos alimentos, provocando enzimaticamente a sua liquefacção antes da ingestão.
Nas aranhas estão presentes dois sistemas diferentes de digestão externa: (1) a injecção de enzimas digestivas provenientes do intestino médio na presa, para então sugar os tecidos digeridos liquefeitos, deixando para trás a carcaça da presa; ou (2) triturar a presa até formar uma “polpa”, usando para esse fim as quelíceras e a base dos pedipalpos enquanto satura a presa com enzimas digestivas. Nas espécies que recorrem a este último método de liquefacção, as quelíceras e os pedipalpos formam uma cavidade pré-oral que abriga o alimento que está a ser processado.
O estômago, localizado no cefalotórax, funciona como uma bomba que empurra o alimento no tracto digestivo. O intestino médio é repleto de cecos digestivos.
Muitas aranhas excretam ácido úrico, em geral sob a forma de um material seco expelido pelo ânus. Para tal, os túbulos de Malpighi filtram os compostos nitrogenados do sangue presente na hemocele para a excreção. Essa estratégia permite a conservação de água e evoluiu independentemente entre muitos grupos de artrópodes.
Algumas aranhas primitivas da subordem Mesothelae e infra-ordem Mygalomorphae retêm os nefrídios ancestrais dos artrópodes, que usam grande quantidade de água para excretar os compostos nitrogenados na forma de amónia.[11]
O sistema nervoso central das aranhas, excepto no caso da subordem primitiva Mesothelae, é mais centralizado do que o que ocorre na generalidade dos artrópodes: todos os gânglios dos segmentos atrás do esófago são fundidos. Dessa forma, o cefalotórax é amplamente preenchido por tecido nervoso e não há gânglios no abdómen.[12]
As aranhas possuem órgãos sensoriais bem desenvolvidos. Na maioria das espécies a visão exerce um papel secundário no seu comportamento, pois são capazes, por exemplo, de capturar presas na total ausência de luz. Porém, algumas aranhas dependem grandemente da visão, podendo esta ser um sentido vital em diversos aspectos, incluindo o reconhecimento de co-específicos (como entre os Salticidae).
A maioria das aranhas possuem quatro pares de olhos na porção frontal do cefalotórax, sendo que todos são olhos simples ou ocelos. Podem possuir dois tipos de estrutura distintas, a dos olhos principais e a dos olhos secundários. Os principais localizam-se na porção anterior mediana da cabeça e apresentam coloração preta por não possuírem uma camada interna de reflexão da luz (tapetum). A estrutura dos olhos secundários podem variar de espécie para espécie, podendo apresentar um tapetum mais complexo, mais primitivo ou até mesmo não possuir tapetum. Quando presente, o tapetum tem função na visão nocturna e em ambientes com pouca luz, fazendo que os olhos pareçam brilhar.
Um grupo que apresenta destaque em matéria de visão é a família Salticidae. Conhecidas como aranhas saltadoras, possuem a maioria de seus comportamentos baseados na visão. Os seus olhos principais são grandes e capazes de formar imagens detalhadas.[13]
A cutícula das aranhas é penetrada por muitos sensores do sistema nervoso, como as cerdas mecanorreceptoras que respondem ao contacto físico directo, vibração do substrato e correntes de ar. O mecanorreceptor mais comum são as sensilas, que podem ser pêlos simples ou estruturas mais complexas, como os tricobótrios. Os tricobótrios são cerdas filiformes, extremamente finas, ancoradas em soquetes. São muito menos numerosos do que as cerdas comuns e são arranjados em linhas ou clusters em pontos específicos das pernas de grande parte das aranhas.
As aranhas também apresentam numerosos quimiorreceptores que fornecem informações equivalentes ao cheiro e paladar. Nas aranhas que constroem teias, os quimio e mecanorreceptores são mais importantes do que os olhos, que são mais importantes para aranhas cursoriais.[14] As aranhas, assim como maioria dos artrópodes, não possuem sensores de aceleração e balanço, utilizando os olhos para se orientarem espacialmente.
Foram identificadas apenas três classes de pigmentos, com cosntituição ainda não tiortalmente caracterizadas. Os pigmentos mais comuns, como a melanina, os carotenóide s e as pterinas, estão ausentes. Em algumas espécies, a exocutícula das pernas e do prossoma é modificado por um processo de “bronzeamento”, resultando na coloração acastanhada das aranhas que exibem essa característica.
Um pigmento presente é a guanina, um produto final do metabolismo das proteínas, cuja excreção pode ser bloqueada, aumentando seu estoque nas células onde são acumuladas, os guanócitos. Nos géneros Tetragnatha, Leucauge, Argyrodes e Theridiosoma, a guanina é responsável pela cor prateada daquelas aranhas.
Cores estruturais ocorrem em alguma espécies, que são resultado da difracção, espalhamento ou interferência da luz. Lycosa e Josa possuem áreas de cutícula modificada que atuam como reflectores de luz.[15]
Aranhas reproduzem-se sexuadamente e a fertilização é interna, mas indirecta. Ao contrário de muitos artrópodes terrestres, aranhas macho não produzem espermatóforos prontos, mas tecem pequenas teias onde eles ejaculam e assim transferem o esperma para os pedipalpos.
Os machos são conhecidos por uma variedade de complexos rituais de acasalamento, em geral destinados a evitar serem confundidos pelas fêmeas com presas e consequentemente atacados. Em espécies que tecem teias, padrões de vibrações na teia fazem parte desses rituais, enquanto padrões de toque em diferentes partes do corpo da fêmea são importantes para muitas aranhas que caçam, pois podem “hipnotizar” a fêmea. Gestos e danças do macho são importantes para aranhas saltadoras, que possuem uma excelente visão. Se a corte for bem sucedida, o macho injecta o esperma com o pedipalpo na abertura genital da fêmea, o epígino, na parte inferior do abdómen.
Os machos da maioria das espécies sobrevivem a algumas cópulas, limitadas principalmente por seus curtos períodos de vida.
O sistema reprodutivo das fêmeas varia de tubos simples a sistemas que incluem receptáculos seminais, onde elas armazenam o esperma. As fêmeas tecem ootecas de seda, cada um contendo até centenas de ovos. As fêmeas de muitas espécies cuidam de seus juvenis, por exemplo carregando-os junto a si ou compartilhando alimento com eles.
Fêmeas põem até 3.000 ovos, em uma ou mais ootecas de seda, que mantêm a humidade constante. Em algumas espécies a fêmea morre após a postura, mas em outras espécies protegem as ootecas, fixando-as na suas teias, escondendo-as em ninhos, carregando-as na quelícera ou fixando-as na fiandeira.[16] Algumas aranhas cuidam de sua prole e fêmeas de algumas espécies respondem ao comportamento de implorar por alimento de suas crias.[17]
As aranhas passam o estágio larvar dentro do ovo e eclodem como jovens, pequenos e imaturos, mas com uma forma similar ao adulto.
Como outros artrópodes, as aranhas precisam realizar mudas para crescer. Em algumas espécies, os machos acasalam com fêmeas que acabaram de realizar muda, que estão fracas demais para exibir qualquer comportamento agressivo contra os machos.[18]
Em algumas espécies o macho presenteia a fêmea com um presente nupcial quando da corte. O presente não poderia ser uma forma do macho se proteger dos possíveis ataques da fêmea. A influência do presente nupcial no tempo de cópula e na produção individual de ovos foi corrobada, contudo, analisando a diferença da produção de ovos das aranhas, a hipótese não se confirma.[19]
Várias evidências sugerem que as aranhas evoluíram em condições de privação alimentar.[20] Podem passar por longos períodos de tempo em jejum, consumir grande número de presas quando estas estão disponíveis, expandindo consideravelmente o abdome, reduzir o metabolismo e sua taxa de crescimento.[21] Essas características sugerem que as aranhas descendem de um ancestral seleccionado por ambiente com baixa disponibilidade de alimento. Atualmente, essa situação não é muito diferente, e a maioria das espécies vive em estresse alimentar na natureza. Assim, é de se esperar que características morfológicas e comportamentais evoluam para aumentar a capacidade de captura de presas, minimizando o gasto energético para isso.[22]
No geral as aranhas são predadoras, principalmente de insectos e outras aranhas. Mas uma espécie herbívora, Bagheera kiplingi, consegue mais de 90% de sua demanda alimentar consumindo as folhas de acácias, planta que muitas vezes apresenta associação benéfica com formigas. Foi constatado que a ocorrência dessa aranha na planta somente ocorre quando as formigas estão presentes.[23][24] Jovens de algumas famílias, como Anyphaenidae, Corinnidae, Clubionidae, Thomisidae e Salticidae, alimentam-se de néctar floral. Esse tipo de alimentação previne dos riscos adversos da prática da predação e elimina custos de produção de veneno e enzimas digestivas.[25] Algumas espécies também se alimentam de artrópodes mortos, teias e da sua própria exúvia. O pólen capturado pelas teias também podem servir de alimento.
As estratégias de captura de presas variam desde armadilhas com seda adesiva, mimetizando a presa para evitar a detecção, ou caça activa. Maioria das aranhas distinguem a presa pela vibração, mas caçadoras activas possuem a visão aguçada.
Uma das estratégias é conhecida como senta-e-espera, em que as aranhas permanecem paradas em um local à espera de presas móveis. Essa forma de captura permite ao predador economizar o máximo de energia entre uma captura e outra, mantendo o metabolismo baixo. Para esse predador, mecanismos que aumentem sua capacidade de detecção e subjugação de presas (fios de seda) são extremamente úteis.[26]
Todas as aranhas são capazes de produzir teias, para os mais diversos usos, mas o uso mais conhecido é o de matéria-prima para a construção de armadilhas para as presas. A estrutura e funcionamento dessas armadilhas variam muito entre diferentes grupos de aranhas.
A estratégia de captura de presas mais conhecida é a com teias adesivas. Os diferentes posicionamentos de construção de teia proporcionam diferentes tipos de alimento na mesma área. Teias horizontais capturam insectos que voam da vegetação rasteira para cima, enquanto teias verticais capturam insectos que voam na horizontal. Aranhas construtoras de teias possuem uma visão não muito boa, mas são extremamente sensíveis às vibrações.
Fêmeas da aranha aquática Argyroneta aquatica constrói teias em forma de sino embaixo da água, que são preenchidas por ar e são usadas para digerir a presa, fazer a muda, cópula e maturação de ovos. Vivem praticamente nesses sinos, saindo somente para capturar presas que tocam a teia.[27]
Membros da família Deinopidae tecem teias muito pequenas, que seguram encolhidas entre os dois primeiros pares de pernas. Quando a presa é detectada, a ataca e estica a teia para captura-la.[28]
Algumas fêmeas do género Mastophora constroem teias que consistem somente numa única “linha de trapézio”, na qual fazem a patrulha. Também constroem linhas ligadas a uma bola de seda muito adesiva. Emitem substâncias que mimetizam ferormônios de mariposas, e balançam as bolas nas mariposas atraídas. Apesar de errarem 50% das vezes, conseguem capturar uma boa quantidade de alimento numa noite. As aranhas digerem as bolas e depois constroem novas.[29][30] Machos e juvenis não constroem as bolas adesivas, mas também emitem feromonas e capturam as mariposas com as pernas dianteiras.[31]
Liphistiidae, as aranhas alçapão (família Ctenizidae) e tarântulas são predadoras de emboscada que espreitam em tocas, geralmente fechadas por alçapões e cercadas por teias de seda que as alertam no caso de aproximação de presas.[32]
As aranhas caçadoras do género Portia mostram sinais de inteligência na escolha de estratégias, além da habilidade de desenvolver novas estratégias.[33]
Aranhas que mimetizam formigas desenvolvem abdomes mais finos e falsas cinturas no cefalotórax para mimetizar os três tagmas das formigas. O primeiro par de pernas mimetizam as antenas e o corpo é coberto de pelos reflectivos, mimetizando seu corpo lustroso. Também mimetizam o andar em ziguezague das formigas e as aranhas que são saltadoras deixam de saltar. A mimetização, além de estratégia de captura de alimento, também funciona como protecção contra predadores de aranhas que reconhecem as presas pela aparência. As aranhas do género Amyciaea, quando estão caçando, atuam como uma formiga morrendo para atrair as formigas operárias. Após matar uma formiga, a aranha segura o corpo da presa entre ela e o grupo de formigas atraídas para evitar ser atacada.[34]
Apesar de caçadoras habilidosas, as aranhas também estão sujeitas a predação. Algumas aranhas, vespas e até mesmo vermes parasitas representam perigo para elas.[35] Com isso, diversas estratégias de defesa foram desenvolvidas pelas aranhas. Uma das formas de defesa mais comum é a camuflagem.
A coloração críptica torna difícil o reconhecimento da posição do animal, já que ele apresenta um padrão de cores semelhante ao ambiente em que vive, o que faz com que o predador não o encontre. Muitos representantes da família Theraphosidae, que incluem as tarântulas, possuem cerdas urticantes no abdome e usam suas pernas para soltá-las quando ameaçada. O contacto com estas cerdas causa irritação intensa mas não há evidência de que carreguem veneno.[36]
O veneno das aranhas também pode funcionar como defesa. Quando atacadas ou perturbadas, algumas aranhas atacam, injectam seu veneno com suas quelíceras e fogem. A potência dos venenos variam, assim como seu efeito, podendo ter acção neurotóxica ou necrosante. As aranhas podem apresentar coloração apossemática evidente ou mostrar partes do corpo com este padrão apenas quando perturbadas[212, 224]. Por fim, algumas aranhas podem usar suas teias como mecanismo de defesa, usando um tipo de seda muito robusta na produção de obstáculos para o predador enquanto elas fogem.[37]
Poucas espécies de aranhas que constroem teias vivem em colónias e demonstram algum comportamento social. Anelosimus eximius (Theridiidae) podem formar colónias de até 50.000 indivíduos.[38]
O gênero Anelosimus tem grande tendência a socialidade. Todas as espécies americanas são sociais e espécies de Madagáscar também mostram sinais de socialidade.[39]
Membros da mesma família mas de géneros diferentes desenvolveram a socialidade independentemente, como Theridin nigroannulatum, que constrói colónias que podem conter milhares de indivíduos que cooperam na captura de presas e dividem alimento.[40] Outros exemplos de aranhas sociais são espécies de Philoponella (família Uloboridae), Agelena consociata (família Agelenidae), Mallos gregallis (família Dictynidae),[41] e até mesmo viúvas-negras (gênero Latrodectus).[42]
A aranha herbívora Bagheera kiplingi também vive em pequenas colónias que ajudam a proteger os ovos.[43]
A seda que compõe as teias é composta de proteínas fibrosas que contêm sequências de aminoácidos altamente repetitivas. É produzida pelas glândulas sericígenas que são conectadas aos fusos das fiandeiras. As fiandeiras são apêndices modificados do abdome. Há pelo menos seis tipos diferentes de glândulas. Armazenada no corpo das aranhas na forma líquida, a seda endurece assim que é colocada para fora das fiandeiras como resultado de ser colocada para fora, o que muda a estrutura interna da proteína.[44] A força de tensão é similar ao náilon e a materiais biológicos, como quitina, colagénio e celulose, mas é mais elástica. A resistência e elasticidade é que tornam tão eficientes as armadilhas construídas com esse material. Poucas aranhas tiveram a composição de suas teias detalhadamente estudada. Algumas aranhas possuem cribelo, uma fiandeira modificada com 40.000 fusos, cada uma produzindo uma única fibra. A maioria dos grupos atuais perderam o cribelo.[45]
Não há relação consistente entre a classificação das aranhas e o tipo de teia que constroem, nem com a composição química da seda. Há diferentes tipos de teias, entre elas, as orbiculares, orbiculares modificadas (tarrafas suspensas no ar, atiradas sobre as presas), lençóis aéreos, lençol com sapatas adesivas e fio simples com bola adesiva. A teia deve apresentar três funções: interceptar, imobilizar e reter a presa.
Cerca de metade das presas que caem nas teias orbiculares escapam. Não há um desenho que é eficaz para todas as presas, por exemplo, espaços maiores das linhas aumentará a área da teia e assim a interceptação da presa, mas o poder de imobilizar e reter a presa é menor. Menos espaço entre as linhas aumenta a retenção, mas é mais fácil a presa detectar a teia. Apesar disso, não há relação evidente do desenho da teia e a presa capturada, pois as espécies construtoras de teias orbiculares possuem uma ampla diversidade de presas. O ponto central das teias orbiculares, onde as aranhas ficam, geralmente está acima do centro, pois é mais rápido para a aranha ir para baixo do que para cima. Se há um local para a aranha fugir de seus predadores, o ponto central ficará próximo dessa região. Teias orbiculares horizontais são muito comuns apesar de ser menos eficaz par interceptar e reter a presa e ser mais destruída pela chuva e folhas caindo. No entanto, são menos vulneráveis ao vento e reduz a visibilidade por insectos voando na vertical, que são ofuscados pela luz.[46] Às vezes também acrescentam bandas de seda muito visíveis, chamadas de decoração. Há diversas variantes de teias orbiculares, muitas delas evoluíram de forma convergente. São elas: acrescentar linhas na superfície da água, provavelmente para capturar insectos na superfície, teias em formato de escada, que aparentemente são mais efectivas para a captura de mariposas.
Membros da família Theridiidae tecem teias irregulares, lençol, teias tridimensionais, conhecidas como "cobwebs". Aparentemente é uma tendência evolutiva para a redução de seda adesiva utilizada, levando à total ausência em algumas espécies. A construção dessas teias pode levar diversos dias.[47] As tarântulas possuem glândulas de seda nos pés. [211] Espécies que não utilizam teias para captura de presas, podem usá-la de outras formas, como embrulho para esperma e para fertilização, como fio-guia, construção de ninhos e como “pára-quedas” nos jovens de algumas espécies.[48]
Cladograma dos Mygalomorphae[49]
Actualmente são conhecidas 112 famílias, 3.905 géneros e 44.032 espécies de aranhas, segundo o The World Spider Catalog, actualizado em Junho de 2013.[50] No entanto, acredita-se que ainda existam muitas espécies a se descrever. Ainda há confusão na comunidade científica sobre como todas as famílias de aranhas devem ser classificadas. Desde 1900, mais de 20 diferentes propostas filogenéticas foram feitas.[51]
Como ocorre com a maioria dos grupos animais, a riqueza em espécies de aranhas, assim como seu conhecimento taxonómico, não estão distribuídos de forma uniforme no planeta, se concentrando mais em regiões tropicais e temperadas austrais, onde ainda são pouco estudadas.[52] O que pode também influenciar na diversidade e estrutura das comunidades de aranhas é o clima e o tipo de vegetação (micro-habitat).[53]
Os aracnídeos estão divididos em duas subordens: Mesothelae e Opisthothelae. Esta última dividida em duas infraordens, Araneomorphae e Mygalomorphae.
Os Mesothelae são uma subordem que possui apenas uma família viva, Liphistiidae, encontrada somente no sudoeste da Ásia, China e Japão.[54] A maioria dos Liphistiidae constrói tocas forradas de seda com finos alçapões. Algumas espécies de Liphistius constroem tubos de seda camuflados com um segundo alçapão como saída de emergência. Há linhas de seda fora do alçapão para detectar presas. No género Heptathela, a detecção é feita pelos sensores de vibração.[55] A subordem ainda inclui as famílias extintas Arthromygalidae e Arthrolycosidae, encontradas em rochas do Carbonífero, e Arthrolycosidae também em rochas do Permiano.[56]
Os aracnídeos da infraordem Araneomorphae, constituem 90% das espécies de aranhas e divide-se em 95 famílias, sendo a infra-ordem com mais famílias vivas das três existentes. São conhecidas como “aranhas verdadeiras” e incluem aranhas que constroem teias orbiculares, aranhas cursoriais, e aranhas saltadoras,[57] e também a única espécie conhecida de aranha herbívora, Bagheera kiplingi.[58] Distinguem-se por possuírem presas que se opõe umas às outras e se cruzam quando mordem, em contraste com as Mygalomorphae, que possuem presas que são praticamente paralelas.[59]
Os Mygalomorphae são uma infraordem, distinguem-se dos Araneomorphae porque as suas presas não cruzam ao morderem. Possui 15 famílias vivas, são geralmente densamente cobertas de pelos, com quelíceras robustas.[60] Neste grupo incluem-se as tarântulas, aranhas alçapão, dentre outras. Passam maior parte do tempo nas suas tocas e poucas constroem teias. Não são capazes de produzir a seda piriforme, que é usada com adesivo para grudar a teia em superfícies ou um fio em outro, fazendo com que a construção de teias para este grupo seja difícil. Raramente se transportam por correntes de ar, então seus indivíduos frequentemente formam aglomerados.[61] Mygalomorphae predam sapos, lagartos e caracóis.[62]
A ordem Aranea inclui as seguintes subordens, infraordens e famílias:
O grupo das aranhas é extremamente diversificado e amplamente distribuído, sendo encontrado em quase todos os tipos de ambientes terrestres. Sua distribuição está relacionada principalmente com as condições climáticas e o tipo de vegetação característico de cada habitat. Também pode estar relacionada com suprimento de presas, abundância de competidores, predadores e parasitas.[63]
A maior diversidade de aranhas está localizada nos neotrópicos por diversos motivos. Um deles é que essa região é muito extensa e, em geral, a extensão de uma área amostrada é correlacionada com a riqueza de espécies.[64] Além disso, a América do Sul, por exemplo, apresenta alta diversidade fisionômica e grande variação altitudinal e latitudinal. No entanto, são nessas regiões onde a fauna de aranhas são menos conhecidas e estudadas.[65]
Quando um ambiente se torna desfavorável, como em situações de alta densidade de jovens, ocorrências de canibalismo e escassez de presas, as aranhas tecem pequenos emaranhados de seda com o abdome voltado para cima e se lançam nas correntezas de ar. Este movimento é chamado de balonismo. Pode alcançar milhares de metros de altura e centenas ou até milhares de quilómetros de distância na horizontal. Mesmo caindo em locais desfavoráveis na maioria das vezes, este modo de dispersão é rápido, garantindo a expansão de sua distribuição e manutenção de suas populações.[66] Há outra estratégia usada, chamada de rigging. A aranha sobe até o topo da vegetação ou partes mais altas e soltam progressivamente o fio de seda até alcançar um outro ponto através do movimento do ar. Quando a ponta do fio adere ao substrato, a aranha caminha sobre o fio. Este método permite que a aranha se desloque apenas dezenas de centímetros até poucos metros, mas apresenta risco de mortalidade menor.[67] Ainda há o movimento cursorial que é a caminhada entre a vegetação ou outro substrato.
O termo aracnidismo significa envenenamento ocasionado pela mordida de um aracnídeo peçonhento, por exemplo, uma aranha ou escorpião.
O estabelecimento e adensamento de áreas urbanas tornam os habitats nativos cada vez mais fragmentados. Mas, apesar disso, muitas espécies sinantrópicas ocupam as cidades, e as aranhas constituem um grupo especialmente abundante dentro dos artrópodes, o que pode estar relacionado à sua alta capacidade de dispersão e hábitos alimentares relativamente generalistas.[68] Esta urbanização das aranhas, apesar de significar sobrevivência e aumento da diversidade para elas, pode representar um perigo à população humana com relação aos acidentes com aranhas venenosas.
A toxicidade do veneno das aranhas é variável, sendo capaz de produzir alterações fisiopatológicas nos seres humanos e necessitando de intervenção médica.
Com excepção das aranhas da família Uloboridae, todas as aranhas são peçonhentas. A Organização Mundial de Saúde considera somente quatro géneros com espécies de importância médica no mundo: Latrodectus (família Theridiidae), Loxosceles (Sicariidae), Phoneutria (Ctenidae), todas Araneomorphae e Atrax (Hexathelidae - Mygalomorphae). No Brasil, o Ministério da Saúde indica apenas três gêneros que apresentam espécies de importância médica: Phoneutria (família Ctenidae), Loxosceles (Sicariidae) e Latrodectus (Theridiidae), todas da subordem Araneomorphae.
A lesão cutânea surge horas após a picada por Loxosceles, com eritema e edema, evoluindo com dor, equimose, palidez (“placa marmórea”) e necrose. Pode haver, mais raramente, hemólise intravascular e insuficiência renal aguda. O tratamento é feito com soro antiloxoscélico ou antiaracnídico.
A picada por Phoneutria causa dor imediata, edema, parestesia e sudorese. O quadro sistémico é raro, presente em crianças com idade inferior a sete anos, com instabilidade hemodinâmica, edema pulmonar agudo e choque. Nesses casos é indicado o soro antiaracnídico.
A picada por Latrodectus causa dor local imediata progressiva, sudorese, hipertensão arterial, taquicardia, contracções musculares, bradicardia e choque. Não há soro específico disponível.[69]
O veneno das aranhas pode ser uma alternativa comercial de pesticida menos poluente pois são mortais aos insectos, e a grande maioria é inofensiva aos vertebrados. Uma população indígena do sudeste do México utiliza uma bebida feita com a tarântula Brachypelma vagans para o tratamento de uma doença chamada “tarantula wind”. Os sintomas incluem dor no peito, asma e tosse.[70] Possíveis utilizações médicas para o veneno das aranhas estão sendo pesquisadas para o tratamento de arritmia,[71] Alzheimer,[72] derrames[73] e disfunção erétil.[74]
Aracnofobia é uma fobia específica de aranhas ou qualquer coisa ligada a estes seres vivos como teias de aranha ou até formas parecidas com aranhas. É uma das fobias mais comuns[75] e 50% das mulheres e 10% dos homens mostram sinais desta fobia.[76] Estes sintomas parecem ser uma forma exagerada de resposta instintiva que ajudaram os primeiros seres humanos a sobreviver,[77] ou um fenômeno cultural, predominante das sociedades européias.[78]
As aranhas, assim como outros invertebrados faziam parte da dieta dos ameríndios.[79]
Os Kaipó do Pará apreciavam aranhas-caranguejeiras.[80] O Padre José de Anchieta relatou em suas cartas que mulheres indígenas faziam bebidas envenenadas a partir de substância extraída de algumas espécies de aranha.
Os Quiapêr, um ramo dos Pareci do Pará, caçavam a aranha-caranguejeira colocando nos buracos do solo brotos novos de bananeira, com os quais capturavam os animais. Eram comidas assadas.[81]
Araneae (grego: arachne; "aranha") é uma ordem de artrópodes da classe Arachnida que inclui as espécies conhecidas pelos nomes comuns de aranhas ou aracnídeos. Tem distribuição natural em todos os continentes (com excepção da Antártida) e ocorrência em praticamente todos os tipos de habitats terrestres. Apresentam oito pernas e maioritariamente quelíceras que injetam veneno, diferenciando-se anatomicamente dos restantes artrópodes por um plano corporal (tagmose) caracterizado por dois tagmas, o cefalotórax e o abdómen, unidos por uma estrutura pequena e cilíndrica, o pedicelo. Ao contrário dos insectos, as aranhas não apresentam antenas e possuem um sistema nervoso bem desenvolvido e centralizado, o mais centralizado de entre os artrópodes. Produzem teias com grande variabilidade morfológica e de tamanho utilizando seda das aranhas, uma estrutura de base proteica que combina leveza, força e grande elasticidade, sendo em alguns destes aspectos superior aos melhores materiais sintéticos.
Há duas subordens: (1) Opisthothelae, a mais diversa e abundante, que agrupa os taxa Mygalomorphae (as caranguejeiras) e Araneomorphae (as aranhas modernas); e (2) Mesothelae, que inclui apenas a família Liphistiidae, constituída por aranhas asiáticas raramente avistadas. Estima-se que existam cerca de 40 000 espécies de aranhas, presentemente divididas em mais de 100 famílias, o que faz deste taxon a segunda maior ordem dos aracnídeos, apenas ultrapassada em diversidade pela ordem Acari (os ácaros).
A espécie de aranha mais corpulenta é a Theraphosa blondi (Latreille, 1804), que chega a medir até 20 cm de envergadura, e a menor é a Patu digua (Forster & Platnick, 1977), nativa da Colômbia, que tem o tamanho da cabeça de um alfinete.
As aranhas são referência frequente na arte e mitologia, simbolizando paciência, crueldade e criatividade. A seda e os compostos químicos presentes no veneno das aranhas são considerados como potenciais fontes de matéria prima para aplicações nanotecnológicas e outros usos no campo da engenharia dos materiais e para a preparação de medicamentos e biopesticidas. Apesar da elevada prevalência da aracnofobia, apenas a picada de cerca de 30 espécies das mais de 40 000 existentes é considerada perigosa para os humanos.
