In ‘Inferno in het Internaat’, episode 2 van onze podcastreeks ‘Het Rampenplan’, herbeleven we de ramp in Berkenbos aan de hand van interviews met ooggetuigen van toen. Eén van hen is Patrick Declerck, een Halenaar die al jaren in Antwerpen woont en werkt. Patrick heeft naam en faam gemaakt in de kunstwereld, onder andere met zijn WM Gallery, en was in een vorig leven - niet geheel toevallig - directeur van het Greet Rouffaer Huis, een nazorgcentrum voor brandwondenpatiënten. Patrick was dertien jaar ten tijde van de brand in het door paters geleide jongensinternaat, en was één van de 63 leerlingen die op de slaapzaal lagen waar op woensdagavond 23 januari 1974 omstreeks 22.30 uur brand uitbreekt, vermoedelijk veroorzaakt door een stiekeme sigaret in één van de houten chambretten. Dat zijn kleine kamertjes opgetrokken uit spaanplaat, met een gordijntje voor de privacy.

BELUISTER DEEL 2. De internaatsbrand: “23 dode kinderen, maar wij moesten zwijgen”

“Iedereen stoof achteruit”

Die avond kan Patrick de slaap niet vatten, en dat is zijn grote geluk geweest. “Ik heb een pater horen roepen dat we zo snel mogelijk naar beneden moesten”, vertelt Patrick. “Er was een bel, maar die werkte niet omdat leerlingen enkele jaren eerder de klepel hadden gestolen als aprilgrap.”

Op dat moment staat een deel van de slaapzaal al in lichterlaaie, maar veel kinderen - die na een namiddag intensief sporten als een blok in slaap gevallen zijn - worden niet wakker van het geroep. Patrick: “Ik loop de trap af, en als ik bijna aan de deur ben, zie ik buiten op de speelplaats mensen staan die plots achteruit deinzen. Ik dacht: ‘Ik ben te laat, het gebouw is aan het invallen.’ Maar de mensen stoven achteruit omdat de hitte het glas deed springen.”

“Het horloge van mijn broer stopte om kwart voor elf. Toen was hij dood”

Eddy Thewis, overlevende

“Haren schroeiden weg”

Eddy Thewis, dan 16 jaar en afkomstig uit Hasselt, slaapt in het belendende gebouw, tegenover de zaal waar de brand woedt. In de getroffen slaapzaal ligt zijn broertje Noël, net 15 geworden. “Die twee zalen waren met elkaar verbonden door een plat dakje, een soort vluchtroute tussen een raam van onze slaapzaal en eentje van de zaal waar de brand was. We hebben nog proberen te blussen, maar de hitte was niet te harden. Op 2, 3 meter afstand schroeiden je haren weg. Achteraf is gebleken dat mijn broer gestorven is onder het raam waar wij hebben staan blussen. Ik heb zijn horloge later teruggekregen. Het is gestopt toen het glas gesprongen is, om kwart voor elf. En toen was hij dood.”