Araneae (Păianjenii) este cel mai numeros ordin de arahnide, numărul speciilor descrise depășind 40 000. În prezent, păianjenii se întâlnesc pe toate continentele, cu excepția Antarctidei. Ei preferă să trăiască în regiunile tropicale, păduri, peșteri, în regiunile alpine, de stepă, localitățile umane, chiar și în bazinele acvatic (fam. Cybaeidae). Cea mai notabilă deosebire de alte animale constituie construcția plasei din mătase. Dimensiunile păianjenilor diferă: cel mai mic este Patu digua de 0,37 mm, iar cel mai mare - Theraphosa blondi - 90 mm, inclusiv picioarele - 250 mm[1].
Morfologia și anatomia păianjenilor include multe caracteristici în comun cu alte arahnide. Corpul este împărțit în două regiuni, au opt picioare articulate, chelicere, pedialpi, aripile și antenele lipsesc.
Păianjenii posedă, de asemenea, mai multe trăsături care ii disting de alte arahnide. Toți păianjenii sunt capabili să producă mătase de diferite tipuri, utilizată pentru vânat. Chelicerele celor mai multor specii conțin glande veninoase, iar veninul elaborat de ele este injectat în pradă sau inamic[2]. Pedipalpii masculilor sunt specializaț în transferul spermei la femele în timpul împerecherii [2]. Multe specii de păianjeni prezintă dimorfism sexual, caracterizat prin deosebirile de dimensiuni și puta[3].
Păianjenii, spre deosebire de insecte, au corpul divizat doar în două regiuni: prosomă (numită și cefalotorace, corespunde regiunilor cefalice și toracice) și opistosomă (numită și abdomen). Dar sunt și excepții, păianjenii din familia Archaeidae prezintă prosoma împărțită în două părți unite printr-un gât alungit. Cu excepția câtorva specii din familia Liphistiidae (numiți păianjeni segmentați), opistosoma nu este segmentată. Prosoma și opistosoma sunt conectate printr-un pețiol (sau pedicel), formațiune ce sporește mobilitatea corpului [4].
Prosoma este alcătuită din două părți: un scut dorsal (carapacea) și două plăci sternale ventrale. Ea are forma aproximativ ovală, purtând anterior mai multe perechi de oceli (ochi simpli), orificiul bucal, chelicere, pedipalpi și lateral 4 perechi de membre locomotoare. Scutul dorsal reprezintă cuticula puternic chitinizată de aceea în timpul dezvoltării păianjenii năpârlesc[5]. Cuticula îndeplinește rolul de exoschelet și protejează păianjenul de deshidratare. Ventral, placa sternală mică are rol de buză inferioară, iar placa sternală mare este înconjurată de coxele membrelor locomotoare. Ei nu au maxilare, de aceea articolele bazale ale chelicerelor, pedipalpilor și primei pereche de picioare formează atriul bucal, cu funcție de fărămițarea hranei.
Chelicerele, formate din 2 articole, sunt situate preoral. Ultimul articol este mobil și are forma unei gheare. La păianjenii migalomorfi în chelicere sunt situate glandele veninoase ce se deschid în vârful ghearei[4]. La cei araneomorfi glanda veninoasă se află în prosomă, iar chelicerele sunt străbătute de canalele acestor glande.
Pedipalpii sunt scurți, au funcție tactilă, fiind alcătuiți din 6 articole: coxa, trocanter, femur, patelă, tibia și tars. La masculi pedipalpii au și rolul de organ copulator[2]. La nivelul tarsului pedipalpii posedă un bulb genital prelungit de un stil. În interior se află un tub seminifer ce se deschide la capătul stilului. La unii păianjeni suprafața pedipalpilor este acoperită cu perișori tactili, numiți trihobotrii.
Membrele locomotoare (picioarele sau apendice) sunt formate din 7 articole: coxa, trocanter, femur, patelă, tibia, bazitars și tars. Lungimea și grosimea lor variază în funcție de modul de viață. Astfel, la reprezentanții familie Salticidae picioarele sunt scurte și puternice, adaptate la executarea săriturilor. La tarantule picioarele sunt lungi și puternice, adaptate la alergat. La păianjenii țesători picioarele sunt subțiri și tarsul are aspectul a două gheare pectinate și una în formă de clește de tip carabinieră, fiind utilizate la construcția pânzei.
Opistosoma este partea cea mai voluminoasă a corpului. Aici sunt localizate cele mai multe organe. Pe partea ventral - posterioară se află orificiul anal și organele filiere. Organele filiere reprezintă orificiile glandelor sericigiene, care produc mătase. Tegumentul opistosomei este moale, slab chitinizat. În apropierea pețiolului, dorsal, se disting două orificii - stigmele pulmonare. Plămânii sunt acoperiți de plăci epigastrice. Între aceste două stigme, se află orificiul genital situat într-un șanț epigastric. La femele orificiul genital este precedat cu o placă chitinizată, numită epigin, cu rol protector [6].
Opistosoma nu are membre sau alte anexe, cu excepția organelor filiere, pe care sunt situați orificiile glandelor sericigene. Numărul acestor organe variază de la 3 la 4. La păianjenii din subordinul Mesothelae sunt doar două tipuri de glande sericigene situate median. Restul păianjenilor au glande sericigene situate în partea posterioară a opistosomei. Unii păianjeni din subordinul Araneomorphae prezintă și cribellum – placă turtită specializată în țesutul mătasei.
Deși toate artropodele folosesc mușchii atașați de interiorul exoscheletul pentru a se deplasa, păianjenii utilizează presiunea hidraulică[7]. Datorită presiunii picioarele se extind și se contractă cu ajutorul unor mușchi aductori. Ca rezultat picioarele unui păianjen mort nu se pot extinde și se ghemuiesc[4]. În timpul mișcării presiunea internă din picioare se mărește de 8 ori, în comparație cu nivelul presiunii când păianjenul se află în repaus[8]. Presiunea arterială a picioarelor este cu succes utilizată de către păianjenii săritori. În a treia și a patra pereche a picioarelor are loc creșterea bruscă a presiunii, de aceea acești păianjeni pot executa sărituri la distanțe de 50 de ori mai mari decât lungimea corpului[4].
Majoritatea păianjenilor care vânează în mod activ, și nu construiesc pânze, au smocuri dense de păr fin între ghearele din vârful picioarelor lor. Aceste smocuri, cunoscut sub numele de scopulae, se ramifică în peste 1000 de fire și mai subțiri. Această le permită să se urce pe suprafețe vertical și plane, sau chiar pe plafon. Se pare că aderența scopulae provine de la contactul lor cu straturi extrem de subțire de apă de pe suprafețele obiectelor.[4][9]
Păianjenii au numai trei tipuri de pigmenți: ommochrom, bilină și guanină. La unele specii cuticula se formează prin compresare. În rezultat cuticula devine maro, brună sau cafenie. Bilinile dau o nuanță verde (Micrommata virescens). Guanina este responsabilă de culoarea albă, (Păianjenul cu cruce). Deși este un metabolit (produs al excreției), multe specii au celule specializate - guanocite - în care se depozitează guanina. Culoarea păianjenilor este redată și de refracția sau reflecția luminii. Astfel, culoarea albă a prosomei la reprezentanții genului Argiope este rezultatul reflecției luminei de către perișori de pe corp[10].
Sistemul nervos este reprezentat de creier și de o masă ganglionară subesofagiană situată ventral la nivelul prosomei. Creierul este format din 2 regiuni: protocerebron, ce inervează ochii și tritocerebron, inervează chelicerele. Masa nervoasă din prosomă are aspectul unui inel ce înconjoară esofagul, ea inervează pedipalpii, picioarele și organele interne. Cu excepția Mesothelae, păianjenii au sistem nervos puternic centralizat, ocupând aproape tot volumul prosomei[4][11][12]. Iar sistemul nervos al păianjenilor din Mesothelae prezintă ganglioni în opistosomă [13].
Majoritatea păianjenilor au patru perechi de oceli (ochi simpli) situați anterior pe prosomă. Ochii sunt dispuși median și lateral, aranjați în diferite modele. Cei mediani sunt mai mari și specializați în vederea diurnă, iar cei laterali în vederea nocturnă. Unele specii din familia Haplogynae au 6 ochi, Tetrablemma – 4; Caponiidae – 2 ochi.
Suprafața corpului este acoperită cu numeroși perișori senzitiv, numiți trihobotrii, densitatea lor este mai mare pe pedipalpi. Trihobotriile au rolul de organe tactile, recepționând orice vibrație a pânzei, solului sau curenții de aer. De asemenea, păianjenii pot percepe și oscilațiile temperaturii și presiunii aerului. Funcția olfactivă (chemorecepția) îndeplinesc organele liriforme (orificii microscopice în cuticulă), dispuse pe toată suprafața corpului. Pentru a asigura creierul cu informații din exterior, suprafața internă a cuticulei este împânzită de celule senzitive. De aceste rețele nervoase sunt conectați toți receptorii: tactili, olfactivi. Pentru păianjenii ce-și contruiesc plase contează cel mai mult simțul tactil, pe când pentru vânătorii activi – vederea. Însă și în aceste cazuri sunt excepții[4].
Inima este de formă tubulară, alcătuită dintr-o singură cameră, situată dorsal în opistosomă. Ea este prevăzută cu 3 – 4 osteole care împiedică revenirea sângelui venos înapoi la organe[14]. Inima este înconjurată de pericard[15]. Sistemul circulator este de tip deschis[4]. Anterior este prelungită de o aortă ramificată care trece prin pețiol și furnizează sânge țesuturilor din prosomă. Inima pompează sângele prin artere în lacunele dintre organe numite sinusuri. Aici are loc eliminarea oxigenul și primirea dioxidului de carbon. După acesta sângele ajunge în pericard și din nou în inimă prin osteole.
Hemolimfa (sângele) conține ca pigment respirator hemocianină, cu funcție similară hemoglobinei. Hemocianina conține doi atomi de cupru de care se leagă oxigenul și conferă o nunață albăstruie[11][16].
Păianjenii respiră prin plămâni (saci pulmonari) și prin trahei. Ambele sisteme sunt amplasate în opistosomă. Membrii subordinului Mesothelae, infraordinului Mygalomorphae și familiei Hypochilidae posedă două perechi de plămâni, una anterioară și altă posterioară. Iar, majoritatea păianjenilor araneomorfi respiră printr-o singură pereche de plămâni și una de trahee. Traheele sunt mai bine adaptate le deshidratare, reținând apa mai eficient[11][13]. Dar se întâlnesc și păianjenii cu respirație exclusiv traheală – familia Caponiidae. Plămânii sunt puternic vascularizați, au o structură lamelară în care are loc schimbul de gaze dintre aer și hemolimfă. Traheele reprezintă tuburi ramificate care transportă oxigenul direct la organe și țesuturi[4], fără intermediul hemolimfei. Atât plămânii, cât și traheele se deschid în exterior prin stigme pulmonare și, respectiv, traheale. Stigmele pulmonare se află în partea ventrală anterioară și laterală a opistosomii. Traheele se unesc și se deschid doar printr-o singură stigmă situată în partea posterioară a opistosomii, aproape de organele filiere[4].
Orificiul bucal se deschide anterior pe prosomă. El este înconjurat de buza superioară, de lamele laterale chitinizate ale pedipalpilor și placa sternală mică[4]. Toate aceste structuri participă la fărâmițarea cuticulei prăzii. În orificiul bucal se deschid canalele glandelor salivare. Păianjenul injectează conținutul acestor glande în pradă paralizată anterior cu veninul cheliceral. Organele interne ale prăzii sub influența enzimelor încep să se descompună. Astfel, are loc digestia parțială și extrabucală. Apoi, păianjenul aspiră conținutul lichefiat al prăzii până nu rămâne doar cuticula. Orificiul bucal este urmat de un faringe musculos, cu funcție de aspirație a hranei. Tubul digestiv continuă cu un esofag îngust care străbate masa ganglionară și se deschide într-un stomac. Intestinul mediu formează invaginări lungi laterale în prosomă ce măresc suprafața de absorbție, numite cecuri (în total 5 perechi, ce pătrund la baza membrelor locomotoare). În regiunea opistosomei, intestinul prezintă diverticuli ramificați care formează, la rândul lor, hepatopancreasul[4]. Hepatopancreas este o glandă digestivă cu rol dublu: de secreție a enzimelor și de absorbție a substanțelor nutritive. Ramificările hepatopancreasului ocupă o bună parte din volumul opistosomei. Intestinul mediu este urmat de un rect dilatat, în care se deschid tuburile lui Malpighi. Tubul digestiv se termină cu anusul[4].
Excreția se realizează prin 1 - 2 perechi de tuburile lui Malpighi, puternic ramificate, ce se deschid în rectul dilatat. Produsul de excreție al păianjenilor este guanina, fiind eliminată în formă de cristale. Astfel are loc prevenirea deshidratării. La nivelul prosomei excreția are loc prin nefrocite. În afară de acestea, o parte a substanțelor excretoare sunt utilizate la producerea firelor de mătase sau colorație.
Păianjenii se reproduc sexual și sunt animale unisexuate, fecundația este internă. Dimorfismul sexual se manifestă prin colorație și dimensiuni. Masculii sunt mai mici și de culori mai variate. Organele genitale masculine sunt: 2 testicule, continuate de 2 spermiducte care se unesc și se deschid ventral pe opistosomă. La femele sistemul sexual este reprezentat de 2 ovare, de la care pornesc 2 oviducte, ce se unesc și se deschid prin orificiul genital. La unele specii lângă orificiul genital femel este situat un receptacul, în care masculul depune sperma. Împerecherea nu implică depunerea unui spermatofor sau copulație directă[17]. Masculii transferă sperma cu ajutorul pedipalpilor. Pedipalpul posedă un bulb care inițial este introdus în orificiul genital propriu masculului. Apoi, bulbul umplut cu spermă este introdus în epiginul femel[4]. Acest proces a fost descris pentru prima dată în anul 1678 de Martin Lister. În 1843 a fost relevat faptul că masculii țes o pânză specială în care este picăturată sperma care, la rândul său, este preluată de bulbul pedipalpilor. Structura aparatului copulator variază în mod semnificativ între masculii de specii diferite. În timp ce tarsului extins al pedipalpilor la Filistata hibernalis (Filistatidae) formează doar un fel sferă cu un duct spiralat orb, membrii genului Argiope au o structură extrem de complexă.
Când un mascul detectează semne de apropiere a unei femelă, el verifică dacă ea este din aceeași specie și dacă e pregătită să se împerecheze[4].
Masculii au ritualuri specifice de curtare pentru a preveni mâncarea lor de către femelă înainte de împerechere. Femelele, de obicei, sunt foarte agresive, dar în aceste momente ele devin loiale și calme. Între păianjeni foarte des se întâlnește canibalism sexual. De aceea, imediat după acuplare masculii părăsesc femela, însă nu toți sunt norocoși. De exemplu masculii din gen. Latrodectus (Vǎduva neagrǎ) după acuplare , benevol, sunt mâncați de femelă. Masculii din diferite specii au metodă proprie de a "cuceri" femela. Majoritatea masculilor posedă feromoni, datorită lor ei "seduc" femela. Pentru masculii păianjenilor țesători o importanță au vibrațiile precise al pânzei produse de aceștia, deoarece un pas făcut din greșeală și femela poate confunda mirele cu prada. Masculii păianjenilor vagabonzi, vânători activi, ating într-o anumită manieră corpul femelei, astfel ei o seduc. Masculii din familia Salticidae sunt renumiți pentru dansurile nupțiale, cu care ei cuceresc admirația femelelor. Păianjenii din familia Pisauridae oferă un cadou (insectă înfășurată în mătase) femelei pentru a o hrăni prevenind consumul lor.
Masculii din genul Tidarren amputeze unul din pedipalpi înainte de maturizarea și trăiesc în continuare cu unul. Se presupune că disecarea unui pedipalp, ambii constituind 20% din masa corpului masculin din această specie, îmbunătățește mobilitatea în fața pericolului. La specia Tidarren argo, s-a observat că pedipalpul rămăsese blocat în epiginul femeli. Padipalpul, separat pentru aproximativ patru ore, continuă să funcționeze independent (transfere sperma). Între timp, femela se hrăneste cu masculul[18]. Femelele sunt capabile să depună până la 3.000 de ouă într-unul sau mai mulți saci de mătase [4], numiți coconi, care mențin umiditatea relativă constantă. În unele specii femelele mor după aceea, iar altele protejează coconii prin atașarea lor de pânză, ascunderea în cuiburi sau le anexează de diferite părți ale corpului[4].
Tinerii păianjeni după formă sunt similari părinților. Ei trec prin câteva stadii de dezvoltare larvă, nimfă. Ca și altor artropode, păianjeni trebuie să năpârlească pentru a-și mări dimensiunile[19]. Unii păianjeni îngrijesc de puii lor, de exemplu juvenilii din familia Lycosidae se agăța de părului de pe spatele mamei. Femelele unor specii aduce pradă puilor săi. Păianjeni trăiesc 1 - 20 ani (unele tarantule) [4][20], masculii de obicei trăiesc un an.
Păianjenii populează biotopurile terestre, sunt și specii ce duc un mod de viață acvatic sau semiacvatic. Păianjenii care își țes plasă duc un mod de viață sedentar. Majoritatea sunt carnivore, vânează diverse insecte. Pânzele sunt amplasate între ramuri, la intrarea în vizuină. După ce victima nimerește în pânză sau o atinge, păianjenul se repezește spre ea și o învelește cu fire de mătase. Ceilalți aleargă după pradă, o pândesc și apoi sar asupra ei. Păianjenii își sapă vizuini în sol, unii construiesc pânză în formă de tub în care se adăpostesc. Unii construiesc cuiburi din rămășițe vegetale sau cu ajutorul firilor de mătase pentru fixarea și răsucirea frunzelor în formă de tub sau con.
Deși păianjenii sunt în general considerați ca carnivori, păianjenul săritor Bagheera kiplingi este unic prin faptul că are o dietă în proporție de peste 90% erbivoră, trăind în simbioză cu furnicile[21].
Juvenilii unor păianjeni din familiile Anyphaenidae, Corinnidae, Clubionidae, Thomisidae și Salticidae consum uneori nectarul plantelor. Studiile de laborator arată că fac acest lucru în mod deliberat și pe perioade lungi. Acești păianjeni preferă soluții de zahăr în apă simplă, care indică faptul că ei sunt în căutarea nutrienților. Deoarece multe specii sunt nocturne, numărul păianjenilor ce se hrănesc cu nectar ar putea fi subestimat. În afară de glucide, nectarul conține aminoacizi, lipide, vitamine și minerale, unele studii indică că păianjenii trăiesc mai mult atunci când nectarul este prezent în dietă. Nutriția cu nectar nu supune păianjenul unor riscuri precum luptele, nu necesită producerea veninului și enzimelor digestive[22].
Diverse specii sunt cunoscute pentru consumul unor artropode moarte, mătase pânzei, precum și propriile cuticule năpârlite. Polen alipit de firele pânzei este, de asemenea, consumat, iar păianjenii tineri au o șansă mai bună de supraviețuire dacă au posibilitatea de a mânca polen. În captivitate, mai multe specii de păianjeni sunt cunoscute hrănindu-se cu mici particule de banane, marmeladă, lapte, gălbenuș de ou[22].
Cea mai bună metodă de capturarea prăzii cea a pânzelor lipicioase. Dispoziția spațială diversă a pânzelor permite anumitor specii de păianjen să prindă insecte diferite în aceeași zonă. De exemplu, cu ajutorul pânzelor orizontale se prind insecte săritoare sau care zboară printre vegetație scundă, cu ajutorul celor verticale insecte cu zbor orizontal. Păianjeni ce construiesc plase au vedere slabă, dar sunt extrem de sensibile la vibrații firelor pânzei[4].
Păianjenul de apă, Argyroneta aquatica, construiește din mătase clopote submarine, umplute cu aer. Aici el consumă prada, năpârlește, are loc împerecherea și creșterea puilor. Își petrece aproape întreaga viață în cadrul clopotului, părăsindu-l pentru a prinde prada, a se împerechea sau să ancoreze clopotul de plante[23]. Păianjenii din genul Dolomedes populează apele stătătoare sau lin curgătoare. Ei plutesc și vânează insecte la suprafața apei, bazinul având rolul pânzelor[4].
Unii păianjen țes pânze mici, care apoi sunt manipulate. Cei din genul Hyptiotes și familia Theridiosomatidae întinde pânze și când victima le atinge pânzele sunt eliberate acoperind insecta. Cei din familia Deinopidae țin pânza între primele două perechi de picioare. Când prada se apropie ei o întind și o aruncă peste victimă, aceasta rămânând imobilizată[24].
Femelele mature din genul Mastophora construiesc pânze cu fire foarte rare cu aranjare trapezoidală. De aceste fire sunt agățate bile confecționate, la fel, din mătase, cu o suprafață umedă și adezivă. Bilele emit substanțe chimice, care se aseamănă cu feromonii moliilor. Deși suprafața activă, lipicioasă a pânzei este de 2 ori mai mică decât cea a altor păianjeni țesătorii, aceștia prind aproximativ aceeași masă de insecte. Păianjenii mânca bilele peste circa 30 minute de la construcția lor, dacă de acestea nu s-a lipit nicio insectă, apoi fac altele noi[25][26]. Juvenilii și masculii adulți nu fabrică bile, însă emană feromoni, care atrag molii și le prind cu picioarele anterioare[27].
Speciile din familiile Liphistiidae, Ctenizidae unele Theraphosidae, Lycosidae vânează prada din ambuscadă, așteptând victima lângă trapa de la intrare în vizuină. De la intrare pleacă numeroase fire de mătase ce înconjoară vizuina. Când insecta atinge firele, păianjenii sar repede din ascunziș și o mușc cu chelicere[4][13].
Sunt și alți păiajeni ce prind hrana din ambuscadă, păianjenii crabi datorită culorației corpului, asemănătoare florilor, vânează polinizatori ca albinele și fluturii[4].
Unii păianjeni săritori din genul Portia par să fie inteligenți, în modul de a atrage insectele în pânze lor[28]. Studiile de laborator au demonstrat că speciile Portia instinctiv învață din erorile și succesele anterioare pentru a captura noi specii de insecte[29]. Totuși, acest proces de învățare este lent[28].
Păianjenii se aseamănă cu furnicile au anumite adaptări pentru a copia cânt mai reușit forma corpului furnicilor și comportamentul lor. Opistosoma este îngustă și o talie falsă pentru a imita cele trei regiuni distincte a corpului furnicii. Prima pereche de picioare este ținută deasupra capului pentru a imite antenele, care lipsesc la păianjeni, ascunzând, astfel, faptul că ei au opt picioare, și nu șase. În jurul unei prechi de ochi anteriori se dezvoltă o pată neagră pentru a ascunde faptul că păianjenii au, în general, opt ochi simpli, în timp ce furnicile au doi ochi compuși. Masculii și femelele imit diferite specii de furnici, deoarece femela este cu mult mai mare decât masculul. Păianjenilor furnici le este caracteristic și comportamentul respectiv: dirijează prima pereche de picioare la fel antenelor, se deplasează în formă de zig-zag, deși sunt săritori ei evite săriturile. De exemplu speciile din genul Synemosyna se plimb pe marginile exterioare ale frunzelor în același mod ca furnicile din genul Pseudomyrmex. Asemănarea cu furnicile protejează păianjenii de șopârle păsările sau alți păianjeni. Acești păianjeni se hrănesc cu furnicile din mușuroiul în care trăiesc sau cu afidele crescute de furnici[30].
Există dovezi puternice că colorația reprezintă un camuflaj de apărare, menit să protejeze păianjenul de la prădători, păsări și viespi parazitare, ambele având o vedere cromatică relativ bună. Acest fenomen se numește mimicrie, larg răspândit și la alte animale. Multe specii sunt colorate funcție de culoarea dominantă a mediului în care trăiesc. Altele au diferite dungi și pete, ce îngreunează observarea conturilor corpului. La câteva specii, cum ar fi păianjenul hawaiian zâmbitor, Theridion grallator, are mai multe scheme de colorație care fac recunoașterea speciei dificilă pentru prădători. Există și specii extrem de periculoase (cu mușcătură sau venin puternice) sau cu un gust respingător, nevânate de nimeni[10][31].
Tarantulele posedă capacitatea de a aruncă în inamic cu perișori urzicători. Aceste perișori, cu baze fragile, au pe vârf ghimpi. Ghimpil provoca iritații intense, dar nu există nici o dovadă că acestea poartă substanțe toxice[32].
Pentru a scăpa de viespele parazite, pânzele sunt țesute din fire mai aspre, oferind păianjenului timp să fugă, în timp ce viespea luptă cu obstacolele[33], iar păianjenul auriu, Carparachne aureoflava, se ascunde în dunele de nisip[34].
Majoritatea păianjenilor sunt solitari, însă sunt și specii ce-și construiesc pânzele împreună. Câteva specii de păianjeni care construiesc pânze comune formând colonii au un comportament social, deși nu așa de complex ca la himenoptere. Anelosimus eximius (familie Theridiidae) pot locui în colonii cu până la 50 000 de indivizi[35]. În general, speciile din genul Anelosimus au o tendință puternică spre sociabilitate, toate speciile americane cunoscute sunt sociale, iar cele din Madagascar manifestă o oarecare sociabilitate[36]. Reprezentanții altor specii din aceeași familie dezvoltă independent și într-un mod diferit un comportament social, deși fac parte din același gen. De exemplu, Theridion nigroannulatum este singura specie socială din genul Theridion. Această specie formează colonii ce pot întruni câteva mii de indivizi, care cooperează în captura prăzii și depozitarea alimentelor[37].
Alte specii de păianjeni sociali sunt: genul Philoponella (familia Uloboridae), Agelena consociata (familia Agelenidae), Mallos gregalis (familia Dictynidae) etc[38]. Păianjenii sunt uneori nevoiți să să-și apere prada împotriva unor paraziți (cum ar fi păianjenii-hoți), și coloniile mai mari au mai mult succes în acestă direcție[39]. Erbivorul Bagheera kiplingi trăiește în colonii mici, ajutându-se la protejarea ouălor și juvenililor[21]. Chiar păianjeni de genul Latrodectus (care include speciile de Văduva neagră), vestiți datorită agresivitate și canibalism, construiesc în captivitate pânze comune[40].
Nu există nicio legături consecventă între clasificarea păianjenilor și tipurile de pânze pe care își construiesc sau compoziția chimică a acestea. Speciile din aceleași genurile pot construi pânze similare sau diferite. Pânzele țesute din fire orientate „haotic” au primit foarte puțină atenție din partea arahnologilor, în ciuda faptului că ele sunt cele mai răspândite. Pânzele sferice, în special cele verticale, oferă posibilitatea de a prinde insectele în zbor. Dar celelalte apără mai bine păianjenul de viespe[41].
Păianjenii nu sunt unicele artropode ce produc mătase, dar doar ei o folosesc pentru a vâna. Ei construiesc pânze sau întind fire de semnalizare. Totuși, chiar și speciile care nu țes pânze pentru vânat, utilizează mătasea în mai multe moduri: masculii o folosesc la transferul spermatozoizilor, femelele la construcția coconilor, ca o funie de siguranță pentru speciile săritoare, ca parașute de către tinerii unor specii etc[4].
Mătasea este produsă de glandele sericigene localizate în parte ventrală a opistosomei (în număr de până la 1000). Canalele acestor glande se deschid prin orificiile organelor filiere. Organele filiere sunt formațiuni mobile, tronconice terminate cu o placă chitinizată prevăzută cu numeroși pori. Firele de mătase ce ies prin aceste orificii sunt împletite cu ajutorul ghiarelor pectinate ale picioarelor. Glandele sericigiene secretă o substanță vâscoasă care se solidifică în contact cu aerul. Din punct de vedere chimic pânza este compusă din: fibroină, alfa-alanină, acid glutamic, albumină și sericină. Se cunosc 6 tipuri de glande care produc diferite tipuri de mătase[4]:
Mătasea are o rezistență la forța de tracțiune similară nailonului și materialelor biologice, cum ar fi chitină, colagenul sau celuloza, dar este mult mai elastic. Se poate întinde mai mult înainte de a se rupe.
Unii păianjeni au un cribellum, care posedă aproape 40.000 de pori. Fiecare por produce o singură fibră foarte fină. Fibrele sunt trase de calamistrum, un set de pieptene de păr, situat în vârful cribellumului. Firele mai fine sunt împletite în jurul unor mai groase. Mătasea țesută cu ajutorul acestor structuri are un aspect pufos și nu este lipicioasă. Majoritatea speciilor sunt ecribellate[4].
Pânzele circulare (sferică) sunt construite din fire radiale, de care se fixează firele spirale. Firele radiale se fixează de obiectele din jur sau se țes alte fire trainice după perimetrul viitoarei pânzei. Aproximativ jumătate din numărul total de insecte nimerite în plasele circulare (numite și rotunde sau sferice) evadează. Pânza îndeplinește trei funcții: interceptarea prăzii (intersecția); absorbție impulsului prăzii fără să se rupă (oprirea) și încurcarea ei printre fire sau alipirea (reținerea). Nu există un anumit tip de pânză circulară care să permită calificarea ca cea mai bună. De exemplu, distanța dintre fire sporește suprafața pânzei și, prin urmare, capacitatea sa de a intercepta prada, dar reduce puterea de oprire și reținere. În caz că firele sunt dense se îmbunătățește forța de reținere, însă o astfel de pânză e mai ușor observată de insectă și, desigur că este ocolită, în special ziua. Cu toate acestea, nu există diferență între pânzele rotunde construite în timpul zilei și cele de noapte. Pânzele nu sunt adoptate pentru o anumită specie de victimă, astfel că fiecare pânză are capacitatea să prindă o gamă largă de insecte[42].
Centrul pânzelor circulare, adică locul în care se unesc firele radiale, poate fi situat nu numaidecât în mijlocul pânzei. Uneori poate află deasupra, deoarece păianjenului îi este mai ușor să coboare decât să se ridice. Unele specii își fac loc pentru retragere, ce comunică cu restul pânzei printr-un fir de semnalizare[42].
Pânzele circulare orizontale au o răspândire destul de largă, în ciuda faptului că sunt mai puțin eficiente la interceptarea și menținerea prăzii, și sunt mai vulnerabile la picăturile de ploaie sau la căderea unor obiecte, cum ar fi frunzele. Totuși acestea au și unele avantaje. Ele nu sunt, sau rareori, distruse de unele animale, au o vizibilitate redusă pentru insectele zburătoare, oscilațiile pe verticală, produse de curenții ascendenți ai aerului, permită prinderea insecte cu un zbor orizontal lent. Cu toate acestea nu există nicio explicație în utilizarea atât de largă a acestor tipuri de pânze circulare[42]. În prezent se cunos foarte multe feluri de pânze circulare, însă funcția lor rămâne necunosută[42].
Pânzele circulare verticale prezintă uneori benzi vizibele de mătase, numite decorații sau stabiliment. Acest fel de pânze se întâlnesc la păianjenii din familiile Araneidae, Tetragnathidae și Uloboridae. Structurile decorative au diferit forme: linii încrucișate, discuri, spirale, cercuri, în forma unui X latin etc[43].
Există controverse legate de funcția acestor structuri. Unii savanți presupun că decorațiunile, camuflându-l, oferă protecție păianjenului de păsări, viespi[44]. O altă ipoteză este că formațiunile date atrag prada, insectele, prin reflectarea lumina ultravioletă[45]. Cercetările de câmp au demonstrat că atrăgând insectele stabilimentul sporește numărul victimelor prinse în pânză[46]. Un alt studiu a arătat că păianjenii reduc construirea acestor decorațiuni, dacă simt prezența prădătorilor[47]. Sunt și alte ipoteza ce afirm că decorul participă la termoreglare, reprezintă un exces de mătase care este utilizată în așa fel sau nu are nicio funcție practică, având mai degrabă un rol estetic. Ipoteza cea mai nouă presupune că aceste structuri au un rol de stabilizare a pânzei în timpul vibrației intense. Unii cred prin decor femelele comunică masculilor că sunt gata de împerechere.
Membrii familiei Theridiidae țes pânze încurcate. Firele din care sunt țesute astfel de pânze au o orientare spațială tridimensională. Ei au tendința de a reduce folosirea mătasei lipicioase sau poate să lipsească total la unele specii. Construirea acestor pânze, spre deosebire de cele circulare, poate dura câteva zile[41].
Păianjenii din familia Linyphiidae țes pânze orizontale foarte dense și inegale. De la acest covor mătăsos se înalță câteva fire. Insectele lovindu-se de aceste firele cad, fără a înțelege ce a fost, pe pânza lipicioasă de jos[48].
Pânzele conice se întâlnesc la familiile Hexathelidae, Agelenidae. Ele reprezintă un tub pentru retragere care este înconjurat de mătase, în forma unei pâlnii.
Hrănirea păianjenilor cu anumite substanțe (LSD, cofeină) au efecte diferite asupra structurii pânzele lor, care devin neregulate, au mai multe găuri și pierde din capacitatea lipicioasă.
În Texas, în Rezervația naturală Tawakoni (august 2007) s-a descoperit o plasă imensă (cu o suprafață de cca 180 de metri), produsă de o colonie de păianjeni sociali, fiind o capcană formidabilă pentru insecte. Datorită suprafeței, a crescut capacitatea de supraviețuire a păianjenilor.[49]
Deși numărul de fosile de păianjeni este considerat insuficient, totuși s-au descris aproape 1000 de specii dispărute. Deoarece cuticula păianjenilor, fiind relativ moale, practic greu se fosilizează, majoritate fosilelor au fost găsite conservate în chihlimbar. Cea mai veche fosilă datează din perioada Cretacicului timpuriu, 130 milioane de ani în urmă. În afară de conservarea detaliată a anatomiei, în chihlimbar s-au păstrat păianjeni în timpul împerecherii, uciderea prăzii, producerea mătasei, coconii cu ouă, chiar și îngrijind de tineri. Cea mai veche pânză descoperită până în prezent datează circa 100 de milioane de ani. Cele mai bine conservate fosile au fost descoperite în Germania, în depozitele sedimentare Lagerstätte.
Majoritatea păianjenilor din Carbonifer au fost incluși în subordinul Mesothelae, un grup din care în prezent a rămas doar familia Liphistiidae. Paleothele montceauensis, care a trăit la sfârșitul Carboniferului, acum 299 milioane ani în urmă, a avut cinci organe filiere. Deși Permianul, 299 – 251 milioane ani în urmă, a foast bogat în insecte zburătoare, principala hrană a păianjenilor, există foarte puține fosile din această perioadă.
Unele fosile de păianjeni migalomorfi ce datează din Triasic par a fi membri ai familiei Hexathelidae, având organele filiere adaptate pentru construirea pânzelor conice, pentru a prinde insecte săritoare. Din numărul mare de fosile de păianjeni din infraordinului Araneomorphae, grup ce include majoritate păianjenilor moderni, cele mai vechi sunt din Jurasic și Cretacic, s-au găsit și reprezentanți ai multor familii moderne.
Păianjenii sunt împărțiți în două subordine: Mesothelae și Opisthothelae, din care cel din urmă conține două infraordine: Mygalomorphae și Araneomorphae. Principala deosebire dintre cele două subordine constă în faptul că la Mesothelae opistosoma este segmentată, iar la Opisthothelae opistosoma este nesegmentată. Criteriul principal în care a stat la baza împărțirii Opisthothelae în două infraordine a fost direcția chelicerelor, la Mygalomorphae sunt orientate anterior, iar la Araneomorphae - unul spre celălalt. Ei au și alte caracteristici specifice prezentate în tabelul de mai jos:
Diversitate caracteristica Subordin/În general, păianjenii nu sunt periculoși pentru oameni. Ei îi mușcă doar pentru a se apăra[51]. Mușcătura lor nu este mortală, dar provoacă dureri. Totuși din cauza veninului, mușcătura unor specii poate fi fatală. Speciile genurilor Loxosceles și Latrodectus sunt printre cei mai veninoși păianjeni araneomorfi[52][53]. Ei sunt retrași și atacă oamenii doar când sunt amenințați. Speciile Atrax, unele din cele mai agresive din Australia, au cauzat moartea a 13 persoane[54]. Un alt gen de păianjeni periculoși este Phoneutria, dar datele cu privire la pericolul pe care-l prezintă sunt puține[55].
În secolul XX au fost raportate peste 100 de decese umane, descrise, cauzate de mușcătura păianjenilor.[56] Acest număr nu este chiar așa de mare în comparație cu cel al meduzelor, care au provocat decesul a 1 500 de persoane.[57] Multe cazuri presupuse de mușcături de păianjen pot reprezenta diagnostice incorecte[58], care ar face mai dificilă administrarea tratamentelor împotriva veninului[59].
Bucatele gătite din tarantule sunt considerate o delicatesă în Cambodgia[60] și de către indienii Piaroa din sudul Venezuelei - cu condiția ca firele de păr extrem de iritante, mijlocul principal de apărare, sunt eliminate preventiv[61].
Veninuri păianjenilor poate fi o alternativă mai puțin poluantă la pesticidelor, deoarece el este mortal pentru insecte, dar inofensiv pentru marea majoritate vertebratelor[62].
În medicină veninul păianjenilor este cercetat, pentru tratarea aritmiei cardiace[63], bolii Alzheimer[64], accidentelor vasculare cerebrale[65], și disfuncțiilor erecției[66].
Deoarece mătase de păianjen este atât elastică și rezistență, în prezent se încearcă utilizarea ei în ingineria genetică și producerea ei pe cale sintetică[67] [68].
Arahnofobia este o frică anormală față de păianjen și pânza acestuia. Este una dintre fobiile cele mai comune[69][70], precum unele statistici arată că 50 la sută din femei și 10 la sută din bărbați prezintă simptome ale acesteea[71]. Această fobie poate fi un mecanism de protecție[72] sau de origine socială, generată de filme[73].
Păianjeni au fost mereu în centrul unor superstiții, povestiri și mitologiile din diferite secole[74]. Ei au simbolizat răbdarea, datorită modului lor de vânătoare, de construcția pânzei și așteptare prăzii. Ei au fost priviți și negativ, din cauza veninului mortal[75].
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|quotes= ignorat (ajutor) |quotes= ignorat (ajutor)Mentenanță CS1: Nume multiple: lista autorilor (link) |url= (ajutor). Cimbebasia. 16: 231–240. Accesat în 11 octombrie 2008.Mentenanță CS1: Nume multiple: lista autorilor (link) |date=, |year= / |date= mismatch (ajutor) 
. PMID 11290673. . PMID 11483545. |author= și |last= (ajutor) |isbn=: length (ajutor).
Araneae (Păianjenii) este cel mai numeros ordin de arahnide, numărul speciilor descrise depășind 40 000. În prezent, păianjenii se întâlnesc pe toate continentele, cu excepția Antarctidei. Ei preferă să trăiască în regiunile tropicale, păduri, peșteri, în regiunile alpine, de stepă, localitățile umane, chiar și în bazinele acvatic (fam. Cybaeidae). Cea mai notabilă deosebire de alte animale constituie construcția plasei din mătase. Dimensiunile păianjenilor diferă: cel mai mic este Patu digua de 0,37 mm, iar cel mai mare - Theraphosa blondi - 90 mm, inclusiv picioarele - 250 mm.
Pavúky (lat. Araneae) sú rad pavúkovcov. Je to najväčší, no aj pomerne najlepšie preskúmaný rad triedy pavúkovcov – počet popísaných druhov podľa najnovších údajov (Platnick, 2005) dosahuje 40 000. Vo faune Slovenska ich zastupuje asi 1 000 druhov.
Telo pavúkov sa skladá iba z dvoch častí – z hlavohrude a bruška, ktoré nemá ani náznak segmentácie (výnimkou sú primitívne tropické pavúky z podradu Liphistiomorpha). Bruško je pripojené k hlavohrudi tenkou stopkou. Na spodnej strane má 1 alebo zriedka 2 páry štrbinovitých otvorov do pľúcnych dutiniek, kúsok pred nimi je pohlavný vývod, ktorý je u väčšiny samíc súčasťou zložito skulptúrovanej platničky (epigyna). Obyčajne na konci bruška sú snovacie bradavky, ktoré sú vlastne premenené bruškové končatiny. Vo vnútri bruška sú často objemné pavučinové žľazy. U niektorých pavúkov je vyvinuté aj doplnkové snovacie ústrojenstvo (cribellum), ktoré vyzerá i pracuje ako miniatúrne sitko. Pavúk cez drobné otvory vypúšťa pavučinu a vyčesáva ju zvláštnym otŕnením zadných tibií (calamistrum), ktoré pripomína hrebienok.
V hlavovej časti hlavohrude sú vačkové oči, najčastejšie 4 páry (väčšina Entelegynae), niekedy 3 páry (Haplogynae), len veľmi vzácne 2 páry (Tetrablemma spp.) alebo dokonca len 1 pár (Nops spp.), tieto výnimky však žijú len v trópoch. Chelicery sú jednovetvové a pracujú na princípe zatváracieho noža. Apikálny článok chelicery pripomína ostrý pazúr alebo jedový zub hada – vnútri má kanálik, ktorým je pri zahryznutí do tela koristi vstreknutý jed, ale i tráviace enzýmy; trávenie pavúkov je teda mimotelové (extrasomatické). Druhým párom hlavových končatín sú pedipalpy. U samíc vyzerajú ako krátke nohy, no u samcov sú premenené na zvláštny párový kopulačný orgán (bulbus), ktorého stavba môže byť veľmi zložitá. Najdôležitejšou časťou bulbu je dutý útvar – embolus, ktorý je vlastne zásobným vačkom na spermie. Okolo neho je zložitý systém líšt a výrastkov (apofýzy), ktoré pri kopulácii zapadajú do chitinóznych rýh a otvorov na epigyne samice, podobne ako kľúč do zámku. Vývod gonád má však aj samec na brušku, preto musí pred kopuláciou naplniť dutú časť bulbu spermiami – uskutoňuje sa to pomocou zvláštnej malej pavučinky. Po kopulácii sa niekedy vyskytuje kanibalizmus – samica usmrtí a vysaje samca. Tento jav však vôbec nie je taký bežný, ako sa traduje medzi ľuďmi. Samice kladú vajíčka do kokónu z husto tkanej pavučiny. Pavúky dýchajú pľúcnymi dutinkami a jednoduchými vzdušnicami. Vylučovacím orgánom sú Malphigiho trubice, koxálne nefrídie fungujú len u mláďat, u dospelých sú rudimentálne.
rad: pavúky (Araneae)
Wikicitáty ponúkajú citáty od alebo o pavúk
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Pavúky (rad)
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Pavúky (rad)
Pavúky (lat. Araneae) sú rad pavúkovcov. Je to najväčší, no aj pomerne najlepšie preskúmaný rad triedy pavúkovcov – počet popísaných druhov podľa najnovších údajov (Platnick, 2005) dosahuje 40 000. Vo faune Slovenska ich zastupuje asi 1 000 druhov.
Mesothelae
Mygalomorphae
Araneomorphae
Glej besedilo.
Pájki (znanstveno ime Araneae) so red členonožcev, ki ga natančneje uvrščamo v razred pajkovcev. So številčna in uspešna skupina, v katero uvrščamo preko 44.540 vrst,[1] predstavniki pa živijo na vseh celinah razen Antarktike in poseljujejo skoraj vsa življenjska okolja z izjemo morja in zraka.
Prepoznamo jih predvsem po dvodelnem telesu s štirimi pari nog in značilnosti, da izločajo svilo, iz katere številni predstavniki izdelujejo mreže za lov. Pajki so pipalkarji, kar pomeni, da imajo ob ustih par okončin – pipalk, ki so pri pajkih preobražene v strupnike, s katerimi ubijejo svoj plen. So skoraj izključno plenilska skupina, ki se prehranjujejo pretežno z žuželkami, vendar se med seboj razlikujejo po strategiji lova. Poleg pajkov, ki gradijo mreže, je mnogo takih, ki aktivno zalezujejo plen, ali pa posnemajo barvni vzorec podlage in čakajo nanj v zasedi. Strupnike uporabljajo tudi v samoobrambi in čeprav velika večina pajkov ne more poškodovati človeka, imajo predvsem v zahodni kulturi slab sloves. Nekoliko bolj priljubljeni so le ptičji pajki, ki jih pogosto gojijo teraristi.
S pajki se znanstveno ukvarja araneologija, panoga arahnologije. Zaradi težavnega določanja in nepriljubljenosti so precej neraziskana skupina in po nekaterih ocenah živi danes še trikrat več vrst, kot jih je opisanih.
Najmanjši opisani pajki niso večji od pol milimetra; samci pajkov vrste Patu digua iz Kolumbije dosežejo 0,37 mm v dolžino, še manjši pa so verjetno predstavniki vrste Anapistula caecula iz Slonokoščene obale, pri katerih so do sedaj našli samo samice (samci pajkov so po navadi manjši od samic).[2] Večina prepoznavnejših pajkov je centimetrskih velikosti, največji ptičji pajki, kot je vrsta Theraphosa blondi, pa dosežejo tudi 10 cm v dolžino in imajo razpon nog preko 25 cm.[3] Prevladujejo rjave in sive barve.
V grobem je njihovo telo grajeno iz dveh delov: glavoprsja spredaj in zadka, ki ju povezuje zožitev – pedicel. Členjenost obeh je zabrisana, le primitivni predstavniki imajo še nakazano členjenost zadka. Glavoprsje prekriva enoten ščitek (karapaks), ob sprednjih in stranskih robovih katerega je do osem očesc. Njihova razporeditev je pomemben taksonomski znak. Spredaj izraščata dva para okončin – pipalke (helicere) in pedipalpi. Pipalke so iz dveh delov, bazalnega dela in gibljivega kremplja, ki se zloži v žlebič bazalnega dela. Krempelj je oster in votel, skozenj se odpirajo strupne žleze. Pedipalpi so podobni nogam in imajo čutilno vlogo, le pri samcih predstavljajo tudi sekundarni spolni organ in imajo končni člen zelo povečan. Štirje pari nog izraščajo ob strani glavoprsja. Njihova dolžina in oblika je odvisna od življenjskih navad določene vrste.
Posebnost pajkov je skupina spremenjenih okončin na koncu zadka – predilnih bradavic. Večina pajkov ima tri pare, od tega je en par zelo majhen. To so kratke in zelo gibljive stožčaste strukture, ki jih lahko žival premika neodvisno drugo od druge. Vsaka ima množico odprtin, kamor se odpirajo svilnate žleze. Te izločajo tekočino iz aminokislin, ki se zaradi vlečenja (in ne zaradi sušenja na zraku) spremeni v svilo, podobno svili gosenic metuljev.
Dihala pajkov so dveh tipov: izvorno imajo dva para predalastih pljuč v drugem in tretjem členu zadka, pri večini skupin pa se je zadnji par spremenil v sistem vzdušnic. Dihala se odpirajo navzven z dvema paroma spiraklov na spodnji strani zadka. Pajki z vzdušnicami imajo v splošnem višjo bazalno presnovo in učinkoviteje zadržujejo vodo.[4]
Krvožilje je odprto; cevasto srce se nahaja na hrbtni strani zadka. Hemolimfa teče po veliki aorti proti glavoprsju, po manjši pa proti konici zadka. V srce vstopa skozi parne ostije, odprtine z zaklopkami v vsakem izvornem členu zadka. Pri skupinah, kjer vlogo prenosa kisika prevzemajo vzdušnice, je srce manjše in z manjšim številom ostij; pri nekaterih zelo majhnih pajkih sta oba para predalastih pljuč spremenjena v vzdušnice in srce ima samo dva para ostij. Krvni pritisk mirujočega pajka je podoben kot pri človeku. Hemolimfa sodeluje tudi pri premikanju – žival s povečanjem svojega hidrostatičnega tlaka izteguje noge, mišice pa jih krčijo. Hemolimfa mnogih pajkov, ki imajo predalasta pljuča, vsebuje dihalni pigment hemocianin, ki služi učinkovitejšemu prenosu kisika po celotnem telesu.[5]
Pajki imajo med vsemi členonožci najbolj centralizirano živčevje, saj so vsi gangliji povezani v enotno maso, ki se nahaja v glavoprsju. Izjema so le pajki iz podreda mezotel, pri katerih so gangliji v zadku in stranskem delu glavoprsja nepovezani.
Tudi izločala so dveh tipov – kot koksalne žleze, ki se odpirajo v kolčke (kokse) nog, in Malpighijeve cevke. Pri pajkih so koksalne žleze reducirane in je par razvejanih Malpighijevih cevk, ki se odpirata v kloakalno odprtino na zadnji strani zadka, pomembnejši pri izločanju. Odvečni dušik se izloča v obliki gvanina in sečne kisline.
Spolno zrel pajek iztisne semenčice na podlago iz niti in jih posrka s konico pedipalpov, kjer so kompleksno grajene strukture v ta namen. Potem najde spolno zrelo samico s pomočjo feromonov, ki jih ta izloča. Dvorjenje pajkovih samcev je lahko zelo kompleksno, pa tudi tvegano opravilo, saj jih utegnejo samice zamenjati za plen in napasti. Vsebuje lahko vidne, kemične in vibracijske komponente, ki so značilne za določeno vrsto. Pri drugih vrstah so samci tako majhni, da lahko neopaženi splezajo po samici do njene spolne odprtine. V vsakem primeru sledi na koncu vstavitev samčevega pedipalpa v samičino spolno odprtino in izpust semenčic, ki lahko traja od nekaj sekund do več ur.
Samica izleže od nekaj do 3.000 jajčec v eno ali več svilnatih jajčnih vrečk, ki jih pritrdi v svoje skrivališče, ali pa jih prenaša s seboj. Samice mnogih vrst pajkov poginejo, ko končajo z izleganjem. Pravkar izlegli pajki ostanejo v vrečki do prve levitve, potem pa se počasi razkropijo. Samice volkcev skrbijo za potomstvo in prenašajo ličinke nekaj časa naokrog na svojem hrbtu.
Pajki živijo večinoma leto ali dve. V območjih z zmernim podnebjem prezimijo kot neodrasli osebki, skriti v prsti ali rastlinskem opadu, redkeje pa kot jajčeca ali odrasli osebki. Večji pajki živijo dlje, ptičji pajki lahko v ujetništvu dosežejo tudi do 25 let starosti in se levijo do petnajstkrat, preden spolno dozorijo.
Pajki so, podobno kot drugi pajkovci, skoraj izključno plenilska skupina; znana je natanko ena vrsta, ki je pretežno rastlinojeda,[6] poleg tega pa se ličinke mnogih vrst prehranjujejo z rastlinskim nektarjem. Vsi ostali pajki lovijo druge živali, največkrat žuželke, veliki pajki pa lahko ujamejo tudi majhne vretenčarje. Znotraj skupine sta se razvili dve strategiji lova: aktivni lovci skočijo na plen in ga obvladajo (v to skupino sodijo skakači), bolj prepoznavna pa je druga skupina, ki ujame plen v mrežo.
Gradnja mreže je kompleksen, prirojen vedenjski vzorec, na katerega vplivajo številni okoljski dejavniki in tudi fiziološko stanje pajka. Različne predilne bradavice izločajo dva tipa niti; strukturne niti so nelepljive, lepljive lovilne niti pa imajo zunanjo plast iz nepolimeriziranih aminokislin. Različne vrste pletejo različne tipe mrež. Najenostavnejši tip so le posamezne niti, napete iz skrivališča, ob katere zadene plen, pajek pa te vibracije začuti in plane nadenj. Iz tega tipa naj bi se razvila lijakasta mreža s prepletom niti tudi izven skrivališča, iz te pa ikonična kolesasta mreža, kakršne gradijo križevci in sorodne družine pajkov. V mreže tega tipa se premikajoč plen zaleti in prilepi na lepljive niti, pajek pa to začuti na podlagi vibracij, ki ob tem nastanejo.
Natančna oblika kolesaste mreže in njena lokacija sta odvisna od strategije lova. Navpične mreže križevcev so za lov na vodoravno leteče žuželke, vodoravno položene kolesaste mreže pa ujamejo žuželke, ki izletavajo navpično iz vegetacije. Pajek lahko čaka na plen bodisi v sredini mreže bodisi skrit med rastlinjem ob njej. Kompleksnejše mreže imajo lahko tudi do 1.500 križišč in so grajene iz 10 do 30 m niti. Mokre niti se po nekaj dneh izsušijo, zato pajki vsak dan nadomestijo vsaj lepljivo spiralo. Odstranjene niti požrejo in aminokisline ponovno uporabijo. Zaenkrat še ni znano, kako lahko pajki hodijo po lastni mreži, ne da bi se prilepili nanjo.
Domnevajo, da je gradnja mrež izvorna lastnost pajkov in da so se pajki, ki jih ne uporabljajo za lov, razvili kasneje. Ti bodisi aktivno zalezujejo plen bodisi čakajo nanj v zasedi. Skakači imajo v ta namen izredno dobro razvite oči, pajki, ki lovijo iz zasede, pa pogosto posnemajo barve svoje okolice, npr. cvetov, na katerih prežijo na čebele in druge žuželke. Med pajki so tudi t. i. kleptoparaziti, ki kradejo plen iz mrež drugih pajkov. Posebnost so t. i. »bola pajki«, ki ne pletejo mrež, temveč nit uporabljajo kot orodje za aktiven lov. Izdelajo kratko nit s kapljico lepljive tekočine na koncu in jo zavihtijo proti plenu, podobno kot južnoameriški Gavči svoje bole. Drugi poseben primer so vodni pajki, ki edini med pajki prebivajo pod vodo, svojo mrežo pa zgradijo v obliki potapljaškega zvona, v katerem se nahaja zrak. Zvon uporabljajo za prebavljanje plena, levitev, odlaganje jajčec, parjenje in skrb za mlade pajkce.[7]
Odvisno od velikosti in nevarnosti plena ga pajki bodisi omrtvičijo s strupom takoj, bodisi ovijejo v nit, ali pa počakajo, da se zaplete sam in šele potem spustijo strup vanj. Pipalke zarijejo skozi njegovo povrhnjico, hkrati se sprožijo mišice, ki iztisnejo strup. Potem skozi usta v odprtino izločijo mešanico prebavnih encimov, ki začnejo razkrajati tkiva, nekateri pajki pa imajo na pipalkah drobne zobce, ki tudi mehansko drobijo plen. Nastalo tekočino posrkajo z močno omišičenim želodcem, neprebavljive ostanke skeleta pa zavržejo.
Naravni sovražniki pajkov so predvsem ptiči in zajedavske ose, ki vanje izlegajo svoja jajčeca. Mnogi pajki imajo zato varovalno obarvanost - bodisi njihova barva posnema podlago bodisi imajo vzorce, ki razbijejo njihovo silhueto, da jih je težje opaziti (tako ptiči kot ose imajo dober barvni vid). Nekatere vrste imajo v populaciji različne vzorce v približno konstantnih razmerjih, kar naj bi otežilo prepoznavo.[8] Nekateri večji pajki so poraščeni z nazobčanimi dlačicami, ki dražijo sluznice in jih lahko tudi mečejo v napadalca. Pajki s takšnimi obrambnimi mehanizmi pogosto s svarilno obarvanostjo opozarjajo na neužitnost. Poseben primer so pajki, ki posnemajo izgled drugih živali. Posebej pogosto je posnemanje mravelj, lahko zgolj z namenom odvračanja živali, ki se bojijo mravelj, ali pa takšni pajki plenijo mravlje. Lahko so presenetljivo podobni mravljam, s podobno obarvanostjo, zažetkom v glavoprsju, ki spominja na delitev na glavo in oprsje, ter sprednjimi nogami, ki jih držijo naprej kot tipalnice mravelj.[9]
Nekatere vrste pajkov, ki gradijo mreže, živijo skupaj v velikih kolonijah in kažejo socialno vedenje, čeprav ni tako zapleteno kot pri socialnih žuželkah. Pajek vrste Anelosimus eximius lahko tvori kolonijo, ki šteje tudi do 50.000 osebkov.[10] Druge vrste v družini Theridiidae so neodvisno razvile socialno vedenje. Tako pajek Theridion nigroannulatum, ki spada v rod, za katerega ni značilno socialno vedenje, skupinsko gradi kolonije, lovi plen in si deli hrano.[11] Večje kolonije se tudi uspešno branijo pred kleptoparaziti.[12] Rastlinojedi pajek Bagheera kiplingi živi v majhnih kolonijah, ki služijo zaščiti jajčec in pajkcev.[13] Tudi črne vdove, ki sicer slovijo po svoji agresivni naravi in kanibalizmu, v ujetništvu nemalokrat tvorijo majhne kolonije, pri čemer si delijo mreže in se hranijo skupaj.[14]
Obstaja še več socialnih pajkov iz različnih družin, kot so rod Philoponella ter vrsti Agelena consociata in Mallos gregalis.[15]
Pajki so že stoletja predmet strahov, mitologij in zgodb v različnih kulturah.[17] Arahnofobija oz. strah pred pajki je ena najpogostejših fobij in spada v širši kontekst odpora pred kosmatimi, gomazečimi bitji z mnogo nogami. Gre verjetno za psihološko potencirano instinktivno reakcijo na nevarnost, ki je v določeni meri tudi kulturno pogojena.[18][19] Večina pajkov piči le v samoobrambi in njihov strup ne more škodovati človeku, saj so njihove pipalke prekratke ali prešibke, da bi predrle kožo. Z izjemo nekaterih zelo agresivnih pajkov z močnim strupom, kot je avstralski Atrax robustus, človeku niso pretirano nevarni in v celotnem 20. stoletju je bilo po vsem svetu okrog 100 primerov smrti, ki so jih lahko zanesljivo pripisali piku pajka.[20] Med nevarnejšimi pajki je rjavi pajek samotar iz Severne Amerike, katerega toksin lahko povzroči obsežno, tudi življenjsko nevarno nekrozo tkiva,[21] zelo znane pa so tudi boleče in potencialno nevarne posledice pika pajkov iz rodu črnih vdov, ki jih označujemo s skupnim izrazom latrodektizem. Simptomi pika so pogosto nespecifični, kar otežuje diagnozo in spremljanje učinkovitosti terapij s protistrupi.[22]
V drugih kulturah je simbolika pajkov bolj raznolika. Pajki lahko simbolizirajo potrpežljivost zaradi svoje tehnike lova z mrežo, pa tudi zlobo in škodoželjnost zaradi bolečine in smrti, ki jih povzroča njihov strup.[23] V mitologijah nekaterih skupin ameriških staroselcev je pletenje mrež, s katerem pajki navidez ustvarjajo svoj lasten svet, vodilo do njihove vloge v mitih o stvarjenju sveta.[24] Izumrla Močejska kultura na območju Peruja je lončarske izdelke navadno poslikovala s prizori iz narave,[25] pri čemer so bile v ospredju živali in s tem pogosto tudi pajki.[26] V grško-rimski mitologiji je bila Arahne izjemno spretna tkalka, ki se je hvalila, da je v tem opravilu boljša od Minerve, rimske ustreznice boginje obrti Atene, ter zanikala, da bi spretnost izvirala od nje. Zgodba je izpričana v Ovidovih Metamorfozah.[27] Užaljena boginja jo je zato pozvala na dvoboj. Ko sta končali z delom, je Minerva pobesnela, saj je morala priznati, da je bilo Arahnino delo v resnici boljše, poleg tega pa se je Arahne z motivom svoje tapiserije posmehovala bogovom. Zato je delo raztrgala in napadla Arahne ter jo kasneje spremenila v pajka (grško ἀράχνη). Od tu izvira znanstveno poimenovanje razreda pajkovcev (Arachnida) in samih pajkov (Araneae).
Znanstveno se s pajki ukvarja araneologija, ki je podpodročje študije pajkovcev - arahnologije, ta pa sodi v področje zoologije. Pajki so težavni za proučevanje zaradi velike variabilnosti določevalnih znakov in majhnih struktur, ki so pomembne za razločevanje.[28] Zato in zaradi odpora proti pajkom je strokovnjakov razmeroma malo in pajki so slabo preučena skupina. Bolj poznani so kvečjemu ptičji pajki, ki so priljubljeni pri teraristih. Za človeka bolj neposredno pomemben vidik preučevanja so toksini pajkov, katerih sestavine izkazujejo terapevtski učinek pri različnih zdravstvenih težavah (npr. Alzheimerjeva bolezen in infarkt),[29][30] in njihova svila, katere natezna trdnost je primerljiva z jeklom, a je njena specifična teža dosti manjša.[31] Toksini pajkov bi lahko bili okolju prijazna alternativa konvencionalnim pesticidom, saj so smrtonosni za žuželke, hkrati pa večinoma neškodljivi za vretenčarje. Obetavno zamisel predstavlja vgradnja genov, ki nosijo zapis za toksine, v viruse, ki okužijo določene kmetijske škodljivce.[32]
Ker imajo mehak zunanji skelet, je ohranjenih fosilnih ostankov pajkov razmeroma malo. Opisanih je približno 1000 izumrlih vrst, od tega velika večina po osebkih, ohranjenih v jantarju.[33] Najstarejše ostanke živali, ki imajo vse pomembne značilnosti sodobnih pajkov, datirajo v pozni karbon.[34] Še starejši znani pajkovci iz devona, stari več kot 370 milijonov let, so imeli za pajke značilne svilne žleze, vendar te niso bile nameščene na predilnih bradavicah, katerih gibljivost je pomembna za gradnjo mrež. Zato je danes uveljavljeno mnenje, da so svilo uporabljali zgolj za oblogo gnezd ali ovijanje jajčec in jih nimamo za prave pajke.[35] Iz perma, v katerem se je zgodila izjemna eksplozija raznovrstnosti krilatih žuželk, je ohranjenih izredno malo pajkov.[36] Predstavniki danes razširjenih sodobnih skupin pajkov so se pojavili v triasu, pred nekaj več kot 200 milijoni let. Iz jure in krede je mnogo fosilnih ostankov, tudi predstavnikov danes živečih družin.[36]
Pajki tvorijo jasno definirano, monofiletsko skupino, ki jo od vseh drugih členonožcev loči več ključnih značilnosti, med njimi predilne bradavice, pedipalpi, spremenjeni za prenos sperme pri samcih, in strupne žleze, ki se odpirajo skozi pipalke.[37] Položaj pajkov znotraj pajkovcev je manj jasen in obstaja več teorij, katera skupina pajkovcev jim je najbolj sorodna (»sestrska«) ter v kakšnem zaporedju je potekala evolucija iz predniške skupine.
Red delimo v dva podredova, mezotele (Mesothelae) in opistotele (Opisthothelae). Podred mezotel velja za primitivnega v odnosu do ostalih pajkov in ga sestavlja samo ena danes živeča družina, Liphistiidae, ki živi v tropskih predelih Azije. Imajo hitinaste plošče na hrbtu, ki razkrivajo izvorno členjenost zadka, in sedem ali osem predilnih bradavic približno na sredini spodnje strani zadka, na kar se nanaša predpona »mezo«. Za razliko od tega imajo opistotele zgolj enega do tri pare predilnih bradavic na konici zadka. Nadalje se ta skupina deli na migalomorfe (Mygalomorphae) in araneomorfe (Araneomorphae); nekateri avtorji ti dve skupini obravnavajo na ravni podreda, enakovredno podredu mezotel in ju ne združujejo v podred opistotel. Migalomorfi pajki so čokati in kosmati, z močnimi pipalkami; v to skupino sodijo na primer ptičji pajki. Araneomorfi predstavljajo z okrog 37.000 znanimi vrstami 90 % vseh pajkov, sem sodijo ostali znani pajki, kot so križevci, skakači in drugi. Skupini najzanesljiveje ločimo po orientaciji pipalk: migalomorfi imajo podobno kot mezoteli pipalke obrnjene navzdol, zato lahko plen nabodejo samo z vrha. Araneomorfi imajo vsaksebi obrnjene pipalke, ki spominjajo na kleščice.
Za slovensko ozemlje je znanih približno 700 vrst pajkov. Favnistično zanimive so predvsem visokogorske in jamske vrste, od katerih je tudi nekaj endemnih. Med najpogostejšimi in najbolj znanimi je navadni križevec (Araneus diadematus), ki živi v vrtovih, ob gozdnih robovih ter na jasah po vsej Evropi in v delih Severne Amerike.
Prvi je pajke v Sloveniji raziskoval že Giovanni Antonio Scopoli v 18. stoletju, ki je nekatere od njih tudi prvič znanstveno opisal (med njimi denimo osastega pajka). Naslednjih 200 let so bili novi podatki o pajkih redki, v drugi polovici 20. stoletja pa je tu deloval zoolog Anton Polenec, ki je svojo kariero posvetil sistematičnemu raziskovanju favnistike in ekologije pajkov ter s tega področja objavil preko 70 znanstvenih del. Sestavil je tudi do danes edini katalog pajkov za katalog favne Jugoslavije (1981), v katerem za slovensko ozemlje navaja 416 vrst.[38] To število povečujejo danes aktivni raziskovalci, kot sta Matjaž Kuntner z Biološkega inštituta Jovana Hadžija ZRC SAZU in Rok Kostanjšek z Oddelka za biologijo Biotehniške fakultete v Ljubljani.
Pájki (znanstveno ime Araneae) so red členonožcev, ki ga natančneje uvrščamo v razred pajkovcev. So številčna in uspešna skupina, v katero uvrščamo preko 44.540 vrst, predstavniki pa živijo na vseh celinah razen Antarktike in poseljujejo skoraj vsa življenjska okolja z izjemo morja in zraka.
Prepoznamo jih predvsem po dvodelnem telesu s štirimi pari nog in značilnosti, da izločajo svilo, iz katere številni predstavniki izdelujejo mreže za lov. Pajki so pipalkarji, kar pomeni, da imajo ob ustih par okončin – pipalk, ki so pri pajkih preobražene v strupnike, s katerimi ubijejo svoj plen. So skoraj izključno plenilska skupina, ki se prehranjujejo pretežno z žuželkami, vendar se med seboj razlikujejo po strategiji lova. Poleg pajkov, ki gradijo mreže, je mnogo takih, ki aktivno zalezujejo plen, ali pa posnemajo barvni vzorec podlage in čakajo nanj v zasedi. Strupnike uporabljajo tudi v samoobrambi in čeprav velika večina pajkov ne more poškodovati človeka, imajo predvsem v zahodni kulturi slab sloves. Nekoliko bolj priljubljeni so le ptičji pajki, ki jih pogosto gojijo teraristi.
S pajki se znanstveno ukvarja araneologija, panoga arahnologije. Zaradi težavnega določanja in nepriljubljenosti so precej neraziskana skupina in po nekaterih ocenah živi danes še trikrat več vrst, kot jih je opisanih.
Spindlar (Araneae) är en ordning inom klassen spindeldjur med över 42 000 arter spridda världen över. Gruppen är rovlevande och olika insekter är den viktigaste födan. Kännetecknande för spindlar är att kroppen kan indelas i två övergripande delar, framkropp och bakkropp, och att de har åtta ben ordnade i fyra benpar. På bakkroppen finns spinnvårtor för produktion av silkestrådar, en egenskap som skiljer dem från andra spindeldjur. Silkestråden som spindlar producerar består av en tunn och stark proteinsträng och har många olika användningsområden. Bland annat används silkestråden för att spinna nät, för att vira in byten och som material för äggsäckar.
Spindlar har ett par chelicerer, även kallade käkar, som används för att hugga byten. Alla spindlar, undantaget några som saknar eller möjligen saknar giftkörtlar, kan injicera gift för att skydda sig själva eller för att döda och bryta ner byten. Endast omkring 200 arter har dock ett gift som är starkt nog för att orsaka hälsoproblem för människor. Flera större arter har bett som kan vara tämligen smärtsamma även om de inte orsakar långvariga skador eller problem för hälsan.
I ekosystemen håller spindlarna i sin roll som predatorer nere antalet av framförallt insekter och de är nyttiga för människan genom att de fångar många skadeinsekter, som exempelvis myggor och flugor. Spindlar har även en roll som föda för många andra djur, exempelvis fåglar, grodor, paddor och ödlor.
Det vetenskapliga studiet av spindlar kallas araknologi.
Spindlar hör till gruppen palpkäkar inom stammen leddjur. Kroppen kan indelas i två delar, framkropp och bakkropp. Framkroppen eller prosoma, består av huvudet och bröstkorgen som är sammanväxta till en enhet som kallas cephalothorax (av cephalon som är härlett från äldre grekiska och betyder huvud och latinets thorax som betyder bröstkorg). Bakkroppen kallas opisthosoma, eller ibland abdomen, och är oftast mer eller mindre rundad eller närmast oval, men det förekommer också andra former. Framkropp och bakkropp förenas genom en smal midja, kallad pedicel. Någon yttre synlig segmentering av framkroppen och bakkroppen finns inte eller går bara att ana vagt hos vissa primitiva spindlar, de ursprungliga segmenten är fullständigt sammanväxta. Spindlar har ett hudskelett som vanligen är hårdare på framkroppen än på bakkroppen som ofta är ganska mjuk. Framkroppens ovansida täcks av en ryggsköld. På framkroppens undersida finns i mitten mellan benen en oval platta, sternum, och framför denna mot käkarna en mindre platta, labium.[1]
Alla spindlar har åtta gångben ordnade i fyra benpar som är fästade på undersidan av framkroppen. Benen är ledade. Det finns sju segment på varje ben. I ordning heter dessa: coxa (höft), trochanter (lårring), femur (lår), patella (knä), tibia (skenben), metatarsus (ankel) och tarsus (fot). Det yttersta segmentet, tarsen, är försedd med två eller tre små klor. Hos spindlar med tre klor är två klor vanligen större och en klo, den i mitten, mindre. Hos spindlar med två klor finns ofta en tätare tofs med styvare hår istället för en tredje klo, så kallade kloborst.[1]
Ögonen är placerade på ovansidan av främre framkroppen, över käkarna. Antalet ögon varierar mellan olika grupper. Många spindlar har åtta ögon men en del har bara sex ögon. Det finns också några som har ännu färre ögon eller som saknar ögon helt. Ögonen är oftast arrangerade i två rader, hos spindlar med åtta ögon då med fyra ögon per rad. Det är inte alltid ögonraderna är raka, utan de kan vara böjda så att det ser ut som om det är fler än två rader. Utöver i rader grupperas spindlarnas ögon i par. En spindel med åtta ögon har fyra ögonpar. De två ögonen mitt i raden kallas mittögon och de två yttersta ögonen i raden kallas sidoögon. Storleken på ögonparen kan vara olika. Aktivt jagande spindlar har ofta två ögon som är större än de andra. Till uppbyggnaden är ögonen hos spindlar så kallade enkla ögon, det vill säga varje öga är en enhet och har en lins och är inte sammansatt av flera mindre delar som komplexa ögon (fasettögon) är. Synen är hos de flesta spindlar dålig. Bäst syn har hoppspindlar.[1]
Chelicererna, eller käkarna, bär i spetsen kloliknade gaddar. Genom dessa går kanaler som hos de flesta spindlar är förbundna med giftkörtlar. Käkarna används så att spindeln hugger bytet och förgiftar det så att det försvagas och blir lätt för spindeln att hantera. Bytet kan därefter viras in i silke. Spindlar kan bara äta flytande föda och förtär sitt byte genom att suga ut det, efter att de enzymer som överförs vid bettet eller genom utsöndrade matsmältningssafter har löst upp bytets inre. Käkarna används alltså inte för att tugga med, även om spindlar med starka käkar kan använda käkarna för att krossa och mosa bytet. Sättet käkarna rör sig på är olika beroende på vilken grupp en spindel tillhör. Spindlar som tillhör Araneomorphae har käkar som rör sig i sidled och klämmer bytet mellan käkarna medan spindlar som tillhör Mygalomorphae och Liphistiomorpha har käkar som slår nedåt mot bytet.
Vid sidan om käkarna har alla spindlar känsliga utskott som kallas pedipalper. Hos spindelhanar har pedipalperna en särskilt viktig funktion eftersom det är med dem hanen överför sperma till honan.[1]
Spinnvårtorna sitter bak på bakkroppen och är förbundna med silkeskörtlar som finns inne i bakkroppen. Antalet spinnvårtor är oftast sex stycken, ordnade i tre par. Hos vissa spindlar finns framför spinnvårtorna ett särskilt spinnorgan kallat cribellum, som ser ut som en platta. Cribellum är täckt med mycket små utskott och gör att spindeln kan spinna krusiga silkestrådar. Silkestråden har många olika användningsområden, exempelvis till fångstnät, ankartrådar, signaltrådar, parningstrådar, äggsäckar, spermanät, vårdnät, för passiv spridning och för att fodra bohålor och paketera byten.[1]
Kroppen inklusive benen är mer eller mindre tätt behårad. På benen finns ofta mer eller mindre styva och längre känselhår som är extra känsliga. Vissa spindelarter, som tarantlar, har kroppen täckt av hår som verkar starkt irriterande på rovdjur. Håren lossnar lätt och vissa arter har en försvarsstrategi som består i att de snabbt borstar av sig håren för att skapa ett stickande moln mellan sig och det hotande rovdjuret.
Storleken på spindlar kan mätas på två vis, dels kroppslängd som är längden från käkarna till bakkroppens spets och dels benspann som mäts från bakbenets tars till frambenets tars. Honorna är oftast större än hanarna. Nu levande spindlar varierar i storlek från en kroppslängd på mindre än en millimeter för de minsta arterna upp till nio centimeter hos den stora goliatspindeln. Goliatspindeln har ett benspann på över 25 centimeter. En annan stor spindel om man mäter benspann är jättekrabbspindeln Heteropoda maxima som kan nå 30 centimeter. Kroppslängden för H. maxima är 46 millimeter. Till de allra minsta spindlarna hör arten Patu digua från Sydamerika vars hanar har en kroppslängd på 0,37 millimeter.
Spindlar har ett öppet cirkulationssystem, blodet cirkulerar, men inte genom något bestämt blodomlopp. Cirkulationen hålls igång av ett hjärta beläget i bakkroppen. Hjärtat är långsträckt och en åderliknande förgrening går genom midjan och in i framkroppen. Nervsystemet med hjärna och ganglier är beläget i cephalothorax.[1]
För andning har spindlar andningsorgan som kallas boklungor och eller ett trakésystem. Beroende på grupp finns ett eller två par boklungor. Spindlar i grupperna Mygalomorphae och Liphistiomorpha har två par boklungor, medan spindlar som tillhör gruppen Araneomorphae vanligen bara har ett par boklungor.[1]
Boklungorna är belägna i bakkroppens främre nedre del och består av ett hålrum med bladliknade överlappande lameller med små luftfyllda gångar med öppningar på undersidan av bakkroppen. Luften som kommer in i boklungan cirkulerar i gångarna och syresätter blodet i lamellerna. En nackdel med boklungor är större känslighet för uttorkning och mindre effektiv syresättning jämfört med ett trakésystem. Det antas vara anledningen till att de mer avancerade och aktiva spindlar genom evolutionen ersatts ett par boklungor med trakésystem. Hos några små spindlar har boklungorna helt ersatts av trakésystem.[1]
Hos de flesta spindlar finns giftkörtlar, undantaget spindlar i familjen Uloboridae som saknar giftkörtlar.[1] Hos ledspindlar (Liphistiomorpha eller Mesothelae) beskrevs förekomsten av små giftkörtlar av Bristowe och Millot 1933.[2] Enligt en studie av Haupt från 2003 finns dock inga giftkörtlar hos ledspindlar.[3] Det har delvis ifrågasatts av andra som menar att det finns små giftkörtlar, men att det möjligen kan saknas hos hanar.[2] Spindlarna i familjen Holarchaeidae (två arter) anses inte giftiga, men inte mycket är känt om deras biologi.[4]
Matspjälkningen sker både invärtes och utvärtes. Spindlar injicerar vid bettet nedbrytande enzymer eller utsöndrar matsmältningssafter för lösa upp bytets inre till en soppliknande konsistens. Byten sugs därefter ut med hjälp av en magliknande utvidgning av framtarmen i framkroppen som fungerar likt en pump. Därefter går födan vidare i matsmältningskanalen till mittarmen och tarmutvidgningarna och tarmförgreningarna i bakkroppen, där näring absorberas. Sist kommer baktarm och ändtarm med anus. Spindelns malpighiska kärl som fungerar som njurar finns i bakkroppen. I bakkroppen finns också könsorganen och silkeskörtlarna. Könsöppningen finns på undersidan av bakkroppens främre del.
Spindlar kan hittas över nästan hela världen i många olika landmiljöer, från tropiska och tempererade skogar till gräsmarker, öknar och bergsområden. Det finns även en spindel som lever i vattenmiljö, vattenspindeln. Några andra arter kan dyka under vatten, men lever annars på land. De enda landmiljöer som spindlar inte finns i är de allra kallaste och ständigt istäckta områdena. Variationen i levnadssätt är också stor. De flesta spindlar har ett ensamlevande levnadssätt, men det finns några sociala spindlar som bildar större kolonier. Strategierna för att fånga byten, undgå predatorer och lyckas med fortplantningen är ibland mycket specialiserade.
Med undantag av en art, Bagheera kiplingi, är alla kända spindelarter rovlevande. Arten Bagheera kiplingi är unik så till vida att större delen av dess diet består av saften från de näringsrika beltska kropparna hos Akaciasläktet.[5]
Det stora flertalet spindlar livnär sig i huvudsak på insekter. Större spindelarter, som de kraftiga fågelspindlarna kan även i vissa fall fånga småfåglar, mindre kräldjur och små gnagare. Det finns många olika varianter på hur spindlar fångar sitt byte. Vissa spindlar spinner fångstnät att fånga byten i, andra jagar efter byten, eller lägger sig i bakhåll. Därtill finns spindlar som har utvecklat en rad andra specialiserade beteenden för att fånga byten som exempelvis innefattar olika former av mimikry, att stjäla, spotta klibbiga loskor och att fiska.
Spindlar som jagar sina byten gör det oftast antingen genom att vandra omkring och söka efter byten eller genom att överraska bytet ur ett bakhåll. När en spindel som vandrar omkring och letar efter byte har upptäckt ett byte finns det beroende på grupp och art olika strategier för att fånga bytet. En del spindlar, bland annat flera vargspindlar, som jagar på marken springer ikapp och kastar sig över bytet. Hoppspindlar smyger sig fram och hoppar på bytet när de kommit tillräckligt nära. Spindlar som ligger i bakhåll kan lita på att deras kamouflage gör att de inte upptäcks av bytet förrän bytet är så nära att det kan fångas, som krabbspindlar vilka ofta ligger i bakhåll i blommor för att fånga insekter som lockas till dessa. Andra spindlar ligger i bakhåll i hålor och rusar fram när ett byte kommer nära. Spottspindlar har speciell jaktteknik som består i att de spottar klippiga loskor över bytet som då fastnar mot underlaget så att spottspindeln kan gå fram och hugga bytet. I släktet Argyrodes finns arter som är kända som kleptoparasiter då de stjäl byten ur andra spindlars nät. Kaparspindlar har en speciell diet, de livnär sig främst på andra spindlar som oftast fångas genom att kaparespindeln söker upp en annan spindels nät och rycker i trådarna på ett sätt som imiterar rörelserna av en fångad insekt eller en potentiell partner, vilket lockar fram spindeln som byggt nätet som då blir uppäten. I släktet Myrmecium förekommer spindlar som efterliknar myror så skickligt att de kan ta sig in i myrbon och äta larver och puppor. Vattenspindeln jagar smådjur i vattnet och konstruerar en dykarklocka av silkestråd där den kan hämta luft. Vissa spindlar i våtmarker kan utnyttja ytspänningen för att jaga insekter på vattenytor och försöka locka till sig småfisk genom att doppa ett ben i vattnet.
Nätbyggande spindlar finns i flera olika spindelfamiljer. Den typ av fångstnät, som en spindel bygger, är ofta karaktäristisk för familjen.[1] Bland de mest välkända spindelnäten är kanske hjulnätet som byggs av hjulspindlar och flera andra familjer. Hjulnät är mer eller mindre cirkulära med radiella trådar som likt ekrarna i ett hjul går in mot nätets mitt, som kan liknas vid ett nav. Korsande fångsttrådar går i varv över de radiella trådarna från mitten och utåt.
Spindlarna kan sitta i mitten av nätet och vänta på att ett byte ska fastna, eller ha ett litet bo i utkanten av nätet, med en enstaka tråd som löper in och förmedlar vibrationer från eventuella sprattlande byten. Spindlar har en god förmåga att urskilja vibrationer från insekter från vibrationer med andra orsaker. När rätt vibrationer detekterats rusar spindeln ut till bytet och injicerar gift i bytet genom ett bett med käkarna.
Vissa spindlar, till exempel sektorspindlar, spinner hjulnät som inte är helt fullständiga. En annan vanlig typ av fångstnät är mattnätet, som vävs av bland annat mattvävarspindlar. Mattnäten är närmast horisontella och utbredda med finmaskig struktur. Andra sorters fångstnät är till exempel trattnät (trattliknade form), trekantnät (trekantig form) och kupolnät (kupolliknande struktur). Dessutom förekommer olika oregelbundna nät.
Några arter letar upp en plats, där tre plana ytor möts och bildar ett hörn. Sedan spinns ett tresidigt lock över hörnet, så att det där bakom bildas en håla.
Några spindlar använder kastnät, som kastas över bytet för att snärja det.
En ovanlig teknik för bytesfångst har bolaspindlarna, de sitter på en gren och spinner en enkel tråd med klibbiga droppar i änden som de sedan svingar runt i luften tills de träffar en flygande insekt.
Spindlar fastnar i allmänhet inte i sina egna nät, men de är inte immuna mot klistret. Endast vissa trådar i näten är klibbiga, och spindlarna är försiktiga med att röra bara vid rätt trådar.
Fortplantningen hos spindlar sker genom inre befruktning. Hannarna använder sina modifierade pedipalper som parningsorgan och bärare för sädesvätskan, en anpassning till följd av att deras spermaproducerande inre könsorgan inte har någon direkt koppling till ett yttre kopulationsorgan som kan överföra sperman. Innan parningen måste hanen alltså överföra sperma från könsöppningen på bakkroppen till pedipalperna. Det sker genom att hanen spinner ett särskilt litet nät som kallas för spermanät vilket han sedan fyller med sperma. Detta nät förs sedan till pedipalperna som suger upp sperman från nätet. Sperman lagras i en blåsa. Under parningen för hanen in pedipalperna i honans könsöppning och blåsan kläms då åt så att sperman överförs. Hanarna söker upp honorna och om flera hanar hittar samma honan konkurrerar de om att para sig.
Parningen hos spindlar föregås av en parningsritual, ibland bara en enklare men ofta både ganska lång och invecklad, för att hanen ska kunna närma sig honan utan att misstas för ett byte och bli uppäten. Honorna är vanligen större än hanarna, ibland betydligt större, och om det blev strid skulle honan troligen få övertaget. Hanar använder därför olika signaler för att honor ska känna igen dem som en partner. Hos nätbyggande spindlar kan hanen signalera vad han är genom vibrationer i honans nät. Vibrationerna som hanen gör är helt olika vibrationerna som en fångad insekt orsakar och känns igen av honan som närvaron av en möjlig partner. Hos spindlar med bättre syn, som hoppspindlar, är ofta visuella signaler genom exempelvis viftande med pedipalper och ben en viktig del i parningsritualen som gör att honan känner igen hanen. Att trumma med pedipalperna är ett annat sätt att signalera. En del hanar, däribland vargspindlar, gnider kroppsdelar som ben eller käkar mot varandra. När hanen har kommit nära honan kan olika typer av beröring förekomma för att hålla henne lugn. Även om hanen framgångsrikt lyckats närma sig honan och para sig med henne händer det att hannen inte överlever parningen, utan blir dödad och uppäten av honan under eller efter parningsakten. Detta fenomen har gett namn åt svarta änkan, men det är en missuppfattning att spindelhonan alltid äter upp hanen. Alla spindelarter har problem med hur hanen och honan ska närma sig varandra, men det är för de flesta arter mindre vanligt att honan faktiskt äter hanen. Risken för att hanen slutar som honans måltid under eller efter parningen är större om honan är hungrig. För att minska denna risk förekommer olika strategier. Ett sätt är att hanen erbjuder honan en gåva i form av ett byte, som exempelvis rovspindeln gör. Hanen kan då para sig ganska säkert medan honan är upptagen med att äta. Vissa spindelhanar använder den lite enklare metoden att helt enkelt vänta till honan fångat ett byte för att sedan snabbt para sig med henne medan hon äter upp det. Hos käkspindlar finns hanar med utskott på käkarna som används för att låsa honans käkar så att hon inte kan hugga. Bland krabbspindlar finns exempel på hanar som binder fast honan med silkestråd. Detta har dock troligen mer en lugnande effekt än som syfte att verkligen hindra honan från att angripa hanen, för honan kommer lätt loss. Några säckspindlar kan kringgå problemet med aggressiva större honor genom att välja ut och vakta en mindre juvenil hona och para sig med henne precis efter att hon ömsat hud och blivit könsmogen.
Spindlar är äggläggande. Antalet ägg som en hona lägger varierar mellan arterna, från några få ägg upp till över tusen ägg. Äggen läggs i så kallade äggsäckar, små bylten av silke fyllda med ägg. Vissa honor lämnar dessa åt sitt öde, men en del honor som bara gör en äggsäck vaktar äggsäcken i ett gömsle eller hängande i ett vårdnät, eller genom att bära omkring på äggsäcken tills äggen kläcks. Äggsäcken skyddar äggen mot väder och vind och mot rovdjur och parasiter. Utseendet på äggsäcken varierar mellan arterna.
En del spindelhonor visar omsorg om avkomman även en tid efter att äggen kläcks genom att vakta dem eller bära omkring på de nykläckta ungarna tills de är stora nog att klara sig själva. I sällsynta fall matar till och med honan ungarna genom att antingen erbjuda dem byten hon fångat eller kräkas upp sitt maginnehåll till dem. När ungarna blir lite större skingras de för att undvika kannibalism sinsemellan. Honor som lagt mycket energi på vård av ägg och avkomma kan dö av utmattning när uppfödningen väl är avklarad. Spindelungarna kan då äta upp modern innan de skingras. Hennes död blir därmed en sista investering i avkommans överlevnad genom näringstillskottet det ger ungarna. Spindelungarna är i början mycket små, men annars nästan kopior av de fullvuxna spindlarna. Ungarna växer och ömsar hud till de blir könsmogna och uppnår slutlig storlek.
Spindlar är rovlevande men är i många fall också själva byten för andra djur. Giftigheten skyddar en del spindlar från rovdjur som har lärt sig undvika dem. De flesta är dock inte tillräckligt giftiga för att avskräcka predatorer av den anledningen. Kamouflage är dessa spindlars viktigaste sätt att undgå predatorer. Färgteckning, mönster och kroppsform får många spindlar att smälta mycket väl in i omgivningen och gör dem svåra att upptäcka. Hotas spindlar kan de inta försvarspositioner som visar att de kan bitas och är beredda att anfalla om de inte lämnas i fred.
Förutom att sprida sig genom att vandra ut i omgivningen förekommer hos unga eller små spindlar av flera arter en spridningsmetod som kallas ballongflykt och som innebär att spindeln spinner en lång silkestråd som kastas upp så att den fångas av vinden varmed spindeln blir luftburen. Tack vare ballongflykten kan spindlar färdas långa sträckor och spridas till nya områden och kolonisera öar. Arter som kan sprida sig på detta vis har därför ofta ett vitt utbredningsområde. Spindlar som inte har ballongflykt, exempelvis för att de är för stora och tunga, har oftare ett mer begränsat utbredningsområde.
Ordningen Araneae är vanligen indelad i två underordningar och infraordningar där klassificeringen bestäms av strukturen av dess chelicerer, käkarna och antalet boklungor. Fram till december 2011 beskrevs 42 751 arter i ordningen fördelade på 3 859 släkten och 110 familjer.[6]
Spindlar indelas i två underordningar och flera familjer:
Se även tabell över spindelfamiljer.
Spindlar har fascinerat människor länge och förekommer i myter och legender i många delar av världen. Ofta har de setts på med fruktan men också med vördnad. I grekisk mytologi förekommer berättelsen om Arachne som förvandlas till en spindel. Föreställningar om spindlar inom folktro och skrock är flera. Ett exempel är att det brukar sägas betyda otur att döda en spindel.
Spindlar skapar ofta en viss rädsla hos människor. De allra flesta spindlar är dock helt ofarliga för människor. Av över 42 000 kända spindelarterna är det endast ungefär 200 arter som har ett gift starkt nog för att skapa hälsoproblem för människor.[7]
En viss rädsla för spindlar är normalt, men stark rädsla för spindlar kallas arachnofobi. Det är en av de vanligare djurfobierna och det finns diskussioner kring i vilken grad rädslan är inlärd eller medfödd. Arachnofobi blir ett problem om rädslan är så stark att den inte motsvarar det verkliga hotet (vilket oftast är litet) och börjar leda till begränsningar för personen eller tar fokus från annat i livet. Arachnofobi behandlas med terapi.
Vissa människor håller olika arter av fågelspindlar som husdjur i terrarium.
Källa:[8]
Namn Trakt Anteckning Etterkoppa Skåne Används om stora spindlar.[9]Dessa spindelbenämningar, som alla hör till norrländska bygder, är lånord från finska, med diverse förvrängningar.[8] Finska ordrötter är:
Jämför:
Bristowe, W. S. 1958. The World of Spiders. Foelix, R. 2011. Biology of Spiders. Third ed. Oxford University Press. Nyffeler, M. 1999. Ecological impact of spider predation: a critical assessment of Bristowe’s and Turnbull’s estimates. Bull. Br. arachnol. Soc. (2000) 11 (9), 367–373.
Wikimedia Commons har media som rör Spindlar.
Spindlar (Araneae) är en ordning inom klassen spindeldjur med över 42 000 arter spridda världen över. Gruppen är rovlevande och olika insekter är den viktigaste födan. Kännetecknande för spindlar är att kroppen kan indelas i två övergripande delar, framkropp och bakkropp, och att de har åtta ben ordnade i fyra benpar. På bakkroppen finns spinnvårtor för produktion av silkestrådar, en egenskap som skiljer dem från andra spindeldjur. Silkestråden som spindlar producerar består av en tunn och stark proteinsträng och har många olika användningsområden. Bland annat används silkestråden för att spinna nät, för att vira in byten och som material för äggsäckar.
Spindlar har ett par chelicerer, även kallade käkar, som används för att hugga byten. Alla spindlar, undantaget några som saknar eller möjligen saknar giftkörtlar, kan injicera gift för att skydda sig själva eller för att döda och bryta ner byten. Endast omkring 200 arter har dock ett gift som är starkt nog för att orsaka hälsoproblem för människor. Flera större arter har bett som kan vara tämligen smärtsamma även om de inte orsakar långvariga skador eller problem för hälsan.
I ekosystemen håller spindlarna i sin roll som predatorer nere antalet av framförallt insekter och de är nyttiga för människan genom att de fångar många skadeinsekter, som exempelvis myggor och flugor. Spindlar har även en roll som föda för många andra djur, exempelvis fåglar, grodor, paddor och ödlor.
Det vetenskapliga studiet av spindlar kallas araknologi.
Szpiny to je nojliczńejszo raja ze grůmady Arachnida, mo uůna przez 40 tyś. gatůnkůw potajlowanych na 2 podraje a 106 familijůw. Szpiny żyjům na lůńdźe a majům uod 0,5 mm do 12 cm ćoła, rozstaw szłapůw poradźi dolyźć do 32 cm. Uobyczńe samice sům srogsze kej samce. Bezma wszyjske gatůnki szpinůw majům jad, nale ino uod 3% ś ńich moge uůn być szkodliwy do czowjeka.
Sům drapjeżńikůma. Szpiny poradzům tkać łowne nece, we kere chytajům furgajůnce uowady coby je zeżryć. Ńić uod takigo neca jest fest wytrzimało a elastyczno, idźe ja bez rozerwańo rozćůngnůńć na aże 40%.
Örümcek, Eklembacaklılar şubesinin örümceğimsiler (Arachnida) sınıfının örümcekler (Araneae) takımından türlerine verilen genel ad. Hemen hemen dünyanın her tarafında yaşarlar. 2012 rakamlarına göre 112 familyada ve 3879 cinste toplanan 43.244 türü[1] bilinmektedir. Baş ve göğüs kaynaşmıştır. Karın, göğüse ince bir bel (pedisel) ile bağlanmıştır. Aynı büyüklükte başka bir canlının beli bu kadar ince değildir. İçinden sindirim borusu, kan damarları nefes boruları ve sinir sistemi geçer. Örümceklerin boyları, birkaç cm'den 35 cm'ye kadar değişir. Ağızlarının önünde iki zehir çengeli (keliser) ve iki his ayağı (pedipalp) yer alır. Göğüslerinde ise, gelişmiş dört çift yürüme bacağı vardır. Uçları, tarak gibi dişli iki çengelle sonlanır. Örümcek bunların sayesinde ağ üzerinde rahatça dolaşır. Bir kısmı ileriye, geriye ve yanlara doğru yürüyebilirler. Çoğunun başında 3 veya 4 çift osel (basit) göz bulunur. Gözlerin dizilişi, sınıflandırmada önemli bir özelliktir. Yuvarlak olan karın kısmı yumuşak ve esnek olup, alt kısmında solunum delikleri, ipek bezleri, anüs ve cinsiyet organları yer alır.
Örümcekler, dünyanın birçok ekosistemine adapte olmuş, böylece çok farklı ekosistemlerde yaşayan bir grup halini almışlardır. Örümceklere Everest tepelerinden kanyonların derin çukurlarına, akarsu veya göl içlerine kadar değişik yaşam ortamlarında rastlamak mümkündür. Bütün örümcekler Karnivordur. Bazıları serbest dolaşıp avlandıkları halde diğer bazıları örmüş oldukları ağa bağımlı olarak yaşar.
Örümcekler, yırtıcı hayvanlardır. Birbirlerine saldırmaktan çekinmezler. Avları çok çeşitlidir. Çoğu, böceklerle beslendiklerinden faydalı sayılırlar. Bazı tropikal türler amfibyum, sürüngen, küçük kuş ve memeli gibi omurgalıları avlarlar. Örümceklerin hepsi avlarını yakalamak için tuzak ağları kurmaz. Bir kısmı avlarını kovalayarak veya üzerlerine sıçrayarak yakalar. Suda böcek, kurbağa ve balık avlayanlar da vardır. Yakaladığı avını, kıskaçlarına açılan zehir salgısı ile felce uğratır. Sonra ısırarak avının iç organlarına, eritici enzimler ihtiva eden tükrük salgısını akıtır. Kısa bir zaman zarfında, avın iç organları eriyerek sıvı haline gelir. Örümcek, emici midesini bir pompa gibi kullanarak bu sıvıyı emer. Av, kısa bir sürede içi boş kabuğa döner. Örümcek, bu boş kabuğu ya olduğu yere bırakır veya başka bir yere atar. Böcekler, küçük kuşlar bu avlar arasındadırlar.
Güney Amerika'da yaşayan, bacakları hariç 10 cm boyunda olan, toprakaltı inlerinde barınan bazı türler, tavşan ve tavukların içini boşaltabilecek güçtedir. Örümceklerin özofagusları (yemek borusu) çok dar olduğundan böyle beslenmek zorundadırlar. Ayrıca, ağız parçaları da bir sineği bile parçalayacak güçte değildir. Zehir çengelleri, avı delmeye ve zehir akıtmaya yarar. Uçtaki iğneli kısımları, bir şırınga gibi birer yan delikle biter. Deliğin böyle enjektörvari oluşu, tıkanma tehlikesini önler.
İğne ava girince, zehir bu delikten sızar. Örümcekler, iki keliseri de kullanırlar. Isırdıkları zaman yan yana iki delik olması bu yüzdendir. Keliser, aynı zamanda, delik açma ve küçük cisimleri taşıma işlerine de yarar.
Örümceklerin böceklerden ayrılan birçok özelliği vardır. Böceklerin çoğu kanatlı olduğu halde, örümcekler kanatsızdır. Böceklerde 6 bacak olmasına karşılık örümceklerde 8 bacak vardır. Antenleri olmadığından, ağız önündeki pedipalpler bu görevi üstlenirler. Dış görünüşleri bacağa benzediğinden bunlara duyu bacakları da denir. Üzerleri duyu algılayıcı tüylerle kaplı olup, dokunma, tat alma ve çevreyi koklayıp araştırma gibi görevler yaparlar. Üreme dönemlerinde erkeklerde spermaları biriktirip dişiye aktaran bir kopulasyon (çiftleşme) organı olarak da iş görürler. ve her tehlikeye karşı sperleri vardır. Örümceklerde trakealar (solunum boruları), akreplerde olduğu gibi karın altında kitap akciğerleri tipindedir. Kitap yaprakları şeklindeki deri kıvrımlarından dolayı solunum organları bu adı alır. İki veya dört tane kitap akciğerleri vardır. Eğer örümcekte bunlar iki ise, eksikliği ek solunum boruları ile tamamlanır.
Örümceklerde, diğer eklembacaklılar gibi açık bir dolaşım sistemi bulunur. Kılcal damarları yoktur. Hemen hemen her yerde rastlanan örümcek ağı, aslında bir sanat şaheseridir. Yapılış maksadı avlanmak olan ağ, bir nevi tuzaktır. Fakat her örümcek türü ağ yapmaz. Ancak bütün örümcekler ağ tellerinden yumurtalarının etrafını saran kozalar yaparlar. Bazıları da ağ bezlerini, yaprakları yapıştırmakta, yuvalarının içini döşemede, açtıkları çukurun çevresini kapatmakta vs. işlerde kullanırlar. Ağ kurmayan bu tür avcı örümcekler de, arkalarında ağdan bir iz bırakarak, rüzgarla sürüklenmekten korunurlar. Erkekler, dişileri bulmakta da bu izlerden faydalanırlar.
Karın altlarının arka taraflarında üç çift ağ organları bulunur. Her birinin dışarıya ayrı bir çıkışı vardır. Bezlerden meydana gelen yapışkan ve sıvı iplik maddesi, havayla temas edince sertleşir. Her ağ memeciğinde 100 kadar ince ve küçük kanalcıklar bulunur. Bu ince kanalcıklardan sızan iplikçikler bir araya gelerek büküldükleri zaman tek iplik durumuna gelirler. Esnek ve yapışkandırlar. Bir sinek ne kadar sert çarpsa da kopmazlar. Ağ yapmak isteyen örümcek, ağ organlarını bacaklarının bir kısmı ile bastırarak ağ maddesinin akışını başlatır. Örümcekler, iplik deliklerinden çıkan tellerin hepsini toplayıp bir tek tel halinde kullandıkları gibi bunlardan ayrı ayrı incecik tel de yaparlar.
Düşme esnasında bir yere taktığı ağ telini, kendisi yere varıncaya kadar uzatabilir. Genç örümcekler, ağ tellerinin sayesinde uzun mesafelere uçabilirler. Bunun için telin bir ucunu bir yere bağlayarak kendilerini hava akımlarına bırakırlar. Böylece yerlerinden havalanan örümcekler, karada 5 km, denizde ise yüzlerce km uzaklara savrulabilirler. Okyanuslardaki ıssız adalarda yaşayan örümcekler, hep böyle havadan gelmişlerdir. Sonbaharda bol bol rastlanan ağ telleri de uçan genç örümceklerden kalmıştır.
Ağ yapacak olan bir örümcek, önce yüksekçe bir yere tırmanarak, ağın ucunu bulunduğu kısma yapıştırarak ipek iplik yardımıyla aşağı süzülür. Gözüne kestirdiği bir dala ulaşarak bağlantı kurar. Sonra o iplik üzerinde gidip gelerek ağı kalınlaştırır. Daha sonra vücudundan çıkmakta olan ipliğin bir ucunu ilk ipliğe tutturarak kendisini boşluğa bırakır. Ağa bağlı halde bir yere varınca, o ucu vardığı yere yapıştırır. Bu yolla birkaç gidiş gelişte ağın kaba iskeleti meydana gelir. Bundan sonra iskeletin merkezi çevresinde dairevi halkalar yaparak ağı tamamlar.
Ağ örümü çoğunlukla gece olur. Örülmesi en fazla 60 dakika alır. Ağın ortasında spiral ve yapışkan bir yer vardır. Diğer iplikçikler kurudur. Bir sinek ağa konsa hemen yapışır. Kurtulmak için çırpındıkça daha da yapışır. İkaz iplikçiği ile avın yakalandığını anlayan örümcek gelerek avını zehirler. İkaz iplikçiğinin bir ucu ağa bağlı, diğer ucu ise daima kendisindedir.
Ağlar, genellikle yere dik vaziyettedir. Maksat, uçan arı ve sinekleri yakalamaktır. Her örümcek türünün, kendisine has ağ örme stili vardır. Ancak dikkati çeken nokta, ağlarda geometrik inceliklerin her zaman varlığıdır. Ağ örme işi örümceklerin, doğuştan kazandıkları bir sanattır. Küçük bir örümcek, daha önce hiç ağı görmemiş ve örmemiş olmasına rağmen büyüklere benzer ağlar örer.
Bazı örümcekler düşmanlarından korunmak için çeşitli hilelere başvururlar. Güneydoğu Asya'da bir örümcek türü yaptığı büyük ve dairevi ağının ortasında durur. Bu duruş örümcek yiyen kuşlar için kolay bir hedef teşkil eder. Örümcek, düşmanlarını yanıltmak için, birkaç adet sahte ağ merkezi tesis eder. Yediği avlarının kalıntılarını da ağ merkezlerine takarak manken örümcekler kullanır. Başka bir örümcek çeşidi de diken ve ağaç kabuklarından manken örümcekler yapar. Örümcek ağlarının ipleri ipektir. Bu iplikler, aynı çaptaki çelik telden daha sağlamdır.
Örümceğin ipeği, ipekböceğinin ipeğinden daha ince ve daha dayanıklıdır. Üstelik bildiğimiz ipekten daha güzeldir. Ancak yapılan araştırmalar göstermiştir ki, örümcek ipeği tellerinden ince ipek elde etmeye imkân yoktur. Daha doğrusu, çok pahalıya mal olmaktadır. Bunun başlıca sebebi, örümcekleri bir arada tutmanın zorluğudur. Zira bir arada bulunan örümcekler birbirini yerler.
Örümcekler ayrı eşeyli canlılardır. Dişileri erkeklerden daha iridir. Bazı türlerde erkekler de ağ yapar. Örümceklerde bir arada yaşamak, toplum ve aile hayatı yoktur dense de bazı türlerin birkaç birey olarak yasadıkları litaratüre geçmiştir. Erkekten daha iri olan dişiler, çiftleşme sonrası diğer örümceği yiyebilirler. Örümceklerde en ilgi çekici hususlardan biri de erkeklerde duyu bacaklarının eşleşme organı vazifesi görmesidir. Erkek önce bir sperma ağı örerek üzerine bir damla spermatozoon sıvısı bırakır. Sonra ters dönerek bu sıvıyı şırıngaya çeker gibi pedipalplerin şişkin kısmına doldurur. Bundan sonra dişiyi aramaya çıkar.
Örümceklerin çiftleşmesinde erkek örümcek, daima ölümle karşı karşıyadır. Çiftleşme zamanında erkek örümcekler dişilerin karşısında çeşitli hareketlerle, dişilere açlığını unutturmaya çalışırlar. Sıçramalarla yaptığı bu hareketlere örümceğin sevgi dansı denir. Dişi örümceğe açlığını unutturmak için dans yaparken ondan uzak durmaya da dikkat eder. Zira bir anda yakalanmak tehlikesi vardır. Bazıları, çiftleşme öncesi dişi örümceğe bir böcek ikram ederek açlığını giderir. Bir tehlike kalmadığını anlayınca dişiye yaklaşır. Açlığını hatırlayan dişi, erkeği yemeyi düşündüğü için, erkekler çiftleşmeden sonra hemen kaçarlar.Genelde erkek, dişi aramaktan, sevgi dansından ve çiftleşmekten yorulduğu için dişi için çiftleşme sonrası en yakın protein kaynağı olarak görülür ve birçok örümcek kaçmaya fırsat bulamadan dişi örümceğe yem olur. Fakat her çiftleşmeden sonra dişinin mutlaka erkek örümceği yediği söylenemez.
Dişi örümcekler yumurtalarını, ağ ipiyle yaptıkları kokon adı verilen kozalara (torbalara) bırakırlar. Bir kozada bazen yüzlerce yumurta olabilir. Genellikle yazın sonlarında döllenen yumurtalar, ilkbaharda yavru verir. Yaz başlarında döllenen yumurtalardan 20-60 gün içinde yavru çıkar. Örümcek, sonbaharda sarımsı beyaz renkli kokon adı verilen ipek bir koza içine bıraktığı yumurtalarına karşı çok şefkatli olmasına rağmen dişilerin yumurtaları veya yavruları yediği de olur.Bu durum yumurtaların döllenmemiş olduğunu gösterebilir.Yumuşak ve çok küçük olan bu yumurtalarla dolu kozayı bir dala, taş altına duvar yarığına, ağaç kovuğuna veya çalılıklar arasına emin bir yere yapıştırır.Kokon, anne örümcek tarafından çevrilerek alttaki yavrularında hava alması sağlanır. İlkbaharda doğan yavrular ana-babalarına benzerler. Doğduktan birkaç gün sonra iyi bir ağ kurup kendi kendilerine beslenirler. Çoğu türlerde, yavrular erişkinliğe erdiği zaman babaları çoktan ölmüş olacaktır. Zira erkek örümcekler erişkinlikten sonra birkaç yıl yaşarlar.
Avrupa'da yabancı türler hariç 4491 yerli örümcek türü bulunur ve bunların 2041 tanesi endemik ya da tek yerden kayıtlıdır. Avrupa örümcek tür (alt türler ve yabancı türler dahil değil) sayısının kesinleşmiş familyalara göre dağılımı 2012 yılı itibarıyla şöyledir:[2]
familya yerli türler endemik türler (yüzdesi) bütün Avrupa türleri 4491 2041 (% 45.4) Agelenidae 200 93 (% 50.0) Araneidae 150 56 (% 40.0) Dysderidae 331 227 (% 70.5) Gnaphosidae 480 178 (% 41.3) Linyphiidae 1366 534 (% 42.4) Lycosidae 303 124 (% 44.1) Nemesiidae 62 36 (% 61.0) Philodromidae 106 38 (% 41.8) Salticidae 400 136 (% 39.4) Theridiidae 258 72 (% 30.2) Thomisidae 193 64 (% 36.2) Zodariidae 111 60 (% 55.0)
Örümceklerin Türkiye'de 2012 rakamlarına göre 53 familyada toplam 958 türü bulunur.[3]. 131 tür ile Gnaphosidae familyası ilk sıradadır ve bunu Linyphiidae (105 tür), Salticidae (98 tür), Thomisidae (87 tür), Theridiidae (77 tür), Lycosidae (73 tür), Agelenidae (55 tür), Araneidae (54 tür), Dysderidae (49 tür) ile Philodromidae (39 tür) takip eder.
Türkiye'deki örümcek familyaları göz sayısına göre 6 ya da 8 gözlüdür.
Örümcek, Eklembacaklılar şubesinin örümceğimsiler (Arachnida) sınıfının örümcekler (Araneae) takımından türlerine verilen genel ad. Hemen hemen dünyanın her tarafında yaşarlar. 2012 rakamlarına göre 112 familyada ve 3879 cinste toplanan 43.244 türü bilinmektedir. Baş ve göğüs kaynaşmıştır. Karın, göğüse ince bir bel (pedisel) ile bağlanmıştır. Aynı büyüklükte başka bir canlının beli bu kadar ince değildir. İçinden sindirim borusu, kan damarları nefes boruları ve sinir sistemi geçer. Örümceklerin boyları, birkaç cm'den 35 cm'ye kadar değişir. Ağızlarının önünde iki zehir çengeli (keliser) ve iki his ayağı (pedipalp) yer alır. Göğüslerinde ise, gelişmiş dört çift yürüme bacağı vardır. Uçları, tarak gibi dişli iki çengelle sonlanır. Örümcek bunların sayesinde ağ üzerinde rahatça dolaşır. Bir kısmı ileriye, geriye ve yanlara doğru yürüyebilirler. Çoğunun başında 3 veya 4 çift osel (basit) göz bulunur. Gözlerin dizilişi, sınıflandırmada önemli bir özelliktir. Yuvarlak olan karın kısmı yumuşak ve esnek olup, alt kısmında solunum delikleri, ipek bezleri, anüs ve cinsiyet organları yer alır.
Örümcekler, dünyanın birçok ekosistemine adapte olmuş, böylece çok farklı ekosistemlerde yaşayan bir grup halini almışlardır. Örümceklere Everest tepelerinden kanyonların derin çukurlarına, akarsu veya göl içlerine kadar değişik yaşam ortamlarında rastlamak mümkündür. Bütün örümcekler Karnivordur. Bazıları serbest dolaşıp avlandıkları halde diğer bazıları örmüş oldukları ağa bağımlı olarak yaşar.
Голова і груди павука об'єднані у спільну тагму — головогруди, яка сполучається із черевцем за допомогою стебельця (лат. petiolus s. pediculus), яке зазвичай коротке, рідше значно видовжене (у родів Myrmecium, Formicinoides). Головогруди розділені на дві виразні області: головну та грудну; з них перша несе дві пари кінцівок: хеліцери (лат. chelicerota, лат. chelae, лат. mandibulae), що складаються з одного товстого, зазвичай короткого членика, озброєного рухомим кігтиком, поблизу вістря якого є отвір каналу, що виводить отруйні виділення залоз, які знаходяться у основному членику, і педипальпи (лат. palpi), що складаються з 6 члеників (лат. coxa, лат. trochanter, лат. femur, лат. patella, лат. tibia і лат. tarsus). У статевозрілих самців Тарсус педипальп перетворений у апарат для спаровування — цимбіум. До головогрудей, з нижньої сторони, кріпиться 4 пари ходильних ніг.
Між хеліцерами на вершині горбика (лат. rostrum) знаходиться ротовий отвір, що служить для смоктання; цей горбик знизу обмежений переднім відростком грудей (лат. sternum), так званою губою (лат. pars labialis), а з боків двома максилярними платівками (лат. lamina maxillares).
Позаду педипальп до головогрудей прикріплені чотири пари ніг, з яких кожна складається з 7 члеників: тазика (лат. соха), вертлуга (лат. trochanter), стегна (лат. femur), чашечки (лат. patella), гомілки (лат. tibia), передлапки (лат. metatarsus) і лапки (лат. tarsus), озброєної знизу гладкими, або зазубреними кігтиками, між якими є іноді більш короткий непарний кігтик.
На передній опуклій лобовій частини головогрудей (які у деяких родів приймає форму або конуса ( Theridion, Erigone), або булави, на вершині якої розташовані хеліцери (Eriauchenius), або забезпечена вістрям) знаходяться очі. Очей може бути 8, 6 рідко 2 (роди Nops і Caponina), розташовані зазвичай у два прямих або вигнутих ряди, іноді, як у Pholcus podophthalmus E. Sim., Бічні очі зближені по три і розташовані на рогоподібних відростках. Очі прості, двох видів: середня пара передніх очей, так званих лобових або головних, забезпечена особливою сітківкою і акомодаційним апаратом, інші очі називаються додатковими (середні та задні а також тім'яні) і мають внутрішній відображаючий шар (лат. tapetum lucidum).
Черевце в основному має овальну форму, рідше круглу, незграбну, або забезпечене різними відростками (роди Gasteracantha, Phoroncidia), іноді ж має дуже подовжену форму ( Ariamnes flagellum Dol.); знизу біля його основи знаходиться статевий отвір, у самців у вигляді простої поперечної щілини, у самок ж він оточений потовщеною хітиновою платівкою — епігіною ({ {lang-la| epigynum s. sarum}}) з язикоподібним, зігнутим відростком (лат. clavus s. ovipositor).
На нижній поверхні кінчика черевця знаходиться шість павутинних залоз, розташованих у порожнині черевця, які продукують білковий секрет, що при контакті з повітрям полімеризується, утворюючи шовкову нитку — павутину.
Довжина тіла різних представників варіює в значних межах: від часток міліметра майже до десятка сантиметрів. Найменший павук -Patu digua сягає розміру лише 0,37 мм. Найбільші павуки — птахоїди терафоза Блонда, довжина тіла яких може досягати 9 см, а розмах ніг — до 25 см[5].
Павуки мають лише три види пігментів (візуальні пігменти (англ. ommochrome), білін (англ. bilin) і гуаніни), можливо, є ще невідкриті. Меланіни, каротиноїди та птерини, які дуже поширені серед тварин, у павуків відсутні. У деяких видів екзокутикули лап і черевця утворюються за допомогою дублення і в результаті цього вони набувають коричневого кольору. Білін, що зустрічаються, наприклад, у Micrommata virescens надає коричневого кольору цьому павуку. Гуанін відповідальний за білий колір, наприклад, у павука-хрестовика (Araneus diadematus). Є багато видів, у яких є спеціальні лусочки, які називаються гуаноцитами (англ. guanocytes). Таким родам, як: Tetragnatha, Leucauge, Argyrodes і Theridiosoma, гуанін надає сріблястого відтінку. Хоча гуанін спочатку є кінцевим продуктом білкового обміну, його екскреція заблокована у павуків і він зберігається.[6] Структурні кольори у деяких павуків утворюються у результаті заломлення, розсіювання або інтерференції світла, наприклад, на видозмінених щетинках і лусочках. Біла просома у представників роду Argiope — це результат відбивання світла волосками, представники родів Lycosa і Josa мають ділянки тіла, що складаються з видозмінених щетинок, які мають властивість відбивати світло.[6]
Серце несе 3-4 остії. Кінцеві гілочки артерій виливають гемолімфу у систему лакун, тобто в проміжки між внутрішніми органами, звідки вона і надходить у перикардіальну ділянку порожнини тіла, а потім через остії у серце. Гемолімфа павукоподібних містить дихальний пігмент — гемоціанін.
Упіймавши здобич (наприклад, комаху) за допомогою павутини, павук вбиває її отрутою і впорскує у неї травні соки. Після деякого часу (зазвичай кількох годин) павук висмоктує перетравлений поживний розчин, що утворився.
Головогруди містять у собі два нервових вузли, які формують багато мозкових нервів. Ці нерви розходяться від мозку до ніг, очей та інших органів павука. Мозок може займати від 20% до 30% об'єму головогрудей.
Більшість інформації щодо органів чуття та поведінки павуків отримано при вивченні південноамериканського павука Cupiennius salei[7].
У павуків кілька сенсорних органів для відчуття оточення, в якому вони живуть. У павуків немає вух. Павук чує за допомогою дуже крихітних волосків трихоботрій (англ. thrichobotria), які розташовані на його ногах. За допомогою волосків павук здатний дуже точно визначати місце випромінювання звуку, інтерпретуючи рух повітря.
Очі павуків різних родин дуже сильно відрізняються. У павуків, які полюють без ловчої мережі, наприклад у павуків-вовків (Lycosidae), павуків-рисей (Oxyopidae) і павуків-скакунів (Salticidae), дуже добре розвинений зір. Експерименти показали, що павуки-скакуни можуть навіть розрізняти кольори. Печерні павуки, які живуть у темряві, не бачать зовсім або ж бачать дуже погано. Вони повністю залежать від звуків і відчуттів.
У павуків-кругопрядів, наприклад, Araneus diadematus, дуже маленькі очі. Їм практично не потрібен зір, щоб ловити здобич. У них дуже добре розвинений механізм відчуттів, який дозволяє їм виявляти рухи у своїх мережах.
Павуки відчувають запахи за допомогою спеціальних чутливих волосків, розташованих на ногах. Смакові відчуття у павука у роті відсутні. Павук відчуває чи їстівна його здобич за допомогою хімічно чутливих волосків, розташованих на ногах.
Павуки роздільностатеві тварини. У павуків також часто присутній статевий диморфізм. Самці часто менші і більш різнобарвні, ніж самки. Самців можна легко впізнати за педипальпами, точніше, за подовженим цибулинам на їх кінцях, які вони використовують, щоб ввести сперму у відкриті статеві органи жіночих особин.
Органи відтворення павука розташовані перед прядильними органами. У самців існують різні способи демонстрації жіночій особині того, що він зацікавлений у паруванні. Самці деяких видів пропонують подарунок, інші «грають» ногами на ловчій мережі самки, а деякі виконують танець. Якщо сигнали правильні і самка готова до спаровування, вона дозволяє кавалеру наблизитися. До спарювання самці заповнюють довгасті цибулини (цимбіуми) на кінцях педипальп спермою, для чого вони створюють маленьку мережу. Потім самці кидають на мережу декілька крапель сперми з геніталій і набирають сперму в цимбіуми.
Після спарювання самка часто поїдає самця, якщо він не встигає втекти.
Павуки пересуваються з допомогою лапок. Молоді павучки також літають на павутині під час бабиного літа.
Павутина — секрет павутинних залоз, який незабаром після виділення застигає у формі ниток. За хімічною природою являє собою білок, близький за складом до шовку комах. Павутину здатні виділяти представники ряду груп павукоподібних (павуки, псевдоскорпіони, деякі кліщі) і губоногі багатоніжки.
Варіанти використання павутини виявляються досить різноманітні, але найпоширеніше застосування її для побудови яйцевих коконів, сперматофор, ловчих мереж і укриттів на час линяння або несприятливих умов. Слід зазначити, що ловчу мережу павуків також часто називають павутиною. Павутина — це пружний матеріал, який рветься лише при розтягу 200–400%.[8]
Відомо шість типів павутинних залоз:
У одного виду павуків одночасно всі типи залоз не зустрічаються.[8]
Павутина павуків є білок, збагачений гліцином, аланіном і серин. Усередині павутинної залози вона існує в рідкій формі. При виділенні через численні прядильні трубочки, що відкриваються на поверхні павутинних бородавок, відбувається зміна структури білка, внаслідок чого він твердне у формі тонкої нитки. Надалі павук переплітає ці первинні нитки в товстіше павутинне волокно.
По міцності павутина близька до нейлону і значно міцніше схожого з нею за складом секрету комах (наприклад, гусениць тутового шовкопряда). Відповідно до одного з припущень відмінності обумовлені тим, що павуки формують волокно, звисаючи на ньому.
Інша незвичайна властивість павутини — внутрішня шарнірність: підвішений на павутинному волокні предмет можна необмежено обертати в одну і ту ж сторону, і при цьому вона не тільки не перекрутиться, але взагалі не буде створювати помітною сили протидії.
Деякі аранеоморфні павуки (наприклад, із родини Uloboridae) вплітають в свої ловецькі мережі добре видимі волокна, що формують малюнок у формі спіралей, зигзагів або хрестів. Встановлено, що здобич у такі мережі потрапляє частіше. Однак такі візерунки на павутині також можуть приваблювати хижаків.
Зазвичай, самець менший за самку, і часто після спаровування поїдається нею. Запліднення внутрішнє. Яйця відкладаються у кокон, зроблений з павутини. Багато видів піклуються про потомство — охороняють кокон, доглядають за павуками, що вийшли із яєць. Розселення молоді у низки видів відбувається за допомогою павутини, які підхоплюються вітром і переносяться на значні відстані.
У деяких видів (наприклад Eresus cinnaberinus) самець забарвлений значно яскравіше за самку.
Павуки є облігатними хижаками. Вони полюють з засідки, ловлять жертву в павутинну ловильну сітку чи активно шукають її. Жертвами переважно є членистоногі: комахи, багатоніжки, мокриці, інші павукоподібні. Зрідка павуки поїдають дрібних хребетних. Описані нерідкісні випадки поїдання павуками кажанів[9].
Найдавніші знахідки датуються кам'яновугільним періодом. Основний матеріал з палеонтології павуків представлений інклюзіями в бурштині. Нерідко в таких останках відображені сцени з життя павуків: спарювання, лов видобутку, плетіння павутини, можливо, навіть турбота про потомство. Крім того, в бурштинових інклюзіях зустрічаються яйцеві кокони і ловецькі мережі (іноді з видобутком); вік найдавнішої відомої викопної павутини — близько 100 мільйонів років.
Павуки мають велике практичне значення для людини. Людину цікавлять отрути, які можуть бути використані у медицині та мікробіології.[10] Важливою технічною сировиною є павутиння, яке використовується у техніці та медицині. Павуків використовують як засіб біологічної боротьби зі шкідниками. Деякі види павуків є індикаторами стану екосистеми.[11]
Більшість видів павуків кусають людей лише в разі оборони і лише кілька видів можуть заподіяти більшу шкоду, ніж комар або бджола. За деякими даними, укус великого хрестовика не менш болісний, ніж укус скорпіона.
Арахнофобія — окремий випадок зоофобії, боязнь членистоногих (переважно павукоподібних), належить до числа найпоширеніших фобій. Причому у деяких людей набагато більший страх може викликати навіть не сам павук, а його зображення.
Nhện là một bộ động vật săn mồi, không xương sống thuộc lớp hình nhện; cơ thể chỉ có hai phần, tám chân, miệng không hàm nhai, không cánh - cùng lớp Arachnid với bọ cạp, ve bét....
Tất cả các loài nhện đều có khả năng làm màng nhện, một thứ sợi mỏng nhưng bền như tơ bằng chất đạm, tiết ra từ phần sau cùng của bụng. Màng nhện được dùng làm nhiều việc như tạo dây để leo trèo trên vách, làm tổ trong hốc đá, tạo nơi giữ và gói mồi, giữ trứng và giữ tinh trùng. Nhiều loài nhện dùng tính chất dính của màng nhện để bẫy mồi, trong khi một số loại khác săn mồi bằng cách rình, và tấn công phục kích.
Ngoài 150 loại nhện thuộc họ Uloboridae, Holarchaeidae và Mesothelae, tất cả các loại khác đều có khả năng tiêm nọc độc khi cắn - hoặc do tự vệ hoặc để giết mồi. Tuy nhiên, chỉ có 200 loại có nọc độc gây hại cho con người[1]. Nhiều loại nhện to, cắn đau nhưng không làm độc hay tử vong.
Phần lớn các loài côn trùng thân mình có ba phần: đầu, ngực và bụng. Nhện khác biệt ở chỗ chỉ có hai phần: đầu-ngực vào một phần, phần kia là bụng. Ngoại lệ là giống nhện sát thủ (Eriauchenius gracilicollis)- đặc biệt vì là loại duy nhất có cổ (thực ra là phần đầu ngực được chia làm hai phần riêng biệt). Bên ngoài phần bụng của nhện không ngăn ra nhiều đoạn - trừ loài của họ Liphistiidae. Cuối phần đầu-ngực là một đoạn nối để nhện có khả năng chuyển phần bụng khắp hướng. Những loài côn trùng trong lớp Arachnida thường không có phần này.
Nhện có bốn cặp chân hai bên phần đầu ngực. Trên mình và chân có lông lưa thưa để cảm giác sự rung động và âm thanh và mùi hương.
Mỗi bên miệng có hai ngàm dùng để kẹp mồi và bám vào bạn tình khi giao hợp. Nhện không nhai mà chỉ thò ống hút vào mồi để hút chất lỏng ra.
Nhện thường có mắt đơn, thị giác nhện có nhiều dạng - có loài chỉ phân biệt sáng tối, có loài có khả năng thấy chi tiết gần bằng mắt chim bồ câu.
Phần bụng nhện bao gồm: khe thở, lỗ sinh dục và núm tuyến tơ. Nhện có hai khe thở và ở giữa là lỗ sinh dục. Phía sau và dưới cùng ở phần bụng là núm tuyến tơ.
Đa số nhện có 8 mắt. Loài Haplogynae có 6 mắt, Tetrablemma có 4 mắt và Caponiidae có 2 mắt. Một số nhện có hai mắt phát triển to hơn những mắt kia (Ví dụ họ Salticidae). Một số khác không có mắt.
Nhện thường có tám mắt, bố trí theo nhiều hình thức khác nhau và hiện tượng này thường được sử dụng trong ngành phân loại các nòi giống khác nhau. Loài nhện Haplogynae có 6 mắt, một số có tám mắt (Ví dụ loài Plectreuridae), hay bốn mắt (Ví dụ Tetrablemma) và có loài chỉ có hai mắt (loài Caponiidae). Ở một số nhện, chỉ có hai mắt phát triển, còn các mắt khác rất yếu. Một số khác, như loài nhện sống trong hang tối, không có mắt. Giống nhện săn mồi, như loài nhện nhảy hay nhện sói thì mắt rất tinh tường, có loài còn thấy được màu sắc.
Một số loài tích cực nhử mồi và có thể bắt con mồi với một quả bóng tơ dính; Những loài khác,hay là chờ ở khu vực hay qua lại của con mồi và trực tiếp tấn công chúng từ nơi phục kích.
Cơ thể nhện gồm: phần đầu - ngực và phần bụng.
Cấu tạo ngoài của nhện gồm kìm, chân xúc giác, chân bò, khe thở, lỗ sinh dục, núm tuyến tơ.
Đôi kìm có tuyến độc: bắt mồi và tự vệ
Đôi chân xúc giác (phủ đầy lông): cảm giác về khứu giác và xúc giác
4 đôi chân bò: di chuyển và chăng lưới
Phía trước là đôi khe thở: hô hấp
Ở giữa là một lỗ sinh dục: sinh sản
Phía sau là các núm tuyến tơ: sinh ra tơ nhện
Chăng lưới: Chăng dây tơ khung, chăng dây tơ phóng xạ, chăng các sợi tơ vòng, chờ mồi (thường ở trung tâm lưới)
Bắt mồi: Khi rình bắt mồi, nếu có sâu bọ sa lưới, nhện lấp tức hành động ngay:
- Nhện ngoạm chặt mồi, chích nọc độc.
- Tiết dịch tiêu hóa vào cơ thể mồi
- Trói chặt mồi rồi treo vào lưới để một thời gian
- Nhện hút dịch lỏng ở con mồi
Dù có ít hóa thạch của nhện được quan sát,[2] nhưng có khoảng 1000 loài nhện đã được miêu tả từ các hóa thạch.[3] Do cơ thể nhện khá mềm, phần lớn hóa thạch nhện được tìm thấy trong hổ phách.[3] Hổ phách cổ nhất chứa các động vật chân khớp có tuổi khoảng 130 triệu năm vào đầu kỷ Creta. Ngoài việc hổ phách lưu trữ chuẩn xác hình dáng và giải phẫu cơ thể, các mảnh hổ phách còn lưu trữ cả tập tính sinh sản, săn mồi, nuôi con. Thậm chí, trong một số ít hổ phách lưu giữ cả trứng và mạng nhện, đôi khi cả con mồi;[4] mạng nhện hóa thạch cổ nhất có tuổi khoảng 100 triệu năm.[5] Các hóa thạch nhện đầu tiên từ một vài lagerstätte, nơi mà các điều kiện môi trường thích hợp để bảo tồn các tế bào khá mềm của nhện.[4]
Các loài thuộc lớp Hình nhện cổ nhất là trigonotarbid Palaeotarbus jerami, có tuổi khoảng 420 triệu năm trong kỷ Silua, và phần bụng và ngực có hình tam giác, cũng như 8 chân và các cặp râu phát triển mạnh.[6] Attercopus fimbriunguis có tuổi 386 triệu năm trong kỷ Devon có bộ phận sản xuất tơ, và được xem là một loài nhện.[7]
Chelicerata
Xiphosura (sam)
Scorpiones (bọ cạp)
Opiliones (harvestmen)
Solifugae (sun spiders)
Palpigradi (microwhip scorpions)
Araneae (nhện)
Amblypygi (whip spiders)
Thelyphonida (whip scorpions)
Ricinulei (hooded tickspiders)
).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|quotes= (trợ giúp) |coauthors= bị phản đối (trợ giúp) Nhện là một bộ động vật săn mồi, không xương sống thuộc lớp hình nhện; cơ thể chỉ có hai phần, tám chân, miệng không hàm nhai, không cánh - cùng lớp Arachnid với bọ cạp, ve bét....
Tất cả các loài nhện đều có khả năng làm màng nhện, một thứ sợi mỏng nhưng bền như tơ bằng chất đạm, tiết ra từ phần sau cùng của bụng. Màng nhện được dùng làm nhiều việc như tạo dây để leo trèo trên vách, làm tổ trong hốc đá, tạo nơi giữ và gói mồi, giữ trứng và giữ tinh trùng. Nhiều loài nhện dùng tính chất dính của màng nhện để bẫy mồi, trong khi một số loại khác săn mồi bằng cách rình, và tấn công phục kích.
Ngoài 150 loại nhện thuộc họ Uloboridae, Holarchaeidae và Mesothelae, tất cả các loại khác đều có khả năng tiêm nọc độc khi cắn - hoặc do tự vệ hoặc để giết mồi. Tuy nhiên, chỉ có 200 loại có nọc độc gây hại cho con người. Nhiều loại nhện to, cắn đau nhưng không làm độc hay tử vong.
Тело состоит из двух отделов: головогруди и в основном нерасчлененного брюшка[5], соединённых друг с другом тонким стебельком (лат. petiolus s. pediculus), обыкновенно коротким, реже значительно удлиненным (у родов Myrmecium, Formicinoides); головогрудь бороздкой разделена на две явственные области: головную и грудную; из них первая несёт две пары конечностей: хелицеры (chelicerota, chelae, mandibulae), состоящие из одного толстого, обыкновенно короткого членика, вооружённого подвижным коготком, близ острия которого имеется отверстие канала, выводящего ядовитое выделение желез, находящихся в основном членике, и педипальпы (palpi), состоящие из 6 члеников (coxa, trochanter, femur, patella, tibia и tarsus). У половозрелых самцов тарсус педипальп превращён в совокупительный аппарат — цимбиум.
Между хелицерами на вершине бугорка (rostrum) находится ротовое отверстие, служащее для сосания; этот бугорок снизу ограничен передним отростком груди (sternum), так называемой губой (pars labialis), а по бокам двумя максиллярными пластинками (lamina maxillares).
Позади педипальп к головогруди прикреплены четыре пары ног, из которых каждая состоит из 7 члеников: тазика (соха), вертлуга (trochanter), бедра (femur), чашечки (patella), голени (tibia), предлапки (metatarsus) и лапки (tarsus), вооружённой снизу гладкими или зазубренными коготками, между которыми имеется иногда более короткий непарный коготок.
На передней выпуклой лобной части головогруди, которая у некоторых родов принимает форму то конуса (Theridion, Erigone), то булавы, на вершине которой расположены хелицеры (Eriauchenius), то снабжена остриём, находятся глаза в числе 8, 6 редко 2 (роды Nops и Caponina), расположенные обыкновенно в два прямых или изогнутых ряда, иногда, как у Pholcus podophthalmus E. Sim., боковые глаза сближены по три и расположены на роговидных отростках. Глаза простые, двух родов: средняя пара передних глаз, так называемых лобных или главных, снабжена особого устройства ретиной и аккомодационным аппаратом, остальные глаза называются обыкновенно добавочными (средние задние также — теменными) и имеют внутренний отражающий слой (tapetum lucidum).
Брюшко в основном имеет овальную форму, реже круглую, угловатую, или снабжено различного рода отростками (рода Gasteracantha, Phoroncidia), иногда же имеет очень удлинённую, червовидную форму (Ariamnes flagellum Dol.); снизу близ его основания находится половое отверстие, у самцов в виде простой поперечной щели, у самок же оно окружено утолщенной хитиновой пластинкой — эпигиной (epigynum s. sarum) с языковидным, изогнутым отростком (clavus s. ovipositor).
Тело паука делится на две части: головогрудь (лат. prosoma, или cephalothorax) состоящая из прочного материала — хитина, и брюшко (лат. opisthosoma). Соединяет эти два отдела стебелёк (маленькая трубочка) (лат. pedicel).[6]
Сердце несёт 3—4 остий. Концевые веточки артерий изливают гемолимфу в систему лакун, то есть в промежутки между внутренними органами, откуда она и поступает в перикардиальный участок полости тела, а затем через остии в сердце. Гемолимфа паукообразных содержит дыхательный пигмент — гемоцианин.
Дыхательная система пауков достаточно своеобразна. Они имеют легочные мешки, которые похожи на страницы книги, так как имеются пластины. Открываются дыхательными отверстиями, прикрытыми крышками. Имеются также обычные трахеи, которые имеют вид длинных трубочек и транспортируют кислород через дыхательные отверстия (дыхальца) к тканям органов.
Все пауки являются хищниками, питаются преимущественно насекомыми[5]. В то же время более 60 видов пауков, относящихся к 10 семействам, были замечены за эпизодическим употреблением растительной пищи, главным образом пыльцы и нектара [7]. Многие пауки ловят добычу при помощи паутины. Поймав добычу, паук убивает её ядом и впрыскивает в неё пищеварительные соки. По истечении некоторого времени (обычно нескольких часов) паук высасывает образовавшийся питательный раствор.
Головогрудь содержит в себе два нервных узла, которые формируют множество мозговых нервов и расходятся они от мозга до ног, глаз и остальных органов паука. Мозг может занимать от 20 % до 30 % объёма головогруди.
У пауков несколько сенсорных органов для ощущения окружения, в котором они живут. У пауков нет ушей. Паук слышит с помощью крошечных волосков thrichobotria, расположенных на его ногах. С помощью волосков паук способен очень точно определять место излучения звука, интерпретируя движение воздуха, произведенного этим звуком.
Глаза пауков разных семейств очень сильно отличаются. У пауков, которые охотятся без ловчей сети, подобно паукам-волкам (Lycosidae), паукам-рысям (Oxyopidae) и паукам-скакунам (Salticidae), очень хорошо развитое зрение. Пауки-скакуны могут видеть почти так же хорошо, как и люди. Эксперименты показали, что они даже могут различать цвета. Пещерные пауки, которые живут в темноте, не видят совсем или же видят очень плохо. Они полностью зависят от звуков и ощущений.
У пауков-кругопрядов, например, Araneus diadematus, очень маленькие глаза. Им практически не нужно зрение, чтобы ловить добычу. У них очень хорошо развит механизм чувств, который способствует обнаружению движений в своих сетях.
Пауки чувствуют запахи с помощью специальных чувствительных волос, расположенных на ногах. Вкусовые ощущения у паука во рту отсутствуют. Паук чувствует, съедобна ли его добыча, с помощью химически чувствительных волосков, расположенных на ногах.
По земле пауки передвигаются с помощью лапок. Серебрянка или водяной паук для передвижения в толще воды использует плавательные щетинки на задних ногах.
Паутина более чем на 50 % состоит из белка фиброина с молекулярным весом 200—300 кДа. Паутина производится для различных целей: для построения ловчих сетей и коконов для яиц, бегства в случае опасности и пр. Известно шесть типов желёз:
У отдельного вида пауков все типы желёз одновременно не встречаются.[8]
Паутина — это упругий материал, рвущийся лишь при растяжении 200—400 %.[8] Пауки часто используют паутинный шёлк повторно, съедая ловчие нити, повреждённые дождём, ветром или насекомым. Переваривается он при помощи специальных ферментов.[9]
Как и все членистоногие, пауки имеют твёрдый экзоскелет, который почти не способен растягиваться по мере роста животного (за исключением мягкого брюшка). Поэтому, чтобы расти, им необходимо периодически сбрасывать старый хитиновый панцирь, взамен которого появляется новый большего размера. В зависимости от вида пауки могут линять от 5 до 10 раз за всю жизнь. С возрастом частота линек уменьшается.
Перед линькой пауки уходят от своих убежищ и отказываются от пищи. Ноги и брюшко становятся темнее. Новый экзоскелет формируется под старым.
Пауки раздельнополы. Самцы часто меньше и более разноцветные, чем самки. Самцов можно легко опознать по педипальпам, точнее, по продолговатым луковицам на их концах, которые они используют, чтобы ввести сперму в открытые половые органы женских особей.
Органы воспроизводства паука расположены перед прядильными органами. У самцов существуют различные способы демонстрации женской особи того, что он заинтересован в спаривании. Самцы некоторых видов предлагают презент, другие «звякают» ногами по сети самки, а некоторые исполняют танец. Если сигналы правильные и самка готова к спариванию, она позволяет кавалеру приблизиться. До спаривания самцы заполняют продолговатые луковицы (цимбиумы) на концах педипальп спермой, для чего они создают маленькую сеть. Затем самцы бросают на сеть несколько капель спермы из гениталий и набирают сперму в цимбиумы.
После спаривания нередки случаи пожирания самкой самца (см. каннибализм пауков).
Длина тела разных представителей варьирует в значительных пределах: от долей миллиметра почти до десятка сантиметров. Самый маленький паук — Patu digua достигает лишь 0,37 мм. Самые крупные пауки — птицееды терафоза Блонда, длина тела которых может достигать 9 см, а размах ног — до 25 см[10].
Пауки имеют только три вида пигментов (визуальные пигменты (англ. ommochrome), билины и гуанины), возможно, имеются ещё неоткрытые. Меланины, каротиноиды и птерины, которые распространены среди животных, у пауков отсутствуют. У некоторых видов экзокутикулы лап и брюшка образуются при помощи дубления и в результате этого они приобретают коричневый цвет. Билины обеспечивают коричневую окраску. Гуанины ответственны за белый цвет, например, у крестовика (Araneus diadematus). Таким родам, как: Tetragnatha, Leucauge, Argyrodes и Theridiosoma, гуанин придаёт серебристый оттенок. Хотя гуанин изначально является конечным продуктом белкового обмена, его экскреция заблокирована в пауке и находится в хранении[11]. Существует множество видов, у которых имеются специальные чешуйки, называемые гуаницитами. Структурные цвета у некоторых пауков проявляются в результате преломления, рассеяния или интерференции света, к примеру, видоизменёнными щетинками чешуек. Белая просома у представителей рода Argiope — это результат отражения света волосками, у Lycosa и Josa имеются участки тела, состоящие из видоизменённых щетинок, которые имеют свойство отражателей[11].
Пауки обитают по всему земному шару, но в тёплых краях насчитывается больше всего видов. Почти все пауки — наземные животные. Исключение составляет паук-серебрянка, который живёт в воде. Ряд видов пауков охотятся на поверхности воды. Часть пауков строит гнёзда, убежища и норы, другие же не имеют постоянного места обитания. В большинстве своём пауки являются ночными животными[5].
Отряд Пауки включает в себя два подотряда:
Mesothelae — включает всего одно семейство Liphistiidae
Opisthothelae — включает два инфраотряда:
По данным Всемирного каталога пауков на 8 августа 2017 года отряд делится на 37 надсемейств, 112 семейств, 4057 родов и 46 806 видов. Одиннадцать семейств имеют неопределенное положение — это значит, что их размещение в надсемействах, возможно, ошибочно.
Подотряд/Инфраотряд Надсемейств Семейств Родов Видов Mesothelae 1 8 97 Opisthothelae: Araneomorphae 26 95 3 696 43 834 Opisthothelae: Mygalomorphae 11 16 353 2 875Самые древние находки датируются каменноугольным периодом[3]. Основной материал по палеонтологии пауков представлен инклюзами в янтаре[12]. Нередко в таких останках запечатлены сцены из жизни пауков: спаривание, ловля добычи[13], плетение паутины, возможно, даже забота о потомстве. Кроме того, в янтарных инклюзах встречаются яйцевые коконы и ловчие сети (иногда с добычей); возраст древнейшей известной ископаемой паутины — около 100 миллионов лет[14].
Большинство видов пауков кусают людей лишь в случае обороны и лишь несколько видов могут причинить больший вред, чем комар или пчела.[15] По некоторым данным, укус крупного крестовика не менее болезненен, чем ужаление скорпиона. Лишь некоторые пауки смертельно опасны для человека. Из пауков, обитающих на территории России, каракурт[16].
В Камбодже и у индейцев пиароа из южной Венесуэлы жареные пауки-птицееды считаются деликатесом[17]. Перед приготовлением птицееда его жгучие волоски удаляются[18].
Пауки-птицееды также широко используются в качестве экзотических домашних животных.
Яд большинства пауков, смертельный для насекомых и безвредный для позвоночных животных, меньше загрязняет окружающую среду, поэтому является альтернативой обычным пестицидам. Так, австралийские пауки из семейства Atracinae вырабатывают яд, против которого не имеет иммунитета большая часть насекомых-вредителей, распространённых на Земле. Эти пауки прекрасно чувствуют себя в неволе и легко дают ядовитое «молочко». Гены пауков, отвечающие за производство токсинов, могут с помощью генной инженерии вводиться в геном вирусов, которые инфицируют отдельные виды вредителей сельскохозяйственных культур[19].
Исследуется возможное применение яда пауков в медицинских целях для лечения сердечной аритмии[20], болезни Альцгеймера[21], инсульта[22] и эректильной дисфункции[23].
Поскольку паутина («паучий шёлк») обладает красивым блеском, очень крепкая и износостойкая, делаются попытки производить её, с помощью генной инженерии, из козьего молока и из листьев растений[24][25]. Прозрачные волокна паутины используются физиками, работающими над оптическими системами связи, для получения дифракционной картины на интерферограмме в приборе «N-slit interferometer»[26].
Арахнофобия — частный случай зоофобии, боязнь членистоногих (преимущественно паукообразных), относится к числу самых распространённых фобий. Причём у некоторых людей гораздо больший страх может вызывать даже не сам паук, а изображение паука.
В кино часто используется образы пауков, например, Человек-паук, Пауки (2000), Паутина Шарлотты и т. д. В кинотрилогии «Властелин колец» образ гигантской паучихи Шелоб был сделан по виду — Porrhothele antipodiana[27] .
|author-separator= (справка) Тело состоит из двух отделов: головогруди и в основном нерасчлененного брюшка, соединённых друг с другом тонким стебельком (лат. petiolus s. pediculus), обыкновенно коротким, реже значительно удлиненным (у родов Myrmecium, Formicinoides); головогрудь бороздкой разделена на две явственные области: головную и грудную; из них первая несёт две пары конечностей: хелицеры (chelicerota, chelae, mandibulae), состоящие из одного толстого, обыкновенно короткого членика, вооружённого подвижным коготком, близ острия которого имеется отверстие канала, выводящего ядовитое выделение желез, находящихся в основном членике, и педипальпы (palpi), состоящие из 6 члеников (coxa, trochanter, femur, patella, tibia и tarsus). У половозрелых самцов тарсус педипальп превращён в совокупительный аппарат — цимбиум.
Между хелицерами на вершине бугорка (rostrum) находится ротовое отверстие, служащее для сосания; этот бугорок снизу ограничен передним отростком груди (sternum), так называемой губой (pars labialis), а по бокам двумя максиллярными пластинками (lamina maxillares).
Позади педипальп к головогруди прикреплены четыре пары ног, из которых каждая состоит из 7 члеников: тазика (соха), вертлуга (trochanter), бедра (femur), чашечки (patella), голени (tibia), предлапки (metatarsus) и лапки (tarsus), вооружённой снизу гладкими или зазубренными коготками, между которыми имеется иногда более короткий непарный коготок.
На передней выпуклой лобной части головогруди, которая у некоторых родов принимает форму то конуса (Theridion, Erigone), то булавы, на вершине которой расположены хелицеры (Eriauchenius), то снабжена остриём, находятся глаза в числе 8, 6 редко 2 (роды Nops и Caponina), расположенные обыкновенно в два прямых или изогнутых ряда, иногда, как у Pholcus podophthalmus E. Sim., боковые глаза сближены по три и расположены на роговидных отростках. Глаза простые, двух родов: средняя пара передних глаз, так называемых лобных или главных, снабжена особого устройства ретиной и аккомодационным аппаратом, остальные глаза называются обыкновенно добавочными (средние задние также — теменными) и имеют внутренний отражающий слой (tapetum lucidum).
Брюшко в основном имеет овальную форму, реже круглую, угловатую, или снабжено различного рода отростками (рода Gasteracantha, Phoroncidia), иногда же имеет очень удлинённую, червовидную форму (Ariamnes flagellum Dol.); снизу близ его основания находится половое отверстие, у самцов в виде простой поперечной щели, у самок же оно окружено утолщенной хитиновой пластинкой — эпигиной (epigynum s. sarum) с языковидным, изогнутым отростком (clavus s. ovipositor).
Строение телаТело паука делится на две части: головогрудь (лат. prosoma, или cephalothorax) состоящая из прочного материала — хитина, и брюшко (лат. opisthosoma). Соединяет эти два отдела стебелёк (маленькая трубочка) (лат. pedicel).
Кровообращение и дыханиеСердце несёт 3—4 остий. Концевые веточки артерий изливают гемолимфу в систему лакун, то есть в промежутки между внутренними органами, откуда она и поступает в перикардиальный участок полости тела, а затем через остии в сердце. Гемолимфа паукообразных содержит дыхательный пигмент — гемоцианин.
Дыхательная система пауков достаточно своеобразна. Они имеют легочные мешки, которые похожи на страницы книги, так как имеются пластины. Открываются дыхательными отверстиями, прикрытыми крышками. Имеются также обычные трахеи, которые имеют вид длинных трубочек и транспортируют кислород через дыхательные отверстия (дыхальца) к тканям органов.
Питание, пищеварение и выделениеВсе пауки являются хищниками, питаются преимущественно насекомыми. В то же время более 60 видов пауков, относящихся к 10 семействам, были замечены за эпизодическим употреблением растительной пищи, главным образом пыльцы и нектара . Многие пауки ловят добычу при помощи паутины. Поймав добычу, паук убивает её ядом и впрыскивает в неё пищеварительные соки. По истечении некоторого времени (обычно нескольких часов) паук высасывает образовавшийся питательный раствор.
Центральная нервная системаГоловогрудь содержит в себе два нервных узла, которые формируют множество мозговых нервов и расходятся они от мозга до ног, глаз и остальных органов паука. Мозг может занимать от 20 % до 30 % объёма головогруди.
Сенсорные органыУ пауков несколько сенсорных органов для ощущения окружения, в котором они живут. У пауков нет ушей. Паук слышит с помощью крошечных волосков thrichobotria, расположенных на его ногах. С помощью волосков паук способен очень точно определять место излучения звука, интерпретируя движение воздуха, произведенного этим звуком.
Глаза пауков разных семейств очень сильно отличаются. У пауков, которые охотятся без ловчей сети, подобно паукам-волкам (Lycosidae), паукам-рысям (Oxyopidae) и паукам-скакунам (Salticidae), очень хорошо развитое зрение. Пауки-скакуны могут видеть почти так же хорошо, как и люди. Эксперименты показали, что они даже могут различать цвета. Пещерные пауки, которые живут в темноте, не видят совсем или же видят очень плохо. Они полностью зависят от звуков и ощущений.
У пауков-кругопрядов, например, Araneus diadematus, очень маленькие глаза. Им практически не нужно зрение, чтобы ловить добычу. У них очень хорошо развит механизм чувств, который способствует обнаружению движений в своих сетях.
Пауки чувствуют запахи с помощью специальных чувствительных волос, расположенных на ногах. Вкусовые ощущения у паука во рту отсутствуют. Паук чувствует, съедобна ли его добыча, с помощью химически чувствительных волосков, расположенных на ногах.
По земле пауки передвигаются с помощью лапок. Серебрянка или водяной паук для передвижения в толще воды использует плавательные щетинки на задних ногах.
Производство шёлка Основная статья: ПаутинаПаутина более чем на 50 % состоит из белка фиброина с молекулярным весом 200—300 кДа. Паутина производится для различных целей: для построения ловчих сетей и коконов для яиц, бегства в случае опасности и пр. Известно шесть типов желёз:
glandula aggregata — производит липкий шёлк; glandula ampulleceae — главная и младшая для производства нитей для перемещения; glandula pyriformes — производит шёлк для крепежных нитей; glandula aciniformes — производит шёлк для заплетания добычи; glandula tubiliformes — производит шёлк для мешка с яйцами; glandula coronatae — производит нити для осей липких нитей.У отдельного вида пауков все типы желёз одновременно не встречаются.
Паутина — это упругий материал, рвущийся лишь при растяжении 200—400 %. Пауки часто используют паутинный шёлк повторно, съедая ловчие нити, повреждённые дождём, ветром или насекомым. Переваривается он при помощи специальных ферментов.
Рост и линькаКак и все членистоногие, пауки имеют твёрдый экзоскелет, который почти не способен растягиваться по мере роста животного (за исключением мягкого брюшка). Поэтому, чтобы расти, им необходимо периодически сбрасывать старый хитиновый панцирь, взамен которого появляется новый большего размера. В зависимости от вида пауки могут линять от 5 до 10 раз за всю жизнь. С возрастом частота линек уменьшается.
Перед линькой пауки уходят от своих убежищ и отказываются от пищи. Ноги и брюшко становятся темнее. Новый экзоскелет формируется под старым.
РазмножениеПауки раздельнополы. Самцы часто меньше и более разноцветные, чем самки. Самцов можно легко опознать по педипальпам, точнее, по продолговатым луковицам на их концах, которые они используют, чтобы ввести сперму в открытые половые органы женских особей.
Органы воспроизводства паука расположены перед прядильными органами. У самцов существуют различные способы демонстрации женской особи того, что он заинтересован в спаривании. Самцы некоторых видов предлагают презент, другие «звякают» ногами по сети самки, а некоторые исполняют танец. Если сигналы правильные и самка готова к спариванию, она позволяет кавалеру приблизиться. До спаривания самцы заполняют продолговатые луковицы (цимбиумы) на концах педипальп спермой, для чего они создают маленькую сеть. Затем самцы бросают на сеть несколько капель спермы из гениталий и набирают сперму в цимбиумы.
После спаривания нередки случаи пожирания самкой самца (см. каннибализм пауков).
РазмерыДлина тела разных представителей варьирует в значительных пределах: от долей миллиметра почти до десятка сантиметров. Самый маленький паук — Patu digua достигает лишь 0,37 мм. Самые крупные пауки — птицееды терафоза Блонда, длина тела которых может достигать 9 см, а размах ног — до 25 см.
ОкраскаПауки имеют только три вида пигментов (визуальные пигменты (англ. ommochrome), билины и гуанины), возможно, имеются ещё неоткрытые. Меланины, каротиноиды и птерины, которые распространены среди животных, у пауков отсутствуют. У некоторых видов экзокутикулы лап и брюшка образуются при помощи дубления и в результате этого они приобретают коричневый цвет. Билины обеспечивают коричневую окраску. Гуанины ответственны за белый цвет, например, у крестовика (Araneus diadematus). Таким родам, как: Tetragnatha, Leucauge, Argyrodes и Theridiosoma, гуанин придаёт серебристый оттенок. Хотя гуанин изначально является конечным продуктом белкового обмена, его экскреция заблокирована в пауке и находится в хранении. Существует множество видов, у которых имеются специальные чешуйки, называемые гуаницитами. Структурные цвета у некоторых пауков проявляются в результате преломления, рассеяния или интерференции света, к примеру, видоизменёнными щетинками чешуек. Белая просома у представителей рода Argiope — это результат отражения света волосками, у Lycosa и Josa имеются участки тела, состоящие из видоизменённых щетинок, которые имеют свойство отражателей.
本文介紹的是一種節肢動物。關於蜘蛛的其他含义，請見「蜘蛛 (消歧义)」。蜘蛛是螯肢亞門節肢動物，有兩個體段，八條腿，但沒有咀嚼器官。古代北燕、朝鮮之閒謂之蝳蜍（音同「毒余」），四川重慶部分地區叫
蟴。截至2014年，共有114科3,935属44,906种[1]。蜘蛛目是蛛形纲中数量最多的一个目。研究蜘蛛的學科稱作蜘蛛學。
所有的蜘蛛，除了渦蛛科、Holarchaeidae和中突蛛亞目共約350種的三類蜘蛛，其餘的都可以以注入毒液來保護自己或殺死獵物。不過只有約200種會叮咬人[2]，並可能構成人類的健康問題。被許多較大的物種叮咬可能會，但是不會持久地產生健康問題。但少数种类的蜘蛛咬伤人，可能会有致命的危险，如黑寡妇蜘蛛。
在蜘蛛的身上，一般節肢動物的體節結合成兩個體段，頭胸部和腹部，由一個圓柱狀的小肉莖連接。和所有的節肢動物一樣，牠們的體腔很小，主要的體腔是血腔，血淋巴經由血腔輸送氧氣和養分到組織中，並移除廢物。牠們的消化系統太狹窄了，以致於蜘蛛們無法吃大塊的固體。所以牠們透過將食物充滿消化酵素將食物液化，並且用嘴邊的附屬肢磨碎食物。
除了最原始的中突蛛亞目以外，所有的蜘蛛都擁有全節肢動物裡最集中的神經系統－牠們所有結合在一起。不像大部分的節肢動物，蜘蛛的腳沒有伸肌，而是靠液壓來伸展牠們的腳。
牠們的腹部擁有絲囊的附屬肢，可以從腹部的腺體擠出（extrude）多達六種絲。蜘蛛絲同時具有的輕質、強度和彈性遠超過了人造物質，並且已有蜘蛛絲的基因被嵌入哺乳類動物和植物中[來源請求]，以觀察是否能當作生產絲的工廠。
蜘蛛，不像昆蟲，只有兩個體節（tagmata）而不是三個，分別為頭部及胸部的融合（稱為頭胸部或前體部）和腹部（稱為後體部）。例外於此規則的是刺客蜘蛛，其頭胸部幾乎分成兩個獨立的單位。除了少數非常原始的蜘蛛物種（節板蛛科），腹部不是從外部分割的。腹部和頭胸部經由一個薄薄的腰部連接，這個部位被稱為椎根或pregenital somite，此性狀使蜘蛛的腹部可以向任何方向移動。這腰部其實是頭胸部最後的節（somite），大多數其它蛛形綱的成員失去了這個部位（蝎子的只有在胚胎時才能探測到）。
蜘蛛的口器旁有二隻短短的觸肢，比步腳明顯短小，相當於昆蟲的觸角，有觸覺、嗅覺和聽覺的功能，雄性蜘蛛觸肢末端形成手套狀，可於交配時傳送精子，徘徊性雌蛛會利用觸肢攜帶卵囊。
几种蜘蛛
除了 Bagheera kiplingi 主要為偏草食性的雜食性蜘蛛[3]外，其牠已知的蜘蛛大多是以肉食為主的掠食者[4]，大部分是掠食昆蟲和其牠蜘蛛，但也有較大的物種也捕捉鳥類、蜥蜴和蛇類。然而許多蜘蛛的幼體以花蜜為食，而且有個統計學上的證據顯示，即使是成年的個體也會以花粉為食。
蜘蛛的螫肢被修改成牙，通常用來注射毒液到獵物中。因為相對來說只有少數物種的毒液對人是有危險的，現在科學家們正在研究蜘蛛毒液的醫學用途和當作殺蟲劑。
蜘蛛用具有黏性的網當陷阱來捕捉獵物、等待伏擊獵物或是直接追捕獵物。使用蜘蛛網或伏擊戰術的物種對空氣、地面和絲線的震動極為敏感，牠們以此作為警戒線；而主動攻擊的獵人們則擁有比蜻蜓最高準確十倍的視力。有些主動攻擊的獵人對不同的獵物使用不同的戰術，並且顯示出了智能的徵兆－牠們對付困難的獵物時會嘗試使用各種戰術，而且牠們在對付不熟悉的獵物時，也能很快的學會該使用哪種戰術。其他的物種則擁有修改過的身體和行為模式，使牠們能夠在獵食時模仿螞蟻。蜘蛛網有許多不同的大小、形狀和黏性絲線的使用量。現在顯示出螺旋球狀網可能是最早的形狀中的一種。即使球形蜘蛛網的蜘蛛是眾所周知的也是被最廣泛地研究的，牠們在所有蜘蛛物種中也只算是少數，製造出其他種類蜘蛛網的蜘蛛較多，這可能是因為牠們雜亂的蜘蛛網對掠食性的黃蜂來說是較大的阻礙。
雄性蜘蛛的觸肢（毒牙旁邊的附屬肢）被修改成注射器用來注射生殖器。為了避免在交配前被吃掉，雄性蜘蛛藉由種種複雜的求偶儀式來顯示自己的身份。大多數物種的雄性在幾個交配之後仍然生存，這主要是受到牠們的短暫的壽命限制，而且在一些少數的物種中，雄性可以在牠配偶的蜘蛛網中住上一段時間。然而，有些物種的雄性在交配時會把自己釘在雌性的牙上，這可能是為了要保證牠們配偶的營養充足，進而增加可能的子代數量。
雌性蜘蛛會以絲編織蛋殼，每顆裡可以容納幾百顆的蛋；稍後這些蜘蛛會孵化成看似小型的成年個體，然而牠們大部分依然無法進食直到牠們第一次蛻皮。許多物種的雌性會照顧牠們的小孩，像是背著牠們，或是和牠們分享食物。少數的物種是社會性的，會建造公共的蜘蛛網，這些網子可能會有少數到50,000隻蜘蛛住在其中。社會行為從互相容忍不穩定的危險－像是好鬥的寡婦蜘蛛，到合作狩獵和分享食物都有。儘管大部分的蜘蛛只能活2年，但捕鳥蛛科和其牠原疣亞目蜘蛛可以在被囚禁的狀態下活上25年。
類蜘蛛的蛛形綱生物，擁有能產生絲的栓，在泥盆纪時期（3.86億年前）出現，但是這些動物明顯缺少絲囊。真蜘蛛被發現存在於石炭纪石頭，從3.18至2.99億年前，而且和仍存在的一個原始的中突蛛亞目，很相似。現代主要的蜘蛛種類－原疣亞目和新蛛亞目，最早在2億年之前三疊紀期間出現。距今1.3億年前之後，化石琥珀保留了蜘蛛解剖構造和行為的細節，包括交配、獵殺獵物、產生蜘蛛絲和可能照顧著牠們的小孩。有些少數的例子，琥珀保存了蜘蛛的蛋囊和蜘蛛網，偶爾也附帶了獵物。
蜘蛛遍布世界各地，從熱帶到北極地區，又或在充滿空氣的絲製居所內在水底生活，以及生活在山頂上。在1973年，天空實驗室3號帶了兩隻蜘蛛進入太空，发现它们在零重力状况下也可以织出和地球上相似的網。[5]
以生活及捕食方式可以大致分成：结网性蜘蛛和徘徊性蜘蛛。
结网性蜘蛛的最主要特征是它的结网行为。蜘蛛通过丝囊尖端的突起分泌粘液，这种粘液一遇空气即可凝成很细的丝。以丝结成的网具有高度的粘性，是蜘蛛的主要捕食手段。对粘上网的昆虫，蜘蛛会先对猎物注入了一种特殊的液体消化酶。这种消化酶能使昆虫昏迷、抽搐、直至死亡，并使肌体发生液化，液化后蜘蛛以吮吸的方式进食。蜘蛛是卵生的，大部分雄性蜘蛛在与雌性蜘蛛交配后会被雌性蜘蛛吞噬，成為母蜘蛛的食物。
徘徊性蜘蛛则不会结网，而是四处游走或者就地伪装来捕食猎物，如白額高腳蛛，即台灣俗稱的（虫拿）（虫額）（教育部用字：蟧蜈）[6]，以蟑螂為食物。另有中小型的蟹蛛，也是不结網的，會以花瓣、花蕊的顏色擬態，待昆蟲接近即捕食之。蠅虎、跳蛛也是如此。跳蛛视力很发达，一般通过视力发现猎物并使用各种方式捕食。狼蛛的视力仅次跳蛛，狼蛛在各国基本都有分布，有穴居狼蛛，挖洞等待猎物；也有游猎狼蛛，一般四处跑，发现猎物后像狼一样捕捉猎物;捕鳥蛛是會結网的大型蜘蛛，如今捕鳥蛛科內已有很多的屬種被人工飼養視作寵物。比如：智利红玫瑰蜘蛛、洪都拉斯卷毛蜘蛛、亚马逊蓝色华丽雨林蜘蛛。
有的蜘蛛可以用網固定，保护自己，随风飘行到别的地方捕食。
由於牠們多樣化的行為，蜘蛛在藝術和神話中成了常見的象徵－代表耐心、殘忍和創造力的各種組合。
蜘蛛對人類而言，並非餐桌上的食物，甚至懼而遠之，但一些地區如柬埔寨素昆地區是以販賣蜘蛛為菜餚。 大部分的蜘蛛無害於人，蜘蛛在農田中捕食農作物的害蟲。
現代醫學證實蜘蛛的毒素對治療腦溢血、癲癇、腦退化症、腦動脈硬化等疾病有療效。
蜘蛛絲是一种絲蛋白，坚韧而富有弹性，可製造人造血管、人造肌腱，強度是钢的5～6倍，可製造防弹衣。
《荊楚歲時記》記載古代女子在七夕夜的“閨中秘戲”，“七月七日，為牽牛織女聚會之夜。是夕，人家婦女結采縷，穿七孔針，或陳幾筵酒脯瓜果於庭中以乞巧。有喜子網於瓜上。則以為符應。”喜子是指一種小型蜘蛛。《東京夢華錄》則說：“婦女望月穿針，或以小蜘蛛安合子內，次日看之，若網圓正，謂之得巧。”
袁宏道写有《鬥蛛》文：“登场之时，初以足相搏；数交之后，猛气愈厉，怒爪狞狞，不复见身。胜者以丝缚敌，至死方止。亦有怯弱中道败走者，有势均力敌数交即罢者……”，“其色黧者为上，灰者为次，杂色为下。名目亦多，曰玄虎、鹰爪、玳瑁肚、黑张经、夜叉头、喜娘、小铁嘴，各因其形似以为字。”
蜘蛛是螯肢亞門節肢動物，有兩個體段，八條腿，但沒有咀嚼器官。古代北燕、朝鮮之閒謂之蝳蜍（音同「毒余」），四川重慶部分地區叫蟴。截至2014年，共有114科3,935属44,906种。蜘蛛目是蛛形纲中数量最多的一个目。研究蜘蛛的學科稱作蜘蛛學。
この項目では、生物のクモ（蜘蛛）について説明しています。 
クモ（蜘蛛）、クモ類は、節足動物門鋏角亜門クモ綱クモ目に属する動物の総称である。網を張り、虫を捕食することで、一般によく知られている。この類の研究分野はクモ学と言われる。
クモは糸を出し、上顎に毒腺を持ち、それを用いて小型動物を捕食する、肉食性の陸上節足動物の1群である。糸を使って網を張ることでよく知られるが、実際にはほぼ半数の種が網を張らずに獲物を捕まえる。人間に害をなすほどの毒を持つものはごく少数に限られる。
日常的に「虫」と言われる生物群の一つであるが、節足動物門六脚亜門に属する昆虫とは全く別のグループに属する。昆虫との主な区別点は、脚の数が8本であること、頭部と胸部の境界が明確でないこと、触角を欠くことなどがある。
体は6節の頭胸部（前体）と節が癒合した袋状の腹部（後体）からなり、両者は細い腹柄によってつながる[1]。
前体部は頭部と胸部の合わさった頭胸部となっている。ここには4対の歩脚と1対の触肢、口には鎌状になった鋏角があり、クモ類ではこれを上顎と呼ぶ。
頭胸部は背甲では完全に一体化しているが、第1歩脚の基部のあたりでそれより前が頭部、それより後ろが胸部であり、この間には高さや形に差があることが多い。特にその間に裂け目のような溝がある場合、頸溝という。頭部には目が並んでいる。8つの目が2列に並んでいるが、その配列や位置は分類上重要な特徴になっている。網を張らずに生活するクモでは、そのうちのいくつかが大きくなっているものがある。紫外線を見ることができる。
胸部は多くの場合に頭部より幅広く、背面の中央には小さなくぼみがあることが多く、これを中窪という。また歩脚の隙間に向かって溝が走ることも多く、これを放射溝という。
上顎（鋏角）は鎌状で、先端が鋭く、獲物にこれを突き刺して、毒を注入する。触肢の基部は鋏角の下面で下顎を形成する。触肢は歩脚状で、普通のクモでは歩脚よりずっと小さく、鋏角の補助のように見えるが、原始的なクモでは見掛けでは歩脚とほとんど差がない。
歩脚の先端には爪がある。造網性のクモでは大きい爪2本と小さい爪1本があるが、徘徊性のクモでは、小さい爪のかわりに吸盤状の毛束がある。歩脚は第一脚が長いものが多いが、それぞれの長さの特徴はそれぞれの群である程度決まっている。
なお、脚の向きにも特徴がある。よく見かけられるコガネグモ科などでは前二対が前に向き、後ろ二対が後ろ向きになっている。この型を前行性という。それに対してカニグモ科やアシダカグモなどでは前三対が前を向くか、四対とも先端が前向きになっているかのいずれかで、この型を横行性という（といっても横向きに動くわけではない）。
腹部にはふつうは外見上の体節がない。外骨格は柔らかく、全体に袋状になっている。腹部の裏面前方には、1対の書肺という呼吸器官があり、その間に生殖腺が開いている。腹部後端には数対の出糸突起（糸疣）がある。その後ろに肛門がある。
これは普通のクモの場合である。キムラグモ類など下等なクモ類では若干の違いがある。キムラグモ類では腹部に体節が見られ、糸疣は腹部下面中央に位置し、書肺は2対で4つある。触肢は歩脚とほぼ同じで、全体では脚が5対あるように見える。トタテグモ類は、腹部に節がなく、糸疣は腹端にあるが、他はキムラグモ類と同じである。
出糸突起は、別名を糸疣ともいう。普通のクモ類では腹部後端にあるが、キムラグモ類では腹部の中央にあり、大きい。関節があり、これが付属肢に由来することを示すものである。
キムラグモなどハラフシグモ類では出糸突起は腹部の第10節と11節の腹面中央にあり、それぞれの節に2対ずつ、外側に大きい外出糸突起、内側に小さい内出糸突起がある。それ以外のクモ類ではこれらが腹部後端に移動し、その一部が退化したものと考えられる。出糸突起の数や形は群によってやや異なる。
出糸突起の先端近くには、多数の小さな突起があり、それぞれの先端から糸が出る。この突起を出糸管という。これにはクモによって色々な種類があり、それぞれからでる糸にも差があり、クモは用途に応じて使い分けている。
一部に、通常の糸疣の前に、篩板（しばん）という、楕円形の、糸を出す構造を持つものがある。これを持つクモは、第4脚の末端近くに、毛櫛（もうしつ）という、きっちりと櫛状に並んだ毛を持つ。糸を出す時はこの脚を細かく前後に動かし、篩板から顕微鏡でも見えないほどの細かい糸を引き出し、これがもやもやした綿状に太い糸に絡んだものを作る。
性的二形がはっきりしているものが多く、雌雄の区別は比較的たやすい。模様にはっきりとした差のあるものが多い。雄が雌より小型である種が広く知られており、中でも雌雄による大きさの違いが著しいコガネグモ科のクモが有名であるが、徘徊性のクモ（ユウレイグモやハエトリグモ）などには雄が雌よりやや華奢な程度で差が小さい種もよく見られる。
確実な区別は外性器でおこなう。雌では、腹部の腹面前方、書肺の間の中央に生殖孔があり、開口部はキチン化して、複雑な構造を持つ。雄では、生殖孔は特に目立たないが、触肢の先端にふくらみがあり、複雑な構造になっている。精液をここに蓄え、触肢から雌の生殖孔へ精子を送り込むという、特殊な交接を行うためである。この雌の生殖孔と雄の触肢の構造は、種の区別の際にも重視される。
クモの脳は基本的に頭胸部にあり、こと小型のクモや幼虫では身体に占める脳の容積は非常に大きい。中枢神経が容積の8割を占めて脚の中にまではみ出しているものや、幼虫の期間は身体の割に巨大な脳で体が膨れ上がっているものもいる[2]。糸で網を張るクモも網を作らないクモもおおむね巨大な脳を持っていて、網を張る・張らないで目だった差はない[2]。
消化管は大きくは前腸(fore-gut)、中腸(mid-gut)、後腸(hind-gut)からなる。前腸と後腸は外胚葉性で、中腸は内胚葉性である。
頭胸部に収まる部分である。口に続いて咽頭(pharynx)、食道(oesophagus)、吸胃(sacking stomach)からなる。この部分では消化は行われない。
クモ類はあらかじめ体外消化するため、口からは液体だけが取り込まれる。咽頭や食道は二枚の、吸胃は三枚のキチン板を備え、特殊な筋肉とつながっているそれらを動かして食物を吸い込む働きを持つ。なお、これらのキチン板は脱皮の際には完全に外れる。
これは頭胸部と腹部にまたがる部分である。吸胃から後方に続く部分は、頭胸部の後半部から左右に突出し、それぞれ前に向かって胸部前方に至り、群によってはその先端部で融合する。この部分を前出分腸(thoracenteron)と言い、ここからは付属肢の基部に向かって嚢状に突き出ている。この部分を分腸枝(lateral ceaca)という。この部分では消化が行われていると考えられている。
腹柄を通り抜けるとそれに続く中腸は大きく膨らんで腹部背面近くを通る。この部分では数対の分枝が出ており、これを腺様中腸(glandular mid-gut)と言い、さらに細かく分枝して腹部の心臓の両側に大きな固まりとなる。ここでは消化と吸収が行われると考えられている。クモが餌を取るとすぐにこの部分に送られ、腹部が膨大する。
中腸末端に左右一対のマルピーギ管がつながっており、さらに膨らんで糞嚢(stercoral pocket)となっている。最後の部分は直腸(rectum)で、そのまま肛門に続く。
書肺を二対持つ群と、ユウレイグモ科などでは気管(trachea)を欠くが、それ以外のものでは腹部の腹面に気管気門が開き、そこから体内に細長い気管が伸び、分枝して緒器官の間を通る。その先は頭胸部にまで伸びるものもある。気管気門は書肺と糸疣の間にある。
書肺(book-lung)、または肺書(lung-book)は、クモ綱独特の呼吸器官であり、肺葉片が偏平で、それが並んでいる様子が書物の頁のようであることから、その名がある。
他の節足動物と同様に開放血管系であり、動脈の先端から血液は細胞間（血体腔）へ直接流れ出て血リンパとなり、再び心門から循環系へ取り入れられる。心臓(heart)は腹部背面にあり、腹部と頭胸部へは動脈が走る。
心臓は細長く、腹部背面にあって、前の端からは前行動脈(aorta)、両側には側腹動脈(lateral abdominal artery)、後ろへは尾行動脈(caudal artery)が出る。心臓は囲心嚢(pericardium)に包まれており、心臓との間の空間を囲心腔(pericardial cavity)という。側面には心門(cardiac ostia)があり、ここから体腔を流れる血液が取り入れられる。心門の数はハラフシグモ類では五対あり、高等なものでは少なくなる傾向があり、普通のクモの多くは三対である。心臓の周囲には対をなす心靭帯(cardiac ligament)があり、これが心臓の動きに関係していると考えられている。
前行動脈は腸管の背面にあり、腹柄を通って頭胸部に入り、吸胃の上で左右の小動脈に分かれ、さらに細かく分かれて付属肢などに入り込む。側腹動脈、尾行動脈はそれぞれ枝分かれして腹部の諸器官の間に広がる。
なお、腹部に流れ出た血液のうち、書肺を通ったものはそこから心臓へ向かう血洞を通って囲心腔へ入る。この血洞を肺静脈(pulmonary vein, dorsal lacunae)と言い、クモ類の体内では唯一の静脈である。これは酸素を多く含んだ血液を優先的に心臓へ送り、全身へ送り出す仕組みである。
排出器官としては、マルピーギ管と脚基腺がある。
マルピーギ管(Malpighian vessel)は、腹部後半の中腸の背面部に分枝しながら伸び、中腸の後部に口を開く。体腔液中から不純物をくみ出す働きがあるとされるが、詳細は不明である。なお、昆虫に見られる本来のマルピーギ氏管が外胚葉起源であるのに対して、クモ類のそれは内胚葉である中腸より分化したものであるから、生物学的に相似ではあるが相同ではない。
脚基腺(coxal gland)は、胸部の歩脚の基節の間にあり、腎管の一種と考えられる。原始的な類では、この器官はよく発達しており、排出小嚢となって第一脚、第三脚の後方に口を開き、ここから排出物を出す。しかし多くの普通のクモ類では退化傾向が激しい。
基本的に陸上性の動物で、多くの種類が砂漠、高山、森林、草原、湿地、海岸などあらゆる陸上環境に分布している。これほど多彩な環境に分布があるというのは、現在多くのニッチを昆虫類に取って代わられた鋏角亜門の中でクモとダニだけである。ただし淡水にせよ海水にせよ、水際までは結構種類がいるが、水中生活と言えるものは、ミズグモただ1種だけと言ってよい。その点、ミズダニなど水中生活のものを含むダニ類には負けている。
大部分が肉食性で、どの種も自分とほぼ同じ大きさの動物まで捕食する。オオヒメグモなど網を張るクモの一部は、自分の数倍もある大きさの獲物を網に捕らえて食べることもある。捕食対象は昆虫類から同じクモ類、軟体動物、小型の脊椎動物まで多岐にわたる。日本国内においても沖縄県石垣島では日本最大のクモであるオオジョロウグモがツバメを、同じく沖縄県糸満市ではシジュウカラを[3]捕食していたのが観察されている。また、オオツチグモ類はかつて、鳥を捕食するというのでトリトリグモあるいはトリクイグモ（バードイーター）と呼ばれていた。この話そのものは伝説めいているが、実際にカエルやネズミはよく捕食するようである。
捕食行動としては、細い糸で巣や網をつくって捕らえる・徘徊して捕らえるの2つに大別できる。網を張るものを造網性、張らないものを徘徊性という。
原始的な種は、地中にトンネル状の巣を作り、入り口に捕虫のための仕掛けを糸で作る。網はこれを起源として発達したと考えられる。クモの網は様々な形をしており、数本の糸を引いただけの簡単なものから、極めて複雑なものまである。約半数のクモが、網を張らずに待ち伏せたり、飛びかかったりして餌を捕らえる。いずれの場合にも、餌に食いつくには直接に噛み付く場合と糸を絡めてから噛み付く場合がある。
「生き血を吸う」という風にもいわれるが、実際には消化液を獲物の体内に注入して、液体にして飲み込む（体外消化）ので、食べ終わると獲物は干からびるのではなく、空っぽになっている。小さいものは噛み潰して粉々にしてしまうこともある。
他にアシブトヒメグモが花粉を食べる例やアリグモがアリマキの甘露を食べるなど、非肉食性の習性もいくつか知られている。ハエトリグモ類の仲間であるバギーラ・キプリンギは、アカシアの芽を小動物より多く食べることが知られている。[4][5]。
かつて動物生態学者のエルトンは『クモの網にゾウはかからない』という言葉を残し、喰う喰われるの関係の大事さを主張した。これは「クモの網は大きささえ合えば、どんなものでも捕まえるだろう」、つまり「獲物の選り好みはしないだろう」という趣旨の予断がある。実際、多くのクモは特に獲物を選ばないジェネラリストであろうと予想される。だが、明らかに決まった獲物しか選ばないものも知られており、例えば以下のようなものがある。
クモと言えば糸を想像するくらい、クモと糸とのつながりは深い。全てのクモは糸を出すことができ、生活の上でそれを役立てている。
造網性でも徘徊性でも、全てのクモは歩くときに必ず「しおり糸」という糸を引いて歩く。敵から逃れるために網から飛び落ちるクモは、必ず糸を引いており、再び糸をたぐって元に戻ることができる。ハエトリグモが獲物に飛びついたとき、間違って落下しても、落ちてしまわず、糸でぶら下がることができる。
代表的なクモの網である円網では、横糸に粘液の着いた糸があって、獲物に粘り着くようになっている。網を歩く時にはこの糸を使わず、粘りのない縦糸を伝って歩くので、自らは網に引っかからない。粘液をつけた糸を全く使わない網もある。
造網性のクモは、網に餌がかかるのを振動で感じ取る。網の隅にクモが位置している場合でも、網の枠糸か、網の中心から引いた1本の糸を脚に触れており、網からの振動を受け取ることができる。餌がかかると、糸を巻き付けて獲物を回転させながら幅広くした糸を巻き付けてゆき、身動きできなくして捕らえる。場合によってはクモが獲物の周りを回りながら糸をかけてゆく。徘徊性のクモでも、餌を糸で巻いて捕らえるものもある。
地中に巣穴を作るものや、テント状の巣を作り、特に網を作らないものでも、巣の周りの表面にまばらに放射状の糸を張り、虫が触れると飛び出して捕らえる種がある。このような糸を「受信糸」という。これが網の起源ではないかともといわれている。
多くの種では、子グモが糸を出し風に吹かせて、タンポポの種子のように空を飛ぶ習性（バルーニング）を持つ。小型の種では、成虫でもそれを行うものがある。この飛行能力により、クモは他の生物よりもいち早く生息地を拡大することができる。一例として、インドネシアのクラカタウで火山活動により新たな島が誕生した時に、生物の移住について調査したところ、最初にやってきた生物はクモだったと報告されている。
産卵や脱皮のために巣を作るものもあり、その場合も糸を使う。地中性のクモでは巣穴の裏打ちを糸で行い、トタテグモのように扉を作るものは、糸でそれを作る。多くのものは卵塊を糸でくるんで卵嚢にする。
糸の組成はタンパク質分子の連鎖で、体内では液状で存在し、体外へ排出される際に空気と応力によって繊維状の糸となる。これは不可逆反応で、空気上で液状に戻ることはないが、使用した糸を蛋白源として食べ、消化して再び糸などに利用する種も見られる。
雄が触肢に入れた精子を雌の生殖孔に受け渡すという、動物界で他にあまり例のないやり方を行う。雄の触肢の先端には、雄が成熟すると複雑な構造が出来上がる。スポイトのようになっていて、精子を蓄える袋と、注入する先端がある。雄は雌の所へゆく前に、小さな網を作り、ここへ生殖孔から精子を放出し触肢に取り入れる。ほとんどのクモは肉食性であるので、雌が巨大である種の場合、雄の接近は危険が伴う。そのため安全に接近するための配偶行動がいろいろと知られている。コガネグモ科など造網性のものでは雄が網の外から糸をはじいて雌の機嫌を伺う種が多い。変わった例として、雄が前足を振ってダンスをする徘徊性のハエトリグモのような例もある。
卵は多くの場合、多数をひとかたまりで産み、糸を巻いて卵嚢（らんのう）を作る。卵嚢は種によってさまざまな形をしている。卵は全体で丸い塊となり、柔らかな糸でくるまれる。それだけの卵嚢を作るものもあるが、さらにその外側に厚く糸で作った膜で袋や円盤状の卵嚢に仕上げるものもある。
卵嚢をそのまま樹皮に貼り付けたり、石の裏にくっつけたりと放置するものもあるが、自分の網の片隅につるす、あるいは自分の巣の中に卵を産む、しばらくを一緒に過ごすなど、一定の親による保護を行う種も存在する。ユウレイグモ・ハシリグモ・アシダカグモなどは卵のうを口にくわえて保護し、コモリグモは糸疣につけて運ぶ。
孵化した幼虫は、通常1回の脱皮をするまでは卵嚢内にとどまる。初齢幼生は柔らかく不活発で、卵嚢内でもう1回の脱皮をおこなった後、やや活発になった子グモが卵嚢から出てくるのが普通である。卵嚢から出てきた子グモが、しばらくは卵嚢の周辺で固まって過ごす習性が見られるものが多く、クモの「まどい」という。この時期にちょっかいをかけると大量の子グモが四方八方へ散っていくため、大勢があちこちへ逃げ惑う様を例えて「蜘蛛の子を散らす」という比喩表現をする。
卵を保護する習性のあるものでは、子グモとしばらく一緒に過ごすものも多い。コモリグモ類では、生まれた子をしばらく背中で運ぶ。ヒメグモ科には雌親が幼虫に口移しで栄養を与える例があり、この時与えるものを Spider Milk という。カバキコマチグモは雌親が子グモに自分自身を食わせてしまう。
その後、子グモはそれぞれ単独生活にはいるが、その際バルーニングを行う種が多い。
一般には幼虫は成虫を小さくした姿であるが、中には大きく色や模様が変わる例もある。また、習性についても親とほぼ同じなのが普通であるが、成虫は徘徊性なのに幼虫は網を張る例（ハシリグモなど）、逆に成虫になって網を張るようになる例（トリノフンダマシなど）がある。前者は祖先が造網性であったことを示すとの説明があるが、後者についてはよくわからない。
ほとんどのクモ類は単独で生活し肉食性である。幼虫がしばらく成虫と生活を共にする例は少なくなく、これらは亜社会性といわれる。また、造網性のクモで、網を接した多数個体が集まる例も知られる。
さらに、大きな集団をつくり、長期にわたって共同生活するクモは、日本国外からは少数ながら知られている。それらは社会性クモ類といわれる。共同で営巣し、巨大化した網の集合体を形成し、そこに時には数千頭ものクモが住み、共同で餌をとる生活をする。このような生活をするクモは世界で約20種が知られ、それらはタナグモ科、ハグモ科、ウズグモ科など複数の科にまたがっているため、それらは個々に独自に進化したものと考えられる。
それらのクモでは以下の三点がその生活を成立させる条件として存在するとされる。
また、これらのクモでは集団を作る個体間で遺伝的に非常に近いことが知られる。それらは往々にして一腹の集団から始まり、集団内で近親交配を繰り返す。
ただし、ハチやアリなどの社会性昆虫では女王と働き蟻など分業とそれに伴う個体間の階級の分化が見られるが、クモ類ではそれは知られていない。しかし、一部のものでは真社会性を獲得しているのではないかとの説や示唆がある。
小型の肉食動物にはクモ類を捕食するものは多いと考えられる。クモは昆虫よりも体が柔らかいので、飼育下の餌としても重宝する。
特にクモ類の天敵としては、狩り蜂類のベッコウバチ類がクモを狩るハチとして有名である。これらのハチは、クモの正面から突っ込んで、大顎の間に針を刺して麻酔を行い、足をくわえて巣穴に運ぶ。他に、寄生性のものとして成虫に外部寄生するクモヒメバチや卵のうに寄生するハエ類やカマキリモドキなども知られる。このクモヒメバチはウジ状の幼虫がクモの背中に止まっているように見られ、初めのうちは体液を吸うだけだが、最終的には寄主であるクモを食い殺し食い尽してしまう。また、センショウグモやオナガグモなどはクモを専門に食べるクモとして知られる。
直接にクモを攻撃するものではないが、メジロなどの小鳥はクモの網を巣の材料とする。そのためにクモの網に鳥は突っ込み、その体にまとわりついた糸を集め、巣材の苔などをかためるのに用いる。クモの網に引っかかった虫を横取りする昆虫（シリアゲムシなど）も知られる。
耕作地圏においては、農業害虫の天敵であるため益虫として重視される。人家の内外にも多くの種類が生息し、これらは衛生害虫（ハエ、蚊、ダニ、ゴキブリなど）を捕食するため、クモは家庭生活圏においても益虫の役割を果たしている。これを理解している人は、居宅や身の回りにクモが見られても気にしない事が多い。
しかし近年では、主に都市生活者の間で、その容姿から不気味な印象を持ち忌み嫌う人や、いわゆる「虫嫌い」の増加などの理由で、不快害虫のカテゴリーに入れられる場合もある。網や巣を張る種については家や壁を汚すとして嫌われる要因となる。実際2000年代後半に入り日本でも、従来のゴキブリやハエ等と同様に、ムカデ、クモを駆除対象とすることをうたった殺虫剤が一般に市販されテレビCM等で宣伝までされるようになった。
ほとんどのクモは虫を殺す程度の毒を持っているが、人間に影響を持つほどのものは世界でも数種に限られる。その中でも、人間を殺すほどの毒を持つクモはさらに限られる。また在来種のほとんどのクモは、人の皮膚を貫くほど大きな毒牙自体を持っていない。なお、ウズグモ科は毒腺そのものを失っている。
毒グモとして有名なのは、日本に侵入してニュースとなったセアカゴケグモ、ハイイロゴケグモをはじめとするゴケグモ類である。それ以外にも世界でいくつかが危険視される。在来種でそれほど危険視されるクモは存在しないが、コマチグモ科の大型種（カバキコマチグモなど）は毒性が強く、噛まれるとかなり痛み、人によってはしばらく腫れ上がる。逆に毒グモとしてのイメージが強いオオツチグモ科の別称であるタランチュラは、強い毒を持つものは稀である。しかしながら全ての毒グモの毒にはアナフィラキシーショックを起こす可能性があり、注意が必要である。
毒性の有無・程度にかかわらず、人間など自身より遥かに大きなサイズの動物に対しては、ほとんどのクモは攻撃的でなく、近寄れば必死に逃げようとする。能動的に咬害を与えることも基本的にないが、不用意に素手で掴むなどすると、防衛のために噛みつかれる恐れがある。
捕食時に獲物へ注入する消化液には強い殺菌能力があり、また自身の体もこの消化液で手入れを行っている。このためクモ自体や、獲物の食べ殻が病原体を媒介する可能性は低い。
クモの糸が目に入ると炎症を起こすことがある。汚染によるものではなく、毒成分が関与しているともといわれる。
網がはられている状態は、人間の生活する環境としては、全く手入れが行き届いていない証拠とみなされる。映画やテレビドラマ等では、空き家であること、通る人がいないことを示すために使われる。またホラーゲームを筆頭として各ジャンルのゲームにもよく登場する。「クモの巣が張る」というのは、誰も使う人がいない、誰もやって来ないことを暗示する表現である。
クモを害虫駆除のために積極的に利用する試みが行なわれたことがある。元来日本には生息していなかったアシダカグモは、江戸時代にゴキブリ退治用として人為的に輸入されたとの説もある。農業の方面では、害虫駆除の効果が様々に研究され、一定の評価を得ている。水田ではアシナガグモ、ドヨウオニグモ、セスジアカムネグモなどの造網性のもの、コモリグモなどの徘徊性のもの等が農業害虫駆除に大いに役立っていることが知られている。
後述のように自然生成可能な糸の中でも比較的頑丈であるため、糸を工業的に利用する試みもあるが、大きく認められているものは少ない。クモを大量養殖することの困難さ（新鮮な生餌が必要で、クモの数が適当でないと共食いを起こしやすい）と、糸を取り出すことの困難さが障壁になる。これまでに最も用いられたのは、レンズにスケールを入れるための用途である。
現存する糸の大型の布製品の一つはアメリカ自然史博物館に存在するコガネグモ科のクモの糸による絨毯（約3.4メートル×1.2メートル）であるが、作成には野生のコガネグモ科のクモの捕獲に70人、糸の織布に12人の人員と4年間の年月を要した[6]。蜘蛛単体では手間と高価になりやすいため、生産のしやすい蚕に蜘蛛の遺伝子を組み合わせた品種や微生物を使用し、人工的に蜘蛛の糸を出そうとする試みが行われている。
糸の強度は同じ太さの鋼鉄の5倍、伸縮率はナイロンの2倍もある。鉛筆程度の太さの糸で作られた巣を用いれば、理論上は飛行機を受け止めることができるほどである。そのため、長い間人工的にクモの糸を生成する研究が行われてきたが、コストが高い上に製造に有害性の高い石油溶媒が必要になるなど障壁が多く実用化は困難とされていた。しかし、2013年5月に日本の山形県のベンチャー企業スパイバーが世界初となる人工クモ糸の量産技術を開発し、人工クモ糸の工業原料としての実用化が現実のものとなる目処がたった[7]。2017年には理化学研究所もクモの糸を再現したポリペプチドの合成する方法を開発したと発表している。[8]
日本では伝統的にコガネグモなどを戦わせる遊びが子供たちの間にあり、「蜘蛛合戦」と呼んだ。多くの地域で廃れてはいるが、現在でも町を挙げて取り組んでいるところがある。
最近ではオオツチグモ科のクモ（通称タランチュラ）が飼育用として販売されるなど、ペットとしての地位を獲得している。その他のクモもペットとして輸入されており、変わった種類もみられる。
日本では一般的でないが、クモを食用する国はあり、中国ではジグモの巣が漢方薬とされる[9]。インドシナ半島、ミャンマーから中国南部では食用にしているといわれる。カンボジアでは、現在でもクモを油で揚げたクモのフライが食されることもある[10]。クモの種はいわゆるタランチュラであった。味についてはエビに近いとか卵黄のようだとか馬鈴薯の味だとか沢蟹のようだといわれ、今ひとつ判然としない。他にオオジョロウグモもこの地域では食されるという[要出典]。
南米では大型のゴライアストリクイグモが好んで食用にされ、食後にはその鋭い牙を爪楊枝代わりに使うという。また、オーストラリアやアフリカでも大型のクモを食べる習慣があるという[11]。
日本においては1980年代のサバイバル/探検ブームの時期に、クモを生で食するとチョコレートの味がして手軽な非常食になるという情報が広まったが、「昆虫料理を楽しむ」によればそのような味はしないとのことである。
クモは、身近な生物であり形態や習性が特徴的である。一例として、益虫であるにもかかわらず、外観から誤解されたり嫌われたりすることが多い。肉食性であるにもかかわらず、天敵も多く臆病で草食的な性格である点等があげられる。このため古来世界各国において、人間に対し吉凶善悪両面にわたり様々な印象を与えており、擬人化されることも数多い。
蜘蛛を関連したサブカルチャー作品には、不気味な外見や肉食性、一部の種が持つ毒から恐怖の対象として登場する作品と、農業害虫を食べることから「悪を討つ」善玉として描かれる物の、両方が存在する。
ウミグモ類は、名前にクモの字が付くが、クモ綱とは別のウミグモ綱に属する。クモ綱に含まれるクモ目以外のグループは、ダニ目、サソリ目、カニムシ目、ザトウムシ目など。クモ綱の中での系統関係は、必ずしも統一した見解がない。ザトウムシは、別名をアシナガグモ、メクラグモといい、クモと比較的外見が似ている。ウデムシ目もクモ目に近いとされることがある。
クモ綱全体の特徴として、腹部の後半部が尾なる例が多く、特に鞭状の尾節、あるいはそれがごく短くなったものを持つ群がいくつもある。クモ綱のものはこれを持たないが、鞭状の尾を持ち、なおかつクモ綱と共通する特徴を有するものが琥珀に閉じ込められた約1憶年前の化石としてミャンマーから発見され、クモ綱の系統を考える重要な手がかりになると考えられている[12][13]。
クモ目そのものの存在自体は、その単系統性という形で強く認められている。目全体で共有される特徴としては以下のようなものがある[14]。
クモ目の中での系統関係についても、各部に諸説があり、必ずしも確定してはいない。しかし次の三点は古くから認められている。
これらをかつては原蛛亜目、古蛛亜目、新蛛亜目としたが、現在ではキムラグモ類をハラフシグモ亜目として分け、残るものをまとめたクモ亜目にトタテグモ下目とクモ下目をたて、それらに当てる。
普通のクモ類(クモ下目)の中の分類では、上位分類のための形質として、さらに以下のような特徴が重視される。
以下に古典的な分類体系として八木沼(1986)の体系を示す。
しかし近年これを否定する考えが大きな支持を受け、分子系統学の発展もあって、分類体系に大きな変更の動きが続いている。特に、篩板を持つ群の扱いが大きく変化した。それによると、クモ類の主な部分を占める系統はかつて篩疣を持っていたのだが、そのうちのいくつかの系統で篩疣が消失し、しかも篩疣を失った系統が大発展を遂げたため、篩疣を持つものが比較的まとまって見えるだけで、実際には側系統群なのだという。このような新たな考え方に基づく分類体系は、科の配置を始めとして従来の分類体系と大きく異なり、中にはそれまで篩板類と無篩板類に分かれていたものが同一の科に含まれるようになるものすらある。これは一部では分子系統学にも支持されているが、すべてがこの考えに合致しているわけでもない。また、篩板の有無はやはりそれなりに重視されるべきとの考えもあり、統一見解はない。今後の研究の進展が待たれる。
小野(2009)による体系を示す。彼の立場は上記のような見直しをある程度支持しつつも、篩板は間疣から複数回にわたって生じたという可能性を示唆し、篩板を持つ群は多系統群ではあるが、やはり基本的な系統の違いを示すものとの見方に基づいている。
なお、下記のうち日本から記録のあるクモの科は64であり、これは全部のクモの科の数(115)の半分ほどでしかない。
Araneae クモ目
거미(영어: spider)는 거미강 거미목의 절지동물이다. 여덟 개의 다리와 독을 주사할 수 있는 송곳니가 달린 집게발이 있으며 공기 호흡을 한다. 곤충은 머리 · 가슴 · 배(이하 두흉부)지만 거미는 머리와 배 부분으로 나뉜다. 또한 날개가 없어 날 수 없다는 것이 그 동안의 상식이었지만 최근 연구를 통해 거미가 거미줄을 이용해 날 수 있다는 사실이 밝혀졌다.[1] 대부분의 거미는 점액을 만드는 특수한 기관을 이용하여 거미줄을 만드는 정주성(定住性) 거미이다. 하지만 물거미, 게거미, 깡충거미, 농발거미처럼 거미줄을 만들지 않는 배회성(徘徊性) 거미도 있다.
먹이는 주로 곤충으로 곤충의 몸에 독소를 주입한 뒤, 그 체액을 빨아먹는다. 거미는 매미충, 멸구, 파리, 모기, 나방, 개미, 선녀벌레, 최대로 바퀴벌레와 같은 해충들을 먹기도 해서 농업해충을 잡아먹는 ‘살아있는 농약’으로 여겨지기도 한다.
전 세계에 약 3만 종이 알려져 있으며 한국에는 약 600종이 분포한다.
크기는 몸길이 1mm 정도의 미세한 것에서 약 30cm에 이르는 것까지 있으나 5~30mm가 보통이다.
걷는 다리가 네 쌍이고, 더듬이 대신 촉지(더듬이다리)가 있으며, 홑눈은 있으나 겹눈이 없다. 머리, 가슴이 융합되어 한몸으로 되어 있고 배와는 잘룩하게 뚜렷이 경계가 되어 있다. 날개가 없으며, 2~3쌍의 실젖이 있다.
몸의 전반부를 구성하는 머리가슴부의 등면은 좀 딱딱한 판으로 덮였는데 이것을 배갑(背甲)이라 한다. 다리가 여덟개이며,홑눈은 보통 여덟 개이며, 입은 위턱·아래턱·윗입술·아랫입술의 4부로 되었으며 위턱은 이빨의 구실을 한다. 거미는 먹이를 씹을 수 없고 먹이를 협각(위턱)이라 부르는 구기로 찌른 다음 독액의 작용으로 용해시켜 빨아먹는다.
거미의 특유한 호흡기로 서폐(書肺,책허파,Book Lung)가 있다. 거미는 서폐만이 아니고 절지동물과 같이 기관(氣管)으로도 호흡을 한다. 배의 뒤끝에 실을 뽑는 방적돌기가 있다. 암수구별방법은 일반적으로 촉지로 구별이 가능한데, 촉지 끝 한마다기 동그란 경우(권투장갑낀것처럼) 수컷이고 뾰족하면 암컷이다. 그 이유는 암컷의 경우 보통의 동물들처럼 배에 생식기가 있지만, 수컷의 경우 더듬이다리에 생식기가 발달되어 있기 때문이다. 그 외에도 외모로만 볼 경우 머리가슴 가준으로 배가 크면 암컷, 배가 작으면 수컷이긴 하나 이 경우는 종에 따라 다르다.
거미는 대부분 짧게는 최소 1~2년, 길게는 20년 정도 살게 되며, 탈바꿈은 한번도 하지 않는다.
거미가 성체가 되는 시기는 종류에 따라 달라서 짝짓기하는 시기 역시 다르다. 거미의 수컷은 성숙하면 곧 짝짓기할 상대를 구한다. 이를 위해 수컷은 암컷에게 자신을 알리고 암컷을 유인하는 구애행동을 한다. 짝짓기를 하기 전에 수컷은 정망(정자 그물)이라고 하는 거미줄로 단을 만든다. 수컷은 배에서 한 방울의 정자를 정망 위로 떨어뜨린다. 그런 후 자신의 촉지(더듬이다리)를 정자로 채운다. 수컷은 짝짓기를 하는 동안 각수를 이용하여 암컷에게 정자를 옮긴다. 짝짓기가 끝나면 암컷은 몸 속에 정자를 보관해 둔다.
몇 주 또는 몇 달이 지나 암컷이 알을 낳으면 알과 정자가 수정된다. 거미가 한 번에 낳는 알의 수는 100~1300여개이지만 타란튤라같이 큰 거미에 속하는 종은 2,000개 이상을 낳기도 한다. 거미는 대부분 알을 실로 만들어진 알주머니 속에 담아 보관한다. 알주머니는 종에 따라 크기와 모양이 다른데 많은 종에서 어미 거미는 알주머니를 만든 후 곧 죽는다. 그러나 어떤 종들은 어미가 알이 부화할 때까지 알을 보호하기도 한다. 거미는 종류에 따라 알주머니를 그물 속에 매달아 놓거나 나뭇잎이나 식물체에 붙여 놓기도 한다. 또 다른 종류는 알주머니를 차고 다니는데, 어떤 것의 암컷은 배에 알주머니를 매달아 끌고 다닌다.
알은 알주머니 속에서 부화하며, 새끼는 날씨가 따뜻해질 때까지 알주머니 속에 있다.
알이 가을에 부화했으면 새끼는 봄이 될 때까지 알주머니 속에서 머무른다. 새끼는 알주머니를 떠나자마자 즉시 예인줄을 만들기 시작한다. 많은 새끼들이 다른 지역으로 이동을 한다. 새끼는 이동하기 위해서 담벽이나 높은 곳으로 기어올라가 실젖을 공중에 비스듬히 추켜든다. 공기의 흐름이 실을 실젖 밖으로 끌어내고, 실이 바람을 받으면 새끼는 공중에 떠올라 바람을 타고 이동한다. 이러한 이동 방법을 바람타기라고 한다. 거미는 바람타기로 아주 먼 곳까지 이동할 수 있다.
새끼는 자라는 동안 몇 차례 탈피를 하여 몸을 꽉 죄는 낡은 껍질을 벗고 더 큰 새 껍질을 갖춘다. 일반적으로 성체가 될 때까지 1~10차례 탈피를 하는데 20차례 이상 탈피를 하는 것도 있다. 하지만 탈피는 영양상태나 환경등에 따라 같은 종의 거미라도 탈피하는 횟수가 다르다.
거미의 천적은 전갈과 대모벌이 있는데, 거미를 마취시켜서 애벌레의 먹이로 삼는 대모벌은 거미의 가장 무서운 적이다. 다만 크기에 따라서 역으로 잡아먹는 경우도 생긴다.
학자들에 의하면 거미줄에 사용된 물질은 모든 생체재료 가운데 강도가 가장 강한 것으로 조사되었다. 강철보다도 더 강한 것으로 나타났다.
우주 속 거미줄은 1973년에 스카이랩이 만든 것으로 아라벨라(Arabella)와 앤티나(Antina)라는 두 마리의 암수 유럽정원거미를 이용하였다. 1973년 7월 28일에 처음 착수하여 무중력 환경에서 거미들의 행동을 관찰하는게 실험 과정에 포함되었다. 두 거미들은 무중력 환경에 적응하는 데 오랜 시간이 걸렸다. 두 마리의 거미들은 탈수 현상으로 임무 기간 동안에 죽어버리고 말았다.
과학자들이 거미줄을 연구할 기회를 얻었을 때 거미줄이 지구의 일상적인 거미줄보다 더 가느다랗다는 사실을 알아냈다. 또, 거미줄을 치는 패턴이 비슷한 면은 전혀 없지만 그 종류는 다양하였으며 거미줄의 특징에 큰 차이가 있었다. 게다가 거미줄이 전반적으로 더 가늘었지만 우주 속 거미줄은 여러 장소에서 굵은 것도 존재하였고 어떤 곳에서는 훨씬 더 가는 것도 존재하였다. 지구에서는 일정한 굵기를 유지하는 것을 관찰할 수 있으므로 흔치 않은 일이라고 할 수 있다.
